Empezarei facéndolles unhas preguntas, se lles parece ben. Se algunha vez perderon a unha persoa moi querida, rompéronlles o corazón, atravesaron un agre proceso de divorcio ou foron vítimas dunha infidelidade, por favor, érganse. Se non poden erguerse, poden erguer a man. Por favor, queden de pé, ou manteñan a man en alto. Se algunha vez viviron un desastre natural, foron acosados ou despedidos, érganse. Se algunha vez pasaron por un aborto, natural ou non, ou tiveron problemas de infertilidade, por favor, en pé. Por último, se vostedes ou calquera ser querido tivo que lidar con enfermidades mentais, demencia, algún tipo de discapacidade física, ou facerlle fronte ao suicidio, por favor, érganse. Miren ao seu redor. A adversidade non discrimina. Se están vivos van ter que soportar, ou xa o fixeron, momentos realmente duros. Grazas a todos, poden sentar. Comecei a estudar a busca da resiliencia hai unha década, na universidade de Pensilvania en Filadelfia. Era o momento perfecto para estar alí, xa que os profesores que me formaron acababan de comprometerse en formar a 1,1 millóns de soldados americanos para que chegasen a estar tan ben mentalmente como o estaban fisicamente. Como poden imaxinar, dubido que exista un público máis escéptico e esixente ca os sarxentos instrutores americanos que volvían de Afganistán. Para alguén coma min, cuxa misión principal na vida consiste en descubrir como levar o mellor dos descubrimentos científicos máis alá do ámbito académico e achegarllo á xente e á súa vida diaria, era un lugar no que estar bastante inspirador. Rematei os meus estudos nos Estados Unidos e volvín aquí, ao meu fogar, Christchurch para comezar a miña investigación doutoral. Acababa de comezar ese estudo cando tiveron lugar os terremotos de Christchurch. Así que parei a miña investigación e comecei traballar coa miña comunidade para axudarlles a superar o terrible período posterior ao sismo. Traballei con todo tipo de organizacións dende departamentos gobernamentais ata empresas construtoras, e todo tipo de grupos comunitarios, amosándolles maneiras de pensar e actuar que sabemos que estimulan a resiliencia. Pensei que era a miña obriga. O meu momento para darlle un bo uso a toda a miña investigación. Por desgraza, estaba equivocada. O meu verdadeiro exame chegou en 2014, na fin de semana do Aniversario da Raíña. Nós e dúas familias máis decidimos ir ao lago Ohau e baixar en bici ata o océano. No último momento, Abi, a miña fermosa filla de 12 anos, decidiu ir no coche coa súa amiga Ella, tamén de 12 anos, e coa súa nai, Sally, unha moi boa amiga miña. De camiño, cando cruzaban Rakaia, en Thompsons Track, un coche saltou un sinal de stop, chocou contra eles e matounos aos tres instantaneamente. No que tarda un pestanexo, atopeime arrastrada ao outro lado da ecuación, espertando cunha identidade totalmente nova. En lugar de ser unha experta en resiliencia, de súpeto, era unha nai de loito. Espertei sen saber quen era, intentando situarme naquel mar de impensables noticias, o meu mundo esnaquizouse. De súpeto, son a que está máis lonxe deses consellos especializados. E podo dicirlles, que non me gustaba nin unha chisca o que me dicían. Nos días posteriores á morte de Abi, dixéronnos que tiñamos todas a papeletas para que a nosa familia se distanciase. Que era moi probable que nos divorciásemos e que tiñamos perigo de contraer unha enfermidade mental. "Diantres!", foi o que pensei, "Grazas polos ánimos, pensaba que a miña vida xa era unha merda." (Risas) Os folletos describían os cinco estados do loito: ira, negociación, negación, depresión e aceptación. O apoio ás vitimas petou na nosa porta e dixéronnos que contásemos con dedicarlle cinco anos ao loito. Sei que a intención dos folletos e dos recursos era boa. Pero todos eses consellos facían que nos sentísemos como vítimas. Totalmente abatidos polo que se nos viña enriba e incapaces de influír en absoluto no noso loito. Non precisaba que ninguén me dixese que mal ían as cousas. Créanme, sabía de sobra que as cousas eran realmente horribles. O que máis precisaba era esperanza. Precisaba unha viaxe a través de toda esa angustia, dor e nostalxia. Pero sobre todo, quería ser unha participante activa no meu proceso de loito. Así que decidín virarlle as costas a aqueles consellos e, no canto diso, decidín levar a cabo unha especie de "autoexperimento". Xa investigara, tiña as ferramentas, e quería saber como de útiles me serían nese momento no que tiña fronte a min unha montaña enorme que escalar. Agora, chegados a este punto, debo confesar que non sabía realmente se algo diso ía funcionar. A perda dun fillo ou filla está xeralmente considerada como a perda máis difícil de superar. Pero agora podo afirmarlles, despois de cinco anos, o que xa sabía grazas á investigación. Que podes loitar contra a adversidade, que existen estratexias que funcionan, que é completamente posible conseguir chegar a pensar e actuar de certas formas que che axuden a guiarte nos momentos difíciles. Existe un descomunal conxunto de investigacións sobre como facelo. Hoxe, só vou compartir con vostedes tres estratexias. Estas son as miñas estratexias que seguir, nas que me apoiei e que me salvaron nos meus días máis escuros. Son tres estratexias que formaron a base do meu traballo e que se atopan facilmente ao alcance de todos nós, calquera pode aprendelas, poden aprendelas hoxe aquí mesmo. Empecemos coa primeira. A xente resiliente comprende que pasan cousas malas. Comprende que o sufrimento forma parte da vida. Isto non significa que o reciban de boa gana, non están tan mal da cabeza. Simplemente que cando chegan os momentos difíciles parecen ser conscientes de que o sufrimiento forma parte da existencia humana. Ser consciente disto, fai que non te sintas discriminado cando veñen os momentos difíciles. En ningún momento cheguei a preguntarme: "Por que a min?" De feito, recordo preguntarme: "Por que non a min? Pásanche cousas horribles como lle pasan a todo o mundo. Esta é a túa vida agora, é o momento de nadar ou afogar." A verdadeira traxedia é que a maioría da xente parece descoñecer todo isto. Vivimos nunha era na que cremos ter dereito a unha vida perfecta, na que as fotos perfectas e felices de Instagram son a norma, cando en realidade, como demostraron ao comezo da charla, a verdade é todo o contrario. A segunda: á xente resiliente dáselle moi ben escoller prudentemente a que lle dedican a súa atención. Adoitan avaliar as situacións dunha maneira moi realista, e normalmente, conseguen centrarse naquelas cousas que poden cambiar, e dalgún xeito aceptan as que non poden. Esta é unha habilidade vital e que se pode aprender para a resiliencia. Como seres humanos, dásenos realmente ben percibir ameazas e puntos febles. Estamos programados para ser negativos. Dásenos realmente ben percibir esas cousas. As emocións negativas péganse a nós coma o velcro, mentres que as emocións e experiencias positivas rebotan como o teflón. Estar programados así é, de feito, bo para nós, e resúltanos útil dende unha perspectiva evolutiva. Imaxinen por un instante que son unha cavernícola que sae da cova pola mañá e hai un tigre dentes de sabre nun lado e un precioso arco da vella no outro. Se quero sobrevivir non me queda outra que decatarme de que ese tigre está aí. O problema é que vivimos nunha era na que estamos constantemente bombardeados por ameazas todo o día, e o noso pobre cerebro trata cada unha desas ameazas como se fosen un tigre. O noso enfoque cara ás ameazas e a nosa resposta ao estrés, están totalmente automatizados. As persoas resilientes non só reducen o negativo, senón que tamén atoparon a maneira de convertelo en algo positivo. Un día, cando as dúbidas ameazaban con superarme, recordo pensar claramente: "Non, non podes permitir que isto te devore. Tes que sobrevivir. Tes moito polo que vivir. Escolle a vida, non a morte. Non perdas o que tes por aquilo que xa perdiches." En psicoloxía, chámaselle percepción de beneficios. No meu feliz mundo novo significaba intentar atopar cousas polas que estar agradecida. Polo menos a nosa pequena non morrera dunha horrible e interminable enfermidade. Morreu de repente, de forma instantánea, aforrándonos a nós e mais a ela esa dor. Tivemos moitísima axuda da familia e dos amigos para poder seguir adiante. E o máis importante de todo, seguimos tendo dous nenos fermosos polos que seguir vivindo, que nos necesitaban e merecían ter unha vida todo o normal que lle pudiésemos dar. Ser quen de cambiares o foco da atención para incluír tamén as cousas boas está demostrado pola ciencia que é unha estratexia moi potente. En 2005, Martin Seligman e compañía levaron a cabo un experimento. O único que lle pediron á xente que fixese foi que pensasen en tres cousas boas que lles pasaran ao longo de cada día. O que descubriron, despois de seis meses de estudo, foi que esas persoas mostraban niveis máis altos de gratitude, niveis máis altos de felicidade e menos depresión no transcurso dos seis meses de estudo. Cando atravesas un período de loito pode que precises un recordatorio ou pode que precises un permiso para sentíreste agradecida. Na nosa cociña, temos un póster rosa brillante de neon que nos recorda que debemos "aceptar" as cousas boas. No exército estadounidense abordaban o tema dunha maneira diferente. Dicíanlles que debían perseguir as cousas boas. Utilicen as palabras que lles sirvan, pero sexa como for fagan un esforzo deliberado e continuo por sintonizar coas cousas positivas do seu mundo. Terceira estratexia: a xente resiliente faise esta pregunta: "O que estou facendo estame a axudar ou a prexudicar?" Esta é unha pregunta que se emprega moito en terapia. E abofé que é poderosa. Esta era a pregunta que me facía nos días posteriores á morte das nenas. Preguntábamo unha e outra vez: "Debería ir ao xuízo e ver o condutor? Axudaríame en algo ou prexudicaríame"? Bueno, para min non había dúbida, decidín manterme á marxe. Pero Trevor, o meu marido, decidiu quedar co condutor tempo despois. De madrugada, atopábame analizando fotos antigas de Abi, e enfadándome máis e máis cada vez. Debía preguntarme: "de verdade? Isto axúdache ou prexudícate? Garda as fotos, ponte a durmir, sé amable contigo mesma." Esta pregunta pódese aplicar a moitísimos contextos. A maneira na que penso e actúo axúdame ou prexudícame? Tanto no intento de conseguir ese ascenso, de pasar ese exame, como no de recuperarme dun infarto. Serve para moitísimas cousas. Escribo moito sobre resiliencia e ao longo dos anos, esta estratexia provocou un resultado máis positivo que ningunha outra. Recibo un montón de cartas, correos e cousas de todas partes en que a xente me explica o grandísimo impacto que isto tivo nas súas vidas. Xa sexa para perdoar antigos errores familiares, discusións de Nadais pasados, ou simplemente non provocar nas redes sociais, ou preguntarse a un mesmo se realmente precisas ese vaso de viño extra. Preguntarse a un mesmo se o que fas, a maneira na que pensas, a maneira na que actúas, che axuda ou te prexudica, fai que te sentes de novo no asento do condutor. Proporciónache control sobre as decisións que tomas. Tres estratexias. Bastante sinxelas. Están facilmente dispoñibles para todos nós, en calquera momento e lugar. Non hai que ser enxeñeiros aeroespaciais. A resiliencia non é unha cualidade fixa. Non é evasiva, algo que certa xente ten e certa xente non. En realidade require un proceso moi corrente. Tan só a vontade de darlle unha oportunidade. Creo que todos pasamos por momentos na vida nos que o noso camiño se divide e o carreiro que pensabamos que iamos seguir desvíase nunha dirección horrible que non fomos quen de anticipar, e que definitivamente non queriamos. Pasoume a min. Foi máis atroz do imaxinable. Se algunha vez vostedes se atopan nuna situación na que pensan: "non hai maneira de que me poida recuperar disto", anímoos a que se apoien nestas tres estratexias e o pensen de novo. Non finxirei que pensar desta maneira é algo sinxelo. E non elimina toda a dor. Pero se algo aprendín durante os últimos cinco anos é que pensar desta maneira si que axuda. Máis que ningunha outra cousa. Amosoume que é posible vivir e sufrir ao mesmo tempo. E respecto a iso, sempre estarei agradecida. Grazas. (Aplausos)