ฉันเป็นนักบินอวกาศ

ฉันเคยเดินทางด้วยกระสวยอวกาศ
มาสองแล้วครั้ง

และใช้ชีวิตอยู่บนสถานีอวกาศนานาชาติ
เป็นเวลาเกือบหกเดือน

ผู้คนมักถามฉันเสมอ ๆ ว่า 
“มันเป็นยังไงเหรอ ในอวกาศน่ะ"

ทำอย่างกับมันเป็นความลับ
อย่างนั้นแหละ

อวกาศเป็นของเราทุกคนค่ะ

และฉันอยากช่วยให้คุณเข้าใจว่า
ทำไมอวกาศถึงน่าอัศจรรย์สำหรับเราทุกคน

วันรุ่งขึ้นหลังวันเกิดครบรอบ 50 ปี ของฉัน

ฉันได้ปีนขึ้นยานอวกาศของรัสเซีย

ในรัสเซีย

และทะยานสู่ห้วงอวกาศ

ขั้นตอนการส่งยานอวกาศขึ้นไป
เป็นงานที่อันตรายที่สุดที่เราทำ

และก็เป็นเวลาที่น่าเขย่าขวัญที่สุด

สาม สอง หนึ่ง ... ปล่อยยาน!

ฉันสัมผัสได้ถึงความดุดัน
ของเครื่องยนต์จรวด

ที่ผลักเราออกไปจากโลก

เราพุ่งขึ้นไปเร็วขึ้น เร็วขึ้น
และเร็วขึ้นอีก

จนกระทั่งเวลาผ่านไปแปดนาทีครึ่ง
เครื่องยนต์จะดับลง

เงียบกริบ

และเราก็อยู่ในสภาวะไร้น้ำหนัก

แล้วภารกิจและความอัศจรรย์ก็เริ่มขึ้น

ดีมีทรี กับ เปาโล และฉัน
กำลังโคจรอบโลก

อยู่ในยานอวกาศเล็ก ๆ ของเรา

ที่ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าใกล้สถานีอวกาศ
อย่างระมัดระวัง

ประหนึ่งการเต้นรำที่ละเอียดอ่อน
ด้วยความเร็ว 17,500 ไมล์ต่อชั่วโมง

ระหว่างยานของเรา 
ซึ่งมีขนาดเท่ารถยนต์อัจฉริยะ

กับสถานีอวกาศ
ซึ่งใหญ่เท่าสนามฟุตบอล

เมื่อยานทั้งสองเชื่อมต่อกัน
ได้จะยินเสียงกระทบเบา ๆ และเราก็มาถึง

พวกเราเปิดประตูออก

สวมกอดกันแบบเงอะ ๆ งะ ๆ
ในสภาวะไร้แรงโน้มถ่วง

และตอนนี้เราก็มีกันทั้งหมดหกคน

เราเป็นครอบครัวเดียวกันทันที
ครอบครัวนักบินอวกาศ

สิ่งที่ฉันชอบที่สุดเมื่ออยู่ข้างบนนั้น

คือการที่ฉันได้บิน

ฉันชอบจริง ๆ

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นปีเตอร์แพน

ไม่ใช่แค่ลอยได้นะ

แต่แค่เอานิ้วดันผนังเบา ๆ

คุณก็จะพุ่งไปอีกฝั่งของสถานีอวกาศแล้ว

และคุณก็จะแบบว่า พับนิ้วเท้าเข้าไป

อีกอย่างหนึ่งที่ฉันชอบมาก 
คือการลอยเคว้งคนเดียวเงียบ ๆ

ไปตามทางบนสถานีอวกาศ

ที่ส่งเสียงหึ่งในยามค่ำคืน

บางทีฉันสงสัย
ว่ามันรู้ไหมว่าฉันอยู่ตรงนั้น

มีแต่ความเงียบ

แต่การที่ได้ร่วมแบ่งปันความมหัศจรรย์
ร่วมกับลูกเรือคนอื่น ๆ

ก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉัน

วันธรรมดาในห้วงอวกาศเริ่มด้วย
การเดินทางไปทำงานที่แสนจะสะดวก

ฉันตื่นมา แล้วก็ลอยไปยังห้องแล็บ

และทักทายทิวทัศน์ยามเช้า
ที่สวยงามเหลือเกิน

เป็นการเดินทางที่รวดเร็วจริง ๆ
แค่ 30 วินาทีเองค่ะ

และเราไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย
ที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง

ฉันว่ามันย้ำเตือนให้เรารู้ว่า
จริง ๆ แล้วเราก็ยังคงอยู่ใกล้กับโลกมาก

พวกเราเป็นนักบินอวกาศกลุ่มที่สอง
ที่ได้ใช้แขนกลของแคนาดา

ในการจับยานเสบียง
ที่มีขนาดพอ ๆ กับรถโรงเรียน

ในนั้นมีงานทดลองมากมาย

และมีช็อคโกแลต
สำหรับแค่สี่เดือนข้างหน้า

เราพักเรื่องช็อคโกแลตก่อน
โครงการทดลองแต่ละงาน

จะช่วยเราให้ค้นพบคำตอบ
สำหรับคำถามทางวิทยาศาสตร์

ที่เราไม่สามารถจะทำได้บนโลก

มันเหมือนเป็นเลนส์อีกอัน

ที่ทำให้เรามองเห็นคำตอบ
สำหรับคำถาม เช่น

"กระบวนการเผาไหม้ล่ะ"

"พลศาสตร์ของไหลล่ะ"

ส่วนการนอนก็สนุกมากค่ะ

คุณจะพลิกคว่ำตะแคงหงาย
ยังไงก็ได้ทั้งนั้น

ส่วนฉันชอบนอนขดตัวกลม ๆ
แล้วลอยไปเรื่อย ๆ อย่างอิสระ

ซักผ้ารีดผ้าเหรอ ไม่มีหรอกค่ะ

เราขนเสื้อผ้าใช้แล้วใส่ยานเสบียง

และส่งออกไปนอกยาน

ห้องน้ำ

ทุกคนอยากรู้เรื่องนี้มาก

แต่มันเข้าใจยาก
ฉันเลยถ่ายคลิปสั้น ๆ มาให้ชมกัน

เพราะฉันอยากให้เด็ก ๆ เข้าใจว่า

หลักการสูญญากาศช่วยได้มากทีเดียว

เพียงแค่แรงดูดเบา ๆ
ก็จะช่วยให้ทุกอย่าง

ลงไปตรงที่ ๆ ควรจะอยู่

ในชีวิตจริง มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ

(เสียงหัวเราะ)

รีไซเคิลเหรอคะ แน่นอนค่ะ

เราปัสสาวะ เก็บไว้
กรอง และก็ดื่มมัน

จริง ๆ แล้วมันก็อร่อยดีนะคะ

(เสียงหัวเราะ)

เรานั่งร่วมโต๊ะ

รับประทานอาหารที่หน้าตาแย่
แต่รสชาติกลับอร่อยมาก

ฉันคิดว่าการที่เราได้นั่งล้อมวง
กันต่างหากที่สำคัญ

ฉันคิดว่าทั้งในอวกาศและบนโลก

เพราะมันทำให้ลูกเรือผูกพันกัน

สำหรับฉัน ดนตรีเป็นหนทาง
ที่ฉันใช้เชื่อมต่อกับโลกภายนอก

ฉันได้บรรเลงเพลงคู่
ระหว่างโลกกับอวกาศ

กับ เอียน แอนเดอร์สัน แห่งวง Jethro Tull

เนื่องในวันครบรอบ 50 ปี 
ที่มนุษย์เดินทางสู่ห้วงอวกาศ

การติดต่อกับครอบครัวสำคัญมาก

ฉันพูดคุยกับครอบครัวเกือบทุกวัน
ตลอดเวลาที่ฉันอยู่บนนั้น

และฉันจะอ่านหนังสือให้ลูกชายฟัง
เพื่อที่เราจะได้ใช้เวลาร่วมกัน

มันสำคัญมากค่ะ

เมื่อสถานีอวกาศ
เคลื่อนผ่านรัฐแมสซาชูเซตส์

ที่บ้านฉันจะวิ่งออกมาข้างนอก

และมองดูดวงดาวที่สว่างที่สุด
เคลื่อนที่ผ่านไปบนท้องฟ้า

และเมื่อฉันมองลงไป
ฉันไม่เห็นบ้านของตัวเองหรอก

แต่มันมีความหมายสำหรับฉันมาก
เมื่อรู้ว่าคนที่ฉันรักที่สุด

กำลังแหงนหน้ามองขึ้นมา
ขณะที่ฉันมองลงไป

ดังนั้นสำหรับฉัน สถานีอวกาศ คือสถานที่
ที่ภารกิจและความอัศจรรย์มาบรรจบกัน

ภารกิจ งาน เป็นก้าวสำคัญ

ในการออกสำรวจ
ที่ออกไปไกลกว่าดาวของเรา

และยังจำเป็นต่อการเรียนรู้
เรื่องความยั่งยืนบนโลก

ฉันรักที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในภารกิจนี้

หากฉันพาครอบครัวไปด้วยได้

ฉันคงจะไม่กลับมาบ้านเลยแหละ

จากมุมบนสถานีที่ฉันมองออกมา
แสดงให้ฉันเห็นว่า

เราทุกคนมาจากที่ ๆ เดียวกัน

เราทุกคนต่างมีบทบาทของตัวเอง

เพราะโลกคือยานของเรา

อวกาศคือบ้านของเรา

และเราคือลูกเรือของยานโลกนั่นเอง

ขอบคุณค่ะ

(เสียงปรบมือ)