Οι καρχαρίες Προσκυνητές είναι απίστευτα πλάσματα, μεγαλειώδη.

Φτάνουν σε μήκος τα 10 μέτρα

ίσως και παραπάνω,

το βάρος τους φτάνει τους 2 τόνους

κάποιοι αναφέρουν εως και 5.

Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ψάρι του κόσμου.

Και είναι ακίνδυνοι καταναλωτές πλαγκτού.

Φαίνεται ότι μπορούν να φιλτράρουν

περίπου ένα κυβικό χιλιόμετρο νερού κάθε ώρα

και τρέφονται με 30 κιλά ζωοπλαγκτού τη μέρα.

Είναι απίθανα πλάσματα.

Είμαστε πολύ τυχεροί στην Ιρλανδία που έχουμε τόσους Προσκυνητές

και τη σπάνια ευκαιρία να τους μελετάμε.

Ήταν ανέκαθεν σημαντικοί για τις παράκτιες κοινωνίες

εδώ και εκατοντάδες χρόνια,

ειδικά στην περιοχή του Κλάντα, Νταφ, στο Κονεμάρα

όπου οι φτωχοί αγρότες έβγαιναν στη θάλασσα

με τα καμάκια και τις βάρκες τους,

κι ανοίγονταν, ακόμα και ως τον "Πάγκο του Ηλιόψαρου"

30 μίλια δυτικά της νήσου Άκιλ

για να σκοτώσουν τους καρχαρίες Προσκυνητές.

Αυτή είναι μια ξυλογραφία του 18ου-19ου αιώνα.

Ήταν λοιπόν πολύ σημαντικοί, και ήταν σημαντικοί για το λάδι του συκωτιού τους.

Το 1/3 του σώματός τους είναι συκώτι, γεμάτο λάδι.

Μπορείς να βγάλεις αρκετά λίτρα.

Το χρησιμοποιούσαν κυρίως για φωτισμό,

για επίδεση πληγών, και άλλες χρήσεις.

Το 1742, τα φανάρια στους δρόμους

του Γκάλγουεϊ, του Δουβλίνου και του Γουότερφορντ

έκαιγαν λάδι "ηλιόψαρου".

"Ηλιόψαρο" είναι ένα από τα παρατσούκλια του Προσκυνητή.

Ήταν λοιπόν πολύ σημαντικά ζώα.

Ζούσαν ανέκαθεν σε αυτές τις ακτές και είχαν ζωτική σημασία για τους ντόπιους.

Η καλύτερα καταγεγραμμένη αλιεία Προσκυνητών παγκοσμίως

είναι αυτή από τη νήσο Άκιλ.

Αυτός είναι ο Όρμος Κιμ στο Άκιλ.

Όταν έμπαιναν οι καρχαρίες εδώ

οι ψαράδες έδεναν δίχτυα από τον κάβο,

το ένα πάνω στο άλλο.

Κι όταν οι καρχαρίες επέστρεφαν, έπεφταν πάνω τους και παγιδεύονταν,

συχνά πνίγονταν ή ασφυκτιούσαν,

ή κατέφταναν οι ψαράδες στις μικρές βάρκες τους

και τους αποτέλειωναν με ένα καμάκι στο σβέρκο.

Μετά τους ρυμουλκούσαν στο λιμάνι του Πούρτιν

όπου τους έβραζαν, έβγαζαν το λάδι,

έπαιρναν το κρέας για λίπασμα

και έκοβαν τα πτερύγια.

Αυτή είναι μάλλον η μεγαλύτερη απειλή παγκοσμίως για τους καρχαρίες σήμερα -

το κυνήγι του πτερυγίου.

Όλοι τρέμουμε τους καρχαρίες χάρη στη γνωστή ταινία

Πέντ' έξι άνθρωποι σκοτώνονται

από καρχαρίες κάθε χρόνο.

Υπήρξε κι ένα πρόσφατο επεισόδιο νομίζω, μια-δυο βδομάδες πριν.

Εμείς σκοτώνουμε 100 εκατομμύρια καρχαρίες το χρόνο.

Δεν ξέρω που είναι η ισορροπία,

αλλά μάλλον οι καρχαρίες δικαιούνται περισσότερο να μας φοβούνται.

Υπήρξε λοιπόν αυτή η καλά κατεγεγραμμένη αλιεία

η οποία, όπως βλέπετε εδώ, κορυφώθηκε τη δεκαετία του '50,

όταν σκότωναν 1.500 καρχαρίες το χρόνο.

Αυτό τελείωσε σύντομα - κλασική άνοδος και πτώση,

που δείχνει την κατάρρευση του αποθέματος

ή τους χαμηλούς ρυθμούς αναπαραγωγής.

Σκότωσαν τότε γύρω στους 12.000 καρχαρίες,

κυριολεκτικά και μόνο δένοντας σκοινιά

γύρω από τον όρμο Κιμ

του νησιού Άκιλ.

Η σφαγή συνεχίστηκε ως τα μέσα της δεκαετίας του '80,

ειδικά σε μέρη όπως το Α. Ντάνμορ του Γουότερφορντ.

2,5 - 3 χιλ. καρχαρίες ακόμα σκοτώθηκαν ως το 1985

πολλοί από Νορβηγικά σκάφη.

Αυτά τα μαύρα εδώ είναι νορβηγικά αλιευτικά σκάφη Προσκυνητών,

αυτή η μαύρη γραμμή στην κόφα

υποδηλώνει ότι είναι αλιευτικό καρχαρία

και όχι φαλαινοθηρικό.

Η σημασία των Προσκυνητών για τις παράκτιες κοινότητες

είναι εμφανής και στη γλώσσα.

Όχι ότι γνωρίζω καλά Ιρλανδικά

αλλά στο Κέρρυ τους αποκαλούν "Ainmhide na seolta"

"ιστιοφόρο τέρας".

Ένα άλλο παρατσούκλι είναι το "Liop an da lapa"

"τεράστιο κτήνος με δυο πτερύγια".

"Liabhan mor", υποδηλώνει "μεγάλο ζώο".

Ή, το αγαπημένο μου, "Liabhan chor greine"

"μεγάλο ψάρι του ήλιου".

Ένα θαυμάσιο, συνειρμικό όνομα.

Στο νησί Τόρυ, που είναι και παράξενο μέρος, τους έλεγαν muldoons (Σ.τ.Μ: κοινό Ιρλανδικό επίθετο)

και κανείς δεν φαίνεται να ξέρει γιατί.

Ελπίζω να μην είναι κανείς απ' το Τόρυ εδώ... υπέροχο μέρος...

Αλλά η πιο κοινή τους ονομασία σε όλη την Ιρλανδία

ήταν Ηλιόψαρα,

λόγω της συνήθειάς τους να λιάζονται στην επιφάνεια τις ηλιόλουστες μέρες.

Υπάρχει έντονη ανησυχία ότι το είδος έχει σχεδόν εκλείψει

σε όλο τον κόσμο.

Κάποιοι λένε ότι δεν είναι πληθυσμιακή καμπή

αλλά μάλλον αλλαγή στην κατανομή του πλαγκτού.

Έχουν μάλιστα προτείνει τους Προσκυνητές ως

ιδανικούς δείκτες κλιματικής αλλαγής

γιατί όντως λειτουργούν ως συνεχείς καταγραφείς πλαγκτού

έτσι όπως κολυμπούν τριγύρω χάσκοντας.

Συγκαταλέγονται στα ευάλωτα είδη της IUCN.

Υπάρχουν κινήματα στην Ευρώπη ενάντια στην αλιεία τους

και νόμος που απαγορεύει τη σύλληψη και εκφόρτωσή τους,

ακόμα και αν πιάστηκαν κατά λάθος.

Στην Ιρλανδία δεν προστατεύονται.

Δεν υπάρχει καμία νομική ρύθμιση

παρά τη σημασία του είδους για τη χώρα

και το γενικότερο ιστορικό τους πλαίσιο.

Γνωρίζουμε ελάχιστα γι' αυτούς.

Κι αυτά που γνωρίζουμε τα χρωστάμε κυρίως

στη συνήθειά τους να αναδύονται στην επιφάνεια.

Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι κάνουν

παρακολουθώντας αυτή τη συμπεριφορά.

Συνειδητοποίησα μόλις πέρσι, σ' ένα συνέδριο στο νησί Μαν,

πόσο σπάνιο είναι να ζεις κάπου

όπου οι Προσκυνητές τακτικά, συχνά και προβλέψιμα

βγαίνουν στην επιφάνεια να "λιαστούν".

Είναι σπουδαία ευκαιρία για την επιστήμη

η συνάντηση και παρατήρηση των Προσκυνητών,

είναι θαυμάσια πλάσματα.

Μας δίνεται η σπάνια ευκαιρία να τους μελετήσουμε, να τους προσεγγίσουμε.

Να τι κάνουμε τα τελευταία 2-3 χρόνια -πέρσι πήγε πολύ καλά-

αρχίσαμε να τους μαρκάρουμε

για να δούμε αν υπάρχει σταθερότητα

στις περιοχές εμφάνισης και τις μετακινήσεις τους.

Επικεντρωθήκαμε κυρίως

στο Β. Ντόνεγκαλ και το Δ. Κέρρυ

όπου δραστηριοποιούμαι.

Τους μαρκάραμε, όχι με καμιά τεχνολογία αιχμής,

με ένα μακρύ κοντάρι.

Αυτό είναι ένα ξεβρασμένο καλάμι

με μια ετικέτα στην άκρη.

Πλησιάζεις με τη βάρκα και μαρκάρεις τον καρχαρία.

Ήμασταν πολύ αποτελεσματικοί.

Μαρκάραμε 105 καρχαρίες πέρσι το καλοκαίρι.

Τους 50 μέσα σε 3 μέρες,

ανοικτά της χερσονήσου Ινίσοουεν.

Το δυσκολότερο είναι να αποκτήσεις πρόσβαση, να βρεθείς στο σωστό τόπο και χρόνο.

Αλλά η τεχνική είναι πολύ απλή και εύκολη.

Θα σας δείξω.

Έχουμε μια κάμερα με βραχίονα στη βάρκα

για να τους κινηματογραφούμε.

Προσπαθούμε να καταγράφουμε το φύλο κάθε καρχαρία.

Ποντίσαμε και μερικούς δορυφορικούς ανιχνευτές, χρησιμοποιήσαμε δηλαδή και υψηλή τεχνολογια,

με ετικέτες καταγραφής

που αποθηκεύουν δεδομένα.

Ο ανιχνευτής ενεργοποιείται όταν έρχεται σε επαφή με τον αέρα

οπότε και στέλνει σήμα στον δορυφόρο.

Οι καρχαρίες, ως ψάρια, ζουν κυρίως υποβρυχίως.

Αυτή η ετικέτα λοιπόν υπολογίζει τη θέση του καρχαρία

βάσει της ώρα και της δύσης του ήλιου,

της θερμοκρασίας και του βάθους.

Κάπως έτσι μπορείς να ανασυνθέσεις τη διαδρομή τους.

Ρυθμίζεις την ετικέτα ώστε να αποσπάται απ' τον καρχαρία μετά από ένα διάστημα,

στην περίπτωσή μας οκτώ μήνες,

και την ορισμένη μέρα η ετικέτα βγαίνει στην επιφάνεια, χαιρετάει το δορυφόρο

και του στέλνει, όχι όλα, αλλά αρκετά δεδομένα για επεξεργασία.

Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να υπολογίσεις

τη συμπεριφορά και τις κινήσεις τους υποβρυχίως.

Κι αυτοί είναι κάποιοι χάρτες που φτιάξαμε.

Δυο μαρκαρίσματα που έγιναν έξω απ' το Κέρρυ.

Πέρασαν λοιπόν όλο αυτό το οκτάμηνο σε Ιρλανδικά νερά.

Τα Χριστούγεννα ήταν ανοικτά της υφαλοκρηπίδας.

Κι άλλος ένας εδώ, δεν έχει ακόμα επαληθευθεί στο πεδίο,

με τη θερμοκρασία επιφανείας και το βάθος,

αλλά και αυτός ο καρχαρίας πέρασε το χρόνο του

εντός και πέριξ της Ιρλανδικής θάλασσας.

Συνάδελφοι από το νησί Μαν

μάρκαραν πέρσι έναν καρχαρία

που ταξίδεψε από εκεί ως τη Νέα Σκωτία μέσα σε 90 μέρες.

Αυτό σημαίνει 9,5 χιλιάδες χιλιόμετρα. Ποτέ δεν το περιμέναμε.

Ένας άλλος συνάδελφος στην Αμερική

μάρκαρε 20 καρχαρίες ανοικτά της Μασαχουσέτης, αλλά δεν δούλεψαν οι πομποί.

Ξέρει μόνο που έγινε το μαρκάρισμα

και που βγήκαν στην επιφάνεια.

Βγήκαν λοιπόν στην Καραϊβική,

και κάποιοι στη Βραζιλία.

Και νομίζαμε ότι οι Προσκυνητές ήταν είδη εύκρατων περιοχών

και ζούσαν μόνο στα δικά μας πλάτη.

Αλλά είναι γεγονός ότι διασχίζουν μια χαρά και τον Ισημερινό.

Τέτοια βασικά πραγματάκια λοιπόν

προσπαθούμε ακόμα να μάθουμε για τους Προσκυνητές.

Αυτό που νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα

αναπέντεχο και περίεργο

είναι η πολύ χαμηλή γενετική ποικιλότητα των καρχαριών.

Δεν είμαι γενετιστής, δεν λέω ότι τα καταλαβαίνω σε βάθος αυτά,

γι' αυτό είναι άλλωστε σημαντικό να υπάρχουν συνεργασίες.

Εγώ είμαι άνθρωπος του πεδίου,

με πιάνει πανικός αν με βάλεις να περάσω ώρες

στο εργαστήριο με μια άσπρη ποδιά - βγάλτε με έξω.

Συνεργαζόμαστε λοιπόν με γενετιστές που τα καταλαβαίνουν αυτά.

Όταν λοιπόν μελέτησαν τη γενετική των Προσκυνητών

βρήκαν ότι η ποικιλότητά τους ήταν πολύ χαμηλή.

Βλέπετε εδώ, στην πρώτη σειρά,

ότι όλα αυτά τα διάφορα είδη καρχαριών στην ουσία μοιάζουν πάρα πολύ.

Νομίζω, αυτό σημαίνει βασικά ότι είναι όλα καρχαρίες

κι ότι κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο.

Αν κοιτάξεις την ποικιλότητα των νουκλεοτιδίων τους,

τα χαρακτηριστικά δηλαδή που κληρονομούν από τους γονείς τους,

βλέπεις ότι οι Προσκυνητές έχουν κατά μία

τάξη μεγέθους μικρότερη ποικιλότητα

από τους υπόλοιπους καρχαρίες.

Αυτή η μελέτη έγινε το 2006.

Πριν από αυτό δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για τη γενετική τους ποικιλότητα.

Διακρίνονταν άραγε σε επιμέρους πληθυσμούς;

Υπήρχαν υποπληθυσμοί;

Και φυσικά, αυτό είναι πολύ σημαντικό αν θες να ξέρεις

ποιό είναι το πληθυσμιακό μέγεθος και η κατάσταση των ζώων.

Ο Λες Νομπλ στο Αμπερντίν

το βρήκε όλο αυτό κάπως απίστευτο

οπότε ξεκίνησε δική του μελέτη

με χρήση μικροδορυφορικών γενετικών δεικτών,

που είναι μια πολύ πιο δαπανηρή και χρονοβόρα μέθοδος.

Και προς μεγάλη του έκπληξη, κατέληξε στα ίδια σχεδόν συμπεράσματα.

Φαίνεται λοιπόν ότι όντως οι Προσκυνητές,

για κάποιο λόγο, έχουν πολύ χαμηλή γενετική ποικιλότητα.

Και πιστεύουν ότι ίσως πρόκειται για μια στενωπό, μια πληθυσμιακή στενωπό

που θεωρείται ότι συνέβη πριν από 12.000 χρόνια,

και η οποία προκάλεσε αυτό το φαινόμενο.

Κι όμως, αν κοιτάξεις τους φαλαινοκαρχαρίες,

το άλλο είδος μεγάλου πλαγκτοφάγου καρχαρία,

η ποικιλότητά τους είναι πολύ μεγαλύτερη.

Δεν βγάζει λοιπόν καθόλου νόημα.

Βρήκαν ότι δεν υπάρχει γενετική διαφοροποίηση

των Προσκυνητών μεταξύ οποιονδήποτε από τους Ωκεανούς.

Έτσι, παρότι οι Προσκυνητές απαντώνται σε όλον τον κόσμο,

δεν μπορείς να καταλάβεις γενετικά τη διαφορά μεταξύ των ατόμων

του Ειρηνικού, του Ατλαντικού, της Ν. Ζηλανδίας, της Ιρλανδίας ή της Ν. Αφρικής.

Βασικά όλοι φαίνονται ίδιοι.

Κι αυτό είναι κάπως αναπάντεχο. Δεν θα το περίμενε κανείς.

Δεν βγάζει νόημα, και δεν θα κάνω ότι το καταλαβαίνω.

Και υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι γενετιστές επίσης δεν το καταλαβαίνουν,

απλώς παράγουν τα δεδομένα.

Μπορείς να κάνεις μια εκτίμηση του μεγέθους του πληθυσμού

με βάση τη γενετική του ποικιλότητα.

Και ο Ρας Χέλτζελ υπολόγισε το δραστικό μέγεθος πληθυσμού σε:

8.200 ζώα.

Αυτό ήταν.

8.000 ζώα στον κόσμο.

Θα σκέφτεστε, "Αυτό είναι γελοίο, αποκλείεται".

Έτσι ο Λες έκανε μια πιο λεπτομερή ανάλυση

και βρήκε ότι του έδινε περίπου 9.000 άτομα.

Η χρήση διαφορετικών δεικτών δίνει και διαφορετικά αποτελέσματα

αλλά ο μέσος όρος από όλες αυτές τις μελέτες

υπολογίστηκε σε 5.000.

Το οποίο προσωπικά δεν πιστεύω,

αλλά εγώ είμαι σεπτικιστής.

Αλλά όσο και να ανακατέψεις τα νούμερα,

το πολύ να καταλήξεις με έναν δραστικό πληθυσμό περίπου 20.000 ατόμων.

Θυμάστε πόσους σκότωναν στο Άκιλ

το '70 και το '50;

Αυτό λοιπόν που μας λέει στην ουσία

είναι ότι το είδος πράγματι κινδυνεύει με εξαφάνιση

επειδή ο πληθυσμός του είναι τόσο μικρός.

Μάλιστα, από αυτά τα 20.000 άτομα, 8.000 υπολογίζεται ότι είναι θηλυκά.

Υπάρχουν μόνο 8.000 θηλυκοί Προσκυνητές σε όλο τον κόσμο;

Δεν ξέρω. Δεν το πιστεύω.

Το πρόβλημα με αυτές τις μελέτες

είναι ο περιορισμένος αριθμός δειγμάτων.

Δεν είχαν αρκετά δείγματα

για να μελετήσουν πραγματικά τη γενετική

σε αρκετό βάθος.

Που βρίσκεις όμως δείγματα

για τις γενετικές σου αναλύσεις;

Μια προφανής πηγή είναι οι νεκροί καρχαρίες

που ξεβράζονται στις ακτές.

Έχουμε 2-3 εκβρασμούς καρχαριών κάθε χρόνο στην Ιρλανδία,

όταν είμαστε τυχεροί.

Άλλη πηγή είναι η παρεμπίπτουσα αλιεία.

Πιάνονται αρκετοί στα παρασυρόμενα αφρόδιχτα.

Αυτό πλέον απαγορεύτηκε, πράγμα καλό για τους καρχαρίες.

Μερικοί πιάνονται και με στατικά δίχτυα ή τράτες.

Αυτός ο καρχαρίας αλιεύτηκε στο Χόουθ πριν τα Χριστούγεννα

παράνομα, δεν επιτρέπεται πλέον αυτό στην ΕΕ,

και πουλήθηκε ως φιλέτα καρχαρία προς 8 ευρώ το κιλό.

Είχαν κρεμάσει και συνταγή στον τοίχο, μεχρι που τους είπαν ότι ήταν παράνομο.

Πήραν και πρόστιμο.

Βλέποντας λοιπόν όλες αυτές τις μελέτες

ο συνολικός αριθμός δειγμάτων παγκοσμίως

είναι 86 επί του παρόντος.

Είναι λοιπόν μια σημαντική δουλειά

και μπορεί να απαντήσει πολλά ερωτήματα,

μπορεί να μας υποδείξει το μέγεθος του πληθυσμού,

τους υποπληθυσμούς και τις δομές τους,

αλλά περιορίζονται από την έλλειψη δειγμάτων.

Κατά τη διαδικασία μαρκαρίσματος λοιπόν,

έτσι τους μαρκάρουμε από το φουσκωτό - κινείσαι γρήγορα -

οι καρχαρίες καμμιά φορά αντιδρούν.

Όπως συνέβη ας πούμε στο Μάλιν Χεντ του Ντόνεγκαλ,

όπου ο καρχαρίας χτύπησε τη βάρκα με την ουρά του,

πιο πολύ, νομίζω, επειδή ξαφνιάστηκε που τον πλησιάσαμε τόσο,

παρά λόγω του μαρκαρίσματος.

Δεν έγινε και τίποτα, βραχήκαμε λίγο.

Αλλά όταν επιστρέψαμε με τον Έμετ

στον μώλο του Μάλιν Χεντ,

πρόσεξα μια μαύρη βλέννα πάνω στην πλώρη.

Και τότε θυμήθηκα -είχα περάσει αρκετό καιρό και σε εμπορικά αλιευτικά-

θυμήθηκα τους ψαράδες να μου λένε ότι ήξεραν

πότε το δίχτυ τους είχε Προσκυνητή

από τη μαύρη γλίτσα που άφηνε πίσω του.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτό θα ήταν απ' τον καρχαρία.

Ενδιαφερόμασταν οπωσδήποτε

για δείγματα ιστών για γενετική ανάλυση

γιατί ξέρουμε πόσο σημαντικά είναι.

Χρησιμοποιούσαμε όμως συμβατικές μεθόδους -

έχω αυτό το τόξο, το βλέπετε εδώ στο χέρι μου,

με το οποίο παίρνουμε δείγματα από δελφίνια και φάλαινες.

Το είχα δοκιμάσει, και αυτό και άλλες τεχνικές,

αλλά το μόνο που κατάφερνα ήταν να σπάω τα βέλη μου,

επειδή το δέρμα του καρχαρία είναι τόσο σκληρό.

Δεν υπήρχε περίπτωση να πάρουμε δείγματα έτσι.

Δεν θα κάναμε τίποτα.

Όταν είδα λοιπόν τη βλέννα στην πλώρη

σκέφτηκα "κι αν έπαιρνες αυτό που σου χαρίζεται..."

Το έξυσα λοιπόν,

το έβαλα σε ένα δοχείο με οινόπνευμα και το έστειλα στους γενετιστές.

Έξυσα τη βλέννα και την έστειλα στο Αμπερντίν.

Και τους είπα, "Ίσως να δοκιμάσετε αυτό".

Αλλά εκεί μού το τρέναραν για μήνες.

Είχαμε κι εκείνο το συνέδριο στο νησί Μαν.

Αλλά εγώ συνέχισα να γράφω και να ρωτάω

"Μήπως κοιτάξατε καθόλου τη βλέννα μου;"

και μου' λεγε "Ναι, ναι, ναι. Αργότερα, αργότερα"

Τελικά κατάλαβε ότι καλύτερα να το έκανε

γιατί δεν γνωριζόμασταν καν

και ποιός ξέρει τι θα συμπέραινα γι' αυτόν.

Και έμεινε έκπληκτος όταν τελικά έβγαλε DNA από τη βλέννα.

Το πολλαπλασίασαν και το ανέλυσαν

και είδαν ότι, ναι, ήταν όντως DNA προσκυνητή

που προήλθε από τη βλέννα.

Φυσικά κατενθουσιάστηκε.

Το βάφτισαν και "καρχαριοβλέννα του Σάιμον".

Και σκέφτηκα, "Εντάξει, μπορώ να δουλέψω με αυτό".

Οπότε αποφασίσαμε να βγούμε

και να μαζέψουμε βλέννα.

Έχοντας ξοδέψει 3,5 χιλιάδες σε δορυφορικούς ανιχνευτές,

αποφάσισα ότι μπορούσα να ξοδέψω και άλλα 7,95 - η τιμή είναι ακόμη πάνω -

στο τοπικό μαγαζί εργαλείων του Κίλρους

για ένα κοντάρι σφουγγαρίστρας,

και ακόμη λιγότερα για σφουγγαράκια φούρνου.

Τύλιξα λοιπόν το σφουγγάρι στην άκρη του κονταριού

και πλέον ζούσα μόνο και μόνο

για τη στιγμή

που θα ξανάβρισκα καρχαρίες.

Τότε ήταν ήδη Αύγουστος,

οι καρχαρίες όμως βγαίνουν κυρίως Ιούνιο-Ιούλιο.

Είναι λοιπόν σπάνιο,

πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να τους πετύχεις Αύγουστο.

Ήμασταν λοιπόν απελπισμένοι.

Κι όταν ακούσαμε ότι εμφανίστηκαν καρχαρίες στο Μπλάσκετ τρέξαμε αμέσως

και καταφέραμε όντως να τους βρούμε.

Και απλώς τρίβοντας με το κοντάρι τον καρχαρία

καθώς περνούσε από κάτω μας -

τον βλέπετε εδώ κάτω από τη βάρκα -

καταφέραμε να μαζέψουμε βλέννα.

Και ιδού.

Δείτε αυτή την υπέροχη μαύρη καρχαριοβλέννα.

Μέσα σε ένα μισάωρο

πήραμε πέντε δείγματα, πέντε διαφορετικούς καρχαρίες,

με τον δειγματολήπτη καρχαριοβλέννας του Σάιμον.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Δουλεύω με δελφίνια και φάλαινες εδώ και 20 χρόνια στην Ιρλανδία,

που είναι σίγουρα πιο θεαματικά.

Θα είδατε ήδη τα πλάνα με τη Μεγάπτερη φάλαινα

που τραβήξαμε πριν 1-2 μήνες ανοικτά του Γουέξφορντ.

Πάντα ελπίζεις κατά βάθος ν' αφήσεις κάτι πίσω σου,

εγώ φαντασιωνόμουν εντυπωσιακά άλματα

Μεγάπτερων και δελφινιών.

Αλλά κάποιες φορές τα πράγματα σου έρχονται αλλιώς

και καλό είναι να τα δέχεσαι έτσι.

Οπότε η δική μου παρακαταθήκη θα είναι μάλλον αυτή -

η καρχαριοβλέννα του Σάιμον.

Πήραμε λοιπόν περισσότερα χρήματα φέτος

για να συνεχίσουμε τις δειγματοληψίες.

Κι ένα εξίσου χρήσιμο εργαλείο είναι η

κάμερα σε βραχίονα -εδώ η συνάδελφος Τζοάν με μια τέτοια-

με την οποία μπορείς να κοιτάξεις κάτω από τον καρχαρία

για να εντοπίσεις τα πτερυγιοπόδια των αρσενικών

που ξεχωρίζουν από πίσω,

έτσι καταλαβαίνεις το φύλο σχετικά εύκολα.

Το να γνωρίζεις το φύλο του καρχαρία

καθώς παίρνεις δείγμα του,

είναι πολύ σημαντική πληροφορία για τον γενετιστή.

Γιατί προς το παρόν δεν έχουν γενετικό τρόπο

για να ξεχωρίσουν ένα αρσενικό από ένα θηλυκό άτομο,

το οποίο μου φάνηκε αδιανότητο,

γιατί δεν ξέρουν καν τι εκκινητές να χρησιμοποιήσουν.

Και το να γνωρίζεις το φύλο των καρχαριών

έχει γίνει πολύ σημαντικό

για να διαχειριστείς και το εμπόριο

είτε των Προσκυνητών είτε άλλων ειδών.

Γιατί το εμπόριό τους είναι μεν παράνομο

αλλα αλιεύονται και κυκλοφορούν στην αγορά.

Έτσι, ως βιολόγος πεδίου

επιδιώκεις όσο το δυνατό περισσότερες επαφές με αυτά τα ζώα.

Θες να μάθεις όσο το δυνατόν περισσότερα.

Αλλά οι επαφές αυτές είναι σύντομες και εποχιακές.

Πρέπει λοιπόν να μάθεις το μέγιστο δυνατό, και σύντομα.

Όμως, δεν είναι υπέροχο

να μπορείς μετά να προσφέρεις αυτά τα δείγματα

και ευκαιρίες σε άλλες ειδικότητες, όπως η γενετική,

που μπορούν να αποκομίσουν τόσο πολλά.

Όπως έλεγα λοιπόν

η μοίρα τα φέρνει καμιά φορά περίεργα, πρέπει να αρπάζεις τις ευκαιρίες.

Θα το δεχτώ ως την επιστημονική μου παρακαταθήκη.

Ίσως καταφέρω κάτι πιο εντυπωσιακό και ρομαντικό πριν πεθάνω.

Αλλά για την ώρα, είμαι ευγνώμων.

Έχετε τα μάτια σας ανοικτά για καρχαρίες.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα, υπάρχει τώρα και η ιστοσελίδα μας.

Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας.

(Χειροκρότημα)