Սա Լոս Անջելես Թայմսի վերջին կոմիքսներից է:

Ինչո՞ւմն է բանը:

«Մյուս կողմից, ես ստիպված չեմ արթնանալ

յուրաքանչյուր առավոտյան ժամը չորսին, որպեսզի կթեմ իմ լաբրադորին»:

Սա New York Magazine-ի վերջին շապիկներից է:

Լավագույն հիվանդանոցները, որտեղ բժիշկներն ասում են, որ կգնային քաղցկեղ բուժելու, ծնունդներ ընդունելու,

փրկելու կաթվածներից, սրտային հիվանդություններից, ազդրերի փոխարինումների, առավոտյան 4-ի արտակարգ պատահարների համար:

Սա իմ կողմից արված երգերի մի ծաղկաքաղ է:

(Երաժշտություն)

Դուք նկատեցի՞ք, որ առավոտյան ժամը 4-ը դարձել է

շիֆրի, գաղտնագրի պես մի բան:

Դա նշանակում է, որ օրվա վատագույն ժամին եք արթնացել:

(Ծիծաղ)

Իսկական ժամանակն անհանգստությունների, պատահարների, կսկիծի,

ոստիկանութան պետին վերացնելու պլանի քննարկման համար,

ինչպես «Կնքահայրը» ֆիլմի դասական դրվագում:

Ֆորդ Կոպպոլայի սցենարը նկարագրում է այս տղաներին, որպես

«առավոտյան 4-ին աշխատանքից ուժասպառ»:

(Ծիծաղ)

Իսկական ժամանակն է այնպիսի սարսափի համար, ինչպես

դիակների բալզամացում և հերձում, ինչպես Իզաբել Ալենդեի

«Հոգիների տունը» ֆիլմում:

Կանաչահեր Ռոզայի ապշեցուցիչ սպանությունից հետո

բժիշկները բալզամացնում են նրան դագաղագործների մածուկներով:

Եվ մինչ առավոտյան 4-ը աշխատում են:

Իսկական ժամանակն է ամենամռայլ գործերի համար,

ինչպես օրինակ New Yorker ամսագրի նախորդ ապրիլի համարում

տպագրված Մարտին Էյմիսի կարճ պատմվածքում:

Այն այսպես է սկսում. «2011 թվականի սեպտեմբերի 11-ին նա արթնացավ

Մեյնի Պորտլենդ քացաքում, առավոտյան ժամը 4-ին:

Այդպես սկսեց Մոհամեդ Ատտայի վերջին օրը»:

Առավոտյան 4-ը, իմ կարծիքով, ամենախաղաղ ժամն է,

որի ընթացքում ոչինչ տեղի չի ունենում, սակայն այն անարժան կերպով

վատ անուն է հանել

(Ծիծաղ)

շատ տարբեր լրատվամիջոցների և հայտնի մարդկանց շրջանակում:

Դա ինձ մոտ կասկածներ է առաջացնում:

Ես մտածում էի, աշխարհի որոշ իսկապես ստեղծարար ուղեղների մասին:

Արդյո՞ք ամեն ինչ չի վերադառնում այդ պարզ հնարքին,

որը նրանք են հնարել:

Միգուցե, այստեղ ինչ-որ բա՞ն է կատարվում:

Գուցե, այստեղ ավելի շատ մտացածին, գաղտնի բան է,

և, գրողը տանի, ո՞վ է սկսել այդ առավոտյան 4-ի թեման:

Ասեմ ձեզ, այստեղ պատկերված է Ալբերտո Ջակոմետին

իր քանդակների հետ միասին, 100 ֆրանկանոց շվեյցարական թղթադրամի վրա:

Ամեն ինչ սկսվել է իր հայտնի ստեղծագործությունից,

որը գտնվում է Նյու Յորքի Ժամանակակից արվեստի թանգարանում:

Դրա անվանումն է` «Ապարանքը առավոտյան ժամը 4-ին»

(Ծիծաղ)

1932 թվական:

Սա ոչ միայն ամենավաղ խորհրդավոր հիշատակումն է

այդ ժամի մասին, որը ես կարողացա գտնել:

Ես կարծում եմ, որ այսպես կոչված, սյուռեալիստական քանդակը

կարող է բանալի հանդիսանալ այդ տարօրինակ ժամի մասին

հետագայում արված բոլոր գեղարվեստական նկարագերի համար:

Ես սա անվանում եմ Ջակոմետիի կոդ, TED-ի էքսկլյուզիվ:

Ոչ, դուք կարող եք հետևել ինձ,

եթե ձեզ մոտ Blackberry կամ iPhone է:

Դա մոտավորապես այսպես է աշխատում: Սա վերջին Google որոնման արդյունք է

«առավոտյան ժամը 4»-ի արտահայտություններ:

Արդյունքներն, իհարկե, տարբեր էն: Սա ամենատիպիկն է:

Առաջին տասնյակը տալիս է մեզ

4 հղում Ֆարոն Յանգի «Հիմա առավոտյան 4-ն է» երգին:

3 հղում Ջուդի Դենչի «Առավոտյան ժամը 4-ը» ֆիլմին:

1 հղում Վիսլավա Շիմբորսկայի «Առավոտյան ժամը 4» բանաստեղծությանը:

Դուք կհարցնեք, և ի՞նչ ընդհանուր բան ունեն լեհ բանաստեղծուհին, բրիտանացի տիկինը

և քանթրի ոճի հայտնի երաժիշտը,

բացի Google-ի լավ վարկանիշից:

Դե, սկսենք Ֆարոն Յանգից, ով, ի դեպ, ծնվել է

1932 թվականին:

(Ծիծաղ)

1996-ի դեկտեմբերի 9-ին նա ինքն իր գլխին կրակեց,

ինչպիսի զուգադիպություն, դա Ջուդի Դենչի ծննդյան օրն էր:

(Ծիծաղ)

Սակայն Ֆարոնը չմահացավ այդ օրը:

Նա արնաքամ էր լինում մինչ հաջորդ առավոտ, երբ վերջապես մահացավ

հրազենային վնասվածքից 64 տարեկան հասակում:

Տարօրինակ է, սակայն Ալբերտո Ջակոմետին էլ հենց նույն տարիքում է մահացել:

Իսկ որտե՞ղ էր այդ ժամանակ Վիսլավա Շիմբորսկան:

Նա աշխարհում ամենաանհերքելի ալիբին ունի:

Այդ նույն օրը, 1996 թվականի դեկտեմբերի 10-ին, երբ «պարոն Առավոտյան 4»

Ֆարոն Յանգը իր վերջին շունչն էր փչում Թեննեսսի նահանգի Նեշվիլ քաղաքում,

«օրիորդ Առավոտյան 4»-ը, կամ Վիսլավա Շիմբորսկան

Շվեդիայում էր` Ստոքհոլմում, գրականության Նոբելյան մրցանակի հանձնմանը:

Ալֆրեդ Նոբելի մահվանից ուղիղ հարյուր տարի անց:

Զուգադիպությո՞ւն է: Ոչ, սա սարսռիչ է:

(Ծիծաղ)

Զուգադիպությունն ինձ համար այդքան էլ անբնական չէ:

Դա նույնն է, եթե ես ասեի, որ

«Հեյ, գիտե՞ս որ Նոբելյան մրցանակը սահմանվել է 1901 թվականին,

այն տարի, երբ բոլորովին պատահմամբ ծնվել է Ալբերտո Ջակոմետին»:

Ոչ, ոչ: Ամեն ինչ չէ, որ այդքան ճշգրտորեն տեղավորվում է ընդհանուր պատկերի մեջ:

Սակայն դա չի նշանակում, որ ամենախորը մակարդակում

ոչինչ տեղի չի ունենում:

Իրականում, այս դահլիճում կան մարդիկ,

որոնք, հավանաբար, չեն ցանկանա, որպեսզի ես ցույց տամ այն վիդեոն, որ մենք հիմա կտեսնենք:

(Ծիծաղ)

Վիդեո. Մենք ունենք թենիսի կորտ, լողավազան, կինոսրահ...

Դու նկատի ունես, որ եթե ես ցանկանամ խոզի կոտլետներ ուտել, նույնիսկ գիշերվա կեսին,

քո մարդը կպատրաստի՞ ինձ համար:

Իհարկե, չէ որ նրան վճարում են դրա համար:

Դե ինչ, քեզ հարկավո՞ր են սրբիչ, մաքուր սպիտակեղեն, սպասուհիներ:

Սպասի՜ր, սպասի՜ր: Ես ճի՞շտ հասկացա:

Սուրբ Ծննդյան գիշերը, և առավոտյան ժամը 4-ին...

Օյ, ստամոքսս ձայներ է հանում:

Հոմեր, խնդրում եմ քեզ:

Սպասի՜ր, սպասի՜ր, սպասի՜ր:

Ես քեզ ճի՞շտ հասկացա, Մեթ:

(Ծիծաղ)

Երբ Հոմեր Սիմփսոնը ցանկանում է պատկերացնել

տարվա ցանկացած օրվա ցանկացած ժամը,

ողջ օրացույցի միջից նա նշում է առավոտյան ժամը 4-ը

փոքրիկ Հիսուսի ծննդյան օրը:

Եվ ոչ, ես չգիտեմ, թե ինչպես է սա ընգրկվում

ընդհանուր մոզայիկայի մեջ, սակայն ակնհայտ է,

որ ես ունակ եմ ճանաչելու գաղտնագրված հաղորդագրությունը, երբ այն տեսնում եմ:

(Ծիծաղ)

Ես ունակ եմ ճանաչելու գաղտնագրված հաղորդագրությունը, երբ այն տեսնում եմ:

Պարոնայք, դուք կարող եք գնել Բիլ Քլինտոնի «Իմ Կյանքը» գիրքը

այստեղ, TED-ում գտնվող գրախանութից:

Դուք կարող եք այն ծայրից ծայր կարդալ ցանկալի թաքնված մեջբերումների համար:

Կամ կարող եք այցելել www.randomhouse.com, որտեղ կգտնեք այս հատվածները:

Ի՞նչ եք կարծում, որքա՞ն մենք պետք է կարդանք,

որպեսզի գտնենք այն, ինչ մեզ պետք է:

Չեք հավատա, մոտ տաս պարբերություն:

Ձեր գրքերի մեջ 474 էջի վրա, եթե հետևում եք,

«Թեև այն ավելի ու ավելի լավն էր դառնում, ես միևնույն է,

գոհ չէի պաշտոնը ստանձնելու հանդիսավոր ճառից:

Իմ ելույթների գրողներն արդեն իրենց մազերն էին պոկում,

քանի որ, չնայած այն փաստին, որ մենք աշխատել էինք ճառի վրա մինչև առավոտյան 4-ը,

պաշտոնի ստանձնման հանդիսավոր օրը, ես դեռևս խմբագրում էի այն»:

Իհարկե, այդպես էլ արել ես: Չէ՞ որ դու քո ողջ կյանքը պատրաստվել ես

այդ պատմական պահին, որը լինում է 4 տարին մեկ, և հանկարծ այն աննկատ մոտեցավ:

Եվ հետո...

(Ծիծաղ)

ևս երեք պարբերություն հետո մենք տեսնում ենք այս հրաշքը.

«Մենք վերադարձանք Բլեր Հաուզ, տեսնելու հանդիսավոր ուղերձի վերջնական տարբերակը:

Առավոտյան 4-ից հետո այն զգալիորեն լավացել էր»:

Դե, գրողը տանի, ինչպե՞ս կարող է դա լինել:

Իր սեփական բառերով, կամ նա քնած էր,

Էլի և Տիպերի հետ աղոթքի հանդիպման ժամանակ, կամ ուսումնասիրում էր,

թե ինչպես պորտֆելի միջից միջուկային հրթիռ բաց թողել:

Ի՞նչ է տեղի ունենում ԱՄՆ նախագահների հետ ինագուրացիայի օրվա առավոտյան ժամը 4-ին:

Ի՞նչ էր անում Ուիլիամ Ջեֆերսոն Քլինտոնն այդ ժամանակ:

Հավանաբար, մենք երբեք չենք իմանա դա:

Եվ տեսնում եմ, որ նա այսօր նույնիսկ չի էլ եկել,

որպեսզի այդ տհաճ հարցերին պատասխանի:

(Ծիծաղ)

Մի քիչ անհարմար կլիներ, չէ՞:

Նկատի ունեմ, ամեն ինչ իր աչքերի առջև էր տեղի ունենում,

սակայն եթե Քլինտոնն այստեղ լիներ,

(Ծիծաղ)

նա կհիշեցներ մեզ, ինչպես արել է դա այս հրաշալի կենսագրության շապիկի վրա,

որ այսօրվա դրությամբ Բիլ Քլինտոնը

հավերժ կմնա պատմության մեջ, որպես

առաջին դեմոկրատ նախագահը, ով վերջին տասնամյակների ընթացքում,

ընտրվել է երկու հաջորդական ժամկետով։

Այդքան սերունդների ընթացքում:

Նա առաջինն էր` Ֆրանկլին Դելանո Ռուզվելտից հետո,

ում աննախադեպ պատմությունը սկսվել է

շատ վաղուց, նրա առաջին ընտրությունների ժամանակ,

շատ պարզ ժամանակներում, հեռավոր... 1932 թվականին,

(Ծիծաղ)

երբ Ալբերտո Ջակոմետին

(Ծիծաղ)

ստեղծեց իր «Առանձնատունը առավոտյան 4-ին»

երբ, եկեք հիշենք, քանթրի երաժիշտը

առաջին անգամ լացով եկավ այս խենթ աշխարհ:

(Երաժշտություն)

(Ծափահարություններ)