Wat betekent het om je tijd goed te besteden? Ik besteed een hoop tijd aan het bedenken wat ik met mijn tijd zal doen. Waarschijnlijk te veel -- op het obsessieve af. Mijn vrienden denken van wel. Maar ik moet wel, heb ik het gevoel, want het is tegenwoordig net alsof ik steeds stukjes tijd kwijtraak en als dat gebeurt, voelt het alsof ik stukjes van mijn leven kwijtraak. Om precies te zijn voelt het alsof ik kleine stukjes tijd kwijtraak aan dingen zoals dit, zoals technologie -- ik check dingen. Ik geef een voorbeeld. Als je dit bericht krijgt -- hoevelen van jullie krijgen berichten als deze? Ik ben getagd in een foto. Als ik dit krijg, moet ik er wel direct op klikken. Toch? Stel dat het een slecht foto is! Dus ik moet er direct op klikken. Maar ik ga niet alleen maar op 'Zie foto' klikken, wat ik feitelijk ga doen is 20 minuten verkwanselen. (Gelach) Het ergste is dat ik weet dat dit gaat gebeuren en zelfs het volle besef dat dit gaat gebeuren weerhoudt mij er niet van om het de volgende keer weer te doen. Of het gebeurt me dat ik mijn e-mail check en de gegevens laat verversen. Maar dan 60 seconden later laat ik hem opnieuw verversen. [Oh ja? Dat heb je toch net al gedaan?] Waarom doe ik dat? Dat is toch gek? Ik zal je een hint geven waarom dat gebeurt. Waarmee denk je dat in de VS meer geld wordt verdiend dan met films, recreatieparken en honkbal bij elkaar? Fruitautomaten. Hoe kunnen fruitautomaten zoveel geld opleveren als we met zulke kleine bedragen spelen? Met muntstukjes! Hoe kan dat? Het punt is ... mijn telefoon is een fruitautomaat. Iedere keer als ik mijn telefoon check, speel ik met de fruitautomaat om te zien wat ik krijg. Wat krijg ik? Iedere keer als mijn e-mail check, speel ik met de fruitautomaat en vraag: "Wat krijg ik?" Iedere keer als ik nieuwe berichten naloop, speel ik de fruitmachine om te zien wat ik nu weer krijg. Het punt is opnieuw dat hoewel ik weet hoe dit werkt -- en ik ben ontwerper, ik ken de psychologie hierachter, ik weet precies wat hier speelt -- maar ik heb gewoon geen keus, ik word er gewoon ingezogen. Wat gaan we eraan doen? Want dit plaatst ons in een alles-of-niets-relatie met technologie, toch? Je staat aan en je bent bereikbaar en voortdurend afgeleid, of je staat uit, maar dan vraag je je af of je niet iets belangrijks mist. In andere woorden: je bent ofwel afgeleid, ofwel bang dat je iets mist. Toch? We moeten de keuze weer hebben. We willen een relatie met technologie die ons de keuze teruggeeft hoe we er tijd aan willen besteden en we zullen hulp van ontwerpers nodig hebben, want dat we het weten, helpt niet. We hebben ontwerphulp nodig. Hoe zou dat eruit zien? Laten we een voorbeeld nemen dat we allemaal kennen: chatten -- tekstberichtjes. Stel, er zijn twee mensen. Nancy, links, werkt aan een document, en rechts is John. John herinnert zich plotseling: ik moet Nancy om dat document vragen, voor ik het vergeet. Wanneer hij haar dat bericht stuurt, is haar concentratie verstoord. Dat doen we voortdurend, we schuiven elkaars concentratie achteloos aan de kant. Dat kost meer dan we denken, want iedere keer dat we elkaar interrumperen, kost het gemiddeld 23 minuten om die concentratie weer op te bouwen. We kijken nog twee andere projecten door, voordat we weer terug zijn bij waar we eigenlijk mee bezig waren. Gloria Mark's onderzoek gecombineerd met Microsoft's onderzoek heeft dit aangetoond. Ze laat ook zien dat het feitelijk slechte eigenschappen aanleert. Hoe vaker we van buitenaf worden onderbroken, des te meer we aanleren om onszelf te onderbreken. We onderbreken onszelf iedere drie en een halve minuut. Waanzin. Wat doen we eraan? Nancy en John hebben tenslotte deze alles-of-niets-relatie. Nancy wil misschien wel het contact verbreken, maar dan zou ze zich afvragen of ze iets belangrijks miste. Ontwerp kan dit probleem oplossen. Stel je hebt Nancy weer links en John rechts. John herinnert zich: ik moet Nancy dat document sturen. Alleen deze keer kan Nancy aangeven dat ze geconcentreerd is. Stel ze kan in een venster aangeven: "Ik ben 30 minuten geconcentreerd", en -- hup -- ze heeft rust. Als John haar nu wil berichten, kan hij zijn bericht wel kwijt -- hij heeft nu eenmaal de behoefte om die gedachte vast te leggen voor hij hem vergeet. Alleen deze keer worden de berichten bewaard, zodat Nancy zich kan concentreren, maar John kan wel zijn ei kwijt. Dit werkt echter alleen onder de voorwaarde dat Nancy weet dat als er iets echt belangrijks is, John altijd nog kan interrumperen. Maar in plaats van voortdurende toevallige of ondoordachte onderbrekingen, plaatsen we nu alleen nog bewuste onderbrekingen. We doen dus twee dingen. We introduceren een nieuwe keuze voor zowel Nancy als John, maar er is nog een tweede, subtielere verandering. We veranderen namelijk de vraag die we beantwoorden. In plaats van dat het doel is: "Het moet zo gemakkelijk mogelijk zijn om een bericht te sturen" -- dat is het doel van chatten, dat het heel gemakkelijk is om een bericht te zenden -- veranderen we het doel naar iets diepers, iets menselijkers, en wel: "Hoe creëren we communicatie van de hoogst mogelijke kwaliteit in een relatie tussen twee mensen?" We hebben het doel dus verbeterd. Kan ontwerpers dit eigenlijk iets schelen? Zitten we te wachten op discussies over wat die diepere doelen zijn? Ik zal je een verhaal vertellen. Iets meer dan een jaar geleden mocht ik een bijeenkomst helpen organiseren tussen wat technologische top-ontwerpers en Thich Nhat Hanh. Thich Nhat Hanh is een internationaal woordvoerder voor mindfulness-meditatie. Het was een waanzinnige bijeenkomst. Stel je voor -- een ruimte -- aan de ene kant van de ruimte zit een stel techneuten; aan de andere kant zit een stel lange bruine pijen, kale koppen, boeddhistische monniken. En het ging over de diepste menselijke waarden: hoe ziet de toekomst van technologie eruit als je ontwerpt voor de diepzinnigste vragen en de diepste menselijke waarden? De discussie concentreerde zich op het beter luisteren naar wat die waarden kunnen zijn. Hij grapte tijdens het gesprek om in plaats van de spelling te checken de compassie te checken, dat je een wellicht krenkend woord zou kunnen laten oplichten -- door iemand anders als krenkend ervaren. Wordt een dergelijke discussie ook gevoerd in de echte wereld, niet alleen in ontwerpbijeenkomsten? Het antwoord is ja en een van mijn favorieten is Couchsurfing. Als je het niet kent, Couchsurfing is een website die mensen die een slaapplaats zoeken in contact brengt met iemand die ze een sofa kan bieden. Mooie service, wat zou hun ontwerpdoel zijn? Waar ontwerp je voor als je bij Couchsurfing werkt? Je zou denken: om vragers aan aanbieders te koppelen. Toch? Dat is een mooi streven. Maar dat zou lijken op ons streven bij het chatten, waar we enkel probeerden een bericht af te leveren. Wat is het diepere menselijke doel? Zij hebben zich ten doel gesteld blijvende positieve ervaringen en relaties te creëren tussen mensen die elkaar nog nooit hebben ontmoet. Het meest verbazingwekkende hiervan was dat ze in 2007 een manier introduceerden om dit te meten. Niet te geloven. Het werkt zo. Voor elk ontwerpdoel moet je een bijbehorend meetinstrument hebben om te weten of het werkt -- een manier om je succes te meten. Zij doen het als volgt: stel twee mensen ontmoeten elkaar, zij nemen dan het aantal dagen dat die twee samen doorbrengen en ze schatten hoeveel uren er in die dagen zaten -- hoeveel uur per dag brachten ze samen door. En nadat ze die tijd samen doorbrachten, vragen ze aan beiden: "Hoe positief was je ervaring? Had je een goede ervaring met de persoon die je ontmoet hebt?" Van die positieve uren trekken ze af hoeveel tijd de mensen aan die website kwijtwaren, want dat kost de mensen tijd. Waarom zouden we dat als succes waarderen? En wat je overhoudt noemen ze dan 'netto gegenereerde gezelligheid', ofwel gewoon gecreëerde 'leuke tijd'. De netto uren die er nooit waren geweest als er geen Couchsurfing was geweest. Kun je je voorstellen hoe inspirerend het zou zijn om iedere dag naar je werk te komen en je succes af te meten aan de daadwerkelijke nieuwe toevoeging van positieve uren in iemands leven die nooit bestaan zouden hebben als jij niet zou doen wat je vandaag op kantoor gaat doen? Stel je voor dat de hele wereld zo zou werken. Kun je je een sociaal netwerk voorstellen -- laten we zeggen dat je graag kookt, en dat het zijn succes afmat aan het aantal georganiseerde kookavonden en de kookartikelen die je met plezier las, met aftrek van de artikelen die je tegenstonden of de tijd die je besteed aan vervelend scrollen? Stel je een professioneel sociaal netwerk voor dat in plaats van zijn succes af te meten aan het aantal gerealiseerde connecties of verstuurde berichten, zijn succes zou afmeten aan banen die mensen aangeboden kregen waar ze enthousiast over waren. Met aftrek van de tijd dat ze de website bezochten. Of stel dat dating-diensten, zoals bijvoorbeeld Tinder, niet zouden kijken naar het aantal vluchtige beoordelingen, waar ze op dit moment succes aan afmeten, maar zouden kijken naar gerealiseerde romantische, betekenisvolle relaties. Wat dat ook voor hen betekende, trouwens. Maar stel je voor dat de hele wereld zo zou werken, dat je werd geholpen je tijd nuttig te besteden. Je hebt hiervoor ook een ander systeem nodig, want je denkt waarschijnlijk al dat de huidige internet-economie -- de huidige economie sowieso -- wordt gemeten in bestede tijd. Hoe meer gebruikers, hoe meer gebruik, hoe meer tijd besteed, zo meten we succes. Maar we hebben dit probleem eerder opgelost. We losten het op voor 'biologisch', toen we zeiden dat we dingen anders moesten waarderen. We zeiden: "Dit is een ander soort voedsel. We kunnen dus niet domweg de prijs vergelijken; dit is een andere categorie voedsel." We losten het op voor LEED-certificatie, waar we zeiden: "Dit is een ander type gebouw, dat staat voor andere waarden en voor duurzaamheid." Als we nu eens zoiets hadden voor technologie? Als we nu eens iets hadden wat er uitsluitend op gericht was om nieuwe, positieve aspecten aan een mensenleven toe te voegen? Als we dat nu eens anders konden waarderen, zodat het echt zou kunnen slagen? Stel dat het een voorkeursbehandeling zou krijgen op app-stores. Stel dat je web-browsers had die je zouden helpen dat soort speciale producten te vinden. De gedachte alleen al om die wereld te creëren en erin te leven! We kunnen die wereld vandaag nog creëren. Leiders van bedrijven, jullie hoeven alleen maar -- alleen jullie kunnen dat soort prioriteiten veranderen: prioriteit geven aan een netto-positieve bijdrage aan het menselijk bestaan. En om er een eerlijke discussie over te hebben. Misschien niet gemakkelijk om mee te beginnen, maar laat die discussie beginnen. Ontwerpers, jullie kunnen succes en ontwerp opnieuw definiëren. Jullie hebben misschien wel meer macht dan de meesten in jullie organisatie om de de alternatieven te creëren waaruit wij kunnen kiezen. In de gezondheidszorg hebben we de Eed van Hippocrates die ons wijst op onze verantwoordelijkheid om patiënten te behandelen. Als ontwerpers dat nu ook eens hadden, inzake dat nieuwe type ontwerpen. En gebruikers, wij allemaal -- wij kunnen erop staan dat technologie op deze manier werkt. Het mag moeilijk lijken, maar McDonalds had geen salades tot de klanten erom vroegen. Walmart had geen biologische producten tot de klanten erom vroegen. We moeten dat soort nieuwe technologie eisen. En dat kunnen we. Als we dat doen zal dat een verschuiving betekenen van een wereld die draait om besteedde tijd naar een wereld die draait om goed besteedde tijd. Ik wil leven in die wereld en ik wil die discussie op gang helpen. Laten we er nu mee beginnen. Dankjewel. (Applaus)