In de zomer van 2017 werd een vrouw vermoord door haar partner in Sofia. De vrouw, laten we haar "V" noemen, was meer dan 50 minuten geslagen voor ze overleed. De volgende ochtend, vertelden de buren de pers dat ze haar geschreeuw hoorden, maar ze grepen niet in. In Bulgarije en vele andere samenlevingen, beschouwt men huiselijk geweld doorgaans als een privékwestie. Terwijl buren normaal snel reageren op ieder ander geluid. We wilden de absurditeit hiervan blootleggen en beïnvloeden. Dus bedachten we een experiment. We huurden voor één nacht het appartement net onder dat van V. Om 10 uur 's avonds zat Maksim, de artiest van onze groep, aan het drumstel dat we in de huiskamer hadden opgesteld. Hij begon erop te slaan. Tien seconden. Dertig seconden. Vijftig seconden. Een minuut. Er ging licht aan in de gang. Eén minuut en 20 seconden. Er stond een man aan de deur, twijfelend om aan te bellen. Eén minuut en 52 seconden. De deurbel klonk. Een bel die een leven had kunnen redden. 'Beat.' is ons project dat de onheilspellende stilte verkent rondom huiselijk geweld. We filmden het experiment en het ging meteen viraal. Onze campagne versterkte de stemmen van overlevenden die vergelijkbare verhalen online deelden. Het gaf buren specifiek advies, en velen zegden toe actie te zullen ondernemen. In een land waar om de week de grond in stilte het lichaam van een vrouw in zich opneemt, die vermoord werd door een partner of familielid, waren we luid, en werden we gehoord. Ik ben een activist, met een passie voor mensenrechten-innovatie. Ik leid een wereldwijde organisatie voor maatschappelijke creatieve oplossingen. In mijn werk denk ik over hoe je mensen betrokken maakt en kan laten handelen. Ik ben hier om je te zeggen dat creatieve acties de wereld kunnen redden creatieve acties en spel. Ik weet, het is gek om over spel en mensenrechten in één zin te spreken, maar het is belangrijk om de volgende reden. Steeds vaker zijn we bang dat we dit niet kunnen winnen. Campagnes voelen saai, boodschappen verdrinken, mensen breken. Talrijke studies, waaronder een recente door de Columbia-universiteit, laten zien dat burn-out en depressie veel voorkomt onder activisten. Jaren geleden had ik ook een burn-out. In een wereld die alsmaar voorruit ging had ik de eindhalte bereikt. Wat smelt angst, saaiheid of somberheid? Spel. Vanaf ditzelfde podium heeft psychiater en spelonderzoeker Dr. Stuart Brown gezegd dat niets het brein beter verlicht dan spel en dat het omgekeerde van spel niet werk is, het is depressie. Dus om uit mijn burn-out te komen, heb ik besloten mijn activisme om te zetten in 'spel-tivisme'. (Lachen) Als we spelen, willen anderen meedoen. Vandaag is mijn speeltuin gevuld met artiesten, techies en wetenschappers. We brengen disciplines samen in radicale samenwerking. Samen zoeken we naar nieuwe wegen om activisme te versterken. Wij richten ons niet op speelse resultaten, maar ons proces is dat wel. Spelen is voor ons een daad van verzet. Het project 'Beat' bijvoorbeeld, waar ik eerder over sprak, is als concept ontwikkeld door een drummer en een programmeur, die elkaar tot twee dagen voor lancering van het idee niet kenden. 'Beat' is de eerste winnaar in onze lab-serie, waar we kunstenaars en techneuten verbinden aan mensenrechtenkwesties. Andere winnende concepten omvatten een pop-up bakkerij die voorlicht over nepnieuws middels mooie maar vreselijk smakende cupcakes. (Lachen) Of een bordspel dat je in de rol van een dictator zet zodat je echt inzicht krijgt in middelen en tactieken van onderdrukking. We deden ons eerste lab om gewoon het idee te testen, om te kijken waar het rammelde en of het beter kon. Nu vinden we het format zo goed dat we alles publiceren zodat iedereen het kan gebruiken. Ik kan de waarde van experimenteren in activisme niet genoeg benadrukken. We kunnen alleen winnen als we niet bang zijn te verliezen. Als we spelen, leren we. Een recent onderzoek van de universiteit van Stanford naar waarom mensen zich iets aantrekken, bevestigt nogmaals wat we al jaren horen: opinies veranderen niet door meer informatie maar door ervaringen die empathie oproepen. Dus lerend van wetenschap en kunst, zagen we dat we over wereldwijde gewapende conflicten konden spreken via gloeilampen, of rassenongelijkheid in de VS konden benoemen met ansichtkaarten, of het gebrek aan één enkel monument van een vrouw in Sofia adresseren door de stad met ze te overspoelen. Met al deze werken startten we dialoog, begrip en directe actie. Soms, als ik spreek over het nemen van risico en vallen en opstaan in de context van mensenrechten, zie ik gefrons. Gefrons dat zegt: "Hoe onverantwoordelijk", of "hoe ongevoelig". Mensen verwarren spel vaak met nalatigheid. Dat is het niet. Spel maakt niet alleen onze legers sterker of schept betere ideeën. In tijden van pijnlijk onrecht brengt spel de lichtheid die we nodig hebben om te ademen. Als we spelen leven we. Ik groeide op in een tijd waarin iedere vorm van spel verboden was. Het leven van mijn familie verpletterd door een communistische dictatuur. Voor mijn tante, grootvader, mijn vader, hielden we altijd twee uitvaarten: Eén voor hun lichamen maar jaren daarvoor: één voor hun dromen. Sommige van mijn grootste dromen zijn nachtmerries. Ik heb een nachtmerrie dat ooit al het verleden vergeten is en nieuwe kleding druipt van het bloed van fouten uit het verleden. Ik heb een nachtmerrie dat op een dag de vuurtorens van onze mensheid instorten, verroest door zure golven van haat. Maar nog meer dan dat, heb ik hoop. In ons gevecht voor gerechtigheid en vrijheid hoop ik dat we spelen, en dat we de vreugde en pracht zien van hoe we samen spelen. Dat is hoe we winnen. Dank je. (Applaus)