Έχετε νιώσει ποτέ μόνοι;

Την ανάγκη να θέλετε
να συνδεθείτε με κάποιον,

αλλά νιώθετε σαν να μην έχετε
κανέναν που να θέλετε να μιλήσετε;

Ή, είναι Παρασκευή βράδυ
και θέλετε να είστε με παρέα,

αλλά δεν έχετε την ενέργεια να βγείτε έξω
και κάθεστε σπίτι όλο το βράδυ,

και βλέπετε Netflix

και νιώθετε πιο μόνοι από ποτέ;

Νιώθετε σαν τέρατα

ανάμεσα σε ανθρώπους που ξέρουν
πώς να λειτουργήσουν.

Έτσι μου φαινόταν η μοναξιά.

Είμαι καλλιτέχνης,

και επεξεργάζομαι τα συναισθήματά μου
εκφράζοντάς τα μέσω της τέχνης μου.

Αν μοιραστείτε 
τα συναισθήματά σας με κάποιον,

και τα καταλάβουν και τα μοιραστούν
κι εκείνοι αντίστοιχα,

δημιουργείτε μία συναισθηματική
και βαθιά σύνδεση.

Γι' αυτό μπορεί να περιτριγυρίζεστε
από εκατοντάδες ανθρώπους,

να πηγαίνετε από
τον έναν υποψήφιο στον άλλο,

αλλά να νιώθετε ακόμα μόνοι.

Είναι γιατί δεν έχουν δημιουργηθεί
αυτές οι βαθύτερες συνδέσεις.

Ήμουν πάντα ένα χαρούμενο παιδί.

Δεν πρέπει να υπάρχει σχεδόν 
καμία φωτογραφία μου

που να μην έχω ένα πλατύ χαμόγελο,
ή να γελάω ή να κάνω πλάκα.

Κι αυτό συνεχιζόταν μέχρι...

καλά, ακόμα συνεχίζεται.

Αλλά είχα πολλές παρέες

μέχρι που μετακόμισα σε άλλη πόλη
ως νεαρή ενήλικας

για την πρώτη μου δουλειά
ως καλλιτέχνης κόμικς.

Κι όπως τόσοι νέοι, ταλαντούχοι
άνθρωποι σε όλο τον κόσμο,

συγκέντρωσα όλη μου την ενέργεια
στην επαγγελματική μου ζωή.

Όμως, αν αφιερώνετε το 90 τοις εκατό
της ημερήσιας δύναμής σας

για να πετύχετε επαγγελματικά,

φυσικά και δε μένει τίποτα

για τα υπόλοιπα σημαντικά
κομμάτια της ζωής σας,

όπως είναι οι προσωπικές σας σχέσεις.

Η συντήρηση των φιλικών σχέσεων,
ως ενήλικας, θέλει δουλειά.

Πρέπει να είστε συνεπείς
με την επικοινωνία.

Πρέπει να είστε ανοιχτοί,
πρέπει να είστε ειλικρινείς.

Και με αυτό δυσκολευόμουν,

γιατί τείνω να κρύβω
τα πραγματικά μου συναισθήματα

προσπαθώντας να φαίνομαι πάντα χαρούμενη

και προσπαθώντας να κάνω 
και όλους τους άλλους χαρούμενους,

προσπαθώντας να λύσω τα προβλήματά τους.

Και ξέρω πως αρκετοί από εμάς
το κάνουμε αυτό,

γιατί είναι ένας εύκολος τρόπος 
να μη σκέφτεσαι τα δικά σου θέματα.

Έτσι δεν είναι;

Μμ; Μμ; Μμ;

(Γέλια)

Εντάξει.

Το σημείο καμπής ήρθε

όταν μπήκα σε μια
συναισθηματικά βίαιη σχέση

πριν από μερικά χρόνια.

Με απομόνωσε

και με άφησε να νιώθω πιο μόνη από ποτέ.

Ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου,

αλλά και η στιγμή που ξύπνησα,

γιατί ήταν η πρώτη φορά

που ένιωσα τι σημαίνει μοναξιά.

Πολλοί έχουν βάλει τα
συναισθήματά τους στην τέχνη τους.

Υπάρχουν άπειρα βιβλία,
ταινίες, πίνακες, μουσική,

γεμάτα με τα αληθινά
συναισθήματα ενός καλλιτέχνη.

Οπότε, ως καλλιτέχνης κι εγώ,
έκανα το ίδιο.

Μοιράστηκα τα συναισθήματά μου.

Ήθελα να βοηθήσω τους άλλους
να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά.

Ήθελα, ναι, να τους κάνω
να την καταλάβουν,

να τη βιώσουν στην πράξη
μέσα από την τέχνη μου

στη μορφή μιας διαδραστικής ιστορίας,

ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού.

Οπότε, στο παιχνίδι μας --

το είπαμε «Θάλασσα της Απομόνωσης» --

είστε ένας άνθρωπος με το όνομα Κέι,

που υποφέρει από τόσο έντονη μοναξιά

που όλα τα συναισθήματα μέσα της --

ο θυμός,

η αίσθηση της απελπισίας,
της ανικανότητας --

βγαίνουν προς τα έξω,

και γίνεται τέρας.

Το παιχνίδι -- δηλαδή η Κέι --

είναι βασικά η αναπαράστασή μου

και το μονοπάτι που πήρα
για να ξεπεράσω τις δυσκολίες μου.

Το παιχνίδι παίζεται στο μυαλό της Κέι,

οπότε, είσαι σε έναν κόσμο 
πλημμυρισμένο από τα δάκρυα της,

και ο καιρός αλλάζει 
σύμφωνα με τη διάθεσή της,

όπως αλλάζει η διάθεσή της.

Και το μόνο που φοράει η Κέι,

το μοναδικό πράγμα,

είναι το σακίδιο της.

Είναι το φορτίο που όλοι κουβαλάμε
σε όλη μας τη ζωή.

Η Κέι δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει
τα συναισθήματα της σωστά,

κι έτσι το σακίδιο της όλο και μεγαλώνει

μέχρι που σκάει,

και τελικά αναγκάζεται 
να ξεπεράσει τις δυσκολίες της.

Στην ιστορία μας παρουσιάζουμε πολλές
διαφορετικές εκδηλώσεις της μοναξιάς.

Η μοναξιά μέσω του κοινωνικού
αποκλεισμού είναι πολύ συχνή.

Στο παιχνίδι μας, ο αδερφός της Κέι
ήταν θύμα εκφοβισμού στο σχολείο,

και το μόνο που θέλει είναι 
να κρυφτεί και να πετάξει μακριά.

Παρουσιάζεται σαν πελώριο τερατόμορφο
πουλί, τριγυρισμένο από πυκνή ομίχλη.

Ο παίκτης πρέπει να περπατήσει
μέσα στο σχολείο του

και να βιώσει, νιώθοντας τον πόνο,

που είχε νιώσει ο αδερφός,

γιατί για πολύ καιρό,
κανείς δεν τον ακούει.

Αλλά τη στιγμή που οι φίλοι 
κι η οικογένεια αρχίζουν να ακούνε,

το πρώτο βήμα για να ξεπεράσει
αυτού του είδους τη μοναξιά, είχε γίνει.

Δείχνουμε και τη μοναξιά στις σχέσεις,

όπως όταν οι γονείς μένουν μαζί
για το καλό των παιδιών τους

αλλά καταλήγουν να πληγώνουν
ολόκληρη την οικογένεια.

Βάζουμε τον παίκτη κυριολεκτικά ανάμεσα
στους δύο γονείς όταν μαλώνουν,

και πληγώνεσαι όταν είσαι στη μέση.

Δε βλέπουν καν ότι η κόρη τους,
η Κέι, είναι εκεί

μέχρι που καταρρέει.

Δείχνουμε επίσης τη μοναξιά μέσα
από προβλήματα ψυχικής υγείας,

με το αγόρι της Κέι 
που υποφέρει από κατάθλιψη

και δείχνει πως μερικές φορές

είναι πιο σημαντικό να εστιάζεις
στο δικό σου καλό πρώτα.

Το αγόρι της τείνει να κρύβει
τα συναισθήματά του,

κι έτσι παρουσιάζεται σαν ένας μοναχικός,
αστραφτερός, λευκός λύκος.

Αλλά τη στιγμή που ξεκινά να αλληλεπιδρά
με την κοπέλα του, την Κέι,

η μάσκα πέφτει,

και βλέπουμε τον μαύρο σκύλο από κάτω:

την κατάθλιψη.

Μερικές φορές φοράμε ένα χαμόγελο

κι αντί να αντιμετωπίσουμε
τα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας,

κάτι που τελικά μπορεί
να τα κάνει χειρότερα,

να επηρεάσει τους ανθρώπους γύρω μας

και να καταστρέψει τις σχέσεις μας.

Οπότε, την ίδια την Κέι,

την παρουσιάζουμε κομματιασμένη
στα βασικά συναισθήματά της.

Κάποια σε βοηθούν,

κάποια προσπαθούν να σε σταματήσουν.

Η Αυτοαμφισβήτηση είναι
ένα τεράστιο πλάσμα,

που λέει πάντα στην Κέι πόσο άχρηστη είναι

και πως θα έπρεπε απλώς να τα παρατήσει.

Όπως και στην πραγματική ζωή,

η Αυτοαμφισβήτηση εμποδίζει τον δρόμο,

και φαίνεται πως δεν γίνεται
να την ξεπεράσετε.

Το να καταστρέψεις τη συνεχή παρουσία της
Αυτοαμφισβήτησης είναι αργή διαδικασία.

Αλλά στο παιχνίδι μπορείς
σιγά σιγά να τη συρρικνώσεις,

κι έτσι από αυτοαμφισβήτηση

γίνεται υγιής αμφιβολία,

και μπορείτε τελικά να εμπιστευτείτε
τη συμβουλή της.

Δείχνουμε επίσης την Αυτοκαταστροφή.

Είναι ένα πελώριο τέρας

που παραμονεύει κοντά σας,
κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Η Αυτοκαταστροφή είναι στην ουσία
ο βασικός σας ανταγωνιστής,

και πάντα προσπαθεί να σας πνίξει
στον ωκεανό των δακρύων.

Αλλά, όταν όντως καταφέρνει να σας πνίξει,

ξυπνάτε λίγες στιγμές νωρίτερα,

κι έχετε την ευκαιρία να προχωρήσετε ξανά.

Θέλαμε να δείξουμε

πως όλοι περνάμε δυσκολίες
στη ζωή μας, όλοι μας.

Αλλά αν εσύ τουλάχιστον, σηκωθείς
και προσπαθήσεις να προχωρήσεις,

είναι πολύ πιθανόν να ξεπεράσεις
τις δυσκολίες σου,

βήμα-βήμα.

Η Χαρά είναι κάτι που δεν μπορεί
να αγκαλιάσει ή να αγγίξει η Κέι.

Είναι πάντα κάτι μακριά της.

Η Χαρά είναι η Κέι ως παιδί,

με ένα κίτρινο αδιάβροχο,

επομένως ο ωκεανός των δακρύων
δεν μπορεί να τη βλάψει.

Όμως η Χαρά μπορεί να γίνει εμμονή

και να αρχίσει να γίνεται
απειλή για την Κέι,

όπως όταν ξεκινάει
να έχει εμμονή με το αγόρι της.

Η Χαρά δε θα γίνει πάλι φυσιολογική
μέχρι η Κέι να συνειδητοποιήσει

πως η ευτυχία της δεν πρέπει
να βασίζεται σε κανέναν άλλο

παρά στον ίδιο της τον εαυτό.

Τα τέρατα μας εμφανίζονται
τεράστια και τρομακτικά,

αλλά αν ξεπεράσεις τον δισταγμό σου
και τα πλησιάσεις,

θα δεις σύντομα ότι
δεν είναι καθόλου τέρατα,

αλλά εύθραυστα πλάσματα, πνιγμένα
από όσα τους έχει φορτώσει η ζωή.

Όλα αυτά τα συναισθήματα,

η αυτοαμφισβήτηση
ή ακόμα και η αυτοκαταστροφή,

δεν εξαφανίζονται τελείως
από το παιχνίδι μας.

Το μήνυμα-κλειδί είναι να μην κυνηγάτε
μόνο τη χαρά και την ευτυχία

αλλά να αγκαλιάσετε
όλα σας τα συναισθήματα

και να τα ισορροπήσετε,

να είσαι εντάξει όταν
κάποιες φορές δεν είσαι καλά.

Ο καθένας μας έχει τις δικές του
ιστορίες μοναξιάς να πει.

Όλα άλλαξαν όταν
το συνειδητοποίησα αυτό.

Να είμαι πιο ανοιχτή
με τα συναισθήματα μου

και να συγκεντρώνομαι περισσότερο
στην προσωπική μου ζωή,

στους φίλους μου, στην οικογένειά μου.

Όταν κυκλοφορήσαμε το παιχνίδι,

χιλιάδες φαν, κυριολεκτικά, μας έγραψαν,

μοιράστηκαν τις ιστορίες τους μαζί μας

λέγοντας ότι πλέον ένιωθαν λιγότερο μόνοι

μόνο και μόνο επειδή
έπαιξαν το παιχνίδι μας.

Πολλοί μας έγραψαν ότι ένιωσαν ελπίδα

για ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους
για πρώτη φορά μετά από χρόνια.

Πολλοί μας έγραψαν ότι
πλέον ψάχνουν για θεραπεία,

μόνο και μόνο επειδή
έπαιξαν το παιχνίδι μας

και ήταν αισιόδοξοι ότι μπορούν
να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους.

Το παιχνίδι μας δεν είναι θεραπεία.

Δε φτιάχτηκε για να είναι θεραπεία.

Είναι οι φίλοι μου κι εγώ που
μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας

μέσα από την τέχνη μας,
τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Αλλά είμαστε τόσο βαθιά ευγνώμονες
για κάθε μήνυμα ξεχωριστά

που κάποιοι νιώθουν καλύτερα,

απλώς επειδή μοιραστήκαμε
την ιστορία μας μαζί τους.

Οπότε...

δεν ξεπέρασα τελείως την ανάγκη μου
να βοηθάω άλλους.

Αλλά δε θέλω να την ξεπεράσω πια.

Την αγαπώ.

Απλώς χρειαζόταν να τη φέρω
σε υγιές μέγεθος,

για να μην μπαίνει εμπόδιο
σε βαθύτερες σχέσεις πια,

αλλά να με βοηθήσει, κιόλας,
να συνδεθώ με άλλους.

Οπότε, αν έχετε ένα τέρας μέσα σας

που γεννήθηκε μέσα από
αρνητικά συναισθήματα,

δεν είναι ο μόνος στόχος
να σκοτώσετε αυτό το τέρας,

αλλά να καταλάβετε ότι εμείς οι άνθρωποι
είμαστε πολύπλοκα όντα.

Κοιτάξτε ποιο κομμάτι της ζωής σας είναι
τόσο μεγάλο που τα υπόλοιπα μειονεκτούν.

Κοιτάξτε ποια συναισθήματα
νιώθετε ελάχιστα

ή ίσως τα νιώθετε πάρα πολύ

και προσπαθήστε να λειάνετε
αυτές τις κορυφές.

Περισσότερο απ' όλα, πρέπει να καταλάβουμε

ότι αυτό το μεγάλο φάσμα
των συναισθημάτων και των δυσκολιών

μας κάνει αυτό που είμαστε:

ανθρώπους.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)