[ήχος από τρόχισμα εργαλείων]

["Τζακ Γουίτεν: Η Ζωή ενός Καλλιτέχνη"]

Τώρα ετοιμάζω έναν πίνακα,
χωρίς να τον ακουμπήσω με τα χέρια μου.

Αυτό είναι μια εκδοχή της παλέτας.

Εντάξει.

Σχεδόν έτοιμο.

Κάθε ένα από αυτά περιέχει
μια πληροφορία,

είναι συμπυκνωμένη
σε κάθε κομμάτι,

διότι έχει σχέση με αυτό που συμβαίνει
με τη μοντέρνα τεχνολογία.

Με μπιτ πληροφοριών.

Αυτό είναι.

Μπορώ να χτίσω ό,τι θέλω.

Δεν είμαι αφηγηματικός ζωγράφος.

Δεν υλοποιώ μια ιδέα. Οι πίνακές μου
δεν αντικατοπτρίζουν μια ιδέα.

Δεν το κάνω αυτό.

Για μένα σημασία έχει
το υλικό της μπογιάς.

Μεγάλωσα στο Μπέσεμερ της Αλαμπάμα.

Παντού υπήρχε φυλετικός διαχωρισμός,
στα μέσα μεταφοράς, στα λεωφορεία.

Το Αμερικανικό Απαρτχάιντ.

Πάντα δημιουργούσα τέχνη.
Από μικρός ζωγράφιζα.

Όμως δεν με ενθάρρυνε κανείς,

διότι ο κόσμος πίστευε ότι ήταν καλό
σαν χόμπι, αλλά όχι σαν επάγγελμα.

Για καλή μου τύχη,
πήρα καλό απολυτήριο.

Πήγα στο Τασκέγκι.

Με προόριζαν για γιατρό
στην Αεροπορία των ΗΠΑ και πιλότο.

Εγώ ήξερα πάντα μέσα μου
ότι είμαι καλλιτέχνης.

Αυτό ήθελα να κάνω,
ήθελα να δημιουργώ τέχνη.

Το Τασκέγκι δεν είχε σχολή καλών τεχνών,

έφυγα λοιπόν για να σπουδάσω
στο Southern University.

Τα πήγα καλά για λίγο καιρό,

αλλά ύστερα αναμίχθηκα 
σε πολιτικές διαδηλώσεις.

Οργανώσαμε μια μεγάλη διαδήλωση
για τα κοινωνικά δικαιώματα

που ξεκινούσε από το κέντρο του Μπατόν
Ρουζ μέχρι το