WEBVTT

00:00:01.436 --> 00:00:03.296
ในภาพยนตร์เรื่อง "อินเตอร์สเตลลาร์"

00:00:03.320 --> 00:00:06.647
เราได้เห็นหลุมดำขนาดใหญ่แบบใกล้ ๆ

00:00:06.671 --> 00:00:08.814
ท่ามกลางฉากหลังที่เป็นก๊าซสว่างจ้า

00:00:08.838 --> 00:00:10.956
แรงโน้มถ่วงที่รุนแรงของหลุมดำขนาดใหญ่ยักษ์

00:00:10.980 --> 00:00:12.415
บิดแสงให้โค้งงอเป็นวงแหวน

00:00:12.439 --> 00:00:14.548
อย่างไรก็ดี นี่ไม่ใช่ภาพถ่ายจริง ๆ

00:00:14.572 --> 00:00:16.358
แต่เป็นภาพโดยคอมพิวเตอร์กราฟฟิก

00:00:16.382 --> 00:00:19.772
และการตีความตามจินตนาการ
ว่าหลุมดำควรจะมีหน้าตาอย่างไร

NOTE Paragraph

00:00:20.401 --> 00:00:21.567
ร้อยกว่าปีก่อน

00:00:21.591 --> 00:00:25.192
อัลเบิร์ต ไอสไตน์ ตีพิมพ์
ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของเขาเป็นครั้งแรก

00:00:25.216 --> 00:00:26.655
หลายปีหลังจากนั้น

00:00:26.679 --> 00:00:29.652
นักวิทยาศาสตร์ได้นำเสนอหลักฐาน
ที่สนับสนุนทฤษฎีนี้

00:00:29.676 --> 00:00:32.760
แต่สิ่งหนึ่งที่เราคาดการได้จากทฤษฎีนี้
ซึ่งก็คือหลุมดำ

00:00:32.784 --> 00:00:35.134
ยังไม่ได้รับการสังเกตโดยตรง

00:00:35.158 --> 00:00:38.364
แม้ว่าเราจะมีแนวคิดอยู่บ้าง
ว่าหลุมดำน่าจะมีหน้าตาอย่างไร

00:00:38.388 --> 00:00:41.167
เราไม่เคยที่จะถ่ายภาพมันได้จริง ๆ มาก่อน

00:00:41.191 --> 00:00:45.470
อย่างไรก็ตาม คุณอาจประหลาดใจ
ที่รู้ว่า นั่นมันกำลังจะเปลี่ยนไป

00:00:45.494 --> 00:00:49.658
เราอาจได้เห็นภาพแรกของหลุมดำ
ในอีกสองสามปีข้างหน้า

00:00:49.682 --> 00:00:53.640
การถ่ายภาพแรกนั้นจะตกเป็นหน้าที่
ของกลุ่มนักวิทยาศาสตร์นานาชาติ

00:00:53.664 --> 00:00:55.231
กล้องโทรทรรศน์ขนาดเท่าโลก

00:00:55.255 --> 00:00:58.087
และกระบวนวิธีที่ก่อร่างภาพ
ที่เป็นผลลัพธ์ขึ้นมา

00:00:58.111 --> 00:01:01.639
แม้ว่า ฉันไม่อาจแสดงให้คุณเห็น
ถึงภาพจริงของหลุมดำได้ในวันนี้

00:01:01.663 --> 00:01:04.574
ฉันก็อยากที่จะให้คุณได้ดูอย่างคร่าว ๆ
ถึงความพยายาม

00:01:04.598 --> 00:01:06.211
ที่จะทำให้ได้ภาพแรกนั้นมา

NOTE Paragraph

00:01:07.477 --> 00:01:08.914
ฉันชื่อ เคที โบวแมน

00:01:08.938 --> 00:01:11.504
เป็นนักศึกษาปริญญาเอก
ที่มหาวิทยาลัย MIT

00:01:11.528 --> 00:01:13.555
ฉันทำงานวิจัยในห้องทดลองวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์

00:01:13.579 --> 00:01:16.877
ที่มีจุดประสงค์คือทำให้คอมพิวเตอร์
มองภาพผ่านรูปและวีดีโอ

00:01:16.901 --> 00:01:19.063
ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่นักดาราศาสตร์

00:01:19.087 --> 00:01:20.372
วันนี้ ฉันอยากจะแสดงให้คุณเห็น

00:01:20.396 --> 00:01:23.299
ว่าฉันสามารถที่จะมีส่วนร่วม
ในโครงการที่น่าตื่นเต้นนี้ได้อย่างไร

NOTE Paragraph

00:01:23.323 --> 00:01:26.154
ถ้าคุณออกไป
นอกเขตแสงไฟของเมืองยามค่ำคืนนี้

00:01:26.178 --> 00:01:28.614
คุณอาจโชคดีได้เห็นทิวทัศน์ที่น่าทึ่ง

00:01:28.638 --> 00:01:30.131
ของกาแล็กซีทางช้างเผือก

00:01:30.155 --> 00:01:32.617
และถ้าคุณสามารถมองผ่านดาวนับล้าน

00:01:32.641 --> 00:01:36.396
ไกลออกไป 26,000 ปีแสง
สู่ใจกลางของทางช้างเผือกที่บิดเกลียว

00:01:36.420 --> 00:01:39.941
เราจะไปถึงกลุ่มดาว ณ ใจกลาง

00:01:39.965 --> 00:01:43.171
เพ่งผ่านฝุ่นในกาแล็กซี่
ด้วยกล้องโทรทรรศน์อินฟาเรด

00:01:43.195 --> 00:01:47.062
นักดาราศาสตร์ได้เฝ้าดูดาวเหล่านี้
มาตลอด 16 ปี

00:01:47.086 --> 00:01:50.675
แต่สิ่งที่น่าทึ่งที่สุด
คือสิ่งที่พวกเขาไม่ได้เห็น

00:01:50.699 --> 00:01:53.765
เหมือนว่าดาวเหล่านี้
มีวงโคจรอยู่รอบ ๆ สิ่งล่องหน

00:01:53.789 --> 00:01:56.112
โดยการติดตามเส้นทางโคจรของดาว

00:01:56.136 --> 00:01:57.430
นักดาราศาสตร์ได้สรุปว่า

00:01:57.454 --> 00:02:00.583
สิ่งเดียวที่เล็กและหนักพอ
ที่จะทำให้เกิดการเคลื่อนที่เช่นนี้ได้

00:02:00.607 --> 00:02:02.575
ก็คือหลุมดำที่มีมวลมหาศาล

00:02:02.599 --> 00:02:06.777
มันคือวัตถุที่มีความหนาแน่นมาก
ที่ดูดทุกสิ่งที่ย่างกรายเข้าไปใกล้มันเกินไป

00:02:06.801 --> 00:02:08.295
แม้แต่แสง

NOTE Paragraph

00:02:08.319 --> 00:02:11.380
แต่จะเกิดอะไรขึ้น 
ถ้าเรามองลึกลงไปอีก

00:02:11.404 --> 00:02:16.137
มันจะเป็นไปได้หรือไม่ ที่จะเห็น
อะไรที่ตามนิยามแล้วเราไม่อาจมองเห็น

00:02:16.719 --> 00:02:19.963
ค่ะ กลายเป็นว่า ถ้าเรามองลึกเข้าไป
ในความยาวคลื่นวิทยุ

00:02:19.987 --> 00:02:21.669
เราน่าจะได้เห็นวงแหวนของแสง

00:02:21.693 --> 00:02:24.104
ที่เกิดจากเลนส์แรงโน้มถ่วง
ของพลาสมาร้อน

00:02:24.128 --> 00:02:25.957
ที่ยิงออกมารอบ ๆ หลุมดำ

00:02:25.981 --> 00:02:27.141
อีกนัยหนึ่งก็คือ

00:02:27.165 --> 00:02:30.336
หลุมดำทอดเงา
ไปบนวัตถุพื้นหลังที่สว่าง

00:02:30.360 --> 00:02:32.202
ทำให้เกิดรูปทรงกลมของความมืด

00:02:32.226 --> 00:02:35.565
วงแหวนที่สว่างเผยถึงขอบที่เท่า ๆ กัน
ของหลุมดำ

00:02:35.589 --> 00:02:37.989
ที่ซึ่งแรงดึงจากแรงโน้มถ่วง
มีความรุนแรงมาก

00:02:38.013 --> 00:02:39.639
จนแม้แต่แสงก็ไม่อาจเล็ดลอดออกมาได้

00:02:39.663 --> 00:02:42.522
สมการของไอสไตน์ได้ทำนายถึง
ขนาดและรูปร่างของวงแหวนนี้เอาไว้

00:02:42.546 --> 00:02:45.754
ฉะนั้นการถ่ายภาพมันได้
ไม่เพียงแต่ว่าจะเจ๋ง

00:02:45.778 --> 00:02:48.396
แต่มันยังอาจช่วยให้เรา
ยืนยันความถูกต้องของสมการนี้ได้

00:02:48.420 --> 00:02:50.886
ในสภาวะที่สุดโต่ง
อย่างบริเวณรอบ ๆ หลุมดำ

NOTE Paragraph

00:02:50.910 --> 00:02:53.468
อย่างไรก็ตาม หลุมดำนี้
ห่างไกลจากเรามาก

00:02:53.492 --> 00:02:56.590
จากโลกของเรา วงแหวนนี้ดูเล็กมาก ๆ

00:02:56.614 --> 00:03:00.204
ในขนาดเดียวกับผลส้ม
ที่ตั้งอยู่บนพื้นผิวของดวงจันทร์

00:03:00.758 --> 00:03:03.582
นั่นทำให้การถ่ายภาพของมันยากมาก ๆ

00:03:04.645 --> 00:03:05.947
ทำไม่น่ะหรือคะ

00:03:06.512 --> 00:03:09.700
คำตอบตกอยู่ที่สมการง่าย ๆ

00:03:09.724 --> 00:03:12.140
เนื่องจากปรากฏการณ์
ที่เรียกว่า การเลี้ยวเบน

00:03:12.164 --> 00:03:13.519
มันคือข้อจำกัดพื้นฐาน

00:03:13.543 --> 00:03:16.213
ต่อวัตถุที่มีขนาดเล็กที่สุดที่เราสามารถเห็นได้

00:03:16.789 --> 00:03:20.461
สมการที่ทำให้เกิดผลลัพธ์นี้กล่าวว่า
เพื่อที่จะเห็นสิ่งที่เล็กลงไปอีก

00:03:20.485 --> 00:03:23.072
เราจะต้องสร้างกล้องโทรทรรศน์
ที่ใหญ่ขึ้นไปอีก

00:03:23.096 --> 00:03:26.165
แต่แม้ด้วยกล้องโทรทรรศน์
ที่มีกำลังขยายสูงสุดบนโลก

00:03:26.189 --> 00:03:28.608
มันก็ไม่อาจให้ความละเอียดมากพอ

00:03:28.632 --> 00:03:30.830
ที่จะเห็นภาพพื้นผิวของดวงจันทร์ได้

00:03:30.854 --> 00:03:34.471
อันที่จริง ที่แสดงอยู่นี้
คือภาพที่มีความสูงสุด

00:03:34.495 --> 00:03:35.892
ของดวงจันทร์ที่ถ่ายได้จากโลก

00:03:35.916 --> 00:03:38.473
มันมีความละเอียดประมาณ 13,000 จุด

00:03:38.497 --> 00:03:42.547
แต่ละจุดบรรจุผลส้มได้ 1.5 ล้านผล

NOTE Paragraph

00:03:43.396 --> 00:03:45.368
แล้วเราต้องการกล้องโทรทรรศน์ที่ใหญ่แค่ไหน

00:03:45.392 --> 00:03:48.157
เพื่อที่จะเห็นผลส้มบนพื้นผิวดวงจันทร์

00:03:48.181 --> 00:03:50.395
แล้วถ้าเป็นหลุมดำล่ะ

00:03:50.419 --> 00:03:52.759
ค่ะ กลายเป็นว่าจากตัวเลข

00:03:52.783 --> 00:03:55.393
คุณสามารถคำนวณได้โดยง่ายว่า
เราต้องการกล้องโทรทรรศน์

00:03:55.417 --> 00:03:56.810
ที่มีขนาดเท่ากับโลกทั้งใบ

NOTE Paragraph

00:03:56.834 --> 00:03:57.858
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:57.882 --> 00:04:00.001
ถ้าเราสามารถสร้างกล้องโทรทรรศน์
ที่มีขนาดเท่าโลกได้

00:04:00.025 --> 00:04:02.950
เราก็จะมองเห็นวงแหวนของแสงได้ชัดเจน

00:04:02.974 --> 00:04:05.157
ซึ่งเป็นตัวบ่งบอกเหตุการณ์ที่เส้นขอบ
ของหลุมดำ

00:04:05.181 --> 00:04:08.099
แม้ว่าภาพจะไม่ได้แสดงรายละเอียด
ทั้งหมดที่เราต้องการเห็น

00:04:08.123 --> 00:04:09.629
ในการผลิตภาพจำลองด้วยคอมพิวเตอร์

00:04:09.653 --> 00:04:11.952
มันอาจทำเราได้แอบมองจริง ๆ เป็นครั้งแรก

00:04:11.976 --> 00:04:14.463
ว่าสิ่งแวดล้อมรอบหลุมดำเป็นอย่างไร

NOTE Paragraph

00:04:14.487 --> 00:04:16.100
อย่างไรก็ตาม คุณก็คงนึกออกว่า

00:04:16.124 --> 00:04:19.748
การสร้างกล้องโทรทรรศน์ที่เป็นจานเดี่ยว
ที่มีขนาดเท่ากับโลกนั้นเป็นไปไม่ได้

00:04:19.772 --> 00:04:21.659
แต่วลีติดหูของ มิก แจ็กเกอร์

00:04:21.683 --> 00:04:23.474
"คุณไม่อาจได้สิ่งที่อยากได้เสมอไป

00:04:23.498 --> 00:04:25.685
แต่ถ้าคุณลองดูบ้างแล้วล่ะก็
คุณอาจจะพบว่า

00:04:25.709 --> 00:04:26.924
คุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการ"

00:04:26.948 --> 00:04:29.412
และด้วยการเชื่อมกล้องโทรทรรศน์
จากทั่วโลก

00:04:29.436 --> 00:04:32.974
ความร่วมมือระดับนานาชาติ
ที่เรียกว่า อีเวนท์ ฮอไรซัน เทเลสโคป

00:04:32.998 --> 00:04:36.107
ก็สร้างกล้องโทรทรรศน์เชิงคอมพิวเตอร์
ที่มีขนาดเท่ากับโลกขึ้นมา

00:04:36.131 --> 00:04:37.668
ซึ่งมันสามารถแยกแยะโครงสร้าง

00:04:37.692 --> 00:04:39.891
ในระดับขอบฟ้าเหตุการณ์ของหลุมดำ

00:04:39.915 --> 00:04:43.302
เครือข่ายกล้องโทรทรรศน์นี้
ถูกวางแผนว่าจะถ่ายภาพแรก

00:04:43.326 --> 00:04:45.141
ของหลุมดำในปีหน้า

00:04:45.165 --> 00:04:48.503
กล้องโทรทรรศน์แต่ละตัว
ในเครือข่ายทั่วโลกทำงานรวมกัน

00:04:48.527 --> 00:04:51.239
ด้วยการเชื่อมโยง
ผ่านนาฬิการะดับอะตอมที่แม่นยำ

00:04:51.263 --> 00:04:53.920
กลุ่มนักวิจัยในแต่ละพื้นที่จะจับแสง

00:04:53.944 --> 00:04:56.906
โดยการรวบรวมข้อมูล
หลายพันเทราไบต์

00:04:56.930 --> 00:05:01.947
ข้อมูลเหล่านี้จะถูกประมวลผล
ในห้องทดลองที่แมสซาชูเซส

NOTE Paragraph

00:05:01.971 --> 00:05:03.765
แล้วเราทำได้อย่างไร

00:05:03.789 --> 00:05:07.192
จำได้ไหมคะ ว่าถ้าเราอยากเห็นหลุมดำ
ณ ใจกลางกกาแล็กซี่ของเรา

00:05:07.216 --> 00:05:10.198
เราต้องสร้างกล้องโทรทรรศน์
ที่มีขนาดใหญ่เท่าโลก ซึ่งเป็นไปไม่ได้

00:05:10.222 --> 00:05:12.454
ลองสมมติกันสักครู่หนึ่ง 
ว่าเราสามารถสร้าง

00:05:12.478 --> 00:05:14.320
กล้องโทรทรรศน์ที่มีขนาดเท่าโลกได้

00:05:14.344 --> 00:05:16.799
นั่นคงจะประมาณว่า
เราเปลี่ยนโลกของเรา

00:05:16.823 --> 00:05:18.570
ให้กลายเป็นลูกบอลดิสโก้

00:05:18.594 --> 00:05:20.794
กระจกแต่ละบานจะเก็บแสง

00:05:20.818 --> 00:05:23.415
ที่เราจะสามารถนำไปรวมกัน
เพื่อประกอบขึ้นเป็นภาพ

00:05:23.439 --> 00:05:26.100
อย่างไรก็ตาม สมมติว่าเรา
เอากระจกส่วนใหญ่ออกไปซะ

00:05:26.124 --> 00:05:28.096
และยังมีกระจกเหลืออยู่บ้าง

00:05:28.120 --> 00:05:30.997
เราอาจจะลองรวมข้อมูลเหล่านี้เข้าด้วยกัน

00:05:31.021 --> 00:05:33.014
แต่ตอนนี้มันมีรูมากมาย

00:05:33.038 --> 00:05:37.411
กระจกที่เหลืออยู่แทนตำแหน่ง
ที่เรามีกล้องโทรทรรศน์

00:05:37.435 --> 00:05:41.514
มันถือเป็นจำนวนที่น้อยมาก
สำหรับการวัดเพื่อจะสร้างภาพขึ้นมา

00:05:41.538 --> 00:05:45.376
แต่แม้ว่าเราจะจัดเก็บแสง
ณ ตำแหน่งของกล้องโทรทรรศน์ไม่กี่แห่ง

00:05:45.400 --> 00:05:48.823
เมื่อโลกหมุน เราก็จะได้เห็นการวัดใหม่

00:05:48.847 --> 00:05:52.666
หรือกล่าวได้ว่า เมื่อลูกบอลดิสโก้หมุนไป
กระจกก็เปลี่ยนตำแหน่งตามไปด้วย

00:05:52.690 --> 00:05:55.589
และเราก็ได้สังเกต
ส่วนของภาพที่แตกต่างออกไป

00:05:55.613 --> 00:05:59.631
กระบวนวืธีสร้างภาพที่เราพัฒนาขึ้น
จะเติมเต็มช่องว่างที่หายไปของลูกบอลดิสโก้

00:05:59.655 --> 00:06:02.688
เพื่อที่จะสร้างเป็นนภาพของหลุมดำขึ้นมา

00:06:02.712 --> 00:06:05.348
ถ้าเรามีกล้องโทรทรรศน์
ที่ตั้งอยู่ทุกหนทุกแห่งบนโลก

00:06:05.372 --> 00:06:07.313
อีกนัยหนึ่งก็คือ ลูกบอลดิสโก้ทั้งลูก

00:06:07.337 --> 00:06:08.621
นี่คงจะเป็นเรื่องที่ดีทีเดียว

00:06:08.645 --> 00:06:11.967
อย่างไรก็ตาม เราเห็นเพียงบางตัวอย่าง
และด้วยเหตุผลนี้เอง

00:06:11.991 --> 00:06:14.379
มันมีภาพที่เป็นไปได้มากมาย

00:06:14.403 --> 00:06:17.367
ที่สอดคล้องกันอย่างสมบูรณ์
กับการวัดจากกล้องโทรทรรศน์ของเรา

00:06:17.391 --> 00:06:20.407
อย่างไรก็ดี ไม่ใช่ว่าทุก ๆ ภาพ
จะถูกสร้างขึ้นมาแบบทัดเทียมกัน

00:06:20.849 --> 00:06:25.307
บางภาพก็มองดูเหมือนกับสิ่งที่เราคิดว่าเป็นภาพ
มากกว่าภาพอื่น ๆ

00:06:25.331 --> 00:06:28.553
ฉะนั้น บทบาทของฉันในการช่วยถ่ายภาพแรก
ของหลุมดำ

00:06:28.577 --> 00:06:31.509
ก็คือการออกแบบกระบวนวิธี
ที่จะหาภาพที่สมเหตุสมผล

00:06:31.533 --> 00:06:33.755
ที่ลงตัวกับการวัดจากกล้องโทรทรรศน์

NOTE Paragraph

00:06:34.727 --> 00:06:38.669
เช่นเดียวกับศิลปินด้านนิติเวช
ที่ร่างภาพโดยใช้คำบรรยายที่จำกัด

00:06:38.693 --> 00:06:42.207
แต่ละชิ้นถูกประกอบเข้าด้วยกัน
โดยใช้ความรู้เรื่องโครงสร้างของหน้า

00:06:42.231 --> 00:06:45.546
กระบวนวิธีในการสร้างภาพที่ฉันพัฒนาขึ้น
ใช้ข้อมูลที่จำกัดจากกล้องโทรทรรศน์

00:06:45.570 --> 00:06:49.892
เพื่อพาเราไปยังภาพที่ยังดูเหมือน
กับสิ่งที่อยู่ในอวกาศของเรา

00:06:49.916 --> 00:06:53.567
การใช้กระบวนวิธีเหล่านี้
เราสามารถปะติดปะต่อภาพเข้าด้วยกัน

00:06:53.591 --> 00:06:55.771
จากข้อมูลที่มีอยู่อย่างบางตา และรกรุงรัง

00:06:55.795 --> 00:07:00.324
นี่คือตัวอย่างการสร้างภาพ
โดยใช้ข้อมูลจำลอง

00:07:00.348 --> 00:07:02.281
เมื่อเราแกล้งเล็งกล้องโทรทรรศน์ของเรา

00:07:02.305 --> 00:07:04.890
ไปยังหลุมดำ ณ ใจกลางกาแล็กซี่

00:07:04.914 --> 00:07:09.369
แม้ว่านี่เป็นเพียงการจำลอง
การสร้างภาพขึ้นมานี้ให้ความหวังกับเรา

00:07:09.393 --> 00:07:12.846
ว่าไม่ช้าไม่นาน เราจะสามารถ
ถ่ายภาพแรกของหลุมดำได้อย่างน่าเชื่อถือ

00:07:12.870 --> 00:07:15.465
และด้วยมัน เราจะสามารถ
กะขนาดของวงแหวนของมันได้

00:07:16.118 --> 00:07:19.317
แม้ว่าเราจะอยากจะพูดถึงรายละเอียด
ของกระบวนวิธีนี้

00:07:19.341 --> 00:07:21.515
โชคดีสำหรับคุณค่ะ เราไม่มีเวลา

NOTE Paragraph

00:07:21.539 --> 00:07:23.540
แต่ฉันอยากที่จะให้คุณได้แนวคิดคร่าว ๆ

00:07:23.564 --> 00:07:25.866
ว่าเรากำหนดหน้าตาของอวกาศของเราอย่างไร

00:07:25.890 --> 00:07:30.356
และเราใช้การสร้างภาพนี้
และยืนยันผลลัพธ์ของเราได้อย่างไร

00:07:30.380 --> 00:07:32.876
เมื่อภาพที่เป็นไปได้มีจำนวนไม่จำกัด

00:07:32.900 --> 00:07:35.265
นั่นอธิบายได้อย่างสมบูรณ์
ว่าการวัดกล้องโทรทรรศน์ของเรา

00:07:35.289 --> 00:07:37.894
เราจะต้องเลือกระหว่างพวกมันในบางแง่มุม

00:07:37.918 --> 00:07:39.756
เราจะต้องทำด้วยการจัดอันดับภาพ

00:07:39.780 --> 00:07:42.614
ตามความน่าจะเป็น
ว่าพวกมันจะเป็นหลุมดำมากแค่ไหน

00:07:42.638 --> 00:07:45.120
จากนั้นเลือกภาพที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด

NOTE Paragraph

00:07:45.144 --> 00:07:47.339
ฉันหมายความว่าอย่างไรน่ะหรือคะ

00:07:47.862 --> 00:07:49.840
เอาเป็นว่าเราพยายามสร้างแบบจำลอง

00:07:49.864 --> 00:07:53.047
ที่บอกเราว่ามีความน่าจะเป็นแค่ไหน
ที่ภาพนั้นจะปรากฏบนเฟสบุ๊ก

00:07:53.071 --> 00:07:54.772
เราอยากจะให้แบบจำลองบอกว่า

00:07:54.796 --> 00:07:58.353
มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ใครสักคน
จะโพสภาพรุงรังทางซ้ายนี้

00:07:58.377 --> 00:08:00.796
และน่าจะเป็นไปได้ที่ใครสักคน
จะถ่ายภาพเซลฟี่

00:08:00.820 --> 00:08:02.154
อย่างภาพทางขวามือ

00:08:02.178 --> 00:08:03.817
ภาพตรงกลางค่อนข้างมัว

00:08:03.841 --> 00:08:06.480
ฉะนั้น แม้ว่ามันน่าจะอยู่บนเฟสบุ๊ก

00:08:06.504 --> 00:08:07.864
เมื่อเปรียบเทียบกับภาพที่รกรุงรัง

00:08:07.888 --> 00:08:10.848
มันน่าจะมีโอกาสน้อยกว่า
ที่เราจะได้เห็นมันเมื่อเทียบกับภาพถ่ายเซลฟี่

NOTE Paragraph

00:08:10.872 --> 00:08:13.162
แต่เมื่อมันเป็นภาพที่เกี่ยวกับหลุมดำ

00:08:13.186 --> 00:08:16.688
เราพบกับปริศนาจริง ๆ 
เราไม่เคยเห็นหลุมดำมาก่อน

00:08:16.712 --> 00:08:19.003
ในกรณีนั้น อะไรที่ควรจะเป็นภาพหลุมดำ

00:08:19.027 --> 00:08:21.965
และเราควรอนุมานอย่างไร
เกี่ยวกับโครงสร้างของหลุมดำ

00:08:21.989 --> 00:08:24.621
เราควรพยายามใช้ภาพ
จากการจำลองที่เราได้ทำ

00:08:24.645 --> 00:08:27.175
อย่างภาพหลุมดำจากเรื่อง "อินเทอร์สเตลล่า"

00:08:27.199 --> 00:08:30.137
แต่ถ้าเราทำอย่างนี้
มันอาจทำให้เกิดปัญหาใหญ่

00:08:30.161 --> 00:08:33.541
จะเกิดอะไรขึ้น
ถ้าทฤษฎีของไอสไตน์ไม่ถูกต้อง

00:08:33.565 --> 00:08:37.526
เราอาจจะยังต้องการสร้างภาพที่แม่นยำ
ของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ขึ้นมาใหม่

00:08:37.550 --> 00:08:40.921
ถ้าเราใช้สมการของไอสไตน์มากเกินไป
ในกระบวนวิธีของเรา

00:08:40.945 --> 00:08:43.700
เราจะลงเอยที่การเห็นสิ่งที่เราอยากเห็น

00:08:43.724 --> 00:08:46.000
หรืออีกนัยหนึ่ง
เราอยากเปิดตัวเลือกเอาไว้

00:08:46.024 --> 00:08:48.947
สำหรับช้างตัวใหญ่
ที่อยู่ ณ ใจกลางของกาแล็กซี่

NOTE Paragraph

00:08:48.971 --> 00:08:50.028
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:08:50.052 --> 00:08:53.041
ชนิดของภาพที่ต่างกัน
มีองค์ประกอบที่แตกต่างกัน

00:08:53.065 --> 00:08:56.613
เราสามารถบอกได้อย่างง่ายดาย
ถึงความแตกต่างระหว่างภาพหลุมดำจำลอง

00:08:56.637 --> 00:08:58.913
และภาพที่เราถ่ายได้ในชีวิตประจำวันบนโลก

00:08:58.937 --> 00:09:02.041
เราต้องการวิธีการที่จะบอกกระบวนวิธีของเรา
ว่าภาพมีหน้าตาอย่างไร

00:09:02.065 --> 00:09:05.314
โดยปราศจากการบังคับองค์ประกอบชนิดหนึ่ง ๆ 
ของภาพมากเกินไป

00:09:05.865 --> 00:09:07.758
วิธีหนึ่งที่เราสามารถก้าวข้ามมันไปได้

00:09:07.782 --> 00:09:10.844
ก็คือโดยการบังคับองค์ประกอบ
ของภาพในลักษณะต่าง ๆ

00:09:10.868 --> 00:09:14.998
และดูว่าชนิดต่าง ๆ ของภาพ
จะมีผลต่อการสร้างภาพของเราอย่างไร

00:09:15.712 --> 00:09:19.203
ถ้าชนิดของภาพทั้งหมด
ให้ภาพที่มีหน้าตาคล้าย ๆ กัน

00:09:19.227 --> 00:09:21.284
เราก็จะมั่นใจได้มากขึ้น

00:09:21.308 --> 00:09:25.481
ว่าการสมมติภาพขึ้นมานี้
จะไม่ลำเอียงมากเกินไป

NOTE Paragraph

00:09:25.505 --> 00:09:28.495
มันคล้าย ๆ การให้คำบรรยายเดียวกัน

00:09:28.519 --> 00:09:31.515
กันศิลปินร่างภาพสามคนที่กระจายอยู่ทั่วโลก

00:09:31.539 --> 00:09:32.539
ถ้าเราทุกคนผลิตภาพที่มีหน้าตาคล้าย ๆ กัน

00:09:34.423 --> 00:09:36.216
เราก็จะเริ่มมั่นใจมากขึ้น

00:09:36.240 --> 00:09:39.856
ว่าพวกเราไม่บังคับให้เกิดความอคติทางวัฒนธรรม
ในการวาดภาพจนเกินไป

00:09:39.880 --> 00:09:43.195
วิธีการหนึ่งที่เราสามารถลองบังคับ
องค์ประกอบภาพที่แตกต่างกันได้

00:09:43.219 --> 00:09:45.660
คือการใช้ชิ้นส่วนของภาพที่มีอยู่

00:09:46.214 --> 00:09:48.374
เราจึงนำชุดของภาพจำนวนมาก

00:09:48.398 --> 00:09:51.116
และแยกพวกมันเป็นชิ้นภาพเล็ก ๆ

00:09:51.140 --> 00:09:55.425
จากนั้นเราก็มองมัน
เหมือนเป็นชื้นปริศนาเล็ก ๆ

00:09:55.449 --> 00:09:59.727
และใช้ชิ้นปริศนาที่เห็นบ่อย ๆ 
เพื่อปะติดปะต่อภาพ

00:09:59.751 --> 00:10:02.203
ที่เข้ากันได้กับการวัดจากกล้องโทรทรรศน์

NOTE Paragraph

00:10:03.040 --> 00:10:06.783
ชนิดของภาพที่ต่างกัน
มีชุดของชิ้นปริศนาที่แตกต่างกันมาก

00:10:06.807 --> 00:10:09.613
แล้วจะเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเราใช้ข้อมูลเดียวกัน

00:10:09.637 --> 00:10:13.767
แต่ใช้ชุดของชิ้นข้อมูลที่ต่างกัน
เพื่อสร้างภาพขึ้นใหม่

00:10:13.791 --> 00:10:18.557
เรามาเริ่มกันที่ชิ้นปริศนาภาพจำลองหลุมดำ

00:10:18.581 --> 00:10:20.172
เอาล่ะ มันดูสมเหตุสมผล

00:10:20.196 --> 00:10:22.890
มันดูเหมือนสิ่งที่เราคาดหวังเอาไว้
ว่าหลุมดำจะมีหน้าตาอย่างไร

00:10:22.914 --> 00:10:24.107
แต่เราได้มันมา

00:10:24.131 --> 00:10:27.445
เพราะว่าเราใช้ชิ้นภาพเล็ก ๆ 
ของภาพจำลองหลุมดำหรือเปล่า

00:10:27.469 --> 00:10:29.349
ลองใช้ชุดของชิ้นภาพปริศนาอีกชุด

00:10:29.373 --> 00:10:31.882
จากวัตถุในอวกาศที่ไม่ใช่หลุมดำ

00:10:32.914 --> 00:10:35.040
เอาล่ะ เราได้ภาพที่มีหน้าตาคล้าย ๆ กัน

00:10:35.064 --> 00:10:37.300
แล้วชิ้นส่วนต่าง ๆ จากชีวิตประจำวันเรา

00:10:37.324 --> 00:10:40.109
อย่างภาพที่คุณถ่ายได้
จากกล้องส่วนบุคคลของคุณล่ะ

00:10:41.312 --> 00:10:43.427
เยี่ยมมากค่ะ เราเห็นภาพเดียวกัน

00:10:43.451 --> 00:10:46.817
เมื่อเราได้ภาพเดียวกันนี้
จากชุดชื้นปริศนาที่ต่างกันแล้ว

00:10:46.841 --> 00:10:48.887
เราก็จะมั่นใจมากขึ้น

00:10:48.911 --> 00:10:50.877
ว่าการสมมติภาพที่เราสร้างขึ้นมานี้

00:10:50.901 --> 00:10:53.822
ไม่ได้เป็นภาพผลลัพธ์
ที่เกิดจากความลำเอียงจนมากเกินไป

NOTE Paragraph

00:10:53.846 --> 00:10:57.099
อีกสิ่งหนึ่งที่เราทำได้คือ
การนำชุดชื้นปริศนาเดียวกันนี้

00:10:57.123 --> 00:10:59.612
อย่างเช่นภาพที่ได้จากภาพในชีวิตประจำวัน

00:10:59.636 --> 00:11:03.236
ใช้สร้างแหล่งภาพขึ้นมาใหม่

00:11:03.260 --> 00:11:04.531
ในแบบจำลองของเรา

00:11:04.555 --> 00:11:08.330
เราสมมติให้หลุมดำมีหน้าตา
คล้ายกับวัตถุในอวกาศที่ไม่ใช่หลุมดำ

00:11:08.354 --> 00:11:12.203
เช่นเดียวกับภาพในชีวิตประจำวัน
อย่างช้างที่อยู่ ณ ใจกลางกาแล็กซี่

00:11:12.227 --> 00:11:15.395
เมื่อผลลัพธ์ของกระบวนวิธีทางด้านล่าง
มีหน้าตาคล้ายกันมาก ๆ

00:11:15.419 --> 00:11:17.515
กับภาพจริงของการจำลองที่อยู่ด้านบน

00:11:17.539 --> 00:11:20.885
เราก็จะมั่นใจในกระบวนวิธีของเราได้มากขึ้น

00:11:20.909 --> 00:11:22.776
และฉันอยากที่จะย้ำตรงนี้ว่า

00:11:22.800 --> 00:11:24.734
ภาพเหล่านี้ถูกสร้างขึ้น

00:11:24.758 --> 00:11:27.694
โดยการปะติดปะต่อชิ้นส่วนเล็ก ๆ
จากภาพถ่ายในชีวิตประจำวัน

00:11:27.718 --> 00:11:29.933
อย่างเช่นภาพที่คุณถ่ายไว้
โดยกล้องส่วนบุคคลของคุณ

00:11:29.957 --> 00:11:33.233
ฉะนั้น ภาพหลุมดำที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน

00:11:33.257 --> 00:11:37.200
สุดท้ายแล้ว อาจถูกสร้างขึ้นโดยการปะติดปะต่อ
ภาพที่เราเห็นกันเป็นประจำ

00:11:37.224 --> 00:11:39.969
ของคน ตึกรามบ้านช่อง
ต้นไม้ แมวและหมา

00:11:39.993 --> 00:11:42.638
แนวคิดเรื่องการสร้างภาพในลักษณะนี้

00:11:42.662 --> 00:11:45.281
จะทำให้การถ่ายภาพแรกของหลุมดำเป็นไปได้

00:11:45.305 --> 00:11:47.752
และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า มันจะยืนยัน
ความถูกต้องของทฤษฎีชื่อก้อง

00:11:47.776 --> 00:11:50.197
ที่นักวิทยาศาสตร์เชื่อถือ
และพึ่งพามันเป็นพื้นฐาน

NOTE Paragraph

00:11:50.221 --> 00:11:52.829
แต่แน่นอนว่า การทำให้แนวคิด
การสร้างภาพแบบนี้ใช้การได้นั้น

00:11:52.853 --> 00:11:56.175
ไม่อาจเกิดขึ้นได้เลย
ถ้าปราศจากกลุ่มนักวิจัยที่น่าทึ่ง

00:11:56.199 --> 00:11:58.086
ที่ฉันรู้สึกเป็นเกียรติเหลือเกิน
ที่ได้ร่วมงานกับพวกเขา

00:11:58.110 --> 00:11:59.273
มันยังทำให้ฉันประหลาดใจอยู่เลย

00:11:59.297 --> 00:12:02.648
ว่าถึงแม้ว่าฉันเริ่มทำโครงการนี้
โดยปราศจากพื้นฐานเรื่องฟิสิกส์อวกาศ

00:12:02.672 --> 00:12:05.291
สิ่งที่เราได้จากความร่วมมือ
ที่มีความเป็นเอกลักษณ์นี้

00:12:05.315 --> 00:12:08.074
อาจส่งผลให้เราได้ภาพแรกของหลุมดำ

00:12:08.098 --> 00:12:10.796
แต่โครงการใหญ่อย่าง
อีเวน ฮอไรซัน เทเลสโคป นี้

00:12:10.820 --> 00:12:13.634
ประสบความสำเร็จได้ด้วย
ความเชี่ยวชาญหลากสาขา

00:12:13.658 --> 00:12:15.448
จากบุคคลที่หลากหลาย
ที่นำมันเข้ามาปะติดปะต่อกัน

00:12:15.472 --> 00:12:17.178
เราคือเบ้าหลอมของนักดาราศาสตร์

00:12:17.202 --> 00:12:19.434
นักฟิสิกส์ นักคณิตศาสตร์ และวิศวกร

00:12:19.458 --> 00:12:22.012
นี่คือสิ่งที่จะทำให้มันเกิดขึ้นได้จริง

00:12:22.036 --> 00:12:24.889
เพื่อที่จะทำให้เกิดบางสิ่ง
ที่ครั้งหนึ่งเราคิดว่าเป็นไปไม่ได้

NOTE Paragraph

00:12:24.913 --> 00:12:27.169
ฉันอยากสนับสนุนให้ทุก ๆ คน

00:12:27.193 --> 00:12:29.289
ช่วยกันขยายพรมแดนทางวิทยาศาสตร์

00:12:29.313 --> 00:12:33.214
แม้ว่าในตอนแรกมันอาจจะดูเป็นปริศนา
เฉกเช่นเดียวกับหลุมดำ

NOTE Paragraph

00:12:33.238 --> 00:12:34.412
ขอบคุณค่ะ

NOTE Paragraph

00:12:34.436 --> 00:12:36.833
(เสียงปรบมือ)