Ik wil je iets vertellen, of met je delen, over een nieuwe doorbraak in het beheren van een magazijninventaris. We hebben het dan over pakken, verpakken en verzenden. Een tipje van de sluier: deze oplossing heeft te maken met honderden mobiele robots, of zelfs duizenden, die door het magazijn bewegen. Ik kom zo bij de oplossing. Denk 's aan de laatste keer dat je iets online hebt besteld. Je zat op je bank en besloot dat je absoluut dat rode T-shirt moest hebben. Dus - klik - je deed het in je winkelwagen. Je vond dat die groene broek ook wel mooi stond - klik. Misschien nog blauwe schoenen - klik. Nu heb je je bestelling verzameld. Je bedacht toen niet dat het niet zou staan, maar je klikte op 'Bestellen'. Twee dagen later verscheen het pakketje bij je voordeur. Je maakte het open en dacht: wauw, daar zijn mijn spullen. Stond je er ooit bij stil hoe die dingen in de doos kwamen in het magazijn? Ik ben hier om te vertellen dat het die kerel is, daar. Verstopt in het midden van deze foto zie je een klassieke orderpicker, in een distributie- of fullfillment-omgeving. Deze mensen besteden gewoonlijk 60 tot 70 procent van hun tijd aan het rondlopen door het magazijn. Ze lopen vaak wel 8 tot 16 kilometer om de spullen bij elkaar te zoeken. Dat is niet alleen een onproductieve manier van orderpicken, het is ook een onbevredigende manier. Ik zal je vertellen waar ik voor het eerst tegen dit probleem opliep. Ik was in San Francisco in '99, tijdens de internetbubble. Ik werkte voor de spectaculaire eendagsvlieg Webvan. (Gelach) Dit bedrijf wierf honderden miljoenen dollars met het idee dat ze online boodschappen zouden gaan bezorgen. Het flopte vooral omdat het niet goedkoop genoeg kon. E-commerce bleek erg moeilijk en duur. Hier probeerden we bijvoorbeeld 30 dingen in een paar zakken op een bestelwagen thuis te bezorgen. Dat kostte ons 30 dollar. Stel je voor: een blikje soep van 89 cent kostte ons één dollar om te pakken en in de zak te stoppen. Dat was nog voordat we het thuis gingen bezorgen. Om kort te gaan, tijdens mijn jaar bij Webvan praatten we met alle mensen en beseften dat men geen geschikte oplossing had om een rood, een groen en een blauw ding in een doos te stoppen. Er moest een betere manier zijn om dat te doen. Het bestaande systeem was vooral goed in het sluizen van pallets en kratten naar de detailhandel. Webvan ging natuurlijk falliet en ongeveer anderhalf jaar later puzzelde ik nog steeds met dit probleem. Het knaagde aan me. Ik ging er nog eens over nadenken. Ik ging eens kijken wat ik wilde als orderpicker. Hoe zou ik willen dat het ging? (Gelach) We moesten naar het probleem kijken. Ik heb hier een bestelling en ik wil rood, groen en blauw in deze doos stoppen. Ik wil mijn hand kunnen uitsteken en -- hop! -- het product komt te voorschijn en ik pak het in. Toen bedachten we dat dit een oplossing was waar de persoon centraal staat. Dat moet ik hebben. Welke techniek is er om dat op te lossen? Je ziet dat bestellingen én producten komen en gaan. Het stelt ons in staat om de orderpicker centraal te stellen en hem alles te geven om zo productief mogelijk te zijn. Hoe kwam ik bij dat idee? Dat kwam uit een brainstormsessie. Een techniek die velen van jullie zullen gebruiken. Het gaat om het testen van ideeën. Pak een leeg vel papier en test je idee dan aan de limiet -- oneindig, nul. In dit geval daagden we onszelf uit met het idee: stel dat we een distributiecentrum bouwen in China, waar het haast niets kost. Stel dat mankracht en grond goedkoop zijn. Stel eens dat arbeid niets zou kosten, en we zouden een centrum van een miljoen m2 bouwen? Er kwamen ideeën als: "We stoppen er heel veel mensen in." Ik zei: "Wacht even, voor nul dollar per uur zou ik 10.000 man inhuren die elke ochtend om 8 uur binnenwandelen, één artikel pakken en blijven staan. Jij pakt de cornflakes, jij houd een pak sap beet, jij pakt de cola light. Blijf staan, tenzij ik je roep. Als ik om een Cola Light roep, mag de rest gezellig kletsen, Cola light komt naar voren -- pakken, verpakken en versturen. Wauw, als het product zelf zou kunnen lopen en praten? Dat is een interessante, krachtige manier waarop we het magazijn kunnen organiseren. Arbeidskracht is natuurlijk niet gratis, op de schaal van praktisch tot geweldig. (Gelach) We zetten ze op mobiele rekken, zeiden we. We gebruiken mobiele robots en rijden de inventaris daarop rond. We gingen ermee aan de gang, en toen zat ik daar op mijn bank in 2008. Heb je de openingscermonie in Peking van de Olympische Spelen gezien? Ik viel bijna van mijn bank toen ik dat zag. Ik had zoiets van, dát is het! (Gelach) (Applaus) We zetten duizenden mensen op de vloer van het magazijn, het stadion. Maar interessant genoeg had het idee te maken met mensen die ongelooflijk krachtige, indrukwekkende digitale kunst maken. En allemaal zonder computers, schijnbaar, enkel onderlinge coördinatie en communicatie. Jij staat op en ik hurk. Ze maakten gewoon kunst. Het toont wat er allemaal mogelijk wordt in systemen, als je dingen laat communiceren. Dat was iets over het proces. Hoe pakte dit idee uit? Hier is een magazijn. Het is een pak-, verpak- en verzendcentrum dat 10.000 SKU's heeft. We noemen ze rode en groene pennen en gele memobriefjes. We sturen de oranje robotjes naar de blauwe stellingen en brengen die naar de zijkant van het gebouw. Alle orderpickers staan nu aan de zijlijn. Het spel is: pak de stellingen, vervoer die over de snelweg en bezorg ze bij de orderpicker. Het leven van de orderpicker wordt anders. In plaats van rond te wandelen in het magazijn, staat ze stil op de orderpick-plek, zoals hier. Alle producten in het gebouw komen naar haar toe. Het proces is dus erg productief. Strek je arm uit, pak het ding, scan het, pak het in, en terwijl je je omdraait staat het volgende klaar om te pakken. We haalden alles weg wat niets toevoegde: lopen, zoeken, verspilde tijd. En we ontwikkelden een hoogstaande manier van orderpicken. Je wijst ernaar met een laser, scant de barcode, en een lampje geeft aan waar het in moet. Dus productiever en nauwkeuriger, en het werk als orderpicker blijkt interessanter te worden. Ze maken de héle bestelling compleet. Ze pakken zowel rood, groen als blauw en voelen zich prettiger in hun omgeving. De neveneffecten van deze aanpak hebben ons echt verbaasd. We wisten dat het productiever zou worden, maar beseften niet hoezeer deze manier van denken doorwerkte naar andere functies in het magazijn. Deze aanpak maakt van het distributiecentrum een enorme parallelle verwerkingsmachine. Dit is nogmaals een kruisbestuiving van ideeën. Hier is een magazijn dat doet denken aan parallelle verwerking met super-computerarchitectuur. Het idee is dat je 10 mensen hebt aan de rechterkant van het scherm die nu allemaal onafhankelijke orderpickers zijn geworden. Als persoon drie naar de wc gaat, heeft dat geen invloed op de productiviteit van de andere negen. Vergelijk dat eens met de traditionele transportband. Als iemand de bestelling aan je geeft stop je er wat in en geeft het door. Iedereen moet op zijn plaats staan bij die keten. Een wat robuustere manier van denken over het magazijn. Achter de schermen wordt het interessant omdat we kijken hoe populair producten zijn. We gebruiken dynamische algoritmes op maat om de werkvloer van het magazijn te fijnregelen. Wat je hier ziet is de week voor Valentijnsdag. Al dat roze snoep is verplaatst naar de voorkant van het gebouw. Het wordt nu in veel bestellingen gestopt op de orderpickplekken. Als je twee dagen na Valentijn kijkt, is het snoep dat nog over is, naar de achterkant van het magazijn gegaan. Het ligt dan op de 'koudere' plek van deze temperatuurkaart. Een ander bijverschijnsel van deze parallelle verwerking is dat je gigantisch kan opschalen. (Gelach) Of je nou twee plekken hebt, of 20, of 200 orderpickstations, het route-algoritme en alle andere berekeningen blijven werken. In dit voorbeeld zie je dat de hele inventaris zich anders over de vloer verdeeld heeft omdat de stations rondom staan. Ze hebben het voor zichzelf uitgerekend. Ik eindig met een video die de invloed hiervan toont op het dagelijkse werk van de orderpicker. De spullen moeten langs de snelweg bewegen en dan hun weg zoeken naar de stations. Onze software op de achtergrond begrijpt wat er gebeurt in elk station en we sturen de karren over de snelweg en we proberen in de wachtrij te komen om het werk aan de orderpicker voor te leggen. We kunnen ons zelfs aanpassen aan de snelheid van de orderpicker. De snelle orderpickers krijgen meer karren en de langzamere minder. Deze orderpicker ervaart nu letterlijk wat ik al eerder heb laten zien. Ze steekt haar hand uit en het product valt erin. Of ze strekt haar arm uit en pakt het. Ze scant het en stopt het in de mand. De rest van de techniek speelt zich op de achtergrond af. Ze kan zich richten op het pakgedeelte van haar taak. Ze staat nooit stil en hoeft nooit van haar plek af. Dit lijkt ons niet alleen een productievere manier en nauwkeurigere manier van bestellingen pakken. We denken ook dat het bevredigender is. Dat kunnen we zeggen, omdat de mensen in veel van dit soort gebouwen vechten om te mogen werken in dit 'Kiva'-gedeelte. Soms leggen we ze vast op video. Ze zeggen dan bijvoorbeeld dat ze meer energie overhouden om met hun kleinkinderen te spelen of, zoals een jongen zei: "Het Kiva-gedeelte geeft zo weinig stress dat ik geen bloeddrukmedicijn meer hoef." (Gelach) Dat was voor een geneesmiddelenverkoper, dus dat mochten we niet gebruiken. (Gelach) Wat ik vandaag mee wil geven is dat er interessante processen en productiviteit ontstaan als je dingen zelf laat denken, lopen en praten. Als je de volgende keer naar je voordeur loopt, de doos oppakt die je online hebt besteld, hem openmaakt en de spullen zitten erin, dan zal je je afvragen of een robot heeft geholpen bij het inpakken van die bestelling. Dankjewel. (Applaus)