As a teacher,
I know the value of having
a classroom filled with students
from different backgrounds.
My classes on American politics are deeply
enriched by the diversity of my students.
For example, when discussing
welfare reform,
there's nothing like having
a brave young student raise their hand
and talk about the challenges
of personally growing up in poverty
to get the rest of the class
to sit up and pay attention.
But while our colleges and universities
make every effort to increase
the representation
of racial, ethnic, and sexual minorities,
there's another kind of diversity
that we often forget:
viewpoint diversity.
In today's increasingly
polarized political climate,
having people on campus with different
perspectives is more important than ever.
If you haven't noticed, Washington DC
has recently been a bit of a spectacle.
(Laughter)
And if you're like me,
you've probably thought
that our leaders could use
some remedial education in civil dialogue.
(Applause and cheers)
Our colleges could be a place
where our future leaders learn to engage
with people they disagree with.
But today, too many people
on campus seem to think
that the appropriate response
to people they disagree with
is shouting, name-calling,
and even violence.
Every year, every semester
brings more and more examples.
In 2017, at Middlebury College,
when the liberal professor Allison Stanger
tried to moderate
a free and fair exchange of ideas
with a controversial
libertarian Charles Murray,
students yelled, screamed,
and pulled fire alarms.
Eventually, campus officials
tried to sneak them out of back door,
but a mob of mass protestors found them
and jerked professor Stanger's head
so violently that she suffered
whiplash and a concussion.
This is what's happening on our campuses,
places the next generation of leaders
is learning to interact with others.
If it's happening there,
can we be surprised
at what's happening in Washington
or corporate boardrooms
or even our own neighborhoods?
My expertise happens
to be in higher education,
and I've seen the lack
of intellectual diversity first-hand.
Today, less than 13 percent of professors
identify as conservative,
while 60 percent identify
as either liberal or far left.
In the Humanities and Social Sciences,
fields where politics is often central
to teaching and research,
only five percent
identify as conservative,
and most of those are in Economics
or Political Science.
In some fields, they're almost
an extinct species.
And of that five percent,
only some are even willing
to admit it to their co-workers.
Seven years ago,
my friend John Shields and I
decided it would be interesting to study
conservative and libertarian professors
in the Social Sciences and Humanities.
Everyone in the university knows
that professors
are overwhelmingly liberal.
But we realized that there
was almost no research
on the experiences
of conservatives on campus.
What are their lives like?
Are they afraid of being punished
or that they'll be denied tenure
because of their politics?
We ended up interviewing
153 conservative professors.
Much of what we found was alarming:
One-third of them hid their politics
from their colleagues.
They described themselves
as "in-the-closet conservatives."
Many expressed profound fear
about being outed.
Some even thought that our project
was a Red Scare in reverse:
we must be trying
to identify conservatives
so they can be run out of the university.
One sociologist was so afraid
that he refused to let us interview him.
But after convincing
him that we came in peace,
he finally agreed to talk to us
but only far away from his office,
where his colleagues
would never see or hear us -
in the middle of a botanical garden.
(Laughter)
John and I left this interview
feeling like spies
rather than the nerdy, socially awkward
professors that we actually are.
(Laughter)
Now, maybe you think
that it's not a problem
that conservatives have to hide
behind bushes in botanical gardens,
(Laughter)
but if you think that diversity
is good for all of us,
then so is viewpoint diversity.
For one reason, it matters for teaching.
(Applause and cheers)
At its best,
the university is a place where students
can learn deliberative virtues,
like civility, toleration,
and mutual respect.
But in a monoculture,
it's difficult to do this.
This is a lost opportunity
for civic education.
The university is also a place
where students should learn
to live in a diverse society.
For many, it's really the first time
they're exposed to people
who are different from themselves.
Ideally, students would learn
the best arguments
of both the left and the right,
not the watered-down
and inflammatory versions
you hear on cable news
or read on social media.
But today, it's quite possible
to receive an education -
and an elite one at that -
and never be exposed
to major conservative ideas,
ideas that have, for better or worse,
profoundly influenced American politics.
But it's not impossible.
Robby George is one of America's
most prominent conservative professors,
and Cornel West is one of our most
prominent African American scholars.
He's a progressive and
a self-declared radical democrat.
Despite their political differences,
the two became close friends
while they were colleagues at Princeton.
Eventually, they decided
to teach a course together.
Doing that allowed them to show students
how you could respectfully
engage people you disagree with
and sharpen your own arguments
at the same time.
Today, they have a traveling roadshow
and visit campuses around the country.
The only sad part of their story
is that it is so rare.
Our campuses would be far healthier places
if their example was the norm
rather than the exception.
(Applause)
Another important goal of the university
is to generate research that improves
our understanding of the world.
But academic echo chambers, where we
only talk to people we agree with,
undermine that mission.
And that's because of confirmation bias.
Confirmation bias is just
the tendency that we all have
to accept evidence that supports
our pre-existing beliefs.
For example, if you're like me
and drink a lot of coffee,
at least one to two pots a day,
(Laughter)
you enthusiastically accept every story
about the health benefits of coffee,
(Laughter)
and you share them widely on social media.
"Look, everyone, science
has confirmed my life choices."
(Laughter)
But if you see research showing
that coffee might be bad for you,
"Don't tell me, I don't want
to hear about it, it can't be true."
That's confirmation bias.
Basically, none of us like
being told that we might be wrong,
and that's particularly true
about our deeply held beliefs
about things like politics,
religion, or coffee.
When intellectually isolated
research communities form,
no one is there to challenge their biases.
And when that happens, groupthink sets in,
and errors go uncorrected.
When we're divided
into groups of like-minded people,
our positions also tend
to become more extreme.
Just compare Boulder to Colorado Springs.
(Laughter)
You may have heard there are some
differences between the two communities?
(Laughter)
In fact, scholars have studied them.
In one experiment, they took
a group of liberals from Boulder
and had them talk about
controversial issues like climate change
and same-sex marriage with each other.
And then they took a group
of conservatives from Colorado Springs
and had them do the same thing.
After each group had deliberated,
their views became more extreme.
The Boulder liberals
moved farther to the left,
and the Colorado Springs conservatives
moved farther to the right.
Viewpoint diversity directly affects
the quality of education we're providing
and the quality of research
that we're producing.
Universities, particularly administrators,
must make it a priority.
They need to remind their campuses
that the university depends
on the free exchange of ideas.
And that affects everything
from hiring to guest speakers.
Now, these changes
aren't going to happen overnight,
but there are things that we can do
that can make a difference.
One option is what my co-author
and I have called
"an ideological Fulbright Program."
The Fulbright Program
is an educational exchange program
where American faculty and students
go abroad to study, teach, and research.
And then non-US citizens
come here and do the same.
America created it after World War II.
The goal was to promote peace
by increasing mutual
understanding across cultures.
Something similar
would be useful here at home,
where conservative
and progressive cultures
rarely interact with each other on campus.
In fact, there's already
a program much like this
at the University of Colorado Boulder,
where each year they bring
a conservative professor to campus.
(Laughter)
More faculty could also be encouraged
to follow the example
of Robby George and Cornel West
and teach classes
across the ideological divide.
Many professors are already on board.
One organization, Heterodox Academy,
was founded in 2015
by a progressive scholar.
It already has several thousand members.
These faculty believe
that viewpoint diversity
is in their own self-interest
because it makes them
better teachers and scholars.
But there's a deeper lesson for all of us
whether we're on campus or not.
We all need to get out
of our comfortable political silos
on Facebook or Twitter.
Think about the close, personal friendship
between the conservative
Justice Antonin Scalia
and the liberal Justice
Ruth Bader Ginsburg,
(Applause and cheers)
the notorious RBG, as she's known.
(Laughter)
Before Justice Scalia died,
there were hardly two people
on the Court who disagreed more
about how to interpret the Constitution.
But there were no closer friends
on the Court either.
In fact, they also had
a traveling roadshow,
where they went around the country
and talked about how they disagreed
just about everything
when it came to politics
or constitutional interpretation.
Their odd-couple relationship
even inspired someone to write an opera
about their peculiar friendship.
(Laughter)
When Justice Scalia died,
Justice Ginsburg wrote a moving tribute
to the man she called her best buddy.
She said, "We disagreed now and then."
(Laughter)
That's a significant understatement
for anyone who studies the Supreme Court,
but she said whenever Scalia
dissented from her opinions,
it always made them better
because Scalia nailed all the weak spots.
We all need friends like that.
We can't really do our jobs
as citizens without them.
In the end,
what happens in the ivory tower
doesn't stay in the ivory tower
because today's student
is tomorrow's leader.
A diversity of ideas will make us
better leaders, neighbors, voters,
but only if we get a chance to hear them.
Thank you.
(Applause)
Como profesor,
conozco la importancia de tener
un aula llena de estudiantes
de diversos contextos.
Mis clases de política estadounidense
se enriquecen muchísimo
gracias a la diversidad de mis alumnos.
Por ejemplo, cuando discutimos
la reforma del sistema de bienestar,
es muy útil contar con un alumno
que levante la mano
y nos hable sobre sus desafíos personales
de crecer en la pobreza,
así el resto de la clase hace silencio
y escucha con atención.
Pero si bien nuestras facultades
y universidades
hacen lo posible por aumentar
la representación de minorías
raciales, étnicas y sexuales,
existe otro tipo de diversidad
que a menudo olvidamos:
la diversidad intelectual.
En el clima político de hoy,
cada vez más polarizado,
contar con personas que tengan
diferentes formas de pensar
es más importante que nunca.
Si no se han dado cuenta,
Washington D. C. se ha convertido
recientemente en un gran espectáculo.
(Risas)
Y si son como yo, seguramente piensan
que a nuestros líderes les vendría bien
un poco de educación y diálogo civilizado.
(Aplausos y vítores)
Es en las universidades
donde nuestros futuros líderes
pueden aprender a relacionarse
con personas que piensan distinto.
Pero hoy en los campus
muchas personas parecen pensar
que la respuesta apropiada
frente al disenso
es gritar, insultar e incluso
recurrir a la violencia.
Cada año, cada semestre
vemos más y más ejemplos.
En 2017, en la Universidad de Middlebury,
cuando la profesora
liberal Allison Stanger
intentó moderar un intercambio
abierto de ideas
con el controvertido
libertario Charles Murray,
los alumnos gritaron, protestaron
y activaron las alarmas de incendio.
Finalmente, los oficiales intentaron
escabullirlos por una puerta trasera,
pero una horda de
manifestantes los encontró
y la profesora Stanger recibió
un golpe tan fuerte en la cabeza
que tuvo un latigazo cervical
y una concusión.
Esto es lo que sucede
actualmente en los campus,
lugares donde la próxima
generación de líderes
aprende a interactuar con los demás.
Si esto sucede allí,
¿podemos sorprendernos
por lo que sucede en Washington,
en las empresas, o incluso
en nuestros propios vecindarios?
Me especializo justamente
en educación superior,
y yo mismo he presenciado
la ausencia de diversidad intelectual.
Hoy día, menos del 13 % de los profesores
se identifican como conservadores,
mientras que el 60 % afirma
ser liberal o de extrema izquierda.
En las Humanidades
y las Ciencias Sociales,
donde la política es central
para la enseñanza y la investigación,
sólo el 5 % dice ser conservador,
y la mayor parte de ellos están
en Economía o Ciencias Políticas.
En algunas disciplinas,
están casi extintos.
Y de ese 5 %
solamente algunos están dispuestos
a reconocerlo delante de sus compañeros.
Hace siete años,
mi amigo John Shields y yo
decidimos que sería interesante estudiar
profesores conservadores y libertarios
en las Ciencias Sociales
y las Humanidades.
Todos en las universidades saben
que los profesores
son en su mayoría liberales.
Pero notamos que casi
no habían investigaciones
sobre las experiencias de
los conservadores en la universidad.
¿Cómo es su vida?
¿Tienen miedo de que se los castigue
o que se les niegue la titularidad
por sus posturas políticas?
Terminamos entrevistando
a 153 profesores conservadores.
Mucho de lo que descubrimos fue alarmante:
un tercio de ellos ocultaba
su posición política a sus colegas.
Se describían como
conservadores "en el clóset".
Muchos decían temer
profundamente ser expuestos.
Algunos incluso pensaban
que nuestro proyecto
era un "Temor Rojo" al revés:
que queríamos identificar
a los conservadores
para expulsarlos de la universidad.
Un sociólogo estaba tan asustado
que se negó a que lo entrevistáramos.
Pero luego de convencerlo
de que veníamos en son de paz,
finalmente accedió a hablar con nosotros,
pero únicamente si era lejos de su oficina
donde sus colegas
no pudieran vernos ni oírnos,
en medio de un jardín botánico.
(Risas)
Tras terminar esta entrevista,
John y yo nos sentíamos como espías,
y no como los profesores nerd
y socialmente raros que en realidad somos.
(Risas)
Ahora bien, quizá crean
que no es un problema
que los conservadores tengan que ocultarse
tras arbustos en un jardín botánico,
(Risas)
pero si piensan que la diversidad
es algo positivo para todos nosotros,
también lo es entonces
la diversidad intelectual.
Es importante, por ejemplo,
para la enseñanza.
(Aplausos y vítores)
Lo más positivo es que
la universidad es el lugar
donde los alumnos pueden
aprender virtudes deliberantes,
como civismo, tolerancia
y respeto mutuo.
Pero esto es difícil
en una monocultura.
Es una oportunidad desperdiciada
para la educación cívica.
Es también donde los estudiantes deberían
aprender a vivir en una sociedad diversa.
Para muchos, es la primera vez
que se encuentran con
personas que son diferentes.
Lo ideal sería que aprendieran
los mejores argumentos
tanto de izquierda como de derecha,
y no las versiones
inflamatorias y simplificadas
que se escuchan en la televisión
o que se leen en las redes sociales.
Pero hoy día es posible
recibir una formación,
una de muy buena calidad,
y no haber escuchado jamás
las principales ideas conservadoras,
ideas que han influido, para bien
o para mal, en la política de los EE. UU.
Pero no es imposible.
Robby George es un profesor
estadounidense consevardor muy eminente
y Cornel West es uno de los pensadores
afroestadounidenses más destacados.
Es progresista y demócrata
radical autoproclamado.
A pesar de sus diferencias políticas,
los dos se hicieron buenos amigos
mientras trabajaban en Princeton.
Finalmente, decidieron dictar
un curso de forma conjunta.
Esto permitió mostrar a los estudiantes
cómo es posible relacionarse de forma
respetuosa con quienes no piensan igual
y así pulir los argumentos de uno.
Hoy día, tienen un espectáculo itinerante
y visitan campus universitarios
de todo el país.
El único aspecto negativo
de la historia es que es una rareza.
Nuestros campus serían
lugares mucho más amenos
si este ejemplo fuera la norma
y no la excepción.
(Aplausos)
Otro objetivo de las universidades
es generar investigaciones
para entender mejor el mundo.
Pero las cámaras de eco académicas, donde
sólo hablamos con quienes piensan igual,
debilitan esta misión.
Esto se debe al sesgo de confirmación.
El sesgo de confirmación
es la tendencia que todos tenemos
a aceptar sólo la evidencia que
respalda nuestras creencias preexistentes.
Por ejemplo, si a ustedes,
como a mí, les encanta el café
y consumen al menos dos cafeteras por día,
(Risas)
aceptarán con entusiasmo
todas las historias sobre
los beneficios del café en la salud,
(Risas)
y las compartirán en
todas sus redes sociales:
"Miren todos, la ciencia confirma
mis elecciones de vida".
(Risas)
Pero si encuentran investigaciones
que demuestren que el café puede ser malo:
"No me lo digas, no quiero saberlo,
no debe ser verdad".
Eso es sesgo de confirmación.
Básicamente, a nadie le gusta que
le digan que podría estar equivocado,
y esto es especialmente verdadero
con nuestras creencias más profundas
sobre política, religión, café.
Cuando los grupos de investigación
se aíslan intelectualmente,
no hay nadie que pueda
cuestionar sus prejuicios.
Cuando eso sucede,
se asienta el pensamiento de grupo
y los errores no se corrigen.
Cuando sólo nos rodeamos
de personas que piensan igual,
nuestras ideas tienden
a volverse más extremas.
Comparen Boulder con Colorado Springs.
(Risas)
Habrán escuchado que estas dos
comunidades tienen algunas diferencias.
(Risas)
En efecto, los investigadores
las han estudiado.
En un experimento, seleccionaron
un grupo de liberales de Boulder
e hicieron que conversaran
sobre temas controvertidos,
como el cambio climático
y el matrimonio igualitario.
Luego, a un grupo de conservadores
de Colorado Springs
les pidieron hacer lo mismo.
Tras deliberar, ambos grupos se volvieron
más extremistas en sus opiniones.
Los liberales de Boulder
se volvieron más de izquierda,
y los conservadores de
Colorado Springs, más de derecha.
La diversidad intelectual afecta
la calidad de la educación que brindamos
y la calidad de las investigaciones
que producimos.
Las universidades,
en especial los administradores,
deben considerarla una prioridad.
Deben recordar a sus miembros
que la universidad depende
del libre intercambio de ideas.
Y esto afecta todo: contratación
e invitación a expositores.
Estos cambios no van a darse
de un día para el otro,
pero hay cosas que podemos
hacer para marcar la diferencia.
Una opción es lo que mi coautor
y yo hemos denominado
"el Programa ideológico Fullbright".
El Programa Fullbright consiste
en intercambios educativos:
profesores o alumnos de EE. UU. viajan al
exterior a estudiar, enseñar e investigar.
Y ciudadanos no estadounidenses
vienen a hacer lo mismo aquí.
EE. UU. inventó esto
tras la Segunda Guerra Mundial.
El objetivo era promover la paz
por medio del entendimiento mutuo
entre diferentes culturas.
Algo así nos sería útil ahora,
pues las culturas
conservadoras y progresivas
casi no interactúan en las universidades.
De hecho, ya existe un programa así
en la Universidad de Colorado en Boulder,
en el que cada año invitan
a un profesor conservador al campus.
(Risas)
Podría también motivarse a más profesores
a seguir el ejemplo de
Robby George y Cornel West
y dictar clases a alumnos
de ambos bandos ideológicos.
Muchos profesores
ya aceptaron la propuesta.
La organización "Heterodox Academy"
fue fundada en 2015
por un académico progresista.
Ya tiene varios miles de miembros.
Estos profesores piensan
que la diversidad intelectual
es algo que los beneficia
porque los hace ser mejores
docentes y mejores académicos.
Pero hay una lección más importante,
vayamos a la universidad o no.
Debemos dejar la comodidad
de nuestros silos políticos
en Facebook y Twitter.
Piensen en la amistad cercana y personal
que tenían el juez
conservador Antonin Scalia
y la jueza liberal Ruth Bader Ginsburg,
(Aplausos y vítores)
la remarcable RBG, como se la conoce.
(Risas)
Antes de que el juez Scalia falleciera,
no había dos personas
en la corte que disintieran más
respecto a cómo
interpretar la Constitución.
Pero tampoco había dos amigos
más unidos en la corte.
También ellos tenían
un espectáculo itinerante
que presentaban por todo el país
y en el que exponían
sus opiniones disímiles
en relación a la política
o la interpretación de la Constitución.
Su extraña relación de pareja
inspiró incluso una opera
sobre su peculiar amistad.
(Risas)
Cuando el juez Scalia falleció,
la jueza Ginsburg rindió un homenaje
conmovedor a quien llamaba su mejor amigo.
Dijo: "Disentíamos de vez en cuando".
(Risas)
Es un gran eufemismo para alguien
que estudia la Corte Suprema,
pero contó que cuando Scalia tenía
opiniones contrarias a las suyas,
esto servía siempre para mejorarlas
porque Scalia encontraba
todos los puntos débiles.
Todos necesitamos amigos así.
No podemos verdaderamente cumplir
nuestra función de ciudadanos sin ellos.
Al final,
lo que pasa en la torre de marfil
no permanece en la torre de marfil,
ya que los estudiantes de hoy
serán los líderes del mañana.
La diversidad de ideas nos hace
mejores líderes, vecinos, votantes...
Pero únicamente si tenemos
la oportunidad de escucharlas.
Gracias.
(Aplausos)
Enquanto professor,
conheço o valor de ter
uma sala de aula cheia de alunos
de diferentes origens.
As minhas aulas de Política Americana
são enriquecidas pela diversidade
dos meus alunos.
Por exemplo, quando analisamos
a reforma da segurança social,
não há nada como ter
um aluno corajoso que levanta a mão
e fala dos problemas
de ter crescido na pobreza
para que o resto da turma
se endireite e preste atenção.
Mas, embora as nossas faculdades
e universidades
façam todos os esforços
para aumentar a representação
das minorias étnicas e sexuais,
há um outro tipo de diversidade
que esquecemos muitas vezes:
a diversidade de pontos de vista.
No clima atual duma política
cada vez mais polarizada,
ter pessoas no "campus" com perspetivas
diferentes é mais importante do que nunca.
Se não deram por isso, Washington DC
tem-se tornado ultimamente num espetáculo.
(Risos)
E, se forem como eu,
provavelmente pensaram
que os nossos líderes podiam usar
mais educação no diálogo civil.
(Aplausos)
As nossas faculdades podiam ser um local
onde os futuros líderes aprendessem
a lidar com pessoas que discordam deles.
Mas, segundo parece, há hoje
muita gente que pensa
que a resposta adequada
às pessoas com quem discordam,
é gritar, chamar nomes
e até usar a violência.
Todos os anos, todos os semestres
trazem cada vez mais exemplos.
Em 2017, no Middlebury College,
quando o professor liberal Allison Stanger
tentou moderar uma troca de ideias
livre e leal,
com Charles Murray,
um libertário controverso,
os alunos berraram, gritaram
e dispararam os alarmes de incêndio.
Os funcionários do "campus" tentaram
evacuar os dois pela porta das traseiras
mas a multidão de manifestantes
encontrou-os
e abanaram a cabeça do professor Stanger
com tanta violência que ele sofreu
uma lesão na coluna e um traumatismo.
Isto é o que está a acontecer
nos nossos "campus",
locais onde a próxima geração de líderes
está a aprender a interagir com os outros.
Se isso está a acontecer ali,
será de surpreender
o que está a acontecer em Washington
ou nas salas das administrações
empresariais
ou até mesmo nos nossos bairros?
A minha especialidade
é no ensino superior
e tenho visto a falta de diversidade
intelectual, diretamente.
Hoje, menos de 13% dos professores
se identificam como conservadores,
enquanto 60% se identificam
como liberais ou de extrema esquerda.
Em Humanidades e em Ciências Sociais,
as áreas em que a política é fundamental
para o ensino e para a investigação,
só 5% se identificam como conservadores
e a maioria destes estão
em Economia ou Ciências Políticas.
Nalgumas áreas, são quase
uma espécie em extinção.
Desses 5%,
só alguns estão dispostos
a reconhecê-lo aos seus colaboradores.
Há sete anos, o meu amigo
John Shields e eu
decidimos que seria interessante estudar
os professores conservadores e libertários
nas Ciências Sociais e em Humanidades.
Toda a gente na universidade sabe
que os professores são
esmagadoramente liberais.
Mas descobrimos que quase
não havia investigação
sobre as experiências
dos conservadores no "campus".
Como é a vida deles?
Terão medo de serem punidos
ou que lhes retirem o mandato
por causa da sua política?
Acabámos por entrevistar
153 professores conservadores.
Muito do que descobrimos
foi alarmante.
Um terço deles escondia
a sua política dos colegas.
Descreviam-se como
"conservadores no armário".
Muitos exprimiam profundo receio
de serem dispensados.
Alguns até pensaram que o nosso projeto
era uma Ameaça Vermelha, ao contrário:
devíamos estar a tentar
identificar os conservadores
para eles serem corridos da universidade.
Um sociólogo estava tão apavorado
que se recusou a ser entrevistado.
Mas, depois de o convencermos
que íamos em paz,
por fim concordou em falar connosco
mas só muito longe do seu gabinete,
onde os colegas não nos veriam
nem nos ouviriam
— no meio de um jardim botânico.
(Risos)
John e eu saímos desta entrevista
com a sensação de sermos espiões
em vez de professores empenhados,
socialmente desajeitados que somos.
(Risos)
Talvez vocês pensem
que não há grande problema
em os conservadores se terem de esconder
atrás dos arbustos em jardins botânicos,
(Risos)
mas, se pensarem que a diversidade
é boa para todos nós,
também a diversidade de pontos de vista é.
Por uma razão, é importante para o ensino.
(Aplausos)
No seu melhor, a universidade é um local
onde os estudantes podem aprender
virtudes deliberativas,
como o civismo, a tolerância
e o respeito mútuo.
Mas numa monocultura
é difícil fazer isso.
Esta é uma oportunidade perdida
para a educação cívica.
A universidade também é um local
onde se deve aprender
a viver numa sociedade diversificada.
Para muitos deles, é a primeira vez
que estão expostos a pessoas
que são diferentes deles.
Os estudantes devem
aprender os melhores argumentos
tanto da esquerda como da direita,
e não as versões diluídas
e inflamadas
que ouvimos nas notícias
ou lemos nas redes sociais.
Mas hoje, é muito possível
receber uma educação
— e uma educação de elite —
sem nunca estar exposto
a importantes ideias conservadoras,
ideias que, para o melhor ou para o pior,
influenciaram profundamente
a política americana.
Mas não é impossível.
Robby George é um dos professores
conservadores mais importantes dos EUA
e Cornel West é um dos intelectuais
mais importantes afro-americanos.
É um democrata progressista
e declaradamente radical.
Apesar das suas diferenças políticas,
os dois tornaram-se grandes amigos
quando eram colegas em Princeton.
Por fim, decidiram
dar um curso, em conjunto.
Isso permitiu-lhes mostrar aos alunos
como se pode discutir respeitosamente
com pessoas com quem discordamos
e refinar os nossos argumentos
ao mesmo tempo.
Hoje, têm um percurso de viagens
e visitam "campus" por todo o país.
A parte mais triste desta história
é que é muito rara.
Os nossos "campus" seriam
locais muito mais saudáveis
se esse exemplo fosse a norma
em vez de ser a exceção.
(Aplausos)
Outro importante objetivo
da universidade
é gerar investigação que melhore
a nossa compreensão do mundo.
Mas as câmaras de eco académicas,
onde só falamos com pessoas
com quem concordamos,
dão cabo desta missão.
Isso por causa da predisposição
para a confirmação.
A predisposição para a confirmação
é a tendência que todos temos
para aceitar indícios que apoiem
as nossas crenças pré-estabelecidas.
Por exemplo, se forem como eu,
e beberem muito café
— pelo menos uma
ou duas cafeteiras por dia —
(Risos)
aceitam entusiasmadamente
todas as histórias
sobre os benefícios do café para a saúde
(Risos)
e partilham-nas amplamente
pelas redes sociais.
"Olhem, a ciência confirmou
as minhas opções de vida".
(Risos)
Mas, se virem investigação que mostra
que o café pode ser mau para a saúde:
"Não me fales nisso, nem quero ouvir,
não pode ser verdade".
Isto é a predisposição para a confirmação
Basicamente, ninguém gosta
que lhe digam que pode estar errado
e isso é especialmente verdade
quanto às nossas crenças mais profundas,
sobre coisas como a política,
a religião ou o café.
Quado se formam comunidades
de investigação, isoladas intelectualmente
não há lá ninguém que conteste
essa predisposição.
Quando isso acontece, instala-se
um pensamento de grupo
e os erros deixam de ser corrigidos.
Quando se formam grupos
de pessoas com a mesma mentalidade
as nossas posições têm tendência
para se tornar mais radicais.
Comparem Boulder com Colorado Springs.
(Risos)
Já ouviram dizer que há algumas
diferenças entre as duas comunidades?
(Risos)
Na verdade, os intelectuais estudaram-nas.
Numa experiência, agarraram
num grupo de liberais de Boulder
e puseram-nos a conversar
sobre problemas polémicos:
alteração climática, casamento
entre pessoas do mesmo sexo.
Depois fizeram a mesma coisa
com um grupo de conservadores
de Colorado Springs.
Depois de cada grupo ter deliberado,
as posições tornaram-se mais extremas.
Os liberais de Boulder
moveram-se mais para a esquerda,
e os conservadores de Colorado Springs
moveram-se mais para a direita.
A diversidade de pontos de vista
afeta diretamente
a qualidade do ensino que fornecemos
e a qualidade da investigação
que produzimos.
As universidades, em especial os reitores,
devem fazer disto uma prioridade.
Precisam de lembrar aos seus "campus"
que a universidade depende
da livre troca de ideias.
E isso afeta tudo, desde a contratação
aos oradores convidados.
Estas mudanças não vão
ocorrer de um dia para o outro
mas há coisas que podemos fazer
que podem fazer a diferença.
Uma opção é aquilo a que
o meu coautor e eu chamámos
um "Programa Fulbright ideológico".
O Programa Fulbright é um programa
de intercâmbio educativo
em que a faculdade americana
e os alunos vão para o estrangeiro
estudar, ensinar e investigar.
Depois, cidadãos não americanos
vêm para cá e fazem o mesmo.
Os EUA criaram-no
depois da II Guerra Mundial.
O objetivo era promover a paz,
aumentando a compreensão mútua
entre culturas.
Uma coisa deste tipo podia
ser útil aqui internamente,
em que as culturas conservadoras
e progressistas
raramente interagem
uma com a outra no "campus".
Com efeito, já há um programa
parecido com este
na Universidade do Colorado em Boulder,
onde todos os anos levam um professor
conservador para o "campus".
(Risos)
Podemos encorajar mais faculdades
a seguir o exemplo
de Robby George e Cornel West
e dar aulas sobre a divisão ideológica.
Muitos professores já alinharam.
Uma organização, a Academia Heterodoxa,
foi fundada em 2015
por um intelectual progressista.
Já tem vários milhares de membros.
Essa faculdade acredita
que a diversidade de perspetivas
é do seu próprio interesse
porque torna-os melhores
professores e académicos.
Mas há uma lição
mais profunda para todos nós,
quer estejamos no "campus" ou não.
É preciso que todos saiamos
dos nossos confortáveis silos políticos
no Facebook ou no Twitter.
Pensem na grande amizade pessoal
entre o juiz conservador Antonin Scalia
e a juíza liberal Ruth Bader Ginsburg,
(Aplausos)
a célebre RBG, como é conhecida.
(Risos)
Antes de o juiz Scalia morrer,
dificilmente havia duas pessoas
no Tribunal que discordassem mais
sobre como interpretar a Constituição.
Mas também não havia no Tribunal
maiores amigos do que eles.
Com efeito, também tinham
um percurso de viagens
em que percorriam o país
e falavam sobre como
discordavam praticamente de tudo,
no que tocava à política
ou a interpretações constitucionais.
Aquela estranha relação
até inspirou alguém a escrever uma ópera
sobre aquela amizade peculiar.
(Risos)
Quando o juiz Scalia morreu,
a juíza Ginsburg escreveu
um tributo comovente ao homem
a quem ela chamava o seu melhor parceiro:
"Discordávamos de vez em quando".
(Risos)
É um eufemismo significativo
para quem estuda no Supremo Tribunal,
mas ela disse que, sempre que Scalia
discordava das opiniões dela
isso tornava-as sempre melhores
porque Scalia atacava
todos os pontos fracos.
Todos precisamos de amigos desses.
Não podemos fazer o nosso trabalho
de cidadãos sem eles.
No final,
o que acontece na torre de marfim
não se mantém na torre de marfim
porque o aluno de hoje
é o líder de amanhã.
Uma diversidade de ideias
torna-nos melhores líderes,
melhores vizinhos e melhores eleitores,
mas só se tivermos uma hipótese
de as ouvirmos.
Obrigado.
(Aplausos)
Como professor,
sei da importância de ter
uma sala cheia de alunos
de origens diversas.
Minhas turmas de política norte-americana
são enriquecidas pela diversidade
dos meus alunos.
Por exemplo: ao discutir
reforma previdenciária,
não há nada melhor do que um aluno
jovem e corajoso levantar sua mão
e falar sobre os desafios
de ter crescido na pobreza
para que o resto da turma
se endireite na cadeira e preste atenção.
Mas, enquanto nossas
faculdades e universidades
se esforçam para aumentar a representação
de minorias raciais, étnicas e sexuais,
há outro tipo de diversidade
que muitas vezes é esquecida:
diversidade de opiniões.
No atual ambiente político
crescentemente polarizado,
ter pessoas no câmpus com perspectivas
diferentes é mais importante do que nunca.
Se não perceberam,
Washington D.C. tem sido
meio que um espetáculo recentemente.
(Risos)
E, se são como eu, devem ter pensado
que nossos líderes precisam de educação
corretiva em como dialogar civilmente.
(Aplausos) (Vivas)
Nossas faculdades poderiam ser o lugar
onde nossos futuros líderes aprenderiam
a se envolver com quem eles discordam.
Mas, atualmente, muitas pessoas
no câmpus parecem achar
que a reação adequada às pessoas
com quem discordam
é gritaria, xingamentos
e até mesmo violência.
A cada ano, a cada semestre
mais exemplos surgem.
Em 2017, na Middlebury College,
onde a professora liberal Allison Stanger
tentou moderar uma troca de ideias
livre e justa com o controverso libertário
Charles Murray,
estudantes berraram, gritaram
e acionaram o alarme de incêndio.
Por fim, funcionários tentaram
tirá-los de lá escondidos, pelos fundos,
mas uma multidão
de manifestantes os encontrou
e sacudiu a cabeça da professora
Stanger tão violentamente
que ela sofreu uma lesão
cervical e uma concussão.
É isso que está ocorrendo
nos nossos câmpus,
locais onde a próxima geração de líderes
aprende a interagir com os outros.
Se isso ocorre lá,
deveríamos ficar surpresos
com o que ocorre em Washington D.C.,
em salas de reuniões de empresas
ou até mesmo em nossos bairros?
Minha especialidade é no ensino superior,
e tenho visto a falta de diversidade
intelectual em primeira mão.
Hoje, menos de 13% dos professores
se identificam como conservadores,
enquanto 60% se identificam
como liberal ou de extrema esquerda.
No campo das ciências humanas e sociais,
no qual a política, por vezes,
é o foco do ensino e da pesquisa,
apenas 5% se identificam
como conservadores,
e a maioria deles são
de economia ou ciência política.
Em algumas áreas, são
quase uma espécie extinta.
Desses 5%,
apenas alguns se dispõem
a admitir isso aos seus colegas.
Sete anos atrás, meu amigo
John Shields e eu
decidimos que seria interessante estudar
professores conservadores e libertários
nas ciências humanas e sociais.
Todos na universidade sabem
que professores são
majoritariamente liberais.
Mas percebemos quase não haver pesquisa
sobre a experiência
de conservadores no câmpus.
Como é a vida deles?
Sentem medo de serem punidos
ou de terem negada a estabilidade
por conta de suas opiniões políticas?
Nós entrevistamos
153 professores conservadores.
Muito do que descobrimos foi alarmante:
um terço deles escondia
suas opiniões políticas dos colegas.
Eles se descreviam como
"conservadores no armário".
Muitos expressaram grande medo
de serem expostos.
Alguns até pensaram que nosso projeto
era uma "ameaça vermelha" ao contrário:
estaríamos tentando
localizar conservadores
para que fossem expulsos da universidade.
Um sociólogo estava com tanto medo,
que não nos deixou entrevistá-lo.
Mas, após convencê-lo que vínhamos em paz,
ele finalmente concordou em falar conosco,
mas apenas bem longe de sua sala,
onde seus colegas não pudessem
nos ver ou ouvir,
no meio de um jardim botânico.
(Risos)
John e eu saímos dessa entrevista
nos sentindo como espiões,
em vez de professores nerds
e estranhos que, de fato, somos.
(Risos)
Vocês devem imaginar não ser um problema
conservadores terem de se esconder
em arbustos em jardins botânicos,
(Risos)
mas, se pensam que
diversidade é algo bom para nós,
diversidade de opiniões também o é.
Um dos motivos é por ser
importante para o ensino.
(Aplausos)
Idealmente, a universidade é o lugar
em que se aprende valores deliberativos,
como civilidade, tolerância
e respeito mútuo.
Mas, em uma monocultura,
isso é difícil de se fazer.
É uma oportunidade perdida
de educação cívica.
Também é o lugar
onde se deve aprender a viver
em uma sociedade diversificada.
Para muitos, é a primeira vez que são
expostos a pessoas diferentes deles.
Idealmente, alunos aprenderiam os melhores
argumentos da esquerda e da direita
e não as versões distorcidas e inflamadas
que se ouve nos noticiários
ou se lê nas redes sociais.
Mas, atualmente, é bem possível
receber educação,
e uma de boa qualidade,
sem nunca ser exposto
às maiores ideias conservadoras.
Ideias que, bem ou mal, profundamente
influenciaram a política norte-americana.
Mas não é impossível.
Robby George é um dos mais ilustres
professores conservadores americano,
e Cornel West é um de nossos mais notáveis
estudiosos afro-americanos.
Ele é um progressista
e autodeclarado democrata radical.
Apesar de suas diferenças políticas,
os dois se tornaram grandes amigos
enquanto lecionavam em Princeton.
Finalmente, decidiram dar um curso juntos.
Assim fazendo, mostraram aos alunos
como se podia respeitosamente
confrontar pessoas de quem se discorda
e melhorar seus próprios
argumentos ao mesmo tempo.
Hoje, eles fazem uma turnê
e visitam câmpus por todo o país.
O triste dessa história
é que isso é algo muito raro.
Nossos câmpus seriam
lugares bem mais saudáveis
se o exemplo deles fosse
a regra e não a exceção.
(Aplausos)
Outra importante meta da universidade
é produzir pesquisa que melhore
nossa compreensão do mundo.
Mas, bolhas acadêmicas, nas quais somente
falamos com quem concordamos,
comprometem esse objetivo.
Isso por conta do viés de confirmação.
Viés de confirmação nada mais é
do que a tendência que todos temos
de aceitar evidências que apoiem
nossas crenças preexistentes.
Por exemplo, se, assim como eu,
vocês bebem muito café,
pelo menos uma ou duas jarras por dia,
(Risos)
entusiasticamente aceitam todo relato
sobre os benefícios do café à saúde
(Risos)
e compartilham amplamente
nas redes sociais.
"Vejam, gente, a ciência confirmou
minhas escolhas de vida."
(Risos)
Mas, se virem uma pesquisa mostrando
que o café pode ser prejudicial:
"Não me conte, não quero saber
disso, não pode ser verdade".
Isso é viés de confirmação.
Basicamente, não gostamos que nos digam
que talvez estejamos errados,
principalmente em relação
às nossas crenças mais firmes,
temas como política, religião ou café.
Quando comunidades de pesquisa
intelectualmente isoladas se formam,
não há ninguém para contestar seus vieses.
Quando isso ocorre, o pensamento de grupo
se estabelece, e erros são ignorados.
Quando nos separamos
em grupos de mesma mentalidade,
nossas posições tendem
a ficar mais extremas.
Apenas comparem Boulder
a Colorado Springs.
(Risos)
Já devem ter ouvido falar que há
diferenças entre as duas comunidades.
(Risos)
Na verdade, estudiosos as analisaram.
Em um experimento, pegaram
um grupo de liberais de Boulder
e o fizeram discutir entre eles
questões polêmicas
como mudança climática
e casamento homossexual.
E então pegaram um grupo
de conservadores de Colorado Springs
e fizeram o mesmo.
Após cada grupo encerrar suas discussões,
suas posições ficaram mais radicais.
Os liberais de Boulder avançaram
mais para a esquerda,
e os conservadores de Colorado Springs,
mais para a direita.
A diversidade de opiniões afeta
a qualidade da educação que proporcionamos
e a qualidade da pesquisa que produzimos.
Universidades, especialmente gestores,
devem tê-la como prioridade.
Devem lembrar seus câmpus
que a universidade depende
da livre troca de ideias.
E isso impacta tudo, desde contratações
a palestrantes convidados.
Essas mudanças não vão ocorrer
da noite para o dia,
mas há ações à nossa disposição
para fazermos a diferença.
Uma delas é o que meu coautor
e eu chamamos de:
"um programa Fullbright ideológico".
O programa Fullbright é um programa
de intercâmbio educacional
no qual docentes e alunos americanos vão
ao exterior estudar, ensinar e pesquisar,
e estrangeiros vêm aos EUA fazer o mesmo.
Os Estados Unidos o criou
após a Segunda Guerra Mundial.
O objetivo é de promover a paz
aumentando o entendimento
mútuo entre as culturas.
Algo similar seria útil aqui,
onde culturas conservadoras
e progressistas
raramente interagem
uma com a outra no câmpus.
Na verdade, já existe um programa parecido
na Universidade do Colorado, em Boulder,
no qual todo ano eles trazem
um professor conservador ao câmpus.
(Risos)
Mais docentes poderiam ser encorajados
a seguir o exemplo
de Robby George e Cornel West
e dar aulas superando
discordâncias ideológicas.
Muitos professores já embarcaram nessa.
Uma organização, a Heterodox Academy,
foi fundada em 2015
por um estudioso progressista.
Já possui milhares de membros.
Esses docentes acreditam
que a diversidade de opiniões
é de seu próprio interesse,
pois faz deles melhores
professores e estudiosos.
Mas há uma lição maior a ser apreendida
por todos nós, estejamos no câmpus ou não.
Precisamos sair de nossas
bolhas políticas confortáveis
no Facebook ou Twitter.
Pensem na amizade íntima e pessoal
entre o magistrado conservador
Antonin Scalia
e a magistrada liberal Ruth Bader Ginsburg,
(Aplausos)
a notória RBG, como é conhecida.
(Risos)
Antes do falecimento de Scalia,
dificilmente havia duas pessoas
na Suprema Corte que discordavam mais
sobre como interpretar a Constituição.
Mas também não havia amigos
mais íntimos na Corte do que eles.
Na verdade, eles também tinham uma turnê,
na qual viajavam pelo país
e falavam sobre como discordavam
em praticamente tudo
quando se tratava de política
ou interpretação constitucional.
O relacionamento entre eles até inspirou
alguém a escrever uma ópera
sobre essa amizade peculiar.
(Risos)
Quando o magistrado Scalia faleceu,
a magistrada Ginsburg escreveu um tributo
comovente a quem chamava de melhor amigo.
Disse ela: "Discordávamos
de vez em quando".
(Risos)
É um considerável eufemismo para qualquer
um que estuda a Suprema Corte.
Mas ela disse que toda vez
que Scalia divergia das opiniões dela,
isso as melhorava,
porque Scalia acertava
todos os pontos fracos.
Todos precisamos de amigos assim.
Não podemos ser cidadãos sem eles.
No fim,
o que acontece na Torre de Marfim
não fica na Torre de Marfim,
porque o aluno de hoje
é o líder de amanhã.
A diversidade de ideias nos fará
melhores líderes, vizinhos, eleitores,
mas apenas se tivermos
a chance de ouvi-las.
Obrigado.
(Aplausos)
Kao profesor,
znam koliko koliko znači
imati učionicu punu studentata
različitog porekla.
Moji časovi o američkoj politici
su obogaćeni raznolikošću mojih studenata.
Na primer, kada razgovaramo
o reformi socijalne zaštite,
ne postoji ništa bolje
nego kad hrabri mladi student podigne ruku
i priča o ličnim izazovima
odrastanja u siromaštvu,
a ostatak razreda sedi i pažljivo sluša.
Dok naši fakulteti i univerziteti
ulažu svaki napor
da povećaju broj predstavnika
rasnih, etničkih i seksualnih manjina,
postoji jedna vrsta različitosti
koju često zaboravljamo:
razlika u mišljenju.
Danas, u sve izraženijoj
polarizovanoj političkoj klimi,
imati na fakultetu ljude
sa različitim gledištem
važnije je nego ikad.
Ako niste primetili, Vašington
je u poslednje vreme neka vrsta spektakla.
(Smeh)
I ako ste poput mene,
verovatno ste pomislili
da bi našim liderima koristio
popravni iz građanskog dijaloga.
(Aplauz i ovacije)
Naši fakulteti bi mogli biti mesto
gde će naši budući lideri naučiti
da komuniciraju sa ljudima
sa kojima se ne slažu.
Ali danas previše ljudi
na fakultetima izgleda misli
da je prihvatljiv odgovor
ljudima sa kojima se ne slažu
vikanje, prozivanje, pa čak i nasilje.
Svaka godina, svaki semestar
donosi sve više i više primera.
Kada je na koledžu Midlberi 2017. godine
profesorka liberalka Alison Stenger
pokušala da ostvari
slobodnu i pravičnu razmenu ideja
sa kontroverznim libertarijancem
Čarlsom Marijem,
studenti su vikali, vrištali
i uključili alarme za požar.
Na kraju su zvaničnici fakulteta pokušali
da ih prokrijumčare na zadnji izlaz,
ali ih je rulja protestanata našla
i udarila glavu profesorki Stenger
tako snažno da je zadobila
povredu kičme i potres mozga.
To se dešava na našim fakultetima,
mestima gde buduće generacije lidera
uče da komuniciraju sa drugima.
Ako se to dešava tamo,
možemo li biti iznenađeni
onim što se dešava u Vašingtonu,
na sastancima upravnih odbora kompanija,
ili čak u našem komšiluku?
Moje polje stručnosti je,
nekim slučajem, više obrazovanje,
i video sam, iz prve ruke,
nedostatak intelektualne različitosti.
Danas se manje od 13 procenata profesora
izjašnjava da su konzervativci,
dok se 60 procenata izjašnjava
ili da su liberali ili krajnja levica.
U humanističkim i društvenim naukama,
poljima gde je politika često
centralni deo predavanja i istraživanja,
svega pet procenata
se izjašnjava kao konzervativci,
i većina ih je u ekonomskim
ili političkim naukama.
U nekim oblastima su gotovo izumrla vrsta.
Od tih pet procenata,
samo neki su voljni
da to i priznaju svojim saradnicima.
Pre sedam godina,
moj prijatelj Džon Šilds i ja
smo odlučili da bi bilo interesantno
proučiti konzervativce i libertarijance
sa društvenih i humanističkih nauka.
Svi na univerzitetu su znali
da su profesori velikom većinom liberali.
Ali mi smo shvatili
da skoro da ne postoji istraživanje
o iskustvu konzervativaca na fakultetu.
Kako izgleda njihov život?
Da li se boje kazne,
ili da će im uskratiti
status redovnog profesora
zbog njihove političke opcije?
Napravili smo intervju
sa 153 profesora konzervativca.
Mnoge stvari koje smo saznali
bile su alarmantne.
Jedna trećina njih je skrivala
svoje političko opredeljenje od kolega.
Sebe bi opisali kao
„prikrivenog konzervativca”.
Mnogi su izrazili duboki strah
da će biti razotkriveni.
Neki su čak mislili da je naš projekat
crvena panika u obrnutom redosledu:
mora da hoćemo
da identifikujemo konzervativce
kako bismo ih proterali sa univerziteta.
Jedan sociolog se toliko plašio
da je odbio intervju.
Nakon što smo ga ubedili
da dolazimo u miru,
napokon je pristao da razgovara s nama,
ali što dalje od njegove kancelarije,
negde gde nas njegove kolege
ne bi mogle videti ni čuti -
usred botaničke bašte.
(Smeh)
Džon i ja smo se po završetku intervjua
osećali pre kao špijuni
nego kao štreberski i društveno nespretni
profesori, što smo u stvari i bili.
(Smeh)
Možda vi ne vidite problem u tome
da konzervativci moraju da se skrivaju
iza žbunja u botaničkoj bašti,
(Smeh)
ali ako smatrate
da je različitost dobra za sve nas,
onda to važi i za različitost gledišta.
Između ostalog, značajno je za predavanje.
(Aplauz i ovacije)
U najboljem slučaju,
univerzitet je mesto gde studenti
mogu da izuče prosvetljujuće vrline,
kao što su građansko ponašanje,
tolerancija i međusobno poštovanje.
Ali u monokulturi
to je jako teško uraditi.
To je izgubljena šansa
za građansko obrazovanje.
Univerzitet je takođe mesto
gde studenti treba da nauče
da žive u raznolikom društvu.
Za mnoge, to je stvarno prvi put
da su izloženi ljudima
koji su drugačiji od njih.
U najboljem slučaju, studenti bi saznali
najbolje argumente i levice i desnice,
a ne razblažene ili rasplamsale verzije
koje čujete na kablovskim vestima
ili pročitate na društvenim mrežama.
Ali danas je vrlo moguće
da završite svoje školovanje -
i to u elitnoj ustanovi -
i da nikada ne budete izloženi
najvećim idejama konzervativaca,
idejama koje su, na ovaj ili onaj način,
duboko uticale na američku politiku.
Ali to nije nemoguće.
Robi Džordž je jedan od najcenjenijih
američkih profesora konzervativaca,
a Kornel Vest je jedan od naših
najeminentnijih afroameričkih naučnika.
On je progresivac i samodeklarisani
radikalni demokrata.
Uprkos svojim političkim razlikama,
njih dvojica su postali bliski prijatelji
dok su bili kolege na Prinstonu.
Na kraju su odlučili
da zajedno drže predavanja.
To im je omogućilo da pokažu studentima
kako možete sa poštovanjem razgovarati
sa ljudima sa kojima se ne slažete,
istovremeno izoštravajući svoje argumente.
Danas oni imaju putujući šou
i posećuju fakultete širom zemlje.
Jedino što je tužno u toj priči
je što je to toliko retko.
Naši fakulteti bi bili
mnogo zdravija mesta
kada bi njihov primer
bio pravilo, a ne izuzetak.
(Aplauz)
Još jedan važan cilj fakulteta
jeste da prikuplja istraživanja
koja poboljšavaju razumevanje sveta.
Ali akademski krugovi, gde mi pričamo
samo sa ljudima sa kojima se slažemo,
podrivaju tu misiju.
A razlog tome je efekat potvrđivanja.
Efekat potvrđivanja
je tendencija koju svi imamo,
da prihvatimo dokaze
koji potvrđuju naša predubeđenja.
Na primer, ako ste kao ja
i pijete puno kafe,
bar jednu ili dve džezve dnevno,
(Smeh)
sa oduševljenjem prihvatate svaku priču
o lekovitom dejstvu kafe,
(Smeh)
i delite ih po svim društvenim mrežama.
„Vidite, nauka je potvrdila
moj životni izbor.”
(Smeh)
Ali ako naiđete na istraživanje
koje pokazuje da je kafa loša za vas:
„Nemoj mi to pričati, ne želim da slušam,
to ne može biti istina.”
To je efekat potvrđivanja.
U suštini, niko od nas ne voli
kada nam se kaže da možda nismo u pravu,
što posebno važi kada je reč
o našim najsnažnijim uverenjima,
o stvarima kao što su politika,
religija ili kafa.
Kada se formiraju intelektualno
zatvorene istraživačke zajednice,
ne postoji niko da im ospori predrasude.
A kada se to desi,
nastupa kolektivno mišljenje
i greške prolaze neopaženo.
Kada smo podeljeni u grupe istomišljenika,
naši stavovi takođe imaju tendenciju
da postanu ekstremniji.
Uporedite samo Bolder
sa Kolorado Springsom.
(Smeh)
Možda ste čuli da postoje neke razlike
između ove dve zajednice?
(Smeh)
U stvari, naučnici su ih izučavali.
U jednom eksperimentu
uzeli su grupu liberala iz Boldera,
i dali im da pričaju
o kontroverznim temama
kao što su klimatske promene
i istopolni brakovi.
Zatim su uzeli grupu konzervativaca
iz Kolorado Springsa
i njima dali iste teme.
Po završetku razgovora, svaka grupa
je imala još ekstremniji pogled.
Liberali iz Boldera
su otišli još više levo,
dok su se konzervativci Kolorado Springsa
pomerili još više desno.
Različita gledišta direktno utiču
na kvalitet obrazovanja koji pružamo
i kvalitet istraživanja koja sprovodimo.
Univerziteti, a posebno dekani,
moraju to postaviti kao prioritet.
Moraju podsetiti svoje fakultete
da budućnost univerziteta zavisi
od slobodne razmene ideja.
A to utiče na sve, počev od angažovanja
gostujućih profesora.
Ove promene se neće desiti preko noći,
ali postoje stvari koje možemo da uradimo
kako bismo ostvarili promenu.
Jedna opcija je, kako smo je nazvali
moj saradnik i ja,
„ideološki Fulbrajtov program”.
Fulbrajtov program je program
obrazovne razmene,
gde američki profesori i studenti
idu u inostranstvo da uče,
predaju i istražuju.
A onda stranci dolaze ovamo i rade isto.
Amerika je napravila ovaj sistem
nakon Drugog svetskog rata.
Cilj je bio da se promoviše mir
povećanjem uzajamnog
kulturološkog razumevanja.
Nešto slično bi bilo korisno i ovde,
gde konzervativna i progresivna kultura
retko komuniciraju na fakultetu.
U stvari, već postoji sličan program
na Univerzitetu Kolorada u Bolderu,
gde svake godine dovedu
profesora konzervativca na fakultet.
(Smeh)
Mnogo više profesora bi trebalo podstaći
da slede primer Robija Džordža
i Kornela Vesta,
i da drže predavanja
gde god postoje ideološke podele.
Mnogi profesori su već u tome.
Jedna organizacija, Akademija Heterodoks,
koju je 2015. godine
osnovao progresivni naučni radnik,
već ima nekoliko hiljada članova.
Ovi profesori veruju
da je različitost mišljenja
u njihovom sopstvenom interesu,
zato što ih čini boljim predavačima
i naučnim radnicima.
Ali postoji jedna veća lekcija za sve nas,
bilo da smo deo fakulteta ili ne.
Svi treba da izađemo
iz svoje sigurne političke zone
na Fejsbuku ili Tviteru.
Razmislite o bliskom prijateljstvu
između sudije konzervativca
Antonina Skalije
i sudije liberalke Rut Bajder Ginsberg,
(Aplauz i ovacije)
ozloglašene RBG, kako je svi znaju.
(Smeh)
Pre nego što je sudija Skalija umro,
nije bilo dvoje ljudi u sudu
čija su mišljenja bila toliko različita
o načinu na koji se tumači Ustav.
Ali takođe nije bilo ni većih prijatelja
u sudu od njih dvoje.
U stvari, i oni su imali putujući šou,
gde su išli po zemlji
i pričali o svojim neslaganjima
skoro oko svega kada je reč o politici
ili tumačenju Ustava.
Njihov čudan odnos je čak inspirisao
nekog da napiše operu
o njihovom neobičnom prijateljstvu.
(Smeh)
Kada je sudija Skalija umro,
sudija Ginsberg je napisala dirljivi govor
posvećen čoveku koga je zvala
svojim najboljim drugarom.
Rekla je: „Povremeno se ne bismo složili.”
(Smeh)
To je veoma blago rečeno,
za svakog ko je proučavao Vrhovni sud,
ali ona je izjavila da, kad god se Skalija
ne bi složio sa njenim mišljenjem,
to bi ih uvek učinilo još boljim,
zato što je Skalija
pogađao sve slabe tačke.
Svi su nam potrebni takvi prijatelji.
Ne možemo da obavljamo
svoj posao građana bez njih.
Na kraju,
ono što se desi u kuli slonovače
ne ostaje u kuli slonovače,
zato što je današnji student
sutrašnji lider.
Različitost ideja će nas učiniti
boljim liderima, komšijama, glasačima,
ali samo ako dobijemo šansu da ih čujemo.
Hvala vam.
(Aplauz)