[Μπάρμπαρα Κρούγκερ
Συμμετέχοντας στον διάλογο]

Πώς και γιατί ένας οποιοσδήποτε καμβάς
με επίστρωση χρώματος

αναγορεύεται, εν τέλει,
σε έργο τέχνης;

Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι 
καλλιτεχνικής δημιουργίας...

...ορισμένοι πιο εύληπτοι από ένα ευρύ κοινό 
από ότι κάποιοι άλλοι...

...Θυμάμαι ότι επισκεπτόμουν πινακοθήκες,
σε νεότερη ηλικία…

…κυριευμένη από συστολή!

Ορισμένα έργα απαιτούν αποκωδικοποίηση.

Θεωρώ ότι η ευληπτότητα του έργου μου 
αποτελούσε καίριο ζήτημα για εμένα,

διότι και εγώ υπήρξα τυπικό παράδειγμα
θεατή ο οποίος δεν κατανοούσε,

ο οποίος αγνοούσε τους κώδικες.

Με προσέγγισαν από τον φορέα Performa

και κατά τη συζήτηση
αναφέρθηκε το πάρκο των σκέιτερς.

Και η άμεση αντίδρασή μου ήταν:
«Αυτό θα ήταν καταπληκτικό».

«Το χρήμα έχει λόγο».

«Τίνος αξίες;»

Αυτές είναι ιδέες 
που πλανώνται στον αέρα

και ερωτήματα
που θέτουμε...ορισμένες φορές...

...καθώς και ερωτήματα που δεν θέτουμε, 
παρότι θα έπρεπε...

Μεγάλωσα στην πόλη Νιούαρκ 
της πολιτείας Νιου Τζέρσεϊ.

Η μητέρα μου και ο πατέρας μου...

...κανείς τους δεν έχει 
πανεπιστημιακά πτυχία.

Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα 
τριών δωματίων

και κοιμόμουν στο καθιστικό.

Ανέκαθεν είχα πλήρη συνείδηση 
του πώς ο τόπος καταγωγής μας,

το τι μας δίνεται 
και τι μας παρακρατείται,

καθορίζει τις κοινωνικές μας δυνατότητες.

Ήρθα στη Νέα Υόρκη.

Φοίτησα στη σχολή Parson’s για ένα έτος.

Ξεκίνησα να εργάζομαι 
ως υπάλληλος λογιστικού γραφείου

και στη συνέχεια εργάστηκα
ως τηλεφωνήτρια.

Ζώντας στο Nιούαρκ
και αργότερα στη Νέα Υόρκη,

μπορεί να μη διάβαζα ταμπλόιντ
αλλά τα αντίκριζα κάθε μέρα,

στο μετρό και παντού.

Ξαφνικά, έμαθα ότι υπήρχαν θέσεις 
στην εταιρία ΜΜΕ Condé Nast.

Στάθηκα τυχερή.

Με προσέλαβαν 
ως βοηθό γραφίστα.

Αν οι σελίδες δεν προσέλκυαν
το κοινό,

θα απολυόμουν.

Αποκοπή εικόνων.

Επιλογή γραμματοσειρών.

Ξεκινώντας, σκέφτηκα:
«Θέλω να γίνω καλλιτεχνική διευθύντρια».

Όμως ήταν ένας διαφορετικός κόσμος.

Ένιωθα μειονεκτικά, σαν «καπνοδοχοκαθαριστής»,
συγκριτικά με τους συναδέλφους μου.

Χρειάστηκα άδεια διαρκείας,

ώστε να ξεδιαλύνω τι μπορεί να σημαίνει 
το να αποκαλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνιδα.

Θυμάμαι να ρωτώ τους γύρω μου:

«Μπορώ να είμαι καλλιτέχνις, επικολλώντας 
και χρησιμοποιώντας μαρκαδόρους;»

«Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό».

Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα 
να χρησιμοποιήσω τη γραφιστική μου ευχέρεια,

ώστε να δημιουργήσω τα έργα μου.

Μου αρέσουν 
οι αιχμηρές γραμματοσειρές,

η σαφήνεια, θα έλεγα,
των γραμματοσειρών sans serif.

Αισθάνθηκα ότι το κόκκινο
αιχμαλωτίζει την προσοχή.

Κατά κανόνα, δεν διέθετα χρήματα 
για έγχρωμες εκτυπώσεις εικόνων.

Πήγαινα στα παλαιοβιβλιοπωλεία,
έβρισκα παλιά περιοδικά

και έκανα ασπρόμαυρες εκτυπώσεις.

Στην εποχή μας...
το 1981...το 1983...

...το να εκθέτεις το έργο σου 
σε καθιστούσε μέρος του διαλόγου.

Όταν η ομάδα μου άρχισε
να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης

και να πωλούνται έργα μας,

σκέφτηκα: «Εφόσον το έργο μου εμπορευματοποιείται,
υποχρεούμαι να βρω λύσεις».

Ζητήματα εξουσίας...αξίας...

...δυστυχώς,
δεν παύουν ποτέ να υφίστανται.

Η αρχιτεκτονική είναι η πρώτη μου αγάπη.

Χωροθετώ ιδέες.

Γνωρίζω ποιες περιοχές να εμπλέξω,

ώστε να ενεργοποιήσω έναν χώρο
μέσω εικόνων και γραπτού κειμένου.

«Σκέψου όπως εμείς».

«Μίσησε όπως εμείς».
«Νιώσε φόβο όπως εμείς».

Θέλω το έργο μου να ωθεί
σε ερμηνευτικό σχολιασμό.

[ΔΙΑΔΗΛΩΤΡΙΑ] «Δικαίωμα στη ζωή,
μόνο κατ' επίφαση».

«Αδιαφορείς 
αν οι γυναίκες πεθαίνουν».

[KRUGER] Το έργο μου με τίτλο «Το σώμα σου είναι πεδίο μάχης» στόχευε στη μαζική κινητοποίηση υπέρ της διαδήλωσης.

Αφορούσε τα αναπαραγωγικά 
δικαιώματα των γυναικών.

Καλούσα τότε την Ομοσπονδία Οικογενειακού 
Προγραμματισμού για να προσφέρω υπηρεσίες

και δεν είχαν ιδέα
ποια, στην ευχή, ήμουν.

Έλεγαν ότι είχαν ήδη συνεργασία 
με διαφημιστικό πρακτορείο.

«Α, εντάξει, λοιπόν».

Χρησιμοποίησα έναν εκτυπωτή
ο οποίος ονομαζόταν Quirky.

Εκεί εκτύπωνα τότε όλες τις αφίσες.

Έπειτα έβγαινα έξω 
στη μία ή στις δύο το πρωί

και αναρτούσα τις αφίσες
σε όλη την πόλη.

Φυσικά, είμαι φεμινίστρια.

'Όμως δεν διανοήθηκα ποτέ την έμφυλη ταυτότητα 
ή τη σεξουαλικότητα ως ανεξάρτητες από την κοινωνική τάξη.

Ούτε ποτέ διανοήθηκα την τάξη 
ως ανεξάρτητη από τη φυλετική ταυτότητα.

Κάτι που αξίζει πραγματικά
να εξετάσουμε

είναι το τι καθορίζει την ταυτότητά μας 
στον κόσμο που ζούμε

και το πώς το πολιτισμικό μας πλαίσιο 
μας διαμορφώνει και μας εμπεριέχει.

Υπάρχουν στερεότυπα... 
...που αφορούν τον καλλιτέχνη...

...ή τον μουσικό.

Αυτά είναι τα ηπιότερα στερεότυπα.

Πολλοί ρωτούν πολύ συχνά
αν μπορούν να έρθουν στο ατελιέ μου...

Και απαντώ: «Περιμένετε από εμένα
να φορέσω και μπερέ

και να φωτογραφηθώ
με ένα μεγάλο κάδρο;»

Αρνούμαι.

Επ' ουδενί δεν θέλω
να είμαι ένα τέτοιο πρόσωπο.

Υπάρχει αρκετό καταχωρημένο οπτικό υλικό 
που αφορά εμένα.

Δεν χρειάζονται εκατομμύρια εικόνες.

Τι σημαίνει να στρέφεις την κάμερα 
προς ένα άλλο πρόσωπο;

Θεωρώ ότι αυτή η πράξη 
ενέχει βαρβαρότητα.

«Εσύ.».

«Εσύ γνωρίζεις ότι οι γυναίκες 
έχουν λειτουργήσει για αιώνες

ως κάτοπτρα τα οποία κατέχουν 
τη μαγική και εξαίσια δύναμη

να αντανακλούν την αντρική φιγούρα
ως διπλάσια του φυσικού της μεγέθους».

Αυτή είναι μία ρήση της Βιρτζίνια Γουλφ.

Αισθάνθηκα την ανάγκη 
να επικαλεστώ αυτήν τη ρήση.