0:00:00.760,0:00:02.376
ตอนที่ผมอายุหกขวบ

0:00:02.400,0:00:03.640
ผมได้รับของขวัญ

0:00:04.320,0:00:07.776
ครูชั้นประถมศึกษาที่หนึ่งผม[br]มีความคิดที่ยอดเยี่ยม

0:00:07.800,0:00:11.136
เธออยากให้พวกเรา[br]มีประสบการณ์กับการรับของขวัญ

0:00:11.160,0:00:15.160
อีกทั้งได้เรียนรู้เกี่ยวกับ[br]คุณงามความดีของการชื่นชมกัน

0:00:15.640,0:00:18.536
ดังนั้นเธอจึงให้พวกเราทุกคน[br]มาที่หน้าห้องเรียน

0:00:18.560,0:00:21.536
และเธอซื้อของขวัญให้พวกเราทุกคน[br]แล้วกองมันไว้ที่มุมห้อง

0:00:21.560,0:00:22.776
และเธอพูดว่า

0:00:22.800,0:00:25.456
"เรามายืนตรงนี้แล้วชื่นชมกันดีไหม

0:00:25.480,0:00:27.056
ถ้านักเรียนได้ยินชื่อตัวเอง

0:00:27.080,0:00:29.280
ให้ไปเอาของขวัญแล้วนั่งลง"

0:00:30.520,0:00:32.000
เป็นความคิดที่ดีเยี่ยม[br]ใช่ไหมครับ

0:00:32.880,0:00:34.096
แล้วจะมีอะไรผิดพลาดไปได้?

0:00:34.120,0:00:35.640
(เสียงหัวเราะ)

0:00:36.400,0:00:38.456
เรามีอยู่กัน 40 คน

0:00:38.480,0:00:40.936
แล้วทุกครั้งที่ผมได้ยิน[br]ชื่อใครถูกเรียก

0:00:40.960,0:00:42.760
ผมจะเชียร์อย่างสุดใจ

0:00:43.280,0:00:45.776
แล้วก็เหลืออยู่ 20 คน

0:00:45.800,0:00:47.576
และเหลืออยู่ 10 คน

0:00:47.600,0:00:48.960
และเหลืออยู่ 5

0:00:49.560,0:00:50.936
และเหลืออยู่ 3

0:00:50.960,0:00:52.160
และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

0:00:52.720,0:00:54.320
และคำชมเชยก็หยุดไป

0:00:55.560,0:00:57.600
ในตอนนั้นเอง ผมก็ร้องไห้

0:00:58.600,0:01:00.616
แล้วคุณครูก็ตกตื่นใจมาก

0:01:00.640,0:01:04.296
เธอพูดว่า "เฮ้ ใครสักคนก็ได้ [br]พูดอะไรดีๆเกี่ยวกับนักเรียนพวกนี้หน่อยซิ"

0:01:04.319,0:01:05.536
(เสียงหัวเราะ)

0:01:05.560,0:01:08.536
"ไม่มีใครเลยหรอ โอเค [br]เธอไปเอาของขวัญแล้วนั่งลง

0:01:08.560,0:01:09.816
และทำตัวดีๆปีหน้า

0:01:09.840,0:01:11.936
อาจจะมีใครพูดอะไรดีๆเกี่ยวกับเธอ"

0:01:11.960,0:01:13.720
(เสียงหัวเราะ)

0:01:14.520,0:01:16.136
ที่ผมอธิบายให้คุณอยู่ตอนนี้

0:01:16.160,0:01:18.536
คุณคงจะรู้ว่าผมจำมันได้เป็นอย่างดี

0:01:18.560,0:01:20.160
(เสียงหัวเราะ)

0:01:20.800,0:01:22.896
แต่ผมไม่รู้ว่าใครรู้สึกแย่ที่สุดในวันนั้น

0:01:22.920,0:01:25.096
ผมหรือคุณครู

0:01:25.120,0:01:28.256
เธอควรนึกได้ว่า[br]เธอเปลี่ยนกิจกรรมสร้างทีม

0:01:28.280,0:01:31.080
เป็นการล้อเลียนมหาชน[br]สำหรับเด็ก 6 ขวบ 3 คน

0:01:31.800,0:01:33.056
แบบไม่มีอารมณ์ขัน

0:01:33.080,0:01:35.416
เมื่อคุณเห็นคนอื่น[br]โดนล้อเลียนในทีวี

0:01:35.440,0:01:36.656
มันตลกดี

0:01:36.680,0:01:38.538
มันไม่มีอะไรตลกเลยในวันนั้น

0:01:39.320,0:01:42.336
นั้นคือส่วนหนึ่งของผม

0:01:42.360,0:01:45.856
และผมจะหลีกเลี่ยงมันจนตาย[br]เพื่อไม่ให้อยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีก

0:01:45.880,0:01:47.760
ที่ถูกปฏิเสธในที่สาธารณะอีก

0:01:48.440,0:01:49.896
นั้นคือแบบหนึ่ง

0:01:49.920,0:01:52.376
ก้าวกระโดดไปแปดปี

0:01:52.400,0:01:54.376
บิล เกตส์มาที่บ้านเกิดผม

0:01:54.400,0:01:55.616
ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน

0:01:55.640,0:01:56.856
มากล่าวสุนทรพจน์

0:01:56.880,0:01:58.616
และผมได้ฟังข้อความของเขา

0:01:58.640,0:02:00.936
ผมตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

0:02:00.960,0:02:03.856
ผมคิดว่า [br]ว้าว! ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมต้องทำอะไร

0:02:03.880,0:02:06.016
ในคืนนั้น ผมเขียนจดหมายให้ครอบครัวผม

0:02:06.040,0:02:08.336
บอกพวกเขาว่า "ภายในอายุ 25

0:02:08.360,0:02:10.976
ผมจะสร้างบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโลก

0:02:11.000,0:02:12.936
และบริษัทนั้นจะซื้อไมโครซอฟท์"

0:02:12.960,0:02:14.856
(เสียงหัวเราะ)

0:02:14.880,0:02:17.496
ผมดื่มด่ำกับความคิดที่จะครองโลก

0:02:17.520,0:02:18.720
การครอบงำไงครับ

0:02:19.160,0:02:21.976
และผมไม่ได้โม้นะ[br]ผมเขียนจดหมายนั้นจริงๆ

0:02:22.000,0:02:23.336
นี่ไงละ

0:02:23.360,0:02:25.336
(เสียงหัวเราะ)

0:02:25.360,0:02:27.176
คุณไม่ต้องอ่านทั้งหมด

0:02:27.200,0:02:28.976
(เสียงหัวเราะ)

0:02:29.000,0:02:32.240
ลายมือก็แย่ด้วย[br]แต่ผมมีเน้นคำหลักๆเอาไว้

0:02:33.600,0:02:34.816
คุณน่าจะเห็นภาพออก

0:02:34.840,0:02:36.616
(เสียงหัวเราะ)

0:02:36.640,0:02:37.840
และ...

0:02:39.280,0:02:41.296
นั้นเป็นอีกแบบหนึ่งของผม

0:02:41.320,0:02:43.000
คนหนึ่งที่อยากครองโลก

0:02:43.880,0:02:45.336
และสองปีผ่านมา

0:02:45.360,0:02:49.296
ผมได้โอกาสมาประเทศสหรัฐอเมริกา

0:02:49.320,0:02:50.896
ผมคว้ามันไว้เลย

0:02:50.920,0:02:53.136
เพราะว่านั้นคือที่ที่ บิล เกตส์อาศัยอยู่

0:02:53.160,0:02:54.376
(เสียงหัวเราะ)

0:02:54.400,0:02:57.040
ผมนึกว่านั้นคือการเริ่มต้น[br]ในการเป็นผู้ประกอบการ

0:02:57.680,0:02:59.856
และผ่านมา 14 ปี

0:02:59.880,0:03:01.296
ผมอายุ 30

0:03:01.320,0:03:03.696
ไม่เลย ผมไม่ได้สร้างบริษัทนั้นขึ้นมา

0:03:03.720,0:03:05.256
ผมไม่ได้เริ่มเลยด้วยซ้ำ

0:03:05.280,0:03:09.256
จริงๆ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด[br]ที่บริษัทใน ฟอร์จูน 500 บริษัทหนึ่ง

0:03:09.280,0:03:10.896
และผมรู้สึกติด

0:03:10.920,0:03:12.120
ผมติดอยู่กับที่

0:03:13.080,0:03:14.296
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

0:03:14.320,0:03:16.560
เด็กผู้ชายอายุ 14 ที่เขียน[br]จดหมายนั้นอยู่ที่ไหน?

0:03:17.480,0:03:18.957
มันไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ได้ลอง

0:03:19.480,0:03:22.536
มันเป็นเพราะว่าทุกครั้งผมจะมีความคิดใหม่

0:03:22.560,0:03:24.536
ทุกๆครั้ง ผมอยากลองสิ่งใหม่ๆ

0:03:24.560,0:03:25.776
แม้แต่ที่ทำงาน

0:03:25.800,0:03:27.536
ผมอยากนำเสนอแผนงาน

0:03:27.560,0:03:31.096
ผมอยากพูดต่อหน้าคนในกลุ่ม

0:03:31.120,0:03:32.936
ผมรู้สึกว่าต้องสู้รบอยู่เสมอ

0:03:32.960,0:03:35.736
ระหว่างตอนอายุ 14 กับ ตอนอายุ 6 ขวบ

0:03:35.760,0:03:37.896
คนหนึ่งอยากที่จะครองโลก

0:03:37.920,0:03:39.136
ทำสิ่งที่สร้างความเปลี่ยนแปลง

0:03:39.160,0:03:41.280
และอีกคนหนึ่งกลัวถูกปฎิเสธ

0:03:41.960,0:03:44.480
และทุกๆ ครั้ง เด็ก 6 ขวบคนนั้นชนะ

0:03:45.760,0:03:49.736
และความกลัวนี้ก็ยังอยู่[br]หลังจากที่ผมเริ่มบริษัทตัวเอง

0:03:49.760,0:03:52.896
ผมหมายความว่า [br]ผมเริ่มบริษัทตัวเองตอนอายุ 30

0:03:52.920,0:03:54.336
และถ้าคุณอยากเป็น บิล เกตส์

0:03:54.360,0:03:56.400
คุณต้องเริ่มมันไม่ช้าก็เร็วนี้ ใช่ไหม?

0:03:57.080,0:03:59.616
ตอนที่ผมเป็นผู้ประกอบการ

0:03:59.640,0:04:02.536
ผมได้รับโอกาสลงทุน

0:04:02.560,0:04:04.360
แล้วผมก็ถูกปฎิเสธ

0:04:05.040,0:04:06.776
การถูกปฎิเสธครั้งนั้นทำให้ผมเสียใจ

0:04:06.800,0:04:10.400
มันทำให้ผมเสียใจมาก[br]จนผมอยากยอมแพ้ทันที

0:04:11.280,0:04:12.496
แต่แล้วผมคิดว่า

0:04:12.520,0:04:16.360
บิล เกตส์จะยอมแพ้หลังจาก[br]ที่ถูกปฎิเสธในการลงทุนไหม

0:04:16.920,0:04:19.776
จะมีผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จ[br]คนไหนยอมแพ้อย่างนี้บ้าง?

0:04:19.800,0:04:21.176
ไม่มีทาง

0:04:21.200,0:04:23.176
และนี้คือตอนที่ผมนึกขึ้นได้

0:04:23.200,0:04:25.016
โอเค ผมจะสร้างบริษัทที่ดีกว่านี้

0:04:25.040,0:04:27.256
ผมจะสร้างทีมที่ดีกว่า[br]และผลิตภัณฑ์ที่ดีกว่านี้

0:04:27.280,0:04:28.816
แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่แน่นอน

0:04:28.840,0:04:30.696
ผมต้องเป็นผู้นำที่ดีกว่านี้

0:04:30.720,0:04:32.240
ผมต้องเป็นคนที่ดีกว่านี้

0:04:32.720,0:04:36.096
ผมไม่สามารถปล่อยให้เด็กหกขวบคนนั้น[br]มากำหนดชีวิตผมอีกต่อไป

0:04:36.120,0:04:38.200
ผมต้องนำเขากลับไปสถานที่ของเขา

0:04:39.000,0:04:41.416
และในตอนนั้นผม[br]ออนไลน์เพื่อหาความช่วยเหลือ

0:04:41.440,0:04:42.696
กูเกิลคือเพื่อนผม

0:04:42.720,0:04:43.856
(เสียงหัวเราะ)

0:04:43.880,0:04:46.440
ผมหา "ผมจะเอาชนะความกลัว[br]จากการถูกปฎิเสธได้ยังไง?"

0:04:46.960,0:04:49.816
ผมเจอแต่พวก[br]บทความทางจิตวิทยา

0:04:49.840,0:04:52.696
เกี่ยวกับว่าความกลัวและ[br]ความเจ็บปวดนั้นมาจากไหน

0:04:52.720,0:04:56.016
และผมก็เจอพวก[br]"แถ่นแท้น!" บทความให้กำลังใจ

0:04:56.040,0:04:58.421
บอกว่า "อย่าไปเอามาเป็นเรื่องส่วนตัว [br]แค่ต้องเอาชนะมันให้ได้"

0:04:59.200,0:05:00.856
มีใครไม่รู้บ้างล่ะ

0:05:00.880,0:05:02.456
(เสียงหัวเราะ)

0:05:02.480,0:05:04.616
แล้วทำไมผมยังกลัวอยู่?

0:05:04.640,0:05:06.656
แต่บังเอิญโชคดีผมเจอเว็บไซต์นี้

0:05:06.680,0:05:09.056
มันเรียกว่า rejectiontherapy.com

0:05:09.080,0:05:11.616
(เสียงหัวเราะ)

0:05:11.640,0:05:15.576
"Rejection Therapy" คือเกมส์[br]สร้างขึ้นมาโดยผู้ประกอบการคนแคนาดา

0:05:15.600,0:05:17.296
เขาชื่อว่า เจสัน คัมลี่

0:05:17.320,0:05:22.416
มันก็คือ ใน 30 วันให้คุณออกไป[br]แล้วไปหาการปฎิเสธ

0:05:22.440,0:05:24.696
และทุกๆวันต้องโดนปฎิเสธบางอย่าง

0:05:24.720,0:05:28.240
และตอนสุดท้าย[br]คุณจะไร้ความรู้สึกเจ็บปวดนั้น

0:05:29.200,0:05:30.896
ผมชอบความคิดนั้น

0:05:30.920,0:05:32.456
(เสียงหัวเราะ)

0:05:32.480,0:05:34.616
ผมบอกว่า "คุณรู้อะไรไหม ผมจะทำตามนี้ล่ะ

0:05:34.640,0:05:37.656
และผมจะทำให้ตัวเองรู้สึก[br]โดนปฎิเสธ 100 วัน"

0:05:37.680,0:05:40.096
ผมคิดการปฎิเสธของตัวเองขึ้นมา

0:05:40.120,0:05:42.600
ผมทำวีดีโอบล็อกออกจากมัน

0:05:43.600,0:05:45.536
และนี่คือสิ่งที่ผมทำ

0:05:45.560,0:05:48.176
นี่คือหน้าตาบล็อกของผม

0:05:48.200,0:05:49.400
วันที่หนึ่ง

0:05:50.000,0:05:51.296
(เสียงหัวเราะ)

0:05:51.320,0:05:54.560
ยืม 100 ดอลลาร์จากคนแปลกหน้า

0:05:55.720,0:05:58.456
และนี้คือที่ที่ผมไปจากที่ผมทำงาน

0:05:58.480,0:06:00.216
ผมลงมาข้างล่าง

0:06:00.240,0:06:02.456
และผมเห็นผู้ชายตัวใหญ่ๆนี้[br]นั้งอยู่ข้างหลังโต๊ะ

0:06:02.480,0:06:04.216
เขาดูเหมือนจะเป็นร.ป.ภ.

0:06:04.240,0:06:05.776
และผมก็เข้าไปหาเขา

0:06:05.800,0:06:07.536
ผมกำลังเดินอยู่

0:06:07.560,0:06:09.896
มันคือการเดินที่ยาวนานที่สุดในชีวิตผม

0:06:09.920,0:06:12.056
ผมกลัวมากๆ จนผมข้างหลังคอตั้งขึ้นมา

0:06:12.080,0:06:14.536
ผมเหงื่อแตกและหัวใจผมเต้นแรงมาก

0:06:14.560,0:06:15.776
พอผมถึงตรงนั้นผมบอกเขาว่า

0:06:15.800,0:06:18.456
"คุณครับ ผมขอยืม 100 ดอลลาร์ได้ไหม?"

0:06:18.480,0:06:19.816
(เสียงหัวเราะ)

0:06:19.840,0:06:21.640
เขามองขึ้นมา แล้วบอกว่า "ไม่"

0:06:22.640,0:06:23.840
"ทำไม?"

0:06:24.200,0:06:26.496
และผมแค่บอกไปว่า "ไม่หรอ? ผมขอโทษครับ"

0:06:26.520,0:06:28.235
และผมก็หันกลับไป[br]และวิ่งหนีไปเลย

0:06:28.259,0:06:29.619
(เสียงหัวเราะ)

0:06:30.960,0:06:32.696
ผมรู้สึกขายหน้ามาก

0:06:32.720,0:06:34.176
แต่เพราะว่าผม[br]ถ่ายวีดีโอตัวเองไว้

0:06:34.200,0:06:37.336
และในคืนนั้น ผมดูตัวเอง[br]ตอนที่กำลังถูกปฎิเสธอยู่

0:06:37.360,0:06:39.456
ผมเห็นว่าตัวเองกลัวขนาดไหน

0:06:39.480,0:06:41.936
ผมดูเหมือนเด็กที่เล่นใน[br]เรื่อง "ซิกซ์เซ้นส์...สัมผัสสยอง"

0:06:41.960,0:06:43.376
ผมเห็นคนตาย

0:06:43.400,0:06:45.016
(เสียงหัวเราะ)

0:06:45.040,0:06:46.576
แต่ผมดูผู้ชายคนนั้น

0:06:46.600,0:06:48.496
เขาไม่ได้ดูโหดเหี้ยมอะไรมากเลย

0:06:48.520,0:06:50.896
เขาเป็นคนจ้ำม่ำและน่ารักดี

0:06:50.920,0:06:54.376
และเขายังถามผมว่า "ทำไม"

0:06:54.400,0:06:56.816
ที่จริงแล้ว เขาเชิญชวน[br]ให้ผมอธิบายตัวเองด้วย

0:06:56.840,0:06:58.416
และผมสามารถบอกไปได้หลายอย่าง

0:06:58.440,0:07:00.736
ผมสามารถอธิบายไป[br]ผมสามารถต่อรองไป

0:07:00.760,0:07:02.200
ผมไม่ได้ทำอะไรเช่นนั้นเลย

0:07:02.680,0:07:04.200
ผมแค่วิ่งหนีไป

0:07:05.160,0:07:08.320
ผมรู้สึกว่า นี้คือพิภพเล็กๆของผม

0:07:08.920,0:07:11.456
ทุกครั้งที่ผมรู้สึกถูกปฎิเสธแม้แต่นิดเดียว

0:07:11.480,0:07:13.616
ผมจะวิ่งหนีมันอย่างเร็วที่สุด

0:07:13.640,0:07:14.896
และคุณรู้อะไรไหม?

0:07:14.920,0:07:16.736
วันรุ่งขึ้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

0:07:16.760,0:07:18.256
ผมจะไม่วิ่งหนีอีกต่อไป

0:07:18.280,0:07:19.480
ผมจะอยู่สู้กับมัน

0:07:20.080,0:07:22.136
วันที่สอง: ข้อเติมแฮมเบอร์เกอร์

0:07:22.160,0:07:24.136
(เสียงหัวเราะ)

0:07:24.160,0:07:26.456
มันคือตอนที่ผมไป[br]ร้านแฮมเบอร์เกอร์แห่งหนึ่ง

0:07:26.480,0:07:28.976
ผมทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว[br]ไปที่แคชเชียร์และพูดว่า

0:07:29.000,0:07:30.576
"ผมขอเติมแฮมเบอร์เกอร์ได้ไหมครับ"

0:07:30.600,0:07:32.776
(เสียงหัวเราะ)

0:07:32.800,0:07:35.256
เขางงมากและตอบว่า [br]"อะไรคือเติมแฮมเบอร์เกอร์"

0:07:35.280,0:07:36.536
(เสียงหัวเราะ)

0:07:36.560,0:07:40.216
ผมบอกว่า "ก็เหมือนเติมเครื่องดื่ม[br]แต่เป็นแฮมเบอร์เกอร์"

0:07:40.240,0:07:42.736
เขาตอบว่า "ขอโทษด้วย [br]เราไม่บริการเติมแฮมเบอร์เกอร์"

0:07:42.760,0:07:44.096
(เสียงหัวเราะ)

0:07:44.120,0:07:48.176
และนี้คือการปฎิเสธที่เกิดขึ้น[br]ผมสามารถวิ่งหนีมันไปได้ แต่ผมอยู่ต่อ

0:07:48.200,0:07:50.336
ผมบอกเขาว่า "ผมชอบแฮมเบอร์เกอร์คุณมาก

0:07:50.360,0:07:51.776
ผมชอบร้านคุณ

0:07:51.800,0:07:53.896
และถ้าคุณบริการเติมแฮมเบอร์เกอร์

0:07:53.920,0:07:55.256
ผมจะยิ่งชอบพวกคุณเข้าไปอีก"

0:07:55.280,0:07:56.536
(เสียงหัวเราะ)

0:07:56.560,0:07:59.176
และเขาตอบว่า "โอเค [br]เดี๋ยวผมจะบอกผู้จักการให้

0:07:59.200,0:08:02.176
เราอาจจะทำมันในอนาคต[br]แต่ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ใช่ว้นนี้"

0:08:02.200,0:08:03.616
แล้วผมก็ออกจากร้านไป

0:08:03.640,0:08:05.496
และมีอีกอย่างหนึ่ง

0:08:05.520,0:08:07.776
ผมว่าเขาไม่เคยมี[br]บริการเติมแฮมเบอร์เกอร์

0:08:07.800,0:08:09.016
(เสียงหัวเราะ)

0:08:09.040,0:08:10.600
ผมว่าพวกเขายังเปิดอยู่ที่นั้นนะ

0:08:11.160,0:08:14.456
แต่ความรู้สึกจะเป็นจะตาย[br]ที่ผมมีในครั้งแรก

0:08:14.480,0:08:15.816
มันไม่อยู่แล้ว

0:08:15.840,0:08:17.576
แค่เพราะว่าผมอยู่ต่อ

0:08:17.600,0:08:19.216
เพราะว่าผมไม่ได้วิ่งหนี

0:08:19.240,0:08:21.600
ผมคิดว่า "ว้าว ดีจัง ผมได้เรียนรู้บางอย่าง

0:08:22.520,0:08:23.736
เยี่ยมไปเลย"

0:08:23.760,0:08:25.960
และวันที่สาม: เอาโดนัทรูปโอลิมปิก

0:08:26.760,0:08:29.280
นี่คือตอนที่ชีวิตผมเปลี่ยนไป

0:08:30.120,0:08:31.736
ผมไปที่ร้านคริสปีครีม

0:08:31.760,0:08:32.976
มันคือร้านโดนัท

0:08:33.000,0:08:35.616
ส่วนใหญ่เปิดอยู่ที่[br]ภาคตะวันออกเชียงใต้ของสหารัฐ

0:08:35.640,0:08:37.496
ผมแน่ใจว่ามีร้านที่นี่ด้วย

0:08:37.520,0:08:38.775
และผมเข้าไปข้างใน

0:08:38.799,0:08:41.936
ผมถาม "คุณทำโดนัทที่ดูเหมือน[br]วงแหวนโอลิมปิกให้ผมได้ไหม

0:08:41.960,0:08:44.856
ง่ายๆก็คือ คุณเอาโดนัทห้าชิ้นมาเชื่อมกัน"

0:08:44.880,0:08:47.120
ผมว่าไม่มีทางที่เขาจะตอบว่าได้

0:08:47.640,0:08:50.016
คนทำโดนัทเอาผมอย่างจริงจัง

0:08:50.040,0:08:51.256
(เสียงหัวเราะ)

0:08:51.280,0:08:52.496
แล้วเธอก็เอากระดาษออกมา

0:08:52.520,0:08:54.696
เริ่มจดสีกับวงแหวนลงไป

0:08:54.720,0:08:56.736
เหมือนกับว่า "ฉันจะทำมันได้อย่างไร"

0:08:56.760,0:08:58.656
และ 15 นาทีต่อมา

0:08:58.680,0:09:02.096
เธอออกมากับกล่องที่มี[br]โดนัทคล่ายๆวงแหวนโอลิมปิกอยู่ข้างใน

0:09:02.120,0:09:03.776
ผมตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

0:09:03.800,0:09:05.936
ผมไม่อยากจะเชื่อเลย

0:09:05.960,0:09:09.720
และวีดีโอนั้นมีคนดูห้าล้านคนบนยูทูบ

0:09:10.440,0:09:12.536
คนทั้งโลกก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน

0:09:12.560,0:09:14.080
(เสียงหัวเราะ)

0:09:15.440,0:09:18.656
และเป็นเพราะว่าเรื่องนั้น [br]ผมก็เลยได้ลงหนังสือพิมพ์

0:09:18.680,0:09:20.096
อยู่ในรายการทอล์กโชว์ ในทุกอย่าง

0:09:20.120,0:09:21.616
ผมกลายเป็นคนดังไปเลย

0:09:21.640,0:09:23.776
หลายๆคนส่งอีเมล์มาหาผม

0:09:23.800,0:09:26.336
บอกว่า "สิ่งที่คุณทำ มันสุดยอดไปเลย"

0:09:26.360,0:09:29.896
ความดังกับชื่อเสียงไม่ได้ทำอะไรผมเลย

0:09:29.920,0:09:31.736
สิ่งที่ผมอยากทำคือการเรียนรู้

0:09:31.760,0:09:32.976
และเปลี่ยนตัวเอง

0:09:33.000,0:09:35.616
และผมเปลี่ยนวันที่เหลือ จาก [br]100 วันที่ถูกปฎิเสธ

0:09:35.640,0:09:37.536
เป็นสนามเล่น

0:09:37.560,0:09:39.696
เป็นโครงการวิจัย

0:09:39.720,0:09:41.800
ผมอยากดูว่าผมสามารถได้เรียนรู้อะไรบ้าง

0:09:42.240,0:09:44.016
และผมก็ได้เรียนรู้หลายอย่าง

0:09:44.040,0:09:45.616
ผมค้นพบหลากหลายความลับ

0:09:45.640,0:09:48.536
อย่างเช่น ผมพบว่า[br]ถ้าผมไม่วิ่งหนี

0:09:48.560,0:09:49.816
ถ้าผมถูกปฎิเสธ

0:09:49.840,0:09:51.896
ผมสามารถเปลี่ยน "ไม่ได้" เป็น "ได้"ได้

0:09:51.920,0:09:53.536
และคำวิเศษนั้นก็คือ "ทำไม"

0:09:53.560,0:09:57.656
วันหนึงผมไปบ้านคนแปลกหน้า[br]ผมมีดอกไม้อยู่ในมือ

0:09:57.680,0:09:59.096
ไปเคาะประตูแล้วพูดว่า

0:09:59.120,0:10:01.376
"ผมปลุกดอกไม้นี่ที่หลังสวนคุณได้ไหม"

0:10:01.400,0:10:02.936
(เสียงหัวเราะ)

0:10:02.960,0:10:04.680
แล้วเขาก็บอก "ไม่ได้"

0:10:05.640,0:10:07.376
แต่ก่อนที่เขาจะไป ผมถามเขาว่า

0:10:07.400,0:10:09.336
"ผมขอรู้ว่าทำไม"

0:10:09.360,0:10:12.416
เขาบอกว่า "ฉันเลี้ยงสุนัข

0:10:12.440,0:10:14.776
มันชอบขุดทุกอย่างที่ฉันไว้ในสวน

0:10:14.800,0:10:16.456
ฉันไม่อยากเปลืองดอกไม้คุณ

0:10:16.480,0:10:19.656
ถ้าคุณอยากทำ ลองข้ามถนนไป[br]และคุยกับคอนนี่

0:10:19.680,0:10:20.896
เธอชอบดอกไม้"

0:10:20.920,0:10:22.136
และผมก็ทำเช่นนั้น

0:10:22.160,0:10:24.216
ผมไปตรงข้ามและเคาะประตูของคอนนี่

0:10:24.240,0:10:26.096
เธอดีใจมากที่ได้เจอผม

0:10:26.120,0:10:27.816
(เสียงหัวเราะ)

0:10:27.840,0:10:29.216
และครึ่งชั่วโมงต่อมา

0:10:29.240,0:10:31.296
ดอกไม้นี่ก็อยู่ในหลังสวนของคอนนี่

0:10:31.320,0:10:32.736
ผมว่ามันคงดูดีขึ้นกว่านี้แล้วล่ะ

0:10:32.760,0:10:34.056
(เสียงหัวเราะ)

0:10:34.080,0:10:37.016
แต่หากผมเดินจากไป[br]หลังจากที่ถูกปฎิเสธตอนแรก

0:10:37.040,0:10:38.256
ผมคงจะคิดว่า

0:10:38.280,0:10:40.336
มันเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้เชื่อใจผม

0:10:40.360,0:10:41.576
เพราะว่าผมเป็นบ้า

0:10:41.600,0:10:44.016
เพราะว่าผมไม่ได้แต่งตัวดี[br]ผมเลยดูไม่ดี

0:10:44.040,0:10:45.256
มันไม่ใช่สิ่งพวกนั้นเลย

0:10:45.280,0:10:47.976
แต่เป็นเพราะสิ่งที่ผมเสนอ[br]ไม่ตรงกับสิ่งที่เขาต้องการ

0:10:48.000,0:10:50.256
และเขาเชื่อใจผมพอที่[br]จะเสนอการส่งต่อ

0:10:50.280,0:10:51.936
ใช้คำของพนักงานขาย

0:10:51.960,0:10:53.480
ผมเปลี่ยนการส่งต่อ

0:10:54.560,0:10:55.776
และอยู่มาวันหนึง

0:10:55.800,0:10:58.696
ผมเรียนรู้ว่าผมสามารถพูดอะไรบางอย่าง

0:10:58.720,0:11:00.656
และทำให้โอกาสที่จะได้ตอบว่า ได้ เยอะขึ้น

0:11:00.680,0:11:02.896
อย่างเช่น [br]วันหนึงผมไปที่สตาร์บัคส์

0:11:02.920,0:11:06.496
และถามผู้จักการ[br]"ผมเป็นคนต้อนรับสตาร์บัคส์ได้ไหม"

0:11:06.520,0:11:08.896
เขาบอกว่า "อะไรคือคนต้อนรับสตาร์บัคส์"

0:11:08.920,0:11:11.016
ผมบอก "คุณรู้จักคนต้อนรับวอลมาร์ตไหม

0:11:11.040,0:11:14.456
คนที่บอกสวัสดีกับคุณ[br]ก่อนที่คุณจะเดินเข้าไปในร้าน

0:11:14.480,0:11:16.696
และเพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้ขโมยของอะไร

0:11:16.720,0:11:19.856
ผมอยากจะให้ความรู้สึกวอลมาร์ตนั้น[br]กับลูกค้าสตาร์บัคส์"

0:11:19.880,0:11:21.336
(เสียงหัวเราะ)

0:11:21.360,0:11:24.360
ผมไม่แน่ใจว่านั้นเป็นเรื่องที่ดีหรือเปล่า

0:11:25.600,0:11:28.096
จริงๆแล้ว ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดี

0:11:28.120,0:11:30.176
และเขาก็บอก "โอ้"

0:11:30.200,0:11:32.456
ใช่ เขาหน้าตาเป็นอย่างนี้[br]เขาชื่อเอริก

0:11:32.480,0:11:34.056
เขาบอกว่า "ผมไม่แน่ใจ"

0:11:34.080,0:11:36.136
และนี้คือตอนที่เขาฟังผม "ไม่แน่ใจ"

0:11:36.160,0:11:37.816
และผมก็ถามเขาว่า "มันแปลกใช่ไหม"

0:11:37.840,0:11:39.880
เขาบอก "ใช่มันแปลกมากเลย"

0:11:40.800,0:11:43.656
แต่เมื่อเขาพูดเสร็จ[br]พฤติกรรมเขาก็เปลี่ยนไป

0:11:43.680,0:11:46.616
เหมือนกับว่าเขาเอา[br]ความสงสัยปล่อยวางไป

0:11:46.640,0:11:48.376
และบอกว่า "ก็ได้ คุณทำได้

0:11:48.400,0:11:49.656
แต่อย่าทำให้มันแปลกเกินไป"

0:11:49.680,0:11:51.096
(เสียงหัวเราะ)

0:11:51.120,0:11:53.496
และในชั่วโมงต่อมา[br]ผมเป็นคนต้อนรับสตาร์บัคส์

0:11:53.520,0:11:55.656
ผมบอก "สวัสดี" กับลุกค้า[br]ทุกๆคนที่เดินเข้ามา

0:11:55.680,0:11:58.056
และให้อารมณ์วันเทศกาล

0:11:58.080,0:12:00.736
ยังไงซะ ผมไม่รู้ว่าแนววิถี[br]การงานของคุณคืออะไร

0:12:00.760,0:12:01.976
แต่อย่าไปเป็นคนต้อนรับ

0:12:02.000,0:12:03.216
(เสียงหัวเราะ)

0:12:03.240,0:12:04.440
มันน่าเบื่อมาก

0:12:05.200,0:12:10.136
แต่ผมพบว่า ผมสามารถทำแบบนี้ได้[br]เพราะว่าผมกล่าวถึง "มันแปลกใช่ไหม"

0:12:10.160,0:12:12.296
ผมกล่าวถึงความสงสัยที่เขามีอยู่

0:12:12.320,0:12:15.856
และเพราะว่าผมกล่าวถึง "มันแปลกใช่ไหม"[br]แปลว่าผมไม่แปลก

0:12:15.880,0:12:18.416
แปลว่าที่จริงแล้ว[br]ผมคิดเหมือนเขา

0:12:18.440,0:12:20.816
ที่เห็นว่านี้คือสิ่งที่แปลก

0:12:20.840,0:12:22.096
และซ้ำแล้วซ้ำเล่า

0:12:22.120,0:12:25.256
ผมเรียนรู้ว่าถ้าผมกล่าวถึง[br]ความสงสัยที่คนมี

0:12:25.280,0:12:27.096
ก่อนที่จะถามคำถาม

0:12:27.120,0:12:28.376
ผมได้ความเชื่อใจจากพวกเขา

0:12:28.400,0:12:30.360
คนจะตอบว่าได้มากขึ้น

0:12:30.800,0:12:34.136
และผมเรียนรู้ว่า[br]ผมสามารถทำตามความฝันผมได้

0:12:34.160,0:12:35.576
โดยแค่ถาม

0:12:35.600,0:12:38.696
ผมมาจากครอบครัวที่เป็นครูกันมาสี่รุ่น

0:12:38.720,0:12:41.536
คุณยายผมชอบบอกผมว่า

0:12:41.560,0:12:43.856
"เจีย เธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

0:12:43.880,0:12:45.936
แต่มันจะดีมากถ้าเธอเป็นคุณครู"

0:12:45.960,0:12:47.376
(เสียงหัวเราะ)

0:12:47.400,0:12:49.656
แต่ผมอยากเป็นผู้ประกอบการ[br]ดังนั้นผมเลยไม่ได้เป็นครู

0:12:49.680,0:12:53.056
แต่มันเป็นความฝันผม[br]ที่จะได้สอนอะไรบางอย่าง

0:12:53.080,0:12:54.896
ผมบอกว่า "จะเป็นอย่างไรถ้าผมลองถาม

0:12:54.920,0:12:57.536
เพื่อขอสอนเด็กมหาวิทยาลัย"

0:12:57.560,0:12:59.016
ผมอยู่ในออสตินขณะนั้น

0:12:59.040,0:13:01.096
ผมเลยไปที่มหาวิทยาลัย[br]เทกซัสที่ออสติน

0:13:01.120,0:13:04.336
และเคาะประตูอาจารย์แล้วถามว่า[br]"ผมจะมาสอนห้องคุณได้ไหม"

0:13:04.360,0:13:06.856
ผมไม่ได้ไปไหน[br]ในสองครั้งแรก

0:13:06.880,0:13:09.376
แต่เพราะว่าผมไม่ได้วิ่งหนี[br]ผมเอาแต่ทำมัน

0:13:09.400,0:13:12.736
ในครั้งที่สาม [br]อาจารย์เขาประทับใจมาก

0:13:12.760,0:13:14.816
เขาบอกว่า "ไม่มีใคร[br]เคยทำแบบนี้มาก่อน"

0:13:14.840,0:13:18.856
และผมเตรียมตัวมาอย่างดี[br]กับพาสเวอร์พ้อยท์และบทสอนผม

0:13:18.880,0:13:20.936
เขาบอกว่า "ว้าว ฉันเอามันไปใช้ได้

0:13:20.960,0:13:24.296
คุณลองกลับมาใหม่ในอีกสองเดือน[br]ผมจะให้คุณมาสอนในหลักสูตรของผม"

0:13:24.320,0:13:26.416
และสองเดือนต่อมา[br]ผมก็ได้มาสอนในห้องเรียน

0:13:26.440,0:13:29.696
นี่คือผม คุณอาจจะไม่เห็น[br]ภาพนี้แย่มาก

0:13:29.720,0:13:32.496
บางครั้งคุณโดนแสงไฟปฎิเสธ

0:13:32.520,0:13:33.720
(เสียงหัวเราะ)

0:13:34.680,0:13:35.896
แต่ ว้าว

0:13:35.920,0:13:38.656
เมื่อผมสอนห้องเรียนนั้นเสร็จ[br]ผมเดินออกมาร้องไห้

0:13:38.680,0:13:40.456
เพราะผมคิดว่า

0:13:40.480,0:13:43.776
ผมสามารถทำตามความฝันได้[br]เพียงแค่ต้องถาม

0:13:43.800,0:13:46.456
ผมเคยคิดว่าผมต้อง[br]ทำสำเร็จหลายอย่าง

0:13:46.480,0:13:50.096
ต้องเป็นผู้ประกอบการที่ดี[br]หรือจบปริญญาเอกเพื่อที่จะสอนได้

0:13:50.120,0:13:51.656
แต่ไม่ใช่เลย ผมแค่ถาม

0:13:51.680,0:13:52.880
และผมก็สอนได้

0:13:53.400,0:13:55.776
และในภาพนั้น[br]ที่คุณไม่เห็น

0:13:55.800,0:13:59.096
ผมอ้างอิงจาก มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์

0:13:59.120,0:14:03.656
ทำไมหรอ? เพราะว่าผมพบว่า[br]คนที่เปลี่ยงแปลงโลกจริงๆ

0:14:03.680,0:14:06.616
คนที่เปลี่ยนว่าเราใช้ชีวิตยังไง[br]และความคิดของเรา

0:14:06.640,0:14:10.736
คือคนที่เจอกับการปฎิเสธ[br]ครั้งแรกและรุนแรงที่สุด

0:14:10.760,0:14:12.816
คนอย่าง มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์

0:14:12.840,0:14:14.896
อย่าง มหาตมา คานธี และ เนลสัน แมนเดลา

0:14:14.920,0:14:16.456
หรือแม้กระทั่ง พระเยซู

0:14:16.480,0:14:19.856
คนพวกนี้ไม่ได้ปล่อย[br]ให้การปฎิเสธมากำหมดตัวเขาเอง

0:14:19.880,0:14:24.040
พวกเขาให้วิธีการตอบสนอง[br]หลังจากถูกปฎิเสธกำหนดตัวเขาเอง

0:14:24.920,0:14:26.480
และพวกเขายอมรับการปฎิเสธ

0:14:27.360,0:14:30.576
แต่เราไม่ต้องเป็นคนเหล่านั้น[br]ที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับการถูกปฎิเสธ

0:14:30.600,0:14:31.856
และในกรณีของผม

0:14:31.880,0:14:33.896
การถูกปฎิเสธคือคำสาปของผม

0:14:33.920,0:14:35.176
เป็นผีในจินตนาการที่ขู่ผม

0:14:35.200,0:14:39.376
มันรำควานผมทั้งชีวิต[br]เพราะว่าผมวิ่งหนีจากมัน

0:14:39.400,0:14:41.120
และผมก็เริ่มโอบกอดมัน

0:14:41.800,0:14:44.520
ผมเปลี่ยนมันเป็น[br]ของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผม

0:14:45.320,0:14:49.776
ผมเริ่มสอนคนอื่นๆว่าทำอย่างไรถึงให้[br]การถูกปฎิเสธเปลี่ยนมาเป็นโอกาสได้

0:14:49.800,0:14:51.816
ผมใช้บล็อกผม ผมใช้การเล่าเรื่อง

0:14:51.840,0:14:53.736
ผมใช้หนังสือที่ผมพึ่งพิมพ์จำหน่าย

0:14:53.760,0:14:58.320
ผมยังสร้างเทคโนโลยีเพื่อที่จะช่วยคนอื่นๆ[br]ให้เอาชนะกับความกลัวกับการถูกปฎิเสธ

0:15:00.200,0:15:01.936
เมื่อคุณโดนปฏิเสธในชีวิต

0:15:01.960,0:15:04.176
เมื่อคุณกำลังประเชิญหน้ากับอุปสรรคต่อไป

0:15:04.200,0:15:06.216
หรือความล้มเหลวต่อไป

0:15:06.240,0:15:08.056
ให้พิจราณาโอกาสที่เป็นไปได้

0:15:08.080,0:15:09.296
อย่าวิ่งหนี

0:15:09.320,0:15:10.536
ถ้าคุณโอบกอดมันไว้

0:15:10.560,0:15:12.640
มันอาจจะเป็นของขวัญของคุณเช่นกัน

0:15:13.160,0:15:14.376
ขอบคุณครับ

0:15:14.400,0:15:18.744
(เสียงปรบมือ)