زمین ۴.۶ میلیارد سال قدمت دارد،
اما انسان اغلب کمتر از ۱۰۰ سال عمر میکند.
پس چرا به تاریخ سیارهمان اهمیت میدهیم
وقتی که زندگی روزمره تا این اندازه
به گذشته دور بیتقاوت است؟
میبینید، تا آنجا که میتوان گفت،
زمین تنها سیاره در منظومه شمسیمان است
که با جرقه زندگی شناخته شده،
و تنها سیستمی است که میتواند
زندگی نوع بشر را پشتیبانی کند.
خب چرا زمین؟
میدانیم که زمین از نظر ساختار زمینشناسی
منحصر به فرد است،
آب مایع روی سطح آن
و یک اتمسفر غنی از اکسیژن.
اما همیشه به این شکل نبوده است،
و این را میدانیم چون سنگهای باستانی
لحظههای محوری را ثبت کردهاند
در سیر تکامل سیاره زمین.
و یکی از بهترین جاها برای
مشاهده این سنگهای باستانی
در پیلبارای استرالیای غربی است.
سنگهای اینجا ۳.۵ میلیارد سال قدمت دارند،
و حاوی یک سری از کهنترین شواهد
وجود حیات در سیاره است.
حالا، اغلب وقتی ما در مورد
زندگی اولیه فکر میکنیم،
ممکن است یک استگوساروس را تصور کنیم
یا شاید یک ماهی که به درون زمین میخزد.
اما حیات اولیهای که من
راجع به آن صحبت میکنم
یک زندگی ساده میکروسکوپی، شبیه باکتری است.
و فسیل آنها اغلب در ساختار
سنگهای لایهای حفظ شده،
که استرومالیتها نام دارند.
این شکل ساده زندگی تقریبا تمام چیزی
است که در حافظه فسیل میبینیم
برای سه میلیارد سال اول زندگی روی زمین.
گونه ما میتواند فقط در
حافظه فسیل ردیابی شود
برای چند صد هزار سال پیش.
ما از حافظه فسیل دریافتیم،
زندگی باکتریایی جای پای خود
را محکم کرده بود
تا حدود ۳.۵ تا چهار میلیارد سال پیش.
سنگهای قدیمیتر از این دیگر نابود شدهاند
یا در حین جابجایی صفحههای زمین
به شدت تغییر شکل دادهاند.
بنابراین چیزی که مجهول باقی مانده است
زمان دقیق وچگونگی آغاز زندگی روی زمین است.
اینجا دوباره منظره سنگهای آتشفشانی
باستانی در پیلبارا است.
اندکی بعد فهمیدم که تحقیقاتمان در اینجا
سرنخ دیگری را آشکار خواهد کرد
درباره معمای منشأ حیات.
آن در اولین گردش میدانی من در اینجا بود،
نزدیک به پایان یک هفته طولانی
و پر از پروژه نقشه برداری،
که به چیز نسبتا خاصی برخورد کردم.
چیزی که احتمالا شبیه یک دسته
از سنگهای قدیمی چین خورده است
در واقع استروماتولیت است.
و در مرکز این برآمدگی یک سنگ
کوچک عجیب وجود داشت
تقریبا به اندازه دست یک بچه.
شش ماه زمان برد قبل از اینکه این سنگ را
زیر میکروسکوپ بررسی کنیم،
وقتی یکی از راهنماهای من
در آن زمان، مالکوم والتر
پیشنهاد کرد که سنگ شبیه گایزرایت است.
گایزرایت نوعی سنگ است که فقط تشکیل میشود
در درون و اطراف لبههای چشمههای آب گرم.
حالا، برای اینکه شما به اهمیت
گایزرایت پی ببرید،
نیاز دارم که شما را چند قرن عقبتر ببرم.
در ۱۸۷۱، در نامهای به دوستش جوزف هوکر،
چارلز داروین پیشنهاد کرد:
«چه میشود اگر زندگی در یک سری
برکه کوچک گرم آغاز شده باشد
با همه جور مواد شیمیایی
هنوز هم آمادگی تحمل تغییرات
پیچیدهتری را داری؟»
خب، برکههای کوچک گرم رامیشناسیم.
آنها را«چشمه آب گرم»مینامیم.
در این محیطها، آب داغ وجود دارد
که مواد معدنی سنگهای زیرین را حل میکند.
این محلول با ترکیبهای طبیعی مخلوط میشود
و نتایج در نوعی کارخانه شیمیایی،
که محققان نشان دادهاند که میتوانند
ساختارهای سلولی ساده را تولید کنند
آنها اولین قدمها به سوی حیات هستند.
اما ۱۰۰ سال بعد از نامه داروین،
منافذ گرمابی ژرف دریا، یا منافذ داغ،
در اقیانوس کشف شدند.
و اینها هم کارخانههای شیمیایی هستند.
این یکی در موازات قوس
آتشفشانی تونگا واقع شده،
۱۱۰۰ متر پایینتر ازسطح دریا
در اقیانوس آرام.
دود سیاهی که از این سازههای
دودکشمانند خارج میشود
هم مایعی سرشار از مواد معدنی است،
که توسط باکتریها تغذیه میشود.
و از زمان کشف این منافذ ژرف دریا،
بهترین سناریو برای منشأ حیات
در اقیانوس واقع شده است.
و این دلیل خوبی دارد:
منافذ ژرف دریا در حافظه سنگهای
باستانی مشهود هستند،
و تصور میشود که زمین اولیه
پوشیده از آب بوده است
و زمینهای بسیار کمی روی سطح آب بودهاند.
بنابراین احتمال اینکه منافذ ژرف دریا
در زمین اولیه زیاد بودند
به خوبی با منشأ زندگی تناسب دارد
در اقیانوس
هر چند...
تحقیقات ما در پیلبارا ارائه
و پشتیبانی میکند
از یک دیدگاه جایگزین.
پس از سه سال، بالاخره، ما توانستیم
نشان دهیم، که در واقع،
سنگ کوچک ما گایزرایت بود.
بنابراین این یافته نشان داد که نه تنها
چشمههای آب گرم وجود داشتند
در آتشفشان ۳.۵ میلیارد ساله ما در پیلبارا،
بلکه شواهد وجود حیات در چشمههای
آب گرم را به گذشته برد
در حافظه زمینشناسی زمین
برای سه میلیارد سال.
و همچنین،از یک دیدگاه زمینشناسی،
برکه کوچک گرم داروین یک کاندیدای منطقی
برای منشأ حیات است.
البته،چگونگی آغاز حیات روی زمین
هنوز قابل بحث است،
و احتمالاً همیشه همینطور خواهد بود.
اما واضح است که شکوفا شده است;
متنوع شده است،
و حتی پیچیدهتر شده است.
سرانجام، دوره انسان آغاز شد،
گونهای که شروع به پرسش در
مورد هستی خویش کرد
و وجود حیات در جاهای دیگر:
آیا یک اجتماع کیهانی در انتظار
ارتباط با ماست،
یا همه ما وجود داریم؟
بار دیگر یک سرنخ برای این معما
از حافظه سنگهای باستانی میآید.
در حدود ۲.۵ میلیارد سال پیش،
شواهدی وجود دارد که باکتریها
شروع به تولید اکسیژن کردهاند،
مثل کاری که امروزه گیاهان میکنند.
زمینشناسان به دورهای
اشاره دارند که از آن
به عنوان رویداد بزرگ
اکسیداسیون یاد میکنند.
آن به سنگهایی اشاره میکند که
نوار اطلاعات آهنی نامیده میشوند،
خیلی از آنهایی که به شکل سنگهایی با
ضخامت صدها متر قابل رؤیت هستند
که در گردنهها قرار گرفتهاند
آنها راه خود را به پارک ملی
کاریجینی باز کردند
در استرالیای غربی.
ورود اکسیژن آزاد باعث شد که دو تغییر
عمده در سیارهمان رخ بدهد.
اول، اجازه داد که حیات پیچیده تکامل یابد.
میدانید، حیات برای رشد و تکامل
به اکسیژن نیاز دارد.
و لایه اوزون را تشکیل داد، که از
زندگی جدید حفاظت میکند
در برابر اثرات مضر اشعه فرابنفش خورشید.
بنابراین در یک پیچ و تاب طعنهآمیز، زندگی
میکروبی راهی برای حیات پیچیده یافت،
و در اصل، سلطه سه میلیارد
ساله خود را رها کرد
در سرتاسر سیاره.
امروزه، ما انسانها فسیلهای
زندگی پیچیده را حفاری میکنیم
و آن را به عنوان سوخت
مصرف میکنیم.
این عمل مقادیر عظیمی از دیاکسیدکربن
را به درون جو پمپاژ میکند،
و مثل اجداد میکروبی ما،
ما تغییرات اساسی در
سیارهمان آغاز کردهایم.
و اثرات آنها باعث گرمایش جهانی شده است.
متأسفانه، این پیچ و تاب طعنه آمیز
میتواند باعث مرگ بشر شود.
و همچنین شاید دلیل اینکه با موجودات دیگر
در ارتباط نیستیم همین باشد،
حیات هوشمند جایهای دیگر،
که یکباره تکامل مییابد،
خودش را سریع منقرض میکند.
اگر سنگها میتوانستند حرف بزنند،
من گمان میکنم که ممکن است اینرا بگویند:
زندگی روی زمین گرانبهاست.
آن محصول چهار یا خیلی میلیارد سال
از یک همکاری تکاملی حساس و پیچیده
بین زندگی و زمین است،
که بشر تنها آخرین لحظه آنرا نمایش میدهد.
شما میتوانید از این اطلاعات به عنوان
راهنما یا پیشبینی استفاده کنید--
یا توضیح اینکه چرا بشر در این قسمت
از کهشکان اینقدر تنها به نظر میرسد.
اما از آن برای حصول دیدگاهی استفاده کنید
درباره میراثی که دوست دارید به جا بگذارید
بر روی سیارهای که آنرا خانه خود مینامید.
ممنونم
(تشویق)