Φαγητό σε πακέτο. Είναι αυτό που σώζει τη γενιά του 2000 απ' την πείνα. Κατά τους υπολογισμούς μου, οι Αμερικανοί κάνουν πάνω από 20 εκατομμύρια παραγγελίες κάθε μέρα. Πάνω από τις μισές παραγγελίες είναι σε κοντινή απόσταση. Αλλά οι εννέα στις δέκα παραδίδονται με αυτοκίνητο. Οπότε, μεταφέρουμε ένα μπουρίτο 900 γραμμαρίων μ' ένα αυτοκίνητο δύο τόννων. 20 εκατομμύρια φορές την ημέρα. Η ενέργεια για να μεταφερθεί το μπουρίτο είναι αυτή που κινεί ένα μεταλλικό κλουβί δύο τόννων με θερμαινόμενα καθίσματα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Είμαστε εθισμένοι στα αυτοκίνητά μας. Το ξέρατε ότι στην Αμερική, για κάθε αυτοκίνητο υπάρχουν τέσσερις θέσεις στάθμευσης; Σε κάποια κέντρα πόλεων, πάνω από τα μισά ακίνητα είναι για αυτοκίνητα. Έχουμε σχεδιάσει τις πόλεις μας με βάση τ' αυτοκίνητά μας, επειδή οδηγούμε είτε θέλουμε να διανύσουμε τρία χιλιόμετρα είτε 300. Μόνοι ή με όλη την οικογένεια. Πάμε με το ίδιο μεγάλο αυτοκίνητο για ν' αγοράσουμε καφέ ή ένα τραπέζι για καφέ. Αν απελευθερώναμε κάποιους δρόμους και θέσεις στάθμευσης, θα φτιάχναμε περισσότερα σπίτια, περισσότερους χώρους αναψυχής και πάρκα. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να ξανασκεφτούμε πώς χρησιμοποιούμε τ' αυτοκίνητά μας. Στην πόλη του μέλλοντος, αν θέλετε να μετακινηθείτε πέντε τετράγωνα, καλείτε ποδήλατο ή σκούτερ. Αν βιάζεστε, θα σας μεταφέρει ένα επιβατηγό μη επανδρωμένο αεροσκάφος. Και αν θέλετε φαγητό, δεν χρειάζεται να σας το φέρει αυτοκίνητο -- το φαγητό θα έρθει σ' εσάς μόνο του. Ας πάμε πίσω σε αυτές τις 20 εκατομμύρια παραδόσεις φαγητού την ημέρα. Αν τις βγάζαμε από τον δρόμο, θα μειώναμε την ανάγκη για 1,5 εκατομμύρια αυτοκίνητα στην Αμερική μόνο. Αυτό είναι το διπλάσιο της έκτασης του Σαν Φρανσίσκο. Σκεφτείτε τις επιπτώσεις που θα είχε αυτό σε πόλεις σαν το Δελχί, ή στην πόλη που γεννήθηκα, την Τεχεράνη, όπου η ρύπανση σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο. Πώς λοιπόν βγάζουμε κάποιες από αυτές τις παραδόσεις φαγητού από τους δρόμους; Μ' αυτό το πρόβλημα η ομάδα μου κι εγώ έχουμε εμμονή τα τελευταία τρία χρόνια. Και η λύση του είναι ένα από τα δομικά στοιχεία της πόλης του μέλλοντος. Φτιάχνουμε μικρά, αυτοκινούμενα ρομπότ, που κινούνται σε ήσυχα σοκάκια και πεζοδρόμια με ρυθμό περιπάτου και έχουν ένα ασφαλές δοχείο για να μεταφέρουν φαγητό και προμήθειες. Πριν σας πω περισσότερα γι' αυτά τα ρομπότ, ας κάνουμε ένα γρήγορο πείραμα. Φανταστείτε μια πόλη με χιλιάδες ρομπότ. Αυτή είναι; Πολλοί φαντάζονται την εφιαλτική εικόνα που βλέπουν στις ταινίες του Χόλιγουντ. Αλλά η δουλειά μας είναι να φτιάξουμε ένα μέλλον φιλικό για τους ανθρώπους. Αντί να φτιάξουμε εξωγήινους, φτιάχνουμε ρομπότ που θα είναι οικεία. Ρομπότ που θ' ανήκουν στην κοινωνία μας. Αλλά θέλαμε και μια μικρή έκπληξη. Κάτι απρόσμενα ευχάριστο. Σκεφτείτε αυτό. Περπατάτε στον δρόμο και βλέπετε ρομπότ για πρώτη φορά. Αυτή είναι η στιγμή που θ' αποφασίσετε αν αυτό είναι ένα μέλλον που σας αρέσει ή σας φοβίζει. Και επειδή πολλοί έχουν μια εφιαλτική εικόνα στο μυαλό, πρέπει να τους κάνουμε πιο ανοιχτόμυαλους. Θέλουμε να τους κάνουμε να εκπλαγούν και να χαρούν, για να τους κερδίσουμε με την πρώτη ματιά. Να λοιπόν τι σκεφτήκαμε. Είναι οικείο αλλά αποτελεί και έκπληξη. Είναι ένα απλό καρότσι του σουπερμάρκετ, αλλά μοιάζει και με διασταύρωση του ΓΟΥΟΛ·Υ με τα Μίνιονς. Αν ζείτε στο Σαν Φρανσίσκο ή Λος Άντζελες, είναι πιθανό ένα τέτοιο να σας έχει ήδη φέρει φαγητό στο σπίτι. Μόλις βγάλαμε τα ρομπότ στους δρόμους, ανακαλύψαμε κάποια ενδιαφέροντα προβλήματα. Πώς πρέπει να διασχίζουν τον δρόμο; Πώς ν' αλληλεπιδρούν με ανθρώπους που έχουν δυσκολίες όρασης και κίνησης; Σύντομα καταλάβαμε πως πρέπει να τα διδάξουμε πώς να επικοινωνούν με τους ανθρώπους. Έξω στον δρόμο υπάρχουν άνθρωποι κάθε λογής. Έπρεπε λοιπόν να φτιάξουμε μια νέα γλώσσα, ένα είδος παγκόσμιας γλώσσας έτσι ώστε άνθρωποι και ρομπότ να συνεννοούνται αμέσως. Γιατί κανείς δεν θα διαβάσει οδηγίες χρήσης. Αρχίσαμε με τα μάτια γιατί είναι κάτι διεθνές. Δείχνουν πού κατευθύνεται το ρομπότ, ή αν βρίσκεται σε σύγχυση. Επιπλέον, τα μάτια κάνουν τα ρομπότ πιο ανθρώπινα. Χρησιμοποιήσαμε και ήχους. Για παράδειγμα, δημιουργήσαμε έναν συνεχή ήχο με συχνές διακοπές για να εντοπίζουν τα ρομπότ άτομα με προβλήματα όρασης χρησιμοποιώντας το Φαινόμενο Ντόπλερ. Αλλά αποδείχτηκε ότι αυτό δεν ήταν αρκετό. Στις διασταυρώσεις, τα αυτοκίνητα έκοβαν τον δρόμο στα ρομπότ μας. Οι οδηγοί μπερδεύονταν μερικές φορές, γιατί τα ρομπότ αργούσαν να ξεκινήσουν να περνούν το δρόμο. Ακόμα και οι πεζοί μπερδεύονταν. Κάποιες φορές δεν ήξεραν από ποια μεριά να προσπεράσουν το ρομπότ, επειδή κάνουν πολλές μικρές διορθώσεις στην κατεύθυνσή τους καθώς κινούνται. Αυτό μας έδωσε μια καινούρια ιδέα. Μήπως να χρησιμοποιούσαμε την κίνηση για να φτιάξουμε μια διεθνή γλώσσα; Στις διασταυρώσεις, για παράδειγμα, τα ρομπότ θα έκαναν μια απαλή κίνηση προς τα εμπρός πριν διασχίσουν τον δρόμο, σαν σινιάλο προς τους οδηγούς ότι είναι η σειρά τους να περάσουν. Αν δουν κάποιον σε αναπηρικό καροτσάκι, υποχωρούν στρέφοντας τον εαυτό τους μακρυά απ' το πεζοδρόμιο, για να δείξουν ότι δεν θα κινηθούν. Κάποιοι ίσως να το θυμάστε. Το 2015, Καναδοί ερευνητές έστειλαν ένα ρομπότ να κάνει οτοστόπ στην Αμερική. Δεν έφτασε πολύ μακριά. Αποδεικνύεται ότι τα ρομπότ έχουν και κάποιες κοινωνικές δεξιότητες. Αν κάποιος, για παράδειγμα, πειράζει τον μηχανισμό τους, κατά τους ερευνητές του Carnegie Mellon, τα μικρά ρομπότ πρέπει να κάνουν τα ψόφια, γιατί οι άνθρωποι νιώθουν άσχημα όταν νομίζουν ότι τα χάλασαν. Αλλά τα ρομπότ για παραδόσεις δεν είναι παιχνίδια. Δεν είναι μικρά και βρίσκονται ανάμεσα στον κόσμο. Ανακαλύψαμε ότι τα ρομπότ που φέρνουν παραγγελίες, για να μην αφήσουν τους ανθρώπους να τα πειράξουν, πρέπει να έχουν επίγνωση της κατάστασης. Δηλαδή να μην κάνουν τα ψόφια αυτή τη φορά. Σ' αυτήν την περίπτωση, πρέπει να μπορούν ν' αναγνωρίσουν την κατάσταση για να κάνουν τους ανθρώπους ν' απομακρυνθούν. Και μια συμβουλή. Αν είστε ρομπότ και δείτε παιδάκια, τρέξτε προς τον κοντινότερο ενήλικα. Φαίνεται ότι σε μερικά παιδάκια αρέσει να παρενοχλούν τα ρομπότ. Όμως, εκτός από ένα εφιαλτικό μέλλον, το Χόλιγουντ μας υποσχέθηκε και μερικά τέλεια ρομπότ, που θα μας έκαναν δουλειές ή θα μας κρατούσαν συντροφιά. Μέχρι στιγμής, επικεντρωνόμαστε στην παράδοση φαγητού, αλλά στο μέλλον, τα ρομπότ θα μπορούν να κάνουν πιο πολλά. Ίσως να μαζεύουν το φαγητό που περίσσεψε και να το πηγαίνουν στους άπορους. Γιατί στην Αμερική, πετάμε το 30 τοις εκατό του φαγητού, ενώ το 10 τοις εκατό των κατοίκων δεν έχουν να φάνε. Αυτά τα ρομπότ ίσως δώσουν τη λύση. Ή όταν θα υπάρχουν εκατοντάδες απ' αυτά στις πόλεις μας, μπορούμε να τα βάλουμε να μεταφέρουν φάρμακα για επείγουσες περιστάσεις. Όπως σε περίπτωση που κάποιος παρουσιάσει αλλεργική αντίδραση, ή κρίση άσθματος. Μπορούν να φτάσουν σ' ένα με δύο λεπτά, πιο γρήγορα απ' οποιονδήποτε. Και στις πανδημίες, μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στις υποδομές μας. Μπορούν να εξασφαλίσουν ότι οι βασικές ανάγκες της κοινωνίας μας θα καλυφθούν ακόμα και σε επείγουσες καταστάσεις. Θα σας αφήσω με μια τελευταία σκέψη. Σήμερα, τα αντικείμενα δεν μπορούν να κινηθούν χωρίς ανθρώπινη βοήθεια, γιατί ο τρισδιάστατος κόσμος μας είναι αρκετά πολύπλοκος. Όμως αυτό μπορεί ν' αλλάξει με νέους αισθητήρες και τεχνητή νοημοσύνη. Κατά κάποιο τρόπο, η τεχνολογία είναι σαν ένα μωρό που μαθαίνει ν' αναγνωρίζει αντικείμενα και να κατανοεί λέξεις, ίσως και να κάνει μια απλή συζήτηση, αλλά δεν έχει μάθει ακόμα να περπατά. Τώρα μαθαίνουμε στην τεχνολογία πώς να κινείται στον τρισδιάστατο κόσμο χωρίς τη βοήθειά μας. Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, όπου τ' άψυχα αντικείμενα θα σηκωθούν και θα κινούνται ελεύθερα. Και όταν γίνει αυτό, πρέπει να βεβαιωθούμε ότι δεν θα μοιάζουν εξωγήινα. Τ' όραμά μου για το μέλλον είναι όταν κάτι έρχεται στη ζωή, να το κάνει με χαρά. Λιγότερο σαν την ταινία «Εξολοθρευτής» και περισσότερο σαν το «Toy Story». Ευχαριστώ!