"Drugie przyjście" Williama Butlera Yeatsa
w przekładzie Stanisława Barańczaka

Kołując coraz szerszą spiralą,

sokół przestaje słyszeć sokolnika.

Wszystko w rozpadzie, w odśrodkowym wirze,

czysta anarchia szaleje nad światem.

Wzdyma się fala mętna od krwi,

wszędzie wokół zatapiając
obrzędy dawnej niewinności.

Najlepsi tracą wszelką wiarę,

a w najgorszych kipi
żarliwa i porywcza moc.

Tak, objawienie jakieś się przybliża.

Tak, Drugie Przyjście chyba się przybliża.

Drugie Przyjście!

Zaledwie wyrzekłem te słowa,

ogromny obraz rodem
ze Spiritus Mundi wzrok mój poraża.

Gdzieś w piaskach pustyni

kształt o lwim cielsku
i człowieczej głowie,

z okiem jak słońce pustym, bezlitosnym,

dźwiga powolne łapy,

a wokoło krążą pustynnych ptaków
rozdrażnione cienie.

Znów mrok zapada,

lecz teraz już wiem,

że dwadzieścia stuleci kamiennego snu

rozkołysała w koszmar dziecinna kolebka.

I cóż za bestia, której czas
wreszcie powraca,

Pełznie w stronę Betlejem,
by tam się narodzić?