Ik ben hier vandaag om mijn foto's van de Lakota te tonen. Wellicht hebben jullie al gehoord over de Lakota, of toch over de grotere stammengroep de Sioux. De Lakota is een van de vele stammen die van hun land naar kampen voor krijgsgevangenen werden verplaatst, die we nu reservaten noemen. Het Pine Ridge-reservaat, het onderwerp van de diashow van vandaag, ligt ongeveer 75 mijl ten zuidoosten van de Black Hills van South Dakota. Het wordt soms aangeduid als krijgsgevangenenkamp nummer 334, en daar wonen de Lakota nu. Misschien hebben jullie ooit gehoord van AIM, de American Indian Movement, of van Russell Means, of Leonard Peltier, of van de opstand bij Oglala. Dan weten jullie dat Pine Ridge ground zero is voor problemen met autochtonen in de VS. Ik ben hier vandaag om te praten over mijn relatie met de Lakota. Dat is heel moeilijk voor mij. Want het was je misschien niet opgevallen: ik ben blank en dat is een enorme barrière in een reservaat. Je ziet een heleboel mensen op mijn foto's vandaag. Ik sloot vriendschap met hen en ze verwelkomden mij als familie. Ze noemden me broer en oom en nodigden me telkens opnieuw uit in de loop van vijf jaar. Maar op Pine Ridge zullen ze me altijd een 'Wasichu' blijven noemen. Wasichu is een Lakota-woord dat niet-Indiaan betekent, maar een andere versie van dit woord betekent "degene die het beste vlees voor zichzelf neemt". En daarop wil ik mij concentreren - op degene die het beste deel van het vlees neemt. Het betekent inhalig. Kijk eens rond in deze zaal. We zijn in een privé-school in het Amerikaanse Westen. We zitten op roodfluwelen stoelen, met geld in onze zakken. Als we naar ons leven kijken, hebben we inderdaad het beste deel van het vlees genomen. Laten we eens kijken naar een aantal foto's van een volk dat verloor zodat wij konden winnen. Weet dat als je naar de gezichten van deze mensen kijkt, dat het niet alleen maar beelden van de Lakota zijn. Ze staan voor alle inheemse volkeren. Op dit stuk papier staat de geschiedenis zoals ik ze heb leren kennen van mijn Lakota-vrienden en -familie. Wat volgt is een tijdslijn van de gemaakte verdragen, verbroken verdragen en moordpartijen vermomd als veldslagen. Ik zal beginnen in 1824. Wat bekend staat als het Bureau van Indiaanse Zaken werd gecreëerd binnen het Ministerie van Oorlog, en zette al vroeg de toon van agressie in onze omgang met de Indianen. 1851: het eerste verdrag van Fort Laramie werd gesloten. Dit bakende de grenzen van de Lakota Nation duidelijk af. Volgens het verdrag waren die landen een soevereine natie. Als de grenzen van dit verdrag waren geëerbiedigd - en daar is een juridische grondslag voor, dan zou de VS er vandaag zo hebben uitgezien. 10 jaar later: de Homestead Act, ondertekend door president Lincoln, ontketent een stroom van blanke kolonisten naar het indianengebied. 1863: een opstand van de Santee Sioux in Minnesota eindigt met de opknoping van 38 Siouxmannen, de grootste massa-executie in de Amerikaanse geschiedenis. De executie werd bevolen door president Lincoln slechts twee dagen nadat hij de Emancipatieproclamatie ondertekende. 1866: het begin van de transcontinentale spoorweg - een nieuw tijdperk. We hebben ons land voor routes en treinen toegeëigend, recht door het hart van de Lakota Nation. De verdragen werden verbroken. Als reactie vielen drie stammen onder leiding van de Lakota Chief Red Cloud het Amerikaanse leger aan en versloegen dat vele malen. Ik wil dat even herhalen. De Lakota versloegen het Amerikaanse leger. 1868: het tweede Fort-Laramieverdrag staat duidelijk garant voor de soevereiniteit van de Grote Siouxnatie en het eigendomsrecht van de Lakota over de heilige Black Hills. De regering belooft ook land- en jachtrechten in de omringende staten. Wij beloven dat het land van Powder River voortaan zal worden afgesloten voor alle blanken. Het verdrag leek een complete overwinning voor Red Cloud en de Sioux. Sterker nog, dit is de enige oorlog in de Amerikaanse geschiedenis waarin de overheid onderhandelde over vrede door toe te geven aan alles wat de vijand eiste. 1869: de transcontinentale spoorweg was voltooid. Grote aantallen jagers werden aangevoerd. Die begonnen op grote schaal bizons te doden. Zo elimineerden ze een bron van voedsel, kleding en onderdak voor de Sioux. 1871: de Indian Appropriation Act maakt alle indianen tot beschermelingen van de federale overheid. Bovendien verbiedt het leger dat westelijke Indianen hun reservaten verlaten. Alle westelijke indianen werden op dat moment krijgsgevangenen. Ook in 1871 kwam er een einde aan de tijd van verdragen sluiten want ze lieten toe dat stammen als soevereine staten bestonden. En dat kunnen we niet hebben. We hadden plannen. 1874: Generaal George Custer kondigde de ontdekking van goud aan in Lakotagebied, in het bijzonder in de Black Hills. Het nieuws creëert een massale instroom van blanke kolonisten in de Lakota Nation. Custer dringt er bij het Congres op aan om de verdragen met de Lakota zo spoedig mogelijk te beëindigen. 1875: de Lakota-oorlog begint over de schending van het Fort-Laramieverdrag. 1876: op 26 juli op weg om een Lakotadorp aan te vallen, werd Custers 7e Cavalerie verpletterd in de slag bij Little Big Horn. 1877: de grote Lakotastrijder en opperhoofd Crazy Horse gaf zich over bij Fort Robinson. Hij werd later omgebracht in de gevangenis. 1877 is ook het jaar waarin we een manier vonden om de Fort-Laramieverdragen te omzeilen. Dit werd voorgelegd aan Sioux-opperhoofden en hun leiders onder een campagne die bekendstaat als "verkopen of verhongeren". Onderteken het document of geen voedsel voor je stam. Slechts 10 procent van de volwassen mannelijke bevolking ondertekende. Het Fort-Laramieverdrag hield in dat ten minste driekwart van de stam moest ondertekenen om land te verkopen. Die clausule werd uiteraard genegeerd. 1887: de Dawes Act. Gemeenschappelijk bezit van reservaatland wordt afgeschaft. Reservaten worden opgedeeld in secties van 65 hectare en verdeeld onder individuele Indianen. Het overschot wordt verkocht. Stammen verloren miljoenen hectaren. De Amerikaanse droom van individueel grondbezit bleek een heel slimme manier om het reservaat te verdelen tot er niets meer van over was. Deze zet vernietigde de reservaten, en maakte het makkelijker om verder op te splitsen en te verkopen met elke nieuwe generatie. Het merendeel van de overtollige grond en veel van de percelen binnen de reservaatgrenzen zijn nu in handen van blanke veeboeren. Alweer ging de rijkdom van het land naar de Wasichu. 1890, de meest belangrijke datum, geloof ik, van dit verhaal: het jaar van het bloedbad in Wounded Knee. Op 29 december omringden Amerikaanse troepen een Sioux-kamp bij Wounded Knee Creek en slachtten Chief Big Foot en 300 krijgsgevangenen af, met behulp van een nieuw snelvuurwapen dat ontploffende kogels afschoot, het Hotchkiss machinegeweer. Voor deze zogenaamde strijd werden 20 Congresmedailles voor eer en dapperheid aan de 7e Cavalerie uitgereikt. Tot op vandaag zijn dat de meeste eremedailles die ooit voor een enkel gevecht werden toegekend. Er werden meer eremedailles uitgereikt voor het willekeurige afslachten van vrouwen en kinderen dan voor eender welk gevecht in de Eerste Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog, Korea, Vietnam, Irak of Afghanistan. Het bloedbad van Wounded Knee wordt beschouwd als het einde van de Indiaanse oorlogen. Wanneer ik het massagraf bij Wounded Knee bezoek, zie ik niet alleen een graf voor de Lakota of voor de Sioux, maar een graf voor alle inheemse volkeren. De heilige man, Black Elk, zei: "Ik wist toen nog niet hoe hoog de prijs was. Als ik nu terugkijk vanaf deze hoge heuvel van mijn ouderdom, zie ik nog steeds de afgeslachte vrouwen en kinderen opgehoopt en verspreid langs de kromme kloof liggen, net zo duidelijk als toen ik hen met nog jonge ogen zag. Ik kan zien dat er nog iets anders in de bloederige modder is gestorven en begraven in de sneeuwstorm. De droom van een volk ging daar verloren, en het was een mooie droom." Met dit gebeuren begon een nieuw tijdperk in de inheemse Amerikaanse geschiedenis. Alles kan worden afgemeten vóór en na Wounded Knee. Want het was op dit moment, met de vingers op de trekkers van de Hotchkissgeweren, dat de Amerikaanse regering openlijk haar houding tegenover inheemse rechten bepaalde. Ze hadden hun buik vol van verdragen. Ze hadden hun buik vol van de heilige heuvels. Ze hadden hun buik vol van geestendansen. En ze hadden hun buik vol van al de moeilijkheden met de Sioux. Dus kwamen ze met hun kanonnen. "Wil je nu een Indiaan zijn?" zeiden ze, met de vinger aan de trekker. 1900: de Amerikaanse Indiaanse bevolking bereikte haar dieptepunt - minder dan 250.000, vergeleken met de naar schatting acht miljoen in 1492. Even verder spoelen. 1980: de langst lopende rechtszaak in de Amerikaanse geschiedenis, de Sioux-natie tegen de Verenigde Staten, werd beslecht door het Amerikaanse Hooggerechtshof. De rechter bepaalde dat, toen de Sioux opnieuw gehuisvest werden in reservaten en drie miljoen hectare van hun land werd opengesteld voor goudzoekers en homesteaders, de voorwaarden van het tweede Fort-Laramieverdrag waren geschonden. De rechtbank verklaarde dat de Black Hills illegaal waren ingenomen en dat de initiële verkoopprijs vermeerderd met de rente moest worden betaald aan de Sioux-natie. Als betaling voor de Black Hills, wees de rechter slechts 106 miljoen dollar toe aan de Sioux-natie. De Sioux weigerden het geld met de strijdkreet: "De Black Hills zijn niet te koop." 2010: statistieken over inheemse bevolking onthullen vandaag, meer dan een eeuw na het bloedbad bij Wounded Knee, de erfenis van kolonisatie, gedwongen migratie en overtreden verdragen. De werkloosheid op het Pine Ridge Indian Reservation schommelt tussen 85 en 90 procent. Het Housing Office is niet in staat om nieuwe structuren te bouwen, en bestaande structuren vallen uit elkaar. Velen zijn dakloos, en die met huizen zitten met tot vijf gezinnen opeengepakt in rottende gebouwen. 39 procent van de woningen op Pine Ridge hebben geen elektriciteit. Ten minste 60 procent van de woningen in het reservaat zijn besmet met zwarte schimmel. Meer dan 90 procent van de bevolking leeft onder de federale armoedegrens. TBC komt er acht keer vaker voor dan het Amerikaanse nationale gemiddelde. De zuigelingensterfte is de hoogste op dit continent en is ongeveer drie keer hoger dan het Amerikaanse nationale gemiddelde. Baarmoederhalskanker is vijf keer hoger dan het Amerikaanse nationale gemiddelde. De schooluitval loopt op tot 70 procent. Het lerarenverloop is acht keer hoger dan het nationale gemiddelde. Vaak zijn het grootouders die hun kleinkinderen opvoeden omdat de ouders, als gevolg van alcoholisme, huiselijk geweld en algemene apathie, daar niet toe in staat zijn. 50 procent van de bevolking ouder dan 40 jaar lijdt aan diabetes. De levensverwachting voor mannen is tussen 46 en 48 jaar - ongeveer dezelfde als in Afghanistan en Somalië. Het laatste hoofdstuk in elke succesvolle genocide is die waarin de onderdrukkers hun handen van hen aftrekken en zeggen: "Mijn God, wat doen deze mensen zichzelf aan? Ze vermoorden elkaar. Ze doden zichzelf terwijl wij ze zien sterven." Zo veroverden wij deze Verenigde Staten. Dit is de erfenis van de klaarblijkelijke lotsbestemming. Gevangenen worden nog steeds geboren in kampen voor krijgsgevangenen lang nadat de bewakers zijn verdwenen. Dit zijn de achtergelaten botten nadat het beste vlees is weggenomen. Een lange tijd geleden werd een reeks van gebeurtenissen in gang gezet door mensen die op mij lijken, door Wasichu. Ze popelden om het land, het water en het goud in de heuvels in te palmen. Deze gebeurtenissen leidden tot een domino-effect dat nog niet ten einde is. Misschien voelen wij, de dominante samenleving, ons ver verwijderd van een bloedbad in 1890 of van een reeks van gebroken verdragen 150 jaar geleden. Toch denk ik dat je je nog altijd kan afvragen wat je zou moeten voelen bij de statistieken van vandaag. Wat is het verband tussen deze beelden van het lijden en de geschiedenis die ik jullie net heb verteld? En hoeveel van deze geschiedenis moet je je eigen maken? Is dit jullie verantwoordelijkheid vandaag? Ik heb te horen gekregen dat er iets moet zijn wat we kunnen doen. Er moet een oproep tot actie komen. Want tot op vandaag heb ik aan de zijlijn gestaan. Ik was tevreden met mijn statuut van getuige. Ik nam alleen maar foto's. Omdat de oplossing zo ver in het verleden lijkt te liggen, had ik niets minder dan een tijdmachine nodig om erbij te kunnen. Het lijden van de inheemse volkeren is geen eenvoudige kwestie om op te lossen. Het is niet iets waar iedereen zich achter kan zetten op de manier waarop zij zich inzetten om Haïti te helpen, om AIDS uit de wereld te krijgen of voor de bestrijding van een hongersnood. De oplossing, zoals dat heet, zou voor de dominante samenleving veel moeilijker kunnen zijn dan bijvoorbeeld een 50-dollar cheque uitschrijven of een kerkactie om enkele met graffiti bedekte huizen te gaan herschilderen, of een voorstedelijke familie die een doos met oude kleding, die ze niet eens meer willen, weggeeft. Wat moeten we dan doen? Onze schouders in het donker ophalen? De Verenigde Staten schenden elke dag opnieuw de voorwaarden van de Fort-Laramieverdragen met de Lakota van 1851 en 1868. De oproep tot actie die ik vandaag voorstel - en dat is mijn TED wens - is deze: Kom de verdragen na. Geef de Black Hills terug, en het gaat jullie niet aan wat ze ermee doen. (Applaus)