1
00:00:00,760 --> 00:00:02,376
ตอนที่ผมอายุหกขวบ

2
00:00:02,400 --> 00:00:03,640
ผมได้รับของขวัญ

3
00:00:04,320 --> 00:00:07,776
ครูชั้นประถมศึกษาที่หนึ่งผม
มีความคิดที่ยอดเยี่ยม

4
00:00:07,800 --> 00:00:11,136
เธออยากให้พวกเรา
มีประสบการณ์กับการรับของขวัญ

5
00:00:11,160 --> 00:00:15,160
อีกทั้งได้เรียนรู้เกี่ยวกับ
คุณงามความดีของการชื่นชมกัน

6
00:00:15,640 --> 00:00:18,536
ดังนั้นเธอจึงให้พวกเราทุกคน
มาที่หน้าห้องเรียน

7
00:00:18,560 --> 00:00:21,536
และเธอซื้อของขวัญให้พวกเราทุกคน
แล้วกองมันไว้ที่มุมห้อง

8
00:00:21,560 --> 00:00:22,776
และเธอพูดว่า

9
00:00:22,800 --> 00:00:25,456
"เรามายืนตรงนี้แล้วชื่นชมกันดีไหม

10
00:00:25,480 --> 00:00:27,056
ถ้านักเรียนได้ยินชื่อตัวเอง

11
00:00:27,080 --> 00:00:29,280
ให้ไปเอาของขวัญแล้วนั่งลง"

12
00:00:30,520 --> 00:00:32,000
เป็นความคิดที่ดีเยี่ยม
ใช่ไหมครับ

13
00:00:32,880 --> 00:00:34,096
แล้วจะมีอะไรผิดพลาดไปได้?

14
00:00:34,120 --> 00:00:35,640
(เสียงหัวเราะ)

15
00:00:36,400 --> 00:00:38,456
เรามีอยู่กัน 40 คน

16
00:00:38,480 --> 00:00:40,936
แล้วทุกครั้งที่ผมได้ยิน
ชื่อใครถูกเรียก

17
00:00:40,960 --> 00:00:42,760
ผมจะเชียร์อย่างสุดใจ

18
00:00:43,280 --> 00:00:45,776
แล้วก็เหลืออยู่ 20 คน

19
00:00:45,800 --> 00:00:47,576
และเหลืออยู่ 10 คน

20
00:00:47,600 --> 00:00:48,960
และเหลืออยู่ 5

21
00:00:49,560 --> 00:00:50,936
และเหลืออยู่ 3

22
00:00:50,960 --> 00:00:52,160
และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

23
00:00:52,720 --> 00:00:54,320
และคำชมเชยก็หยุดไป

24
00:00:55,560 --> 00:00:57,600
ในตอนนั้นเอง ผมก็ร้องไห้

25
00:00:58,600 --> 00:01:00,616
แล้วคุณครูก็ตกตื่นใจมาก

26
00:01:00,640 --> 00:01:04,296
เธอพูดว่า "เฮ้ ใครสักคนก็ได้ 
พูดอะไรดีๆเกี่ยวกับนักเรียนพวกนี้หน่อยซิ"

27
00:01:04,319 --> 00:01:05,536
(เสียงหัวเราะ)

28
00:01:05,560 --> 00:01:08,536
"ไม่มีใครเลยหรอ โอเค 
เธอไปเอาของขวัญแล้วนั่งลง

29
00:01:08,560 --> 00:01:09,816
และทำตัวดีๆปีหน้า

30
00:01:09,840 --> 00:01:11,936
อาจจะมีใครพูดอะไรดีๆเกี่ยวกับเธอ"

31
00:01:11,960 --> 00:01:13,720
(เสียงหัวเราะ)

32
00:01:14,520 --> 00:01:16,136
ที่ผมอธิบายให้คุณอยู่ตอนนี้

33
00:01:16,160 --> 00:01:18,536
คุณคงจะรู้ว่าผมจำมันได้เป็นอย่างดี

34
00:01:18,560 --> 00:01:20,160
(เสียงหัวเราะ)

35
00:01:20,800 --> 00:01:22,896
แต่ผมไม่รู้ว่าใครรู้สึกแย่ที่สุดในวันนั้น

36
00:01:22,920 --> 00:01:25,096
ผมหรือคุณครู

37
00:01:25,120 --> 00:01:28,256
เธอควรนึกได้ว่า
เธอเปลี่ยนกิจกรรมสร้างทีม

38
00:01:28,280 --> 00:01:31,080
เป็นการล้อเลียนมหาชน
สำหรับเด็ก 6 ขวบ 3 คน

39
00:01:31,800 --> 00:01:33,056
แบบไม่มีอารมณ์ขัน

40
00:01:33,080 --> 00:01:35,416
เมื่อคุณเห็นคนอื่น
โดนล้อเลียนในทีวี

41
00:01:35,440 --> 00:01:36,656
มันตลกดี

42
00:01:36,680 --> 00:01:38,538
มันไม่มีอะไรตลกเลยในวันนั้น

43
00:01:39,320 --> 00:01:42,336
นั้นคือส่วนหนึ่งของผม

44
00:01:42,360 --> 00:01:45,856
และผมจะหลีกเลี่ยงมันจนตาย
เพื่อไม่ให้อยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีก

45
00:01:45,880 --> 00:01:47,760
ที่ถูกปฏิเสธในที่สาธารณะอีก

46
00:01:48,440 --> 00:01:49,896
นั้นคือแบบหนึ่ง

47
00:01:49,920 --> 00:01:52,376
ก้าวกระโดดไปแปดปี

48
00:01:52,400 --> 00:01:54,376
บิล เกตส์มาที่บ้านเกิดผม

49
00:01:54,400 --> 00:01:55,616
ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน

50
00:01:55,640 --> 00:01:56,856
มากล่าวสุนทรพจน์

51
00:01:56,880 --> 00:01:58,616
และผมได้ฟังข้อความของเขา

52
00:01:58,640 --> 00:02:00,936
ผมตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

53
00:02:00,960 --> 00:02:03,856
ผมคิดว่า 
ว้าว! ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมต้องทำอะไร

54
00:02:03,880 --> 00:02:06,016
ในคืนนั้น ผมเขียนจดหมายให้ครอบครัวผม

55
00:02:06,040 --> 00:02:08,336
บอกพวกเขาว่า "ภายในอายุ 25

56
00:02:08,360 --> 00:02:10,976
ผมจะสร้างบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโลก

57
00:02:11,000 --> 00:02:12,936
และบริษัทนั้นจะซื้อไมโครซอฟท์"

58
00:02:12,960 --> 00:02:14,856
(เสียงหัวเราะ)

59
00:02:14,880 --> 00:02:17,496
ผมดื่มด่ำกับความคิดที่จะครองโลก

60
00:02:17,520 --> 00:02:18,720
การครอบงำไงครับ

61
00:02:19,160 --> 00:02:21,976
และผมไม่ได้โม้นะ
ผมเขียนจดหมายนั้นจริงๆ

62
00:02:22,000 --> 00:02:23,336
นี่ไงละ

63
00:02:23,360 --> 00:02:25,336
(เสียงหัวเราะ)

64
00:02:25,360 --> 00:02:27,176
คุณไม่ต้องอ่านทั้งหมด

65
00:02:27,200 --> 00:02:28,976
(เสียงหัวเราะ)

66
00:02:29,000 --> 00:02:32,240
ลายมือก็แย่ด้วย
แต่ผมมีเน้นคำหลักๆเอาไว้

67
00:02:33,600 --> 00:02:34,816
คุณน่าจะเห็นภาพออก

68
00:02:34,840 --> 00:02:36,616
(เสียงหัวเราะ)

69
00:02:36,640 --> 00:02:37,840
และ...

70
00:02:39,280 --> 00:02:41,296
นั้นเป็นอีกแบบหนึ่งของผม

71
00:02:41,320 --> 00:02:43,000
คนหนึ่งที่อยากครองโลก

72
00:02:43,880 --> 00:02:45,336
และสองปีผ่านมา

73
00:02:45,360 --> 00:02:49,296
ผมได้โอกาสมาประเทศสหรัฐอเมริกา

74
00:02:49,320 --> 00:02:50,896
ผมคว้ามันไว้เลย

75
00:02:50,920 --> 00:02:53,136
เพราะว่านั้นคือที่ที่ บิล เกตส์อาศัยอยู่

76
00:02:53,160 --> 00:02:54,376
(เสียงหัวเราะ)

77
00:02:54,400 --> 00:02:57,040
ผมนึกว่านั้นคือการเริ่มต้น
ในการเป็นผู้ประกอบการ

78
00:02:57,680 --> 00:02:59,856
และผ่านมา 14 ปี

79
00:02:59,880 --> 00:03:01,296
ผมอายุ 30

80
00:03:01,320 --> 00:03:03,696
ไม่เลย ผมไม่ได้สร้างบริษัทนั้นขึ้นมา

81
00:03:03,720 --> 00:03:05,256
ผมไม่ได้เริ่มเลยด้วยซ้ำ

82
00:03:05,280 --> 00:03:09,256
จริงๆ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด
ที่บริษัทใน ฟอร์จูน 500 บริษัทหนึ่ง

83
00:03:09,280 --> 00:03:10,896
และผมรู้สึกติด

84
00:03:10,920 --> 00:03:12,120
ผมติดอยู่กับที่

85
00:03:13,080 --> 00:03:14,296
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

86
00:03:14,320 --> 00:03:16,560
เด็กผู้ชายอายุ 14 ที่เขียน
จดหมายนั้นอยู่ที่ไหน?

87
00:03:17,480 --> 00:03:18,957
มันไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ได้ลอง

88
00:03:19,480 --> 00:03:22,536
มันเป็นเพราะว่าทุกครั้งผมจะมีความคิดใหม่

89
00:03:22,560 --> 00:03:24,536
ทุกๆครั้ง ผมอยากลองสิ่งใหม่ๆ

90
00:03:24,560 --> 00:03:25,776
แม้แต่ที่ทำงาน

91
00:03:25,800 --> 00:03:27,536
ผมอยากนำเสนอแผนงาน

92
00:03:27,560 --> 00:03:31,096
ผมอยากพูดต่อหน้าคนในกลุ่ม

93
00:03:31,120 --> 00:03:32,936
ผมรู้สึกว่าต้องสู้รบอยู่เสมอ

94
00:03:32,960 --> 00:03:35,736
ระหว่างตอนอายุ 14 กับ ตอนอายุ 6 ขวบ

95
00:03:35,760 --> 00:03:37,896
คนหนึ่งอยากที่จะครองโลก

96
00:03:37,920 --> 00:03:39,136
ทำสิ่งที่สร้างความเปลี่ยนแปลง

97
00:03:39,160 --> 00:03:41,280
และอีกคนหนึ่งกลัวถูกปฎิเสธ

98
00:03:41,960 --> 00:03:44,480
และทุกๆ ครั้ง เด็ก 6 ขวบคนนั้นชนะ

99
00:03:45,760 --> 00:03:49,736
และความกลัวนี้ก็ยังอยู่
หลังจากที่ผมเริ่มบริษัทตัวเอง

100
00:03:49,760 --> 00:03:52,896
ผมหมายความว่า 
ผมเริ่มบริษัทตัวเองตอนอายุ 30

101
00:03:52,920 --> 00:03:54,336
และถ้าคุณอยากเป็น บิล เกตส์

102
00:03:54,360 --> 00:03:56,400
คุณต้องเริ่มมันไม่ช้าก็เร็วนี้ ใช่ไหม?

103
00:03:57,080 --> 00:03:59,616
ตอนที่ผมเป็นผู้ประกอบการ

104
00:03:59,640 --> 00:04:02,536
ผมได้รับโอกาสลงทุน

105
00:04:02,560 --> 00:04:04,360
แล้วผมก็ถูกปฎิเสธ

106
00:04:05,040 --> 00:04:06,776
การถูกปฎิเสธครั้งนั้นทำให้ผมเสียใจ

107
00:04:06,800 --> 00:04:10,400
มันทำให้ผมเสียใจมาก
จนผมอยากยอมแพ้ทันที

108
00:04:11,280 --> 00:04:12,496
แต่แล้วผมคิดว่า

109
00:04:12,520 --> 00:04:16,360
บิล เกตส์จะยอมแพ้หลังจาก
ที่ถูกปฎิเสธในการลงทุนไหม

110
00:04:16,920 --> 00:04:19,776
จะมีผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จ
คนไหนยอมแพ้อย่างนี้บ้าง?

111
00:04:19,800 --> 00:04:21,176
ไม่มีทาง

112
00:04:21,200 --> 00:04:23,176
และนี้คือตอนที่ผมนึกขึ้นได้

113
00:04:23,200 --> 00:04:25,016
โอเค ผมจะสร้างบริษัทที่ดีกว่านี้

114
00:04:25,040 --> 00:04:27,256
ผมจะสร้างทีมที่ดีกว่า
และผลิตภัณฑ์ที่ดีกว่านี้

115
00:04:27,280 --> 00:04:28,816
แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่แน่นอน

116
00:04:28,840 --> 00:04:30,696
ผมต้องเป็นผู้นำที่ดีกว่านี้

117
00:04:30,720 --> 00:04:32,240
ผมต้องเป็นคนที่ดีกว่านี้

118
00:04:32,720 --> 00:04:36,096
ผมไม่สามารถปล่อยให้เด็กหกขวบคนนั้น
มากำหนดชีวิตผมอีกต่อไป

119
00:04:36,120 --> 00:04:38,200
ผมต้องนำเขากลับไปสถานที่ของเขา

120
00:04:39,000 --> 00:04:41,416
และในตอนนั้นผม
ออนไลน์เพื่อหาความช่วยเหลือ

121
00:04:41,440 --> 00:04:42,696
กูเกิลคือเพื่อนผม

122
00:04:42,720 --> 00:04:43,856
(เสียงหัวเราะ)

123
00:04:43,880 --> 00:04:46,440
ผมหา "ผมจะเอาชนะความกลัว
จากการถูกปฎิเสธได้ยังไง?"

124
00:04:46,960 --> 00:04:49,816
ผมเจอแต่พวก
บทความทางจิตวิทยา

125
00:04:49,840 --> 00:04:52,696
เกี่ยวกับว่าความกลัวและ
ความเจ็บปวดนั้นมาจากไหน

126
00:04:52,720 --> 00:04:56,016
และผมก็เจอพวก
"แถ่นแท้น!" บทความให้กำลังใจ

127
00:04:56,040 --> 00:04:58,421
บอกว่า "อย่าไปเอามาเป็นเรื่องส่วนตัว 
แค่ต้องเอาชนะมันให้ได้"

128
00:04:59,200 --> 00:05:00,856
มีใครไม่รู้บ้างล่ะ

129
00:05:00,880 --> 00:05:02,456
(เสียงหัวเราะ)

130
00:05:02,480 --> 00:05:04,616
แล้วทำไมผมยังกลัวอยู่?

131
00:05:04,640 --> 00:05:06,656
แต่บังเอิญโชคดีผมเจอเว็บไซต์นี้

132
00:05:06,680 --> 00:05:09,056
มันเรียกว่า rejectiontherapy.com

133
00:05:09,080 --> 00:05:11,616
(เสียงหัวเราะ)

134
00:05:11,640 --> 00:05:15,576
"Rejection Therapy" คือเกมส์
สร้างขึ้นมาโดยผู้ประกอบการคนแคนาดา

135
00:05:15,600 --> 00:05:17,296
เขาชื่อว่า เจสัน คัมลี่

136
00:05:17,320 --> 00:05:22,416
มันก็คือ ใน 30 วันให้คุณออกไป
แล้วไปหาการปฎิเสธ

137
00:05:22,440 --> 00:05:24,696
และทุกๆวันต้องโดนปฎิเสธบางอย่าง

138
00:05:24,720 --> 00:05:28,240
และตอนสุดท้าย
คุณจะไร้ความรู้สึกเจ็บปวดนั้น

139
00:05:29,200 --> 00:05:30,896
ผมชอบความคิดนั้น

140
00:05:30,920 --> 00:05:32,456
(เสียงหัวเราะ)

141
00:05:32,480 --> 00:05:34,616
ผมบอกว่า "คุณรู้อะไรไหม ผมจะทำตามนี้ล่ะ

142
00:05:34,640 --> 00:05:37,656
และผมจะทำให้ตัวเองรู้สึก
โดนปฎิเสธ 100 วัน"

143
00:05:37,680 --> 00:05:40,096
ผมคิดการปฎิเสธของตัวเองขึ้นมา

144
00:05:40,120 --> 00:05:42,600
ผมทำวีดีโอบล็อกออกจากมัน

145
00:05:43,600 --> 00:05:45,536
และนี่คือสิ่งที่ผมทำ

146
00:05:45,560 --> 00:05:48,176
นี่คือหน้าตาบล็อกของผม

147
00:05:48,200 --> 00:05:49,400
วันที่หนึ่ง

148
00:05:50,000 --> 00:05:51,296
(เสียงหัวเราะ)

149
00:05:51,320 --> 00:05:54,560
ยืม 100 ดอลลาร์จากคนแปลกหน้า

150
00:05:55,720 --> 00:05:58,456
และนี้คือที่ที่ผมไปจากที่ผมทำงาน

151
00:05:58,480 --> 00:06:00,216
ผมลงมาข้างล่าง

152
00:06:00,240 --> 00:06:02,456
และผมเห็นผู้ชายตัวใหญ่ๆนี้
นั้งอยู่ข้างหลังโต๊ะ

153
00:06:02,480 --> 00:06:04,216
เขาดูเหมือนจะเป็นร.ป.ภ.

154
00:06:04,240 --> 00:06:05,776
และผมก็เข้าไปหาเขา

155
00:06:05,800 --> 00:06:07,536
ผมกำลังเดินอยู่

156
00:06:07,560 --> 00:06:09,896
มันคือการเดินที่ยาวนานที่สุดในชีวิตผม

157
00:06:09,920 --> 00:06:12,056
ผมกลัวมากๆ จนผมข้างหลังคอตั้งขึ้นมา

158
00:06:12,080 --> 00:06:14,536
ผมเหงื่อแตกและหัวใจผมเต้นแรงมาก

159
00:06:14,560 --> 00:06:15,776
พอผมถึงตรงนั้นผมบอกเขาว่า

160
00:06:15,800 --> 00:06:18,456
"คุณครับ ผมขอยืม 100 ดอลลาร์ได้ไหม?"

161
00:06:18,480 --> 00:06:19,816
(เสียงหัวเราะ)

162
00:06:19,840 --> 00:06:21,640
เขามองขึ้นมา แล้วบอกว่า "ไม่"

163
00:06:22,640 --> 00:06:23,840
"ทำไม?"

164
00:06:24,200 --> 00:06:26,496
และผมแค่บอกไปว่า "ไม่หรอ? ผมขอโทษครับ"

165
00:06:26,520 --> 00:06:28,235
และผมก็หันกลับไป
และวิ่งหนีไปเลย

166
00:06:28,259 --> 00:06:29,619
(เสียงหัวเราะ)

167
00:06:30,960 --> 00:06:32,696
ผมรู้สึกขายหน้ามาก

168
00:06:32,720 --> 00:06:34,176
แต่เพราะว่าผม
ถ่ายวีดีโอตัวเองไว้

169
00:06:34,200 --> 00:06:37,336
และในคืนนั้น ผมดูตัวเอง
ตอนที่กำลังถูกปฎิเสธอยู่

170
00:06:37,360 --> 00:06:39,456
ผมเห็นว่าตัวเองกลัวขนาดไหน

171
00:06:39,480 --> 00:06:41,936
ผมดูเหมือนเด็กที่เล่นใน
เรื่อง "ซิกซ์เซ้นส์...สัมผัสสยอง"

172
00:06:41,960 --> 00:06:43,376
ผมเห็นคนตาย

173
00:06:43,400 --> 00:06:45,016
(เสียงหัวเราะ)

174
00:06:45,040 --> 00:06:46,576
แต่ผมดูผู้ชายคนนั้น

175
00:06:46,600 --> 00:06:48,496
เขาไม่ได้ดูโหดเหี้ยมอะไรมากเลย

176
00:06:48,520 --> 00:06:50,896
เขาเป็นคนจ้ำม่ำและน่ารักดี

177
00:06:50,920 --> 00:06:54,376
และเขายังถามผมว่า "ทำไม"

178
00:06:54,400 --> 00:06:56,816
ที่จริงแล้ว เขาเชิญชวน
ให้ผมอธิบายตัวเองด้วย

179
00:06:56,840 --> 00:06:58,416
และผมสามารถบอกไปได้หลายอย่าง

180
00:06:58,440 --> 00:07:00,736
ผมสามารถอธิบายไป
ผมสามารถต่อรองไป

181
00:07:00,760 --> 00:07:02,200
ผมไม่ได้ทำอะไรเช่นนั้นเลย

182
00:07:02,680 --> 00:07:04,200
ผมแค่วิ่งหนีไป

183
00:07:05,160 --> 00:07:08,320
ผมรู้สึกว่า นี้คือพิภพเล็กๆของผม

184
00:07:08,920 --> 00:07:11,456
ทุกครั้งที่ผมรู้สึกถูกปฎิเสธแม้แต่นิดเดียว

185
00:07:11,480 --> 00:07:13,616
ผมจะวิ่งหนีมันอย่างเร็วที่สุด

186
00:07:13,640 --> 00:07:14,896
และคุณรู้อะไรไหม?

187
00:07:14,920 --> 00:07:16,736
วันรุ่งขึ้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

188
00:07:16,760 --> 00:07:18,256
ผมจะไม่วิ่งหนีอีกต่อไป

189
00:07:18,280 --> 00:07:19,480
ผมจะอยู่สู้กับมัน

190
00:07:20,080 --> 00:07:22,136
วันที่สอง: ข้อเติมแฮมเบอร์เกอร์

191
00:07:22,160 --> 00:07:24,136
(เสียงหัวเราะ)

192
00:07:24,160 --> 00:07:26,456
มันคือตอนที่ผมไป
ร้านแฮมเบอร์เกอร์แห่งหนึ่ง

193
00:07:26,480 --> 00:07:28,976
ผมทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว
ไปที่แคชเชียร์และพูดว่า

194
00:07:29,000 --> 00:07:30,576
"ผมขอเติมแฮมเบอร์เกอร์ได้ไหมครับ"

195
00:07:30,600 --> 00:07:32,776
(เสียงหัวเราะ)

196
00:07:32,800 --> 00:07:35,256
เขางงมากและตอบว่า 
"อะไรคือเติมแฮมเบอร์เกอร์"

197
00:07:35,280 --> 00:07:36,536
(เสียงหัวเราะ)

198
00:07:36,560 --> 00:07:40,216
ผมบอกว่า "ก็เหมือนเติมเครื่องดื่ม
แต่เป็นแฮมเบอร์เกอร์"

199
00:07:40,240 --> 00:07:42,736
เขาตอบว่า "ขอโทษด้วย 
เราไม่บริการเติมแฮมเบอร์เกอร์"

200
00:07:42,760 --> 00:07:44,096
(เสียงหัวเราะ)

201
00:07:44,120 --> 00:07:48,176
และนี้คือการปฎิเสธที่เกิดขึ้น
ผมสามารถวิ่งหนีมันไปได้ แต่ผมอยู่ต่อ

202
00:07:48,200 --> 00:07:50,336
ผมบอกเขาว่า "ผมชอบแฮมเบอร์เกอร์คุณมาก

203
00:07:50,360 --> 00:07:51,776
ผมชอบร้านคุณ

204
00:07:51,800 --> 00:07:53,896
และถ้าคุณบริการเติมแฮมเบอร์เกอร์

205
00:07:53,920 --> 00:07:55,256
ผมจะยิ่งชอบพวกคุณเข้าไปอีก"

206
00:07:55,280 --> 00:07:56,536
(เสียงหัวเราะ)

207
00:07:56,560 --> 00:07:59,176
และเขาตอบว่า "โอเค 
เดี๋ยวผมจะบอกผู้จักการให้

208
00:07:59,200 --> 00:08:02,176
เราอาจจะทำมันในอนาคต
แต่ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ใช่ว้นนี้"

209
00:08:02,200 --> 00:08:03,616
แล้วผมก็ออกจากร้านไป

210
00:08:03,640 --> 00:08:05,496
และมีอีกอย่างหนึ่ง

211
00:08:05,520 --> 00:08:07,776
ผมว่าเขาไม่เคยมี
บริการเติมแฮมเบอร์เกอร์

212
00:08:07,800 --> 00:08:09,016
(เสียงหัวเราะ)

213
00:08:09,040 --> 00:08:10,600
ผมว่าพวกเขายังเปิดอยู่ที่นั้นนะ

214
00:08:11,160 --> 00:08:14,456
แต่ความรู้สึกจะเป็นจะตาย
ที่ผมมีในครั้งแรก

215
00:08:14,480 --> 00:08:15,816
มันไม่อยู่แล้ว

216
00:08:15,840 --> 00:08:17,576
แค่เพราะว่าผมอยู่ต่อ

217
00:08:17,600 --> 00:08:19,216
เพราะว่าผมไม่ได้วิ่งหนี

218
00:08:19,240 --> 00:08:21,600
ผมคิดว่า "ว้าว ดีจัง ผมได้เรียนรู้บางอย่าง

219
00:08:22,520 --> 00:08:23,736
เยี่ยมไปเลย"

220
00:08:23,760 --> 00:08:25,960
และวันที่สาม: เอาโดนัทรูปโอลิมปิก

221
00:08:26,760 --> 00:08:29,280
นี่คือตอนที่ชีวิตผมเปลี่ยนไป

222
00:08:30,120 --> 00:08:31,736
ผมไปที่ร้านคริสปีครีม

223
00:08:31,760 --> 00:08:32,976
มันคือร้านโดนัท

224
00:08:33,000 --> 00:08:35,616
ส่วนใหญ่เปิดอยู่ที่
ภาคตะวันออกเชียงใต้ของสหารัฐ

225
00:08:35,640 --> 00:08:37,496
ผมแน่ใจว่ามีร้านที่นี่ด้วย

226
00:08:37,520 --> 00:08:38,775
และผมเข้าไปข้างใน

227
00:08:38,799 --> 00:08:41,936
ผมถาม "คุณทำโดนัทที่ดูเหมือน
วงแหวนโอลิมปิกให้ผมได้ไหม

228
00:08:41,960 --> 00:08:44,856
ง่ายๆก็คือ คุณเอาโดนัทห้าชิ้นมาเชื่อมกัน"

229
00:08:44,880 --> 00:08:47,120
ผมว่าไม่มีทางที่เขาจะตอบว่าได้

230
00:08:47,640 --> 00:08:50,016
คนทำโดนัทเอาผมอย่างจริงจัง

231
00:08:50,040 --> 00:08:51,256
(เสียงหัวเราะ)

232
00:08:51,280 --> 00:08:52,496
แล้วเธอก็เอากระดาษออกมา

233
00:08:52,520 --> 00:08:54,696
เริ่มจดสีกับวงแหวนลงไป

234
00:08:54,720 --> 00:08:56,736
เหมือนกับว่า "ฉันจะทำมันได้อย่างไร"

235
00:08:56,760 --> 00:08:58,656
และ 15 นาทีต่อมา

236
00:08:58,680 --> 00:09:02,096
เธอออกมากับกล่องที่มี
โดนัทคล่ายๆวงแหวนโอลิมปิกอยู่ข้างใน

237
00:09:02,120 --> 00:09:03,776
ผมตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

238
00:09:03,800 --> 00:09:05,936
ผมไม่อยากจะเชื่อเลย

239
00:09:05,960 --> 00:09:09,720
และวีดีโอนั้นมีคนดูห้าล้านคนบนยูทูบ

240
00:09:10,440 --> 00:09:12,536
คนทั้งโลกก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน

241
00:09:12,560 --> 00:09:14,080
(เสียงหัวเราะ)

242
00:09:15,440 --> 00:09:18,656
และเป็นเพราะว่าเรื่องนั้น 
ผมก็เลยได้ลงหนังสือพิมพ์

243
00:09:18,680 --> 00:09:20,096
อยู่ในรายการทอล์กโชว์ ในทุกอย่าง

244
00:09:20,120 --> 00:09:21,616
ผมกลายเป็นคนดังไปเลย

245
00:09:21,640 --> 00:09:23,776
หลายๆคนส่งอีเมล์มาหาผม

246
00:09:23,800 --> 00:09:26,336
บอกว่า "สิ่งที่คุณทำ มันสุดยอดไปเลย"

247
00:09:26,360 --> 00:09:29,896
ความดังกับชื่อเสียงไม่ได้ทำอะไรผมเลย

248
00:09:29,920 --> 00:09:31,736
สิ่งที่ผมอยากทำคือการเรียนรู้

249
00:09:31,760 --> 00:09:32,976
และเปลี่ยนตัวเอง

250
00:09:33,000 --> 00:09:35,616
และผมเปลี่ยนวันที่เหลือ จาก 
100 วันที่ถูกปฎิเสธ

251
00:09:35,640 --> 00:09:37,536
เป็นสนามเล่น

252
00:09:37,560 --> 00:09:39,696
เป็นโครงการวิจัย

253
00:09:39,720 --> 00:09:41,800
ผมอยากดูว่าผมสามารถได้เรียนรู้อะไรบ้าง

254
00:09:42,240 --> 00:09:44,016
และผมก็ได้เรียนรู้หลายอย่าง

255
00:09:44,040 --> 00:09:45,616
ผมค้นพบหลากหลายความลับ

256
00:09:45,640 --> 00:09:48,536
อย่างเช่น ผมพบว่า
ถ้าผมไม่วิ่งหนี

257
00:09:48,560 --> 00:09:49,816
ถ้าผมถูกปฎิเสธ

258
00:09:49,840 --> 00:09:51,896
ผมสามารถเปลี่ยน "ไม่ได้" เป็น "ได้"ได้

259
00:09:51,920 --> 00:09:53,536
และคำวิเศษนั้นก็คือ "ทำไม"

260
00:09:53,560 --> 00:09:57,656
วันหนึงผมไปบ้านคนแปลกหน้า
ผมมีดอกไม้อยู่ในมือ

261
00:09:57,680 --> 00:09:59,096
ไปเคาะประตูแล้วพูดว่า

262
00:09:59,120 --> 00:10:01,376
"ผมปลุกดอกไม้นี่ที่หลังสวนคุณได้ไหม"

263
00:10:01,400 --> 00:10:02,936
(เสียงหัวเราะ)

264
00:10:02,960 --> 00:10:04,680
แล้วเขาก็บอก "ไม่ได้"

265
00:10:05,640 --> 00:10:07,376
แต่ก่อนที่เขาจะไป ผมถามเขาว่า

266
00:10:07,400 --> 00:10:09,336
"ผมขอรู้ว่าทำไม"

267
00:10:09,360 --> 00:10:12,416
เขาบอกว่า "ฉันเลี้ยงสุนัข

268
00:10:12,440 --> 00:10:14,776
มันชอบขุดทุกอย่างที่ฉันไว้ในสวน

269
00:10:14,800 --> 00:10:16,456
ฉันไม่อยากเปลืองดอกไม้คุณ

270
00:10:16,480 --> 00:10:19,656
ถ้าคุณอยากทำ ลองข้ามถนนไป
และคุยกับคอนนี่

271
00:10:19,680 --> 00:10:20,896
เธอชอบดอกไม้"

272
00:10:20,920 --> 00:10:22,136
และผมก็ทำเช่นนั้น

273
00:10:22,160 --> 00:10:24,216
ผมไปตรงข้ามและเคาะประตูของคอนนี่

274
00:10:24,240 --> 00:10:26,096
เธอดีใจมากที่ได้เจอผม

275
00:10:26,120 --> 00:10:27,816
(เสียงหัวเราะ)

276
00:10:27,840 --> 00:10:29,216
และครึ่งชั่วโมงต่อมา

277
00:10:29,240 --> 00:10:31,296
ดอกไม้นี่ก็อยู่ในหลังสวนของคอนนี่

278
00:10:31,320 --> 00:10:32,736
ผมว่ามันคงดูดีขึ้นกว่านี้แล้วล่ะ

279
00:10:32,760 --> 00:10:34,056
(เสียงหัวเราะ)

280
00:10:34,080 --> 00:10:37,016
แต่หากผมเดินจากไป
หลังจากที่ถูกปฎิเสธตอนแรก

281
00:10:37,040 --> 00:10:38,256
ผมคงจะคิดว่า

282
00:10:38,280 --> 00:10:40,336
มันเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้เชื่อใจผม

283
00:10:40,360 --> 00:10:41,576
เพราะว่าผมเป็นบ้า

284
00:10:41,600 --> 00:10:44,016
เพราะว่าผมไม่ได้แต่งตัวดี
ผมเลยดูไม่ดี

285
00:10:44,040 --> 00:10:45,256
มันไม่ใช่สิ่งพวกนั้นเลย

286
00:10:45,280 --> 00:10:47,976
แต่เป็นเพราะสิ่งที่ผมเสนอ
ไม่ตรงกับสิ่งที่เขาต้องการ

287
00:10:48,000 --> 00:10:50,256
และเขาเชื่อใจผมพอที่
จะเสนอการส่งต่อ

288
00:10:50,280 --> 00:10:51,936
ใช้คำของพนักงานขาย

289
00:10:51,960 --> 00:10:53,480
ผมเปลี่ยนการส่งต่อ

290
00:10:54,560 --> 00:10:55,776
และอยู่มาวันหนึง

291
00:10:55,800 --> 00:10:58,696
ผมเรียนรู้ว่าผมสามารถพูดอะไรบางอย่าง

292
00:10:58,720 --> 00:11:00,656
และทำให้โอกาสที่จะได้ตอบว่า ได้ เยอะขึ้น

293
00:11:00,680 --> 00:11:02,896
อย่างเช่น 
วันหนึงผมไปที่สตาร์บัคส์

294
00:11:02,920 --> 00:11:06,496
และถามผู้จักการ
"ผมเป็นคนต้อนรับสตาร์บัคส์ได้ไหม"

295
00:11:06,520 --> 00:11:08,896
เขาบอกว่า "อะไรคือคนต้อนรับสตาร์บัคส์"

296
00:11:08,920 --> 00:11:11,016
ผมบอก "คุณรู้จักคนต้อนรับวอลมาร์ตไหม

297
00:11:11,040 --> 00:11:14,456
คนที่บอกสวัสดีกับคุณ
ก่อนที่คุณจะเดินเข้าไปในร้าน

298
00:11:14,480 --> 00:11:16,696
และเพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้ขโมยของอะไร

299
00:11:16,720 --> 00:11:19,856
ผมอยากจะให้ความรู้สึกวอลมาร์ตนั้น
กับลูกค้าสตาร์บัคส์"

300
00:11:19,880 --> 00:11:21,336
(เสียงหัวเราะ)

301
00:11:21,360 --> 00:11:24,360
ผมไม่แน่ใจว่านั้นเป็นเรื่องที่ดีหรือเปล่า

302
00:11:25,600 --> 00:11:28,096
จริงๆแล้ว ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดี

303
00:11:28,120 --> 00:11:30,176
และเขาก็บอก "โอ้"

304
00:11:30,200 --> 00:11:32,456
ใช่ เขาหน้าตาเป็นอย่างนี้
เขาชื่อเอริก

305
00:11:32,480 --> 00:11:34,056
เขาบอกว่า "ผมไม่แน่ใจ"

306
00:11:34,080 --> 00:11:36,136
และนี้คือตอนที่เขาฟังผม "ไม่แน่ใจ"

307
00:11:36,160 --> 00:11:37,816
และผมก็ถามเขาว่า "มันแปลกใช่ไหม"

308
00:11:37,840 --> 00:11:39,880
เขาบอก "ใช่มันแปลกมากเลย"

309
00:11:40,800 --> 00:11:43,656
แต่เมื่อเขาพูดเสร็จ
พฤติกรรมเขาก็เปลี่ยนไป

310
00:11:43,680 --> 00:11:46,616
เหมือนกับว่าเขาเอา
ความสงสัยปล่อยวางไป

311
00:11:46,640 --> 00:11:48,376
และบอกว่า "ก็ได้ คุณทำได้

312
00:11:48,400 --> 00:11:49,656
แต่อย่าทำให้มันแปลกเกินไป"

313
00:11:49,680 --> 00:11:51,096
(เสียงหัวเราะ)

314
00:11:51,120 --> 00:11:53,496
และในชั่วโมงต่อมา
ผมเป็นคนต้อนรับสตาร์บัคส์

315
00:11:53,520 --> 00:11:55,656
ผมบอก "สวัสดี" กับลุกค้า
ทุกๆคนที่เดินเข้ามา

316
00:11:55,680 --> 00:11:58,056
และให้อารมณ์วันเทศกาล

317
00:11:58,080 --> 00:12:00,736
ยังไงซะ ผมไม่รู้ว่าแนววิถี
การงานของคุณคืออะไร

318
00:12:00,760 --> 00:12:01,976
แต่อย่าไปเป็นคนต้อนรับ

319
00:12:02,000 --> 00:12:03,216
(เสียงหัวเราะ)

320
00:12:03,240 --> 00:12:04,440
มันน่าเบื่อมาก

321
00:12:05,200 --> 00:12:10,136
แต่ผมพบว่า ผมสามารถทำแบบนี้ได้
เพราะว่าผมกล่าวถึง "มันแปลกใช่ไหม"

322
00:12:10,160 --> 00:12:12,296
ผมกล่าวถึงความสงสัยที่เขามีอยู่

323
00:12:12,320 --> 00:12:15,856
และเพราะว่าผมกล่าวถึง "มันแปลกใช่ไหม"
แปลว่าผมไม่แปลก

324
00:12:15,880 --> 00:12:18,416
แปลว่าที่จริงแล้ว
ผมคิดเหมือนเขา

325
00:12:18,440 --> 00:12:20,816
ที่เห็นว่านี้คือสิ่งที่แปลก

326
00:12:20,840 --> 00:12:22,096
และซ้ำแล้วซ้ำเล่า

327
00:12:22,120 --> 00:12:25,256
ผมเรียนรู้ว่าถ้าผมกล่าวถึง
ความสงสัยที่คนมี

328
00:12:25,280 --> 00:12:27,096
ก่อนที่จะถามคำถาม

329
00:12:27,120 --> 00:12:28,376
ผมได้ความเชื่อใจจากพวกเขา

330
00:12:28,400 --> 00:12:30,360
คนจะตอบว่าได้มากขึ้น

331
00:12:30,800 --> 00:12:34,136
และผมเรียนรู้ว่า
ผมสามารถทำตามความฝันผมได้

332
00:12:34,160 --> 00:12:35,576
โดยแค่ถาม

333
00:12:35,600 --> 00:12:38,696
ผมมาจากครอบครัวที่เป็นครูกันมาสี่รุ่น

334
00:12:38,720 --> 00:12:41,536
คุณยายผมชอบบอกผมว่า

335
00:12:41,560 --> 00:12:43,856
"เจีย เธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

336
00:12:43,880 --> 00:12:45,936
แต่มันจะดีมากถ้าเธอเป็นคุณครู"

337
00:12:45,960 --> 00:12:47,376
(เสียงหัวเราะ)

338
00:12:47,400 --> 00:12:49,656
แต่ผมอยากเป็นผู้ประกอบการ
ดังนั้นผมเลยไม่ได้เป็นครู

339
00:12:49,680 --> 00:12:53,056
แต่มันเป็นความฝันผม
ที่จะได้สอนอะไรบางอย่าง

340
00:12:53,080 --> 00:12:54,896
ผมบอกว่า "จะเป็นอย่างไรถ้าผมลองถาม

341
00:12:54,920 --> 00:12:57,536
เพื่อขอสอนเด็กมหาวิทยาลัย"

342
00:12:57,560 --> 00:12:59,016
ผมอยู่ในออสตินขณะนั้น

343
00:12:59,040 --> 00:13:01,096
ผมเลยไปที่มหาวิทยาลัย
เทกซัสที่ออสติน

344
00:13:01,120 --> 00:13:04,336
และเคาะประตูอาจารย์แล้วถามว่า
"ผมจะมาสอนห้องคุณได้ไหม"

345
00:13:04,360 --> 00:13:06,856
ผมไม่ได้ไปไหน
ในสองครั้งแรก

346
00:13:06,880 --> 00:13:09,376
แต่เพราะว่าผมไม่ได้วิ่งหนี
ผมเอาแต่ทำมัน

347
00:13:09,400 --> 00:13:12,736
ในครั้งที่สาม 
อาจารย์เขาประทับใจมาก

348
00:13:12,760 --> 00:13:14,816
เขาบอกว่า "ไม่มีใคร
เคยทำแบบนี้มาก่อน"

349
00:13:14,840 --> 00:13:18,856
และผมเตรียมตัวมาอย่างดี
กับพาสเวอร์พ้อยท์และบทสอนผม

350
00:13:18,880 --> 00:13:20,936
เขาบอกว่า "ว้าว ฉันเอามันไปใช้ได้

351
00:13:20,960 --> 00:13:24,296
คุณลองกลับมาใหม่ในอีกสองเดือน
ผมจะให้คุณมาสอนในหลักสูตรของผม"

352
00:13:24,320 --> 00:13:26,416
และสองเดือนต่อมา
ผมก็ได้มาสอนในห้องเรียน

353
00:13:26,440 --> 00:13:29,696
นี่คือผม คุณอาจจะไม่เห็น
ภาพนี้แย่มาก

354
00:13:29,720 --> 00:13:32,496
บางครั้งคุณโดนแสงไฟปฎิเสธ

355
00:13:32,520 --> 00:13:33,720
(เสียงหัวเราะ)

356
00:13:34,680 --> 00:13:35,896
แต่ ว้าว

357
00:13:35,920 --> 00:13:38,656
เมื่อผมสอนห้องเรียนนั้นเสร็จ
ผมเดินออกมาร้องไห้

358
00:13:38,680 --> 00:13:40,456
เพราะผมคิดว่า

359
00:13:40,480 --> 00:13:43,776
ผมสามารถทำตามความฝันได้
เพียงแค่ต้องถาม

360
00:13:43,800 --> 00:13:46,456
ผมเคยคิดว่าผมต้อง
ทำสำเร็จหลายอย่าง

361
00:13:46,480 --> 00:13:50,096
ต้องเป็นผู้ประกอบการที่ดี
หรือจบปริญญาเอกเพื่อที่จะสอนได้

362
00:13:50,120 --> 00:13:51,656
แต่ไม่ใช่เลย ผมแค่ถาม

363
00:13:51,680 --> 00:13:52,880
และผมก็สอนได้

364
00:13:53,400 --> 00:13:55,776
และในภาพนั้น
ที่คุณไม่เห็น

365
00:13:55,800 --> 00:13:59,096
ผมอ้างอิงจาก มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์

366
00:13:59,120 --> 00:14:03,656
ทำไมหรอ? เพราะว่าผมพบว่า
คนที่เปลี่ยงแปลงโลกจริงๆ

367
00:14:03,680 --> 00:14:06,616
คนที่เปลี่ยนว่าเราใช้ชีวิตยังไง
และความคิดของเรา

368
00:14:06,640 --> 00:14:10,736
คือคนที่เจอกับการปฎิเสธ
ครั้งแรกและรุนแรงที่สุด

369
00:14:10,760 --> 00:14:12,816
คนอย่าง มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์

370
00:14:12,840 --> 00:14:14,896
อย่าง มหาตมา คานธี และ เนลสัน แมนเดลา

371
00:14:14,920 --> 00:14:16,456
หรือแม้กระทั่ง พระเยซู

372
00:14:16,480 --> 00:14:19,856
คนพวกนี้ไม่ได้ปล่อย
ให้การปฎิเสธมากำหมดตัวเขาเอง

373
00:14:19,880 --> 00:14:24,040
พวกเขาให้วิธีการตอบสนอง
หลังจากถูกปฎิเสธกำหนดตัวเขาเอง

374
00:14:24,920 --> 00:14:26,480
และพวกเขายอมรับการปฎิเสธ

375
00:14:27,360 --> 00:14:30,576
แต่เราไม่ต้องเป็นคนเหล่านั้น
ที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับการถูกปฎิเสธ

376
00:14:30,600 --> 00:14:31,856
และในกรณีของผม

377
00:14:31,880 --> 00:14:33,896
การถูกปฎิเสธคือคำสาปของผม

378
00:14:33,920 --> 00:14:35,176
เป็นผีในจินตนาการที่ขู่ผม

379
00:14:35,200 --> 00:14:39,376
มันรำควานผมทั้งชีวิต
เพราะว่าผมวิ่งหนีจากมัน

380
00:14:39,400 --> 00:14:41,120
และผมก็เริ่มโอบกอดมัน

381
00:14:41,800 --> 00:14:44,520
ผมเปลี่ยนมันเป็น
ของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผม

382
00:14:45,320 --> 00:14:49,776
ผมเริ่มสอนคนอื่นๆว่าทำอย่างไรถึงให้
การถูกปฎิเสธเปลี่ยนมาเป็นโอกาสได้

383
00:14:49,800 --> 00:14:51,816
ผมใช้บล็อกผม ผมใช้การเล่าเรื่อง

384
00:14:51,840 --> 00:14:53,736
ผมใช้หนังสือที่ผมพึ่งพิมพ์จำหน่าย

385
00:14:53,760 --> 00:14:58,320
ผมยังสร้างเทคโนโลยีเพื่อที่จะช่วยคนอื่นๆ
ให้เอาชนะกับความกลัวกับการถูกปฎิเสธ

386
00:15:00,200 --> 00:15:01,936
เมื่อคุณโดนปฏิเสธในชีวิต

387
00:15:01,960 --> 00:15:04,176
เมื่อคุณกำลังประเชิญหน้ากับอุปสรรคต่อไป

388
00:15:04,200 --> 00:15:06,216
หรือความล้มเหลวต่อไป

389
00:15:06,240 --> 00:15:08,056
ให้พิจราณาโอกาสที่เป็นไปได้

390
00:15:08,080 --> 00:15:09,296
อย่าวิ่งหนี

391
00:15:09,320 --> 00:15:10,536
ถ้าคุณโอบกอดมันไว้

392
00:15:10,560 --> 00:15:12,640
มันอาจจะเป็นของขวัญของคุณเช่นกัน

393
00:15:13,160 --> 00:15:14,376
ขอบคุณครับ

394
00:15:14,400 --> 00:15:18,744
(เสียงปรบมือ)