Çocukken, bu çok yaptığım bir şeydi.

Yüzleri veya resimleri kitaplardan keser

ve batla çubuklara yapıştırırdım--

odamda bir yere yerleştirir ve üstlerine ışık tutardım,

böylece ışıkları kapattığımda,

gölgeleri pencereme yansırdı.

Penceremde bir şeylerin belireceği

korkusunu yenmeye çalışırdım.

Bu pek de yardımcı olmuyordu diyebilirim.

Ama beni neşelendiriyordu diyebilirim.

Eğlencelİ sayılırdı.

Bu belkide bana yardımcı olan sürecin başlangıcı olmuştu.

Benim çalışmalarımdaki röntgenci korkutucu veya onun orada olması tehditkar değildi

Filmlerde ve romanlarda çoğu zaman gösterildiğini düşündüğüm şekilde.

Belki de denklemin dışında bırakıldığını hisseden biri.

Röntgenci aslında süreç sırasındaki benim.

["Dan Herschlein İçeri Bakar"]

[Dan Herschlein, sanatçı]

Lond Island'daki anne babamın evindeki karanlık odada,

bu heykellerin üstünde çalışmak için her gün Long Island'a sürdüm.

Bana bir odanın yarısını verdiler

ve odanın diğer yarısında ne varsa

hepsini kenara ittiler.

Heykeller Long Island'da geçiyor,

ve benim buradaki çocukluğumla,

ve büyürken hissettiklerimle--

ve buraya özgü hissettiğim farklı bir tek başınalık hissi.

Burasıyla ilgili hayalimin bir bölümünde

tüm gece ayakta kalıp çalışacak

ve yanlız olacaktım

Ama annem ve babam uyurken

tahta bile delemem ki.

bu hayalin