In India hebben we hele grote families.
Ik wed dat velen van jullie
er wel van hebben gehoord.
Dat betekent dat er ook
veel familiefeestjes zijn.
Toen ik jong was, sleurden mijn ouders
me mee naar die familiefeestjes.
Waar ik altijd naar uitkeek
was spelen met mijn nichten en neven.
Ik herinner me één oom
die er altijd was.
Altijd aan het rondspringen met ons,
spelletjes aan het spelen.
Hij zorgde ervoor dat wij
de tijd van ons leven hadden.
Die oom was ontzettend succesvol:
hij was zelfverzekerd en machtig.
Maar toen zag ik de gezondheid
van die sterke, gezonde man achteruitgaan.
Hij werd gediagnosticeerd
met de ziekte van Parkinson.
Parkinson is een ziekte
die het zenuwstelsel aantast,
waardoor een persoon
die eerst onafhankelijk was
door de tremors plots moeite heeft
met simpele dingen als koffie drinken.
Mijn oom begon een looprek
te gebruiken om mee te lopen
en om een bocht te maken,
moest hij letterlijk
stapje voor stapje bewegen,
en dat duurde oneindig lang.
Dus mijn oom, die eerder
het middelpunt van alle aandacht was
op elk familiefeestje,
verstopte zich ineens achter anderen.
Hij verstopte zich
voor de blikken vol medelijden.
Hij is niet de enige ter wereld.
Ieder jaar wordt bij 60.000 personen
de ziekte van Parkinson vastgesteld
en dat aantal stijgt alleen maar.
Als ontwerpers dromen we
dat onze ontwerpen
deze complexe problemen oplossen:
één oplossing voor alle problemen,
maar dat hoeft niet per se.
We kunnen ook simpele problemen aanpakken
en kleine oplossingen bedenken
die uiteindelijk een grote impact hebben.
Dus mijn doel was niet
om de ziekte van Parkinson te genezen,
maar om dagelijkse dingen
makkelijker te maken
en daarmee het verschil te maken.
Het eerste wat ik wilde aanpakken
waren de trillingen.
Mijn oom vertelde me dat hij geen koffie
en thee meer dronk in het openbaar,
puur uit schaamte.
Dus ontwierp ik de no-spill-mok.
Het werkt puur op basis van de vorm.
De kromming aan de bovenkant
leidt de vloeistof terug bij een trilling
en dat houdt de vloeistof beter binnen
dan een normale mok.
Maar het belangrijkste is dat de mok
niet een Parkinson-hulpmiddel is.
Hij ziet eruit als een mok die ieder
onhandig iemand zou kunnen gebruiken,
waardoor ze niet opvallen
en zich dus niet zo geïsoleerd voelen.
Dus, één probleem opgelost
en nog veel meer te gaan.
Al die tijd interviewde ik mijn oom,
ondervroeg ik hem,
maar ik ontdekte dat ik
slechts oppervlakkige informatie kreeg
of enkel een antwoord op mijn vragen.
Ik moest dieper gaan
voor een nieuw perspectief.
Dus dacht ik, laat ik hem observeren
in zijn dagelijkse doen:
als hij eet, als hij tv kijkt...
Toen ik observeerde
hoe hij naar de eettafel liep,
vroeg ik me af: hoe kan deze man,
die zoveel moeite heeft met lopen,
een trap opkomen?
In India hebben we namelijk geen roltrap
om je naar boven te brengen,
zoals in meer ontwikkelde landen.
Men moet daadwerkelijk een trap beklimmen.
Mijn oom zei:
"Ik zal het je laten zien."
Laten we eens kijken
naar wat hij me liet zien.
Het kostte hem heel wat tijd
om zich te positioneren
en ik vroeg me af:
mijn God, gaat hij dit echt doen?
Gaat hij echt de trap af
zonder zijn looprek?
En toen...
(Gelach)
Hij maakte de bochten zo gemakkelijk.
Verbaasd?
Ik wel.
Deze persoon die niet kon lopen
op een vlakke ondergrond
bleek een professionele traploper te zijn.
Uit mijn onderzoek bleek dat het komt,
omdat het een onafgebroken beweging is.
Er is een andere man,
die dezelfde symptomen heeft
en ook hij gebruikt een looprek,
maar zodra hij op een fiets zit,
verdwijnen al zijn symptomen,
omdat het een onafgebroken beweging is.
Dus de oplossing was om dat gevoel
van traplopen te vertalen
naar vlakke grond.
Heel veel ideeën werden
door mijn oom geprobeerd en getest,
maar degene die uiteindelijk werkte,
was deze. Laten we kijken.
(Gelach)
(Applaus)
Hij liep sneller. Toch?
(Applaus)
Ik noem dit de trap-illusie.
Toen de trap-illusie plotseling eindigde,
verstijfde mijn oom;
'bevriezing van beweging' noemt men dat.
Dat gebeurt vaak,
dus waarom niet een trap-illusie
in iedere kamer
om hen een vertrouwd gevoel te geven?
Technologie is niet altijd de oplossing.
Wat we nodig hebben
is persoonsgerichte oplossingen.
Ik had er ook een projectie
van kunnen maken
of een Google Glass applicatie
of iets dergelijks.
Het is echter een simpele afdruk
op de vloer geworden.
Die afdruk kan worden
gebruikt in ziekenhuizen
om Parkinson-patiënten
een goed gevoel te geven.
Wat ik hoop te bereiken,
is elke Parkinson-patiënt
te laten voelen
wat mijn oom die dag voelde.
Hij vertelde me dat hij
zich weer zichzelf voelde.
'Smart' is vandaag de dag
synoniem geworden aan hightech
en de wereld wordt iedere dag 'smarter'.
Maar waarom kan 'smart' niet iets zijn
dat simpel maar effectief is.
Het enige wat we nodig hebben,
is een beetje empathie
en nieuwsgierigheid,
om op onderzoek uit te gaan,
om te observeren.
Maar laten we nog verder gaan.
Laten we ingewikkelde problemen opzoeken
en niet voor ze terugdeinzen,
maar ze uit elkaar halen
en terugbrengen tot kleinere problemen
en dan simpele oplossingen zoeken.
Probeer het.
Maak fouten, maar leer ervan.
Stel je voor wat we zouden kunnen doen
als we allemaal kleine oplossingen hadden.
Hoe zou de wereld eruitzien als we
die kleine oplossingen zouden combineren?
Laten we een slimmere wereld maken
met simpele oplossingen.
Dankjewel.
(Applaus)