In India hebben we hele grote families. Ik wed dat velen van jullie er wel van hebben gehoord. Dat betekent dat er ook veel familiefeestjes zijn. Toen ik jong was, sleurden mijn ouders me mee naar die familiefeestjes. Waar ik altijd naar uitkeek was spelen met mijn nichten en neven. Ik herinner me één oom die er altijd was. Altijd aan het rondspringen met ons, spelletjes aan het spelen. Hij zorgde ervoor dat wij de tijd van ons leven hadden. Die oom was ontzettend succesvol: hij was zelfverzekerd en machtig. Maar toen zag ik de gezondheid van die sterke, gezonde man achteruitgaan. Hij werd gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson. Parkinson is een ziekte die het zenuwstelsel aantast, waardoor een persoon die eerst onafhankelijk was door de tremors plots moeite heeft met simpele dingen als koffie drinken. Mijn oom begon een looprek te gebruiken om mee te lopen en om een bocht te maken, moest hij letterlijk stapje voor stapje bewegen, en dat duurde oneindig lang. Dus mijn oom, die eerder het middelpunt van alle aandacht was op elk familiefeestje, verstopte zich ineens achter anderen. Hij verstopte zich voor de blikken vol medelijden. Hij is niet de enige ter wereld. Ieder jaar wordt bij 60.000 personen de ziekte van Parkinson vastgesteld en dat aantal stijgt alleen maar. Als ontwerpers dromen we dat onze ontwerpen deze complexe problemen oplossen: één oplossing voor alle problemen, maar dat hoeft niet per se. We kunnen ook simpele problemen aanpakken en kleine oplossingen bedenken die uiteindelijk een grote impact hebben. Dus mijn doel was niet om de ziekte van Parkinson te genezen, maar om dagelijkse dingen makkelijker te maken en daarmee het verschil te maken. Het eerste wat ik wilde aanpakken waren de trillingen. Mijn oom vertelde me dat hij geen koffie en thee meer dronk in het openbaar, puur uit schaamte. Dus ontwierp ik de no-spill-mok. Het werkt puur op basis van de vorm. De kromming aan de bovenkant leidt de vloeistof terug bij een trilling en dat houdt de vloeistof beter binnen dan een normale mok. Maar het belangrijkste is dat de mok niet een Parkinson-hulpmiddel is. Hij ziet eruit als een mok die ieder onhandig iemand zou kunnen gebruiken, waardoor ze niet opvallen en zich dus niet zo geïsoleerd voelen. Dus, één probleem opgelost en nog veel meer te gaan. Al die tijd interviewde ik mijn oom, ondervroeg ik hem, maar ik ontdekte dat ik slechts oppervlakkige informatie kreeg of enkel een antwoord op mijn vragen. Ik moest dieper gaan voor een nieuw perspectief. Dus dacht ik, laat ik hem observeren in zijn dagelijkse doen: als hij eet, als hij tv kijkt... Toen ik observeerde hoe hij naar de eettafel liep, vroeg ik me af: hoe kan deze man, die zoveel moeite heeft met lopen, een trap opkomen? In India hebben we namelijk geen roltrap om je naar boven te brengen, zoals in meer ontwikkelde landen. Men moet daadwerkelijk een trap beklimmen. Mijn oom zei: "Ik zal het je laten zien." Laten we eens kijken naar wat hij me liet zien. Het kostte hem heel wat tijd om zich te positioneren en ik vroeg me af: mijn God, gaat hij dit echt doen? Gaat hij echt de trap af zonder zijn looprek? En toen... (Gelach) Hij maakte de bochten zo gemakkelijk. Verbaasd? Ik wel. Deze persoon die niet kon lopen op een vlakke ondergrond bleek een professionele traploper te zijn. Uit mijn onderzoek bleek dat het komt, omdat het een onafgebroken beweging is. Er is een andere man, die dezelfde symptomen heeft en ook hij gebruikt een looprek, maar zodra hij op een fiets zit, verdwijnen al zijn symptomen, omdat het een onafgebroken beweging is. Dus de oplossing was om dat gevoel van traplopen te vertalen naar vlakke grond. Heel veel ideeën werden door mijn oom geprobeerd en getest, maar degene die uiteindelijk werkte, was deze. Laten we kijken. (Gelach) (Applaus) Hij liep sneller. Toch? (Applaus) Ik noem dit de trap-illusie. Toen de trap-illusie plotseling eindigde, verstijfde mijn oom; 'bevriezing van beweging' noemt men dat. Dat gebeurt vaak, dus waarom niet een trap-illusie in iedere kamer om hen een vertrouwd gevoel te geven? Technologie is niet altijd de oplossing. Wat we nodig hebben is persoonsgerichte oplossingen. Ik had er ook een projectie van kunnen maken of een Google Glass applicatie of iets dergelijks. Het is echter een simpele afdruk op de vloer geworden. Die afdruk kan worden gebruikt in ziekenhuizen om Parkinson-patiënten een goed gevoel te geven. Wat ik hoop te bereiken, is elke Parkinson-patiënt te laten voelen wat mijn oom die dag voelde. Hij vertelde me dat hij zich weer zichzelf voelde. 'Smart' is vandaag de dag synoniem geworden aan hightech en de wereld wordt iedere dag 'smarter'. Maar waarom kan 'smart' niet iets zijn dat simpel maar effectief is. Het enige wat we nodig hebben, is een beetje empathie en nieuwsgierigheid, om op onderzoek uit te gaan, om te observeren. Maar laten we nog verder gaan. Laten we ingewikkelde problemen opzoeken en niet voor ze terugdeinzen, maar ze uit elkaar halen en terugbrengen tot kleinere problemen en dan simpele oplossingen zoeken. Probeer het. Maak fouten, maar leer ervan. Stel je voor wat we zouden kunnen doen als we allemaal kleine oplossingen hadden. Hoe zou de wereld eruitzien als we die kleine oplossingen zouden combineren? Laten we een slimmere wereld maken met simpele oplossingen. Dankjewel. (Applaus)