Τρέξιμο: Ουσιαστικά είναι μόνο δεξί, αριστερό, δεξί αριστερό -- σωστά;

Εννοώ, το κάνουμε εδώ και δύο εκατομμύρια χρόνια,

άρα είναι κάπως αλαζονικό να υποθέσω

ότι έχω κάτι να πω

που δεν έχει ειπωθεί ή εκτελεστεί καλύτερα εδώ και πολύ καιρό.

Αλλά το ενδιαφέρον θέμα με το τρέξιμο, όπως ανακάλυψα,

είναι ότι κάτι περίεργο συμβαίνει

σε αυτή τη δραστηριότητα όλη την ώρα.

Στην προκειμένη περίπτωση: Ένα ζευγάρι μερικούς μήνες πριν, άμα είδατε τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης,

σας εγγυώμαι ότι είδατε κάτι

που δεν έχει δει κανείς πριν.

Μία γυναίκα από την Αιθιοπία με το όνομα Ντεράρτου Τούλου

εμφανίζεται στην γραμμή εκκίνησης.

Είναι 37 χρονών,

Δεν έχει κερδίσει κανέναν μαραθωνα εδώ και 8 χρόνια,

και λίγους μήνες πριν από αυτό

σχεδόν έχασε την ζωή της σε τοκετό.

Η Ντεράρτου Τούλου ήταν έτοιμη να τα παρατήσει και να παραιτηθεί από το άθλημα,

αλλά αποφάσισε να τα δώσει όλα

και να προσπαθήσει για ένα κύκνειο άσμα

στην δημοφιλέστατη εκδήλωση,

τον μαραθώνα της Νέας Υόρκης.

Με τη διαφορά -- δυστυχώς για την Ντεράρτου Τούλου -- και κάποιοι άλλοι είχαν την ίδια ιδέα,

συμπεριλαμβανομένου την χρυσή Ολυμπιονίκη

και την Πόλα Ράντκλιφ, που είναι τέρας,

η πιο γρήγορη γυναίκα μαραθωνοδρόμος στην ιστορία με διαφορά.

Μόνο 10 λεπτά πιο πίσω από το παγκόσμιο ρεκόρ ανδρών,

Η Πόλα Ράντκλιφ είναι ουσιαστικά ανίκητη.

Αυτός είναι ο ανταγωνισμός της.

Ο αγώνας ξεκινάει, και δεν είναι καν αουτσάιντερ

Είναι πιο κάτω και από τους αουτσάιντερς.

Αλλά παρ'όλα αυτά κρατιέται δυνατή.

Και στα 22ο μίλι ενός αγώνα 26 μιλίων,

να'τη η Ντεράρτου Τούλου

εκεί κοντά με τους πρώτους.

Τώρα είναι που συμβαίνει κάτι πραγματικά περίεργο.

Η Πόλα Ράντκλιφ, ο μοναδικός άνθρωπος που σίγουρα θα άρπαζε την μεγάλη επιταγή

από τα αουτσάιντερ χέρια της Ντετάρτου Τούλου,

ξαφνικά πιάνει το πόδι της και αρχίζει να υποχωρεί.

Όλοι ξέρουμε τι να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση, σωστά;

Της δίνεις μία γερή γροθιά στα δόντια με τον αγκώνα σου

και τρέχεις προς την γραμμή τερματισμού.

Η Ντεράρτου Τούλου καταστρέφει το σενάριο.

Αντί να φύγει,

Υποχωρεί, και πιάνει την Πόλα Ράντκλιφ,

λέγοντας, "Έλα. Έλα μαζί μας. Μπορείς να τα καταφέρεις."

Και η Πόλα Ράντκλιφ, δυστυχώς, το κάνει.

Προφταίνει τους πρώτους

και προχωράει μπροστά προς την γραμμή τερματισμού.

Αλλά μετά ξαναυποχωρεί.

Και την δεύτερη φορά η Ντετάρτου Τούλου την αρπάζει και προσπαθεί να την τραβήξει.

Και η Πόλα Ράντκλιφ σε αυτό το σημείο λέει,

"Τελείωσα. Πήγαινε."

Αυτή λοιπόν είναι μία φανταστική ιστορία, και όλοι ξέρουμε πως τελειώνει.

Χάνει την επιταγή,

αλλά επιστρέφει στο σπίτι με κάτι μεγαλύτερο και πιο σημαντικό.

Με τη διαφορά ότι η Ντεράρτου Τουλού καταστρέφει ξανά το σενάριο.

Αντί να χάσει, προσπερνάει τους πρώτους και κερδίζει,

κερδίζει τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης,

επιστρέφει στο σπίτι με μία μεγάλη και χοντρή επιταγή.

Είναι συγκινητική ιστορία,

αλλά άμα σκάψεις λίγο πιο βαθιά,

θα πρέπει να αναρωτηθείς τι συνέβει εκεί πέρα.

Όταν έχεις δύο ακραίες τιμές σε έναν οργανισμό,

δεν είναι σύμπτωση.

Όταν έχεις κάποιον που είναι περισσότερο ανταγωνιστικός και περισσότερο συμπονετικός

από οποιονδήποτε άλλο στον αγώνα, πάλι δεν είναι σύμπτωση.

Μου δείχνετε ένα πλάσμα με αραχνοειδή πόδια και βράγχια,

με κάποιο τρόπο εμπλέκεται νερό.

Κάποιος με τέτοιου είδους καρδιά, πρέπει να υπάρχει κάποια σύνδεση εκεί.

Και η απάντηση σε αυτό, νομίζω,

μπορεί να βρεθεί κάτω στα φαράγγια χαλκού του Μεξικού,

όπου υπάρχει μία φυλή, μία μοναχική φυλή,

που ονομάζονται Τάραχουμαρα Ινδιάνοι.

Οι Τάραχουμαρα είναι αξιοσημείωτοι για τρία πράγματα.

Το νούμερο ένα είναι,

ουσιαστικά ζούσαν χωρίς αλλαγές

εδώ και 400 χρόνια.

Όταν οι κατακτητές φτάσαν στην Νότια Αμερική είχες δύο επιλογές:

Είτε αντεπιτίθεσαι και έρχεσαι σε συμπλοκή είτε αποχωρείς.

Οι μάγια και οι Αζτέκοι ήρθαν σε συμπλοκή,

γι'αυτό υπάρχουν λίγοι Μάγια και Αζτέκοι.

Οι Τάραχουμαρα είχαν διαφορετικά στρατηγική.

Αποχωρούσαν και κρυβόντουσαν

σε αυτό το λαβυρινθωδώς δικτυωμένο

αραχνοειδές σύστημα φαραγγιών

που ονομαζόταν Κόππερ Κάνυονς,

και εκεί παρέμειναν από το 17ο αιώνα --

ουσιαστικά όπως ήταν πάντα.

Το δεύτερο εντυπωσιακό πράγμα με τους Τάραχουμαρα

είναι ότι, σε βαθιά γεράματα -- 70 με 80 χρονών --

αυτοί οι τύποι δεν τρέχουν μαραθώνιους,

τρέχουν υπερ-μαραθώνιους.

Δεν τρέχουν 26 μίλια,

τρέχουν 100, 15 μίλια την φορά,

και απ'ό,τι φαίνεται χωρίς τραυματισμό, χωρίς προβλήματα.

Το τελευταίο πράγμα που είναι αξιοσημείωτο για τους Τάραχουμαρα

είναι ότι για όλα τα πράγματα που θα μιλήσουμε σήμερα,

όλα τα πράγματα που προσπαθούμε να βρούμε

χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και δύναμη του εγκεφάλου μας για να λύσουμε --

ζητήματα όπως καρδιακές ασθένειες και χοληστερόλη και καρκίνος

και το έγκλημα και ο πόλεμος και η βία και η κλινική κατάθλιψη --

για όλα αυτά τα θέματα, οι Τάραχουμαρα δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάς.

Είναι απελευθερωμένοι

από όλες αυτές τις σύγχρονες παθήσεις.

Τότε ποια είναι η σύνδεση;

Για άλλη μια φορά, μιλάμε για ακραίες τιμές.

Πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους αιτιότητα εδώ.

Υπάρχουν ομάδες επιστημόνων

στο Χάρβαρντ και στο πανεπιστήμιο της Γιούτα

που στίβουν το μυαλό τους για να καταλάβουν

αυτό που οι Τάραχουμαρα ήξεραν από πάντα.

Προσπαθούν να λύσουν τα ίδια μυστήρια.

Και για άλλη μια φορά, ένα μυστήριο τυλιγμένο μέσα σε ένα μυστήριο --

ίσως το κλειδί για την Ντετάρτου Τούλου και τους Τάραχουμαρα

είναι τυλιγμένο μέσα σε τρία διαφορετικά μυστήρια, τα οποία έχουν ως εξής:

Τρία θέματα -- Εάν έχετε την απάντηση, ελάτε πάνω και πάρτε το μικρόφωνο,

γιατί κανένας άλλος δεν γνωρίζει την απάντηση.

Και αν το ξέρετε, τότε είστε πιο έξυπνοι από οποιονδήποτε άλλο στον πλανήτη Γη.

Το πρώτο μυστήριο είναι αυτό:

Πριν δύο εκατομμύρια χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξερράγη σε μέγεθος.

Ο Αυστραλοπίθηκος είχε ένα μικροσκοπικό εγκέφαλο σε σχήμα μπιζελιού.

Ξαφνικά εμφανίζονται οι άνθρωποι -- Χόμο Ερέκτους --

μεγάλο και παλαιωμένο κεφάλι σε σχήμα πεπονιού.

Το να έχεις εγκέφαλο τέτοιου μεγέθους,

χρειάζεται να έχεις μία πηγή συνεχούς παροχής θερμιδικής ενέργειας.

Με άλλα λόγια, οι πρώτοι άνθρωποι τρώνε νεκρά ζώα --

Καμιά διαφωνία, αυτό είναι γεγονός.

Το μόνο πρόβλημα είναι,

τα πρώτα αιχμηρά όπλα εμφανίστηκαν πριν μόλις 200,000 χρόνια.

Άρα για περίπου δύο εκατομμύρια χρόνια,

σκοτώνουμε ζώα χωρίς όπλα.

Τώρα δεν χρησιμοποιούμε την δύναμή μας

επειδή είμαστε οι μεγαλύτερες αδερφές στην ζούγκλα.

Όλα τα άλλα ζώα είναι πιο δυνατά απ'ότι είμαστε εμείς.

Έχουν μεγάλα δόντια, έχουν νύχια, έχουν ευκινησία, έχουν ταχύτητα.

Λέμε ότι ο Γιουσέιν Μπολτ είναι γρήγορος. Ο Γιουσέιν Μπολτ μπορεί να φάει χώμα από ένα σκίουρο.

Δεν είμαστε γρήγοροι.

Αυτό θα μπορούσε να γίνει Ολυμπιακή εκδήλωση: Άφησε ένα σκίουρο ελεύθερο.

Όποιος πιάσει τον σκίουρο, κερδίζει ένα χρυσό μετάλλιο.

Άρα είμαστε χωρίς όπλα, χωρίς ταχύτητα, χωρίς δύναμη, χωρίς δόντια, χωρίς νύχια.

Πως σκοτώναμε αυτά τα ζώα; Μυστήριο νούμερο ένα.

Μυστήριο νούμερο δύο:

Οι γυναίκες συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες εδώ και αρκετό καιρό,

αλλά κάτι που είναι αρκετά εντυπωσιακό σχετικά με τις γυναίκες δρομείς --

όλες τα πηγαίνουν χάλια.

Δεν υπάρχει γρήγορη γυναίκα στον πλανήτη

και ποτέ δεν υπήρχε.

Η πιο γρήγορη γυναίκα που έτρεξε ποτέ ένα μίλι, το έκανε σε 4.15.

Θα μπορούσα να ρίξω μία πέτρα και να χτυπήσω ένα λυκειόπαιδο

που να μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα από 4.15.

Για κάποιο λόγο, είστε αρκετά αργές.

(Γέλια)

Αλλά ας πάμε στον μαραθώνιο για τον οποίο μόλις μιλούσαμε --

σας έχει επιτραπεί το τρέξιμο σε μαραθώνα εδώ και 20 χρόνια.

Επειδή, πριν από το 1980,

η ιατρική επιστήμη έλεγε πως εάν μια γυναίκα προσπαθούσε να τρέξει 26 μίλια --

ξέρεις κανείς τι θα συνέβαινε αν προσπαθούσατε να τρέξετε 26 μίλια,

γιατί σας είχε απαγορευθεί η είσοδος σε μαραθώνα πριν από το 1980;

(Μέλος Ακροατηρίου: Η μήτρα της θα σχιζόταν.) Η μήτρα της θα σχιζόταν.

Ναι. θα είχατε σχίσει όργανα αναπαραγωγής.

Η μήτρα θα έπεφτε, κυριολεκτικά έξω από το σώμα.

Έχω πάει σε αρκετούς μαραθώνες,

και δεν έχω δει κάποια μήτρα.

(Γέλια)

Άρα έχουν περάσει μόλις 20 χρόνια από τότε που οι γυναίκες επιτρεπόταν να τρέξουν σε μαραθώνα.

Σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα εκμάθησης,

Μεταπηδήσατε από τα χαλασμένα όργανα

στο γεγονός ότι είστε 10 λεπτά πριν

το παγκόσμιο ρεκόρ αντρών.

Ύστερα πηγαίνετε πέρα από τα 26 μίλια,

στην απόσταση που η ιατρική επιστήμη επίσης μας είπε ότι θα ήταν θανάσιμη για τους ανθρώπους --

θυμάστε που ο Φειδιππίδης πέθανε όταν έτρεξε 26 μίλια --

πηγαίνετε στα 50 και 100 μίλια,

και ξαφνικά αλλάζει το παιχνίδι.

Μπορείτε να βάλετε μία δρομέα όπως την Αν Τρέισον, την Νίκη Κίμπολ, ή την Τζεν Σέλτον,

και να τις βάλετε σε έναν αγώνα των 50 ή 100 μιλίων ενάντια σε οποιονδήποτε στον κόσμο

και είναι 50-50 το ποιος θα κερδίσει.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.

Πριν μερικά χρόνια, η Έμιλυ Μπέαρ δήλωσε συμμετοχή για έναν αγώνα

που ονομαζόταν "Χαρντροκ 100",

το οποιό σας λέει ό,τι χρειάζεται να ξέρετε για τον αγώνα.

Σας δίνουν 48 ώρες για να τελειώσετε τον αγώνα.

Η Έμιλυ Μπέαρ -- 500 δρομείς --

τερματίζει στην όγδοη θέση, στους κορυφαίους 10,

παρά το γεγονός ότι σταμάτησε σε όλους τους σταθμούς ενίσχυσης

για να θυλάσει το μωρό της κατά την διάρκεια του αγώνα --

παρόλα αυτά, κέρδισε 492 ανθρώπους.

Το τελευταίο μυστήριο: Γιατί οι γυναίκες δυναμώνουν

όσο οι αποστάσεις μεγαλώνουν;

Το τρίτο μυστήριο έχει ως εξής:

Στο πανεπιστήμιο της Γιούτα, άρχισαν να καταγράφουν τους τερματικούς χρόνους

για τους ανθρώπους που τρέχουν στον μαραθώνιο.

Και αυτό που βρήκαν

είναι ότι, αν αρχίσεις να τρέχεις στον μαραθώνα στην ηλικία των 19,

γίνεσαι προοδευτικά πιο γρήγορος, χρόνο με το χρόνο,

μέχρι να φτάσεις στην κορυφή σου στην ηλικία των 27.

Και μετά από αυτό, υποκύπτεις

στις αυστηρότητες του χρόνου.

Και θα γίνεσαι ολοένα και πιο αργός,

μέχρι τελικά να επιστρέψεις στο τρέξιμο στην ίδια ταχύτητα που ήσουν στην ηλικία των 19.

Άρα θέλει περίπου εφτά χρόνια, οκτώ χρόνια για να φτάσεις στο όριό σου,

και μετά σταδιακά αρχίζεις να πέφτεις από το όριό σου,

μέχρι να επιστρέψεις στο σημείο εκκίνησης.

Θα λέγατε ότι μπορεί να έπαιρνε οκτώ χρόνια για να επιστρέψεις στην ίδια ταχύτητα,

ίσως 10 χρόνια -- όχι, είναι 45 χρόνια.

ηλικιωμένοι άντρες και γυναίκες 60 χρονών

τρέχουν όσο γρήγορα έτρεχαν όταν ήταν 19.

Σας προκαλώ να βρείτε κάποια άλλη φυσική δραστηριότητα --

και σας παρακαλώ να μην πείτε γκολφ -- κάτι που να είναι στην πραγματικότητα δύσκολο --

που οι ηλικιωμένοι να αποδίδουν

όπως απέδιδαν όταν ήταν έφηβοι.

Έχουμε λοιπόν αυτά τα τρία μυστήρια.

Υπάρχει έστω και ένα κομμάτι στο πάζλ

που θα μπορούσε να περιτυλίξει όλα αυτά τα πράγματα;

Πρέπει να είσαι πραγματικά πολύ προσεκτικός κάθε φορά

που κάποιος κοιτάει πίσω στην προϊστορία και προσπαθεί να σου δώσει κάποιου είδους παγκόσμια απάντηση,

επειδή, με το να είναι προϊστορία,

μπορείς να λες ότι στο καλό θες και να την γλιτώνεις.

Αλλά σας λέω το εξής:

Άμα βάλεις ένα κομμάτι στη μέση αυτού του παζλ συναρμολόγησης,

ξαφνικά όλα αρχίζουν να διαμορφώνουν μία συνεχή εικόνα.

Άμα αναρωτιέστε, γιατί οι Τάραχουμαρα δεν πολεμούν

και δεν πεθαίνουν από καρδιακές ασθένειες,

γιατί μία φτωχή γυναίκα από την Αιθιοπία με το όνομα Ντεράρτου Τούλου

μπορεί να είναι η πιο συμπονετική και ταυτόχρονα η πιο ανταγωνιστική,

και πώς ήμασταν ικανοί

να βρούμε φαγητό χωρίς όπλα,

ίσως συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι,

όσο και αν θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας αφεντικά του σύμπαντος,

στην πραγματικότητα δεν εξελιχθήκαμε ως κάτι παραπάνω

από ένα σύνολο κυνηγόσκυλων.

Ίσως εξελιχθήκαμε

ως ομαδικό κυνηγετικό ζώο.

Επειδή το μοναδικό πλεονέκτημα που έχουμε στην ερημιά --

για άλλη μια φορά, δεν είναι τα δόντια μας και τα νύχια μας και η ταχύτητά μας --

το μοναδικό πράγμα που κάνουμε πραγματικά πολύ καλά, είναι να ιδρώνουμε.

Είμαστε πολύ καλοί στο να είμαστε ιδρωμένοι και να μυρίζουμε άσχημα.

Καλύτερα από οποιοδήποτε θηλαστικό στην Γη, μπορούμε να ιδρώσουμε πολύ καλά.

Αλλά το πλεονέκτημα

της μικρής αυτής κοινωνικής δυσφορίας

είναι το γεγονός ότι, όταν έχει να κάνει με το τρέξιμο

σε ζεστούς καύσωνες για μακρινές αποστάσεις,

είμαστε καταπληκτικοί, είμαστε οι καλύτεροι στον πλανήτη.

Παίρνεις ένα άλογο μια ζεστή μέρα,

και μετά από πέντε ή έξι μίλια, το άλογο έχει μια επιλογή.

Είτε θα αναπνεύσει είτε θα δροσιστεί,

αλλά δεν τα κάνει ταυτόχρονα -- εμείς μπορούμε.

Και τι έγινε που εξελιχθήκαμε ως ομαδικά κυνηγετικά ζώα;

Αν το μοναδικό φυσικό πλεονέκτημα που είχαμε στον κόσμο

ήταν το γεγονός ότι μπορούσαμε να λειτουργούμε σαν ομάδα,

να πάμε στην Αφρικανική Σαβάνα, να επιλέξουμε μία αντιλόπη

και σαν ομάδα να την κυνηγήσουμε μέχρι θανάτου;

Μόνο αυτό μπορούσαμε να κάνουμε·

μπορούσαμε να τρέξουμε πολύ μακριά σε μια καυτή μέρα.

Αν αυτό ισχύει, μερικά άλλα πράγματα πρέπει να ισχύουν επίσης.

Το κλειδί στο να είσαι μέλος μιας κυνηγετικής ομάδας είναι η λέξη "ομάδα".

Αν βγείτε έξω μόνοι σας, και προσπαθήσετε να κυνηγήσετε μία αντιλόπη,

σας διαβεβαιώνω ό,τι θα υπάρχουν δύο πτώματα εκεί έξω στην Σαβάνα.

Χρειάζεστε ομάδα για να τα βγάλετε πέρα.

Χρειάζεστε να έχετε αυτούς στις ηλικίες των 64, 65 χρόνων

που το κάνουν εδώ και πολύ καιρό

για να καταλάβεις ποια αντιλόπη προσπαθείς να πιάσεις στην πραγματικότητα.

Η αγέλη διασκορπίζεται και μαζεύεται ξανά.

Αυτοί οι ειδικοί ανιχνευτές πρέπει να είναι μέλος της αγέλης.

Δεν μπορούν να βρίσκονται 10 μίλια πίσω.

Πρέπει να έχεις τις γυναίκες και τους έφηβους εκεί

επειδή τις δύο φορές στην ζωή σου που ωφελείσαι περισσότερο από την ζωική πρωτεϊνη

είναι όταν είσαι μάνα σε θηλασμό και έφηβος υπό ανάπτυξη.

Δεν έχει νόημα να έχεις την αντιλόπη εκεί πέρα νεκρή

και τους ανθρώπους που θέλουν να την φάνε 50 μίλια μακριά.

Πρέπει να είναι μέρος της αγέλης.

Πρέπει να έχεις τα 27 χρονών παλικάρια στην κορυφή της δύναμής τους

έτοιμοι να σκοτώσουν,

και χρειάζεται να έχεις αυτούς τους έφηβους εκεί

που μαθαίνουν την διαδικασία εμπλεκόμενοι με όλους.

Η αγέλη μένει ενωμένη.

Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να ισχύει για την αγέλη: Αυτή η αγέλη δεν μπορεί να είναι πραγματικά υλιστική.

Δεν μπορείς να σέρνεις όλα τα πράγματά σου τριγύρω, προσπαθώντας να κυνηγήσεις την αντιλόπη.

Δεν μπορείς να είσαι νευριασμένη αγέλη. Δεν μπορείς να κρατάς κακίες.

Όπως, "Δεν κυνηγάω αυτού του τύπου την αντιλόπη.

Με νευρίασε. Άσ'τον να κυνηγήσει την δική του αντιλόπη."

Η αγέλη πρέπει να μπορεί να καταπιεί τον εγωισμό της,

να είναι συνεργάσιμη και να τα βγάζει πέρα.

Με αυτό που καταλήγεις, με άλλα λόγια,

είναι μία κουλτούρα σημαντικά παρόμοια

με τους Τάραχουμαρα --

μία φυλή που παρέμεινε αμετάβλητη

από τη Λιθινή Εποχή.

Είναι ένα πραγματικά πολύ επιτακτικό επιχείρημα

το γεγονός ότι ίσως οι Τάραχουμαρα κάνουν

ακριβώς ό,τι κάναμε όλοι μας για δύο εκατομμύρια χρόνια.

Ότι είμαστε εμείς στην σύγχρονη εποχή που βγήκαμε εκτός δρόμου.

Ξέρετε, βλέπουμε το τρέξιμο ως κάτι που μας ξενίζει,

η τιμωρία που πρέπει να υποστείς επειδή έφαγες πίτσα την προηγούμενη νύχτα.

Αλλά ίσως είναι κάτι διαφορετικό.

Ίσως εμείς είμαστε αυτοί που πήραμε αυτό το φυσικό πλεονέκτημα που είχαμε

και το χαλάσαμε.

Πώς το χαλάμε; Πώς χαλάμε οτιδήποτε;

Προσπαθούμε να επενδύσουμε σε αυτό.

Προσπαθούμε να το κονσερβοποιήσουμε και να το πακετάρουμε και να το κάνουμε καλύτερο

και να το πουλήσουμε σε ανθρώπους.

Και αυτό που συνέβει ήταν ότι αρχίσαμε να δημιουργούμε

αυτά τα φανταχτερά και προστατευτικά πράγματα,

που κάνουν το τρέξιμο καλύτερο, και ονομάζονται παπούτσια τρεξίματος.

Ο λόγος που με νευριάζουν τα παπούτσια τρεξίματος

είναι επειδή αγόρασα ένα εκατομμύριο αυτά και συνέχισα να τραυματίζομαι.

Και πιστεύω πως, αν κάποιος από εδώ μέσα τρέχει --

Και μόλις είχα μία συζήτηση με την Κάρολ·

μιλήσαμε για δύο λεπτά στα παρασκήνια, και μιλάει για πελματιαία απονευρωσίτιδα.

Συζητάς με έναν δρομέα, σου εγγυώμαι, μέσα σε 30 δευτερόλεπτα,

η συζήτηση γυρνάει σε τραυματισμό.

Άρα αν οι άνθρωποι εξελίχθηκαν ως δρομείς, αν αυτό είναι το μοναδικό φυσικό μας πλεονέκτημα,

τότε γιατί δεν τα πάμε καλά σ'αυτό; Γιατί συνεχίζουμε να τραυματιζόμαστε;

Περίεργο πράγμα σχετικά με το τρέξιμο και τους τραυματισμούς από αυτό

είναι ότι ο τραυματισμός από τρέξιμο είναι νέος στην εποχή μας.

Αν διαβάσει κανείς λαογραφία και μυθολογία,

οποιοδήποτε είδος μύθου, οποιοδήποτε είδος θρύλου,

το τρέξιμο πάντα συσχετίζεται

με την ελευθερία την ζωτικότητα την νεανικότητα και την αιώνια δύναμη.

Μόνο στην δικιά μας εποχή

το τρέξιμο έχει συσχετιστεί με τον φόβο και τον πόνο.

Ο Τζερόνιμο έλεγε

"Οι μοναδικοί μου φίλοι είναι τα πόδια μου. Εμπιστεύομαι μόνο τα πόδια μου."

Και αυτό επειδή σε ένα τρίαθλο των Απάτσι

έπρεπε να τρέξεις 50 μίλια μεσα στην έρημο,

να εμπλακείς σε μάχη σώμα με σώμα, να κλέψεις μερικά άλογα

και να γυρίσεις πολεμώντας στο σπίτι.

Ο Τζερόνιμο ποτέ δεν έλεγε, "Ξέρεις κάτι,

ο αχείλειος τένοντάς μου -- Σταματάω. Χρειάζομαι μία εβδομάδα ξεκούρασης"

ή "Πρέπει να πάω για προπόνηση.

Δεν έκανα yoga. Δεν είμαι έτοιμος."

Οι άνθρωποι έτρεχαν όλη την ώρα.

Είμαστε εδώ σήμερα. Έχουμε την ψηφιακή τεχνολογία.

Όλη μας η επιστήμη έρχεται από το γεγονός

ότι οι πρόγονοί μας μπορούσαν

να κάνουν κάτι αξιοσημείωτο κάθε μέρα,

το οποίο ήταν απλώς να βασίζονται στα γυμνά τους πέλματα και πόδια

για να τρέξουν μεγάλες αποστάσεις.

Οπότε, πώς θα επιστρέψουμε πάλι σε αυτό;

Θα έλεγα ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι

να ξεφορτωθούμε όλες τις συσκευασίες, όλες τις εκτπώσεις, και όλο το μάρκετινγκ.

Ξεφορτωθείτε όλα τα καταραμένα παπούτσια τρεξίματος.

Σταματήστε να επικεντρώνεστε σε αστικούς μαραθώνιους,

στους οποίους, άμα κάνετε τέσσερις ώρες, τα πάτε χάλια.

Άμα κάνετε 3.59.59 είστε καταπληκτικοί

επειδή έχετε τα προσόντα για άλλο αγώνα.

Πρέπει να ξαναβρούμε την αίσθηση παιχνιδιού και ευτυχίας

και, θα λεγα, γύμνιας

που έκανε τους Τάραχουμαρα

έναν από τους πιο υγιείς και γαλήνιους πολιτισμούς στην εποχή μας.

Και ποιο είναι το κέρδος; Και τι έγινε;

Για να κάψεις το Χέιγκεν-Ντατς της προηγούμενης νύχτας;

Αλλά ίσως υπάρχει και άλλο ώφελος.

Χωρίς να γίνομαι υπερβολικός,

φανταστείτε ένα κόσμο

όπου όλοι θα μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους

και να ασχοληθούν με το είδος της άσκησης

που θα τους κάνει πιο χαλαρούς, πιο ήρεμους,

πιο υγιείς,

θα διώξει το στρες --

όπου δεν επιστρέφεις στο γραφείο σου σαν μαινόμενος ταύρος,

όπου δεν επιστρέφεις σπίτι με το στρες στις πλάτες σου.

Ίσως υπάρχει κάτι ανάμεσα στο ποιοι είμαστε σήμερα

και στο τι ήταν πάντα οι Τάραχουμαρα.

Δεν λέω να επιστρέψουμε πίσω στο Κόππερ Κάνυονς

και να ζήσουμε με καλαμπόκι και σιτάρι, που είναι η προτεινόμενη δίαιτα των Τάραχουμαρα,

αλλά ίσως υπάρχει κάτι ενδιάμεσα.

Και αν το βρούμε,

ίσως υπάρχει ένα μεγάλο βραβείο Νόμπελ εκεί έξω.

Επειδή αν κάποιος μπορούσε να βρει έναν τρόπο

να επαναφέρει αυτή τη φυσική ικανότητα

που όλοι απολαμβάναμε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της ύπαρξής μας,

που όλοι απολαμβάναμε περίπου μέχρι το 1970,

τα ωφέλη, κοινωνικά και φυσικά

και πολιτικά και πνευματικά,

θα μπορούσε να είναι καταπληκτικό.

Αυτό που παρατηρώ σήμερα είναι μία αναπτυσσόμενη υποκουλτούρα

από ξυπόλυτους δρομείς, ανθρώπους που ξεφορτώθηκαν τα παπούτσια τους.

Και αυτό που βρήκαν καθολικά είναι πως

όταν ξεφορτώνεσαι τα παπούτσια, ξεφορτώνεσαι το στρες,

ξεφορτώνεσαι τους τραυματισμούς και τις παθήσεις.

Και αυτό που βρίσκεις είναι κάτι που

οι Τάραχουμαρα ήξεραν για πάρα πολύ καιρό,

ότι αυτό μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστικό.

Είχα την ίδια εμπειρία προσωπικά και γω.

Ήμουν τραυματισμένος όλη μου τη ζωή, και στα 40 μου ξεφορτώθηκα τα παπούτσια μου

και μαζί τους οι παθήσεις που σχετίζονταν με το τρέξιμο.

Ελπίζω πως είναι κάτι από το οποίο μπορούμε όλοι να επωφεληθούμε.

Και εκτιμώ το γεγονός ότι ακούσατε την ιστορία. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)