Maaltijdbezorging. Datgene wat millennials redt van verhongering. Volgens mijn berekening bestellen Amerikanen meer dan 20 miljoen warme maaltijden, elke dag weer. Meer dan de helft van deze leveringen zijn binnen loopafstand. Maar negen van de tien worden bezorgd per auto. Dus eigenlijk verplaatsen we een burrito van een kilo in een auto van twee ton, 20 miljoen keer per dag. De energie om jou die burrito te bezorgen brengt je eigenlijk een metalen kooi van twee ton met verwarmde stoelen. Laten we eerlijk zijn. We zijn verslaafd aan onze auto's. Wist je dat er in Amerika voor elke auto vier parkeerplaatsen zijn? In sommige binnensteden is meer dan de helft van het onroerend goed bestemd voor auto's. We hebben onze steden ontworpen rondom auto's, want we pakken altijd de auto, of we nu drie kilometer reizen of 300 kilometer. Alleen, of met onze hele familie. We stappen in dezelfde SUV om koffie te halen of een koffietafel. Als we straten en parkeerplaatsen vrij zouden kunnen maken, kunnen we meer huizen bouwen, meer ontmoetingsplaatsen, meer parken. Maar om dat te kunnen doen, moeten we eerst heroverwegen hoe we onze auto's vandaag de dag gebruiken. In de stad van de toekomst, als je vijf straten ver moet, roep je een fiets of een scooter op. Als je haast hebt, komt een passagiersdrone je ophalen. En als je eten nodig hebt, hoeft niemand het op te halen -- het eten komt naar jou toe. Laten we teruggaan naar die 20 miljoen maaltijdbezorgingen per dag. Als we deze bezorgingen van de weg af kunnen krijgen, kunnen we de behoefte voor anderhalf miljoen auto's in de VS verminderen. Dat is twee keer de grootte van San Francisco. Bedenk nu welk gevolg dat kan hebben op steden als Delhi of mijn geboortestad Teheran, waar autovervuiling zorgt voor duizenden doden per jaar. Hoe krijgen we sommige van deze bezorgingen van de weg af? Dat is de vraag die mij en mijn team bezighield voor de afgelopen drie jaar. De oplossing is eigenlijk een van de bouwblokken voor de stad van de toekomst. We hebben kleine, zelfrijdende robots gecreëerd, die over rustige straatjes en de stoep navigeren in een wandeltempo, met een beveiliging om jouw eten en spullen te leveren. Voordat ik je meer vertel over de robots, laten we een klein experiment doen. Verbeeld je een stad met duizenden robots. Is het deze? Deze in Hollywood bedachte dystopie is wat veel mensen verwachten. Het is onze taak om een prettige toekomst te creëren speciaal voor mensen. In plaats van aliens te maken, maakten wij robots die er bekend uitzien. Robots die thuishoren in onze samenleving. Maar we wilden ook een kleine verrassing. Iets onverwachts en leuks. Denk er eens over na. Je loopt op straat en je ziet je allereerste robot. Dat is het moment waarop je besluit of dit de toekomst is waar je van houdt, of bang voor bent. Mensen die hierover beangstigende gedachten hebben, moeten we kunnen geruststellen. We willen ze positief verrassen, zodat we ze kunnen overtuigen bij de eerste indruk. Dit is wat we hebben bedacht. Het voelt bekend, maar is ook verrassend. Het is gewoon een winkelwagentje, maar het ziet er ook uit als een kruising tussen Wall-E en Minions. Als je in San Fransisco of Los Angeles woont, heeft een van deze vast je eten al eens bezorgd. Zodra we de robots loslieten op straat, ontdekten we wat interessante problemen. Zoals: hoe moeten robots de straat oversteken? Hoe gaan robots om met visueel of lichamelijk beperkte mensen? We realiseerden ons snel dat we onze robots moeten leren hoe ze moeten communiceren met mensen. Mensen op de stoep komen overal vandaan, dus moesten we een nieuwe taal bedenken, een soort van universele taal zodat mensen en robots elkaar beter begrijpen meteen vanaf het begin. Want niemand gaat de gebruiksaanwijzing lezen. We startten met de ogen, want ogen zijn universeel. Ze laten zien waar de robot heen gaat, of als deze in de war is. Daarbij maken ogen robots menselijker. We gebruikten ook geluiden. We creëerden bijvoorbeeld dit lopende geluid met regelmatige tussenpozen, zodat mensen met een visuele beperking hun robot kunnen vinden door middel van het Doppler-effect. Maar het bleek niet genoeg. Bij kruispunten sneden auto's de robot af. Automobilisten raakten in de war, want robots doen er lang over voordat ze gaan oversteken. Zelfs gewone voetgangers raakten in de war. Soms wisten ze niet aan welke kant de robot te passeren, want robots passen hun richting aan in veel kleine stapjes terwijl ze bewegen. Dit bracht ons op een nieuw idee. Wat als we beweging gebruiken als universele taal? Bijvoorbeeld bij kruispunten bewegen robots zachtjes naar voren voordat ze oversteken om bestuurders te laten zien dat het hun beurt is. Als ze iemand in een rolstoel zien, gaan ze opzij naar de rand van de stoep om aan te geven dat ze niet gaan bewegen. Jullie weten dit wellicht nog. In 2015 stuurden Canadese onderzoekers een robot liftend door de VS. Deze kwam niet erg ver. Ze hebben ook sociale vaardigheden nodig. Bijvoorbeeld als er met ze geknoeid wordt, moet een speelgoedrobot 'dood spelen', aldus onderzoek door Carnegie Mellon, want mensen balen als ze denken dat ze hem stuk maakten. Maar bezorgrobots zijn geen speelgoed; ze zijn niet klein; ze zijn in het publieke domein. Wij hebben ontdekt dat bezorgrobots, om te beletten dat mensen ermee knoeien, een bewustzijn moeten vertonen. Het tegenovergestelde van 'dood spelen'. In dit geval moeten robots de situatie erkennen, zodat men ermee stopt. Nog een advies. Ben je een robot en je ziet kleine kinderen, ren dan naar de dichtstbijzijnde volwassene. Het blijkt dat sommige kinderen heel graag robots lastigvallen. Naast dystopie heeft Hollywood ons heel coole robots beloofd die onze boodschappen doen en ons gezelschap houden. Tot zover de maaltijdbezorging, maar in de toekomst kunnen deze robots nog meer. Ze kunnen voedseloverschotten verzamelen en naar tehuizen brengen. Want in Amerika verspillen we 30% van ons voedsel, terwijl 10% te weinig te eten heeft. Deze robots kunnen de oplossing zijn. Of wanneer er honderden robots in de stad lopen, kunnen robots noodmedicatie bij zich hebben, mocht er iemand een allergische reactie of een astma-aanval vertonen. Ze zijn er binnen twee minuten, sneller dan ieder ander. En tijdens een pandemie kunnen robots een belangrijke spelen. Ze kunnen ervoor zorgen dat de buurt wordt voorzien van de eerste levensbehoeften, zelfs tijdens een noodtoestand. Laat me je nog een ding vertellen. Vandaag de dag kunnen dingen niet van A naar B zonder onze hulp, want de driedimensionale wereld is best complex. Maar nieuwe sensors en AI kunnen dat veranderen. Eigenlijk is technologie als een baby die net geleerd heeft om dingen te herkennen en woorden te begrijpen, en die misschien al een beetje kan praten, maar hij kan nog niet lopen. Nu leren we de technologie hoe te bewegen in een 3D-wereld zonder onze hulp. We komen in een nieuw tijdperk waar niet-levende objecten vrij gaan bewegen. En als ze dat gaan doen, moeten we ervoor zorgen dat ze niet op aliens lijken. Mijn visie voor de toekomst is dat wanneer objecten gaan leven, ze dat met plezier doen. Niet zoals in de film 'Terminator', maar als in 'Toy Story'. Dankjewel.