Dit is persoonlijk. Ik weet hoe het voelt als de overheid zegt: "We gaan je morgen vermoorden." Ik weet hoe het is om een land te verlaten met een opzegtermijn van zes uur en op iemands slaapbank te belanden. Daarom schreef ik een boek over hoe landen het goed doen en hoe ze dat niet doen. Laat me 250 pagina's samenvatten. Landen moeten medelevend te zijn, vriendelijk te zijn, ze moeten slim en dapper zijn. Wil je weten wat niet werkt? Als je regeert door middel van angst en wreedheid werkt het gewoon niet. Je kunt een tijdje Genghis Khan spelen of Stalin of Pinochet spelen. Het werkt niet op de lange termijn. Het werkt niet op de lange termijn omdat om te regeren door middel van angst en wreedheid je verdeeldheid moet creëren. Je moet grote groepen van je land ervan overtuigen dat ze niet zijn zoals de anderen. Dat ze zich niet met hen moeten inlaten, niet met hen moeten praten. Dat die mensen gemeen zijn, criminelen zijn, verkrachters zijn. Dat het land door hen in gevaar verkeert. Als je daarvoor miljoenen dollars uitgeeft in je land, maak je vijanden in het buitenland en creëer je intern verdeeldheid. Dat heeft gevolgen. Driekwart van de vlaggen en de grenzen en de volksliederen in de Verenigde Naties vandaag waren er een paar decennia geleden niet. Die lijnen die er vandaag zijn, die vlaggen werden gemaakt omdat iemand zei: "Schotten zijn niet zoals wij." "Welshmen zijn niet zoals wij." "Basken zijn niet zoals wij." "Noord-Italianen zijn niet zoals wij." "Moslims zijn niet zoals wij." De zwarten, de witten, de christenen ... Creëer een "wij tegen hen" ... en je vernietigt naties. Een deel van het probleem van het creëren van 'ons tegen hen' is dat het moeilijk gaat. Je zult mensen moeten laten geloven in absurditeiten. Zodra mensen geloven in absurditeiten, zullen ze wreedheden begaan. Dat is de dynamiek van deze zaak. Je kunt geen 'wij tegen hen' creëren -- je krijgt geen moordpartijen zoals in Rwanda, geen moordpartijen zoals in Joegoslavië -- tenzij je deze dynamiek creëert. Ik vat het huidige immigratiebeleid samen: laten we ‘Hen’ afschrikken door zo wreed mogelijk te zijn en we mikken op hun kinderen. Ze gaan achter de kinderen aan. Je hebt Amerikaanse advocaten die argumenteren dat kinderen geen zeep, knuffels of douches hoeven, of hulp door volwassenen of een vrijlatingsdatum. Iemand wordt tegengehouden om een kapot achterlicht -- iemand die hier al 20 jaar werkte -- en in de gevangenis gegooid, misschien levenslang, zonder wettelijke vertegenwoordiging. De terroristen die het World Trade Center opbliezen, kregen advocaten. Deze kinderen, deze ouders krijgen geen advocaat. Overheden zeggen tegen de meest wanhopige, gekwetste mensen op aarde, "Ik pakte je kind op, betaal me 800 dollar voor een DNA-test voordat je het terugkrijgt." Driejarigen komen voor de rechter. We zagen allemaal drama's in de rechtszaal. Het is spannend, de wijze rechter zit daar boven, de advocaat beschuldigt en de officier van justitie countert en dan zoek je uit wat er gaat gebeuren. Ik wil dat je begrijpt wat er nu gebeurt. De aanklager is er -- de strenge aanklager. Hij beschuldigt en valt aan voor ons, het volk. De rechter zit daar, rechter Dikkenek, met zijn zwarte gewaden, en hij ondervraagt de verdachte van daarboven. De verdachte is drie jaar oud en zijn ogen reiken niet over de rand van de tafel. De verdachte spreekt de taal niet. De hoofdtelefoon voor de vertaler viel van het hoofd van de verdachte, omdat er geen koptelefoons voor driejarigen zijn in de Amerikaanse rechtszalen, omdat ze niet in het beklaagdenbankje horen te zitten. Dat is een aanfluiting van de gerechtigheid, een aanfluiting van de openbare aanklagers, een aanfluiting van wie we zijn als natie. Dit zijn absurditeiten. Dit zijn wreedheden. Dit is ongelofelijk. We bekijken een hoop statistieken, maar ik wil dat je begrijpt dat dit gebeurt met de huishoudster die je kinderen opvoedde. Dit gebeurt met de tuinman die zorgde voor je huis. Dit gebeurt met de man die de afwas deed in het chique restaurant dat je vorige week bezocht. Dit gebeurt met de mensen die je ’s morgens de krant brengen. Dit is jouw gemeenschap, dit zijn de mensen die zij aan zij met jou hebben geleefd. Je goed behandelden, je behandelden met respect, zorgden voor je kinderen, zorgden voor je grootouders. Dit is Luis, dit is Laura, dit is Jaime. Dit is geen abstract, "Ach, het gebeurt aan de grens" -- dit gebeurt in onze gemeenschap, op dit moment. Het gevaar hiervan is dat, als je eenmaal absurditeiten en wreedheden gaat normaliseren, mensen denken dat deze instrumenten legitiem zijn. Dan krijg je schoolbesturen die dit soort brieven versturen: "Beste ouder, het feit dat uw kind nog lunchgeld schuldig is aan het cafetaria kan erin resulteren dat uw kind zal worden weggenomen en in de pleegzorg terechtkomt." Dit komt van schoolbesturen omdat mensen denken, "Nou, dat lijkt wel een afschrikkingsmiddel." Wanneer je het vliegtuig neemt, dan gaan vóór de kinderen, vóór de eerste klasse, soldaten in uniform aan boord. Sommigen zijn immigranten. Hier is een contract: ga bij het leger, doe je diensttijd uit, neem eervol ontslag en krijg burgerschap. We herroepen deze contracten nadat ze zijn ondertekend. Als die soldaten worden gedood in actie, deporteren we hun vrouwen, en soms hun kinderen. Dit zijn de mensen die ons beschermen. Dit zijn de mensen die we eren. Dit zijn de dapperen. En dit is hoe we ze nu behandelen. Dit zijn niet de mensen die illegaal de grens oversteken. Als je eenmaal begint met dit soort gedrag te tolereren, wordt dat normaal in een samenleving, en scheurt het de samenleving uit elkaar. Landen zijn gebouwd op het harde werk en volharding van immigranten. We zijn allemaal immigranten. We kwamen alleen maar op verschillende tijdstippen aan. 55% van de belangrijkste bedrijven in dit land, de meest succesvolle bedrijven in dit land, de uitschieters, werden opgericht door mensen die kwamen als buitenlandse studenten of als immigranten, en zijn de oprichters of de medeoprichters. Hier is wat er gebeurd is in de afgelopen drie jaar met de knapste koppen van de wereld. Tweeënveertig procent van hen kregen geen visum of kozen ervoor om geen visum te krijgen. Zo wis je een economie uit. Dit gaat niet over kinderen en grenzen. Het gaat over ons. Dit gaat over wie we zijn, wie wij mensen zijn, als natie en als individuen. Dit is geen abstract debat. Veel van ons denken graag dat als wij geleefd hadden toen Hitler aan de macht kwam, wij de straat zouden zijn opgegaan, wij zouden ons hebben verzet, wij zouden Mengele hebben gestopt. Velen van ons denken graag dat als wij er in de jaren 60 waren geweest, wij ons zouden hebben aangesloten bij de Freedom Riders. Wij zouden op die brug in Selma hebben gestaan. Nou, wat denk je? Hier is je kans. Nu. Als je aan dit soort dingen denkt, gaat het niet alleen om grote daden, gaat het niet alleen om de brug te gaan blokkeren of jezelf ergens aan vast te ketenen. Het is wat je doet in je dagelijkse leven. Het Harvard Art Museum opende net een tentoonstelling over de manier waarop kunstenaars denken over immigratie en elders een thuis bouwen. Bezoekers komen behoorlijk geschokt buiten. Er was een blinde muur aan het eind. En de curatoren deden iets dat meestal niet gebeurt -- ze improviseerden. Ze tekenden vier lijnen en plaatsten er twee woorden tussen: "Ik behoor" Je verlaat de tentoonstelling, en je kunt ervoor een foto nemen. Ik kan je niet vertellen welke impact dat op mensen heeft -- Ik zag mensen buitenkomen en sommigen gingen voor dat beeld zitten, namen een foto met een grote grijns op hun gezicht, en sommige mensen hadden alleen maar tranen. Sommigen omhelsden elkaar en brachten vreemden mee, anderen kwamen met hun gezin. Kleine daden van vriendelijkheid hebben heel, heel, heel veel effect. Er is zoveel pijn in jouw gemeenschap dat je het niet kunt geloven. Dus de volgende keer dat je een taxichauffeur ontmoet, die volgens sommigen een van ‘Hen’ kan zijn, geef die persoon dan een extra vijf dollar. De volgende keer dat je een kamermeisje ziet, bedank haar dan en geef haar een dubbele fooi. De volgende keer dat je je tuinman of je kindermeisje ziet, zie je zo iemand, geef ze een dikke knuffel en zeg dat ze erbij horen. laat hen voelen dat ze thuishoren. Het is tijd voor grote beleidslijnen, maar het is ook tijd voor grote daden van vriendelijkheid. Omdat we onszelf moeten terugvorderen, dit land moeten terugvorderen. (Stem breekt) We kunnen hier niet blijven zitten en deze shit negeren. Dit moet stoppen, het moet nu stoppen. Dank je. (Applaus)