Cando somos novos, 
somos valentes de forma inocente,

e soñamos sen medo
sobre como serán as nosas vidas.

Quizais queredes ser un astronauta
ou un enxeñeiro aeroespacial.

Quizais soñabas 
con viaxar a cada continente.

Dende que era moi nova,

eu soñaba con traballar
para as Nacións Unidas

nalgúns dos países 
con máis dificultades do mundo.

E grazas a unha gran coraxe

ese soño volveuse realidade.

Pero hai que mencionar algo
sobre a coraxe:

non aparece simplemente 
cando a necesitamos.

É o resultado dun duro traballo
e de reflexión,

que implica un equilibrio
entre medo e valentía.

Sen medo fariamos estupideces.

Sen valentía nunca sairiamos
da nosa zona de comfort.

O equilibrio entre ambos é
onde reside a maxia,

e é un equilibrio
co que tratamos cada día.

Primeiro, unha verba sobre as miñas rodas.

Non sempre estiven nunha cadeira de rodas.

Crecín coma moitos de vós,

correndo, choutando e bailando.

Encántame bailar.

Pero, aos vinte e pico

comecei a caerme de forma inexplicable.

E uns anos despois,

diagnosticáronme unha enfermidade
xénetica recesiva

chamada miopatía corporal 
de inclusión hereditaria

ou tamén MCIH.

É unha enfermidade dexenerativa 
dos músculos

e afecta a todos
dende a cabeza ata os pés.

MCIH é unha enfermidade rara.

Nos Estados Unidos hai menos
de 200 persoas diagnosticadas.

Ata hoxe, non hai tratamento 
probado ou cura,

e entre 10 ou 15 anos dende o comezo,

O MCIH leva a cuadriplexia,

que é a razón pola que agora
utilizo unha cadeira de rodas.

Cando mo diagnosticaron,
todo cambiou.

Estaba moi asustada

porque non tiña ningunha experiencia con 
enfermidades crónicas ou discapacidades.

E non tiña nin idea 
de como ía progresar a enfermidade.

Pero o máis descorazonador

foi escoitar a xente aconsellándome

que limitase as miñas 
ambicións e soños,

e que cambiase as miñas 
expectivas na vida.

"Deberías abandonar
a túa carreira internacional."

"Ningúen quererá casar contigo 
desta maneira."

"Sería egoísta que tiveses fillos."

O feito de que alguén ademáis de min

puxese limitacións
aos meus soños e ambicións

era irracional.

E inaceptable.

Así que os ignorei.

(hurras e aplausos)

Si que casei.

E decidín por min mesma non ter fillos

E seguín coa miña carreira
coas Nacións Unidas

despois do diagnóstico,

ir traballar durante dous anos a Angola,

un país en recuperación
tras 27 anos de terrible guerra civil.

Pero pasaron cinco anos máis

ata que lle dixen ó meu xefe 
o meu diagnóstico.

Porque tiña eu medo

de que cuestionasen a miña capacidade
de xestión e perdería o meu traballo.

Traballaba en países 
nos que o polio fora común,

polo que cando oía a alguén dicir

que pensaban
que eu sobrevivira á polio,

Pensaba que o meu segredo estaba a salvo.

Ninguén preguntaba por que coxeaba.

Polo que eu non dicía ren.

Levoume case unha década

interiorizar a severidade do MCIH,

incluso as tarefas cotiás
tornáronse cada vez máis difíciles.

Pero, continuei co meu soño
de traballar por todo o mundo,

e incluso fun nomeada coma contacto 
cos discapacitados

por UNICEF en Haití,

one traballei durante dous anos
tralo terremoto devastador de 2010.

E logo o meu traballo levoume
aos Estados Unidos.

E aínda que a enfermidade
progresaba de forma significativa

e eu necesitaba reforzos nas pernas
e un andador,

aínda desexaba vivir aventuras.

Neste momento,

comecei a soñar
cunha gran aventura ao aire libre.

E, que é máis grande ca O Gran Canón?

Sabiades que por cada cinco millóns
de persoas que visitan o Rim

só unha porcentaxe baixa
ata o fondo do canón?

Eu quería ser parte 
dese un por cento.

O único problema é --

(Aplausos)

O único problema é que o Gran Canón
non é moi accesible.

Necesitaría axuda

para baixar cinco mil pés 
de descenso vertical en terreo solto.

Cando me enfronto ós obstáculos,

o medo non chega de súpeto

porque sei que 
dunha forma ou doutra,

conseguireino

Neste caso, o meu pensamento foi

que se non podo baixar camiñando.

Podería aprender a montar a cabalo.

E iso foi o que fixen.

E con esa decisión pouco acertada

comezou un compromiso de catro anos,

entre o medo e a valentía

para levar a cabo unha expedición
de 12 días.

Catro días e cabalo para cruzar 
o Gran Canón de cabo a rabo,

e oito días facendo
150 millas do río Colorado,

cun equipo de rodaxe.

Spoiler -- conseguímolo.

Pero non sen ensinarme
como o maior medo

pode manifestarse
como unha resposta de igual valentía.

O 13 de abril de 2018,

a oito pés do chan,

montada sobre un cabalo chamado Sheriff,

a miña primeira impresión do Gran Canón

foi de horror e medo.

Quen podería saber 
que tiña medo ás alturas.

(Risas)

Pero non podía renderme agora.

Recollín toda a valentía que tiña

e non deixei que o medo 
se apoderase de min.

Comezamos polo sur,

todo o que podía facer
para controlar o medo

era respirar profundamente
e mirar as nubes

e concentrarme nas voces do meu equipo.

Pero na primeira hora ocurreu un desastre.

Non podía manterme na montura do cabalo,

baixando a un paso longo,

lanceime cara diante 
e golpeei a cara coa cabeza do cabalo.

Houbo pánico,

doíame a cabeza,

pero o camiño era demaisado estreito
como para desmontar.

Na metade do camiño a 2300 pés,

cando quedaban algo máis de
dúas horas de descenso,

paramos e quitáronme o casco

para ver o pote xigantesco 
que me saíra na testa

Con tanta planificación,

como é que non tiñamos 
unha bolsa de xeo?

(Risas)

Por sorte para nós,
a inchazón descendeu

e deu lugar a dous ollos 
ennegrecidos

unha imaxe ideal para 
aparecer nun documental.

(Risas)

(Hurras e aplausos)

Non foi unha viaxe fácil e sinxela,

pero esa era a cuestión.

Aínda que tiña medo
de caer da sela,

Volvín subir a ela.

O descenso ata o chan do cañón

levounos un total de 10 horas

E era só o primeiro día de catro 
montando a cabalo

O próximo foron os rápidos.

O río Colorado no Gran Canón

ten algún dos saltos de auga
máis altos do país.

E para estar preparados
ante cada peligro,

practicara nadando
nun rápido pequeno.

É pode dicirse que non foi nada glamuroso.

(Risas)

Collín aire cando 
tiña enriba a auga,

afoguei coa auga do río

e non era capaz de guiarme.

Sí, daba medo,

pero tamén foi fantástico.

Fervenzas, canóns escorregadizos

e billóns de anos de sedimentos

que parecían cambiar de cor durante o día.

O Gran Canón é verdadeira natureza

e merecedor de todos os eloxios.

(Aplausos)

A expedición,

toda esa planificación e a propia viaxe,

mostroume un nivel de medo
que nunca experimentara antes.

Pero o que é máis importante,

aprendeume o ousada 
que pode ser a afouteza.

A miña viaxe polo Gran Canón 
non foi doada.

Non era unha visión dunha amazona

viaxando sen esforzos
por unha paisaxe épica.

Fíxome chorar,

esgotada e mazada 
con dous ollos ennegrecidos.

Tiven medo,

estiven estresada,

foi esgotador.

Agora que a viaxe terminou,

é fácil parecer aburrida 
tras todo o que conseguimos.

Sei que quero descender o río outra vez.

Esta vez, todas as 277 millas.

(Aplauso)

Pero tamén sei que non repetiría 
a parte montada a cabalo.

(Risas)

Era demasiado perigoso.

E esa era a intención.

Non estou aquí para 
amosar o documental.

Estou aquí para lembrarnos a todos

que a vida é unha lección

de procura do equilibrio
entre o medo e a coraxe.

Entender o que é ou non 
é unha boa idea.

(Risas)

A vida xa dá medo,

e para cumprir os nosos soños,
temos que ser valentes.

Ó enfrontarme ós meus medos

e encontrar a afouteza
para loitar contra eles,

xuro que a miña vida foi extraordinaria.

Así que vive
plenamente

e intenta que a túa coraxe
sexa maior có teu medo.

Nunca saberás onde te pode levar.

Grazas.

(Aplausos e hurras)