Vraag het aan iedereen die je wilt en ze zullen je vertellen dat ze het zat zijn om voor rechtvaardigheid te vechten. Gekleurde mensen en leden van de LGTB-gemeenschap zijn het zat de last te dragen zich te moeten uitspreken en verdedigen zelfs wanneer ze de mond gesnoerd en onderdrukt worden. En blanke bondgenoten en cis-bondgenoten zijn het ook zat. Zat om te horen dat ze het verkeerd doen of dat dit hun zaak helemaal niet is. We worden er allemaal een beetje moe van. En eigenlijk denk ik dat het ons niet zal lukken totdat we rechtvaardigheid anders benaderen. Ik ben opgegroeid in het midden van de burgerrechtenbeweging in het gesegregeerde Zuiden. Als vijfjarig meisje was ik erg geïnteresseerd in ballet, net zoals zoveel andere vijfjarige meisjes in de jaren '60. Mijn moeder bracht me naar een balletschool. Zo'n school waar leraren over je gaven en talenten spraken, wetende dat je nooit ballerina zou zijn. (Gelach) Toen we aankwamen, zeiden ze netjes dat ze "geen negers accepteerden". We stapten weer in de auto alsof we net uit een winkel kwamen die geen sinaasappelsap meer had. We zeiden niks ... We reden naar de volgende balletschool. Ze zeiden: "We accepteren geen negers." Nou, ik was verward. En ik vroeg mijn moeder waarom ze me niet wilden. En ze zei: "Nou, ze zijn gewoon niet slim genoeg om je nu te accepteren en ze weten niet hoe goed je bent." (Gejuich) (Applaus en gejuich) Nou, ik wist niet wat dat betekende. (Gelach) Maar ik wist zeker dat het niet goed was, want ik kon het in mijn moeders ogen zien. Ze was boos en het leek erop dat ze op het punt stond om te huilen. Toen heb ik besloten dat ballet stom was. (Gelach) Ik heb allerlei dergelijke ervaringen gehad, maar toen ik ouder werd, begon ik boos te worden. En niet alleen boos op het directe racisme en onrecht. Ik was boos op mensen die toekeken en niets zeiden. Waarom zeiden de blanke ouders in die balletschool niet: "Dat is onjuist. Laat dat kleine meisje dansen." Of waarom -- (Applaus) Waarom zeiden de blanke gasten in de gescheiden restaurants niet: "Hé, dat kun je niet doen. Laat die familie maar eten." Het duurde niet lang voordat ik besefte dat raciale onrechtvaardigheid niet de enige plaats was waar mensen in de meerderheid stil bleven. Als ik in de kerk zat en een als bijbels vermomde homofobe opmerking hoorde, zei ik altijd: "Sorry, waarom onderbreken de heteroseksuele kerkgangers deze onzin niet?" (Applaus) Of ... in een kamer vol babyboomers en mensen van generatie X die hun millennial collega's begonnen te vernederen als verwend, lui en overmoedig, zei ik dan: "Sorry, waarom zegt niemand van mijn leeftijd 'stop met stereotyperen'?" (Publiek) Juist! (Applaus) Ik was het gewend om voor mensen op te komen in dit soort kwesties, maar waarom was niet iedereen dat? Mijn lerares uit de vijfde klas, juffrouw McFarland, heeft me geleerd dat gerechtigheid een medeplichtige vereist. Niet iedereen is daar geschikt voor. Ze zei dat we onverwachte bondgenoten nodig hebben als we echte verandering willen zien. En degenen van ons die onrechtvaardigheid meemaken, moeten bereid zijn om hulp te accepteren, want als we dat niet doen, duurt de verandering te lang. Ik bedoel, stel je voor dat hetero's en homo's niet waren samengekomen onder de vlag van huwelijksgelijkheid. Of wat als president Kennedy gewoon niet geïnteresseerd was in de burgerrechtenbeweging? Veel grote bewegingen in dit land zouden vertraagd of zelfs dood kunnen zijn als er geen onverwachte bondgenoten waren geweest. Als dezelfde mensen zich op dezelfde manier uitspreken als ze altijd hebben gedaan, zullen we steeds dezelfde resultaten krijgen. Altijd weer opnieuw. Bondgenoten staan vaak aan de zijlijn te wachten om opgeroepen te worden. Maar wat als onverwachte bondgenoten juist het voortouw zouden nemen? Bijvoorbeeld ... wat als zwarten en indianen de discussie zouden leiden over immigratieproblematiek? (Applaus) Of wat als juist blanken zich zouden inzetten voor een einde aan racisme? (Applaus en gejuich) Of ... wat als mannen de strijd zouden leiden voor gelijke lonen voor vrouwen? (Applaus en gejuich) Of ... wat als juist heteroseksuelen de LGBTQ-kwesties zouden aankaarten? (Applaus en gejuich) En wat als gezonde mensen zouden opkomen voor mensen met een handicap? (Applaus en gejuich) We kunnen ons met problemen bemoeien, argumenten aandragen en stelling nemen, zelfs als het probleem niets met ons te maken lijkt te hebben. En eigenlijk zijn dat de kwesties die het meest dwingend zijn. En natuurlijk, mensen hebben geen idee waarom je daar bent, maar daarom moeten degenen die onrechtvaardigheid meemaken, bereid zijn om de hulp te accepteren. We moeten het onrecht bestrijden met een bewustzijn van genade. Wanneer blanken opstaan om te vechten voor de bevrijding van zwarte en bruine mensen, moeten de zwarte en bruine mensen bereid zijn om hun hulp te accepteren. En ik weet dat het moeilijk is, maar dit is gezamenlijk werk en het vereist dat iedereen meedoet. Toen ik op de kleuterschool zat, stelde onze lerares ons voor aan deze mooie, rijzige, blanke dame, Miss Ann. Ik dacht dat ze de mooiste blanke dame was die ik ooit had gezien. Nou, als ik eerlijk mag zijn, denk ik dat het de eerste keer was dat we een blanke dame op school zagen. (Gelach) Miss Ann stond voor ons en zei dat ze balletlessen zou gaan geven op onze school en dat ze trots was om onze danslerares te zijn. Het was onwerkelijk. Plotseling (zingend) vond ik dat ballet niet meer stom was. (Gelach) Wat ik nu weet, is dat Miss Ann zich volledig bewust was van het feit dat de witte balletscholen geen zwarte meisjes accepteren. Daar was ze razend om. Dus kwam ze naar de zwarte buurt om zelf de danslessen te gaan geven. En er was liefde en moed nodig om dat te doen. (Applaus) En waar geen gerechtigheid was, bouwde ze het gewoon. We hebben het allemaal overleefd, omdat we op de schouders van onze zwarte voorouders stonden. Het lukte ons allemaal, omdat Miss Ann een onverwachte bondgenoot was. Wanneer je je stem en je acties toevoegt aan situaties waarvan je denkt dat ze je niet aangaan, inspireer je eigenlijk anderen om hetzelfde te doen. Miss Ann inspireerde me om altijd op zoek te gaan naar situaties die niet met mij te maken hadden, maar waar ik toch onrechtvaardigheid en ongelijkheid zag. Ik hoop dat ze jullie ook inspireert, want om de strijd om gelijkheid te winnen, zullen we allemaal onze mond open moeten doen en stelling nemen. Dat moeten we allemaal doen. En we moeten het allemaal doen, zelfs als het moeilijk is en zelfs als we ons niet op onze plaats voelen, want het is jullie plaats en het is onze plaats. Gerechtigheid rekent op ons allemaal. Bedankt. (Applaus en gejuich)