12 жніўня 2020 года

дзве групы дзяўчат выйшлі
на акцыю пратэсту ў Мінску,

сталіцы Беларусі.

Яны апрануліся ў белае

і басанож пайшлі гуляць па вуліцах.

Зранку

некаторыя пайшлі 
на Камароўскі рынак у цэнтры горада.

Пазней у той жа дзень

iншая група сабралася з кветкамі

ля Вечнага агню пад помнікам Перамогі.

Дзяўчаты стаялі разам, 
трымаючыся за рукі,

і спявалі беларускую калыханку

ў чаканні прыезду мiліцэйскіх машын.

Яны ведалі, што мiліцыя забярэ іх, 
як ёсць:

басанож і з кветкамі ў руках,

што іх адвязуць у аддзяленне міліцыі,

паб'юць і паспрабуюць прынізіць.

Але жанчыны ўсё роўна стаялі і спявалі.

У гэтым годзе нешта змянілася ў Беларусі,

краіне з больш чым дзевяццю
мільёнамі чалавек,

якой з 1994 года кіруе аўтарытарны лідар.

Гэтыя маладыя жанчыны пратэставалі супраць
сфальсіфікаваных вынікаў апошніх выбараў,

якія прайшлі некалькімі днямі раней.

Іх невялікія акцыі пратэсту
вельмі хутка перараслі

ў масавыя мiрныя жаночыя дэманстрацыі

па ўсёй краіне.

А ўсяго праз некалькі дзён

сотнi тысяч чалавек выйшлi на вуліцы,

і з таго часу 
дэманстрацыі працягваюцца ў маштабах,

якіх Беларусь яшчэ не бачыла.

І гэта нягледзячы на тое,

што прэзідэнт сам сябе
абвясціў пераабраным,

на тое, што больш за 10 000 чалавек 
былі затрыманыя,

сотні падвергнуты катаванням

і прынамсі шасцёра забітыя.

Многія людзi задаюцца пытаннем, 
чаму народ Беларусі загаварыў цяпер.

Што прымушае іх 
працягваць выходзіць на вуліцы,

нягледзячы на беспрэцэдэнтны
гвалт з боку міліцыі,

не зважаючы на беззаконне ў краіне?

Часцей за ўсё я чую адказ,

што людзі сталі бязбоязнымі,

і такімі мы сталі разам.

Таму што страх — гэта надзел аднаго.

Ён падсілкоўваецца адзінотай.

Для яго няма розніцы:

мужчыны, жанчыны, дзеці, сталыя —

усе мы можам адчуваць страх,

але толькі да таго часу, 
пакуль кожны сам па сабе.

Бясстрашнасць патрабуе дваіх.

Яна працуе толькі тады, 
калі адзін — за ўсіх, а ўсе — за аднаго.

Пакажыце прыклад, каб вашыя суседзі,

калегі, сябры таксама не баяліся.

І яны зробяць тое самае дзеля вас.

Шмат чаго было зроблена тым, якую ролю 
я заняла на прэзідэнцкіх выбарах

у жніўні 2020 года.

Тым, як я вырашыла балатавацца 
замест свайго мужа Сяргея,

калі яго пасадзілі за краты,

і калі стала ясна, што ўлады адмовяць яму
ў магчымасці ўдзельнічаць у выбарах.

Тым, як я па праву выйграла выбары

і стала абранай лідаркай 
дэмакратычнай Беларусі,

але афіцыйныя вынікі далі
мне толькі 10 працэнтаў галасоў,

і я была вымушана 
пакінуць краіну з дзецьмі.

Тым, як я працягваю змагацца за тых,
хто галасаваў за мяне,

і чые галасы рэжым хоча скрасці;

якая я "бязбоязная".

Але было шмат момантаў,
калі я была напалохана

і хацела адступіць.

Мне пагражалі

i прымушалі думаць,
што я адна ў гэтай бітве.

І ўсё ж, чым больш гарадоў я наведвала,

чым больш людзей прыходзіла на мітынгі,

тым менш у мяне было страху.

А потым, за некалькі дзён да выбараў,

60 тысяч чалавек прыйшлі 
ў Мінску, каб выказаць сваю падтрымку,

і я перастала баяцца.

Я ніколі не прагнула гэтага.

Я ніколі асабліва не цікавілася палітыкай,

i ніколі не планавала балатавацца.

Я хацела быць мамай і жонкай.

Але лёсам і воляй майго народа

я была ўзведзена на гэтую пасаду.

І я прымаю яе з пачуццём
абавязку і гонару.

Я не здамся.

І я буду прыкладам для людзей, 
таму што яны былі прыкаладам для мяне.

Наша мужнасць нараджаецца
дзякуючы адзінству.

Наша салідарнасць — наша сіла.

Я таксама цяпер разумею,
што бязбоязнасць — гэта абавязак.

Гэта выбар, які робіш штодня.

Гэта адказнасць, якую ты бярэш —

адказнасць адзін за аднаго.

У гэтым плане я нічым не адрозніваюся
ад маіх землякоў-беларусаў.

Іх падтрымка адчувальная.

Іх салідарнасць расце ў прагрэсіі.

Калі вас двое —

вы дзёрзкія.

Калі вас 100 — вы адважныя.

Калі вас тысячы —

вы бязбоязныя.

А калі вас дзясяткі тысяч —

вы непераможныя.

Дзякуй.