12 жніўня 2020 года
дзве групы дзяўчат выйшлі
на акцыю пратэсту ў Мінску,
сталіцы Беларусі.
Яны апрануліся ў белае
і басанож пайшлі гуляць па вуліцах.
Зранку
некаторыя пайшлі
на Камароўскі рынак у цэнтры горада.
Пазней у той жа дзень
iншая група сабралася з кветкамі
ля Вечнага агню пад помнікам Перамогі.
Дзяўчаты стаялі разам,
трымаючыся за рукі,
і спявалі беларускую калыханку
ў чаканні прыезду мiліцэйскіх машын.
Яны ведалі, што мiліцыя забярэ іх,
як ёсць:
басанож і з кветкамі ў руках,
што іх адвязуць у аддзяленне міліцыі,
паб'юць і паспрабуюць прынізіць.
Але жанчыны ўсё роўна стаялі і спявалі.
У гэтым годзе нешта змянілася ў Беларусі,
краіне з больш чым дзевяццю
мільёнамі чалавек,
якой з 1994 года кіруе аўтарытарны лідар.
Гэтыя маладыя жанчыны пратэставалі супраць
сфальсіфікаваных вынікаў апошніх выбараў,
якія прайшлі некалькімі днямі раней.
Іх невялікія акцыі пратэсту
вельмі хутка перараслі
ў масавыя мiрныя жаночыя дэманстрацыі
па ўсёй краіне.
А ўсяго праз некалькі дзён
сотнi тысяч чалавек выйшлi на вуліцы,
і з таго часу
дэманстрацыі працягваюцца ў маштабах,
якіх Беларусь яшчэ не бачыла.
І гэта нягледзячы на тое,
што прэзідэнт сам сябе
абвясціў пераабраным,
на тое, што больш за 10 000 чалавек
былі затрыманыя,
сотні падвергнуты катаванням
і прынамсі шасцёра забітыя.
Многія людзi задаюцца пытаннем,
чаму народ Беларусі загаварыў цяпер.
Што прымушае іх
працягваць выходзіць на вуліцы,
нягледзячы на беспрэцэдэнтны
гвалт з боку міліцыі,
не зважаючы на беззаконне ў краіне?
Часцей за ўсё я чую адказ,
што людзі сталі бязбоязнымі,
і такімі мы сталі разам.
Таму што страх — гэта надзел аднаго.
Ён падсілкоўваецца адзінотай.
Для яго няма розніцы:
мужчыны, жанчыны, дзеці, сталыя —
усе мы можам адчуваць страх,
але толькі да таго часу,
пакуль кожны сам па сабе.
Бясстрашнасць патрабуе дваіх.
Яна працуе толькі тады,
калі адзін — за ўсіх, а ўсе — за аднаго.
Пакажыце прыклад, каб вашыя суседзі,
калегі, сябры таксама не баяліся.
І яны зробяць тое самае дзеля вас.
Шмат чаго было зроблена тым, якую ролю
я заняла на прэзідэнцкіх выбарах
у жніўні 2020 года.
Тым, як я вырашыла балатавацца
замест свайго мужа Сяргея,
калі яго пасадзілі за краты,
і калі стала ясна, што ўлады адмовяць яму
ў магчымасці ўдзельнічаць у выбарах.
Тым, як я па праву выйграла выбары
і стала абранай лідаркай
дэмакратычнай Беларусі,
але афіцыйныя вынікі далі
мне толькі 10 працэнтаў галасоў,
і я была вымушана
пакінуць краіну з дзецьмі.
Тым, як я працягваю змагацца за тых,
хто галасаваў за мяне,
і чые галасы рэжым хоча скрасці;
якая я "бязбоязная".
Але было шмат момантаў,
калі я была напалохана
і хацела адступіць.
Мне пагражалі
i прымушалі думаць,
што я адна ў гэтай бітве.
І ўсё ж, чым больш гарадоў я наведвала,
чым больш людзей прыходзіла на мітынгі,
тым менш у мяне было страху.
А потым, за некалькі дзён да выбараў,
60 тысяч чалавек прыйшлі
ў Мінску, каб выказаць сваю падтрымку,
і я перастала баяцца.
Я ніколі не прагнула гэтага.
Я ніколі асабліва не цікавілася палітыкай,
i ніколі не планавала балатавацца.
Я хацела быць мамай і жонкай.
Але лёсам і воляй майго народа
я была ўзведзена на гэтую пасаду.
І я прымаю яе з пачуццём
абавязку і гонару.
Я не здамся.
І я буду прыкладам для людзей,
таму што яны былі прыкаладам для мяне.
Наша мужнасць нараджаецца
дзякуючы адзінству.
Наша салідарнасць — наша сіла.
Я таксама цяпер разумею,
што бязбоязнасць — гэта абавязак.
Гэта выбар, які робіш штодня.
Гэта адказнасць, якую ты бярэш —
адказнасць адзін за аднаго.
У гэтым плане я нічым не адрозніваюся
ад маіх землякоў-беларусаў.
Іх падтрымка адчувальная.
Іх салідарнасць расце ў прагрэсіі.
Калі вас двое —
вы дзёрзкія.
Калі вас 100 — вы адважныя.
Калі вас тысячы —
вы бязбоязныя.
А калі вас дзясяткі тысяч —
вы непераможныя.
Дзякуй.