Vandaag de dag zijn er op deze planeet zo'n 50 steden die meer dan 5 miljoen mensen tellen. Ik ga met jullie het verhaal delen van één zo'n stad; een stad met 7 miljoen mensen, maar slechts een tijdelijke megastad, een vergankelijke megastad. Dit is een stad die gebouwd is voor een religieus hindoeïstisch festival, genaamd Kumbh Mela, dat om de 12 jaar doorgaat, met kleinere edities om de 4 jaar, en plaatsvindt bij de samenvloeiing van de Ganges en de Yamuna in India. Voor dit festival komen zo'n 100 miljoen mensen samen. De reden waarom zoveel mensen hier samenkomen, is omdat de hindoes geloven dat -- tijdens het festival, met zijn cyclus van 12 jaar -- als je een bad neemt aan de samenvloeiing van deze twee grote rivieren, je bevrijd wordt van wedergeboorte. Het is een zeer interessant idee, je wordt verlost van het leven zoals we het kennen. En dit spreekt deze miljoenen aan. En een gehele megastad wordt gebouwd om hen onderdak te bieden. Zeven miljoen mensen leven er voor 55 dagen en de andere 100 miljoen gaan op bezoek. Dit zijn beelden van dezelfde plek die we namen gedurende de 10 weken die nodig zijn om de stad op te bouwen. Na de monsoen, wanneer het water van deze rivieren zich begint terug te trekken en de zandbanken tevoorschijn komen, ontstaat het bouwterrein voor de stad. En tegen 15 januari -- tussen 15 oktober en 15 januari -- onstaat er een gehele stad. Een stad die onderdak geeft aan 7 miljoen mensen. Wat fascinerend is, is dat deze stad alle kenmerken heeft van een echte megastad: er wordt een rooster gebruikt om de stad te ontwerpen. Het stadsplan is een rooster en elke straat in deze stad overbrugt de rivier met behulp van een pontonbrug. Ongelooflijk flexibel, want als er buitenseizoense stortbui is of de rivier verandert van koers dan blijft het stadsplan intact; de stad schikt zich naar dit landschap dat zeer veranderlijk kan zijn. Het bootst ook alle soorten van fysieke of sociale infrastructuur na. Waterbevoorrading, riolering, elektriciteit, er zijn 1.400 beveiligingscamera's die worden gebruikt voor de veiligheid door een compleet station dat wordt opgezet. Maar ook sociale infrastructuur, zoals klinieken, ziekenhuizen, verschillende gemeenschapsdiensten, die ervoor zorgen dat dit werkt zoals een echte megastad. 10.500 straatvegers worden in dienst genomen door de stad. Er is een bestuurssysteem, een Mela Adhikari -- de commissaris van het festival -- die ervoor zorgt dat het land wordt toegewezen... Er zijn allerlei systemen die ervoor zorgen dat de stad en de mobiliteit efficiënt werken Weet je, het was de properste en meeste efficiënte Indiase stad waar ik ooit gewoond heb. (Gelach) En zo ziet ze eruit in vergelijking met Manhattan: 30 vierkante kilometer, dat is de schaal van de stad. En dit is geen informele stad of pop-up stad. Dit is een formele stad, dit is een staatsonderneming, de overheid regelt dit. In de huidige wereld met neoliberalisme en kapitalisme, waarin de overheid zich van de volledige verantwoordelijkheid heeft ontdaan om steden te bouwen en te ontwerpen, is dit een verbluffend project. Het is een doelbewuste, intentionele stad, een formele stad. En het is een stad die de grond maar lichtjes beroert. Ze rust op de banken van deze rivieren. En ze laat heel weinig sporen na. Er zijn geen fundamenten, de gehele stad wordt met textiel gebouwd. Het is ook opvallend dat er vijf materialen worden gebruikt om deze nederzetting te bouwen voor zeven miljoen mensen: bamboepalen van zo'n 2,5 meter, touw of koord, nagels of schroeven en materiaal om te bedekken. Dit kan met golfplaten, textiel of plastiek. En deze materialen worden samengevoegd om iets op te bouwen. Het is een soort knutselkit. En het wordt overal gebruikt: van een kleine tent, waar misschien 5 à 6 mensen of een familie verblijven, tot tempels waar 500, soms zelfs 1000 mensen binnen kunnen. En deze knutselkit, en de inbeelding van deze stad, maken het mogelijk om gedemonteerd te worden. En zo, op het einde van het festival, binnen de week, wordt de gehele stad gedemonteerd. Dit zijn opnieuw beelden van dezelfde plek. En de bouwgrond gaat terug naar de rivier, wanneer het water weer stijgt door de moesson. En het is dit idee van een knutselkit dat deze demontage mogelijk maakt, evenals het hergebruik van dit materiaal. Zo gaan de elektriciteitspalen naar nabijgelegen kleine dorpjes, de pontons worden gebruikt in kleine steden, al het materiaal wordt hergebruikt. Fascinerend, het is geweldig. Of je het Hindugeloof nu aanhangt of niet, dit is een prachtig voorbeeld, waardig om over na te denken. Hier investeren mensen enorm veel energie en verbeelding, wetende dat de stad herroepen zal worden, dat ze gedemonteerd zal worden, dat ze zal verdwijnen, dat het de vluchtige megastad is. En ze heeft ons diepgaande lessen te leren. Lessen over hoe we de grond lichtjes kunnen raken, over omkeerbaarheid, over demontage. Vrij indrukwekkend. En weet je, wij zijn, als mensen, geobsedeerd met permanentie. We verzetten ons tegen verandering. Het is een impuls die we allemaal hebben. En we werken verandering tegen ondanks het feit dat verandering misschien de enige constante is in ons leven. Alles heeft een vervaldatum, zelfs Ruimteschip Aarde, onze planeet. Dus wat kunnen we leren van dit soort nederzettingen? Burning Man, uiteraard veel kleiner, maar omkeerbaar. Of de duizenden markten om te handelen die overal ter wereld verschijnen in Azië, Latijns-Amerika, Afrika, en deze in Mexico, waar het parkeerterrein opgefleurd wordt in de weekends met zo'n 50.000 verkopers, maar volgens een tijdelijke cyclus. De boerenmarkt in Amerika: het is een prachtig verschijnsel, creëert een nieuwe chemie, breidt de ruimtemarge uit die niet of niet effeciënt gebruikt wordt, zoals parkeerterreinen bijvoorbeeld. In mijn eigen stad, Mumbai, waar ik werk als architect en planner, zie ik dit in het alledaagse landschap. Ik noem dit de Kinetische Stad. Het beweegt zoals een levend mechanisme, het is niet statisch. Het verandert elke dag, volgens soms voorspelbare cycli. Zo'n zes miljoen mensen leven in dit soort tijdelijke nederzettingen. Zoals, jammer genoeg, vluchtelingenkampen, de sloppenwijken van Mumbai, de favela's in Latijns-Amerika. Hier is het tijdelijke het nieuwe permanente aan het worden. Hier gaat urbanisme niet over een grootste visie, het gaat om grootse aanpassing. Op straat in Mumbai, tijdens het Ganesh festival, een transformatie. Een gemeenschapshuis wordt gebouwd voor 10 dagen. Bollywood films worden getoond, duizenden komen samen om te dineren en te vieren. Het wordt gemaakt uit papier-maché en gips. Ontworpen om gedemonteerd te worden, en na 10 dagen verdwijnt het in één nacht en keert de straat terug naar de anonimiteit. Of onze prachtige open ruimtes, we noemen ze 'maidans'. En het wordt gebruikt voor dit zeer genuanceerde en moeilijke, boeiende Indiase spel, genaamd cricket, dat, geloof ik, de Britten uitvonden. (Gelach) En 's avonds, gaat een huwelijk door rond het cricketveld -- Merk op, het cricketveld wordt niet betreden, het is heilige grond. (Gelach) Maar hier drinken de clubleden en de bruidsgasten thee via een gemeenschappelijke keuken. En om middernacht, wordt het afgebroken, en wordt de ruimte teruggegeven aan de stad. Hier is urbanisme een elastische toestand. En dus, als we reflecteren over deze vragen, zullen er je vele te binnen schieten. Maar een belangrijke is, zijn we echt, in onze steden, in ons idee over urbanisme permanente oplossingen aan het maken voor tijdelijke problemen? Vergrendelen we grondstoffen in paradigma's waarvan we niet eens weten of ze over een decennium relevant zullen zijn. Dit wordt, denk ik, een interessante vraag die voortkomt uit dit onderzoek. Kijk bijvoorbeeld naar de verlaten shopping centra in Noord-Amerika, in voorstedelijk Noord-Amerika. Handelexperts voorspelden dat in het volgende decennium van de 2000 shopping centra die vandaag bestaan, 50 percent verlaten zal worden. Grote hoeveelheden materiaal, grondstoffen bevattend die weldra niet meer relevant zijn. Of olympische stadia. Steden bouwen deze over de hele wereld elkaar beconcurrerend met enorme middelen, maar na de Spelen, kunnen niet ze vaak geïntegreerd worden in de stad. Zouden dit geen nomadische, opblaasbare structuren kunnen zijn -- we hebben er de technologie voor -- die worden geschonken aan kleinere steden over de hele wereld of in die landen, of die opgeborgen en verhuisd worden voor de volgende Olympische Spelen? Een gigantisch, inefficiënt gebruik van middelen. Zoals een circus. Ik bedoel, stel het je voor zoals een circus, deze prachtige organisatie die vroeger kampeerde in de steden, zette dit mooi, visueel dialoog op@ met de statische stad. En binnenin, de verwondering. Kinderen van allerhande etnische groepen merken elkaar plots op, gekleurde mensen worden zich bewust van anderen, inkomsklassen en culturen en etniciteiten komen allemaal samen rond de verwondering van de arena met dieren en performers. Een nieuwe chemie ontstaat, mensen worden zich bewust van dingen, en dit gaat zo door in de volgende stad. Of de natuur, de stromingen in de natuur, klimaatsverandering, hoe gaan we hier mee om, kunnen we iets meegaander zijn? Kunnen we zachtere stedelijke systemen creëren? Of gaan we de natuur voortdurend uitdagen met zware infrastructuur, wat we al aan het doen zijn, zonder succes? Nu wil ik er niet voor pleiten dat we onze steden moeten maken zoals een circus, ik pleit er niet voor dat steden volledig tijdelijk moeten zijn. Ik maak enkel het verzoek dat we een verandering moeten doorvoeren in ons idee over steden, waar we meer plaats moeten vrijhouden voor gebruik op een tijdelijke basis. Waar we onze middelen efficiënt moeten gebruiken om de houdbaarheidsdatum van onze planeet te verlengen. We moeten cultuur rond stedelijke planning veranderen om te denken aan het tijdelijke, het omkeerbare, het demonteerbare. En dat kan gigantisch zijn in termen van invloed die het zou kunnen hebben op ons leven. Ik denk vaak terug aan de Kumbh Mela die ik bezocht met mijn studenten en onderzocht, en dit was een moment toen de stad gedemonteerd was. Een week na het einde van het festival. Er waren geen sporen. Het gebied wachtte om bedekt te worden met water, om geconsumeerd te worden. En ik ging een hoge priesteres bedanken die ons en mijn studenten geholpen had met ons onderzoek en ons bijstond doorheen dit proces. En ik ging naar haar met veel enthousiasme en ik zei haar hoeveel we hadden geleerd over infrastructuur, de stad, de efficiëntie van de stad, de architectuur, de vijf materialen waaruit de stad bestaat. Ze zag er geamuseerd uit, ze lachte. In ieder geval, leunde ze voorover en legde haar hand op mijn hoofd om me te zegenen. En ze fluisterede in mijn oor, ze zei: 'Voel je gezegend dat Moeder Ganges jullie enkele dagen toeliet om in haar schoot te zitten." Ik heb hier vaak over nagedacht en natuurlijk snapte ik wat ze zei. Ze zei dat steden, mensen, architectuur zullen komen en gaan, maar de planeet zal blijven. Raak ze lichtjes aan, laat zo weinig mogelijk sporen na. En ik denk dat dat een belangrijke les is voor ons als burgers en architecten. En ik denk dat het deze ervaring was die me deed geloven dat tijdelijkheid belangrijker is dan permanentie en grootser dan ons allemaal. Bedankt om te luisteren. (Applaus)