Ik kom praten over klimaatverandering, maar ik ben geen milieudeskundige. Eigenlijk heb ik mezelf nooit als een natuurmens gezien. Ik ben nooit gaan kamperen, heb nooit rondgetrokken, had zelfs nooit een huisdier. Ik heb mijn hele leven in steden gewoond, in feite slechts in één stad. En alhoewel ik de natuur graag een bezoekje breng, zag ik haar altijd als iets van elders, ver weg, met het hele moderne leven een bastion tegen haar krachten. In andere woorden, net als iedereen die ik kende, leefde ik mijn leven zelfvoldaan en misleid over de dreiging van mondiale opwarming. Ik dacht dat die traag verliep, ver weg gebeurde en slechts een bescheiden bedreiging was voor mijn manier van leven. Op al die manieren zat ik er schromelijk naast. Als de meesten praten over klimaatverandering, praten ze over de toekomst. Als ik dat deed, zou ik zeggen: "Volgens de VN zullen we met deze koers tegen het eind van de eeuw waarschijnlijk vier graden Celsius opwarming krijgen." Dat zou volgens sommige wetenschappers betekenen: tweemaal meer oorlog, half zoveel voedsel, en een mondiaal BBP mogelijk 20% kleiner dan het zou zijn zonder klimaatopwarming. Dat is een pak erger dan bij de Grote Depressie en het zou blijvend zijn. Maar de tegenslagen zullen veel vroeger dan 2100 komen. Men schat dat tegen 2050 veel van de grote steden in Zuid Azië en het Midden Oosten in de zomer bijna letterlijk onleefbaar heet zullen worden. Dat zijn steden die vandaag een thuis bieden aan 10, 12, 15 miljoen mensen. En binnen 30 jaar kan je daar misschien niet meer buitenkomen zonder risico op zonnesteek of misschien wel dood. De planeet is nu 1,1 °C warmer dan voor de industrialisatie. Dat lijkt misschien niet veel, maar het plaatst ons al buiten het temperatuurgebied van de hele menselijke geschiedenis. Dat betekent dat alles dat we als soort ooit hebben gekend, de evolutie van het menselijk dier, de ontwikkeling van de landbouw, de ontwikkeling van de primitieve beschaving, de moderne beschaving en de industriële beschaving, alles wat we van onszelf weten als biologische wezens, als sociale wezens, als politieke wezens, is allemaal het resultaat van klimaatomstandigheden die we al achter ons hebben gelaten. Het is alsof we landden op een compleet andere planeet met een compleet ander klimaat. En nu moeten we uitzoeken wat van de beschaving die we meebrachten deze nieuwe omstandigheden kan doorstaan, en wat niet. En het gaat van hier verder bergafwaarts. Een heel lange tijd werd ons verteld dat klimaatverandering een traag verloop kent. Het begon met de industriële revolutie en wij moesten de rommel van onze grootouders opruimen om er onze kleinkinderen niet mee op te schepen. Het was een verhaal van eeuwen. In feite is de helft van de uitstoot ooit geproduceerd door het verbranden van fossiele brandstoffen in de loop van de hele menselijke geschiedenis geproduceerd in slechts de laatste 30 jaar. Dat is sinds Al Gore zijn eerste boek over opwarming publiceerde. Dat is sinds de VN het IPCC over klimaatverandering oprichtte. Wij hebben sinds toen meer schade aangericht dan in alle eeuwen en millennia tevoren. Ik ben 37 jaar, wat inhoudt dat mijn leven dit hele verhaal omvat. Toen ik werd geboren, leek het klimaat van de planeet stabiel. Vandaag ... staan we op de rand van een katastrofe. De klimaatcrisis is geen erfenis van onze voorouders. Ze is het werk van één enkele generatie. De onze. Dit kan allemaal op slecht nieuws lijken -- wat het ook is, heel slecht nieuws -- maar het bevat, denk ik, ook wat goed nieuws, tenminste relatief gezien. Deze impacts zijn angstwekkend groot. Maar ook opwindend, denk ik. Want het toont uiteindelijk aan hoeveel macht wij hebben over het klimaat. Als deze helse scenario's op ons afkomen, is dat omdat wij ze hebben laten gebeuren, omdat wij ervoor kozen ze te laten gebeuren. Wat inhoudt dat we ook voor andere scenario's kunnen kiezen. Nu ziet dat er misschien een beetje te rooskleurig uit en de politieke hindernissen zijn in feite enorm. Maar het is een feit dat de mens de voornaamste oorzaak van de opwarming is: de koolstof die we de atmosfeer inpompen. Onze handen rusten op de knoppen. Wijzelf kunnen het verhaal schrijven van de toekomst van het klimaat van onze planeet. Niet alleen kunnen -- we doen het al. Omdat niets doen ook iets doet, zullen wijzelf dat verhaal schrijven of we het nu leuk vinden of niet. Dit is niet zomaar een verhaal, wij allen houden de toekomst van onze planeet in onze handen. Het is het soort verhaal dat we alleen tegenkwamen in de mythologie en de theologie. Een enkele generatie die de toekomst van de mensheid op het spel zette, krijgt de taak te zorgen voor een nieuwe toekomst. Hoe zou die eruizien? Het kan betekenen dat we de planeet moeten overdekken met zonnepanelen -- echt waar je ook kijkt. Het kon betekenen dat als we een betere technologie zouden ontwikkelen, we met wat minder zouden kunnen volstaan. Men schat dat slechts een sliertje Sahara genoeg zonne-energie absorbeert voor alle energiebehoeften van de aarde. We zouden waarschijnlijk een nieuw elektriciteitsnet nodig hebben, een dat geen twee derde van zijn energie verspilt als warmte, zoals vandaag in de VS. Misschien konden we wat meer kernenergie nodig hebben, al zou het een totaal andere vorm van kernenergie moeten zijn, omdat nu de technologie simpelweg niet kost-competitief is met die van hernieuwbare energie, waarvan de prijs snel aan het dalen is. We hebben een nieuw soort vliegtuig nodig, omdat ik niet denk dat het erg realistisch is om aan de hele wereld te vragen het vliegen op te geven, vooral omdat zovelen van het mondiale Zuiden het zich nu pas kunnen veroorloven. We hebben vliegtuigen nodig die geen koolstof uitstoten. We hebben een nieuw soort landbouw nodig. Waarschijnlijk willen mensen vlees niet opgeven of veganist worden, dus zouden we vlees anders moeten gaan kweken. Of misschien op een oude manier, vermits we al weten dat traditionele graaspraktijken runderboerderijen kunnen veranderen van wat we koolstofbronnen noemen, die CO2 produceren, tot koolstofputten, die het absorberen. Als je van tech-oplossingen houdt, kunnen we misschien vlees in een lab kweken. Wellicht kunnen we ook echt vee voeden met zeewier, omdat dat hun methaanproductie met 95 tot 99% vermindert. Waarschijnlijk moeten we dat allemaal doen, omdat, zoals met elk stukje van deze puzzel, het probleem eenvoudig te enorm en te gecompliceerd is om het op te lossen met één enkel wondermiddel. En hoeveel oplossingen we ook zullen gaan toepassen, we gaan waarschijnlijk niet op tijd 'decarboniseren'. Dat is de angstwekkende wiskunde waar we tegen aankijken. We gaan de klimaatverandering niet kunnen verslaan, alleen maar ermee leven en ze beperken. Dat betekent dat we waarschijnlijk wat 'negatieve uitstoot' moeten hebben, waardoor we ook koolstof uit de atmosfeer gaan halen. Miljarden nieuwe bomen, misschien wel biljoenen. En hele plantages met koolstofvangende machines. Misschien een industrie van twee- of viermaal de omvang van de olie- en gasindustrie van vandaag, om de schade ongedaan te maken die deze industrieën de afgelopen tientallen jaren hebben veroorzaakt. We zouden een nieuw soort infrastructuur moeten hebben, gemaakt van een nieuw soort cement, want als cement nu een land zou zijn, het de derde grootste uitstoter van de wereld was. China giet elke drie jaar evenveel cement als de VS in de hele 20ste eeuw. We zouden zeedijken en rivierdijken moeten bouwen om de mensen aan de kust te beschermen, waarvan er velen nu te arm zijn om ze vandaag te bouwen, wat betekent dat we moeten stoppen met eng nationalistische geopolitiek die maakt dat we het lijden van mensen elders onbelangrijk vinden, zelfs als we ervan op de hoogte zijn. Deze betere toekomst zal niet gemakkelijk zijn. Maar alleen mensen staan haar in de weg. Dat zal je misschien niet erg troosten, als je weet wat ik weet over menselijke brutaliteit en onverschilligheid, maar ik beloof je dat het beter is dan het alternatief. Wetenschap weerhoudt ons niet van actie en de technologie evenmin. Vandaag al hebben we de middelen om ermee te beginnen. En natuurlijk hebben we ook de middelen om de armoede in de wereld te stoppen, epidemieën en ook vrouwenmishandeling. Wat we daarom nodig hebben, meer nog dan nieuwe middelen, is nieuwe politiek, een manier om deze menselijke hindernissen te overwinnen -- onze cultuur, onze economieën, onze voorkeur voor status quo en het feit dat we bagatelliseren wat ons echt bang maakt. Onze kortzichtigheid. Ons gevoel van eigenbelang. En het egoïsme van 's werelds rijken en machtigen, die er het minst bij gebaat zijn om iets te veranderen. Ook zij zullen lijden, maar niet zoveel als diegenen die het minst hebben, die het minst aan de opwarming hebben bijgedragen en die het minst hebben geprofiteerd van de gebeurtenissen die ons tot de crisis hebben gebracht, maar die er in de komende jaren de grootste last van zullen dragen. Een nieuwe politiek zou de zaak om die last te beheren -- waar hij terechtkomt en hoe zwaar hij zal zijn -- de topprioriteit van onze tijd moeten maken. Wat dan ook, klimaatverandering zal het moderne leven veranderen. Een zekere hoeveelheid opwarming hebben we al en is onvermijdelijk, wat waarschijnlijk ook zal gelden voor een zekere hoeveelheid lijden. En zelfs als we heldhaftig actie ondernemen en een aantal van de meest angstaanjagende scenario's vermijden, zou dat betekenen dat we op een totaal andere planeet gaan leven. Met nieuwe politiek, nieuwe economieën, een nieuwe relatie tot de technologie en een nieuwe relatie met de natuur -- een totaal nieuwe wereld. Maar wel een relatief leefbare. Relatief welvarend. En groen. Waarom niet voor die gaan? Bedankt. (Applaus)