Στην Ινδία, έχουμε τεράστιες οικογένειες.

Πάω στοίχημα ότι πολλοί 
έχετε ακούσει γι' αυτές.

Που σημαίνει ότι υπάρχουν
πολλές οικογενειακές εκδηλώσεις.

Ως παιδί, λοιπόν, οι γονείς μου
συνήθιζαν να με σέρνουν σε αυτές.

Αλλά ένα πράγμα για το οποίο
ανυπομονούσα πάντα

ήταν να παίξω με τα ξαδέρφια μου.

Και πάντα αυτός ο θείος

συνήθιζε να είναι εκεί,

πάντα έτοιμος, χοροπηδώντας μαζί μας,

έχοντας παιχνίδια για εμάς,

κάνοντάς μας να περνάμε φανταστικά.

Αυτός ο άνδρας ήταν
εξαιρετικά επιτυχημένος:

είχε αυτοπεποίθηση και δύναμη.

Αλλά μετά είδα αυτό το υγιές και εγκάρδιο
πρόσωπο να χειροτερεύει στην υγεία του.

Είχε διαγνωστεί με τη νόσο του Πάρκινσον.

Η Πάρκινσον είναι μια ασθένεια

που προκαλεί εκφυλισμό
του νευρικού συστήματος,

που σημαίνει ότι αυτό το άτομο,
που συνήθιζε να είναι ανεξάρτητο,

ξαφνικά δυσκολεύεται να κάνει πράγματα
όπως το να πίνει καφέ λόγω του τρέμουλου.

Ο θείος μου χρησιμοποιεί
περιπατητή για να περπατήσει,

και για να στρίψει,

κυριολεκτικά έπρεπε να κάνει
ένα βήμα κάθε φορά, κάπως έτσι,

και του έπαιρνε μια αιωνιότητα.

Αυτό το άτομο, λοιπόν, που συνήθιζε
να είναι το κέντρο της προσοχής

σε κάθε οικογενειακή συνάθροιση,

ξαφνικά άρχισε να αποφεύγει τον κόσμο.

Κρυβόταν από το βλέμμα λύπησης του κόσμου.

Και δεν είναι ο μοναδικός στον κόσμο.

Κάθε χρόνο, 60.000 άτομα
λαμβάνουν διάγνωση νόσου Πάρκινσον,

και αυτός ο αριθμός αυξάνεται.

Ως σχεδιαστές, ονειρευόμαστε τα σχέδιά μας
να λύσουν αυτά τα πολύπλευρα προβλήματα,

με μία λύση που να τα λύνει όλα,

αλλά δεν χρειάζεται πάντα να είναι έτσι.

Επίσης, μπορείτε να στοχοποιείτε
απλά προβλήματα

και να δημιουργείτε μικρές λύσεις για αυτά
έχοντας τελικά ένα μεγάλο αντίκτυπο.

Έτσι ο στόχος μου δεν ήταν
να θεραπεύσω τη νόσο Πάρκινσον,

αλλά να κάνω τα καθημερινά τους 
καθήκοντα πολύ πιο απλά,

δημιουργώντας έναν αντίκτυπο.

Το πρώτο πράγμα που στόχευσα
ήταν τα τρέμουλα, σωστά;

Ο θείος μου μού είπε ότι σταμάτησε
να πίνει καφέ ή τσάι δημοσίως

απλά και μόνο από ντροπή,

έτσι, λοιπόν, σχεδίασα
την κούπα που δεν χύνεται.

Λειτουργεί μόνο από τη φόρμα του.

Η καμπύλη στο πάνω μέρος
εκτρέπει το υγρό πίσω στο εσωτερικό

κάθε φορά που υπάρχει τρέμουλο,

κρατώντας το υγρό μέσα
όπως σε μια κανονική κούπα.

Αλλά το κλειδί είναι ότι δεν δημιουργήθηκε
ως ένα προϊόν για άτομα με νόσο Πάρκινσον.

Μοιάζει με μια κούπα που θα μπορούσε
να χρησιμοποιηθεί από εσένα, από εμένα,

οποιοδήποτε αδέξιο άτομο,

και αυτό το κάνει ακόμα πιο άνετο
στη χρήση, για να ενσωματωθούν.

Έτσι λοιπόν, λύθηκε ένα πρόβλημα,

μένουν πολλά ακόμα.

Όλα αυτά ενώ του έπαιρνα συνέντευξη,

κάνοντάς του ερωτήσεις,

μετά συνειδητοποίησα ότι έπαιρνα
πολύ επιπόλαιες πληροφορίες,

ή απλώς απαντήσεις στις ερωτήσεις μου.

Αλλά πραγματικά έπρεπε να εμβαθύνω
για να πάρω μια νέα προοπτική.

Έτσι σκέφτηκα, λοιπόν, να τον παρατηρήσω
στα καθημερινά του καθήκοντα,

ενώ έτρωγε, ενώ έβλεπε τηλεόραση.

Μετά, καθώς τον παρατηρούσα να περπατάει
προς το τραπέζι για το δείπνο,

σκέφτηκα, αυτός ο άνδρας που δυσκολεύεται
να περπατήσει σε επίπεδη επιφάνεια,

πώς ανεβαίνει μια σκάλα;

Επειδή στην Ινδία δεν έχουμε
κυλιώμενες σκάλες να σε ανεβάζουν

όπως στις προηγμένες χώρες.

Πρέπει να ανεβούμε τις σκάλες.

Έτσι μου είπε,

«Άφησέ με να σου δείξω πώς το κάνω».

Ας πάρουμε μια γεύση από αυτά που είδα.

Του πήρε πάρα πολύ ώρα
να φτάσει αυτή τη θέση,

κι εγώ συνεχώς σκεφτόμουν,

«Ω θεέ μου, αλήθεια θα το κάνει;

Αλήθεια, αλήθεια θα το κάνει
χωρίς περιπατητή;»

Και μετά...

(Γέλια)

Και τις στροφές, τις πήρε τόσο εύκολα.

Σοκαριστήκατε;

Λοιπόν, κι εγώ σοκαρίστηκα.

Έτσι ενώ δεν μπορούσε να περπατήσει
σε επίπεδη επιφάνεια

ξαφνικά έγινε επαγγελματίας
στο να ανεβαίνει σκάλες.

Ερευνώντας το, συνειδητοποίησα ότι
είναι επειδή είναι μια συνεχής κίνηση.

Εδώ είναι ένας άλλος άντρας
που υποφέρει από τα ίδια συμπτώματα

και χρησιμοποιεί περιπατητή,

αλλά τη στιγμή που ανεβαίνει σε ποδήλατο,

όλα τα συμπτώματά του εξαφανίζονται

επειδή είναι μια συνεχής κίνηση.

Έτσι το κλειδί για εμένα ήταν να μεταφράσω
το συναίσθημα του να ανεβαίνεις μια σκάλα

πίσω σε επίπεδη επιφάνεια.

Και πολλές ιδέες δοκιμάστηκαν
και εφαρμόστηκαν πάνω του,

αλλά εκείνη που τελικά λειτούργησε
ήταν αυτή. Ας ρίξουμε μια ματιά.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Περπάτησε γρηγορότερα, σωστά;

(Χειροκρότημα)

Την ονομάζω Ψευδαίσθηση της Σκάλας,

και όταν τελείωσε απότομα
η ψευδαίσθηση της σκάλας, πάγωσε,

και αυτό αποκαλείται
το πάγωμα της βάδισης.

Συμβαίνει συνέχεια,

οπότε γιατί να μην έχουν μια ψευδαίσθηση
της σκάλας να περνάει από τα δωμάτιά τους,

κάνοντάς τους να έχουν αυτοπεποίθηση;

Ξέρετε, η τεχνολογία δεν είναι πάντα αυτό.

Χρειαζόμαστε λύσεις
προσανατολισμένες στους ανθρώπους.

Θα μπορούσα πολύ εύκολα
να το είχα κάνει με προβολέα

ή στο Google Glass, ή κάτι τέτοιο.

Αλλά προτίμησα 
την απλή εκτύπωση στο πάτωμα.

Η εκτύπωση θα μπορούσε
να μπει στα νοσοκομεία

κάνοντάς τα να μοιάζουν
περισσότερο οικεία.

Αυτό που ονειρεύομαι είναι να κάνω
κάθε ασθενή με νόσο Πάρκινσον

να νιώσει όπως ένιωσε
ο θείος μου εκείνη τη μέρα.

Μου είπε ότι τον έκανα
να νιώσει όπως πρώτα.

Το «Έξυπνο» στον σημερινό κόσμο έχει
γίνει συνώνυμο με την υψηλή τεχνολογία,

και ο κόσμος γίνεται
πιο έξυπνος μέρα με τη μέρα.

Αλλά γιατί δεν μπορεί το έξυπνο
να είναι κάτι απλό και αποτελεσματικό;

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι λίγη
ενσυναίσθηση και κάποια περιέργεια,

να βγούμε έξω και να παρατηρήσουμε.

Αλλά ας μη σταματήσουμε σε αυτά.

Ας βρούμε αυτά τα πολύπλοκα προβλήματα.
Μην τα φοβάστε.

Αναλύστε τα σε πολύ πιο μικρά προβλήματα,

και μετά βρείτε απλές λύσεις για αυτά.

Δοκιμάστε αυτές τις λύσεις,
αποτύχετε αν χρειαστεί,

αλλά με καλύτερη επίγνωση
για τη βελτίωσή τους.

Φανταστείτε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε
αν όλοι βρίσκαμε απλές λύσεις.

Πώς θα ήταν ο κόσμος αν συνδυάζαμε
όλες τις απλές μας λύσεις;

Ας δημιουργήσουμε έναν πιο έξυπνο κόσμο,
αλλά παράλληλα απλό.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)