De eerste keer dat ik in de operatiekamer stond en naar een echte operatie keek, had ik geen idee wat te verwachten. Ik studeerde voor ingenieur. Ik dacht dat het zou gaan zoals op tv. Onheilspellende muziek op de achtergrond, zweetdruppels biggelend op het gezicht van de chirurg. Maar zo ging het niet. Er speelde muziek, misschien wel de grootste hits van Madonna. (Gelach) Er werd gebabbeld, niet alleen over de hartslag van de patiënt, maar ook over sport en weekendplannen. Hoe meer operaties ik bijwoonde, hoe meer ik besefte dat dit de normale gang van zaken was. Eigenlijk gewoon een dag op kantoor. Maar af en toe gaat de muziek uit, iedereen stopt met praten, en kijkt naar precies hetzelfde. Dat is wanneer er iets absoluut essentieels en gevaarlijks gebeurt. De eerste keer zag ik dat bij een laparoscopische chirurgie. Voor wie nog niet weet wat dat is: bij laparoscopische chirurgie maakt de chirurg in plaats van de gebruikelijke grote insnijding, drie of meer kleine insnijdingen in de patiënt. Dan worden deze lange, dunne instrumenten en een camera ingebracht, en verloopt de hele procedure binnen in de patiënt. Dat is geweldig want er is minder risico op infectie, veel minder pijn, een kortere hersteltijd. Maar het heeft zijn prijs, omdat deze insnijdingen gemaakt worden met een lang, puntig apparaat de zogenaamde trocar. De chirurg duwt dit apparaat tegen de buikwand totdat het erdoor prikt. Daarom hield iedereen in de operatiekamer dat apparaat in de gaten omdat hij uiterst voorzichtig moest zijn om geen andere organen of bloedvaten te doorprikken. Maar jullie kennen dit probleem wel, je bent het vast ook ergens anders tegengekomen. (Gelach) Ken je dit? (Applaus) Je wist dat op het moment dat het rietje erdoor ging, het er wel eens aan de andere kant kon uitkomen, recht in je hand, of dat je onder het sap kon komen te zitten. Je zat toch een beetje in de piepzak, niet? Elke keer dat je dit deed, had je te maken met dezelfde fundamentele fysica als ik in die dag in de operatiekamer. Het blijkt echt een probleem te zijn. In 2003 beweerde de FDA eigenlijk dat trocarinsnijdingen de gevaarlijkste stap zijn in de minimaal-invasieve chirurgie. In 2009 verschijnt er een paper die zegt dat trocars goed zijn voor meer dan de helft van alle belangrijke complicaties bij laparoscopische chirurgie. Dit is trouwens in de laatste 25 jaar hetzelfde gebleven. Voor mijn afstudeerwerk wilde ik hieraan verder werken. Toen ik een vriend probeerde uit te leggen waarmee ik bezig was, zei ik: "Het is net als wanneer je door een muur boort om iets op te hangen in je appartement. Op het moment dat de boor door de muur gaat, schiet ze door, niet? Hij keek me aan en zei: "Je bedoelt als ze boren in de hersenen van mensen?" Ik zei: "Pardon?" (Gelach) Ik zocht het op en inderdaad, ze boren in de hersenen van mensen. Veel neurochirurgische procedures beginnen daadwerkelijk met een doorboring van de schedel. Als de chirurg niet oppast, stoot hij door tot in de hersenen. Toen begon ik te denken: waarom ook niet andere gebieden van de geneeskunde?” Wanneer ben je nog eens bij de dokter geweest zonder dat er in je werd geprikt? In de geneeskunde wordt er de hele tijd geprikt. Hier zijn slechts een paar van de procedures die ik heb gevonden waarbij er geprikt wordt. Als we er slechts drie uithalen - laparoscopische chirurgie, ruggenprik en schedelboren - nemen deze procedures meer dan 30.000 complicaties voor hun rekening, per jaar en in dit land alleen. Ik vind dat een probleem dat de moeite waard is om op te lossen. Laten we eens een paar van de apparaten voor dit soort procedures nader bekijken. Ik noemde al de ruggenprik. Dit is een epidurale naald. Hij wordt gebruikt om de ligamenten van de wervelkolom te doorprikken om te verdoven tijdens de bevalling. Hier is een gereedschapsset voor beenmergbiopsie. Hiermee wordt het bot doorboord om beenmerg of stalen van botlaesies te verzamelen. Hier is een bajonet van de Burgeroorlog. (Gelach) Als ik jullie had verteld dat het een apparaat voor medisch prikken was, hadden jullie me waarschijnlijk geloofd. Want wat is het verschil? Hoe meer ik dit onderzocht, hoe meer ik dacht dat er een betere manier moest zijn om dit te doen. De sleutel tot dit probleem was dat al deze verschillende punctieapparaten een gemeenschappelijke fysische basis hebben. Wat is die? We kijken nog eens naar het boren door een muur. Je oefent met een boor een kracht op de wand uit. Newton zegt dat de muur even hard gaat terugduwen. Tijdens het boren houden die krachten elkaar in evenwicht. Maar zodra de boor door de muur gaat, duwt de muur niet meer terug. Maar je hersenen zijn niet klaar voor die verandering in kracht. Tijdens die milliseconde of hoe lang het ook duurt voordat je reageert, duw je nog steeds en schiet de boor door. Maar wat als je juist op dat moment de boorkop kon terugtrekken, tegen de voorwaartse versnelling in? Daar zocht ik een antwoord op. Stel je een apparaat voor met een scherpe punt om door weefsel te prikken. Wat is de eenvoudigste manier om dat puntje terug te trekken? Ik koos voor een veer. Als je die veer uitrekt, duw je de punt naar buiten, klaar om weefsel te doorboren, maar de veer wil de tip terugtrekken. Hoe hou je de tip op zijn plaats tot op het moment van de doorboring? Ik gebruikte dit mechanisme. Wanneer de punt van het apparaat tegen het weefsel wordt gedrukt, zet het mechanisme zijwaarts uit en zet het zich vast tegen de wand. De voortgebrachte wrijving houdt het op zijn plaats en voorkomt dat de veer de tip terugtrekt. Op het moment van de doorboring, duwt het weefsel niet meer terug tegen de tip. Het mechanisme wordt ontgrendeld en de veer trekt de tip terug. Dit toont het in slow motion aan ongeveer 2.000 beelden per seconde. Let op de tip onderaan. Hij gaat net het weefsel doorboren. Je zult zien dat op het moment van punctie het mechanisme ontgrendelt en de tip terugtrekt. Hier zie je het een beetje dichterbij. Je ziet de scherpe tip, en net als hij dat rubbermembraan doorprikt, schiet hij terug in die witte, stompe schede. Daar. Dat gebeurt binnen de 4/100 seconde na de punctie. Omdat dit apparaat ontworpen is om de fysica van doorboring aan te pakken en niet de details van schedelboren, laparoscopische chirurgie, of enige andere procedure, is het van toepassing op verschillende medische disciplines en over verschillende lengteschalen. Maar het zag er niet altijd zo uit. Dit was mijn eerste prototype. Ja, dat zijn ijslollystokjes, en er zit bovenaan een rubberen band. Het was in 30 minuten klaar, maar het werkte. Het toonde aan dat mijn idee werkte en het rechtvaardigde de komende paar jaar werk aan dit project. Ik werkte eraan omdat dit probleem me echt fascineerde. Het hield me 's nachts wakker. Maar het moet je ook fascineren, want prikken kom je overal tegen. Dat houdt in dat het ook ooit jouw probleem zal zijn. Die eerste dag in de operatiekamer was het laatste waar ik aan dacht ooit zelf onder de trocar te moeten. Maar vorig jaar kreeg ik in Griekenland een blindedarmontsteking. In het ziekenhuis in Athene vertelde de chirurg me dat hij een laparoscopie ging uitvoeren. Hij zou mijn blindedarm verwijderen door kleine incisies, hij legde me uit wat ik kon verwachten voor het herstel en wat er zou gaan gebeuren. Hij zei: "Heb je nog vragen?" Ik zei: "Slechts één, dokter. Wat voor trocar gebruik je?" Mijn favoriete citaat over laparoscopische chirurgie komt van dokter H. C. Jacobaeus: "Het doorboren zelf veroorzaakt het risico." Dat is mijn favoriete citaat omdat H. C. Jacobaeus de eerste was die ooit laparoscopische chirurgie uitvoerde op mensen. Hij schreef dat in 1912. Dit probleem verwondt en doodt mensen al meer dan 100 jaar. Het lijkt soms wel dat er voor elk groot probleem een aantal deskundigen de klok rond werkt om het op te lossen. Dat is niet altijd zo. We moeten beter worden in het ontdekken van deze problemen en in het vinden van manieren om ze op te lossen. Als een probleem je bezighoudt, laat er dan je slaap voor. Laat je erdoor gefascineerd worden, omdat er zo veel levens te redden zijn. (Applaus)