Cando somos novos,
somos valentes de forma inocente,
e soñamos sen medo
sobre como serán as nosas vidas.
Quizais queredes ser un astronauta
ou un enxeñeiro aeroespacial.
Quizais soñabas
con viaxar a cada continente.
Dende que era moi nova,
eu soñaba con traballar
para as Nacións Unidas
nalgúns dos países
con máis dificultades do mundo.
E grazas a unha gran coraxe
ese soño volveuse realidade.
Pero hai que mencionar algo
sobre a coraxe:
non aparece simplemente
cando a necesitamos.
É o resultado dun duro traballo
e de reflexión,
que implica un equilibrio
entre medo e valentía.
Sen medo fariamos estupideces.
Sen valentía nunca sairiamos
da nosa zona de comfort.
O equilibrio entre ambos é
onde reside a maxia,
e é un equilibrio
co que tratamos cada día.
Primeiro, unha verba sobre as miñas rodas.
Non sempre estiven nunha cadeira de rodas.
Crecín coma moitos de vós,
correndo, choutando e bailando.
Encántame bailar.
Pero, aos vinte e pico
comecei a caerme de forma inexplicable.
E uns anos despois,
diagnosticáronme unha enfermidade
xénetica recesiva
chamada miopatía corporal
de inclusión hereditaria
ou tamén MCIH.
É unha enfermidade dexenerativa
dos músculos
e afecta a todos
dende a cabeza ata os pés.
MCIH é unha enfermidade rara.
Nos Estados Unidos hai menos
de 200 persoas diagnosticadas.
Ata hoxe, non hai tratamento
probado ou cura,
e entre 10 ou 15 anos dende o comezo,
O MCIH leva a cuadriplexia,
que é a razón pola que agora
utilizo unha cadeira de rodas.
Cando mo diagnosticaron,
todo cambiou.
Estaba moi asustada
porque non tiña ningunha experiencia con
enfermidades crónicas ou discapacidades.
E non tiña nin idea
de como ía progresar a enfermidade.
Pero o máis descorazonador
foi escoitar a xente aconsellándome
que limitase as miñas
ambicións e soños,
e que cambiase as miñas
expectivas na vida.
"Deberías abandonar
a túa carreira internacional."
"Ningúen quererá casar contigo
desta maneira."
"Sería egoísta que tiveses fillos."
O feito de que alguén ademáis de min
puxese limitacións
aos meus soños e ambicións
era irracional.
E inaceptable.
Así que os ignorei.
(hurras e aplausos)
Si que casei.
E decidín por min mesma non ter fillos
E seguín coa miña carreira
coas Nacións Unidas
despois do diagnóstico,
ir traballar durante dous anos a Angola,
un país en recuperación
tras 27 anos de terrible guerra civil.
Pero pasaron cinco anos máis
ata que lle dixen ó meu xefe
o meu diagnóstico.
Porque tiña eu medo
de que cuestionasen a miña capacidade
de xestión e perdería o meu traballo.
Traballaba en países
nos que o polio fora común,
polo que cando oía a alguén dicir
que pensaban
que eu sobrevivira á polio,
Pensaba que o meu segredo estaba a salvo.
Ninguén preguntaba por que coxeaba.
Polo que eu non dicía ren.
Levoume case unha década
interiorizar a severidade do MCIH,
incluso as tarefas cotiás
tornáronse cada vez máis difíciles.
Pero, continuei co meu soño
de traballar por todo o mundo,
e incluso fun nomeada coma contacto
cos discapacitados
por UNICEF en Haití,
one traballei durante dous anos
tralo terremoto devastador de 2010.
E logo o meu traballo levoume
aos Estados Unidos.
E aínda que a enfermidade
progresaba de forma significativa
e eu necesitaba reforzos nas pernas
e un andador,
aínda desexaba vivir aventuras.
Neste momento,
comecei a soñar
cunha gran aventura ao aire libre.
E, que é máis grande ca O Gran Canón?
Sabiades que por cada cinco millóns
de persoas que visitan o Rim
só unha porcentaxe baixa
ata o fondo do canón?
Eu quería ser parte
dese un por cento.
O único problema é --
(Aplausos)
O único problema é que o Gran Canón
non é moi accesible.
Necesitaría axuda
para baixar cinco mil pés
de descenso vertical en terreo solto.
Cando me enfronto ós obstáculos,
o medo non chega de súpeto
porque sei que
dunha forma ou doutra,
conseguireino
Neste caso, o meu pensamento foi
que se non podo baixar camiñando.
Podería aprender a montar a cabalo.
E iso foi o que fixen.
E con esa decisión pouco acertada
comezou un compromiso de catro anos,
entre o medo e a valentía
para levar a cabo unha expedición
de 12 días.
Catro días e cabalo para cruzar
o Gran Canón de cabo a rabo,
e oito días facendo
150 millas do río Colorado,
cun equipo de rodaxe.
Spoiler -- conseguímolo.
Pero non sen ensinarme
como o maior medo
pode manifestarse
como unha resposta de igual valentía.
O 13 de abril de 2018,
a oito pés do chan,
montada sobre un cabalo chamado Sheriff,
a miña primeira impresión do Gran Canón
foi de horror e medo.
Quen podería saber
que tiña medo ás alturas.
(Risas)
Pero non podía renderme agora.
Recollín toda a valentía que tiña
e non deixei que o medo
se apoderase de min.
Comezamos polo sur,
todo o que podía facer
para controlar o medo
era respirar profundamente
e mirar as nubes
e concentrarme nas voces do meu equipo.
Pero na primeira hora ocurreu un desastre.
Non podía manterme na montura do cabalo,
baixando a un paso longo,
lanceime cara diante
e golpeei a cara coa cabeza do cabalo.
Houbo pánico,
doíame a cabeza,
pero o camiño era demaisado estreito
como para desmontar.
Na metade do camiño a 2300 pés,
cando quedaban algo máis de
dúas horas de descenso,
paramos e quitáronme o casco
para ver o pote xigantesco
que me saíra na testa
Con tanta planificación,
como é que non tiñamos
unha bolsa de xeo?
(Risas)
Por sorte para nós,
a inchazón descendeu
e deu lugar a dous ollos
ennegrecidos
unha imaxe ideal para
aparecer nun documental.
(Risas)
(Hurras e aplausos)
Non foi unha viaxe fácil e sinxela,
pero esa era a cuestión.
Aínda que tiña medo
de caer da sela,
Volvín subir a ela.
O descenso ata o chan do cañón
levounos un total de 10 horas
E era só o primeiro día de catro
montando a cabalo
O próximo foron os rápidos.
O río Colorado no Gran Canón
ten algún dos saltos de auga
máis altos do país.
E para estar preparados
ante cada peligro,
practicara nadando
nun rápido pequeno.
É pode dicirse que non foi nada glamuroso.
(Risas)
Collín aire cando
tiña enriba a auga,
afoguei coa auga do río
e non era capaz de guiarme.
Sí, daba medo,
pero tamén foi fantástico.
Fervenzas, canóns escorregadizos
e billóns de anos de sedimentos
que parecían cambiar de cor durante o día.
O Gran Canón é verdadeira natureza
e merecedor de todos os eloxios.
(Aplausos)
A expedición,
toda esa planificación e a propia viaxe,
mostroume un nivel de medo
que nunca experimentara antes.
Pero o que é máis importante,
aprendeume o ousada
que pode ser a afouteza.
A miña viaxe polo Gran Canón
non foi doada.
Non era unha visión dunha amazona
viaxando sen esforzos
por unha paisaxe épica.
Fíxome chorar,
esgotada e mazada
con dous ollos ennegrecidos.
Tiven medo,
estiven estresada,
foi esgotador.
Agora que a viaxe terminou,
é fácil parecer aburrida
tras todo o que conseguimos.
Sei que quero descender o río outra vez.
Esta vez, todas as 277 millas.
(Aplauso)
Pero tamén sei que non repetiría
a parte montada a cabalo.
(Risas)
Era demasiado perigoso.
E esa era a intención.
Non estou aquí para
amosar o documental.
Estou aquí para lembrarnos a todos
que a vida é unha lección
de procura do equilibrio
entre o medo e a coraxe.
Entender o que é ou non
é unha boa idea.
(Risas)
A vida xa dá medo,
e para cumprir os nosos soños,
temos que ser valentes.
Ó enfrontarme ós meus medos
e encontrar a afouteza
para loitar contra eles,
xuro que a miña vida foi extraordinaria.
Así que vive
plenamente
e intenta que a túa coraxe
sexa maior có teu medo.
Nunca saberás onde te pode levar.
Grazas.
(Aplausos e hurras)