Voordat ik begin: Ik ben echt blij hier te zijn om echt te kunnen zien wat er gaat gebeuren, vanaf hier. Dus ... Dat gezegd zijnde, beginnen we met: wat is een van onze grootste behoeften ... grootste behoeften voor onze hersenen? In plaats van het te vertellen, ga ik het tonen. Ik wil dat jullie het voelen. Jullie moet veel gaan voelen in de komende 14 minuten. Laten we allemaal opstaan. We gaan allemaal samen een stuk van Strauss dirigeren. OK? Jullie kennen het allemaal. OK. Klaar? Publiek: Yeah! Beau Lotto: Alright. Ready, één, twee, drie! Het is alleen maar het einde. (Muziek: Richard Strauss ‘Also Sprach Zarathustra’) OK? Je weet waar het heen gaat. (Muziek) Oh, het komt! (Muziek stopt abrupt) Oh! (Gelach) OK? Collectieve coïtus interruptus. OK, ga maar zitten. (Gelach) We hebben een fundamentele behoefte aan een slot. (Gelach) Wij houden van een slot. (Applaus) Ze vertelden me dat Mozart eens vlak voordat hij naar bed ging naar de piano liep: "Da-da-da-da-da." Zijn vader, die al in bed was, dacht: "Aaah." Hij moest opstaan en die laatste noot aanslaan voordat hij terug kon gaan slapen. (Gelach) Die behoefte om af te sluiten brengt ons aan het denken: wat is onze grootste angst? Denk -- wat is onze grootste angst als we opgroeien of zelfs nu? Het is de angst voor het donker. Wij haten onzekerheid. We hebben een hekel aan niet weten. We haten het. Denk aan horrorfilms. Horrorfilms worden altijd opgenomen in het donker, in het bos, 's nachts, in de diepten van de zee, de donkerte van de ruimte. Omdat sterven gemakkelijk was in de loop van de evolutie. Was je niet zeker dat het een roofdier was, was het al te laat. Je hersenen zijn geëvolueerd om te voorspellen. Als je niet kon voorspellen, stierf je. Je hersenen voorspellen door het coderen van de vooroordelen en aannames die nuttig waren in het verleden. Maar die aannames blijven niet alleen in jullie hersenen. Je projecteert ze op de wereld. Er is daar geen vogel. Je projecteert de betekenis op het scherm. Alles wat ik jullie nu zeg, is letterlijk zinloos. (Gelach) Jullie creëren de betekenis en projecteren ze op mij. Wat waar is voor objecten, geldt ook voor andere mensen. Terwijl je hun ‘wat’ en hun ‘wanneer’ kunt bepalen, kun je nooit hun ‘waarom’ bepalen. We kleuren andere mensen. We projecteren een betekenis op hen op basis van onze vooroordelen en onze ervaring. Daarom gaan de beste ontwerpen bijna altijd over onzekerheid verminderen. Als we onzeker worden, reageert ons lichaam fysiologisch en mentaal. Je immuunsysteem gaat achteruit. Je hersencellen verwelken en sterven zelfs. Je creativiteit en intelligentie nemen af. We gaan vaak van angst naar woede, bijna te vaak. Waarom? Omdat angst een staat van zekerheid is. Je gaat moreel oordelen. Je wordt een extreme versie van jezelf. Een conservatief wordt meer conservatief. Een liberaal wordt meer liberaal. Omdat je naar een plaats van vertrouwdheid gaat. Het probleem is dat de wereld verandert. En wij moeten aanpassen of sterven. Als je van A naar B wilt gaan, is de eerste stap niet naar B. De eerste stap is van A naar niet A -- weg van je vooroordelen en aannames; om te gaan naar de plek waarvoor ons brein evolueerde om ze te vermijden; om naar het onbekende te gaan. Maar het is zo belangrijk dat we naar deze plek gaan dat onze hersenen ons een oplossing boden. Evolutie gaf ons een oplossing. Het is wellicht een van de meest diepgaande perceptuele ervaringen. Het is de ervaring van ontzag. (Muziek) (Applaus) (Muziek) (Applaus) (Muziek) (Applaus) (Muziek) (Applaus) (Gejuich) (Applaus) Beau Lotto: Ah, hoe geweldig, toch? Nu voelen jullie waarschijnlijk, op de een of een andere manier, ontzag. Toch? Wat gebeurt er nu in jullie hersenen? Duizenden jaren lang denken en schrijven we al over ontzag, ervaren we het en weten we er zo weinig over. Om proberen te begrijpen wat het is en wat het doet, had mijn Lab of Misfits net de prachtige gelegenheid en het plezier om samen te werken met enkele van de grootste scheppers van ontzag die we kennen: de schrijvers, de scheppers, de bestuurders, de accountants, de mensen van het Cirque Du Soleil. We gingen naar Las Vegas, we registreerden de hersenactiviteit van mensen terwijl ze keken naar een uitvoering, meer dan 10 uitvoeringen van ‘O’, een iconische Cirque-uitvoering. We maten ook het gedrag vóór de voorstelling, evenals dat van een andere groep na de voorstelling. Er waren meer dan 200 mensen bij betrokken. Dus, wat is ontzag? Wat gebeurt er dan in je hersenen? Het is een breintoestand. OK? Het voorste deel van je hersenen, de prefrontale cortex, waar je uitvoerende functie zetelt, ofwel de controle van je aandachtsprocessen, wordt nu ‘neergereguleerd’. Het deel van de hersenen genaamd de DMN, default mode network, wat de interactie is tussen meerdere gebieden in je hersenen, dat actief is tijdens, zeg maar, ideevorming, creatief denken in termen van divergent denken en dagdromen, wordt nu ‘opgereguleerd’. En net dan gaat de activiteit in de prefrontale cortex veranderen. Hij wordt asymmetrisch in zijn activiteit, geneigd naar rechts, wat sterk gecorreleerd is met een stap vooruitzetten in de wereld, in tegenstelling tot een stap terug. In feite was de activiteit in de hersenen van al deze mensen zo gecorreleerd dat we er een kunstmatig neuraal netwerk mee konden trainen om te voorspellen of mensen al dan niet ontzag ervaren met een nauwkeurigheid van 75% gemiddeld en een maximum van 83%. Wat doet die breintoestand nu? Anderen hebben aangetoond, bijvoorbeeld de professoren Haidt en Keltner, hebben ons verteld dat mensen zich klein, maar verbonden met de wereld voelen. Hun prosociaal gedrag stijgt, omdat ze een verhoogde affiniteit voelen met anderen. We toonden in deze studie ook aan dat mensen minder behoefte hebben aan cognitieve controle. Ze kunnen onzekerheid zonder slot beter aan. En hun zin voor risico neemt ook toe. Ze zoeken eigenlijk risico's en ze zijn beter in staat om ze te nemen. En iets dat echt heel diep was, is wanneer we mensen vroegen: "Ben jij iemand die geneigd is om ontzag te ervaren?" De kans op een positief antwoord was na de voorstelling groter dan ervoor. Ze hadden zichzelf en hun geschiedenis letterlijk geherdefinieerd. Dus is ontzag misschien wel de perceptie van iets dat groter is dan onszelf. In de woorden van Joseph Campbell: "Ontzag is wat ons in staat stelt om verder te gaan." Of in de woorden van een dierbare vriend, waarschijnlijk een van onze grootste fotografen, nog levende fotografen, Duane Michaels, toen hij even geleden tegen me zei dat het ons misschien de nieuwsgierigheid geeft om onze lafheid te overwinnen. Wie maalt erom? Waarom zouden we het ons aantrekken? Denk aan conflict, dat op dit moment zo alomtegenwoordig lijkt te zijn in onze samenleving. Als jij en ik in conflict zijn, staan we op de uiteinden van dezelfde lijn. Ik wil bewijzen dat jij het mis hebt en je naar mij toe opschuiven. Het probleem is dat jij precies hetzelfde doet. Jij wil bewijzen dat ik fout zit en mij naar jou toe opschuiven. Merk op dat conflict de opstelling is om te winnen, maar niet om te leren. Je hersenen leren alleen als we bewegen. Het leven is beweging. Wat als we ontzag konden gebruiken, niet om het conflict te vermijden -- conflict is essentieel, conflict is de manier waarop je brein uitbreidt, hoe je brein leert -- maar eerder, om conflicten op een andere manier in te gaan. En wat als ontzag ons ten minste twee manieren zou geven om het aan te pakken? Eén, om ons de nederigheid en moed te geven om niet te weten. Toch? Om een conflict in te gaan met een vraag in plaats van een antwoord. Wat zou er dan gebeuren? Om het conflict in te gaan met onzekerheid in plaats van zekerheid. En de tweede is om een conflict in te gaan om proberen te begrijpen, in plaats van te overtuigen. Omdat iedereen zichzelf zinvol vindt, toch? Een andere persoon begrijpen is de vooroordelen en aannames begrijpen die aanleiding gaven voor hun gedrag. Wij zijn begonnen met een pilotstudie om te zien of we door kunst opgewekt ontzag konden gebruiken om tolerantie te bevorderen. De resultaten zijn eigenlijk ongelooflijk positief. We kunnen woede en haat inperken door de ervaring van door kunst gegenereerd ontzag. Waar vinden we ontzag, gezien het zo belangrijk is? Dus, wat als ... Een suggestie: dat ontzag niet alleen te vinden is in de grandeur. Ontzag is essentieel. Vaak is het schaal -- de bergen, het landschap. Maar wat als we onszelf daadwerkelijk konden herschalen en het onmogelijke in het eenvoudige vinden? Als dit waar is en onze gegevens juist zijn, dan zijn inspanningen zoals wetenschap, avontuur, kunst, ideeën, liefde, een TED-conferentie, voorstellingen, niet alleen geïnspireerd door ontzag, maar zijn het onze ladders naar onzekerheid om ons te helpen groeien. Veel dank. (Applaus) Alsjeblieft, kom naar voren. (Applaus) (Gejuich) (Applaus)