Ligt het aan mij of zijn er hier nog anderen die een beetje teleurgesteld zijn in de democratie? (Applaus) Laten we eens kijken naar wat cijfers. Als we over de hele wereld kijken, dan was de gemiddelde opkomst bij presidentsverkiezingen in de afgelopen 30 jaar slechts 67 procent. Als we in Europa kijken naar de mensen die deelnamen aan de parlementsverkiezingen van de EU, dan was de gemiddelde opkomst bij deze verkiezingen slechts 42 procent. Laten we nu eens naar New York gaan en kijken hoeveel mensen stemden voor de laatste verkiezingen voor een burgemeester. We zien dat slechts 24% van de mensen kwamen opdagen om te stemmen. Dat zou betekenen dat als ‘Friends’ nog zou lopen, Joey en misschien Phoebe zouden zijn gaan stemmen. (Gelach) Je kunt het ze niet kwalijk nemen, want de mensen zijn politici beu. En de mensen zijn het beu dat hun communicatie met vrienden en familie door anderen gebruikt wordt om politieke propaganda naar hen te versturen. Maar dat is geenszins nieuw. Tegenwoordig gebruiken ze nog eerder ‘likes’ om propaganda naar je te versturen dan dat ze gebruik maken van je postcode, geslacht of leeftijd, omdat het idee om naar mensen propaganda voor politieke doeleinden te sturen zo oud is als de politiek zelf. En dat komt omdat de democratie een fundamentele kwetsbaarheid heeft. Dat is het idee van de vertegenwoordiger. In principe is democratie het vermogen van mensen om macht uit te oefenen. Maar in de praktijk delegeren we die macht aan een vertegenwoordiger die die macht uitoefent voor ons. Die vertegenwoordiger is een pijnpunt, een zwakke plek. Daarop richt je je als je de democratie wil aanvallen, want democratie kan je controleren ofwel via deze vertegenwoordiger, ofwel door de manier waarop mensen kiezen. Dus is de grote vraag: Is dit het einde van de geschiedenis? Is dit het beste dat we kunnen of zijn er nog alternatieven? Sommige dachten na over alternatieven en een van de ideeën is die van directe democratie: het idee om politici te passeren en mensen direct te laten stemmen over kwesties, om mensen rechtstreeks over wetten te laten stemmen. Maar dit idee is naïef, omdat we over te veel dingen zouden moeten stemmen. Als je kijkt naar het 114e Amerikaanse Congres, zie je dat het Huis van Afgevaardigden meer dan 6.000 en de Senaat meer dan 3.000 wetsvoorstellen moest bekijken, en meer dan 300 wetten goedkeurde. Dat zouden veel beslissingen zijn waar iedereen tijd in zou moeten steken inzake kwesties waar ze weinig over weten. Dus is er een groot probleem van cognitieve bandbreedte als we nadenken over directe democratie als levensvatbaar alternatief. Daarom denken sommigen na over het idee van vloeibare democratie, of vloeistofdemocratie, waarbij je je politieke macht aan iemand doorgeeft, die ze dan weer aan iemand anders doorgeeft, en je uiteindelijk een groot volgersnetwerk creëert waarbij aan het einde enkele mensen de beslissingen nemen namens al hun volgelingen, en hún volgelingen. Maar dit idee lost ook niet het probleem van de cognitieve bandbreedte op en, om eerlijk te zijn, lijkt het ook behoorlijk veel op het idee van een vertegenwoordiger. Daarom ga ik vandaag een beetje provoceren en jullie vragen: wat als we nu eens in plaats van politici te omzeilen, we ze proberen te automatiseren? Het idee van automatisering is niet nieuw. Het ontstond meer dan 300 jaar geleden toen Franse wevers besloten om het weefgetouw te automatiseren. De winnaar van die industriële oorlog was Joseph-Marie Jacquard. Hij was een Franse wever en handelaar die het weefgetouw combineerde met de stoommachine om autonome weefgetouwen te creëren. En die autonome weefgetouwen kon hij controleren. Hij kon nu complexere en geavanceerdere stoffen maken dan degenen die dat manueel deden. Maar door het winnen van die industriële oorlog legde hij ook de grondslagen van de automatisering. De manier waarop we de laatste 300 jaar dingen automatiseren, is altijd dezelfde gebleven: eerst een behoefte identificeren, dan een werktuig creëren om aan die behoefte te voldoen, zoals in dit geval het weefgetouw, en dan onderzoeken hoe mensen dat werktuig gebruiken om die gebruiker te automatiseren. Zo ontstond het mechanische weefgetouw, het autonome weefgetouw. Dat kostte ons zowat duizend jaar. Het kostte ons slechts honderd jaar om op dezelfde manier de auto te automatiseren. Maar dit keer is het wel echt automatiseren. Dit is een video van een collega van me bij Toshiba, over een fabriek die solid state drives produceert. De gehele fabriek is een robot. Er zijn geen mensen in die fabriek. En de robots zullen al snel de fabrieken verlaten, deel gaan uitmaken van onze wereld en medewerkers worden. Het is mijn werk tools te creëren die gegevens voor hele landen integreren, zodat we eindelijk de fundamenten krijgen die we nodig hebben voor een toekomst waarin we ook die machines moeten beheren. Maar vandaag ga ik het niet hebben over tools die gegevens integreren voor landen. Ik kom hier praten over een ander idee: hoe we kunstmatige intelligentie kunnen gebruiken in de democratie. Omdat de tools die ik maak, ontworpen zijn voor uitvoeringsbesluiten. Dit zijn beslissingen met een zekere vorm van objectiviteit -- beslissingen over publieke investering. Maar er zijn beslissingen die wetgevend zijn en die wetgevende besluiten vereisen communicatie tussen mensen met verschillende perspectieven, vereisen participatie, vereisen debat, vereisen overleg. Lange tijd dachten we dat we om de democratie te verbeteren gewoon meer communicatie nodig hebben. Dus alle hulpmiddelen die belangrijk zijn geworden voor de democratie, of het nu kranten of sociale media zijn, zijn ons méér communicatie gaan verstrekken. Maar van dat vaatje hadden we al getapt en we weten dat dat ons probleem niet gaat oplossen. Omdat het geen communicatieprobleem is, maar een van cognitieve bandbreedte. Als het probleem er een is van cognitieve bandbreedte, dan gaat méér communicatie met mensen het niet oplossen. In plaats daarvan gaan we andere technologieën nodig hebben om ons te helpen omgaan met een teveel aan communicatie. Denk bijvoorbeeld aan een kleine avatar, een software-agent, een digitale Japie Krekel -- (Gelach) die in principe in jouw plaats antwoorden kan geven. En als we die technologie hadden, konden we een deel van de communicatie delegeren en misschien betere beslissingen of grotere beslissingen nemen. Dat idee van software-agenten is niet eens nieuw. We gebruiken ze al de hele tijd. We gebruiken software-agenten om ergens naartoe te rijden, om muziek uit te kiezen of om suggesties voor boeken te krijgen. Dus het is voor de 21e eeuw vanzelfsprekend idee, net zo vanzelfsprekend als het idee van het combineren van stoommachine en weefgetouw was in de tijd van van Jacquard. Dat idee is het combineren van directe democratie met software-agenten. Stel je even een wereld voor waarbij in plaats van het hebben van een vertegenwoordiger die jou en miljoenen anderen vertegenwoordigt, je er een kan hebben die alleen jou vertegenwoordigt, met je eigen genuanceerde politieke opvattingen -- die rare combinatie van libertair en liberaal en misschien een beetje conservatief op sommige punten, en op andere misschien zeer vooruitstrevend. Politici zijn tegenwoordig pakketten vol compromissen. Maar iemand zou alleen jou kunnen vertegenwoordigen, als je bereid bent het idee op te geven dat die vertegenwoordiger een mens is. Als die vertegenwoordiger een software-agent is, kunnen we een senaat hebben met evenveel senatoren als burgers. En die senatoren konden elk wetsvoorstel lezen en over elk ervan stemmen. Dus een voor de hand liggend idee dat we misschien willen overwegen. Maar ik begrijp dat op dit moment dit idee wel heel erg eng kan overkomen. Denken aan een robot uit de toekomst om ons te helpen regeren klinkt nogal angstaanjagend. Maar dat hebben we al gehad. (Gelach) En eigenlijk was hij een heel aardige vent. Hoe zou de 'Jacquards weefgetouw'-versie van dit idee eruitzien? Het zou een zeer eenvoudig systeem zijn. Stel je een systeem voor waarop je je aanmeldt en je avatar creëert, waarna je begint je avatar te trainen. Je kan je avatar vertrouwd maken met jouw leesgedrag, of hem aansluiten op jouw sociale media, of hem voorzien van andere gegevens, bijvoorbeeld door het nemen van psychologische tests. En het leuke is dat er geen misleiding is. Je zit geen gegevens te verstrekken aan je vrienden en familie die vervolgens gebruikt worden in een politiek systeem. Je verstrekt gegevens aan een systeem dat is ontworpen om politieke beslissingen namens jou te nemen. Dan kies je vanuit die gegevens voor een opleidingsalgoritme, want het is een open markt waarin verschillende mensen verschillende algoritmen kunnen indienen om te voorspellen hoe jij gaat stemmen op basis van de gegevens die jij hebt verstrekt. Het systeem is open, zodat niemand de algoritmen beheert. Sommige algoritmen worden steeds populairder, terwijl andere minder populair worden. Uiteindelijk controleer jij het systeem en zie je hoe je avatar werkt. Bevalt hij je, dan kan hij op de automatische piloot. Wil je wat meer controle, dan kun je ervoor kiezen dat ze je raadplegen wanneer ze een beslissing gaan nemen -- of ergens daartussenin. Dat we de democratie zo weinig gebruiken kan komen door de zeer slechte gebruikersinterface van de democratie. Als we de gebruikersinterface van de democratie verbeteren, gaan we ze misschien meer gebruiken. Natuurlijk kan je hier een hoop vragen bij hebben. Hoe train je die avatars? Hoe beveilig je de data? Hoe houd je de systemen gedeeld en controleerbaar? Hoe moet het met mijn grootmoeder van 80, die niet weet hoe het internet te gebruiken? Geloof me, ik heb ze allemaal gehoord. Als je denkt aan een idee als dit, moet je oppassen voor pessimisten, omdat ze voor elke oplossing wel een probleem hebben. (Gelach) Ik wil jullie graag uitnodigen om na te denken over de grotere ideeën. De vragen die ik net liet zien, zijn kleine ideeën, omdat het vragen zijn over hoe dit niet zou werken. De grote ideeën zijn ideeën over: wat kan je hiermee als het zou blijken te werken? En een van die ideeën is: wie gaat de wetten schrijven? In het begin zouden de avatars die we al hebben, kunnen stemmen over wetten van de hand van de senatoren en politici die we al hebben. Maar als dit zou werken, kon je een algoritme schrijven dat zou kunnen proberen om een wet te schrijven die een bepaald percentage goedkeuring zou krijgen, en kon je het proces omkeren. Nu kan je dit idee belachelijk vinden waar we maar beter niet aan beginnen, maar je kunt niet ontkennen dat het alleen maar mogelijk is in een wereld waar directe democratie en software-agenten een levensvatbare vorm van participatie zijn. Hoe beginnen we met de revolutie? We starten deze revolutie niet met hekken of protesten of door te eisen dat onze huidige politici veranderd worden in robots. Dat gaat niet werken. Dit is veel eenvoudiger, veel trager en veel bescheidener. We beginnen met simpele systemen, zoals in mastersopleidingen, in bibliotheken, in non-profitorganisaties. We proberen om al die kleine vragen en die kleine problemen te vinden om uit te vissen hoe dit idee levensvatbaar te krijgen, om van dit idee iets betrouwbaars te maken. En als we systemen creëren met honderd, duizend, honderdduizend mensen die stemmen zonder politiek bindend te zijn, gaan we vertrouwen krijgen in dit idee. De wereld gaat veranderen en wie zo jong is als mijn dochter nu gaat ermee opgroeien. Tegen de tijd dat mijn dochter zo oud is als ik nu, zal dit idee, dat vandaag heel gek klinkt, misschien niet zo gek klinken voor haar en aan haar vrienden. Op dat punt komen we aan het einde van onze geschiedenis, maar begint die van hen. Dank je. (Applaus)