Toen ik gevraagd werd om hierheen te komen, wist ik niet of ik moest komen spreken of zingen. Maar toen ik hoorde dat het onderwerp taal zou zijn, wist ik meteen waarover ik wilde spreken. Ik heb een probleem. Het is niet het einde van de wereld. Alles is prima met mij. Ik sta niet in brand. Ik weet dat er in de wereld anderen zijn die veel grotere problemen hebben, maar voor mij zijn taal en muziek onlosmakelijk met elkaar verbonden door één ding. Ik stotter namelijk. Dat lijkt misschien gek omdat ik een groot deel van mijn leven op een podium sta. Je zou kunnen denken dat ik me goed voel voor een publiek, en dat ik me goed voel als ik voor jullie spreek. Maar eerlijk gezegd sta ik al heel mijn leven zelfs tot op dit moment, doodsangsten uit om in het openbaar te spreken. In het openbaar zingen is dan weer een ander verhaal. (Gelach) Daar kom ik zo meteen nog op terug. Ik heb er nog nooit zo openlijk over gesproken. Misschien komt dat doordat ik altijd heb gehoopt dat als ik volwassen werd, ik niet meer zou stotteren. Ik groeide op met het idee dat als ik groot was, ik Frans zou kunnen spreken, als ik groot was, zou ik met geld kunnen omgaan, en als ik groot was, zou ik niet stotteren, voor publiek spreken en eerste minister worden. Dan zou alles mogelijk zijn. (Gelach) Nu kan ik erover praten omdat ik op een punt ben gekomen, ik bedoel, ik ben 28. Ik denk dat ik nu wel groot ben. (Gelach) Ik ben een volwassen vrouw die door het leven gaat als een artiest met een spraakgebrek. Ik kan er dus net zo goed voor uitkomen. Stotteren heeft ook interessante aspecten. Het ergste wat mij kan overkomen is een andere stotteraar tegen te komen. (Gelach) Dat is me een keer in Hamburg overkomen. Ik ontmoette een jongen, en hij zei: "Hallo, m-m-m-mijn naam is Joe", en ik zei: "Hallo, m-m-m-mijn naam is Meg." Stel je voor hoe rot ik me voelde toen ik besefte dat hij dacht dat ik hem uitlachte. (Gelach) Mensen denken constant dat ik dronken ben. (Gelach) Of ze denken dat ik hun naam vergeten ben omdat ik aarzel als ik hun naam zeg. En het is heel merkwaardig, want eigennamen zijn het moeilijkst. Als ik het woord "woensdag" in een zin wil gebruiken en ik ben bijna aan dat woord, en ik voel dat ik ga stotteren, kan ik dat woord nog veranderen in "morgen" of "de dag na dinsdag", of iets anders. Het is onhandig, maar het helpt wel. In de loop der tijd heb ik geleerd achterpoortjes te vinden tijdens het spreken door op het laatste moment een woord te veranderen waardoor je je hersenen misleidt. Maar namen van mensen kun je niet veranderen. (Gelach) Toen ik regelmatig jazz zong, werkte ik vaak samen met een pianist die Steve heette. Zoals je misschien al gemerkt hebt, zijn de letters S en T, samen of apart, mijn kryptoniet. Maar ik moest de band voorstellen onder muzikale begeleiding. En als ik dan bij "Steve" kwam, bleef ik vaak hangen bij de "St". Dat was nogal gênant en ongemakkelijk. De sfeer was helemaal verpest. Dus na een paar keer transformeerde "Steve" tot "Seve" en het probleem was opgelost. (Gelach) Ik heb veel therapieën gevolgd, en een veel gebruikte behandeling is een techniek die "smooth speech" heet. Daarbij zing je alles wat je wil zeggen. Je plakt dan alle woorden aan elkaar op een zangerige manier, net als een kleuterjuf. Zo klink je erg sereen, alsof je veel valium hebt geslikt en alles is kalm. (Gelach) Zo ben ik dus niet. Maar ik gebruik het wel. Wanneer ik uitgenodigd ben voor een panel show of wanneer ik een radio-interview moet geven en zendtijd een schaars goed is. (Gelach) Voor mijn werk los ik dat zo op. Maar als artiest wil je dat alles wat je doet gebaseerd is op eerlijkheid en echtheid. En dan voelt dat aan als valsspelen. Voordat ik ga zingen, wil ik jullie nog meegeven wat zingen betekent voor mij. Het is meer dan mooi geluiden produceren, en meer dan leuke liedjes maken. Het is meer dan erkend en begrepen te worden. Het is meer dan jullie te laten voelen wat ik voel. Het gaat niet om mythologie of om van mezelf een mythe maken. Op de een of andere manier, door een miraculeuze synaptische functie van het menselijke brein is het onmogelijk te stotteren tijdens het zingen. Toen ik jonger was, was zingen een methode die heel goed werkte voor mij. Dus ik zong heel veel. En daarom sta ik hier vandaag. (Applaus) Bedankt. Zingen is voor mij een verademing. Alleen dan voel ik me een vlotte spreker. Alleen dan is wat er uit mijn mond komt echt exact wat ik bedoelde. (Gelach) Ik weet dat dit een TED-Talk is, maar nu ga ik een Ted-Liedje brengen dat ik vorig jaar heb geschreven. Heel erg bedankt. Dank je. (Applaus) (Piano) ♪ Ik zou een schoonheid kunnen zijn ♪ ♪ maar mijn neus ♪ ♪ is net iets te groot ♪ ♪ voor mijn gezicht ♪ ♪ Ik zou een dromer kunnen zijn ♪ ♪ maar mijn droom ♪ ♪ is net iets te groot ♪ ♪ voor deze plek ♪ ♪ Ik zou een engel kunnen zijn ♪ ♪ maar mijn halo ♪ ♪ verbleekt in de gloed ♪ ♪ van jouw sierlijkheid ♪ ♪ Ik zou een joker kunnen zijn ♪ ♪ maar die kaart leggen heeft geen zin ♪ ♪ als jij je aas legt ♪ ♪ Ik zou graag willen weten ♪ ♪ of er sterren zijn in de hel ♪ ♪ En ik zou graag willen weten ♪ ♪ of het zo duidelijk is ♪ ♪ dat jij me alles doet vergeten ♪ ♪ dat ik niet te kiezen heb of ik loslaat of niet ♪ ♪ Ik zou voor eeuwig kunnen blijven ♪ ♪ maar mijn huis ♪ ♪ staat net iets te ver ♪ ♪ hier vandaan ♪ ♪ Ik heb echt geprobeerd ♪ ♪ om te vertragen ♪ ♪ wanneer ik op jouw tempo loop ♪ ♪ Maar al waar ik aan kon denken ♪ ♪ terwijl ik door de steden dwaalde ♪ ♪ Zie ik er wel goed uit in de regen? ♪ ♪ Ik weet niet hoe iemand ♪ ♪ die zo geweldig is ♪ ♪ me zo lelijk doet voelen ♪ ♪ Zo veel schaamte ♪ ♪ Ik zou graag willen weten ♪ ♪ of er sterren zijn in de hel ♪ ♪ En ik zou graag willen weten ♪ ♪ of het zo duidelijk is ♪ ♪ dat jij me alles doet vergeten ♪ ♪ dat ik niet te kiezen heb of ik loslaat of niet ♪ Heel erg bedankt. (Applaus)