ما در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا هستیم تا درباره رویای بشریت بحث کنیم: توانایی خروج از منظومه شمسی و ورود به منظومه شمسی دیگر. راه حل عینا در مقابل چشمان شماست. من دو چیز با خودم دارم که شما هم دارید -- یک ساعت، و یک چراغ‌قوه، که اگر همراه شما نباشد، آن را در تلفن خود دارید ساعت زمان را نشان می‌دهد، و چراغ‌قوه‌ام فقط اطرافم را روشن می‌کند. بنابراین مانند هنر، علم برای من روشنگر است. می‌خواهم که واقعیت را به شکل دیگری ببینم. وقتی که چراغ‌قوه را روشن می‌کنم، ناگهان تاریکی تبدیل به روشنایی می‌شود و من می‌بینم. چراغ‌قوه و نور آن، که می‌توانید خارج شدنش را ببینید - نور روی دست من نه تنها دست مرا روشن می‌کند بلکه درواقع به دست من فشار می‌آورد. نور حامل انرژی و حرکت است. بنابراین جواب این نیست که از یک چراغ‌قوه فضاپیمایی درست کنید، که با خروج گاز به این سمت فضا پیما به آن طرف برود -- این همان کاری است که امروزه با شیمی انجام می‌دهیم. پاسخ این است: چراغ قوه را برداشته و در جایی از زمین، در مدار یا روی ماه قرار دهید. سپس آنرا به یک بازتاب دهنده بتابانید، تا بازتابنده بتواند با سرعت گرفتن به سرعتی نزدیک به سرعت نور برسد. چگونه چراغ‌قوه‌ای می‌سازید که به اندازه بزرگ باشد؟ این کار انجام شدنی نیست، انگار توانایی انجام این کار را ندارم. و به این دلیل است که نیرو بسیار، بسیار کم است. پس راهی که می‌توانید این مشکل را حل کنید استفاده از چراغ‌قوه‌های بسیار زیاد که در واقع لیزر هستند؛ و هماهنگ کردن به موقع آنهاست. وقتی همه آنها را با هم در یک آرایش غول‌پیکر قرار دهید، که ما آن را یک آرایه مرحله‌ای می‌نامیم، سپس شما یک سیستم کاملا قدرتمند خواهید داشت، که اگر آن را تقریبا به اندازه یک شهر بسازید، می‌تواند یک فضاپیما را که تقریباً به اندازه دست شما است، به سرعتی نزدیک به ۲۵ درصد سرعت نور برساند. این به ما توانایی رسیدن به نزدیکترین ستاره، پروکسیما قنطورس، را که کمی بیش از چهار سال نوری با ما فاصله دارد، در کمتر از ۲۰ سال می‌دهد. کاوشگرهای اولیه تقریباً به اندازه دست شما خواهند بود، و اندازه بازتابنده‌ای که می‌خواهید استفاده کنید تقریباً به اندازه انسان، نه خیلی بزرگتر از خودم بلکه اندازه چند متر خواهد بود. این فقط از انعکاس نور آرایه لیزر نوری بسیار بزرگ برای پیشبرد فضاپیما استفاده می‌کند. بیایید در این مورد صحبت کنیم. این بسیار شبیه قایق‌رانی در اقیانوس است. وقتی در اقیانوس قایق‌رانی می‌کنید، توسط باد، تحت فشار قرار می‌گیرید و سپس باد، بادبان را در میان آب به جلو می برد. در مطالعات ما، ما درحال ایجاد یک باد مصنوعی در فضا از این آرایش لیزری هستیم، به استثنای اینکه باد واقعاً فوتون‌های لیزر است، نور لیزر به باد تبدیل می‌شود که بر اساس آن حرکت می‌کنیم. این نوری بسیار هدایت‌شده است-- اغلب به آن انرژی هدایت‌شده می‌گویند. پس چرا امروزه این امکان‌پذیر است؟ چرا امروز می‌توانیم در مورد رفتن به ستارگان صحبت ‌کنیم؟ درحالی که ۶۰ سال پیش، وقتی برنامه فضایی به طور جدی آغاز شد، مردم می‌گفتند، «این امکان پذیر نیست»؟ دلیل اینکه امروزه امکان پذیر است ارتباط زیادی با مصرف کننده دارد، و واقعیتی که شما من را تماشا می‌کنید. شما در حال تماشای من ازطریق اینترنت پرسرعت هستید که تحت تأثیر علم فوتونیک و ارسال داده از طریق فیبر نوری است. علم فوتونیک اساساً اجازه می‌دهد اینترنت به شکلی که امروز وجود دارد، وجود داشته باشد. توانایی ارسال بسیار سریع مقدار زیادی داده همان فناوری است که ما برای ارسال سریع فضاپیما به ستارگان استفاده خواهیم کرد. شما به طور موثر ذخیره‌ای بی‌نهایت از پیشرانه دارید که می‌توانید آن را در صورت نیاز روشن و خاموش کنید. شما آرایه لیزری که نور را تولید می‌کند برای کل سفر روشن نمی‌گذارید. برای فضاپیماهای کوچک، فقط برای چند لحظه روشن است، به اندازه لحظه ای مانند شلیک گلوله. شما یک پرتابه دارید که فقط بالستیک حرکت می‌کند. حتی اگر ما به عنوان انسان در فضاپیما نباشیم، حداقل توانایی ارسال چنین فضاپیمایی را داریم. شما می‌خواهید یک شی را از راه دور مشاهده، و یا از راه دور تصویربرداری وسنجش کنید. برای مثال، وقتی با یک ماموریت پروازی به سیاره مشتری می‌رویم، از آن عکس می‌گیریم، میدان مغناطیسی و تراکم ذرات را اندازه‌گیری می‌کنیم، و اساسا از راه دور کاوش می‌کنیم. به همان روشی که شما به من نگاه می‌کنید. همه مأموریت‌های کنونی که فراتراز ماه هستند، ‌ماموریت‌های سنجش از دور هستند. اگر سیاره‌ای فراخورشیدی ببینیم امیدواریم چه چیزی پیدا کنیم؟ شاید زندگی در یک سیاره فراخورشیدی وجود داشته باشد، و بتوانیم شواهدی از حیات را درآن ببینیم، یا از طریق بیوگرافی‌های جو یا از طریق یک تصویر چشمگیر، ما قادر به مشاهده چیزی روی سطح آن خواهیم بود. نمی‌دانیم اگر حیات در جای دیگری از جهان وجود دارد یا نه. شاید در مأموریت‌هایی که می‌فرستیم، شواهدی برای زندگی پیدا کنیم، شاید هم نه. گرچه به نظر می‌رسد که اقتصاد برای بحث در مورد توانایی سفر بین ستارگان، یک امر نامناسب است؛ اما درواقع یکی از مسائل محرکه برای دستیابی به قابلیت سفر بین ستاره‌ای است. شما باید کارها را به حدی برسانید که از نظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه باشند تا کاری را که ما می‌خواهیم، انجام دهند. در حال حاضر، ما سیستم‌هایی در آزمایشگاه داریم که توانایی همگام‌سازی در مقیاس‌های بسیار بزرگ را کسب کرده‌اند، حدود ۱۰ کیلومتر یا تقریباً شش مایل. ما توانسته‌ایم به همگام سازی سیستم‌های لیزری برسیم، و این به زیبایی کار کرده است. ما چندین دهه است که می‌دانیم چگونه لیزر بسازیم، اما تازه این فناوری به اندازه کافی ارزان و کامل شده است که به معنای واقعی کلمه می‌توانیم تصور کنیم که آرایه‌های عظیمی داریم، آرایه‌هایی در مقیاس کیلومتر، دقیقا مانند مزارع خورشیدی، که به جای دریافت نور، آن را منتقل می‌کنند. زیبایی این نوع فن‌آوری این است که انجام بسیاری از برنامه‌ها را قادر می‌سازد، نه فقط پرواز مربوط به فضاپیمای کوچک، بلکه امکان پرواز فضاپیماهای پرسرعت، و پرواز با سرعت بالا در منظومه شمسی. دفاع سیاره‌ای را قادر می‌سازد، امکان حذف زباله‌های فضایی را فراهم می‌کند، توانایی تامین انرژی دارایی‌های دور که ممکن است به آنها نیرو بفرستیم، ممکن می‌کند مانند فضاپیماها یا پایگاه‌های ماه یا مکان‌های دیگر. این یک فناوری بسیار متنوع است، چیزی که بشریت خواهان توسعه آن است حتی اگر آنها نمی‌خواستند که فضاپیما را به ستاره‌ها بفرستند. زیرا این فناوری برنامه‌های بسیاری را که در حال حاضر امکان پذیر نیست، امکان‎‌پذیر می‌کند. بنابراین، من احساس می‌کنم این یک فناوری اجتناب‌ناپذیراست، زیرا ما توانایی‌اش را داریم، فقط باید فناوری را دقیق تنظیم کنیم و به تعبیری، منتظر بمانیم تا اقتصاد به ما برسد به طوریکه ساخت سیستم‌های بزرگ به اندازه کافی ارزان شود. سیستم‌های کوچکتر هم‌اکنون مقرون‌به‌صرفه هستند. و ما قبلاً ساخت سیستم‌های نمونه اولیه را در آزمایشگاه خود آغاز کرده‌ایم. بنابراین گرچه این اتفاق فردا نخواهد افتاد، ما تا کنون روند کار را آغاز کرده‌ایم و تا اینجا هم خوب به نظر می‌رسد. این برنامه‌ای انقلابی، از لحاظ فناوری تحول‌پذیر است، بلکه یک برنامه تکاملی هم است. بنابراین شخصاً، انتظار ندارم که وقتی اولین پرواز نسبیتی اتفاق می‌افتد؛ در آن حضور داشته باشم. فکر می‌کنم احتمالاً ۳۰ سال یا شاید بیشتر طول بکشد تا ما به آن نقطه برسیم. اما آنچه به من الهام می‌بخشد نگاه کردن به توانایی دستیابی به هدف نهایی است. حتی اگر در زندگی من این اتفاق نیفتد، می‌تواند در طول زندگی نسل بعدی اتفاق بیفتد یا نسلی فراتر از آن. عواقب آن بسیار تحول برانگیز است که به نظر من، به معنای واقعی کلمه، باید این مسیر را طی کنیم؛ و باید چیستی محدودیت‌ها و چگونگی غلبه بر آنها را بررسی کنیم. جستجوی زندگی در سیارات دیگر یکی از مهمترین اکتشافات بشریت خواهد بود، و اگر قادر به انجام این کار باشیم، و واقعا در سیاره دیگری زندگی پیدا کنیم، بشریت را برای همیشه تغییر خواهد داد. همه چیز در زندگی پرمحتوا است. اگر به اندازه کافی عمیق بنگرید، چیزی کاملا پیچیده و جالب و زیبا در زندگی پیدا خواهید کرد. و همین امر در مورد فوتون بی ارزشی که ما هر روز به دیدن آن عادت کرده‌ایم؛ صدق می‌کند. اما وقتی به بیرون نگاه می‌کنیم و چیزی بسیار بزرگتر را تصور می‌کنیم، مجموعه‌ای از لیزرها که همگام شده‌اند، ما می‌توانیم چیزهایی را تصور کنیم که در زندگی بسیار خارق‌العاده هستند. و توانایی رفتن به ستاره دیگری یکی از آن توانایی‌های خارق‌العاده است. (صدای چهچه پرندگان)