Ο Ρόαλντ Αμούνδσεν είχε περάσει
σχεδόν δύο χρόνια προετοιμασίας

για την αποστολή του στην Αρκτική.

Είχε εξασφαλίσει χρηματοδότηση
από το Νορβηγικό Παλάτι

και επέλεξε ένα έμπιστο πλήρωμα.

Δέχτηκε ακόμα και την ευλογία
του γνωστού εξερευνητή Φρίντγιοφ Νάνσεν,

μαζί με τη χρήση του πλοίου, Φραμ,

ειδικά κατασκευασμένο
για την αντοχή του στον πάγο.

Τώρα, στην αναχώρηση του ταξιδιού,

είχε μία τελευταία ανακοίνωση
στους συναδέλφους του:

Θα πήγαιναν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα,

σχεδόν κάθε περιφέρεια της υδρογείου
είχε δεχτεί επίσκεψη κι είχε χαρτογραφηθεί

με μόνο δύο στρατηγικά σημεία
να παραμένουν:

τον Βόρειο Πόλο, βαθιά στα παγωμένα ύδατα
της περιφέρειας της Αρκτικής,

και τον Νότιο Πόλο, που τοποθετείται
σε μια νεοανακαλυφθείσα παγωμένη ήπειρο

μέσα στον αχανή Ανταρκτικό Ωκεανό.

Ως βετεράνος με αρκετές αποστολές,

ο Αμούνδσεν είχε ονειρευτεί προ πολλού
να φτάσει στον Βόρειο Πόλο.

Όμως, το 1909, εν μέσω προετοιμασιών,

ήρθαν τα νέα ότι οι Αμερικανοί εξερευνητές
Φρέντρικ Κουκ και Ρόμπερτ Πήρι

πρόβαλλαν αντίπαλες διεκδικήσεις
για την κατάκτηση.

Αντί να εγκαταλείψει
το προγραμματισμένο ταξίδι,

ο Αμούνδσεν αποφάσισε
να μεταβάλλει την πορεία του

σε αυτό που ονόμασε,
«το τελευταίο μεγάλο πρόβλημα».

Το πλήρωμα όμως του Αμούνδσεν
δεν ήταν το μόνο που δεν ήταν ενήμερο.

Ο Βρετανός αξιωματικός
του Ναυτικού Ρόμπερτ Φ. Σκοτ

είχε ήδη επισκεφτεί την Ανταρκτική,

και ήταν επικεφαλής της δικής του
αποστολής στον Νότιο Πόλο.

Τώρα, καθώς το πλοίο του Σκοτ, Terra Nova,
έφτανε στη Μελβούρνη το 1910,

δέχτηκε τα νέα ότι ο Αμούνδσεν
κατευθυνόταν κι εκείνος στα νότια.

Διστακτικά, ο Σκοτ βρέθηκε
αντιμέτωπος με τον Νορβηγό

σε αυτό που οι εφημερίδες
αποκαλούσαν «Αγώνα για τον Πόλο».

Ωστόσο, αν αυτός ήταν αγώνας,
ήταν ένας παράξενος.

Οι αποστολές έφυγαν σε διαφορετικές
περιόδους από διαφορετικές τοποθεσίες,

και είχαν πολύ διαφορετικά
σχέδια για το ταξίδι.

Ο Αμούνδσεν ήταν εστιασμένος
εξ ολοκλήρου στο να φτάσει τον Πόλο.

Bασισμένος στην εξερεύνηση της Αρκτικής,

εκμεταλλεύτηκε την πείρα
των Ινουϊτών και των Νορβηγών,

φτάνοντας με μια μικρή ομάδα αντρών
και με περισσότερα από 100 σκυλιά.

Οι εξερευνητές του ήταν ενδεδυμένοι
με δέρματα φώκιας και γούνες,

καθώς και με ειδικά σχεδιασμένα
χιονοπέδιλα και μπότες.

Το εγχείρημα όμως του Σκοτ
ήταν πιο περίπλοκο.

Ξεκινώντας μια εκτενή επιστημονική
ερευνητική αποστολή,

ταξίδεψε με τρεις φορές
περισσότερους άντρες από τον Άντμουντσεν,

μαζί με πάνω από 30 σκυλιά,
19 σιβηρικά πόνυ,

και τρία μηχανοκίνητα έλκυθρα
προηγμένης τεχνολογίας.

Αλλά αυτά τα πρόσθετα
εργαλεία και σώματα

υπερφόρτωναν το πλοίο καθώς μάχονταν
τις καταιγίδες του νότιου ωκεανού.

Και καθώς άρχισαν τελικά
να αποθέτουν τις προμήθειες,

βρήκαν αναποτελεσματικά τα πόνυ
και τα μηχανοκίνητα έλκηθρά τους

στον σκληρό πάγο και το χιόνι.

Την άνοιξη του 1911, μετά την αναμονή
της μακράς πολικής νύχτας,

κι οι δυο ομάδες άρχισαν
το ταξίδι στον Νότο.

η ομάδα του Σκοτ ταξίδεψε
προς τον Παγετώνα Μπέρντμορ,

ακολουθώντας την παλιά πορεία
του Έρνεστ Σάκλετον

για να φτάσει στον Πόλο.

Παρόλο όμως που καταγράφηκε αυτή η πορεία,
αποδείχτηκε αργή και κοπιαστική.

Στο μεταξύ, παρά την αρχική
εσφαλμένη εκκίνηση,

Η πενταμελής ομάδα
του Αμούνδσεν έκανε καλό χρόνο

χρησιμοποιώντας μια παλαιότερη
ανεξερεύνητη πορεία

μέσα από τα ίδια Διανταρκτικά Όρη.

Προηγούνταν της ομάδας του Σκοτ,

και στις 14 Δεκεμβρίου έφτασαν πρώτοι
στον έρημο προορισμό τους.

Για να αποφύγει την ασάφεια σχετικά
με τους ισχυρισμούς του Κουκ και του Πήρι,

η ομάδα του Αμούνδσεν κάλυψε
την περιοχή σε ένα πλέγμα

για να βεβαιωθεί ότι κάλυψαν
την τοποθεσία του Πόλου.

Μαζί με σημαίες κι έναν σημαντήρα σκηνής,

άφησαν ένα γράμμα στον Σκοτ,

το οποίο θα βρισκόταν μετά από έναν μήνα.

Αλλά όταν η ομάδα του Σκοτ
έφτασε τελικά τον Πόλο

η ήττα του «αγώνα» ήταν
το ελάχιστο των προβλημάτων της.

Στην επιστροφή του καταυλισμού,

δύο από τους πέντε άντρες
υπέκυψαν σε κρυοπαγήματα,

στην πείνα και την εξάντληση.

Οι εξερευνητές που έμειναν ήλπιζαν
σε μια προκαθορισμένη συνάντηση

με μια ομάδα από τη βάση τους,

αλλά εξαιτίας μιας σειράς κακοτυχιών,
λανθασμένων κρίσεων και κακών πληροφοριών

η διάσωσή τους δεν έφτασε ποτέ.

Τα λείψανά τους, μαζί με το ημερολόγιο
του Σκοτ, δεν βρέθηκαν μέχρι την άνοιξη.

Σήμερα, επιστήμονες διαφόρων χωρών

ζουν κι εργάζονται σε ερευνητικούς
σταθμούς της Ανταρκτικής.

Tα ταξίδια όμως αυτών
των πρώτων εξερευνητών δεν ξεχάστηκαν.

Παρά τις αποκλίνουσες μοίρες τους,
μπήκαν για πάντα στην ιστορία,

και στο όνομα της ερευνητικής βάσης
που σηματοδοτεί τον Νότιο Πόλο.