1
00:00:00,000 --> 00:00:02,000
ดิฉันเป็นนักเล่าเรื่องค่ะ

2
00:00:02,000 --> 00:00:05,000
และดิฉันอยากจะเล่าเรื่องส่วนตัวให้พวกคุณฟังสักสองสามเรื่อง

3
00:00:05,000 --> 00:00:10,000
เกี่ยวกับสิ่งที่ดิฉันชอบที่จะเรียกว่า "อันตรายจากเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว"

4
00:00:10,000 --> 00:00:14,000
ดิฉันเติบโตขึ้นในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยในประเทศไนจีเรียฝั่งตะวันออก

5
00:00:14,000 --> 00:00:17,000
แม่ของดิฉันบอกว่าดิฉันเริ่มอ่านหนังสือตั้งแต่อายุสองขวบ

6
00:00:17,000 --> 00:00:22,000
แต่ดิฉันจะคิดว่า ตอนอายุสี่ขวบน่าจะใกล้ความจริงกว่า

7
00:00:22,000 --> 00:00:24,000
ดังนั้น ดิฉันเป็นนักอ่านตั้งแต่วัยเยาว์ และสิ่งที่ดิฉันอ่าน

8
00:00:24,000 --> 00:00:27,000
เป็นหนังสือเด็กของอังกฤษและอเมริกา

9
00:00:27,000 --> 00:00:30,000
ดิฉันยังเป็นนักเขียนตั้งแต่วัยเยาว์ด้วย

10
00:00:30,000 --> 00:00:34,000
และเมื่อดิฉันเริ่มต้นเขียนหนังสือ ตอนอายุประมาณเจ็ดขวบ

11
00:00:34,000 --> 00:00:36,000
เรื่องเล่าต่างๆจากดินสอประกอบกับภาพวาดดินสอสี

12
00:00:36,000 --> 00:00:39,000
ที่แม่ผู้น่าสงสารของดิฉันมีหน้าที่อ่าน

13
00:00:39,000 --> 00:00:43,000
ดิฉันเขียนเรื่องราวประเภทเดียวกับสิ่งที่ดิฉันได้อ่านเปี๊ยบ

14
00:00:43,000 --> 00:00:48,000
ทุกตัวละครของดิฉันเป็นคนขาวและมีนัยน์ตาสีฟ้า

15
00:00:48,000 --> 00:00:50,000
พวกเขาเล่นกันท่ามกลางหิมะ

16
00:00:50,000 --> 00:00:52,000
พวกเขากินแอปเปิ้ล

17
00:00:52,000 --> 00:00:54,000
พวกเขาชอบพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ

18
00:00:54,000 --> 00:00:56,000
ช่างงดงามเสียนี่กะไร

19
00:00:56,000 --> 00:00:58,000
ที่วันนี้แดดออก

20
00:00:58,000 --> 00:01:00,000
(เสียงหัวเราะ)

21
00:01:00,000 --> 00:01:03,000
แม้ความจริงคือ ดิฉันอาศัยอยู่ในประเทศไนจีเรีย

22
00:01:03,000 --> 00:01:07,000
และไม่เคยออกนอกไนจีเรียเลย

23
00:01:07,000 --> 00:01:10,000
พวกเราไม่มีหิมะ พวกเรากินมะม่วง

24
00:01:10,000 --> 00:01:12,000
และพวกเราไม่คุยกันเรื่องดินฟ้าอากาศ

25
00:01:12,000 --> 00:01:14,000
เพราะมันไม่จำเป็นต้องพูดถึง

26
00:01:14,000 --> 00:01:17,000
ตัวละครของดิฉันยังดื่มเบียร์ขิงอีกด้วย

27
00:01:17,000 --> 00:01:19,000
เพราะบรรดาตัวละครที่ดิฉันเคยอ่านเจอในหนังสืออังกฤษ

28
00:01:19,000 --> 00:01:21,000
ดื่มเบียร์ขิง

29
00:01:21,000 --> 00:01:24,000
ช่างปะไรที่ดิฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเบียร์ขิงคืออะไร

30
00:01:24,000 --> 00:01:25,000
(เสียงหัวเราะ)

31
00:01:25,000 --> 00:01:28,000
และหลายปีหลังจากนั้น ดิฉันมีความปรารถนาอย่างมาก

32
00:01:28,000 --> 00:01:30,000
ที่จะลิ้มลองเบียร์ขิง

33
00:01:30,000 --> 00:01:32,000
แต่นั่นมันคนละเรื่องกัน

34
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
ในความคิดของดิฉัน เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า

35
00:01:34,000 --> 00:01:37,000
พวกเราเปราะบางและถูกชักจูงได้ง่ายแค่ไหน

36
00:01:37,000 --> 00:01:39,000
ในโฉมหน้าของเรื่องเล่า

37
00:01:39,000 --> 00:01:41,000
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่เป็นเด็ก

38
00:01:41,000 --> 00:01:43,000
เพราะสิ่งที่ดิฉันเคยอ่านทั้งหมดเป็นหนังสือ

39
00:01:43,000 --> 00:01:45,000
ที่มีตัวละครเป็นชาวต่างชาติ

40
00:01:45,000 --> 00:01:47,000
ดิฉันจึงเชื่อมั่นว่าหนังสือ

41
00:01:47,000 --> 00:01:50,000
โดยธรรมชาติของพวกมัน จะต้องมีชาวต่างชาติในนั้น

42
00:01:50,000 --> 00:01:52,000
และต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่

43
00:01:52,000 --> 00:01:55,000
ไม่เกี่ยวข้องกับความเป็นตัวตนของดิฉัน

44
00:01:55,000 --> 00:01:59,000
ทีนี้ สิ่งต่างๆเปลี่ยนแปลงไปเมื่อดิฉันค้นพบหนังสือแอฟริกัน

45
00:01:59,000 --> 00:02:01,000
มันมีจำนวนไม่มากนักที่หาได้ และมัน

46
00:02:01,000 --> 00:02:03,000
หาไม่ค่อยง่ายเหมือนกับหนังสือต่างประเทศ

47
00:02:03,000 --> 00:02:07,000
แต่ด้วยเพราะนักเขียนอย่างเช่น ชินัว อเชเบ และ คาเมรา ไลย์

48
00:02:07,000 --> 00:02:09,000
จึงได้เกิดการเปลี่ยนแปลงความเข้าใจของดิฉัน

49
00:02:09,000 --> 00:02:11,000
ที่มีต่อวรรณกรรม

50
00:02:11,000 --> 00:02:13,000
ดิฉันตระหนักว่าคนอย่างดิฉัน

51
00:02:13,000 --> 00:02:15,000
เด็กผู้หญิงที่มีผิวสีช็อคโกแลต

52
00:02:15,000 --> 00:02:18,000
ผู้ที่มีผมหยิกจนไม่สามารถรวบผมหางม้าได้

53
00:02:18,000 --> 00:02:20,000
สามารถมีตัวตนอยู่ในวรรณกรรมได้เช่นกัน

54
00:02:20,000 --> 00:02:24,000
ดิฉันเริ่มเขียนเกี่ยวกับสิ่งที่ดิฉันรู้จัก

55
00:02:24,000 --> 00:02:28,000
ตอนนั้นดิฉันรักหนังสืออังกฤษและอเมริกันที่ดิฉันอ่าน

56
00:02:28,000 --> 00:02:32,000
มันปลุกเร้าจินตนาการของดิฉัน มันเปิดโลกใหม่ให้กับดิฉัน

57
00:02:32,000 --> 00:02:34,000
แต่ผลกระทบทางอ้อม

58
00:02:34,000 --> 00:02:36,000
คือการที่ดิฉันไม่รู้ว่าผู้คนอย่างดิฉัน

59
00:02:36,000 --> 00:02:38,000
สามารถมีตัวตนอยู่ในวรรณกรรมได้

60
00:02:38,000 --> 00:02:42,000
ดังนั้น สิ่งที่ดิฉันได้จากการค้นพบนักเขียนแอฟริกันคือ

61
00:02:42,000 --> 00:02:45,000
มันช่วยดิฉันไว้จากการมีเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว

62
00:02:45,000 --> 00:02:47,000
เกี่ยวกับสิ่งที่หนังสือเป็น

63
00:02:47,000 --> 00:02:50,000
ดิฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกลางธรรมดาชาวไนจีเรีย

64
00:02:50,000 --> 00:02:52,000
พ่อของดิฉันเป็นอาจารย์

65
00:02:52,000 --> 00:02:55,000
แม่ของดิฉันเป็นพนักงานธุรการ

66
00:02:55,000 --> 00:02:58,000
และพวกเรามีคนรับใช้ซึ่งอาศัยอยู่ด้วย

67
00:02:58,000 --> 00:03:03,000
คล้ายเป็นบรรทัดฐาน ผู้ซึ่งมักจะมาจากหมู่บ้านชนบทที่ใกล้เคียง

68
00:03:03,000 --> 00:03:07,000
ในปีที่ดิฉันย่างเข้าแปดขวบ เราได้เด็กผู้ชายรับใช้ในบ้านคนใหม่หนึ่งคน

69
00:03:07,000 --> 00:03:09,000
ชื่อของเขาคือฟิเด

70
00:03:09,000 --> 00:03:12,000
สิ่งเดียวที่แม่ของดิฉันบอกเราเกี่ยวกับเขา

71
00:03:12,000 --> 00:03:15,000
คือครอบครัวของเขานั้นยากจนมาก

72
00:03:15,000 --> 00:03:17,000
แม่ของดิฉันส่งมันเทศและข้าว

73
00:03:17,000 --> 00:03:20,000
และพวกเสื้อผ้าเก่าๆของเราให้กับครอบครัวของเขา

74
00:03:20,000 --> 00:03:22,000
และเมื่อดิฉันทานข้าวเย็นไม่หมด แม่ของดิฉันก็จะบอกว่า

75
00:03:22,000 --> 00:03:27,000
"กินอาหารให้หมด ไม่รู้หรือว่า ชาวบ้านอย่างครอบครัวฟิเดไม่มีอะไรจะกิน"

76
00:03:27,000 --> 00:03:31,000
ดังนั้น ดิฉันจึงรู้สึกสงสารครอบครัวฟิเดอย่างเหลือล้น

77
00:03:31,000 --> 00:03:34,000
มีอยู่วันเสาร์หนึ่ง พวกเราไปเยี่ยมหมู่บ้านของเขา

78
00:03:34,000 --> 00:03:38,000
และแม่ของเขาโชว์ตะกร้าลวดลายสวยงามให้พวกเราดู

79
00:03:38,000 --> 00:03:41,000
มันทำจากเส้นใยของต้นปาล์มย้อมสี ซึ่งพี่ชายของเขาเป็นผู้ทำ

80
00:03:41,000 --> 00:03:43,000
ดิฉันรู้สึกประหลาดใจ

81
00:03:43,000 --> 00:03:46,000
ดิฉันไม่เคยนึกเลยว่าคนในครอบครัวของเขา

82
00:03:46,000 --> 00:03:49,000
จะสามารถทำอะไรได้เป็นชิ้นเป็นอัน

83
00:03:49,000 --> 00:03:52,000
สิ่งที่ดิฉันเคยได้ยินทั้งหมดเกี่ยวกับพวกเขาคือความยากจนของพวกเขา

84
00:03:52,000 --> 00:03:54,000
ซึ่งนั่นทำให้มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับดิฉันที่จะเห็นพวกเขา

85
00:03:54,000 --> 00:03:57,000
ในฐานะอื่นใดนอกจากคนจน

86
00:03:57,000 --> 00:04:01,000
ความยากจนเป็นเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียวเกี่ยวกับพวกเขาที่ดิฉันมี

87
00:04:01,000 --> 00:04:03,000
หลายปีต่อมา ดิฉันนึกถึงเรื่องนี้เมื่อฉันออกจากไนจีเรีย

88
00:04:03,000 --> 00:04:06,000
เพื่อเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา

89
00:04:06,000 --> 00:04:08,000
ดิฉันอายุสิบเก้าในตอนนั้น

90
00:04:08,000 --> 00:04:12,000
เพื่อนร่วมห้องชาวอเมริกันตกใจในตัวของดิฉันมาก

91
00:04:12,000 --> 00:04:15,000
เธอถามว่าดิฉันเรียนภาษาอังกฤษจากที่ไหนจึงพูดภาษาอังกฤษได้ดีมาก

92
00:04:15,000 --> 00:04:17,000
และรู้สึกสับสนเมื่อดิฉันตอบว่า ประเทศไนจีเรีย

93
00:04:17,000 --> 00:04:22,000
ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการ

94
00:04:22,000 --> 00:04:26,000
เธอขอฟังเพลงที่เธอเรียกว่า "เพลงชนเผ่า" ของดิฉัน

95
00:04:26,000 --> 00:04:28,000
และปรากฎว่าต้องผิดหวัง

96
00:04:28,000 --> 00:04:30,000
เมื่อดิฉันยื่นเทปของมารายห์ แครีให้

97
00:04:30,000 --> 00:04:33,000
(เสียงหัวเราะ)

98
00:04:33,000 --> 00:04:35,000
เธอทึกทักเอาเองว่าดิฉัน

99
00:04:35,000 --> 00:04:38,000
ใช้เตาไม่เป็น

100
00:04:38,000 --> 00:04:40,000
สิ่งที่ดิฉันคิดว่าน่าสนใจก็คือ เธอรู้สึกสงสารดิฉัน

101
00:04:40,000 --> 00:04:42,000
ตั้งแต่ก่อนจะเจอดิฉันเสียอีก

102
00:04:42,000 --> 00:04:46,000
มุมมองที่เธอมีต่อดิฉันโดยปริยาย ในฐานะที่ดิฉันเป็นคนเแอฟริกัน

103
00:04:46,000 --> 00:04:50,000
เป็นความสงสารที่เต็มไปด้วยความต้องการที่จะอุปการะ และความปรารถนาดี

104
00:04:50,000 --> 00:04:53,000
เพื่อนร่วมห้องของดิฉันมีเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียวเกี่ยวกับแอฟริกา

105
00:04:53,000 --> 00:04:56,000
เรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียวเกี่ยวกับความหายนะ

106
00:04:56,000 --> 00:04:58,000
ในเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียวนี้ มันไม่มีความเป็นไปได้

107
00:04:58,000 --> 00:05:02,000
ที่ชาวแอฟริกันจะคล้ายคลึงกับเธอ ในทางใดก็ตาม

108
00:05:02,000 --> 00:05:05,000
ไม่มีความเป็นไปได้ของความรู้สึกที่ซับซ้อนไปกว่าความสงสาร

109
00:05:05,000 --> 00:05:09,000
ไม่มีความเป็นไปได้ของความสัมพันธ์ในฐานะมนุษย์ที่เท่าเทียมกัน

110
00:05:09,000 --> 00:05:11,000
ก่อนที่ดิฉันจะมาสหรัฐอเมริกา ดิฉันไม่ได้

111
00:05:11,000 --> 00:05:14,000
มานั่งเรียกตัวเองว่าเป็นชาวแอฟริกัน

112
00:05:14,000 --> 00:05:17,000
แต่ในอเมริกา เมื่อไหร่ก็ตามที่มีคนพูดเรื่องแอฟริกา คนจะหันมามองดิฉัน

113
00:05:17,000 --> 00:05:21,000
แม้ว่าดิฉันจะไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับประเทศอย่างนามิเบีย

114
00:05:21,000 --> 00:05:23,000
แต่ในที่สุดดิฉันก็ได้ยอมรับอัตลักษณ์ใหม่นี้

115
00:05:23,000 --> 00:05:26,000
และในหลายๆทาง ดิฉันคิดถึงตัวดิฉันในปัจจุบันว่าเป็นชาวแอฟริกัน

116
00:05:26,000 --> 00:05:28,000
แม้ว่าดิฉันยังจะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อ

117
00:05:28,000 --> 00:05:30,000
แอฟริกาถูกอ้างถึงในฐานะประเทศหนึ่ง

118
00:05:30,000 --> 00:05:34,000
ตัวอย่างล่าสุดคือเที่ยวบินที่ โดยรวมๆแล้วเป็นเที่ยวบินที่วิเศษ

119
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
จาก ลากอส เมื่อสองวันที่ผ่านมาที่

120
00:05:36,000 --> 00:05:38,000
มีการประกาศบนเครื่องของสายการบินเวอร์จิ้น

121
00:05:38,000 --> 00:05:43,000
เกี่ยวกับงานการกุศลใน "อินเดีย แอฟริกา และประเทศอื่นๆ"

122
00:05:43,000 --> 00:05:44,000
(เสียงหัวเราะ)

123
00:05:44,000 --> 00:05:48,000
ดังนั้น หลังจากที่ดิฉันใช้เวลาหลายปีในสหรัฐอเมริกา ในฐานะชาวแอฟริกัน

124
00:05:48,000 --> 00:05:52,000
ดิฉันเริ่มเข้าใจปฏิกิริยาของเพื่อนร่วมห้องที่มีต่อดิฉัน

125
00:05:52,000 --> 00:05:55,000
ถ้าหากว่าดิฉันไม่ได้เติบโตขึ้นในไนจีเรีย และถ้าทั้งหมดที่ดิฉันรู้เกี่ยวกับแอฟริกา

126
00:05:55,000 --> 00:05:57,000
มากจากภาพซึ่งเป็นที่นิยมทั้งหลาย

127
00:05:57,000 --> 00:06:00,000
ดิฉันคงคิดว่าแอฟริกาคือสถานที่ของ

128
00:06:00,000 --> 00:06:04,000
ภูมิประเทศอันสวยงาม สัตว์ที่สวยงาม

129
00:06:04,000 --> 00:06:06,000
และผู้คนที่เข้าใจยาก

130
00:06:06,000 --> 00:06:09,000
ผู้ซึ่งต่อสู้ในสงครามอันไร้เหตุผล และเสียชีวิตจากความยากจนและโรคเอดส์

131
00:06:09,000 --> 00:06:12,000
ผู้ซึ่งไม่สามารถที่จะแสดงออกเพื่อตัวพวกเขาเอง

132
00:06:12,000 --> 00:06:14,000
และคอยรอรับความช่วยเหลือ

133
00:06:14,000 --> 00:06:17,000
จากคนต่างชาติใจดีผิวขาว

134
00:06:17,000 --> 00:06:19,000
ดิฉันคงมองชาวแอฟริกันในลักษณะเดียวกับที่ดิฉัน

135
00:06:19,000 --> 00:06:23,000
ตอนเป็นเด็ก มองครอบครัวของฟีเด

136
00:06:23,000 --> 00:06:27,000
ดิฉันคิดว่า เรื่องเล่าเรื่องเดียวเกี่ยวกับแอฟริกา ในที่สุดแล้ว มาจากวรรณกรรมตะวันตก

137
00:06:27,000 --> 00:06:29,000
นี่คือคำพูดจาก

138
00:06:29,000 --> 00:06:32,000
งานเขียนของพ่อค้าชาวลอนดอนชื่อ จอห์น ล็อค

139
00:06:32,000 --> 00:06:35,000
ผู้ล่องเรือไปยังแอฟริกาตะวันตกในปี ค.ศ. 1561

140
00:06:35,000 --> 00:06:40,000
และได้เก็บบันทึกเรื่องราวที่น่าสนใจจากการเดินทางของเขา

141
00:06:40,000 --> 00:06:42,000
หลังจากที่ได้เรียกชาวแอฟริกันผิวดำ

142
00:06:42,000 --> 00:06:44,000
ว่าเป็น "สัตว์ป่าที่ไม่มีบ้าน"

143
00:06:44,000 --> 00:06:48,000
เขาเขียนว่า "พวกเขาเป็นพวกคนไม่มีหัว

144
00:06:48,000 --> 00:06:53,000
มีปากและตาอยู่ที่หน้าอก"

145
00:06:53,000 --> 00:06:55,000
ดิฉันหัวเราะทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้

146
00:06:55,000 --> 00:06:59,000
และเราต้องยกย่องจินตนาการของจอห์น ล็อค

147
00:06:59,000 --> 00:07:01,000
แต่สิ่งที่สำคัญเกี่ยวกับงานเขียนของเขาก็คือว่า

148
00:07:01,000 --> 00:07:03,000
มันแสดงถึงจุดเริ่มต้น

149
00:07:03,000 --> 00:07:06,000
ของประเพณีการเล่าเรื่องเกี่ยวกับชาวแอฟริกันในโลกตะวันตก

150
00:07:06,000 --> 00:07:09,000
ประเพณีของกลุ่มประเทศในอนุภูมิภาคซาฮาราในแอฟริกา ในฐานะสถานที่แห่งแง่ลบ

151
00:07:09,000 --> 00:07:11,000
แห่งความแตกต่าง แห่งความมืดมน

152
00:07:11,000 --> 00:07:15,000
ของผู้คนผู้ซึ่ง ในคำบรรยายของนักกวีชั้นยอด

153
00:07:15,000 --> 00:07:17,000
รัดยาร์ด คิปลิง

154
00:07:17,000 --> 00:07:20,000
เป็น "ครึ่งปิศาจ ครึ่งเด็ก"

155
00:07:20,000 --> 00:07:23,000
และดังนั้น ดิฉันจึงเริ่มตระหนักว่า ตลอดชีวิตของ

156
00:07:23,000 --> 00:07:25,000
เพื่อนร่วมห้องชาวอเมริกันของดิฉัน

157
00:07:25,000 --> 00:07:27,000
เธอต้องได้เห็นและได้ยินเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียวนี้

158
00:07:27,000 --> 00:07:29,000
อยู่หลายฉบับทีเดียว

159
00:07:29,000 --> 00:07:31,000
เช่นเดียวกับอาจารย์ท่านหนึ่ง

160
00:07:31,000 --> 00:07:36,000
ซึ่งครั้งหนึ่งเคยบอกดิฉันว่า นิยายของดิฉันนั้นไม่เป็น "แอฟริกันที่แท้จริง"

161
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
ดิฉันพร้อมที่จะโต้เถียงว่าตัวนวนิยายนั้น

162
00:07:38,000 --> 00:07:40,000
มีปัญหาหลายอย่าง

163
00:07:40,000 --> 00:07:44,000
ว่ามันไม่ประสบความสำเร็จในหลายจุด

164
00:07:44,000 --> 00:07:46,000
แต่ดิฉันก็นึกไม่ถึงว่า

165
00:07:46,000 --> 00:07:49,000
มันไม่ได้บรรลุสิ่งที่เรียกว่า แอฟริกันที่แท้จริง ได้อย่างไร

166
00:07:49,000 --> 00:07:51,000
ดิฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า

167
00:07:51,000 --> 00:07:54,000
อะไรคือ แอฟริกันที่แท้จริง

168
00:07:54,000 --> 00:07:56,000
อาจารย์บอกดิฉันว่า ตัวละครของดิฉัน

169
00:07:56,000 --> 00:07:58,000
เหมือนกับเขามากเกินไป

170
00:07:58,000 --> 00:08:00,000
คือเป็นผู้ชายชนชั้นกลางที่มีการศึกษา

171
00:08:00,000 --> 00:08:02,000
ตัวละครของดิฉันขับรถยนต์

172
00:08:02,000 --> 00:08:05,000
พวกเขาไม่หิวโหย

173
00:08:05,000 --> 00:08:09,000
ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ใช่แอฟริกันที่แท้จริง

174
00:08:09,000 --> 00:08:12,000
แต่ดิฉันต้องขอเพิ่มเติมอย่างรวดเร็วว่า ดิฉันก็มีความผิดไม่น้อยไปกว่าคนอื่น

175
00:08:12,000 --> 00:08:15,000
ในคำถามของเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว

176
00:08:15,000 --> 00:08:19,000
เมื่อไม่กี่ปีก่อน ดิฉันเดินทางไปประเทศเม็กซิโกจากสหรัฐ

177
00:08:19,000 --> 00:08:21,000
บรรยากาศการเมืองในอเมริกาตอนนั้นตึงเครียด

178
00:08:21,000 --> 00:08:25,000
และมันกำลังมีการถกเถียงกันเกี่ยวกับเรื่องการอพยพย้ายถิ่นฐาน

179
00:08:25,000 --> 00:08:27,000
และ สิ่งที่มักเกิดขึ้นบ่อยครั้งในอเมริกา

180
00:08:27,000 --> 00:08:30,000
ก็คือ การอพยพกลายเป็นสิ่งที่มีมีความหมายเดียวกับคำว่า ชาวเม็กซิกัน

181
00:08:30,000 --> 00:08:32,000
มันมีเรื่องเล่าไม่รู้จบเกี่ยวกับชาวเม็กซิกัน

182
00:08:32,000 --> 00:08:34,000
ในฐานะผู้คนที่

183
00:08:34,000 --> 00:08:36,000
ปอกลอกระบบรักษาพยาบาล

184
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
ลักลอบข้ามพรมแดน

185
00:08:38,000 --> 00:08:42,000
ถูกจับที่ชายแดน เป็นต้น

186
00:08:42,000 --> 00:08:46,000
ดิฉันยังจำวันแรกที่ดิฉันเดินเที่ยวในกวาดาลาฮาราได้

187
00:08:46,000 --> 00:08:48,000
มองผู้คนเดินทางไปทำงาน

188
00:08:48,000 --> 00:08:50,000
ม้วนแป้งตอร์ติญ่าในตลาด

189
00:08:50,000 --> 00:08:53,000
สูบบุหรี่ หัวเราะ

190
00:08:53,000 --> 00:08:56,000
ดิฉันจำได้ถึงความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

191
00:08:56,000 --> 00:08:59,000
และต่อมา ดิฉันก็รู้สึกท่วมท้นไปด้วยความละอาย

192
00:08:59,000 --> 00:09:02,000
ดิฉันรู้ตัวว่าดิฉันมัวแต่จดจ่อ

193
00:09:02,000 --> 00:09:04,000
อยู่กับการรายงานข่าวเรื่องชาวเม็กซิกันในสื่อ

194
00:09:04,000 --> 00:09:06,000
จนกระทั่งคนเหล่านี้ได้กลายมาเป็นสิ่งๆเดียวในความคิดของดิฉัน

195
00:09:06,000 --> 00:09:09,000
และนั่นก็คือ ผู้อพยพอนาถา

196
00:09:09,000 --> 00:09:11,000
ดิฉันไปเชื่อเรื่องเล่าเรื่องเดียวเกี่ยวกับชาวเม็กซิกัน

197
00:09:11,000 --> 00:09:14,000
และไม่สามารถละอายใจต่อตัวเองได้มากไปกว่านี้

198
00:09:14,000 --> 00:09:16,000
และนั่นคือวิธีสร้างเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว

199
00:09:16,000 --> 00:09:19,000
นำเสนอว่าประชาชนกลุ่มหนึ่งเป็นแค่สิ่งๆเดียว

200
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
สิ่งๆเดียวเท่านั้น

201
00:09:21,000 --> 00:09:23,000
ซ้ำไปซ้ำมา

202
00:09:23,000 --> 00:09:26,000
และนั่นคือสิ่งที่พวกเขากลายมาเป็น

203
00:09:26,000 --> 00:09:28,000
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว

204
00:09:28,000 --> 00:09:31,000
โดยไม่พูดถึงเรื่องอำนาจ

205
00:09:31,000 --> 00:09:33,000
มีคำพูดหนึ่งในภาษาอิกโบ

206
00:09:33,000 --> 00:09:35,000
ซึ่งดิฉันนึกถึงทุกครั้งที่ดิฉันนึกถึงเรื่อง

207
00:09:35,000 --> 00:09:38,000
พลังของโครงสร้างของโลก คำนั้นคือ "นคาลี"

208
00:09:38,000 --> 00:09:40,000
มันเป็นคำนามซึ่งแปลอย่างหลวมๆว่า

209
00:09:40,000 --> 00:09:43,000
"แข็งแกร่งเหนืออีกสิ่งหนึ่ง"

210
00:09:43,000 --> 00:09:46,000
เช่นเดียวกับโลกศรษฐกิจและการเมืองของเรา

211
00:09:46,000 --> 00:09:48,000
เรื่องเล่าต่างๆนั้นถูกนิยาม

212
00:09:48,000 --> 00:09:51,000
ด้วยหลักการของ นคาลี

213
00:09:51,000 --> 00:09:53,000
มันถูกเล่าอย่างไร ใครเป็นคนเล่า

214
00:09:53,000 --> 00:09:56,000
มันถูกเล่าเมื่อไหร่ จำนวนเรื่องที่ถูกถ่ายทอด

215
00:09:56,000 --> 00:10:00,000
ล้วนขึ้นอยู่กับอำนาจ

216
00:10:00,000 --> 00:10:03,000
อำนาจไม่ใช่เพียงแค่ความสามารถที่จะบอกเล่าเรื่องราวของบุคคลอื่นเท่านั้น

217
00:10:03,000 --> 00:10:07,000
แต่ยังเป็นความสามารถที่จะทำให้เรื่องราวนั้นๆเป็นบทสรุปของบุคคลนั้น

218
00:10:07,000 --> 00:10:09,000
กวีชาวปาเลสไตน์ ชื่อ มุรีด บาร์กุธี เขียนไว้ว่า

219
00:10:09,000 --> 00:10:12,000
ถ้าคุณต้องการที่จะถอดถอนประชาชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง

220
00:10:12,000 --> 00:10:15,000
วิธีที่ง่ายที่สุดคือ บอกเล่าเรื่องราวของพวกเขา

221
00:10:15,000 --> 00:10:18,000
และเริ่มด้วย "อย่างที่สอง"

222
00:10:18,000 --> 00:10:22,000
เริ่มต้นเรื่องด้วยลูกศรของชนเผ่าอเมริกัน

223
00:10:22,000 --> 00:10:25,000
และไม่ใช่การมาของชาวอังกฤษ

224
00:10:25,000 --> 00:10:28,000
แล้วคุณจะได้เรื่องราวที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง

225
00:10:28,000 --> 00:10:30,000
เริ่มต้นเรื่องด้วย

226
00:10:30,000 --> 00:10:32,000
ความล้มเหลวของรัฐแอฟริกา

227
00:10:32,000 --> 00:10:36,000
และไม่ใช่ด้วยรัฐแอฟริกาในจินตนาการอาณานิคม

228
00:10:36,000 --> 00:10:40,000
แล้วคุณก็จะได้เรื่องราวที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง

229
00:10:40,000 --> 00:10:42,000
เมื่อไม่นานมานี้ ดิฉันเพิ่งไปบรรยายที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่ง

230
00:10:42,000 --> 00:10:44,000
มีนักเรียนคนนึงบอกดิฉันว่า

231
00:10:44,000 --> 00:10:46,000
มันน่าเสียดายเหลือเกิน

232
00:10:46,000 --> 00:10:49,000
ที่ผู้ชายขาวไนจีเรียเป็นพวกที่ทำร้ายร่างกายผู้อื่น

233
00:10:49,000 --> 00:10:52,000
เช่นด้วยกับตัวละครพ่อในนิยายของดิฉัน

234
00:10:52,000 --> 00:10:54,000
ดิฉันบอกเขาว่า ดิฉันเพิ่งจะอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง

235
00:10:54,000 --> 00:10:56,000
ชื่อ "อเมริกันไซโค" (คนบ้าชาวอเมริกัน)

236
00:10:56,000 --> 00:10:58,000
(เสียงหัวเราะ)

237
00:10:58,000 --> 00:11:00,000
และก็น่าเสียดายเหลือเกิน

238
00:11:00,000 --> 00:11:03,000
ที่เด็กวัยรุ่นอเมริกันเป็นฆาตกรต่อเนื่อง

239
00:11:03,000 --> 00:11:07,000
(เสียงหัวเราะ)

240
00:11:07,000 --> 00:11:13,000
(เสียงปรบมือ)

241
00:11:13,000 --> 00:11:16,000
แน่นอน ดิฉันพูดตอบโต้ไปด้วยอารมณ์รำคาญนิดๆ

242
00:11:16,000 --> 00:11:18,000
(เสียงหัวเราะ)

243
00:11:18,000 --> 00:11:20,000
แต่ดิฉันก็ไม่เคยคิดที่จะมองว่า

244
00:11:20,000 --> 00:11:22,000
เพียงแค่เพราะดิฉันได้อ่านนิยายเรื่องหนึ่ง

245
00:11:22,000 --> 00:11:24,000
ที่มีตัวละครเป็นฆาตรกรต่อเนื่อง

246
00:11:24,000 --> 00:11:26,000
แล้ว ตัวละครนั้นจะเป็นตัวแทน

247
00:11:26,000 --> 00:11:28,000
ของชาวอเมริกันทั้งหมด

248
00:11:28,000 --> 00:11:31,000
มันไม่ใช่เพราะว่าดิฉันเป็นคนที่ดีกว่าเด็กนักเรียนคนนั้น

249
00:11:31,000 --> 00:11:34,000
แต่เป็นเพราะอำนาจทางวัฒนธรรมและเศรษฐกิจของอเมริกา

250
00:11:34,000 --> 00:11:36,000
ทำให้ดิฉันมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับอเมริกาหลายเรื่อง

251
00:11:36,000 --> 00:11:40,000
ดิฉันได้อ่านงานของ ไทเลอร์ และ อัพไดค์ และ สไตน์เบ็ค และ เกทสกิล

252
00:11:40,000 --> 00:11:43,000
ดิฉันไม่ได้มีเรื่องเล่าเรื่องเดียวเกี่ยวกับอเมริกา

253
00:11:43,000 --> 00:11:46,000
เมื่อหลายปีก่อน เมื่อดิฉันได้เรียนรู้ว่า นักเขียนได้ถูกคาดหวัังว่า

254
00:11:46,000 --> 00:11:50,000
ต้องมีวัยเด็กที่ไม่มีความสุข

255
00:11:50,000 --> 00:11:52,000
จึงจะประสบความสำเร็จ

256
00:11:52,000 --> 00:11:54,000
ดิฉันเริ่มที่จะคิดถึงวิธีที่ดิฉันจะสามารถสร้าง

257
00:11:54,000 --> 00:11:56,000
สิ่งที่เลวร้ายที่พ่อแม่ของดิฉันได้ทำกับดิฉัน

258
00:11:56,000 --> 00:11:58,000
(เสียงหัวเราะ)

259
00:11:58,000 --> 00:12:02,000
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ดิฉันมีชีวิตวัยเด็กที่มีความสุขมาก

260
00:12:02,000 --> 00:12:05,000
เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความรัก ในครอบครัวที่สนิทสนมอบอุ่น

261
00:12:05,000 --> 00:12:09,000
แต่ดิฉันก็มีคุณปู่และคุณตาที่ตายในค่ายผู้ลี้ภัยเช่นกัน

262
00:12:09,000 --> 00:12:13,000
ลูกพี่ลูกน้องของดิฉันที่ชื่อ พอลลี เสียชีวิต เพราะว่าเขาไม่สามารถได้รับการรักษาพยาบาลที่เพียงพอ

263
00:12:13,000 --> 00:12:16,000
เพื่อนสนิทที่สุดของดิฉันคนหนึ่งชื่อ โอโคโลมา เสียชีวิตในเหตุการณ์เครื่องบินตก

264
00:12:16,000 --> 00:12:19,000
เพราะรถดับเพลิงของพวกเราไม่มีน้ำ

265
00:12:19,000 --> 00:12:22,000
ดิฉันโตขึ้นภายใต้รัฐบาลทหารที่กดขี่

266
00:12:22,000 --> 00:12:24,000
ที่ลดคุณค่าของการศึกษา

267
00:12:24,000 --> 00:12:27,000
ซึ่งบางครั้งทำให้พ่อแม่ของดิฉันไม่ได้รับเงินเดือน

268
00:12:27,000 --> 00:12:31,000
ดังนั้น ตอนที่ดิฉันเป็นเด็ก ดิฉันจึงได้เห็นแยมหายไปจากโต๊ะทานอาหารเช้า

269
00:12:31,000 --> 00:12:33,000
ต่อมาเนยเทียมมาร์จารีนก็หายไป

270
00:12:33,000 --> 00:12:36,000
ต่อมาขนมปังก็แพงเกินกว่าที่จะซื้อได้

271
00:12:36,000 --> 00:12:39,000
ต่อมานมก็มาถูกปันส่วน

272
00:12:39,000 --> 00:12:42,000
และที่ยิ่งไปกว่านั้น ความกลัวทางการเมืองที่ถูกทำให้เป็นเรื่องปกติ

273
00:12:42,000 --> 00:12:46,000
ก็รุกรานเข้ามาชีวิตของพวกเรา

274
00:12:46,000 --> 00:12:48,000
เรื่องราวต่างๆเหล่านี้สร้างให้ดิฉันเป็นคนที่ดิฉันเป็นอยู่

275
00:12:48,000 --> 00:12:52,000
แต่การยืนหยัดอยู่กับแต่เฉพาะเรื่องราวเชิงลบเหล่านี้

276
00:12:52,000 --> 00:12:55,000
เป็นการลดทอนให้ประสบการณ์ของดิฉันมันแบนราบ

277
00:12:55,000 --> 00:12:57,000
และเป็นการมองข้ามเรื่องราวอื่นๆอีกหลายๆเรื่อง

278
00:12:57,000 --> 00:12:59,000
ซึ่งหล่อหลอมตัวตนของดิฉัน

279
00:12:59,000 --> 00:13:02,000
เรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียวสร้างแบบฉบับของกลุ่มคน

280
00:13:02,000 --> 00:13:05,000
และปัญหาของแบบฉบับนั้น

281
00:13:05,000 --> 00:13:07,000
ไม่ใช่ว่ามันไม่จริง

282
00:13:07,000 --> 00:13:09,000
แต่คือมันไม่สมบูรณ์

283
00:13:09,000 --> 00:13:13,000
มันทำให้เรื่องเล่าหนึ่งเรื่องกลายมาเป็นเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว

284
00:13:13,000 --> 00:13:15,000
แน่นอน แอฟริกาคือทวีปที่เต็มไปด้วยความหายนะ

285
00:13:15,000 --> 00:13:19,000
มันมีความหายนะที่ใหญ่หลวง เช่น การข่มขืนอันน่าสะพรึงกลัวในคองโก

286
00:13:19,000 --> 00:13:21,000
และความหายนะที่น่าสลดหดหู่ เช่น ความจริงที่ว่า

287
00:13:21,000 --> 00:13:26,000
ประชาชนห้าพันคนสมัครงานเพื่อแย่งชิงตำแหน่งๆเดียวในไนจีเรีย

288
00:13:26,000 --> 00:13:29,000
แต่มันมีเรื่องราวอื่นๆที่ไม่เกี่ยวกับความหายนะ

289
00:13:29,000 --> 00:13:33,000
และมันสำคัญมาก สำคัญพอๆกัน ที่จะพูดถึงเรื่องราวเหล่านี้

290
00:13:33,000 --> 00:13:35,000
ดิฉันรู้สึกอยู่เสมอว่ามันเป็นไปไม่ได้

291
00:13:35,000 --> 00:13:38,000
ที่จะมีส่วนร่วมกับสถานที่หนึ่งหรือบุคคลหนึ่งอย่างแท้จริง

292
00:13:38,000 --> 00:13:42,000
โดยปราศจากการเข้าไปมีส่วนร่วมกับเรื่องราวทั้งหมดของสถานที่นั้น หรือบุคคลนั้น

293
00:13:42,000 --> 00:13:45,000
ผลที่ตามมาจากเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว

294
00:13:45,000 --> 00:13:48,000
คือสิ่งนี้ : มันปล้นศักดิ์ศรีของผู้คน

295
00:13:48,000 --> 00:13:52,000
มันทำให้การยอมรับบความเท่าเทียมของมนุษยชาติเป็นเรื่องยาก

296
00:13:52,000 --> 00:13:55,000
มันตอกย้ำว่าพวกเราแตกต่างกันอย่างไร

297
00:13:55,000 --> 00:13:57,000
มากกว่าจะย้ำว่าเราคล้ายคลึงกันอย่างไร

298
00:13:57,000 --> 00:13:59,000
ดังนั้น ถ้าหากก่อนการเดินทางไปเม็กซิโกของดิฉัน

299
00:13:59,000 --> 00:14:03,000
ดิฉันติดตามการอภิปรายเรื่องการอพยพจากทั้งสองฝ่าย

300
00:14:03,000 --> 00:14:05,000
ทั้งฝ่ายอเมริกันและแม็กซิกันล่ะ?

301
00:14:05,000 --> 00:14:09,000
ถ้าหากแม่ของดิฉันบอกพวกเราว่าครอบครัวของฟิเดนั้นยากจน

302
00:14:09,000 --> 00:14:11,000
และขยันขันแข็งล่ะ?

303
00:14:11,000 --> 00:14:13,000
ถ้าหากเรามีเครื่อข่ายโทรทัศน์ของแอฟริกา

304
00:14:13,000 --> 00:14:17,000
ซึ่งถ่ายทอดเรื่องราวหลากหลายของชาวแอฟริกันไปทั่วโลกล่ะ?

305
00:14:17,000 --> 00:14:19,000
สิ่งที่ ชินัว อเชเบ นักเขียนชาวไนจีเรีย เรียกว่า

306
00:14:19,000 --> 00:14:22,000
"ความสมดุลของเรื่องราวต่างๆ"

307
00:14:22,000 --> 00:14:25,000
ถ้าหากเพื่อนร่วมห้องของดิฉันรู้เรื่องผู้จัดพิมพ์ชาวไนจีเรียของดิฉัน

308
00:14:25,000 --> 00:14:27,000
มุขตา บาคาเร

309
00:14:27,000 --> 00:14:29,000
ผู้ชายที่ไม่ธรรมดา ผู้ซึ่งทิ้งงานของเขาในธนาคาร

310
00:14:29,000 --> 00:14:32,000
เพื่อเดินตามความฝันของเขาและก่อตั้งสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง

311
00:14:32,000 --> 00:14:36,000
ความคิดเห็นที่เป็นที่ยอมรับ คือ ชาวไนจีเรียนไม่อ่านวรรณกรรม

312
00:14:36,000 --> 00:14:38,000
เขาไม่เห็นด้วย เขารู้สึก

313
00:14:38,000 --> 00:14:40,000
ว่าคนที่สามารถอ่านได้ จะอ่าน

314
00:14:40,000 --> 00:14:44,000
ถ้าคุณทำให้วรรณกรรมมีแพร่หลายอยู่ทั่วไปในราคาย่อมเยา

315
00:14:44,000 --> 00:14:47,000
ไม่นานหลังจากเขาตีพิมพ์นิยายเล่มแรกของดิฉัน

316
00:14:47,000 --> 00:14:50,000
ดิฉันไปสถานีโทรทัศน์ในลากอส เพื่อให้สัมภาษณ์

317
00:14:50,000 --> 00:14:53,000
และผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงานเป็นพนักงานส่งเอกสารเดินมาหาดิฉันพร้อมกล่าวว่า

318
00:14:53,000 --> 00:14:56,000
"ฉันชอบนิยายของคุณมาก ฉันไม่ชอบตอนจบ

319
00:14:56,000 --> 00:14:59,000
ดังนั้น คุณต้องเขียนตอนต่อไป และเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้..."

320
00:14:59,000 --> 00:15:02,000
(เสียงหัวเราะ)

321
00:15:02,000 --> 00:15:05,000
และเธอยังเดินหน้าบอกดิฉันต่อไปถึงสิ่งที่ควรเขียนในตอนที่สองของหนังสือ

322
00:15:05,000 --> 00:15:08,000
ดิฉันไม่เพียงแต่เอ็นดูเธอ แต่ดิฉันซาบซึ้งมาก

323
00:15:08,000 --> 00:15:11,000
นี่คือผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เป็นส่วนหนึ่งของมวลชนชาวไนจีเรียธรรมดา

324
00:15:11,000 --> 00:15:14,000
ผู้ซึ่งไม่น่าจะเป็นผู้อ่าน

325
00:15:14,000 --> 00:15:16,000
เธอไม่เพียงแค่อ่านหนังสือเล่มนั้น แต่เธอยังแสดงความเป็นเจ้้าของของหนังสือเล่มนั้น

326
00:15:16,000 --> 00:15:19,000
และรู้สึกว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะบอกดิฉัน

327
00:15:19,000 --> 00:15:21,000
ว่าควรเขียนอะไรในตอนต่อไป

328
00:15:21,000 --> 00:15:25,000
แล้วถ้าหากเพื่อนร่วมห้องของดิฉันรู้เรื่องเพื่อนของดิฉัน ฟูมิ ออนดา

329
00:15:25,000 --> 00:15:28,000
ผู้หญิงที่ปราศจากความหวั่นเกรง ผู้ซึ่งจัดรายการทีวีใน ลากอส

330
00:15:28,000 --> 00:15:31,000
และมีความมุ่งมั่นที่จะบอกเรื่องราวต่างๆที่พวกเราอยากลืม

331
00:15:31,000 --> 00:15:35,000
ถ้าหากเพื่อนร่วมห้องของดิฉันได้รู้เรื่องเกี่ยวกับการผ่าตัดหัวใจ

332
00:15:35,000 --> 00:15:38,000
ในโรงพยาบาลที่ลากอส เมื่ออาทิตย์ที่แล้วล่ะ?

333
00:15:38,000 --> 00:15:42,000
ถ้าหากเพื่อนร่วมห้องของดิฉันได้รู้เรื่องดนตรีไนจีเรียนร่วมสมัย

334
00:15:42,000 --> 00:15:45,000
รู้เรื่องผู้คนที่มีความสามารถในการร้องเพลงในภาษาอังกฤษและภาษาผสม

335
00:15:45,000 --> 00:15:47,000
และภาษาอิกโบ และโยรูบา และอิโจ

336
00:15:47,000 --> 00:15:51,000
ผสมผสานอิทธิพลทั้งจาก เจซี (Jay-Z) ถึง เฟลา

337
00:15:51,000 --> 00:15:54,000
ไปจนถึง บ๊อบ มาร์ลี และบรรพบุรุษของพวกเขา

338
00:15:54,000 --> 00:15:56,000
ถ้าหากเพื่อนร่วมห้องของดิฉันได้รู้เรื่องนักกฎหมายหญิง

339
00:15:56,000 --> 00:15:58,000
ผู้ซึ่งเร็วๆนี้ไปที่ศาลที่ไนจีเรีย

340
00:15:58,000 --> 00:16:00,000
เพื่อท้าทายกฎหมายที่น่าขัน

341
00:16:00,000 --> 00:16:03,000
ซึ่งกำหนดว่าผู้หญิงต้องได้รับความยินยอมจากสามี

342
00:16:03,000 --> 00:16:06,000
ก่อนที่จะต่ออายุหนังสือเดินทางของพวกเธอ

343
00:16:06,000 --> 00:16:09,000
ถ้าหากเพื่อนร่วมห้องของดิฉันได้รู้เกี่ยวกับนอลลีวู้ด

344
00:16:09,000 --> 00:16:13,000
ซึ่งเต็มไปด้วยคนช่างประดิษฐ์คิดค้น ผู้ซึ่งผลิตหนัง ท่ามกลางอุปสรรคทางเทคนิคมากมาย

345
00:16:13,000 --> 00:16:15,000
ภาพยนต์ที่เป็นที่นิยมซะจนกระทั่ง

346
00:16:15,000 --> 00:16:17,000
มันทำให้พวกเขาเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดจริงๆ

347
00:16:17,000 --> 00:16:20,000
ของขาวไนจีเรียที่เสพสิ่งที่พวกเขาสร้าง

348
00:16:20,000 --> 00:16:23,000
ถ้าหากเพื่อนร่วมห้องของดิฉันได้รู้เรื่องของคนถักเปียที่แสนทะเยอทะยานของดิฉัน

349
00:16:23,000 --> 00:16:27,000
ผู้ซึ่งเพิ่งจะเริ่มต้นธุรกิจขายอุปกรณ์ต่อผมของเธอเอง

350
00:16:27,000 --> 00:16:29,000
หรือเกี่ยวกับชาวไนจีเรียนับล้าน

351
00:16:29,000 --> 00:16:31,000
ผู้ซึ่งเริ่มต้นธุรกิจและบางทีล้มเหลว

352
00:16:31,000 --> 00:16:35,000
แต่ยังคงทำต่อเพื่อหล่อเลี้ยงความฝัน

353
00:16:35,000 --> 00:16:37,000
ทุกๆครั้งที่ดิฉันอยู่ที่ประเทศดิฉัน ดิฉันต้องเผชิญกับ

354
00:16:37,000 --> 00:16:40,000
สิ่งที่สร้้างความระคายเคืองสำหรับชาวไนจีเรียทั่วๆไป

355
00:16:40,000 --> 00:16:43,000
โครงสร้างพื้นฐานที่ล้มเหลวของพวกเรา รัฐบาลที่ล้มเหลวของพวกเรา

356
00:16:43,000 --> 00:16:46,000
แต่ดิฉันก็ได้เผชิิญกับความแข็งแกร่งอันน่าทึ่งของประชาชนผู้ซึ่ง

357
00:16:46,000 --> 00:16:49,000
เจริญงอกงาม ทั้งๆที่รัฐบาลเป็นแบบนี้

358
00:16:49,000 --> 00:16:51,000
ไม่ใช่เพราะรัฐบาลเป็นแบบนี้

359
00:16:51,000 --> 00:16:54,000
ดิฉันสอนเวิร์คชอปการเขียนในลากอสทุกๆฤดูร้อน

360
00:16:54,000 --> 00:16:57,000
และมันน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับดิฉัน เวลาที่ได้เห็นจำนวนคนสมัคร

361
00:16:57,000 --> 00:17:00,000
จำนวนคนที่กระตือรือร้นอยากจะเขียน

362
00:17:00,000 --> 00:17:02,000
อยากจะเล่าเรื่องราวต่างๆ

363
00:17:02,000 --> 00:17:05,000
ผู้จัดพิมพ์หนังสือชาวไนจีเรียนของดิฉันและตัวดิฉันได้ก่อตั้งองค์กรที่ไม่หวังผลกำไร

364
00:17:05,000 --> 00:17:07,000
ชื่อ ฟาราฟินา ทรัสท์

365
00:17:07,000 --> 00:17:10,000
และเรามีความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่จะสร้างห้องสมุด

366
00:17:10,000 --> 00:17:12,000
และปรับปรุงห้องสมุดหลายแห่งที่มีอยู่แล้ว

367
00:17:12,000 --> 00:17:15,000
และให้หนังสือแก่โรงเรียนรัฐ

368
00:17:15,000 --> 00:17:17,000
ซึ่งไม่มีอะไรเลยในห้องสมุดของพวกเขา

369
00:17:17,000 --> 00:17:19,000
และเราก็มีความฝันที่จะจัดเวิร์คชอปมากมาย

370
00:17:19,000 --> 00:17:21,000
เกี่ยวกับการอ่านและการเขียน

371
00:17:21,000 --> 00:17:24,000
สำหรับคนทุกๆคนที่มีความกระหาย ที่จะเล่าเรื่องราวอันมากมายของพวกเรา

372
00:17:24,000 --> 00:17:26,000
เรื่องเล่าสำคัญ

373
00:17:26,000 --> 00:17:28,000
เรื่องเล่าจำนวนหลายๆเรื่องสำคัญ

374
00:17:28,000 --> 00:17:32,000
เรื่องเล่าถูกใช้เพื่อขับไล่และใส่ร้าย

375
00:17:32,000 --> 00:17:36,000
แต่เรื่องเล่ายังสามารถถูกนำมาสร้างพลัง และสร้างความเป็นมนุษย์

376
00:17:36,000 --> 00:17:39,000
เรื่องเล่าสามารถทำลายศักดิ์ศรีของมนุษย์

377
00:17:39,000 --> 00:17:44,000
แต่เรื่องเล่าก็สามารถซ่อมแซมศักดิ์ศรีที่แตกหักนั้นได้เช่นกัน

378
00:17:44,000 --> 00:17:46,000
นักเขียนชาวอเมริกัน อลิซ วอล์คเกอร์ ได้เขียนสิ่งนี้ไว้

379
00:17:46,000 --> 00:17:48,000
เกี่ยวกับญาติชาวใต้ของเธอ

380
00:17:48,000 --> 00:17:50,000
ผู้ซึ่งย้ายมาทางเหนือ

381
00:17:50,000 --> 00:17:52,000
เธอแนะนำหนังสือเล่มหนึ่งแก่พวกเขา

382
00:17:52,000 --> 00:17:55,000
เป็นหนังสือเกี่ยวกับชีวิตชาวใต้ที่พวกเขาจากมา

383
00:17:55,000 --> 00:17:59,000
"พวกเขานั่งล้อมวง อ่านหนังสือด้วยตัวพวกเขาเอง

384
00:17:59,000 --> 00:18:05,000
ฟังฉันอ่านหนังสือ และสวรรค์แบบหนึ่งก็ได้หวนคืนมา"

385
00:18:05,000 --> 00:18:08,000
ดิฉันอยากจะทิ้งท้ายด้วยความคิดนี้

386
00:18:08,000 --> 00:18:11,000
เมื่อเราปฎิเสธเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว

387
00:18:11,000 --> 00:18:14,000
เมื่อเราตระหนักว่ามันไม่มีเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว

388
00:18:14,000 --> 00:18:16,000
เกี่ยวกับสถานที่ใดๆ

389
00:18:16,000 --> 00:18:18,000
เราจะได้สวรรค์อย่างหนึ่งคืนมา

390
00:18:18,000 --> 00:18:20,000
ขอบคุณค่ะ

391
00:18:20,000 --> 00:18:28,000
(เสียงปรบมือ)