WEBVTT

00:00:06.380 --> 00:00:08.620
[เสียงอุปกรณ์ถูกลับ]

00:00:14.860 --> 00:00:18.700
["แจ็ก วิตเท็น: ชีวิตศิลปิน"]

00:00:22.820 --> 00:00:29.880
ตอนนี้ผมพบว่าผมวาดภาพในแบบที่ไม่ต้องใช้มือ

00:00:31.560 --> 00:00:36.960
เจ้านี่เป็นจานสีรุ่นดัดแปลง

00:00:52.380 --> 00:00:53.440
โอเค

00:00:56.320 --> 00:00:58.000
เกือบจะพร้อมแล้ว

00:01:04.320 --> 00:01:06.540
มีเรื่องราวในงานแต่ละชิ้น...

00:01:08.040 --> 00:01:09.880
หลอมรวมอยู่ข้างใน...

00:01:11.560 --> 00:01:15.040
เพราะมันมีอะไรมากมายเกี่ยวข้อง
กับสิ่งที่เกิดขึ้นในเทคโนโลยีสมัยใหม่

00:01:15.040 --> 00:01:17.840
เช่นหน่วยความจำของข้อมูล ในชิ้นส่วนเล็กๆ

00:01:17.840 --> 00:01:19.160
อะไรแบบนั้น

00:01:22.580 --> 00:01:24.520
ผมสร้างทุกอย่างที่ผมอยากสร้างได้

00:01:26.960 --> 00:01:28.360
ผมไม่ใช่นักวาดภาพอธิบายเรื่องราว

00:01:30.320 --> 00:01:35.820
ผมไม่สื่อแนวคิด
หรือวาดภาพที่จะสื่อถึงแนวคิด

00:01:35.820 --> 00:01:37.220
ผมไม่ทำแบบนั้น

00:01:38.020 --> 00:01:41.000
มันเป็นเรื่องของภาพวาดที่มีความเป็นวัตถุ

00:01:54.920 --> 00:01:57.140
ผมโตมาในเมืองเบสเซเมอร์ แอละแบมา

00:01:57.820 --> 00:02:01.939
มีการแบ่งแยกทุกอย่าง ทั้งการคมนาคม รถเมล์

00:02:01.940 --> 00:02:04.100
อย่างที่ผมเรียกว่าระบอบเหยียดผิวในอเมริกา

00:02:06.460 --> 00:02:09.580
ผมทำงานศิลป์มาตลอด วาดภาพมาตั้งแต่ยังเด็ก

00:02:10.200 --> 00:02:11.760
แต่ไม่ได้รับการสนับสนุน

00:02:13.060 --> 00:02:19.180
โดยทฤษฎีก็คือ จะวาดเป็นงานอดิเรกก็ดี
แต่มันทำเงินไม่ได้

00:02:24.280 --> 00:02:27.520
ผมยังโชคดีที่เรียนมาได้เกรดไม่แย่

00:02:28.320 --> 00:02:29.720
ผมไปทัสเคจี

00:02:29.720 --> 00:02:34.770
ด้วยความคิดที่ว่าจะเป็นแพทย์
และนักบิน ในกองทัพอากาศสหรัฐฯ

00:02:34.770 --> 00:02:39.379
แต่มีความคิดฝังหัวผมอยู่ตลอด
ว่าผมเป็นศิลปิน

00:02:39.380 --> 00:02:41.860
เป็นสิ่งที่ผมอยากจะทำ ผมอยากทำงานศิลป์

00:02:46.200 --> 00:02:49.020
ทัสเคจีไม่มีศิลปะให้เรียน

00:02:49.020 --> 00:02:53.020
ผมเลยออกจากทัสเคจี
ไปเรียนศิลปะที่มหาวิทยาลัยเซาเทิร์น

00:02:54.460 --> 00:02:57.960
มันก็เป็นไปได้ดีอยู่ช่วงหนึ่ง

00:02:57.970 --> 00:03:02.459
แต่ผมไปมีส่วนร่วมในการประท้วงทางการเมือง

00:03:02.459 --> 00:03:06.450
เราจัดเดินขบวนสิทธิพลเมืองครั้งใหญ่

00:03:06.450 --> 00:03:10.460
เริ่มจากตัวเมืองบาตองรูจ
ไปจนถึงอาคารสำนักงานรัฐ

00:03:11.260 --> 00:03:16.060
สิ่งที่ผมได้จากการเดินขบวนครั้งนั้น
ทำให้ผมก้าวออกจากชีวิตทางใต้

00:03:16.060 --> 00:03:19.380
หลังการเดินขบวนครั้งนั้น
ซึ่งมันจบด้วยความรุนแรงและโหดร้าย

00:03:20.160 --> 00:03:22.540
เรื่องการเมืองนั้นเปลี่ยนตัวตนผมอย่างภาวร

00:03:30.020 --> 00:03:34.560
ฤดูใบไม้ร่วงปี 1960
ผมนั่งเกรย์ฮาวด์บัสไปนิวออร์ลีนส์

00:03:34.560 --> 00:03:36.890
ไปสอบเข้าวิทยาลัยคูเปอร์ยูเนียน

00:03:36.890 --> 00:03:38.220
แล้วก็เข้าได้

00:03:39.040 --> 00:03:40.580
ผมเรียนวาดภาพศิลป์

00:03:40.580 --> 00:03:43.780
ซึ่งเป็นเรื่องดี แถมไม่มีค่าใช้จ่าย

00:03:43.780 --> 00:03:47.640
พอผมมาที่นิวยอร์ก คนแรกๆ ที่ผมเจอคือ

00:03:47.640 --> 00:03:48.940
โรมารี แบร์เดน

00:03:49.840 --> 00:03:51.140
นอร์แมน ลิวอิส

00:03:52.360 --> 00:03:53.800
และเจคอบ ลอว์เรนซ์

00:03:54.720 --> 00:03:58.820
และในนิวยอร์กซิตี้ปี 1960
วงการศิลปะกำลังเปิดกว้าง

00:03:58.820 --> 00:04:00.840
ขนาด บิล เดอ โกนิง ยังมาคุยกับคุณ!

00:04:01.880 --> 00:04:06.219
ผมมีบทสนทนา ที่ผมเรียกว่า
ด้านทั้งสองของเส้นกั้น

00:04:06.220 --> 00:04:10.080
ผมไม่สร้างความต่างระหว่างขาวกับดำ
หรืออะไรก็ตาม

00:04:10.080 --> 00:04:11.060
ผมไม่ทำแบบนั้น

00:04:11.060 --> 00:04:14.200
ถ้าหากว่ามีข้อมูล และสัญชาตญาณผมมันบอก

00:04:14.200 --> 00:04:15.620
"ไอ้หนู นายต้องไปเจอคนคนนั้น"

00:04:15.620 --> 00:04:18.860
"ต้องไปดูว่าเขาทำอะไร"
"นายต้องเข้าใจสิ่งเหล่านี้"...

00:04:18.860 --> 00:04:19.980
ผมก็จะไป

00:04:20.960 --> 00:04:25.280
ศิลปินวัยรุ่นควรต้องมีอะไรมากระตุ้น

00:04:27.280 --> 00:04:30.300
แรงจูงใจแรกของผมก็คือ อาร์ชิลี กอร์กี

00:04:31.660 --> 00:04:34.360
ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด

00:04:34.800 --> 00:04:36.380
นั่นเป็นแรงจูงใจแรกของผม

00:04:36.980 --> 00:04:38.740
ศิลปะเหนือจริงในยุคแรกๆ

00:04:39.460 --> 00:04:41.340
ลัทธิสำแดงพลังอารมณ์แนวนามธรรม

00:04:41.840 --> 00:04:46.760
จนกระทั่งปลายยุค 60
ที่ผมสร้างความต่างอย่างสิ้นเชิง

00:04:46.760 --> 00:04:52.400
ไปทางศิลปะเชิงแนวคิดที่เกี่ยวข้องกับ
ภาพวาดที่มีความเป็นวัตถุ

00:04:53.700 --> 00:04:56.620
ผมเลิกใช้สีสันต่างๆ

00:04:57.340 --> 00:04:59.580
เปลี่ยนไปใช้สีอะคริลิก

00:04:59.580 --> 00:05:01.020
เปลี่ยนโครงสร้างสตูดิโอ

00:05:01.020 --> 00:05:04.300
ปรับโครงสร้างความคิดเรื่องการวาดภาพ

00:05:05.460 --> 00:05:06.840
ผมสร้างอุปกรณ์

00:05:06.840 --> 00:05:08.700
ที่ผมเรียกว่า "ตัวพัฒนา"

00:05:10.360 --> 00:05:12.140
ด้วยอุปกรณ์นั้น

00:05:12.140 --> 00:05:18.720
ผมสามารถลากสีอะคริลิกปริมาณมาก บนผ้าใบได้

00:05:19.400 --> 00:05:22.700
ผมเรียกการวาดแบบนี้ว่า "Slab"
เอส-แอล-เอ-บี

00:05:23.340 --> 00:05:24.980
มันกลายเป็นแผ่นหนาๆ

00:05:26.280 --> 00:05:30.250
ผมอยากสร้างภาพเป็นโครงร่างเดียว

00:05:30.250 --> 00:05:33.389
แสดงออกเพียงอย่างเดียว สามวินาที

00:05:33.389 --> 00:05:35.460
ผมถึงได้สร้างอุปกรณ์ใหญ่ๆ นั้น

00:05:37.460 --> 00:05:41.360
ผมใช้เวลาสิบปีบนกระดานวาดภาพอันนั้น

00:05:43.380 --> 00:05:46.220
ก้มๆ เงยๆ อยู่สิบปี

00:05:46.220 --> 00:05:47.760
ไม่เอาแล้ว

00:05:48.660 --> 00:05:53.580
ถึงเวลาที่ร่างกายมันไม่รับการทารุณแบบนั้น

00:05:53.580 --> 00:05:54.860
มันเป็นการทารุณกรรม

00:05:55.340 --> 00:05:58.800
"Slab" เป็นสิ่งที่ทำให้ผมได้รู้จักเทสซาแร

00:06:01.480 --> 00:06:06.080
เป็นชิ้นอะคริลิกที่ถูกตัด
ออกจากแผ่นอะคริลิกแผ่นหนา

00:06:06.880 --> 00:06:12.340
แน่นอน สิ่งที่ผมสนใจคือ
จะทำให้มันหักเหแสงยังไง

00:06:13.420 --> 00:06:18.110
ด้วยพื้นผิวพวกนี้
ขึ้นอยู่กับว่าผมวางมันแบบไหน

00:06:18.110 --> 00:06:19.780
ผมก็หักเหแสงได้

00:06:19.780 --> 00:06:21.320
เห็นไหมว่ามันเปลี่ยนแปลงยังไง

00:06:32.600 --> 00:06:34.880
ภาพวาดนั้นเกิดจากความเจ็บปวดแสนสาหัส

00:06:35.700 --> 00:06:40.080
ผมเริ่มวาดภาพนั้น จากนั้นก็ป่วยหนัก

00:06:42.940 --> 00:06:45.140
ผมต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่เดือนหนึ่ง

00:06:47.420 --> 00:06:49.300
มันทำผมล้มทั้งยืน

00:06:50.160 --> 00:06:53.620
และภาพนั้นเหมือนเป็นการโต้กลับของผม

00:06:53.620 --> 00:06:54.840
[หัวเราะ]

00:06:55.520 --> 00:06:58.600
ผมไม่มีวันให้เรื่องนี้มาทำให้ถอดใจ
เข้าใจไหม

00:07:02.100 --> 00:07:03.860
มันเป็นหนึ่งในงาน "Black Monolith"

00:07:05.200 --> 00:07:10.960
ชื่อว่า
"Six Kinky Strings: For Chuck Berry"

00:07:12.320 --> 00:07:14.990
ชื่อนั้นมาจากความที่ว่า

00:07:14.990 --> 00:07:18.640
ชัค เบอร์รี ชอบทำอะไรประหลาดๆ
ใครก็ตามที่รู้จักบุคลิกของเขาจะเข้าใจ

00:07:24.600 --> 00:07:28.940
ส่วน "Black Monolith"
เป็นชุดของภาพวาดที่ผมทำมาหลายปี

00:07:30.160 --> 00:07:33.000
เริ่มที่ต้นยุค 80

00:07:34.840 --> 00:07:38.980
มีคนผิวดำคนหนึ่ง ที่ทำอะไรเพื่อสังคมมากมาย

00:07:41.040 --> 00:07:45.280
ผมเลยสร้างงานของผม
เพื่อเป็นการระลึกถึงคนเหล่านั้น

00:07:47.689 --> 00:07:52.580
และผมพบว่าในแต่ละงาน
ผมต้องใส่ความเป็นแต่ละคนเข้าไป

00:07:52.580 --> 00:07:54.500
คนคนนั้นกลายเป็นสัญลักษณ์

00:07:56.500 --> 00:07:58.860
ซึ่งผมนำมาสร้างเป็นภาพวาด

00:08:16.420 --> 00:08:19.699
ผมอยากเป็นที่จดจำในฐานะคนธรรมดา

00:08:19.700 --> 00:08:23.180
ที่มีชีวิตอยู่กับตัวเองซะส่วนใหญ่

00:08:23.180 --> 00:08:24.400
[หัวเราะ]

00:08:30.100 --> 00:08:32.940
เป็นคนทำงานที่อุทิศตน แต่ยิ่งไปกว่านั้น...

00:08:32.940 --> 00:08:37.600
ครั้งนึง เคาท์ เบซี ก็โดนถามแบบนั้น

00:08:37.600 --> 00:08:41.040
เขาบอกว่า "เขาอยาก
เป็นเหมือนเด็กชายคนหนึ่ง"

00:08:41.620 --> 00:08:45.420
มันมีความถ่อมตัวอยู่ในนั้น
ซึ่งผมนับถือมาตลอด

00:08:45.420 --> 00:08:48.500
ไม่มีอะไรใหญ่โต ก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง

00:08:49.380 --> 00:08:50.760
ผมชอบนะ

00:08:52.880 --> 00:08:58.060
["Quantum Wall, VIII (แด่ อาร์ชิลี กอร์กี,
รักแรกของผมกับภาพวาด)"]

00:08:58.780 --> 00:09:05.000
[ด้วยความระลึกถึง
แจ็ก วิตเท็น (1939–2018)]