[DRUMMING]
[KEVIN BEASLEY]
--There's not going to be a beginning...
[DRUMMING]
--I think that's enough to start.
[DRUMMING]
[CLAP]
So right now,
I've been putting a lot of energy
into an exhibition at the Whitney,
which is my first major solo exhibition
here in the city.
The project is multiple parts.
There is a sound installation,
that is rooted around
a cotton gin motor,
and three large sculptural works.
The work really comes out
of an experience I had at a family reunion
in Valentines, Virginia,
in the summer of 2011.
I drove down from New Haven.
The property has a meandering road
that leads to the house.
I look up,
and I see the fields are planted.
I stopped the car and I looked,
and I was like, "Whoa, what is that?"
And I rolled the window down,
and I saw that it was cotton.
It struck me in a way that I couldn't quite
wrap my head around.
Emotionally, it was too heavy.
Mentally, it was too heavy.
I felt like I hadn't reconciled something.
I was like, "Why am I so mad at this plant?"
This plant is not doing anything other than
growing and being beautiful.
I felt like, okay, there's a lot of unpacking
that has to happen.
--You know, I want to actually point to this
cotton here.
--This here has all been ginned.
--This is all cotton from Virginia,
--Valentines, Virginia.
Using cotton, raw cotton, as a material
is really important,
because as materially-oriented as I am,
it's all because there is a context
for those materials.
For the exhibition, there will be
three large sculptural works.
I've been calling them slabs,
because of their relationship to architecture.
They're made from wildly different materials.
--This is a sweater.
--It's a Yale cotton,
--really nice, preppy sweater.
--And then these are some durags,
some blue ones.
--For this they're going to represent a
river,
--or some sort of flowing water.
Every material has some sort of
history or life that it's lived.
They become ways of telling stories.
--This is a collar from my cap and gown,
when I graduated from Yale.
When I think about cotton,
it takes me everywhere.
You think about politics.
You think about social relationships you have.
You think about economics.
Reparations.
It all just unfolds and is laid out.
These pages come from an
atlas of the Transatlantic slave trade.
It's remarkable that these records
have been kept for so long
and in such detail.
But it's also indicative of trade and commerce.
You keep track of every single thing,
every movement,
because there's money
and there's capital involved.
But these were bodies.
Being a Black person in this current state,
that’s what you're encouraged to do--
is to move on.
Like, "Ok, there's been time."
"There's been space," right?
It's a false narrative.
But it also is one that you
feel the pressure from.
That to me is an essential aspect
of making sculpture.
You have to deal with its materiality.
These works, I think,
they demand that.
They demand you to confront them,
because they're confronting you.
[DRUMMING]
[DRUMS STOP, SILENCE]
I was searching for a cotton gin.
I had cotton, and I was thinking,
maybe I could make t-shirts,
or I can make garments.
I went on eBay,
searching for a small hand-held,
hand-cranked thing,
and the first thing I came across
was an ad for this large cotton gin motor.
I felt like it was telling me what I needed
to do.
The cotton gin was invented by
Eli Whitney in 1794.
What it does is it separates
the fibers from the seeds,
which was the most time-consuming part
for slaves.
People thought that it would decrease
the number of slaves.
But it actually had the opposite effect,
because more land was acquired,
plantations got larger.
It actually increased the number of slaves.
The cotton gin motor is encased
in a sound-proof glass chamber,
and primarily came out of this decision
to be able to experience
and see the motor running,
and not hear it.
That came out of a conversation
with the former owner,
where, when I asked him about
what it sounded like,
he couldn't articulate.
He didn't have the words
to really describe that sound.
It was really something that
you had to experience for yourself.
--Okay.
Sound has always been important to me.
It has increasingly become a way
for me to process the world.
Sound is just as physical and tactile
as any other material.
[PROCESSED SOUND OF COTTON GIN MOTOR]
[SILENCE]
How do you deliver that physicality,
or that tactility of something you can't see,
or something that you don't feel
in a traditional way?
[PROCESSED SOUND OF COTTON GIN MOTOR]
It shakes your insides.
You feel the vibrations.
Do people want to sit and listen to this?
Do they want to take the time to consider
what that sound is,
and where it is coming from?
I'm interested in people asking
what their relationship is to this material--
to see a wall of cotton
that comes from a really specific place,
the American South--
just to think about
what their relationship is to that,
and how do they feel implicated,
if at all.
Are we really taking the time to process
and understand these things?
So I think setting up a scenario
where people can take the time
is as much as I can really offer.
[SOLO DE BATERÍA]
--[KEVIN BEASLEY]
No va a haber un comienzo...
[SOLO DE BATERÍA]
--Creo que eso es bastante para empezar.
¨Las Materias Primas de Kevin Beasley¨
[PALMADA] [SILENCIO]
Bueno, ahora mismo
he estado invirtiendo muchísima energía
en una exhibición en el Whitney,
la cual es mi primera gran exposición
individual aquí en la ciudad.
El proyecto tiene varias partes.
Hay una instalación de sonido,
que está enraizada alrededor
de una desmotadora de algodón,
y tres grandes obras escultóricas.
El trabajo realmente sale de una
experiencia en una reunión familiar
en una reunión familiar que tuve
en Valentines, Virginia, en el verano de 2011.
Conduje desde New Haven.
La propiedad tiene un camino sinuoso
que te lleva hasta la casa.
Miro hacia arriba,
y veo que los campos están plantados.
Paré el coche y miré,
y yo estaba como, "Guau, ¿qué es eso?"
Y bajé la ventanilla,
y vi que era algodón.
Me golpeó de una manera que
me llegó a la cabeza.
Emocionalmente,
era demasiado pesado.
Mentalmente, era demasiado pesado.
Sentí que me faltaba algo por reconciliar.
Yo estaba como,
"¿y yo por qué estoy tan cabreado con esta planta?"
Esta planta no está haciendo nada más que
crecer y ser bonita.
Sentí que, bueno, que aún hay mucho
que desempaquetar.
-- Sabes, quiero apuntar a este
algodón aqui
--Todo esto de aquí ha sido desmotado.
-- Todo ese algodón es de Virginia,
--Valentines, en Virginia.
Usar algodón, algodón crudo,
como material es muy importante,
porque estando tan orientado al material
como lo estoy yo,
hay un contexto
para esos materiales.
Para la exposición, habrá
tres grandes obras escultóricas.
Los he estado llamando losas,
por su relación con la arquitectura.
Están hechos de materiales muy diferentes.
--Esto es un suéter.
--Es de Yale,
--muy bonito, un suéter preppy.
-- Y luego estos son durags azules,
--van a representar un río,
--o algún tipo de agua que fluye.
Cada material tiene algún tipo de
historia o vida que se vive.
Se convierten en formas
de contar historias.
--Este es un cuello de mi capa y toga,
cuando me gradué de Yale.
Cuando pienso en el algodón,
me lleva a todos lados
Piensas en política.
Piensas en las relaciones sociales que tienes.
Piensas en economía.
Reparaciones.
Todo se despliega y se presenta.
Estas páginas provienen de un
Atlas del comercio transatlántico de esclavos.
Es notable que estos registros
se han mantenido durante tanto tiempo
y con tanto detalle.
Pero también es indicativo de
trata y comercio.
Se realiza un seguimiento de cada cosa,
cada movimiento,
porque hay dinero
y hay capital involucrado.
Pero estos eran cuerpos.
Al ser una persona negra en este estado actual,
eso es a lo que te sientes animado a hacer...
a seguir adelante.
Como, "Ok , ha habido tiempo".
"Ha habido espacio", ¿verdad?
Es una narrativa falsa.
Pero también es de ahí
de donde viene la presión
Ese para mi es un aspecto esencial
al esculpir.
Tienes que lidiar con su materialidad.
Estas obras, creo, exigen eso
Te exigen enfrentarte a ellas.
porque ellas se están enfrentando a ti.
[SOLO DE BATERÍA]
[SILENCIO]
Estaba buscando una desmotadora de algodón.
Tenía algodón, y estaba pensando,
podría hacer camisetas,
o puedo hacer prendas.
Me metí en Ebay,
buscando una pequeña de mano,
algo con manivela,
y lo primero que encontré era un anuncio
de esta enorme desmotadora de algodón.
Sentí que me decía lo que tenía hacer.
La desmotadora de algodón fue inventada por
Eli Whitney en 1794.
Lo que hace es separar las fibras de las semillas,
que era la parte que más tiempo les consumía
a los esclavos.
La gente pensó que disminuiría.
el número de esclavos.
Pero en realidad tuvo el efecto contrario,
porque se adquirió más tierra,
las plantaciones se hicieron más grandes.
En realidad aumentó el número de esclavos.
La desmotadora de de algodón está encastrada
en una cámara de vidrio insonorizada,
y principalmente salió esta decisión,
de poder experimentar
y ver el motor en marcha,
y no escucherlo.
Eso salió de una conversación.
con el antiguo propietario,
cuando le pregunté por
cómo sonaba,
no podía particular palabra.
No tenía las palabras para
describir ese sonido.
De verdad, era algo que
tenías que experimentar por ti mismo.
--Vale.
El sonido siempre ha sido importante para mí.
Se ha ido convirtiendo cada vez más
en mi forma de procesar el mundo
El sonido es tan físico y táctil
como cualquier otro material.
[SONIDO PROCESADO DE LA DESMOTADORA DE ALGODÓN]
[SILENCIO]
¿Cómo liberas esa fisicalidad,
o esa tactilidad de algo que no puedes ver,
o de algo que no sientes
de manera tradicional?
[SONIDO PROCESADO DE LA DESMOTADORA DE ALGODÓN]
Te remueve las entrañas.
Sientes las vibraciones.
¿Va a querer la gente sentarse y escuchar esto?
¿Se quieren tomar el tiempo para considerar
qué es ese sonido
y de dónde viene?
Estoy interesado en que la gente se cuestione
su relación con este material--
que vean un muro de algodón
que viene de un lugar específico,
del sur Americano--
solo para que piensen
en su relación con eso,
y en cómo de implicados se sienten,
si es que se sienten así.
¿De verdad estamos tomándonos
el tiempo para procesar y entender estas cosas?
Así que creo que configurar un escenario
donde la gente pueda tomarse el tiempo
es todo lo que puedo ofrecer.
[BATTERIE]
[KEVIN BEASLEY]
pas de début...
[BATTERIE]
Je pense que c'est assez
on peut commencer.
[BATTERIE]
[CLAP]
Donc, en ce moment,
j'ai mis beaucoup d'énergie
dans une expo au Whitney,
ma toute première exposition
solo dans cette ville.
Le projet comprend plusieurs composantes.
Il y a une installation sonore,
ancrée autour d'un moteur
égreneur de coton,
et trois grandes œuvres de sculpture.
Ce travail est né du vécu
lors d'une réunion de famille
à Valentines en Virginie,
lors de l'été de 2011.
J'étais descendu en voiture de New Haven.
La maison est accessible par
une route sinueuse.
Je lève les yeux et
je vois des champs plantés.
J'ai coupé le moteur et j'ai regardé,
et je me disais
"Ouah ! c'est quoi ça ?"
J'ai baissé la vitre et
j'ai vu que c'était du coton.
Cela m'a frappé de telle sorte
que je ne comprenais pas.
Émotionnellement, c'était trop.
Mentalement, c'était trop.
Comme si quelque chose
m'échappait.
Je me demandais "Pourquoi
cette plante m'interpelle ?"
Cette plante ne fait rien
d'autre que de grandir et d'être belle.
Et donc je me suis dit "Ok,
déballons toutes ces émotions."
Je veux accomplir
quelque chose avec ce coton.
Tout ce coton a été égrené.
Tout ce coton vient de Virginie,
de Valentines, en Virginie.
Utiliser le coton brut, comme
matière est vraiment important,
car comme je suis attiré
vers les matériaux,
en raison du contexte
de ces matériaux.
Pour l'exposition, il y aura
trois grandes œuvres sculpturales.
nommées dalles à cause de
leur lien avec l'architecture.
Composées de matériaux très différents.
Ça c'est un sweater.
C'est du coton de Yale.
Un sweat sportif
bon chic bon genre.
Ensuite il y a quelques durags, des bleus.
Ici, ils représenteront une rivière,
ou une sorte de cours d'eau qui s'écoule.
Chaque matière a une
histoire, la vie qu'elle a vécu.
Elle est une manière de
raconter une histoire.
C'est le col de ma toge
de Yale et son chapeau.
Quand je pense au coton,
ça me renvoie à un tas de choses.
A la politique.
Aux relations sociales.
A l'économie.
Aux réparations.
Tout ce déballe et s'étale.
Ces pages d'un atlas
de la Traite des Esclaves Transatlantique.
ces pages ont été gardées
si longtemps, c'est super
et avec autant de détails.
Mais c’est aussi révélateur du commerce.
Vous suivez chaque chose,
chaque mouvement,
de l'argent, des capitaux impliqués.
Mais ces capitaux étaient
des corps.
Quand tu es noir aujourd'hui dans ce pays,
on te pousse à passer à autre chose.
Genre "Ok, le temps a passé entre temps."
"Il y a de l'espace", ok ?
C'est faux.
Tu as l'impression de devoir
t'y soumettre.
Pour moi, c'est un aspect
essentiel de la sculpture.
Faire face à cette matérialité.
Ces travaux réclament
cet effort.
Ils exigent que tu les confronte,
parce qu'ils te confrontent.
[BATTERIE]
[LA BATTERIE S’ARRÊTE, SILENCE]
Je cherchais une égreneuse à coton.
J'avais du coton et je pensais
je pourrais peut-être en faire
des t-shirts ou des habits.
Je suis allé sur eBay,
à la recherche d’une petite
manivelle portative,
la première offre qui apparait
c'est ce moteur d’égreneuse.
J'ai le sentiment qu'elle
me dit ce que je dois faire.
L'égreneuse à coton a été
inventé par Eli Whitney en 1794.
Afin de séparer les fibres des graines,
ce qui était la tâche la plus
longue pour les esclaves.
Les gens pensaient que ça
réduirait le nombre d'esclaves.
Mais ça a eu l'effet opposé,
comme ils acquerraient plus
de terre, les plantations s'élargirent.
En fait le nombre d'esclaves a augmenté.
Le moteur de coton encastré
dans une paroi en verre insonorisé
vient de cette décision,
être capable d’expérimenter
et de voir le moteur tourné
sans l'entendre.
Suite à une conversation
avec l’ancien propriétaire,
à qui j'ai demandé quel son c'était,
il n'y parvenait pas.
Il n'avait pas les mots pour
vraiment décrire ce son.
On doit l'expérimenter par
nous même.
Ok.
Le son a toujours été important pour moi.
Il est devenu une façon de
transformer le monde.
Le son est aussi physique
et tactile qu'une autre matière.
[SON TRANSFORMÉ DE L'ÉGRENAGE DE COTON]
[SILENCE]
Comment offrir cette
corporalité ou tactilité invisible,
ou quelque chose pas
ressenti traditionnellement ?
[SON TRANSFORME DE
L ÉGRENAGE]
Ça noue vos entrailles.
On sent les vibrations.
Est-ce que des personnes
s’assiéront pour écouter ?
Est-ce qu'elles prendront
le temps d'analyser,
c'est quoi ce son,
d'où ça vient ?
Je m'intéresse au gens qui
pensent à leur relation à la matière,
qui voient qu'un mur de coton
provient d'un endroit spécifique,
le sud des États Unis
qui pensent, c'est quoi leur
relation à ce sujet,
et comment ils se sentent
impliqués.
Prenons nous le temps de
développer, de comprendre ?
Mettre en place un scénario
où les gens prennent le temps
c'est ce que je peux vraiment
offrir, autant que possible.
[PERCUSSIONI]
[KEVIN BEASLEY]
Non si inizia?
[PERCUSSIONI]
Credo sia sufficiente.
[PERCUSSIONI]
[APPLAUSO]
Al momento,
sto lavorando per la preparazione
di una mostra al Whitney.
È la mia prima personale vera e propria
qui in città.
Si tratta di un progetto multiplo.
C'è un'installazione sonora,
che funziona grazie
a una sgranatrice di cotone,
e tre sculture di grandi dimensioni.
Il tutto nasce da un'esperienza personale,
da una riunione di famiglia.
Ero in Virginia, a Valentines,
nell'estate del 2011.
Guidai verso sud da New Haven.
La proprietà ha una strada sinuosa
che porta alla casa.
Guardo in alto e vedo
i campi coltivati.
Fermo l'auto e osservo.
Dico: "Wow, che cos'è?"
Abbasso il finestrino
e capisco che è cotone.
Mi colpì in un modo tale
da lasciarmi senza parole.
Le emozioni erano troppo forti.
Razionalmente, era troppo.
Sentii che mancava qualcosa.
"Perché sono così arrabbiato
di fronte a tutto questo?"
Il cotone non sta facendo nulla,
se non crescere mostrando la sua bellezza.
Sentivo che avevo bisogno
di una riconciliazione.
Ecco, soffermiamoci su questo cotone.
È stato tutto sgranato.
Tutto questo cotone viene dalla Virginia.
Esattamente da Valentines.
Utilizzare il cotone grezzo, per me,
è molto importante.
Sono molto attento ai materiali.
Ognuno di essi ha un suo contesto.
Per la mostra, ho scelto tre sculture
di grandi dimensioni.
Le chiamo lastre,
poiché sono legate all'architettura.
Sono fatte di materiali
estremamente diversi.
Questo è un maglione.
È in cotone con lo stemma di Yale.
Il tipico bel maglione da figlio di papà.
E queste sono bandane blu.
Qui rappresenteranno un fiume
o dell'acqua che scorre.
Ogni materiale ha una storia
o una vita passata.
Diventano modi di raccontare storie.
Questa è una fascetta della mia tunica,
della mia laurea a Yale.
Quando penso al cotone,
mi porta ovunque.
Pensi alla politica.
Pensi alle relazioni sociali che hai.
Pensi all'economia.
Ai risarcimenti.
Si dispiega tutto di fronte ai tuoi occhi.
Queste pagine fanno parte di un atlante
sulla tratta transatlantica degli schiavi.
È incredibile che questi documenti
siano stati conservati così a lungo.
E con dovizia di particolari.
D'altronde è così che si fa nel commercio.
Si tiene traccia di ogni singola cosa
o movimento,
perché c'è di mezzo il denaro
e il capitale.
Ma questi erano corpi.
Ogni uomo di colore, ora come ora,
viene spinto ad andare avanti.
A superare il passato.
Perché ormai è tutto finito.
Ma si tratta di una bugia.
Una bugia che trasmette l'energia
per andare contro a tutto questo.
Si tratta di un aspetto fondamentale
della creazione per me.
Devi fare i conti con questa materialità.
Queste opere ne hanno bisogno.
Le devi affrontare,
perché loro affrontano te.
[PERCUSSIONI]
[SILENZIO]
Cercavo una sgranatrice di cotone.
Avevo il cotone e pensavo
che potevo creare delle magliette
o degli abiti.
Andai su eBay
alla ricerca di una piccola
sgranatrice manuale
e la prima cosa che comparve
fu un annuncio per questa sgranatrice.
Sentii che dovevo farlo.
Questa macchina fu inventata
nel 1794 da Eli Whitney.
In pratica, separa le fibre dai semi.
Ovvero, si occupava del lavoro
più usurante per gli schiavi.
Si pensava che la macchina avrebbe
diminuito il numero di schiavi.
Invece, ebbe l'effetto opposto.
Venne acquistata più terra,
le piantagioni divennero più grandi.
Di fatto, il numero degli schiavi aumentò.
La sgranatrice è incassata
in una camera di vetro insonorizzata.
Volevo che si riuscisse a vedere
il motore in funzione
senza sentirlo funzionare.
L'idea nasce da una conversazione
con l'ex proprietario della sgranatrice.
Quando gli chiesi che suono avesse,
non seppe spiegarlo.
Non trovava le parole
per descrivere quel suono.
Era qualcosa che bisognava sentire
con le proprie orecchie.
Bene.
Il suono è sempre stato importante per me.
Col tempo, è diventato un modo
per comprendere il mondo.
Il suono è fisico e tattile
come qualsiasi materiale.
[SUONO DELLA SGRANATRICE]
[SILENZIO]
Come si trasmette l'aspetto fisico
o tattile di qualcosa che non si vede?
O di qualcosa che non senti
nel modo tradizionale?
[SUONO DELLA SGRANATRICE]
Ti scuote da dentro.
Senti le vibrazioni.
La gente vuole davvero ascoltarlo?
È disposta a trovare il tempo
per capire di che suono si tratta,
da dove viene?
Mi interessano coloro che si chiedono
quale sia il loro rapporto con la materia.
Quando vedono un muro di cotone
che viene dal sud degli Stati Uniti,
un posto in particolare,
e si chiedono quale sia il loro rapporto
con tutto questo.
In quale modo, e se,
si sentono coinvolti.
Siamo davvero disposti a prenderci
il tempo necessario per comprendere?
Credo che creare uno spazio
in cui le persone possano fare tutto ciò
sia il meglio che possa offrire.
[ドラムを叩く音]
始まりなんかないよ
[ドラムを叩く音]
これで…十分かな
[ドラムを叩く音]
[ケビン・ビーズリーの原料]
[手を叩く音]
いまは
ホイットニー美術館での展覧会に向けて
エネルギーを注いでいます
ニューヨークでは初めてとなる個展です
今回のプロジェクトは
いくつかの部分に分かれています
そのひとつは
綿繰り機のモーターと
三つの大きな彫刻作品からなる―
サウンド・インスタレーションです
この作品は2011年の夏
バージニア州バレンタインズでの
親族の集まりから得た経験に基づいています
私はニュー・ヘイブンから車で向かいました
土地には家へとつながる
曲がりくねった道があります
見上げると
畑にはなにか植えてあります
車を停めてよく見てみました
"いったいなんだこれは?"と思ったのです
車の窓を開けると
綿だと気づきました
それはよくわからない形で
私に衝撃を与えたのです
感情的に 重すぎたのです
精神的にも 重すぎたのです
何かが受け入れられないと感じたのです
"なぜこんなにこの植物が憎いのだろう?"と
この植物はただ育ち
美しくあろうとしかしていません
分析しなければならないことが
たくさんあると感じました
この綿についてですが
これらはすべて種が除かれています
バージニア州―
バレンタインズ産のものです
未加工の綿を素材として使うことは
非常に重要です
なぜなら素材志向の私にとって
素材にはそれぞれコンテクストが
あるからなのです
展覧会では三つの大きな彫刻作品が設置されます
私は建築との関係から
それらを平板と呼んでいます
それらは全く違う素材からできています
これはセーターです
イェール大学の―
良質でプレッピーな綿のセーターです
こちらは青いドゥーラグです
川 あるいは
流れる水を表現しています
すべての素材にはそれぞれ歴史や命があります
よって物語を語る手段となるのです
これは私がイェール大の卒業式で着た
ガウンの襟です
綿はあらゆることを考えさせてくれます
政治について
自分の社会的関係について
経済について
賠償について
すべてが広がっていくのです
これらのページは大西洋を横断する
奴隷売買の地図帳の一部です
[大西洋を横断する奴隷売買の地図帳]
これらの記録が長い間
細部にわたって残されていたことは―
驚くべきことです
しかしこれは
貿易や商業の暗示でもあります
すべてのもの
すべての動きが記録されます
なぜならそこにはお金 資本が関わるからです
しかしこれらは人間の身体です
現在の状況で黒人であること―
それが前へと進む原動力となるのです
"一定の時間があります"
"一定の空間があります"
これらは誤った語り口なのです
しかしそれは
プレッシャーを感じる要因でもあります
私にとってそれが
彫刻を制作することの本質なのです
鑑賞者は作品の素材と
向き合わなければなりません
これらの作品はそれを要求します
作品があなたに対面するため
あなたも向き合うことを求められます
[ドラムを叩く音]
[沈黙]
私は綿繰り機を探していました
綿を持っていたので
Tシャツや服を
作れるかもしれないと考えていました
eBayにアクセスして
小さな手持ちの
手回しのものを探していると
最初に見つけたのが
この大きな綿繰り機のモーターの広告でした
私が何をすべきか
伝えているように感じられました
綿繰り機は1794年に
イーライ・ホイットニーによって発明されました
それは種から繊維を分けるもので
奴隷にとって最も時間のかかる作業でした
人々はその発明によって
奴隷の数が減ると考えました
しかし実際はその反対でした
なぜなら土地がさらに入手され
農地が広がったからです
綿繰り機は奴隷の数を増やしました
モーターは防音ガラスの中に入っています
それが稼働しているのを見ながらも
音が聞こえないという体験を
可能にするためです
どんな音がするのか
前の所有者に尋ねたところ
うまく言葉で表現できなかったという
体験をもとに
このような形をとっています
前の所有者はこの音を表現する言葉を
有していませんでした
実際に自分で体験するしかないのです
よし
音は私にとって常に
重要なものであり続けています
それはますます
世界を把握するための手段となっています
音は他の素材と同じくらい
物質的で触覚的です
[音声処理された綿繰り機のモーターの音]
[沈黙]
[ホイットニー美術館]
見えないものや
昔ながらの方法では感じられないものの
物質性や触覚性を
どのようにして伝えるのでしょう
[音声処理されたモーターの音]
[リスニングルーム]
それは体の中を震えさせます
振動を感じられます
人は座ってこれを聴きたいでしょうか
この音はなんなのか
どこから来ているのか
時間をかけて考えたいでしょうか
私が関心を持っているのは
人々がこの素材との関係について自問すること
アメリカの南部という
ある特定の地域で作られた綿による壁面を見て
それと自身との関係について考え
どう自分が関与していると
感じるのかということです
これらのものを把握し理解するために
私たちは十分な時間をかけているでしょうか
人々が時間をかけるシナリオを設定すること
それが私にできることです
[드럼치는 소리]
[케빈 베슬리] -시작을 어디에서 해야 하는지 모르겠어요
[드럼치는 소리]
-시작해도 괜찮을 것 같아요.
[드럼치는 소리]
[손뼉침]
바로 지금
저는 위트니에서 열릴 전시회에 많은 에너지를 쏟고 있습니다.
이 전시회는 이곳에서 열리는 저의 첫 번째 단독 전시회입니다.
프로젝트는 여러 부분으로 구성되어 있습니다.
소리 또한 설치해야 할 한 요소입니다.
제 전시는 조면기 모터에서 나는 소리와
그리고 거대한 세 가지 조형작품으로 이루어집니다.
작품은 2011년 여름 버지니아주 발렌타인에서
제가 가족과 다시 만났을 때의 경험을 바탕으로 만들어졌습니다.
저는 뉴 헤이븐에서 운전을 하고 있었습니다.
당시 집으로 가는 길에 도로가 매우 구불구불하게 나 있었습니다.
저는 운전 중 위를 올려다보고 경작지가 있는 것을 보았습니다.
차를 멈추고 경작지를 자세히 보았습니다.
그리고 이렇게 말했습니다. "와 저건 뭐지?"
저는 차의 창문을 내렸고 목화밭이 있다는 사실을 알게 되었습니다.
목화밭을 처음 보고 굉장히 놀라서 어쩔줄을 몰랐습니다.
아주 강한 감정이 저를 둘러싸는 듯한 느낌을 받았습니다.
정신적으로도 강렬한 감정을 느꼈습니다.
제가 무언가 큰 것을 놓치고 살아왔다는 느낌까지도 들었습니다.
"이 경작지를 보고 왜 이렇게 화가 나는거지?"라는 의문도 가졌습니다.
경작지에서 목화가 아름답게 자라고 있었을 뿐이었는데도 말입니다.
목화가 잔뜻 피었지만 아직 수확은 하지 않았던 것 같습니다.
아시겠지만 저는 여기에 면을 가져다 두었습니다.
여기 있는건 모두 조면기를 사용해서 면을 분리한 겁니다.
모든 면이 버니지아에서 수확한 겁니다.
-버지니아 주 발렌타인에서요.
수확한 면을 재료로 사용하는 건 정말 중요합니다.
제가 만든 여러 작품 중에서도 작품의 재질에 가장 많은 공을 들였기 때문입니다.
이러한 재질을 사용하게 된 데에는 이유가 있습니다.
전시회에서 세 개의 커다란 조형물이 전시될 겁니다.
건축물과의 관계를 고려해서 그이 조형물들을 널판이라고 부릅니다.
그들은 대단히 다른 원료로 만들어졌습니다.
-이건 스웨터입니다.
-이건 예일의 Y를 적은 면으로 만든 옷입니다.
-아주 잘 만든 프레피 스웨터죠.
-그리고 이건 파란색 두래그(durag)입니다.
-이들은 강을 상징하죠.
-아니면 흐르는 물이 될 수도 있어요.
모든 재료에 저의 삶이나 역사가 담겨 있습니다.
그들은 이야기를 전달하는 소재가 됩니다.
-이건 제가 예일대학교를 졸업했을 때 입은 가운과 학사모로 만든 칼라입니다.
면에 대해서 생각할 때 면으로 뭐든지 만들 수 있겠다는 생각이 들었습니다.
어떤 분은 이걸 보고 정치에 대해 생각하실 수도 있어요.
그리고 사회적 관계에 대해서도요.
경제라던지
경제가 회복되는 거에 대해서도요.
이 모든 이야기를 펼쳐 보여주고 배치하는 겁니다.
이 페이지는 대서양 횡단 노예무역을 묘사한 지도책의 일부분입니다.
이러한 기록이 이렇게 아주 오랫동안 보관이 되고
자세한 부분까지도 읽을 수 있다는 건 놀라운 일입니다.
이 책은 무역과 상업에 대해서 잘 묘사하고 있습니다.
이 지도책을 보면 모든 일들, 모든 운동들에 대해서 설명하고 있습니다.
돈과 자본에 대한 이야기도 있어요.
그러나 이런 설명까지도 있어요.
당시 상황에서 흑인에 대한 묘사를 보면
무언가를 해야 한다는 생각이 저절로 들게 됩니다.
"당시에는 그랬었나보네."라는 생각이 들죠.
"그럴 만한 충분한 여지가 있었겠지."라구요. 맞죠?
이건 거짓된 이야기입니다.
우리는 이런 이야기로부터 뭔가 불편한 감정이 들어야 합니다.
그래서 저는 이런 필연적인 측면을 다룬 조각을 만들고 있습니다.
관객들은 이 물질적인 측면에 대해서 인지를 하고 있어야 한다고 생각합니다.
저의 조각작품들은 그것을 요구하고 있습니다.
저의 작품들은 반대되는 측면에 맞서야 한다고 요구합니다.
그들의 의견이 우리의 의견과 다르기 때문이죠.
[드럼 치는 소리]
[드럼 소리가 멈추고 침묵]
저는 조면기를 찾아 다녔습니다.
저에게 면이 있었고 생각도 했습니다.
아마도 제가 티셔츠나 의복같은 걸 만들 수 있을 것 같다고요.
저는 이베이 사이트에 접속해서
수작업으로 만든 작은 공예품 같은것을 찾아보았습니다.
제가 처음으로 보았던 것이 바로 이 커다란 조면기 모터 광고였습니다.
저는 이걸 보고 이 녀석이 저에게 필요한게 뭔지를 이야기해주는 것 같다고 느꼈습니다.
조면기는 1794년 엘리 휘트니가 발명했습니다.
조면기는 목화 씨에서부터 섬유를 분리해줍니다.
노예들이 하던 가장 많은 시간을 들여야 했던 노동이 섬유를 분리하는 거였습니다.
사람들은 이 기계 덕분에 노예의 수가 감소할거라고 생각했습니다.
그러나 실제로는 반대의 효과가 나타났습니다.
더 많은 땅에서 목화를 경작할수 있었고 경작지는 커져만 갔습니다.
실제로 노예의 수는 증가했습니다.
조면기 모터는 방음이 되는 유리로 만든 방 안에 설치했습니다.
이건 모터가 돌아가는 것을 관람자가 볼 수는 있지만
그 소리는 듣지 못하게 하기 위해 내린 결정이었습니다.
이전 소유자와 대화를 했고 그 내용을 토대로 내린 결정이었습니다.
저는 조면기가 돌아가는 소리가 어떤지 그에게 물어봤는데
그가 명확한 답을 해주지 못했습니다.
그는 그 소리를 어떻게 묘사를 해야할지 모르겠다고 했습니다.
반드시 직접 들어보아야 그게 무슨 소리인지 알수 있다고도 말했죠.
-좋아요.
소리는 언제나 저에게 중요합니다.
이 작품을 가공하면서 세상을 가공하고 있다는 생각이 들었습니다.
소리는 다른 소재들과 마찬가지로 물리적이며 실제 인지할 수있는 성격을 가집니다.
[조면기 모터가 돌아가는 소리]
[침묵]
어떻게 하면 조면기가 움직이는 모습을 잘 전달할 수 있을까요? 아니면 전통적인 방법으로는 느낄 수가 없지만
촉각으로는 느낄 수가 있는 그 특성을 잘 전달할 수 있는걸까요?
[조면기 모터가 돌아가는 소리]
이 기계가 관람자의 내면을 흔들어 놓을 수 있습니다.
진동을 느낄 수도 있어요.
사람들이 여기 앉아서 이 소리를 듣기를 원할까요?
그들이 시간을 들여서 어디에서 소리가 나는지, 무슨 소리인지를
생각해보기를 기꺼이 원할까요?
저는 사람들이 이 소재와 자신이 어떤 관계가 있는지 스스로에게 물어보는 일에 관심이 있습니다.
미국 남부라는 아주 특정한 장소에서 재배된
면으로 만든 벽을 관객들이 보면서요.
저는 그들이 이 작품과 그들이 어떤 관계에 있는지
이 작품에서 어떤 감정을 느낄 수 있는지 그들이 생각해 보았으면 좋겠습니다.
우리가 정말로 이러한 것들을 작동시키고 이해하기 위해서 시간을 들이고 있는 것일까요?
제 생각에 사람들이 시간을 들여서 생각해볼 수 있는 시나리오를 만들면
그들도 어떤 생각을 할 수 있지 않을까요?
ㅁㄴㅇㄹ
Não será assim o começo...
Acho que é o suficiente para começar.
[Matérias-primas de Kevin Beasley]
Então agora,
eu tenho colocado bastante energia
em uma exposição no Whitney,
que é a minha primeira
grande exposição aqui na cidade.
O projeto tem diversas partes.
Tem a instalação de som,
que é colocada em
torno da máquina de descaroçar algodão,
e três grandes obras esculturais.
A obra surgiu de uma experiência que
eu tive em uma reunião de família,
em Valentines, Virginia, no verão de 2011.
Eu dirigi para New Haven.
E o terreno tem uma estrada tortuosa
que leva até a casa.
E eu olho para cima,
e vejo plantações nos campos.
Eu parei o carro e olhei,
e eu pensei, "Uau, o que é isso?"
E eu abaixei a janela e vi que era algodão.
E me impressionou de uma forma que
não conseguia entrar na minha cabeça.
Emocionalmente, era muito pesado.
Mentalmente, era muito pesado.
Eu senti como se não tivesse reconciliado
alguma coisa.
Eu estava tipo, "Por que estou
tão bravo com essa planta?
Essa planta não está fazendo nada além de
crescer e ser bonita.
E eu sinti que, tudo bem,
tem muita coisa para desembrulhar
que precisa acontecer.
Sabe, eu quero mostrar esse algodão aqui.
Isso aqui foi tudo descaroçado.
Isso é tudo algodão da Virginia,
Valentines, Virginia.
Usar algodão, algodão natural,
como matéria é muito importante,
porque tão materialmente orientado
como eu sou,
é tudo por que existe um contexto
para esses materiais.
Para a exposição,
terá três grandes obras esculturais.
Eu tenho chamado elas de lajotas,
por causa da relação delas
com a arquitetura.
Elas são feitas de materiais
muito diferentes.
Isso é um suéter.
É um suéter de algodão Yale,
muito legal, e formal.
E isso aqui são algumas bandanas,
bandanas azuis.
Para representar o rio,
ou algum tipo de água corrente.
Cada material tem uma história
ou uma vida que foi vivida.
Eles se tornam meios de contar histórias.
Isso aqui é a gola da minha toga,
de quando eu me formei em Yale.
Quando penso sobre algodão,
pode me levar a qualquer lugar.
Você pensa sobre política,
sobre as relações sociais
que você tem,
sobre economia,
reparações históricas.
Tudo se desenrola e é colocado pra fora.
Estas páginas vem de...
um Atlas do Comércio Transatlântico de Escravos.
É surpreendente como esses registros
foram guardados por tanto tempo,
e com tantos detalhes.
Mas também é um indicativo
do tráfico e comércio.
Você tem o registro de cada coisa
cada movimento,
por que tem dinheiro e capital envolvido.
Mas estes eram de corpos.
Ser uma pessoa negra nesse...
cenário atual,
isso é o que você é encorajado a fazer...
seguir em frente.
como " Ok, já passou esse tempo."
"Teve espaço" certo?
Isso está incorreto.
Mas também é uma forma de você
se sentir pressionado a fazer algo.
Então... eu acho que isso
para mim é um aspecto essencial
de fazer escultura.
Você tem que lidar com
essa materialidade.
Esses trabalhos, eu acho,
exigem isso.
Eles exigem que você os enfrente,
porque eles estão confrontando você.
Estava procurando um descaroçador de algodão.
Eu tinha algodão e estava pensando
talvez eu pudesse fazer camisetas,
ou eu posso fazer roupas.
E eu entrei no eBay
procurando por uma pequena manivela,
que fosse portátil,
e a primeira coisa que me deparei
foi um anúncio deste grande motor
de descaroçar algodão.
E eu senti que estava me dizendo
o que precisava ser feito.
O descaroçador de algodão foi inventado
por Eli Whitney em 1794.
O que ele faz é separar a fibra das sementes,
que era a parte mais trabalhosa
para os escravos.
As pessoas acharam que diminuiria
a quantidade de escravos.
Mas, teve o efeito contrário,
porque mais terras foram adquiridas,
as plantações ficaram maiores.
Então, o número de escravos
também aumentou.
O motor de descaroçar algodão
é encapsulado
em uma câmara de vidro à prova de som,
e essa ideia saiu, primeiramente,
da decisão de experienciar
e ver o motor funcionando,
e não ouvi-lo.
Isso surgiu de uma conversa
com o antigo dono,
quando perguntei a ele como era
o som da máquina,
mas ele não conseguia explicar.
Ele não tinha palavras,
para descrever esse som.
Era algo que você tinha que
experienciar por si mesmo.
Certo.
O som sempre foi algo importante para mim.
Tornou-se, cada vez mais,
uma maneira para eu processar o mundo.
O som é tão físico e tátil
como qualquer outro material.
[Museu Whitney de Arte Americana]
Como transmitir essa fisicalidade,
essa tatilidade,
de algo que você não pode ver,
ou sentir, tradicionalmente?
[Sala sonora]
Esse som mexe com você.
Você sente as vibrações.
As pessoas querem sentar e ouvir isso?
Eles querem tempo para pensar
sobre que som é esse, e de onde vem?
Estou interessado nas pessoas que perguntarão
qual é a relação deles com esse material.
Ver uma parede de algodão
que vem de um lugar bem específico
no Sul Estadunidense,
só para pensar qual é a relação deles
com isso,
e como eles se sentem envolvidos,
e se de fato sentem envolvidos.
Estamos realmente parando para entender
e processar essas questões?
Eu acho que criar um cenário
onde as pessoas possam
parar e aproveitar o tempo para pensar,
é tudo que eu posso oferecer.
Davullar...
Bu bir başlangıç olmayacak ...
Davullar...
Bence bu başlamak için yeterli .
Davullar...
Hop
Öyleyse tam şu anda ,
Whitney'deki bu sergiye çok fazla enerji harcadım ,
ki bu sergi benim bu şehirdeki ilk büyük kişisel sergim.
Proje birden çok bölümden oluşuyor.
Burada pamuk çırçır makinesi etrafına yerleştirilmiş
bir ses sistemi ve
üç büyük heykelimsi eser var.
Bu eser 2011 yazında Virginia,Valentines'de yaşadığım
bir aile birleşmesinde ortaya çıktı.
New Haven'dan geliyordum.
Eve giden yol dolambaçlı bir yoldan geçiyordu.
Etrafa baktığımda , ekilmiş tarlaları gördüm.
Arabayı durdurup etrafa baktım ve
'Vay be , bu da ne ?' diyor gibiydim.
Pencereyi açtım ve bunun pamuk olduğunu farkettim.
Bu beni kafamı döndürecek şekilde etkilemişti.
Duygusal olarak çok yoğundum.
Zihinsel olarak çok yoğundum.
Bir şey kafamda oturmuyordu.
'Neden bu bitkiye bu kadar sinirliyim?' diye soruyordum.
Buda diğerleri gibi büyüyüp güzel olmaktan daha farklı bir şey yapmıyordu.
Şey gibiydi,tamam,çok fazla açılmamış pamuk olmasıydı beni rahatsız eden.
Bilirsiniz, o pamuğu burada kullanmak istiyordum.
Buradakilerin hepsi çırpılmıştı.
Bunların hepsi Virginia'dan,
Valentines Virginia'dan.
Pamuğu malzeme olarak saf şekilde kullanmak gerçekten önemli.
Çünkü benim olduğu kadar maddi odaklı ,
hepsi bu çünkü bir bağlam var
bu malzemeler için.
Sergide 3 büyük heykelimsi eser olacak.
Mimari ile olan ilişkileri yüzünden onlara plaka diyorum.
Gerçekten farklı malzemelerden yapıldılar.
Bu bir kapşonlu.
Yale pamuğundan yapılmış,
gerçekten güzel bir kapşonlu.
Ve bunlarda duraglar, mavi olanlardan.
Bunlar bir nehri temsil ediyorlar,
yada akan bir su kaynağını.
Her bir malzeme biraz yaşanmışlık , tarih içeriyor .
Hikayeler anlatmanın bir yolu oluyorlar.
Bu Yale!den mezun olurken giydiğim kepim ve cüppemden bir parça.
Ne zaman pamuk hakkında düşünsem bu beni bir çok yere götürür.
Politika hakkında düşünürsünüz.
İlişkileriniz hakkında düşünürsünüz.
Ekonomi hakkında düşünürsünüz.
Tazminatlar.
Bunların hepsi bir anda gelir ve önünüze serilir.
Bu sayfalar bir
Transatlantik köle ticaretinin atlası.
Bu kayıtların bu kadar uzun süredir tutuluyor olması ve
bu kadar detaylı olması dikkate değerdir.
Fakat bu aynı zamanda bir ticaretin göstergesidir.
Her bir hareketi izleyebiliyorsun ,
çünkü para ve kazanç var işin içinde.
Ama bunlar sadece vücutlar.
Şu anda siyahi bir insan olmak
bunu yapmanıza sebep ve destek olan şeydir.
Tıpkı 'Tamam , vakit var '
'Alan var ' gibi değil mi ?
Bu yanlış bir anlatı.
Fakat aynı zamanda baskıyı hissetmektir.
Bu eserleri yaparken benim için önemli bir özelliktir.
Bunun gerçekliğiyle yüzleşmelisin.
Bu eserler bence bunu talep ediyorlar.
Onlarla yüzleşmeni istiyorlar ,
çünkü onlar seninle yüzleşiyorlar.
Davullar...
Davullar durur, sessizlik.
Çırçır makinesi hakkında araştırma yapıyordum.
Pamuğum vardı ve düşünüyordum.
belki tişörtler yada kıyafetler yapardım.
Elde taşınabilen küçük bir şey için
eBay'e baktım
ve karşı karşıya geldiğim ilk şey bu çırçır makinesi oldu.
Tıpkı bana neye ihtiyacım olduğunu söylüyor gibiydi.
Çırçır makinesi Eli Whitney tarafından 1794'te icat edildi.
Yaptığı şey lifleri tohumlardan ayırmaktır
ki bu köleler için en çok vakit alan iş idi.
İnsanlar bu makinenin köle sayısını azaltacağını düşünmüşlerdi.
Fakat tam tersi şekilde etki etti,
çünkü çok fazla toprak elde edildi ve tarlalar büyüdü.
Bu aslında kölelerin sayısının artmasına sebep oldu.
Pamuk çırçır motoru sarılı
Ses geçirmez cam haznede,
ve bu karar öncelikle motorun nasıl hareket ettiğini ve
duyamama deneyimini yaşamak üzere çıktı ortaya.
Bir önceki sahibi ile konuşurken
çıkan sesin nasıl bir ses olduğunu sorduğumda
ifade edememesi nedeniyle ortaya çıktı bu .
Bu sesi cidden anlatacak kelimeleri bulamıyordu.
Bu gerçekten kendin için deneyimlemen gereken bir şey.
Tamam.
Ses her zaman benim için önemli olmuştur.
Gittikçe dünyayı algılama biçimime dönüşmüştür.
Ses de tıpkı fiziksel ve tekniksel malzemeler gibi bir malzemedir.
ÇIRÇIR MAKNESİNİN İŞLEME SESİ
SESSİZLİK
Bu fizikselliği nasıl sağlıyorsunuz yada göremediğiniz bir şeyin dokunsallığını
yada normal bir şekilde hissedemediğiniz bir şeyi
ÇIRÇIR MAKNESİNİN İŞLEME SESİ
İçinizi titretir.
Titreşimleri hissedersiniz.
İnsanlar oturup bunu dinlemek istiyorlar mı?
İnsanlar sesin ne olduğunu ve nereden geldiğini
değerlendirmeyi istiyorlar mı?
İnsanların bu materyalle olan ilişkilerinin ne olduğunu sormalarıyla ilgileniyorum--
gerçekten özel bir yerden , Güney Amerika'dan
gelen pamuk duvarı görmelerini
sadece bununla olan ilişkilerini düşünmelerini
ve hiç değilse nasıl hissettirdikleriyle ilgileniyorum.
Gerçekten bu tarz süreçler için vakit ayırıyor muyuz ve anlamaya çalışıyor muyuz?
Bu yüzden gerçekten önerebileceğim insanların zaman alabilecekleri
bir senaryo oluşturmayı düşünüyorum
鼓声
这将不会是一个开头
鼓声
我认为这足够开始了
鼓声
拍手
现在
我一直在努力做惠特妮美术馆的一个展览
这个展览是我在这个城市第一个主要的个展
这个项目有很多部分组成
这是一个声音装置
这个装置被固定在一个棉花电机外
和三个大的雕塑作品
这个创作来自于我家庭团聚的一个经历
在2011年夏天弗吉尼亚的里士满
我从纽黑文开车过来
有一条通往房子的曲折的路
我抬头看到这片被种植的区域
我停下车然后观看
我在想 “哇,这是什么?”
我把车窗摇下来然后看到了棉花
这使我震惊我完全不敢相信
从情感上来说,太沉重了
从心理上来说,太沉重了
我感觉到我不能协调某些东西
我感觉,“为什么我对这个植物这么生气?”
这个植物除了生长和美丽没有做其他任何事情
我觉得,好吧,必须解除我心里很多的负担
你知道,我其实想说这些棉花
这些棉花已经全部被处理过了
全部来自于弗吉尼亚
弗吉尼亚的里士满
用棉花,原棉,作为材料是很重要的
因为像我一样的物质导向
也因为这些材料有一个语境
有三个大的雕塑作品在这个展览中
我一直称它们为砖,因为他们和建筑有关
它们由不同的材料制成
这是一件毛衣
是耶鲁的棉花
非常棒,预科生毛衣
然后这里是一些蓝色的头巾
在这里它们将象征一条河流
或者是一些水流
每一种材料都有它经历过的历史或者生活
它们成为讲故事的方式
这是我从耶鲁毕业时的帽子和长袍的衣领
当我想到棉花,它把我带到每一个地方
你思考政治
你思考你所拥有的社会关系
你思考经济
弥补
全部呈现并且被安排好
这些页面来自一个跨大西洋奴隶贸易地图集
值得注意的是这些记录被保存了这么久
并且如此详细
但与此同时它也象征了贸易和商业
你跟踪每一个事件,每一个运动
因为金钱和涉及资金
但这些是主体
当前状况中的黑人
你被鼓励的就是继续前进
像是,”好的,这里有时间。“
“这里有空间,” 对吧?
这是一个错误的叙述
也是你感到压力的一个来源
那是我做雕塑的一个基本的方面
你必须去处理它的重要性
这些作品,我认为,它们要求如此
它们要求你面对它们
因为它们正在面对你
鼓声
鼓声停止,寂静
我一直在寻找一台轧棉机
我有棉花,并且我在想
也许我可以去制作T恤或者服装
我到eBay上
寻找一个小的手持式,手摇的东西
一开始我就碰巧看到这台大的棉花电机的广告
我感觉它在告诉我什么是我需要去做的
这台轧棉机在1794年被伊莱·惠特尼发明
用来从种子里分离纤维
对于奴隶来说这是最耗时的部分
人们认为机器将会降低奴隶的数量
但是它其实起了反作用
种植园变得更大了因为获得了更多的土地
这实际上增加了奴隶的数量
棉花电机被包裹在隔音玻璃室中
能够去体验是这个决定的最初来源
看到机器运转并且听不到它的声音
这来自于和之前拥有者的对话
当我问他听起来像什么的时候
他无法表达清楚
他没有文字去真实描述那种声音
你必须真的亲自体验
好了
声音一直以来对我很重要
它越来越成为我接近世界的一种方式
声音和任何其他材料一样同样具有物理和触觉
棉花电机的处理声
寂静
你怎么传递那种某些你看不到的物质或触感
或者一些你不能从传统方式感知到的东西
棉花电机的处理声
它震动了你的内心
你感觉到震动
人们想要坐在这里并聆听这个声音吗?
他们想要花时间去思考
这是什么声音和它们从何而来吗?
我对人们问他们和这个材料的关系很感兴趣
去看一墙的从真实特定空间而来的棉花
美国的南部
去想他们与其的关系
并且他们感到如何牵连,如果有的话
他们真的花时间去处理并且理解这些东西了吗
所以我想建立一个人们可以花时间的场景
尽我所能