Toen ik gevraagd werd
om hierheen te komen,
wist ik niet of ik moest
komen spreken of zingen.
Maar toen ik hoorde
dat het onderwerp taal zou zijn,
wist ik meteen waarover ik wilde spreken.
Ik heb een probleem.
Het is niet het einde van de wereld.
Alles is prima met mij.
Ik sta niet in brand.
Ik weet dat er in de wereld anderen zijn
die veel grotere problemen hebben,
maar voor mij zijn taal en muziek
onlosmakelijk met elkaar
verbonden door één ding.
Ik stotter namelijk.
Dat lijkt misschien gek omdat ik
een groot deel van mijn leven
op een podium sta.
Je zou kunnen denken dat ik me goed voel
voor een publiek, en dat ik me goed voel
als ik voor jullie spreek.
Maar eerlijk gezegd
sta ik al heel mijn leven
zelfs tot op dit moment, doodsangsten uit
om in het openbaar te spreken.
In het openbaar zingen is dan weer
een ander verhaal. (Gelach)
Daar kom ik zo meteen nog op terug.
Ik heb er nog nooit
zo openlijk over gesproken.
Misschien komt dat
doordat ik altijd heb gehoopt
dat als ik volwassen werd,
ik niet meer zou stotteren.
Ik groeide op met het idee
dat als ik groot was,
ik Frans zou kunnen spreken,
als ik groot was,
zou ik met geld kunnen omgaan,
en als ik groot was,
zou ik niet stotteren,
voor publiek spreken
en eerste minister worden.
Dan zou alles mogelijk zijn.
(Gelach)
Nu kan ik erover praten
omdat ik op een punt ben gekomen,
ik bedoel, ik ben 28.
Ik denk dat ik nu wel groot ben.
(Gelach)
Ik ben een volwassen vrouw
die door het leven gaat als een artiest
met een spraakgebrek.
Ik kan er dus net zo goed voor uitkomen.
Stotteren heeft ook interessante aspecten.
Het ergste wat mij kan overkomen
is een andere stotteraar tegen te komen.
(Gelach)
Dat is me een keer in Hamburg overkomen.
Ik ontmoette een jongen, en hij zei:
"Hallo, m-m-m-mijn naam is Joe",
en ik zei: "Hallo,
m-m-m-mijn naam is Meg."
Stel je voor hoe rot ik me voelde
toen ik besefte
dat hij dacht dat ik hem uitlachte.
(Gelach)
Mensen denken constant dat ik dronken ben.
(Gelach)
Of ze denken dat ik hun naam vergeten ben
omdat ik aarzel als ik hun naam zeg.
En het is heel merkwaardig,
want eigennamen
zijn het moeilijkst.
Als ik het woord "woensdag"
in een zin wil gebruiken
en ik ben bijna aan dat woord,
en ik voel dat ik ga stotteren,
kan ik dat woord
nog veranderen in "morgen"
of "de dag na dinsdag",
of iets anders.
Het is onhandig, maar het helpt wel.
In de loop der tijd heb ik geleerd
achterpoortjes te vinden
tijdens het spreken
door op het laatste moment
een woord te veranderen
waardoor je je hersenen misleidt.
Maar namen van mensen
kun je niet veranderen.
(Gelach)
Toen ik regelmatig jazz zong,
werkte ik vaak samen
met een pianist die Steve heette.
Zoals je misschien al gemerkt hebt,
zijn de letters S en T, samen of apart,
mijn kryptoniet.
Maar ik moest de band voorstellen
onder muzikale begeleiding.
En als ik dan bij "Steve" kwam,
bleef ik vaak hangen bij de "St".
Dat was nogal gênant en ongemakkelijk.
De sfeer was helemaal verpest.
Dus na een paar keer
transformeerde "Steve" tot "Seve"
en het probleem was opgelost. (Gelach)
Ik heb veel therapieën gevolgd,
en een veel gebruikte behandeling is
een techniek die "smooth speech" heet.
Daarbij zing je alles wat je wil zeggen.
Je plakt dan alle woorden aan elkaar
op een zangerige manier,
net als een kleuterjuf.
Zo klink je erg sereen,
alsof je veel valium hebt geslikt
en alles is kalm. (Gelach)
Zo ben ik dus niet.
Maar ik gebruik het wel.
Wanneer ik uitgenodigd ben
voor een panel show
of wanneer ik
een radio-interview moet geven
en zendtijd een schaars goed is.
(Gelach)
Voor mijn werk los ik dat zo op.
Maar als artiest wil je
dat alles wat je doet
gebaseerd is op eerlijkheid
en echtheid.
En dan voelt dat aan als valsspelen.
Voordat ik ga zingen,
wil ik jullie nog meegeven
wat zingen betekent voor mij.
Het is meer dan mooi geluiden produceren,
en meer dan leuke liedjes maken.
Het is meer dan erkend
en begrepen te worden.
Het is meer dan jullie te laten voelen
wat ik voel.
Het gaat niet om mythologie
of om van mezelf een mythe maken.
Op de een of andere manier,
door een miraculeuze
synaptische functie
van het menselijke brein
is het onmogelijk
te stotteren tijdens het zingen.
Toen ik jonger was,
was zingen een methode
die heel goed werkte voor mij.
Dus ik zong heel veel.
En daarom sta ik hier vandaag.
(Applaus)
Bedankt.
Zingen is voor mij een verademing.
Alleen dan voel ik me een vlotte spreker.
Alleen dan is wat er uit mijn mond komt
echt exact wat ik bedoelde.
(Gelach)
Ik weet dat dit een TED-Talk is,
maar nu ga ik een Ted-Liedje brengen
dat ik vorig jaar heb geschreven.
Heel erg bedankt. Dank je.
(Applaus)
(Piano)
♪ Ik zou een schoonheid kunnen zijn ♪
♪ maar mijn neus ♪
♪ is net iets te groot ♪
♪ voor mijn gezicht ♪
♪ Ik zou een dromer kunnen zijn ♪
♪ maar mijn droom ♪
♪ is net iets te groot ♪
♪ voor deze plek ♪
♪ Ik zou een engel kunnen zijn ♪
♪ maar mijn halo ♪
♪ verbleekt in de gloed ♪
♪ van jouw sierlijkheid ♪
♪ Ik zou een joker kunnen zijn ♪
♪ maar die kaart leggen heeft geen zin ♪
♪ als jij je aas legt ♪
♪ Ik zou graag willen weten ♪
♪ of er sterren zijn in de hel ♪
♪ En ik zou graag willen weten ♪
♪ of het zo duidelijk is ♪
♪ dat jij me alles doet vergeten ♪
♪ dat ik niet te kiezen heb
of ik loslaat of niet ♪
♪ Ik zou voor eeuwig kunnen blijven ♪
♪ maar mijn huis ♪
♪ staat net iets te ver ♪
♪ hier vandaan ♪
♪ Ik heb echt geprobeerd ♪
♪ om te vertragen ♪
♪ wanneer ik op jouw tempo loop ♪
♪ Maar al waar ik aan kon denken ♪
♪ terwijl ik door de steden dwaalde ♪
♪ Zie ik er wel goed uit in de regen? ♪
♪ Ik weet niet hoe iemand ♪
♪ die zo geweldig is ♪
♪ me zo lelijk doet voelen ♪
♪ Zo veel schaamte ♪
♪ Ik zou graag willen weten ♪
♪ of er sterren zijn in de hel ♪
♪ En ik zou graag willen weten ♪
♪ of het zo duidelijk is ♪
♪ dat jij me alles doet vergeten ♪
♪ dat ik niet te kiezen heb
of ik loslaat of niet ♪
Heel erg bedankt. (Applaus)