Όπως θα έχετε μάλλον παρατηρήσει, τα τελευταία χρόνια, πολλά δάση στη Δύση έχουν καεί σε μεγάλες και καταστροφικές πυρκαγιές. Αν είστε σαν κι εμένα -- αυτό το δυτικό τοπίο είναι ο λόγος που η οικογένειά μου κι εγώ μένουμε εδώ. Ως επιστήμονας και πατέρας, ανησυχώ πολύ για το τι αφήνουμε πίσω μας για τα παιδιά μας, και τώρα, τα πέντε εγγόνια μου. Στις ΗΠΑ, μια περιοχή μεγαλύτερη από την πολιτεία του Όρεγκον έχει καεί μόνο μέσα στα τελευταία 10 χρόνια. και δεκάδες χιλιάδες σπίτια έχουν καταστραφεί. Ο αριθμός καμμένων στρεμμάτων και κατεστραμμένων σπιτιών αυξάνονται σταθερά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, και οι μεμονωμένες πυρκαγιές που είναι μεγαλύτερες από 100.000 στρέμματα -- αυξάνονται. Αυτές τις ονομάζουμε «μεγα-πυρκαγιές». Οι μεγα-πυρκαγιές είναι αποτέλεσμα του τρόπου που έχουμε διαχειριστεί αυτό το δυτικό τοπίο τα τελευταία 150 χρόνια σε ένα σταθερά θερμαινόμενο κλίμα. Μεγάλο μέρος της καταστροφής που βλέπουμε τώρα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Έχω περάσει όλη μου την καριέρα μελετώντας αυτά τα δυτικά τοπία, και η επιστήμη είναι ξεκάθαρη: αν δεν αλλάξουμε κάποιες από τις συνήθειες διαχείρισης πυρκαγιών, θα χάσουμε πολλά περισσότερα από τα αγαπημένα μας δάση. Κάποια δεν θα ανακάμψουν κατά τη διάρκεια της ζωής μας ή της ζωής των παιδιών μου. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε κάποιες σκληρές αλήθειες σχετικά με τις πυρκαγιές, και να καταλάβουμε ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε καλύτερα με αυτές και να αλλάξουμε τον τρόπο που φτάνουν στα δάση μας, στα σπίτια μας και στις κοινότητές μας. Γιατί συμβαίνει λοιπόν αυτό; Γι' αυτό θέλω να σας μιλήσω σήμερα. Βλέπετε αυτό το δάσος; Δεν είναι όμορφο; Τα δάση που βλέπουμε σήμερα δεν μοιάζουν καθόλου με τα δάση πριν από 100 ή 150 χρόνια. Ευτυχώς, πάρθηκαν πανοραμικές φωτογραφίες τη δεκαετία του 1930 από χιλιάδες παρατηρητήρια σε βουνοκορφές της Δύσης, και μας δείχνουν μια καλή προσέγγιση του δάσους που κληρονομήσαμε. Η καλύτερη λέξη για να περιγράψουμε τα δάση του παρελθόντος είναι «ανομοιόμορφα». Το ιστορικό δασικό τοπίο ήταν ένα συνεχώς εξελισσόμενο τοπίο με μπαλώματα με ανοικτά και κλειστά τμήματα δάσους όλων των ηλικιών και υπήρχαν τόσες αποδείξεις πυρκαγιών. Οι περισσότερες πυρκαγιές ήταν πολύ μικρές με βάση τα σημερινά δεδομένα. Και είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αυτό το τοπίο ήταν ανοικτό, με λειβάδια και ανοικτά τμήματα δάσους, και ήταν το γρασίδι στα λιβάδια και η χλόη κάτω από τα δέντρα των ανοικτών τμημάτων δάσους που έφερναν τις πυρκαγιές στα δάση. Κι άλλες δυνάμεις λειτουργούσαν για τη δημιουργία των μπαλωμάτων: για παράδειγμα, η τοπογραφία, το αν ένα μέρος κοιτά προς τον βορρά ή τον νότο ή αν είναι στην κορυφογραμμή ή στο χαμηλότερο μέρος της κοιλάδας, το υψόμετρο, σε ποιο ύψος του βουνού βρίσκεται, και ο καιρός, αν ένα μέρος εκτίθεται σε πολύ χιόνι και πολλή βροχή, ηλιοφάνεια και ζεστασιά. Όλα αυτά δούλεψαν συνεργατικά για να σχηματίσουν τον τρόπο που μεγάλωσε το δάσος. Ο τρόπος που μεγάλωσε το δάσος σχημάτισε τον τρόπο που συμπεριφερόταν η φωτιά στο τοπίο. Υπήρχε επικοινωνία ανάμεσα στους σχηματισμούς και τις διαδικασίες. Μπορείτε να δείτε το νέο, στεγνό δάσος. Τα δέντρα έχουν μεγαλώσει ανοικτά και αρκετά μακριά το ένα από το άλλο. Οι πυρκαγιές εδώ ήταν συνήθεις, και όταν συνέβαιναν, δεν ήταν τόσο σοβαρές, ενώ ψηλότερα πάνω στο βουνό, στα υγρά και κρύα δάση, τα δέντρα ήταν πιο πυκνά και οι πυρκαγιές λιγότερο συχνές, αλλά όταν συνέβαιναν, ήταν αρκετά πιο σοβαρές. Αυτά τα διαφορετικά είδη δασών, τα περιβάλλοντα στα οποία μεγάλωσαν και η δριμύτητα της φωτιάς -- όλα συνεργάστηκαν για να σχηματίσουν αυτό το ιστορικό τοπίο με τα μπαλώματα. Υπήρχε τόση πολλή ενέργεια σε αυτό το τοπίο με τα μπαλώματα. Μας εφοδίασε με έναν φυσικό μηχανισμό για να αποφευχθεί η εξάπλωση των μελλοντικών πυρκαγιών στο τοπίο. Με το που καιγόταν ένα τμήμα του δάσους, βοηθούσε στο να σταματήσει η εξάπλωση της φωτιάς στο τοπίο. Ένας τρόπος για να το σκεφτεί κανείς είναι τα καμμένα τμήματα βοήθησαν το υπόλοιπο δάσος να είναι δάσος. Ας προσθέσουμε και τους ανθρώπους. Για 10.000 χρόνια, οι Ιθαγενείς Αμερικάνοι ζούσαν σε αυτό το τοπίο, και το έκαψαν εκ προθέσεως -- πολύ. Έκαψαν λιβάδια και αραίωσαν συγκεκριμένα δάση χρησιμοποιώντας φωτιά ώστε να παράξουν περισσότερο φαγητό. Χρησιμοποίησαν τη φωτιά για να αυξήσουν τη βόσκηση για τα ελάφια, τα μεγάλα ελάφια και τους βίσονες που κυνηγούσαν. Και πιο σημαντικά, βρήκαν ότι αν έκαιγαν την άνοιξη και το φθινόπωρο, μπορούσαν να αποφύγουν τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές του καλοκαιριού. Η ευρωπαϊκή αποίκηση συνέβη αρκετά αργότερα, στα μέσα του 19ου αιώνα και μέχρι τη δεκαετία του 1880, η βόσκηση ζώων κτηνοτροφίας είχε αυξηθεί ραγδαία. Αν το σκεφτείτε, τα βοοειδή και τα πρόβατα έτρωγαν το γρασίδι που ήταν ο μεταφορέας των πυρκαγιών του παρελθόντος, και αυτό απέτρεψε τις κάποτε συχνότερες πυρκαγιές από το να αραιώνουν τα δάση και να καίνε το νεκρό ξύλο. Αργότερα ήρθαν δρόμοι και σιδηρόδρομοι και λειτούργησαν ως ισχυροί πυροσβέστες, διακόπτοντας ακόμα περισσότερο την εξάπλωση της φωτιάς στο τοπίο. Και τότε έγινε κάτι που προκάλεσε μια ξαφνική περιστροφή στην κοινωνία μας. Το 1910, έγινε μια τεράστια πυρκαγιά. Είχε το ίδιο μέγεθος με την πολιτεία του Κονέκτικατ. Την ονομάσαμε «Το Μεγάλο Κάψιμο». Επεκτάθηκε από την ανατολική Ουάσινγκτον μέχρι τη δυτική Μοντάνα, και μέσα σε μερικές μέρες, έκαψε τρία εκατομμύρια στρέμματα, καταβρόχθισε αρκετές πόλεις και σκότωσε 87 ανθρώπους. Οι περισσότεροι ήταν πυροσβέστες. Λόγω του Μεγάλου Καψίματος, οι πυρκαγιές έγιναν ο Νούμερο Ένα εχθρός και αυτό σχημάτισε τον τρόπο που θα σκεφτόμαστε για τις πυρκαγιές στην κοινωνία μας για τα επόμενα εκατό χρόνια. Από τότε και έπειτα, η Δασική Υπηρεσία, μόλις πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή της, ανέλαβε την ευθύνη της κατάσβεσης όλων των πυρκαγιών στα 193 εκατομμύρια στρέμματα δημοσίων εδαφών, και ανέλαβαν αυτή την ευθύνη με μεγάλη σοβαρότητα. Ανέπτυξαν αυτήν την απαράμιλλη ικανότητα κατάσβεσης πυρκαγιών, και έσβηναν 95 με 98 τοις εκατό των ετήσιων πυρκαγιών στις ΗΠΑ. Από αυτό το σημείο και μετά, ήταν η κατάπνιξη της φωτιάς και όχι οι πυρκαγιές που θα γινόταν ο κύριος παράγοντας σχηματισμού των δασών μας. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκίνησε η συγκομιδή ξυλείας στη Δύση, και η ξυλεία αφαίρεσε τα μεγάλα και τα γερασμένα δέντρα. Αυτοί ήταν οι επιζώντες μετά από αιώνες πυρκαγιών. Το δάσος ξαναγέμισε. Μικρά, λεπτόφλοια, ευαίσθητα σε φωτιές δέντρα γέμισαν τα κενά, και τα δάση μας έγιναν πιο πυκνά, με δέντρα τόσο κοντά μεταξύ τους που ακουμπούσαν το ένα το άλλο. Οπότε οι πυρκαγιές μπλοκαρίστηκαν ακούσια από τους δρόμους και τους σιδηρόδρομους, τα βοοειδή και τα πρόβατα έφαγαν το γρασίδι και τότε ήρθε η καταστολή των πυρκαγιών και η ξυλεία, η αφαίρεση μεγάλων δέντρων, και ξέρετε τι συνέβη; Όλοι αυτοί οι παράγοντες δούλεψαν συνεργατικά ώστε να επιτρέψουν στο δάσος να γεμίσει τα κενά, δημιουργώντας αυτό που αποκαλώ τη σημερινή επιδημία των δέντρων. (Γέλια) Φοβερό ε; (Γέλια) Πιο πολλά δέντρα από αυτά που μπορεί να υποστηρίξει το τοπίο. Οπότε όταν συγκρίνετε το πως ήταν τα δάση πριν από 100 χρόνια και σήμερα, η αλλάγή είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Παρατηρήστε πως έχουν γεμίσει όλα τα μπαλώματα. Ξηρές νότιες πλαγιές -- τώρα είναι καλυμμένες με δέντρα. Το τοπίο με τα μπαλώματα που είχε σχηματιστεί από τις κατά κύριο λόγο μικρές και μεσαίες πυρκαγιές έχει γεμίσει. Βλέπετε αυτήν την κουβέρτα από δέντρα; Μετά από μόλις 150 χρόνια, έχουμε ένα πυκνό δάσος. Αλλά υπάρχουν κι άλλα. Επειδή τα δέντρα μεγαλώνουν τόσο κοντά το ένα στο άλλο, και επειδή τα είδη, τα μεγέθη και οι ηλικίες των δέντρων είναι τόσο παρόμοια σε μεγάλες εκτάσεις, οι πυρκαγιές όχι μόνο μεταφέρονται εύκολα από εκτάριο σε εκτάριο, αλλά τώρα, το ίδιο συμβαίνει και με τις ασθένειες και τις επιδημίες των εντόμων, που σκοτώνουν ή μειώνουν τη ζωντάνια αρκετά μεγάλων τμημάτων δάσους πλέον. Και μετά από έναν αιώνα χωρίς φωτιά, τα νεκρά κλαδιά και πεσμένα δέντρα που βρίσκονται στο έδαφος, είναι σε επίπεδα βαρελιών πυρίτιδας. Επιπλέον, τα καλοκαίρια μας γίνονται όλο και πιο ζεστά και πιο στεγνά και πιο ανεμώδη. Η εποχή των πυρκαγιών είναι τώρα 40 με 80 ημέρες πιο μεγάλη κάθε χρόνο. Λόγω αυτού, οι κλιματολόγοι προβλέπουν ότι η περιοχή που έχει καεί από το 2000 θα διπλασιαστεί ή τριπλασιαστεί μέσα στις επόμενες τρεις δεκαετίες. Και εμείς χτίζουμε σπίτια στη μέση όλων αυτών. Δύο πρόσφατα δημοσιευμένες μελέτες μας λένε ότι πάνω από 60 τοις εκατό όλων των νέων κατοικιών χτίζονται σε αυτόν τον εύφλεκτο και επικίνδυνο χαμό. Οπότε όταν συμβαίνει μια πυρκαγιά, μεγάλες περιοχές μπορούν πραγματικά να καούν ολοσχερώς. Πώς αισθάνεστε τώρα για αυτή την εικόνα του δάσους που σας έδειξα στην αρχή; Εμένα με τρομάζει απίστευτα. Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Πρέπει να αποκαταστήσουμε τη δύναμη του τοπίου με τα μπαλώματα. Πρέπει να βάλουμε τον σωστό τύπο φωτιάς πίσω στο οικοσύστημα. Έτσι μπορούμε να αλλάξουμε το μέγεθος της δριμύτητας πολλών μελλοντικών πυρκαγιών. Και το αισιόδοξο πράγμα είναι ότι έχουμε τα εργαλεία και τη γνώση του πώς να το κάνουμε αυτό. Ας δούμε μερικά από τα εργαλεία. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε επιλεκτικό κάψιμο για να αραιώσουμε τα δέντρα και να κάψουμε τα νεκρά καύσιμα. Αυτό το κάνουμε για να τα μειώσουμε συστηματικά και να τα κρατάμε μειωμένα. Και τι θα κάνει αυτό; Θα δημιουργήσει καμμένα μπαλώματα στο τοπίο που θα αντισταθούν στη ροή των μελλοντικών πυρκαγιών. Μπορούμε να συνδυάσουμε μηχανική αραίωση με κάποιες από αυτές τις αγωγές εκεί που πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο, και να δεσμεύσουμε κάποια εμπορική αξία και ίσως να εγγυηθούμε κάποιες από αυτές τις αγωγές, ειδικά γύρω από τις αστικές περιοχές. Τα καλύτερα νέα είναι ότι το ελεγχόμενο κάψιμο δημιουργεί πολύ λιγότερο καπνό από ό,τι οι πυρκαγιές. Ούτε καν τις πλησιάζει. Αλλά υπάρχει ένα εμπόδιο: ο καπνός από ελεγχόμενο κάψιμο βρίσκεται υπό τον έλεγχο των κανόνων ποιότητας αέρα ως μια αποφευκτή ενόχληση. Αλλά ο καπνός από τις πυρκαγιές; Αυτός απλά περνάει τον έλεγχο. Βγάζει νόημα, έτσι; (Γέλια) Ξέρετε λοιπόν τι συμβαίνει; Πραγματοποιούμε ελάχιστο ελεγχόμενο κάψιμο, και συνεχώς εισπνέουμε καπνό τα καλοκαίρια από τις μεγα-πυρκαγιές. Πρέπει όλοι να δουλέψουμε μαζί για να το αλλάξουμε αυτό. Τέλος, υπάρχουν και οι ελεγχόμενες πυρκαγιές. Αντί να σβήνουμε όλες τις πυρκαγιές, πρέπει να βάλουμε μερικές να δουλέψουν ώστε να αραιώσουν τα δάση και να μειώσουν τα νεκρά καύσιμα. Μπορούμε να τις οδηγήσουμε μέσα στα τοπία όταν κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει ώστε να επαναφέρουμε τη δύναμη του τοπίου με τα μπαλώματα. Όπως έχετε μάλλον καταλάβει μέχρι τώρα, πρόκειται για ένα κοινωνικό πρόβλημα. Έχει οικολογικές και κλιματολογικές εξηγήσεις, αλλά είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα και θα χρειαστεί να το λύσουμε εμείς οι άνθρωποι. Η δημόσια στήριξη για αυτά τα εργαλεία είναι ελάχιστη. Το επιλεκτικό κάψιμο και οι ελεγχόμενες πυρκαγίες δεν υποστηρίζονται. Θέλουμε όλοι οι πυρκαγιές να εξαφανιστούν ως δια μαγείας και να πάρουν και τον κακό καπνό μαζί τους, έτσι δεν είναι; Αλλά δεν υπάρχει μέλλον χωρίς πολλή φωτιά και πολύ καπνό. Αυτή η επιλογή δεν υπάρχει. Μέχρι εμείς, οι ιδιοκτήτες δημόσιας γης, να θέσουμε σαν προτεραιότητα το να κάνουμε κάτι για την παρούσα κατάσταση, θα συνεχίσουμε να χάνουμε ενάντια στις μεγα-πυρκαγιές. Οπότε πρέπει εμείς να κάνουμε κάτι. Μπορούμε να μεταφέρουμε αυτό το μήνυμα στους νομοθέτες μας, σε ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν να ελέγξουμε τις πυρκαγιές μας και τα δάση μας. Αν δεν πετύχουμε, τότε που θα πηγαίνετε να παίξετε όταν τα αγαπημένα σας μέρη έχουν καεί και γίνει μαύρα; Πού θα πάτε για να ανασάνετε βαθιά και αργά; Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)