You are a trauma surgeon,
working in the midnight shift
in an inner city emergency room.
A young man is wheeled in before you,
lying unconscious on a gurney.
He's been shot in the leg
and is bleeding profusely.
Judging from the entry and exit wounds,
as well as the amount of hemorrhaging,
the bullet most likely
clipped the femoral artery,
one of the largest
blood vessels in the body.
As the young man's doctor,
what should you do?
Or more precisely,
what should you do first?
You look at the young man's clothes,
which seem old and worn.
He may be jobless, homeless,
lacking a decent education.
Do you start treatment
by finding him a job,
getting him an apartment
or helping him earn his GED?
On the other hand,
this young man has been involved
in some sort of conflict
and may be dangerous.
Before he wakes up,
do you place him in restraints,
alert hospital security or call 911?
Most of us wouldn't do
any of these things.
And instead, we would take
the only sensible
and humane course of action
available at the time.
First, we would stop the bleeding.
Because unless we stop the bleeding,
nothing else matters.
What's true in the emergency room
is true for cities all around the country.
When it comes to urban violence,
the first priority is to save lives.
Treating that violence
with the same urgency
that we would treat
a gunshot wound in the ER.
What are we talking about
when we say "urban violence"?
Urban violence is the lethal
or potentially lethal violence
that happens on the streets of our cities.
It goes by many names:
street violence, youth violence,
gang violence, gun violence.
Urban violence happens
among the most disadvantaged
and disenfranchised among us.
Mostly young men,
without a lot of options or much hope.
I have spent hundreds of hours
with these young men.
I've taught them at a high school
in Washington DC,
where one of my students was murdered.
I've stood across form them
in courtrooms in New York City,
where I worked as a prosecutor.
And finally,
I've gone from city to city
as a policymaker and as a researcher,
meeting with these young men
and exchanging ideas
on how to make our communities safer.
Why should we care about these young men?
Why does urban violence matter?
Urban violence matters,
because it causes more deaths
here in the United States
than any other form of violence.
Urban violence also matters
because we can actually do
something about it.
Controlling it is not the impossible,
intractable challenge
that many believe it to be.
In fact, there are a number
of solutions available today
that are proven to work.
And what these solutions have in common
is one key ingredient.
They all recognize
that urban violence is sticky,
meaning that it clusters together
among a surprisingly small number
of people and places.
In New Orleans, for instance,
a network of fewer than 700 individuals
accounts for the majority
of the city's lethal violence.
Some call these individuals "hot people."
Here in Boston,
70 percent of shootings
are concentrated on blocks and corners
covering just five percent of the city.
These locations
are often known as "hot spots."
In city after city,
a small number of hot people and hot spots
account for the clear majority
of lethal violence.
In fact, this finding
has been replicated so many times
that researchers now call this phenomenon
the law of crime concentration.
When we look at the science,
we see that sticky solutions work best.
To put it bluntly,
you can't stop shootings
if you won't deal with shooters.
And you can't stop killings
if you won't go where people get killed.
Four years ago,
my colleagues and I performed
a systematic meta-review
of antiviolence strategies,
summarizing the results of over 1,400
individual impact evaluations.
What we found, again and again,
was that the strategies
that were the most focused,
the most targeted,
the stickiest strategies,
were the most successful.
We saw this in criminology,
in studies of policing,
gang prevention and reentry.
But we also saw this in public health,
where targeted tertiary
and secondary prevention
performed better than more generalized
primary prevention.
When policymakers focus
on the most dangerous people and places,
they get better results.
What about replacement
and displacement, you might ask.
Research shows that when
drug dealers are locked up,
new dealers step right in,
replacing those that came before.
Some worry that when police focus
on certain locations,
crime will be displaced,
moving down the street
or around the corner.
Fortunately, we know now
that because of the stickiness phenomenon,
the replacement and displacement effects
associated with these sticky strategies
are minimal.
It takes a lifetime of trauma
to create a shooter
and decades of disinvestment
to create a hot spot.
So these people and places
don't move around easily.
What about root causes?
Isn't addressing poverty or inequality
or lack of opportunity
the best way to prevent violence?
Well, according to the science,
yes and no.
Yes, in that high rates of violence
are clearly associated
with various forms of social
and economic disadvantage.
But no, in that changes in these factors
do not necessarily result
in changes in violence,
especially not in the short run.
Take poverty, for instance.
Meaningful progress on poverty
will take decades to achieve,
while poor people need and deserve
relief from violence right now.
Root causes also can't explain
the stickiness phenomenon.
If poverty always drove violence,
then we would expect to see violence
among all poor people.
But we don't see that.
Instead, we can empirically observe
that poverty concentrates,
crime concentrates further still
and violence concentrates most of all.
That is why sticky solutions work.
They work, because they deal
with first things first.
And this is important,
because while poverty
may lead to violence,
strong evidence shows that violence
actually perpetuates poverty.
Here's just one example of how.
As documented by Patrick Sharkey,
a sociologist --
he showed that when poor children
are exposed to violence,
it traumatizes them.
It impacts their ability to sleep,
to pay attention, to behave and to learn.
And if poor children can't learn,
then they can't do well in school.
And that ultimately impacts their ability
to earn a paycheck later in life
that is large enough to escape poverty.
And unfortunately,
in a series of landmark studies
by economist Raj Chetty,
that is exactly what we've seen.
Poor children exposed to violence
have lower income mobility
than poor children who grow up peacefully.
Violence literally traps
poor kids in poverty.
That is why it is so important
to focus relentlessly on urban violence.
Here are two examples of how.
Here in Boston, in the 1990s,
a partnership between cops
and community members
achieved a stunning 63 percent
reduction in youth homicide.
In Oakland, that same strategy
recently reduced nonfatal
gun assaults by 55 percent.
In Cincinnati, Indianapolis
and New Haven,
it cut gun violence by more than a third.
At its simplest,
this strategy simply identifies
those who are most likely to shoot
or be shot,
and then confronts them
with a double message
of empathy and accountability.
"We know it's you
that's doing the shooting.
It must stop.
If you let us, we will help you.
If you make us, we will stop you."
Those willing to change
are offered services and support.
Those who persist
in their violent behavior
are brought to justice
via targeted law enforcement action.
In Chicago, another program
uses cognitive behavioral therapy
to help teenage boys
manage difficult thoughts and emotions,
by teaching them how to avoid
or mitigate conflicts.
This program reduced violent
crime arrests among participants
by half.
Similar strategies have reduced
criminal reoffending
by 25 to 50 percent.
Now Chicago has launched a new effort,
using these same techniques,
but with those at the highest risk
for gun violence.
And the program is showing
promising results.
What's more,
because these strategies
are so focused, so targeted,
they tend not to cost much
in absolute terms.
And they work with the laws
already on the books today.
So that's the good news.
We can have peace in our cities,
right now,
without big budgets
and without new laws.
So why hasn't this happened yet?
Why are these solutions still limited
to a small number of cities,
and why do they struggle,
even when successful,
to maintain support?
Well, that's the bad news.
The truth is, we have not been very good
at organizing our efforts
around this phenomenon of stickiness.
There are at least three reasons
why we don't follow the evidence
when it comes to urban violence reduction.
And the first, as you might expect,
is politics.
Most sticky solutions don't conform
to one political platform or another.
Instead, they offer
both carrots and sticks,
balancing the promise of treatment
with the threat of arrest,
combining place-based investment
with hot-spots policing.
In other words,
these solutions are both soft and tough
at the same time.
Because they don't line up neatly
with the typical talking points
of either the Left or the Right,
politicians won't gravitate to these ideas
without some education,
and maybe even a little pressure.
It won't be easy,
but we can change the politics
around these issues
by reframing violence
as a problem to be solved,
not an argument to be won.
We should emphasize evidence
over ideology
and what works versus what sounds good.
The second reason why we don't
always follow the evidence
is the somewhat complicated nature
of these solutions.
There is an irony here.
What are the simplest ways
to reduce violence?
More cops.
More jobs.
Fewer guns.
These are easy to spell out,
but they tend not to work
as well in practice.
While on the other hand,
research-based solutions
are harder to explain,
but get better results.
Right now, we have a lot of professors
writing about violence
in academic journals.
And we have a lot of people
keeping us safe out on the street.
But what we don't have
is a lot of communication
between these two groups.
We don't have a strong bridge
between research and practice.
And when research
actually does inform practice,
that bridge is not built by accident.
It happens when someone takes the time
to carefully explain
what the research means,
why it's important
and how it can actually
make a difference in the field.
We spend plenty of time creating research,
but not enough breaking it down
into bite-sized bits
that a busy cop or social worker
can easily digest.
It may be difficult
to acknowledge or accept,
but race is the third and final reason
why more has not been done
to reduce violence.
Urban violence concentrates
among poor communities of color.
That makes it easy for those of us
who don't live in those communities
to ignore the problem
or pretend it's not ours to solve.
That is wrong, of course.
Urban violence is everyone's problem.
Directly or indirectly,
we all pay a price
for the shootings and killings
that happen on the streets of our cities.
That is why we need to find new ways
to motivate more people
to cross class and color lines
to join this struggle.
Because these strategies
are not resource-intensive,
we don't need to motivate
many new allies --
we just need a few.
And we just need them to be loud.
If we can overcome these challenges
and spread these sticky solutions
to the neighborhoods that need them,
we could save thousands of lives.
If the strategies
I've discussed here today
were implemented right now
in the nation's 40 most violent cities,
we could save over 12,000 souls
over the next eight years.
How much would it cost?
About 100 million per year.
That might sound like a lot,
but in fact, that figure represents
less than one percent
of one percent
of the annual federal budget.
The Defense Department
spends about that much
for a single F-35 fighter jet.
Metaphorically, the treatment is the same,
whether it's a young man
suffering from a gunshot wound,
a community riddled with such wounds,
or a nation filled with such communities.
In each case, the treatment,
first and foremost,
is to stop the bleeding.
I know this can work.
I know it, because I've seen it.
I've seen shooters put down their guns
and devote their lives
to getting others to do the same.
I've walked through housing projects
that were notorious for gunfire
and witnessed children playing outside.
I've sat with cops and community members
who used to hate one another,
but now work together.
And I've seen people
from all walks of life,
people like you,
finally decide to get involved
in this struggle.
And that's why I know that together,
we can and we will
end this senseless slaughter.
Thank you.
(Applause)
أنت جراح طوارئ
تعمل في مناوبة منتصف الليل
في غرفة طوارئ داخل المدينة.
شاب يُجر أمامك،
غائب عن الوعي ملقى على نقالة.
أصيب بعيار ناري في قدمه وينزف بشدة.
بالحكم على مداخل ومخارج الجروح،
وكمية النزيف،
لابد أن الرصاصة قطعت الشريان الفخذي،
أحد أكبر الأوعية الدموية في الجسم.
بصفتك طبيباُ شاباُ، ماذا يجب أن تفعل؟
أو بشكل أدق، ماذا تفعل أولاً؟
تنظر إلى ثياب الشاب،
والتي تبدو قديمة ومهترئة.
قد يبدو عاطل عن العمل ومشرد،
لا يحصل على تعليم جيد.
هل تبدأ العلاج بإيجاد وظيفة له،
إيجاد شقة له،
أو تساعده باجتياز اختبار التعليم العام؟
من الناحية الأخرى،
هذا الشاب متورط بخلاف من نوع ما
وقد يكون خطيراً.
قبل الإفاقة،
هل تضعه في قيود،
تبلغ أمن المستشفى أو تتصل بـ911؟
معظمنا لن يفعل أياً من هذه الأشياء.
بدلاً من ذلك، سنقوم بالخيار الوحيد المنطقي
والإنساني المتاح الآن.
أولاً، سنوقف النزيف.
لأنه ما لم نوقف النزيف،
لا شيء آخر يكون له قيمة.
ما هو صحيح في غرفة الطوارئ
هو صحيح في كل أنحاء الدولة.
عندما يتعلق الموضوع بالعنف الحضري،
الأولوية لإنقاذ الأرواح.
معالجة ذلك العنف بنفس السرعة
التي نعالج بها جرح عيار ناري
في غرفة الطوارئ.
ما الذي نتحدث عنه عندما
نقول "العنف الحضري"؟
العنف الحضري هو العنف القاتل
أو المحتمل أن يكون قاتلاً
والذي يحدث في شوارع مدننا،
له عدة مسميات:
عنف الشارع، عنف الشباب،
عنف العصابات، عنف الأسلحة.
يحدث العنف الحضري
بين الأكثر احتياجاً والأكثر حرماناً بيننا.
غالباً بين الشباب،
من ليس لديهم الكثير من الخيارات أو الأمل.
أمضيت المئات من الساعات مع هؤلاء الشباب.
درّستهم في المدرسة الثانوية
في واشنطن العاصمة،
حيث قُتل أحد طلابي.
وقفت في مواجهتهم في المحاكم
في مدينة نيويورك،
حيث عملت مدعياً عاماً.
وأخيراً،
تنقلت بين مدينة ومدينة كواضع سياسات وباحث،
أقابل هؤلاء الشباب
ونتبادل الأفكار حول
كيفية جعل مجتمعاتنا أكثر أمناً.
لماذا يجدر بنا الاهتمام بهؤلاء الشباب؟
لماذا العنف الحضري مهم؟
العنف الحضري مهم،
لأنه يسبب وفيات أكثر
هنا في الولايات المتحدة
من أي شكل آخر من العنف.
العنف الحضري مهم أيضاً
لأننا في الحقيقة نستطيع القيام بشيء تجاهه.
السيطرة عليه ليس التحدي
المستحيل أو المستعصي
الذي يعتقده الكثيرون.
في الحقيقة،
هناك عدد من الحلول المتاحة اليوم
أثبتت فعاليتها.
وما تشترك به هذه الحلول
هو مكون أساسي واحد.
كلها تعرف العنف الحضري على أنه شائك،
بمعنى أنه يتراكم
بين عدد قليل من الأماكن أو الأشخاص.
في نيو أورليانز، على سبيل المثال،
شبكة أقل من 700 شخص
مسؤولة عن معظم العنف القاتل في المدينة.
البعض يسميهم بـ"الأشخاص المثيرون للمشاكل."
هنا في بوسطن،
70% من إطلاق النار
مركزة في أحياء وزوايا
تغطي فقط 5% من المدينة.
هذه المواقع تسمى عادة بـ"بؤر التوتر"
في مدينة تلو الأخرى،
عدد قليل من الأشخاص المثيرون
للمشاكل وبؤر التوتر
مسؤولة عن الغالبية الواضحة
من العنف القاتل.
في الحقيقة، هذه النتيجة
تكررت الكثير من المرات
لدرجة أن الباحثين يسمونها الآن
قانون تراكم الجريمة.
عندما ننظر للعلم،
نجد أن الحلول اللزجة هي أفضل شيء.
لتوضيح الأمر،
لن تستطيع إيقاف إطلاق النار
إن لم ترد التعامل مع مطلقي النار.
ولن تستطيع إيقاف القتل
إن لم ترد الذهاب لأماكن قتل الناس.
منذ أربع سنوات،
أجريت أنا وزملائي تحليلاُ تجميعياً منهجياً
لاستراتيجيات مواجهة العنف،
ملخصين نتائج أكثر من 1,400
تقييم للمؤثرات الفردية.
ما وجدناه، مراراً وتكراراً،
أن الاستراتيجيات التي كانت مركّزة أكثر،
موجهة أكثر،
الأكثر إزعاجاً،
كانت الأكثر نجاحاً.
وجدنا هذا في علم الجرائم،
في دراسات أعمال الشرطة
ومكافحة العصابات وإعادة الدخول لها.
لكنا وجدنا هذا أيضاً في الصحة العامة،
حيث الوقاية الثانوية والثالثة
أدث بشكل أفضل من الوقاية الأولية العامة.
عندما يركز صناع القرار
على أكثر الأماكن والأشخاص خطراً،
يحصلون على نتائج أفضل.
قد تتساءلون ماذا عن الاستبدال والإحلال.
أظهرت الأبحاث أنه
عندما يحبس مروجو المخدرات،
يأتي مروجون جدد مستبدلين من قبلهم.
يخشى البعض أنه عندما تركز
الشرطة في مواقع معينة،
سوف تنزح الجريمة،
تنتقل في الشارع أو الشوارع المجاورة.
لحسن الحظ، نحن نعلم الآن
أنه بسبب ظاهرة الالتصاق،
آثار الاستبدال والإزاحة
المرتبطة بهذه الاستراتيجيات اللزجة
هي الحد الأدنى.
يستغرق الأمر فترة من الصدمات لخلق قاتل
وعقوداً من عدم الاستثمار لخلق بؤرة توتر.
لذلك هؤلاء الناس والأماكن
لا يتنقلون بسهولة.
ماذا عن الأسباب الجذرية؟
أليس معالجة الفقر أو عدم المساواة
أو قلة الفرص
أفضل طريقة لمنع العنف؟
حسناً، وفقاً للعلم،
نعم ولا.
نعم، ترتبط بوضوح في ارتفاع معدلات العنف
مع أشكال مختلفة من المساوئ
الاجتماعية والاقتصادية.
ولكن لا، في هذه التغييرات
في ظل هذه العوامل
لا يؤدي بالضرورة لتغيرات في العنف،
لا سيما في المدى القصير.
خذ الفقر على سبيل المثال.
تحقيق تقدم هادف بشأن الفقر سيستغرق عقوداً،
بينما يحتاج الفقراء ويستحقون
الإغاثة من العنف الآن.
لا يمكن للأسباب الجذرية أيضاً
تفسير ظاهرة الالتصاق.
إذا كان الفقر يقود العنف دائماً،
عندها نتوقع رؤية العنف بين جميع الفقراء.
لكننا لا نرى ذلك.
بدلاً من ذلك، يمكننا أن نلاحظ تجريبياً
أن الفقر يتركز،
تتركز الجريمة أبعد من ذلك
ويتركز العنف أكثر من أي شيء آخر.
هذا هو السبب في نجاح الحلول اللزجة.
ينجح، لأنهم يتعاملون
مع الأشياء الأولى أولاً.
وهذا مهم،
لأنه بينما قد يؤدي الفقر إلى العنف،
تظهر أدلة قوية أن العنف
في الواقع يديم الفقر.
إليك مثال واحد فقط على كيفية ذلك.
كما وثّق باتريك شاركي،
عالم اجتماع -
أظهر أنه عندما يتعرض
الأطفال الفقراء للعنف،
يصدمهم.
وذلك يؤثر على قدرتهم على النوم،
الانتباه والتصرف والتعلم.
وإذا لم يستطع الأطفال الفقراء التعلم،
لا يمكنهم الأداء جيداً في المدرسة.
وهذا يؤثر في النهاية على قدرتهم
لكسب العيش لاحقاً
بما يكفي للهروب من الفقر.
ولسوء الحظ، في سلسلة من الدراسات التاريخية
قام بها الاقتصادي راج شيتي،
هذا ما رأيناه تماماً.
الأطفال الفقراء الذين يتعرضون
للعنف لديهم دخل أقل
من الأطفال الفقراء الذين يكبرون بسلام.
يحبس العنف حرفياً
الأطفال الفقراء في الفقر.
هذا هو سبب أنه من المهم للغاية التركيز
بلا هوادة على العنف الحضري.
هنا مثالان لكيفية ذلك.
هنا في بوسطن، في التسعينيات،
حققت الشراكة بين رجال
الشرطة وأعضاء المجتمع
نتائج مذهلة للحد من جرائم قتل
الشباب بنسبة 63%.
خفضت نفس الاستراتيجية في أوكلاند
مؤخراً الهجمات غير المميتة
بالأسلحة النارية بنسبة 55%.
في سينسيناتي وإنديانابوليس ونيو هافن،
قل العنف المسلح بأكثر من الثلث.
وفي أبسط الأحوال،
تحدد هذه الاستراتيجية ببساطة
من هم على الأرجح معرضون لإطلاق النار
أو يتم إطلاق النار عليهم،
ثم يواجهونهم برسالة مزدوجة
من التعاطف والمساءلة.
"نحن نعلم أنه أنت من يقوم بإطلاق النار.
وذلك يجب أن يتوقف.
إذا سمحت لنا، سنساعدك.
إذا تجاوزتنا، سنوقفك".
يقدم للراغبين في التغيير الخدمات والدعم.
أولئك الذين يصرون على سلوكهم العنيف
يتم تقديمهم للعدالة عبر الإجراءات
المعنية بإنفاذ القانون.
في شيكاغو، يستخدم برنامج آخر
العلاج السلوكي المعرفي
لمساعدة المراهقين
لإدارة الأفكار والمشاعر الصعبة،
من خلال تعليمهم كيفية تجنبها
أو تخفيف النزاعات.
قلل هذا البرنامج من اعتقالات
جرائم العنف بين المشاركين
إلى النصف.
وخفضت استراتيجيات مماثلة
عودة الإجرام الجنائي
من 25% إلى 50%.
الآن أطلقت شيكاغو جهداً جديداً،
باستخدام نفس التقنيات،
ولكن مع أولئك الأكثر عرضة
للعنف باستخدام السلاح.
ويُظهر البرنامج نتائج واعدة.
وعلاوة على ذلك،
لأن هذه الاستراتيجيات
مركزة جداً ومستهدفة جداً،
لا يميلون إلى أن يتكلفوا الكثير
بالأرقام المطلقة.
ويعملون مع القوانين الموجودة بالفعل اليوم.
إذن هذه هي الأخبار الجيدة.
يمكننا أن نحقق السلام في مدننا،
الآن،
بدون ميزانيات كبيرة
وبدون قوانين جديدة.
فلماذا لم يحدث هذا بعد؟
لماذا لا تزال هذه الحلول محدودة
إلى عدد قليل من المدن،
ولماذا يكافحون، حتى عندما تنجح،
للحفاظ على الدعم؟
حسناً، هذه هي الأخبار السيئة.
الحقيقة هي أننا لم نكن جيدين
في تنظيم جهودنا
حول ظاهرة الالتصاق هذه.
هناك ثلاثة أسباب على الأقل
لماذا لا نتبع الأدلة
عندما يتعلق الأمر بالحد من العنف الحضري.
والأول: كما قد تتوقع،
السياسة.
لا تتوافق معظم الحلول اللاصقة
مع كل برنامج سياسي.
بدلاً من ذلك، يقومون بكلٍ
من الترغيب والترهيب،
موازنة بين وعد العلاج
مع التهديد بالاعتقال،
الجمع بين الاستثمار المحلي
مع حفظ أمن بؤر التوتر.
بعبارات أخرى،
هذه الحلول ناعمة وصعبة
في نفس الوقت.
لأنهم لا يصطفون بدقة
مع نقاط الحديث النموذجية
سواء مع اليسار أو اليمين،
لن ينجذب السياسيون إلى هذه الأفكار
بدون بعض التعليم،
وربما حتى القليل من الضغط.
لن يكون الأمر سهلاً،
لكن يمكننا تغيير السياسة حول هذه القضايا
بإعادة تأطير العنف كمشكلة يجب حلها،
ليست بحجة للفوز.
يجب أن نبرز الأدلة على الإيديولوجية
وما ينجح مقابل ما يبدو جيداً.
السبب الثاني لعدم اتباعنا الدليل دائماً
هي الطبيعة المعقّدة إلى حد ما
من هذه الحلول.
هناك مفارقة هنا.
ما هي أبسط الطرق للحد من العنف؟
المزيد من رجال الشرطة.
المزيد من الوظائف.
القليل من الأسلحة.
من السهل تحديد ذلك،
لكنها تميل إلى عدم النجاح
من الناحية العملية.
بينما من الناحية الأخرى،
حلول قائمة على البحث يصعب شرحها،
لكن نتائجها أفضل.
الآن، لدينا الكثير من الأساتذة
يكتبون عن العنف في المجلات الأكاديمية.
ولدينا الكثير من الناس
يبقونا بأمان في الشارع.
لكن ما ليس لدينا
هو الكثير من التواصل بين هاتين المجموعتين.
ليس لدينا جسر قوي بين البحث والممارسة.
وعندما يكون البحث فعلاً أبلغ الممارسة،
لم يتم بناء هذا الجسر عن طريق الصدفة.
هذا يحدث عندما يأخذ شخص ما الوقت
للشرح بعناية ماذا يعني البحث،
لماذا هو مهم
وكيف يمكن فعلاً إحداث فرق في المجال.
نقضي الكثير من الوقت في إجراء البحوث،
ولكن ليس بما فيه الكفاية لتقسيمها
إلى أجزاء صغيرة
لتمكن الشرطي المنشغل أو الأخصائي
الاجتماعي من هضمها بسهولة.
ربما يكون من الصعب الاعتراف أو القبول،
لكن العرق هو السبب الثالث والأخير
لعدم عمل المزيد للحد من العنف.
يتركز العنف الحضري
بين المجتمعات الفقيرة الملونة.
هذا يجعل من السهل بالنسبة للذين
لا يعيشون في تلك المجتمعات
أن يتجاهلوا المشكلة
أو التظاهر بأنه ليس علينا حلها.
هذا خطأ بالطبع.
العنف الحضري مشكلة الجميع.
بطريقة مباشرة أو غير مباشرة،
ندفع جميعاً الثمن لإطلاق النار والقتل
التي يحدث في شوارع مدننا.
لهذا السبب نحن بحاجة لإيجاد طرق جديدة
لتحفيز المزيد من الناس
لتجاوز حدود الطبقية واللون
للانضمام إلى هذا النضال.
لأن هذه الاستراتيجيات
ليست كثيفة الاستخدام للموارد،
لسنا بحاجة إلى تحفيز
العديد من الحلفاء الجدد -
نحن فقط بحاجة إلى القليل.
ونريدهم فقط أن يكونوا صاخبين.
إذا استطعنا التغلب على هذه التحديات
ونشر هذه الحلول اللزجة
إلى الأحياء التي تحتاجها،
يمكننا إنقاذ آلاف الأرواح.
إذا كانت الاستراتيجيات التي ناقشتها اليوم
تم تنفيذها الآن في الـ40 مدينة
الأكثر عنفاً في البلاد،
سنتمكن من إنقاذ أكثر من 12,000 نفس
على مدى السنوات الثمان التالية.
كم ستكلف؟
حوالي 100 مليون سنوياً.
قد يبدو هذا كثيراً،
ولكن في الواقع، يمثل هذا الرقم أقل من 1%
من 1% من الميزانية الفيدرالية السنوية.
تنفق وزارة الدفاع هذا المبلغ
لطائرة مقاتلة واحدة F-35.
مجازياً، العلاج هو نفسه،
سواء كان شاباً يعاني من جرح بعيار ناري،
مجتمع مليء بهذه الجروح،
أو أمة مليئة بمثل هذه المجتمعات.
في كل حالة، العلاج، أولاً قبل كل شيء،
هو وقف النزيف.
أعلم أن هذا يمكن أن ينجح.
أعلم ذلك، لأنني رأيته.
رأيت مطلقي نار يضعون أسلحتهم
ويكرسون حياتهم لجعل الآخرين
يفعلون نفس الشيء.
لقد مررنا بمشاريع الإسكان
التي اشتهرت بإطلاق النار
وشهدت أطفالاً يلعبون في الخارج.
جلست مع رجال شرطة وأفراد مجتمع
كانوا يكرهون بعضهم البعض،
ولكن الآن يعملون معاً.
ورأيت أشخاصاً من كل نواحي الحياة،
أناس مثلكم،
قرروا أخيراً المشاركة في هذا الصراع.
ولهذا السبب أعرف ذلك أننا معاً،
نستطيع وسنقوم بإنهاء هذه المذبحة
التي لا معنى لها.
شكراً لكم.
(تصفيق)
نەشتەرگەری فریاکەوتنیت،
شەفتی شەوانی ژوورێکی فریاکەوتنی
ناوەوەی شارێکت هەیە.
پیاوێکی گەنج ئەهێنرێتە بەردەمت،
بێهۆش پاڵکەوتووە.
فیشەکێک نراوە بە قاچییەوە و
خوێنێکی زۆری لێئەڕوات.
بەپێی برینی چوون و دەرچوون بێت
هەروەها بەپێی بڕی خوێنبەربوونەکە،
ئەگەری زۆرە فیشەکەکە
بەر خوێنبەری ڕان کەوتبێت،
یەکێک لە گەورەترین بۆرییەکانی خوێنی لەش.
وەک پزیشکی پیاوە گەنجەکە
پێویستە چی بکەیت؟
یان وردتر بڵێین،
ئەبێ یەکەم شت چی بکەیت؟
سەیری جلەکانی پیاوە گەنجەکە ئەکەیت،
کە لە کۆن و دڕاو ئەچێت.
لەوانەیە بێکار، بێ ماڵبێت،
خوێندنێکی شایستەی نەبووبێت.
دەست ئەکەیت بە چارەسەرکردنی
بە دۆزینەوەی کار بۆی،
گرتنی ئەپارتمانێک بۆی
یان یارمەتی ئەیەیت
لە تاقیکردنەوەی ئامادەیی دەرچێت؟
لەلایەکی تریش،
ئەم پیاوە تێوەگلاوە لە جۆرێک
لە پێکدادان و
لەوانەیە کەسێکی مەترسیدار بێت.
پێش ئەوەی هەستێت،
دەست و قاچی ئەبەستیتەوە،
ئاسایشی نەخۆشخانە ئاگادار ئەکەیتەوە
یان فریاکەوتن بانگ ئەکەیت؟
هیچ کامێک لە ئێمە هیچ یەکێک
لەمانە ناکەین. و
لەجیاتی ئەوە، تەنیا ڕێگای ژیرانە و
مرۆڤانە ئەگرینە بەر کە لەوکاتەیا
بەردەستە بۆمان.
یەکەم، خوێنبەربوونەکە ئەوەستێنین.
چونکە ئەگەر خوێنبەربوونەکە نەوەستێنین،
هیچ شتێکی تر گرنگ نابێت.
ئەوەی ڕاستە بۆ ژووری فریاکەوتن
ڕاستە بۆ هەموو شارەکانی وڵاتەکە.
کاتێک یەتە سەر توندوتیژی ناوشار،
گرنگترین شت ڕزگارکردنی ژیانە.
چارەسەرکردنی توندوتیژییەکە
بە هەمان دەستوبردی
چارەسەرکردنمان بۆ برینی
فیشەکەکە لە ژووری فریاکەوتن.
ئێمە باسی چی ئەکەین
کاتێک ئەڵێین "توندوتیژی ناوشار؟"
توندوتیژی ناوشار توندوتیژییە کوشندەکە
یان کە ئەکرێت کووشندە بێت
کە لەسەر شەقامەکانی شارەکانمان ڕووئەیەن.
چەندین ناوی هەیە:
توندوتیژی سەر شەقام، توندوتیژی گەنجان،
توندوتیژی چەتەکان، توندوتیژی چەک.
توندوتیژی ناو شار
لەنێو ئەوانەدا ڕووئەیات کە مافەکانیان
زەوتکراوە و لە ئازاردان.
بەزۆری پیاوە گەنجەکان،
ئەوانەی هەڵبژاردنی زۆر یان
هیوایەکی وایان نییە لە ژیاندا.
سەدان کاتژمێرم بەسەر بردووە
لەگەڵ ئەم پیاوە گەنجانە.
وانەم پێوتوونەتەوە لە ئامادەیی
لە واشینگتنی پایتەخت،
کە لەوێ یەکێک لە خوێندکارەکانم کوژرا.
بەرامبەریان دانیشتووم لە ژووری دادگایی
لە شاری نیو یۆرک،
کە وەک داواکارێک کارم ئەکرد لێی. و
لە کۆتاییشدا،
لە شارێکەوە چووم بۆ شارێک وەک
پەیڕەو درووستکەرێک یان توێژەرێک،
چاوم بەم پیاوە گەنجانە ئەکەوت و
بیرۆکەم ئاڵوگۆڕ ئەکرد لەسەر ئەوەی
چۆن کۆمەڵگاکان سەلامەتتر بکەن.
بۆچی ئەبێ گرنگی بەم پیاوە گەنجانە بەین؟
بۆچی توندوتیژی ناو شارەکان گرنگە؟
توندوتیژی ناو شارەکان گرنگە،
چونکە دەبێتە هۆی زۆرترین مردن
لێرە لە ویلایەتە یەکگرتووەکان
وەک لە هەر جۆرێکی تری توندوتیژی.
توندوتیژی ناوشاریش بۆیە گرنگە
چونکە ئەتوانین شتێک بکەین لەبارەیەوە.
کۆنترۆڵکردنی ئەو ململانێ مەحاڵە قورسە نییە
کە زۆر کەس لێی ئەڕوانن.
ڕاستییەکەی، ئەمڕۆ ژمارەیەک
چارەسەر بەردەستە
کە سەلمێنراوە سوودی ئەبێت. و
ئەوەی هاوبەشە لەنێوان ئەم چارەسەرانە
پێکهاتەیەکی سەرەکییە.
هەمووی ئەوە ئەزانن
کە توندوتیژی ناوشار لکێنەرە
واتە پێکەوە کۆئەبێتەوە
لەنێو ژمارەیەکی بچووکی
خەڵک و شوێنەکاندا.
لە نیو ئۆرلیانس بۆ نموونە،
تۆڕێکی کەمتر لە ٧٠٠ کەس
هۆکاری زۆرینەی توندوتیژییە
کووشندەکانی شارەکەن.
هەندێک بەم کەسانە ئەڵێن
"خەڵکە گەرمەکان."
لێرە لە بۆستن،
لەسەدا ٧٠ی تەقەکردنەکان
چڕبوونەتەوە لەناو سووچەکان و تەلارەکانی
تەنیا لەسەدا پێنجی شارەکە پێکدەهێنن.
ئەم شوێنانە زۆر جار
بە "شوێنە گەرمەکان." ناسراون
شار لەدوای شار،
ژمارەیەکی بچووکتری خەڵکی گەرم و
شوێنی گەرم
هۆکاری زۆرینەیەکی ڕوونی
توندوتیژییە کووشندەکانن.
ڕاستییەکەی، ئەم دۆزینەوەیە
چەندین جار لەبەری گیراوەتەوە
کە ئێستا توێژەرەوەکان بەم دیاردەیە ئەڵێن
یاسای چڕبوونەوەی تاوان.
کاتێک سەیری زانستەکە ئەکەین،
ئەبینین چارەسەرە لکێنەکان باشترینن.
قسەلەڕووانە بیڵێین،
ناتوانیت تەقەکردن بووەستێنیت
ئەگەر تەقەکەرەکان چارە نەکەیت.
ناشتوانیت کووشنەکان بووەستێنیت ئەگەر
نەچیت بۆ ئەو شوێنانەی خەڵکی لێئەکوژرێت.
چوار ساڵ لەمەوبەر،
خۆم و هاوپیشەکانم پیاچوونەوەیەکی
سیستماتیکی بەراوردکاریمان کرد
بۆ ستراتیجییەکانی دژەتوندوتیژی،
کورتکراوەیەک کرا بۆ هەڵسەنگاندنی
زیاتر لە ١٤٠٠ پێکدادان.
ئەوەی دووبارە و دووبارە دۆزیمانەوە،
ئەوەبوو ستراتیجییەکانی زیاتر
تیشک خرابووە سەریان،
ئەوەی زیاتر کرابووە ئامانج،
چەسپێنراوترین ستراتیجییەکان،
سەرکەوتووترینەکان بوو.
ئەمەمان لە تاوان ناسیدا بینیوە،
لە توێژینەوەکانی سەر پۆلیس،
ڕێگەگرتن لە باندەکان و چوونەوەناویان.
بەڵام ئەمەمان لە تەندروستی گشتیشدا بینیوە،
کە ڕێگەلێگرتنە دووەمینەکان و
سێیەمینە کراو بە ئامانجەکان
باشتربوون لە ڕێگەلێگرتنە سەرەتاییە
گشتگیرەکانی تر.
کاتێک یاسادرووستکەرەکان تیشکیان خستۆتە
سەر مەترسیدارترین کەسەکان و شوێنەکان،
ئەنجامی باشتریان دەستئەکەوێت.
لەوانەشە بڵێیت ئەی چی دەربارەی
شوێنگرتنەوە و جێگۆڕین.
توێژینەوەکان نیشانیان یاوە کاتێک
مامەڵەکارانی ماددە هۆشبەرەکان زیندان ئەکرێن،
مامەڵەکاری تر یەنە پێشەوە،
شوێن ئەوانەی پێش خۆیان ئەگرنەوە.
هەندێک خەمی ئەوەیانە کاتێک پۆلیس
تیشک ئەخەنە سەر شوێنی دیاریکراو،
تاوانەکە شوێنی ئەگیرێتەوە،
بە شەقامەکەیا ئەڕواتە خوارەوە
یان ئەچێتە ئەودیوی سووچەکەوە.
خۆشبەختانە، ئێستا ئەزانین
بەهۆی دیاردەی چەسپاندنەکە،
کاریگەری شوێنگرتنەوە و لەشوێندانانەکەی
پەیوەست ئەبن بەم ستراتیجی چەسپاوییەوە
زۆر کەم ئەبن.
ژیانێک لە خورپەی دەروونی ئەوێت
بۆ درووستکردنی تەقەکەرێک و
دەیان ساڵ لە فەرامۆشکردن
بۆ درووستکردنی ناوچەیەکی گەرم.
کەواتە ئەم خەڵک و شوێنانە
وا بە ئاسانی بڵاونابنەوە.
ئەی چی دەربارەی هۆکارە ڕیشەییەکان؟
ئایا بەدەمەوەچوونی هەژاری یان نایەکسانی
یان نەبوونی دەرفەت
باشترین ڕێگا نین بۆ ڕێگەگرتن لە توندوتیژی؟
بەپێی زانست بێت،
بەڵێ و نەخێر.
بەڵێ، لەوەیا کە ڕێژە زۆرەکەی توندوتیژی
بەڕوونی پەیوەندیدار بن
بە شێوە هەمەجۆرەکانی بەدبەختی
کۆمەڵایەتی و ئابووری.
بەڵام نەخێر، لەوەیا کە گۆڕانکارییەکان
لەم هۆکارانەیا
مەرج نییە ببنە هۆی گۆڕانکاری
لە توندوتیژیدا،
بەتایبەتی لە مەودای کورتخایەندا.
هەژاری وەرگرە بەنموونە.
بەرەوپێشچوونی دیار لەسەر هەژاری
پێویستی بە چەندین دەیە هەیە،
لەکاتێکدا خەڵکە هەژارەکە لە ئێستایا
پێویستیانە و شایەنی ئەوەن ڕزگارکرێن لە توندوتیژی.
هۆکارە ڕیشەییەکانیش ناتوانن
دیاردەی چەسپاوی ڕوونکەنەوە.
ئەگەر هەمووکات هەژاری
پاڵنەربووبێت بۆ توندوتیژی،
کەواتە چاوەڕێی ئەوە ئەکەین توندوتیژی
لەناو هەموو خەڵکی هەژارا ببینین.
بەڵام ئەوە نابینین.
لەجیاتی ئەوە، ئەتوانین تێبینی بکەین
کە هەژاری چڕی ئەکاتەوە،
تاوانەکان زیاتر چڕ ئەکاتەوە، و
لەهەمووشی زیاتر توندوتیژی چڕ ئەکاتەوە.
لەبەر ئەوە چارەسەرە چەسپاندنەکان کارئەکەن.
بۆیە کار ئەکەن چونکە یەکەم جار
مامەڵە لەگەڵ شتە سەرەتاییەکان ئەکەن. و
ئەمەش گرنگە،
چونکە لەکاتێکدا کە لەوانەیە
هەژاری ببێتە هۆی توندوتیژی،
بەڵگەی بەهێز نیشانی ئەیات کە توندوتیژی
هەژاری ئەهێڵێتەوە.
ئەمەش نموونەیەکە لەسەر ئەوەی چۆن ئەیکات.
وەک چۆن لەلایەن پاتریک شارکی،
کۆمەڵناسەوە تۆمارکراوە --
نیشانی یاوە کاتێک منداڵانی هەژار
ئەکەونە بەر توندوتیژی،
ئەبێت بە خوورپەیەک بۆیان.
کار ئەکاتە سەر توانای نوستنیان،
توانای سەرنجدانیان،
توانای هەڵسوکەوت و فێربوونیان.
ئەگەر منداڵی هەژاری نەتوانن فێر ببن،
ئەوکاتە لە قوتابخانە باش نابن. و
ئەوەش دەرئەنجام کارئەکاتە سەر
توانای ژیانیان لە داهاتووی ژیانیاندا و
ئەوەش وایان لێئەکات نەتوانن
لە هەژاری دەرباز بن.
بەداخیشەوە،
لە زنجیرەیەک توێژینەوەی شوێنەواری
لەلایەن ئابووریناس راج چێتی،
ئەوە ڕێک ئەو شتەیە کە دیومانە.
منداڵە هەژارەکانی کەوتوونەتە بەر توندوتیژی
توانای بەرهەمهێنانیان کەمترە
وەک لە منداڵە هەژارەکانی
بەشێوەیەکی ئاشتیانە گەورەبوون.
توندوتیژی بە تەواوەتی منداڵانی
هەژار لە هەژاریدا ئەهێڵێتەوە.
لەبەر ئەوەیە زۆر گرنگە بە تەواوەتی
تیشک بخرێتە سەر توندوتیژی شارەکان.
ئەمەش دوو نموونە لەسەر ئەوە.
لێرە لە بۆستن، لە ١٩٩٠کان،
پێکەوەکارکردنێک لەنێوان پۆلیسەکان و
ئەندامانی کۆمەڵگایەک
بەشێوەیەکی سەرسوڕهێنەر بووە هۆی لە سەدا ٦٣
کەمکردنەوەی کوشتنی گەنجەکان.
لە ئۆکلاند، هەمان ستراتیجی
بەم دواییە بووە هۆی کەمکردنەوەی هێرشی
ناکوشندەی چەک بەڕێژەی لەسەدا ٥٥.
لە سینسیناتی، ئیندیاناپۆلیس و
نیو هەیڤن،
توندوتیژی چەک بەڕیژەی زیاتر
لە یەک لەسەر سێ کەمکردەوە.
بە سادەترین شێوە،
ئەم ستراتیجییە بە سادەیی ئەوانە دیاری ئەکات
کە زۆرترین ئەگەریان هەیە تەقە بکەن
یان تەقەیان لێبکرێت، و
ئینجا ڕووبەڕوویان ببیتەوە
بە نامەیەکی دوو لایەنەی
هاوسۆزی و لێپرسینەوە.
"ئەزانین تۆیت تەقەکەت کردووە.
پێویستە بوەستێنرێت.
ئەگەر ڕێگەمان پێبەیت،
یارمەتیت ئەیەین.
ئەگەر ناچارمان بکەیت، ئەتوەستێنین."
ئەوانەی ئامادەییان هەیە بگۆڕێن
خزمەت و پشتیوانیان پێشکەش ئەکرێت.
ئەوانەی سوورن لەسەر
هەڵسوکەوتە توندوتیژانەکەیان
ئەخرێنە بەر لێپرسینەوە لەڕێگەی
کاری بە ئامانجکراوی پتەوکردنی یاسا.
لە چیکاگۆ، پرۆگرامێکی تر
چارەسەری درککردن بە هەڵسوکەوت بەکاردێنێت
بۆ یارمەتیدانی کوڕە هەرزەکارەکان
هەتا بەسەر بیرکردنەوە و هەستە
قورسەکانیاندا زاڵبن،
بەوەی فێربکرێن چۆن خۆیان لە پێکدادان لابەن و
یان چۆن ساردیکەنەوە.
ئەم پرۆگرامە گرتن بەهۆی توندوتیژی
لەناو بەشداربووەکان کەمکردەوە
بۆ نیوە.
ستراتیجی هاوشێوە دووبارەکردنەوەی تاوانی
کەمکردەوە بەڕێژەی
لەسەدا ٢٥ بۆ ٥٠.
ئێستا چیکاگۆ هەوڵێکی نوێی دەستپێکردووە،
بە بەکارهێنانی هەمان ئەم تەکنیکانە،
بەڵام لەگەڵ ئەوانەیا کە لەبەر بەرزترین
مەترسی توندوتیژی چەکدا بوون.
پرۆگرامەکەش ئەنجامی دڵخۆشکەری نیشانداوە،
لەوەش زیاتر،
لەبەر ئەوەی ئەم ستراتیجییانە هێندە چڕکراوەتەوە،
هێندە ئاڕاستەکراوە،
بەشێوەیەکی درێژخایەن ئەوەندە
زۆریان تێناچێت.
لەگەڵ یاساکانیشدا کار ئەکەن
کە ئێستا لەسەر کتێبەکانن.
کەواتە ئەوە هەواڵێکی باشە.
ئەکرێت ئاشتیمان هەبێت لە شارەکانمان،
لەم کاتەیا،
بەبێ بوودجەی گەورە گەورە و
بەبێ یاسای نوێ.
کەواتە ئەمە بۆچی هێشتا ڕووینەیاوە؟
بۆچی هێشتا ئەم چارەسەرانە سنووردارن
بۆ ژمارەیەکی بچووک لە شارەکان، و
بۆچی پەلەقاژێ ئەکەن تەنانەت
کاتێکیش کە سەرکەوتوون،
بۆ هێشتنەوەی پشتیوانی؟
ئەوە هەواڵە خراپەکەیە.
ڕاستییەکە ئەوەیە، زۆر باش نەبووین
لە ڕێکخستنی هەوڵەکانمان
بە چواردەوری ئەم دیاردەی چەسپاوییە.
بەلایەنی کەمەوە سێ هۆکار هەیە
کە بۆچی شوێن بەڵگە ناکەوین
کاتێک یەتە سەر کەمکردنەوەی
توندوتیژی شارەکان.
یەکەمیش، وەک چۆن لەوانەیە چاوەڕێی بکەن،
سیاسەتە.
زۆربەی چارەسەری چەسپان ناگونجێت
لەگەڵ سەکۆیەکی سیاسی دیاریکراو.
لەجیاتی ئەوە، پاداشت و سزاش
پێشکەش ئەکەن،
هاوسەنگی لەنێوان بەڵێنی چارەسەرکردن
لەگەڵ هەڕەشەی دەستگیرکردن،
تێکەڵکردنی وەبەرهێنان لەو شوێنانە و
زیادکردنی پۆلیس لێی.
بە واتایەکی تر،
ئەم چارەسەرانە نەرم و ڕەقیشن
لە هەمان کاتدا.
چونکە بە ڕێک و پێکی یەکناگرێتەوە
لەگەڵ خاڵە نموونەییەکانی قسەکردنی
چەپ یان ڕاستەکانیش،
سیاسەتمەدارەکان ناچنە ژێر باری
ئەم بیرۆکانە بەبێ ڕۆشنبیرکردن و
تەنانەت هەندێک فشاریش.
ئاسان نابێت،
بەڵام ئەتوانین سیاسەتەکانی
چواردەوری ئەم پرسە بگۆڕین
بە لەچوارچێوەگرتنەوەی توندوتیژی
وەک کێشەیەک کە دەبێ چارەسەر بکرێت،
نەک مشتومڕێک کە دەبێ ببرێتەوە.
پێویستە تیشک بخەینە سەر بەڵگە
بەسەر ئایدۆلۆژیادا و
ئەوەی سوودی ئەبێت بەسەر ئەوەیا
کە لە باش ئەچێت.
هۆکاری دووەم کە بۆچی هەمووکات
شوێن بەڵگە ناکەوین
ئەو سرووشتە ئالۆزەی
ئەم چارەسەرانەیە.
لێرەیا توانجێک هەیە.
سادەترین ڕێگاکان چین
بۆ کەمکردنەوەی توندوتیژی؟
پۆلیسی زیاتر.
کاری زیاتر.
چەکی کەمتر.
وتنی ئەمانە ئاسانە،
بەڵام بە کرداری سوودی نابێت.
لەکاتێکدا لەلایەکی ترەوە،
چارەسەرەکانی پشتبەستوو بە توێژینەوە
ڕوونکردنەوەیان قورسە،
بەڵام ئەنجامیان باشترە.
لە ئێستایا، پرۆفیسۆرمان زۆرە
کە لەسەر توندوتیژی ئەنووسن
لە جۆرناڵە ئەکادیمییەکان. و
خەڵکیشمان زۆرە کە بە سەلامەتی
ئەمانهێڵنەوە لەسەر شەقامەکان.
بەڵام ئەوەی کە نیمانە
پەیوەندییەکی زۆرە لەنێوان
ئەم دوو کۆمەڵەیا.
پردێکی بەهێزمان نییە لە نێوان
توێژینەوە و پەیڕەوکردن.
کاتێکیش توێژینەوە پەیڕەوکردن ئاگادار ئەکاتەوە،
ئەو پردە بەڕێکەوت بنیات نانرێت.
کاتێک ڕووئەیات کە کەسێک کات وەرئەگرێت
هەتا بە وردی ڕوونیکاتەوە
کە توێژینەوە واتای چییە،
بۆچی گرنگە و
چۆن ئەتوانێت جیاوازی درووست بکات
لەو بوارە دیاریکراوەیا.
کاتێکی زۆر بەسەر ئەبەین
لە ڕێکخستنی توێژینەوەیەک،
بەڵام کاتی پێویست بەسەر نابەین
لە شیکردنەوەی بۆ پارچەی بچووک
کە پۆلیسێکی سەرقاڵ یان توێژەری کۆمەڵایەتی
بتوانێت بە ئاسانی هەرسیکات.
لەوانەیە قورسبێت دانیپیانێیت
یان قبووڵی بکەیت،
بەڵام ڕەچەڵەکیش هۆکاری سێیەم و
دوایین هۆکاریشە
بۆچی کاری زیاتر نەکراوە
بۆ کەمکردنەوەی توندوتیژی.
توندوتیژی ناوشار زیاتر لەناو کۆمەڵگا
هەژارەکانی پێست ڕەنگەکانی تر چڕبۆتەوە.
ئەوەش ئاسانتری کردووە بۆ ئێمە
کە لەو کۆمەڵگایانەیا ناژین
کێشەکە فەرامۆش بکەین یان
وا نیشانی بەین کێشەی ئێمە نییە.
بێگومان ئەوە هەڵەیە.
توندوتیژی شارەکان کێشەی هەمووانە.
ڕاستەوخۆ بێت یان ناڕاستەوخۆ،
هەموو باجێک ئەیەین بەرامبەر
تەقەکردن و کووشتنەکەی
کە لەسەر شەقامەکانی شارەکانمان ڕووئەیات.
لەبەر ئەوە پێویستە ڕێگای نوێ بدۆزینەوە
بۆ ئەوەی هانی خەڵکی زیاتر بەین
بۆ ئەوەی ڕەنگ و ڕەچەڵەک بپەڕێنن و
بەشداربن لەم ململانێیە.
چونکە ئەم ستراتیجییانە پێویستیان
بە داهاتێکی ئێجگار زۆر نییە،
پێویست ناکات هاوپەیمانی نوێی زۆر هان بەین --
تەنیا کەمێکمان ئەوێت.
هەر ئەوەنەشمان ئەوێت کە دەنگیان بڵند بێت.
ئەگەر بتوانین بەسەر ئەم ململانێیانەیا زاڵبین و
ئەم چارەسەری چەسپاندنانە بڵاو بکەینەوە
بۆ گەڕەکەکانی پێویستیان پێیەتی،
ئەتوانین ژیانی هەزاران ڕزگارکەین.
ئەگەر ستراتیجییەکانی ئەمڕۆ باسمکرد لێرە
ئێستا بخرێتە کار لە ٤٠ پڕ
توندوتیژیترین شارەکانی وڵات،
ئەتوانین ژیانی زیاتر
لە ١٢ هەزار کەس ڕزگارکەین
بەدرێژایی هەشت ساڵی داهاتوو.
ئەوە تێچوونەکەی چەندێکە لەسەرمان؟
ساڵی ١٠٠ ملیۆن دۆلار.
ئەوە لەوانەیە لە زۆر بچێت،
بەڵام ڕاستییەکەی، ئەو وێنەیە کەمترە لە
لەسەدا یەکی
لەسەدا یەکی بودجەی فیدراڵی ساڵانە.
بەشی بەرگری هێندە پارە سەرف دەکات
بۆ یەک فڕۆکەی ئێف-٣٥.
هەمووی هەمان شتە،
ئەگەر پیاوێکی گەنج بێت
بەهۆی برینی فیشەکەوە بناڵێنێت
کۆمەڵگایەک هەموو تاکەکانی
ئەو برینانەیان هەبێت،
یان نەتەوەیەک پڕبێت لەو کۆمەڵگایانە.
بۆ هەر یەکێکیان، چارەسەرەکەی،
پێش هەموو شتێک،
وەستاندنی خوێنبەربوونەکەیە.
ئەزانم ئەمە سوودی ئەبێت.
ئەزانم، چونکە دیومە.
تەقەکەرەکان ئەناسم
کە چەکیان داناوە و
ژیانیان تەرخانکردووە هەتا ئەوانی تریش
بچن هەمان شت بکەن.
ڕۆشتووم بەناو پڕۆژەی خانووە
حکومییەکانی بەناوبانگبوون بە توندوتیژی و
منداڵەکانم بینیوە کە لە دەرەوە یاریان کردووە.
دانیشتووم لەگەڵ پۆلیسەکان و
ئەندامانی کۆمەڵگاکان
کە ڕقیان لەیەکتر بووە پێشتر،
بەڵام ئێستا پێکەوە کار ئەکەن.
خەڵکیشم لە هەموو بوارەکانی ژیان دیوە،
خەڵکی وەک ئێوە،
دواجار بڕیاریان یاوە
بەشداربن لەم کارانە.
لەبەر ئەوەشە کە ئەزانم پێکەوە،
ئەتوانین و کۆتاییش بەم کوشتارگە
بێمانایانە ئەهێنین.
زۆر سوپاس.
(چەپڵەلێدان)
Είστε ένας χειρουργός
που εργάζεται στην εντατική
ενός υποβαθμισμένου κέντρου τα μεσάνυχτα.
Ένας νέος άντρας μεταφέρεται μπροστά σας,
αναίσθητος στο φορείο.
Έχει δεχτεί σφαίρα στο πόδι
και έχει αιμορραγία.
Κρίνοντας από την πληγή,
όπως κι από το πόσο αιμορραγεί,
η σφαίρα πιθανότατα
να τρύπησε τη μηριαία αρτηρία,
ένα από τα μεγαλύτερα
αιμοφόρα αγγεία στο σώμα.
Ως ο γιατρός του νεαρού,
τι θα έπρεπε να κάνετε;
Ή για να είμαι πιο ακριβής,
τι θα έπρεπε να κάνετε πρώτα;
Βλέπετε τα ρούχα του νεαρού άντρα
που μοιάζουν φθαρμένα και παλιά.
Ενδεχομένως να είναι άνεργος, άστεγος,
χωρίς αξιοπρεπή μόρφωση.
Ξεκινάτε τη θεραπεία
βρίσκοντάς του δουλειά,
ένα διαμέρισμα
ή τον βοηθάτε να μορφωθεί;
Από την άλλη,
αυτός ο νεαρός άντρας
αναμείχθηκε σε κάποιον καβγά
και ίσως είναι επικίνδυνος.
Πριν ξυπνήσει,
τον δένετε
και ειδοποιείτε την ασφάλεια
του νοσοκομείου ή καλείτε το 100;
Οι περισσότεροι από εμάς
δεν θα κάναμε τίποτα από αυτά.
Αντιθέτως, θα ακολουθούσαμε την πιο λογική
και ανθρώπινη διαδικασία
που είναι διαθέσιμη εκείνη τη στιγμή.
Πρώτα θα σταματούσαμε την αιμορραγία.
Διότι αν δεν τη σταματήσουμε,
τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.
Αυτό που ισχύει για την εντατική
ισχύει για όλες τις πόλεις της χώρας.
Όσον αφορά στην αστική βία,
η πρώτη προτεραιότητα
είναι να σωθούν οι ζωές.
Να αντιμετωπίσουμε
αυτή τη βία κατεπειγόντως,
όπως θα θεραπεύαμε μια πληγή
από σφαίρα στην εντατική.
Τι εννοούμε όταν μιλάμε
για την «αστική βία»;
Η αστική βία είναι η φονική
ή δυνητικά φονική βία
που συμβαίνει στους δρόμους
των πόλεων μας.
Έχει πολλά ονόματα:
η βία του πεζοδρομίου, η νεανική βία,
η βία των συμμοριών, η ένοπλη βία.
Η αστική βία συμβαίνει
ανάμεσα στους πιο μη προνομιούχους
και στερημένους από εμάς,
κυρίως νέους άντρες,
χωρίς πολλές επιλογές ή ελπίδες.
Έχω περάσει εκατοντάδες ώρες
μ' αυτούς τους νέους άντρες.
Τους έχω κάνει μάθημα
σε ένα λύκειο στην Ουάσιγκτον
όπου ένας εκ των μαθητών μου δολοφονήθηκε.
Βρισκόμουν απέναντί τους
στα δικαστήρια της Νέας Υόρκης,
στα οποία εργαζόμουν ως κατήγορος.
Και τελικά,
πήγα από πόλη σε πόλη
ως φορέας λήψης αποφάσεων κι ως ερευνητής.
Συνάντησα αυτούς τους νεαρούς,
και ανταλλάξαμε ιδέες
στο πώς να κάνουμε πιο ασφαλείς
τις κοινότητές μας.
Γιατί να νοιαστούμε
γι' αυτούς τους νεαρούς;
Γιατί έχει σημασία η αστική βία;
Η αστική βία έχει σημασία,
διότι προκαλεί περισσότερους θανάτους
εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες
από οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας.
Η αστική βία έχει επίσης σημασία
διότι μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό.
Ο έλεγχός της δεν είναι μια αδύνατη,
δυσεπίλυτη πρόκληση
που πιστεύει ο κόσμος.
Στην πραγματικότητα,
υπάρχουν διαθέσιμες λύσεις σήμερα
που είναι αποδεδειγμένο ότι πιάνουν.
Και το κοινό τους
είναι ένα βασικό συστατικό:
αναγνωρίζουν ότι η αστική βία
είναι επικεντρωμένη.
Δηλαδή, συγκεντρώνεται
ανάμεσα σε έναν εκπληκτικά
μικρό αριθμό ατόμων και περιοχών.
Στη Νέα Ορλεάνη για παράδειγμα,
ένα δίκτυο με λιγότερο από 700 άτομα
ευθύνεται για την πλειοψηφία
της φονικής βίας στην πόλη.
Κάποιοι αποκαλούν
τα άτομα αυτά «ταραξίες».
Εδώ στη Βοστώνη, το 70% των πυροβολισμών
συγκεντρώνεται σε πολυκατοικίες και γωνίες
που καλύπτουν μόλις το 5% της πόλης.
Αυτές οι τοποθεσίες είναι συχνά
γνωστές ως «εστίες ταραχών».
Στη μία πόλη μετά την άλλη,
ένας μικρός αριθμός ταραξιών
και εστιασμένων περιοχών
ευθύνονται για την καθαρή
πλειοψηφία της φονικής βίας.
Στην πραγματικότητα, αυτό το εύρημα
έχει αναπαραχθεί τόσες φορές
που οι ερευνητές αποκαλούν
αυτό το φαινόμενο
«νόμο συγκέντρωσης του εγκλήματος».
Όταν κοιτάμε την επιστήμη,
βλέπουμε ότι οι επικεντρωμένες λύσεις
αποδίδουν καλύτερα.
Για να το πω στα ίσια.
Δεν αποτρέπεις τους πυροβολισμούς
αν δεν αντιμετωπίσεις τους δράστες.
Και δεν μπορείς να σταματήσεις τα φονικά
αν δεν πας εκεί που σκοτώνεται ο κόσμος.
Πριν από τέσσερα χρόνια,
οι συνάδελφοί μου κι εγώ κάναμε
μια συστηματική μετα-ανάλυση
στρατηγικών ενάντια στη βία,
συνοψίζοντας τα αποτελέσματα
1.400 ατομικών αξιολογήσεων
του αντίκτυπού τους.
Αυτό που ανακαλύψαμε επανειλημμένα,
ήταν ότι οι στρατηγικές
που ήταν οι πιο εστιασμένες,
πιο επικεντρωμένες,
οι πιο στοχευμένες στρατηγικές,
ήταν κι οι πιο επιτυχημένες.
To είδαμε στην εγκληματολογία,
σε μελέτες της αστυνόμευσης,
της αποτροπής συμμοριών
και της επανένταξης.
Αλλά το έχουμε δει και στη δημόσια υγεία,
όπου η στοχευμένη τριτογενή
και δευτερογενή αποτροπή
είχε καλύτερα αποτελέσματα
από τη γενικευμένη αρχική αποτροπή.
Όταν οι φορείς λήψης αποφάσεων εστιάζουν
σε επικίνδυνους ανθρώπους και μέρη,
αποδίδουν καλύτερα.
Και με την αντικατάσταση
ή την εκτόπιση τι γίνεται;
Θα αναρωτιόσαστε.
Η έρευνα δείχνει ότι όποτε
φυλακίζονται έμποροι ναρκωτικών,
νέοι παίρνουν τη θέση των προκατόχων τους.
Μερικοί ανησυχούν ότι όποτε η αστυνομία
εστιάζει σε συγκεκριμένα μέρη,
το έγκλημα θα μετατοπιστεί.
Θα μεταφερθεί πιο κάτω
ή θα βρίσκεται κοντά.
Ευτυχώς, τώρα γνωρίζουμε
ότι λόγω του φαινομένου της επικέντρωσης
οι συνέπειες της αντικατάστασης
που σχετίζονται μ' αυτές τις στρατηγικές
είναι ελάχιστες.
Χρειάζεται πληγή μιας ζωής
για να δημιουργήσεις έναν δράστη
και δεκαετίες αποεπένδυσης
για να δημιουργήσεις μια εστία ταραχών.
Οι άνθρωποι αυτοί κι οι περιοχές
δεν μετακινούνται τόσο εύκολα.
Τι γίνεται με τις αιτίες;
Η αντιμετώπιση της φτώχειας,
της ισότητας ή της έλλειψης ευκαιριών
δεν αποτρέπουν καλύτερα τη βία;
Λοιπόν, σύμφωνα με την επιστήμη,
ναι και όχι.
Ναι, στο ότι οι υψηλότεροι
δείκτες βίας έχουν ξεκάθαρη σχέση
με διάφορες μορφές κοινωνικής
και οικονομικής εκμετάλλευσης.
Αλλά όχι, γιατί οι αλλαγές
σ' αυτούς τους παράγοντες
δεν καταλήγουν απαραίτητα
σε αλλαγές στη βία,
ειδικά βραχυπρόθεσμα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη φτώχεια.
Θα χρειαστεί δεκαετίες να επιτευχθεί
μια θετική πρόοδος για τη φτώχεια,
ενώ οι φτωχοί χρειάζονται και αξίζουν
να τους βοηθήσουμε τώρα με τη βία.
Οι ριζικές αιτίες δεν εξηγούν, επίσης,
το φαινόμενο επικέντρωσης.
Αν η φτώχεια υποκινούσε πάντα τη βία,
τότε θα περιμέναμε να δούμε τη βία
ανάμεσα στους φτωχούς.
Αλλά δεν το βλέπουμε.
Αντιθέτως, μπορούμε να παρατηρήσουμε
εμπειρικά ότι η φτώχεια συγκεντρώνεται,
το έγκλημα ακόμα πιο πολύ
και η βία περισσότερο απ' όλα.
Γι' αυτό δουλεύουν οι στοχευμένες λύσεις.
Δουλεύουν επειδή αντιμετωπίζουν
κάποιες προτεραιότητες.
Κι αυτό είναι σημαντικό,
διότι ενώ η φτώχεια μπορεί
να οδηγεί στη βία,
ισχυρές ενδείξεις δείχνουν ότι η βία
στην ουσία διαιωνίζει τη φτώχεια.
Να ένα απλό παράδειγμα.
Όπως έχει καταγραφεί
από τον Πάτρικ Σάρκι,
έναν κοινωνιολόγο,
έδειξε ότι όταν τα φτωχά παιδιά
βρίσκονται εκτεθειμένα στη βία,
τους δημιουργεί τραύμα.
Επηρεάζει αρνητικά τον ύπνο τους,
να προσέχουν, να είναι ευπρεπή
και να μαθαίνουν.
Κι αν τα φτωχά παιδιά δεν μαθαίνουν,
τότε δεν τα πάνε καλά στο σχολείο.
Κι αυτό επιδρά αρνητικά στο να βγάλουν
τα προς το ζειν αργότερα στη ζωή
προκειμένου να βγουν από τη φτώχεια.
Και δυστυχώς, σε μια σειρά
αξιοσημείωτων μελετών
από τον οικονομολόγο Ραζ Τσέτι,
αυτό ακριβώς βλέπουμε.
Τα φτωχά παιδιά που εκτίθενται στη βία
έχουν πιο χαμηλή εισοδηματική κινητικότητα
από τα φτωχά παιδιά
που μεγαλώνουν ειρηνικά.
Η βία παγιδεύει κυριολεκτικά
τα φτωχά παιδιά στη φτώχεια.
Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό
να εστιάζουμε διακαώς στην αστική βία.
Να δύο παραδείγματα.
Εδώ στη Βοστώνη, τη δεκαετία του '90,
μια συνεργασία μεταξύ αστυνομικών
και μελών της κοινότητας
κατάφερε μια εκπληκτική μείωση
κατά 63% στους νεανικούς φόνους.
Στο Όκλαντ η ίδια στρατηγική
μείωσε τελευταία τις μη φονικές
επιθέσεις κατά 55%.
Στο Σινσινάτι, την Ινδιανάπολη
και το Νιου Χέιβεν,
μείωσε την ένοπλη βία
πάνω από το ένα τρίτο.
Στην πιο απλή της μορφή,
αυτή η στρατηγική απλά ταυτοποιεί
όσους είναι πιο πιθανό να πυροβολήσουν
ή να δεχτούν πυροβολισμό,
και τους φέρνει αντιμέτωπους
με ένα διπλό μήνυμα
εμπάθειας και υπευθυνότητας.
«Ξέρουμε ότι είσαι εσύ που πυροβολείς.
Πρέπει να σταματήσει.
Αν μας αφήσεις, θα σε βοηθήσουμε.
Αν μας αναγκάσεις, θα σε σταματήσουμε».
Όσοι είναι πρόθυμοι να αλλάξουν
τους παρέχονται υπηρεσίες και στήριξη.
Όσοι επιμένουν στη βίαιη συμπεριφορά τους
έρχονται ενώπιον της δικαιοσύνης
μέσω στοχευμένων κατασταλτικών μέτρων.
Στο Σικάγο ένα άλλο πρόγραμμα
χρησιμοποιεί γνωστική
συμπεριφορική θεραπεία
για να βοηθήσει τα έφηβα αγόρια
να ελέγχουν δύσκολες σκέψεις
και συναισθήματα,
διδάσκοντάς τα να αποφεύγουν τις διαμάχες.
Αυτό το πρόγραμμα μείωσε τις συλλήψεις
ανάμεσα στους συμμετέχοντες στο μισό.
Παρόμοιες στρατηγικές μείωσαν
τον ποινικό υποτροπιασμό
από 25 έως 50%.
Τώρα το Σικάγο ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια
χρησιμοποιώντας τις ίδιες τεχνικές
αλλά μ' αυτές με το υψηλότερο ρίσκο
για την ένοπλη βία,
και το πρόγραμμα δείχνει
ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
Συν τοις άλλοις,
επειδή αυτές οι στρατηγικές
είναι τόσο εστιασμένες,
δεν είναι ακριβές με απόλυτους όρους.
Και δουλεύουν με τους νόμους
που υπάρχουν σήμερα.
Αυτά είναι τα καλά νέα.
Μπορούμε να έχουμε ειρήνη στις πόλεις μας,
αυτήν τη στιγμή,
χωρίς πολλές δαπάνες
και χωρίς νέους νόμους.
Γιατί δεν έχει γίνει αυτό ακόμα;
Γιατί αυτές οι λύσεις περιορίζονται
ακόμα στις μικρές πόλεις
και γιατί παλεύουν,
ακόμα κι όταν το πετυχαίνουν,
να διατηρήσουν τη στήριξη;
Αυτά είναι τα κακά νέα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν οργανώσαμε
πολύ καλά τις προσπάθειές μας
γύρω από αυτό το φαινόμενο της στόχευσης.
Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις λόγοι
γιατί δεν ακολουθούμε τις ενδείξεις
όσον αφορά τη μείωση της αστικής βίας.
Και ο πρώτος όπως θα αναμένατε
είναι η πολιτική.
Οι πιο πολλές στοχευμένες λύσεις
δεν συμβαδίζουν
με τη μία πολιτική πλατφόρμα ή την άλλη.
Αντιθέτως, παρέχουν
τόσο κίνητρα κι αντικίνητρα,
εξισορροπώντας την υπόσχεση
της θεραπείας με τη σύλληψη,
συνδυάζοντας την τοποκεντρική επένδυση
με την αστυνόμευση εστιών ταραχών.
Με άλλα λόγια,
αυτές οι λύσεις είναι τόσο ήπιες
και σκληρές ταυτοχρόνως.
Γιατί δεν συντάσσονται σωστά
με τα θέματα προς συζήτηση
είτε της Αριστεράς είτε της Δεξιάς,
οι πολιτικοί δεν θα επικεντρωθούν
σ' αυτές τις ιδέες
χωρίς κάποια εκπαίδευση
κι ίσως λίγη πίεση.
Δεν θα είναι εύκολο,
αλλά μπορούμε να αλλάξουμε
την πολιτική σ' αυτά τα θέματα
αναδιατυπώνοντας τη βία
ως ένα επιλύσιμο πρόβλημα,
όχι ως ένα επιχείρημα προς επιβράβευση.
Πρέπει να επισημαίνουμε
τις ενδείξεις έναντι της ιδεολογίας
και τι λειτουργεί έναντι
σε ό,τι ακούγεται καλό.
Ο δεύτερος λόγος γιατί
δεν ακολουθούμε πάντα τα στοιχεία
είναι η κάπως περίπλοκη φύση
αυτών των λύσεων.
Υπάρχει μια ειρωνεία εδώ.
Ποιοι είναι οι πιο απλοί τρόποι
να μειώσουμε τη βία;
Περισσότεροι αστυνομικοί.
Περισσότερες δουλειές.
Λιγότερα όπλα.
Αυτά εύκολα παρατίθενται,
αλλά τείνουν να μην δουλεύουν
τόσο καλά στην πράξη.
Ενώ από την άλλη πλευρά,
οι λύσεις που βασίζονται στην έρευνα
έχουν δύσκολη εξήγηση,
αλλά αποδίδουν καλύτερα.
Αυτήν τη στιγμή έχουμε
μια πληθώρα καθηγητών
να γράφουν για τη βία
σε ακαδημαϊκά έντυπα.
Και πολλούς ανθρώπους να μας κρατούν
ασφαλείς έξω στους δρόμους.
Αλλά δεν έχουμε
αρκετή επικοινωνία
μεταξύ αυτών των δύο ομάδων.
Δεν έχουμε μια ισχυρή ένωση
μεταξύ της έρευνας και της πρακτικής.
Κι όταν η έρευνα
ενημερώνει την πρακτική,
αυτή η ένωση δεν οικοδομείται τυχαία.
Συμβαίνει όταν κάποιος έχει τον χρόνο
για να εξηγήσει προσεκτικά
τι σημαίνει η έρευνα,
γιατί είναι σημαντική
και πώς μπορεί να κάνει
τη διαφορά στο πεδίο.
Περνάμε άφθονο χρόνο
να δημιουργούμε την έρευνα,
αλλά δεν την κόβουμε
αρκετά σε μπουκίτσες,
για να αφομοιωθεί εύκολα
από έναν πολυάσχολο αστυνομικό
ή έναν κοινωνικό λειτουργό.
Ίσως να είναι δύσκολο
να το αναγνωρίσουμε ή να το δεχτούμε,
αλλά η φυλή είναι ο τρίτος
κι ο τελευταίος λόγος
γιατί δεν έχουν γίνει περισσότερα
προς τη μείωση της βίας.
Η αστική βία συγκεντρώνεται ανάμεσα
στις φτωχές έγχρωμες κοινότητες.
Αυτό διευκολύνει εμάς που δεν ζούμε
σ' αυτές τις κοινότητες
να αγνοήσουμε το πρόβλημα ή να κάνουμε
πως δεν μας αφορά η λύση του.
Αυτό είναι λάθος φυσικά.
Η αστική βία αποτελεί πρόβλημα για όλους.
Άμεσα ή έμμεσα,
όλοι πληρώνουμε ένα τίμημα
για τις δολοφονίες
που συμβαίνουν
στους δρόμους των πόλεων μας.
Γι' αυτό πρέπει να βρούμε τρόπους
να παρακινήσουμε κι άλλους ανθρώπους
να διαβούν τα όρια κάθε τάξης
και χρώματος για να συμμετέχουν.
Επειδή αυτές οι στρατηγικές
δεν απαιτούν σημαντικούς πόρους,
δεν χρειάζεται να κινητοποιήσουμε
πολλούς νέους συμμάχους.
Θέλουμε μόνο λίγους
και θέλουμε να ακούγεται η φωνή τους.
Αν ξεπεράσουμε αυτές τις προκλήσεις
κι εξαπλώσουμε τις στοχευμένες λύσεις
στις γειτονιές που τις χρειάζονται,
θα σώσουμε χιλιάδες ζωές.
Αν οι στρατηγικές που ανέφερα σήμερα εδώ
εφαρμόζονταν αυτήν τη στιγμή
στις 40 πιο βίαιες πόλεις της χώρας,
θα μπορούσαμε να σώσουμε
πάνω από 12.000 ψυχές
τα επόμενα οχτώ χρόνια.
Ποιο θα ήταν το κόστος;
Περίπου 100 εκατομμύρια τον χρόνο.
Μπορεί να ακούγονται πολλά,
αλλά ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί
σε λιγότερο από το ένα τοις εκατό
του ενός τοις εκατό του ετήσιου
ομοσπονδιακού προϋπολογισμού.
Το Υπουργείο Άμυνας τόσα ξοδεύει σχεδόν
για μόνο ένα μαχητικό F-35.
Σε μεταφορικό επίπεδο,
η θεραπεία είναι η ίδια,
είτε είναι ένας νεαρός άντρας
που υποφέρει από πυροβολισμό,
μια κοινότητα που είναι γεμάτη
από τέτοιες πληγές
ή ένα έθνος γεμάτο με τέτοιες κοινότητες.
Σε κάθε περίπτωση,
η θεραπεία, πρώτα και κύρια,
είναι να σταματήσουμε την αιμορραγία.
Ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό.
Το ξέρω γιατί το έχω δει.
Έχω δει δράστες να αφήνουν τα όπλα τους
και να αφιερώνουν τη ζωή τους
για να ωθήσουν άλλους να κάνουν το ίδιο.
Πέρασα από εργατικές κατοικίες
που ήταν διαβόητες για το έγκλημα
κι είδα τα παιδιά να παίζουν έξω.
Κάθισα με αστυνομικούς και κοινοτικά μέλη
που απεχθάνονταν ο ένας τον άλλο,
αλλά τώρα συνεργάζονται.
Κι έχω δει ανθρώπους
από όλα τα κοινωνικά στρώματα,
ανθρώπους όπως εσείς,
να αποφασίζουν τελικά
να συμμετέχουν σ' αυτόν τον αγώνα.
Kαι γι' αυτό ξέρω ότι μαζί
μπορούμε και θα τελειώσουμε
αυτό το παράλογο μακελειό.
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
Imagina que eres
un cirujano traumatológico
en el turno de noche
de una sala de urgencias de la ciudad.
Te llevan a un hombre joven
inconsciente en una camilla.
Le han disparado en la pierna
y sangra abundantemente.
A juzgar por sus heridas
de entrada y salida de bala
y por la cantidad de sangre,
muy probablemente,
la bala cortó la arteria femoral,
uno de los mayores
vasos sanguíneos del cuerpo.
Como cirujano de este joven,
¿qué harías?
O más concretamente, ¿qué harías primero?
La ropa del joven parece vieja y gastada.
Tal vez no tenga trabajo, ni hogar,
ni una educación digna.
¿Comienzas su tratamiento
buscándole un trabajo,
dándole un apartamento
o ayudándolo con su diploma de la escuela?
Por otro lado, este joven
ha formado parte de un conflicto
y puede ser peligroso.
Antes de que se despierte,
¿le atas a la cama,
llamas a seguridad o a la policía?
La mayoría de nosotros
no haría nada de eso,
sino que tomaría
la única decisión sensata y humana
disponible en ese momento.
Primero, detenemos la hemorragia.
Porque si no lo hacemos,
no importa nada más.
Lo que ocurre en urgencias
ocurre en las ciudades de todo el país.
Cuando hablamos de violencia urbana,
la máxima prioridad es salvar vidas.
Tratar esa violencia con la misma urgencia
con la que trataríamos
una herida de bala en el hospital.
¿A qué nos referimos con
"violencia urbana"?
La violencia urbana es la violencia letal,
o potencialmente mortal,
que se da en las calles
de nuestras ciudades.
Tiene muchos nombres:
violencia callejera, violencia juvenil,
violencia pandillera, violencia armada.
La violencia urbana se da
en los grupos más desfavorecidos
y con menos derechos entre nosotros.
Sobre todo hombres jóvenes
sin muchas opciones ni esperanza.
He pasado cientos de horas
con estos jóvenes.
He sido su profesor de instituto
en Washington D.C.,
donde uno de mis alumnos fue asesinado.
He estado frente a ellos
en los juzgados de Nueva York,
donde trabajaba como fiscal.
Y, por último,
he viajado de ciudad a ciudad
como legislador e investigador,
conociendo a estos jóvenes
e intercambiando ideas sobre cómo
hacer nuestras comunidades más seguras.
¿Por qué deberíamos importarnos
por estos jóvenes?
¿Por qué la violencia urbana
es importante?
La violencia urbana importa
porque causa más muertes en EE. UU.
que cualquier otra forma de violencia.
También importa porque
podemos hacer algo al respecto.
Controlarla no es el reto
imposible e intrincado
que muchos piensan que es.
De hecho, al día de hoy,
existen muchas soluciones
que han demostrado ser efectivas.
Y lo que todas tienen en común
es un ingrediente principal:
todas reconocen que
la violencia urbana es adherente,
es decir, que se concentra
en un número sorprendentemente
pequeño de personas y lugares.
Por ejemplo, en Nueva Orleans,
una red de menos de 700 personas
es responsable de la mayor parte
de la violencia letal de la ciudad.
Algunos los llaman "personas calientes".
Aquí, en Boston,
el 70 % de los tiroteos
se concentran en tan solo
el 5 % de la ciudad.
Estos lugares se conocen como
"puntos calientes".
En todas las ciudades,
un número reducido
de estas personas y estos lugares
son responsables de la inmensa
mayoría de violencia letal.
De hecho, este fenómeno
se ha repetido tantas veces
que los investigadores lo conocen
como la ley de la concentración criminal.
La ciencia revela que las soluciones
adherentes funcionan mejor.
Para ser directos,
no podemos detener los tiroteos
si no lidiamos con los responsables.
Y no podemos detener los asesinatos
si no vamos a los lugares donde ocurren.
Hace cuatro años,
mis colegas y yo hicimos
un metaanálisis sistemático
de estrategias antiviolencia,
y resumimos los resultados de más de 1 400
evaluaciones individuales de impacto.
Lo que descubrimos en todos los casos
es que las estrategias más focalizadas,
las más precisas,
las más adherentes,
eran las que más éxito tenían.
Lo vimos en criminología,
en estudios de vigilancia policial,
prevención de bandas y reinserción.
Pero también en salud pública,
donde la prevención focalizada
terciaria y secundaria
tenían mejores resultados
que la prevención generalizada primaria.
Cuando los legisladores se centran
en las personas y lugares más peligrosos,
obtienen mejores resultados.
Se preguntarán:
"¿Y las sustituciones y desplazamientos?"
Cuando se encierra a los narcotraficantes,
llegan nuevos traficantes
que sustituyen a los anteriores.
Algunos temen que, cuando la policía
se enfoque en ciertos lugares,
el crimen se desplace
a otra calle, o a la vuelta de la esquina.
Afortunadamente, ahora sabemos que
gracias al fenómeno de la adherencia,
el efecto de sustitución o desplazamiento
asociado con estas estrategias adherentes
sería mínimo.
Una vida de trauma crea a un tirador,
y décadas de desinversión
crean lugares calientes.
Por eso estas personas y estos lugares
no se desplazan fácilmente.
¿Y las causas de este problema?
¿Acabar con la pobreza,
desigualdad o falta de oportunidades
no es lo mejor para prevenir la violencia?
Bueno, según la ciencia, sí y no.
Sí, porque las elevadas tasas de violencia
se asocian claramente
con diferentes formas
de desventaja social y económica.
Pero no, porque
aunque estos factores cambien
la violencia no cambia necesariamente,
sobre todo a corto plazo.
Por ejemplo, la pobreza.
Se necesitan décadas para lograr
progresos contra la pobreza,
pero los pobres necesitan y merecen
aliviarse de la violencia ya.
Las raíces del problema tampoco explican
el fenómeno de la adherencia.
Si la pobreza siempre lleva a la violencia
supondríamos que toda
la gente pobre fuera violenta.
Pero no es así.
Al contrario, empíricamente podemos ver
que la pobreza se concentra,
el crimen se concentra aún más,
y la violencia se concentra más que nada.
Es por eso que
las soluciones adherentes funcionan.
Funcionan porque se ocupan
de las cosas más urgentes primero.
Esto es importante porque,
aunque la pobreza
pueda dar lugar a violencia,
las pruebas muestran que, en verdad,
la violencia perpetúa la pobreza.
Les voy a dar un ejemplo.
Patrick Sharkey, sociólogo,
demostró que cuando los niños pobres
están expuestos a la violencia,
les traumatiza.
Impacta su capacidad de dormir,
de prestar atención,
portarse bien y aprender.
Y si los niños pobres no pueden aprender
no les va bien en el colegio.
Y más tarde eso tendrá un impacto
en su habilidad de ganar un sueldo
suficiente para huir de la pobreza.
Desafortunadamente,
en una serie de estudios emblemáticos
del economista Raj Chetty,
eso es exactamente lo que hemos visto.
Los niños pobres expuestos a la violencia
tienen una menor movilidad de ingresos
que los niños pobres que crecieron en paz.
La violencia atrapa literalmente
a los niños pobres en la pobreza.
Por eso es tan importante
centrarse en la violencia urbana.
Les mostraré cómo en dos ejemplos.
Aquí, en Boston, en los 90,
una alianza entre policías
y miembros de la comunidad
logró una reducción del 63 %
en homicidios entre jóvenes.
En Oakland, esa misma estrategia
redujo recientemente los ataques
no letales con armas en un 55 %.
En Cincinnati, Indianápolis y New Haven,
la violencia armada se redujo
en más de un tercio.
En su forma más simple,
esta estrategia identifica a aquellos
que tienen más probabilidades de disparar
o ser disparados,
y les confronta con un doble mensaje
de empatía y responsabilidad.
"Sabemos que son Uds. disparando.
Hay que parar.
Si nos dejan, les ayudaremos.
Si no, los detendremos".
Los que estén dispuestos a cambiar
reciben servicio y ayuda.
Los que se sigan
comportando con violencia
serán llevados a la justicia
con medidas focalizadas.
En Chicago, otro programa
usa la terapia cognitivo-conductual
para ayudar a los adolescentes
a controlar pensamientos
y emociones difíciles
enseñándoles cómo evitar
o mitigar conflictos.
Los arrestos por crímenes violentos
entre los participantes
se redujo a la mitad.
Estrategias similares
han reducido la reincidencia
de un 25 a un 50 %.
Ahora Chicago ha lanzado
un nuevo esfuerzo
con las mismas técnicas
pero con los de mayor riesgo
por la violencia armada.
El programa muestra
resultados prometedores.
Y aún mejor,
como las estrategias son focalizadas,
no suelen costar mucho
en términos absolutos.
Y funcionan con las leyes actuales.
Eso es lo bueno.
Puede haber paz en nuestras ciudades,
ya mismo,
sin grandes presupuestos
y sin nuevas leyes.
Entonces ¿por qué aún no se ha hecho?
¿Por qué estas soluciones aún
se limitan a unas pocas ciudades
y por qué tienen dificultades,
aun siendo efectivas,
para mantener el apoyo?
Bueno, eso es lo malo.
La verdad es que no hemos logrado
organizar bien nuestros esfuerzos
en torno a este fenómeno de la adherencia.
Hay al menos tres razones
por las que no seguimos las pruebas
de la reducción de la violencia urbana.
La primera, como esperarán,
es la política.
La mayoría de soluciones adherentes
no se conforman a una plataforma politica,
sino que ofrecen
tanto palos como zanahorias,
prometen tratamiento
mientras amenazan con el arresto,
combinan la inversión localizada
con vigilancia en lugares concretos.
En otras palabras,
estas soluciones son suaves y duras
al mismo tiempo.
Como no se alinean claramente
con los típicos aspectos
de la izquierda o de la derecha,
estas ideas no atraen a los políticos
si no hay educación
ni tal vez un poco de presión.
Aunque no será fácil,
podemos cambiar la política
en torno a estos temas
si concebimos la violencia
como un problema por resolver
y no un debate por ganar.
Debemos enfatizar la evidencia,
más que las ideologías,
y lo que funciona
contra lo que suena bien.
La segunda razón por la que
no siempre seguimos las pruebas
es por la naturaleza complicada
de las soluciones.
Es irónico.
¿Cuáles son los modos más simples
para reducir la violencia?
Más policías.
Más empleo.
Menos armas.
Es fácil de decir,
pero no suelen funcionar
tan bien en la práctica.
Por otro lado,
las soluciones basadas en la investigación
son más difíciles de explicar
pero obtienen mejores resultados.
En este mismo momento, muchos profesores
están publicando sobre la violencia
en revistas académicas.
Y hay muchas personas
que nos protegen en la calle.
Pero lo que no hay
es mucha comunicación
entre los dos grupos.
No existe un puente firme
entre la investigación y la práctica.
Y cuando la investigación
informa a la práctica,
el puente no se construye porque sí,
sino cuando alguien se toma el tiempo
para explicar el significado
de la investigación,
por qué es importante,
y cómo se puede marcar
una diferencia en este sector.
Pasamos mucho tiempo investigando
y no el suficiente
explicándolo detalladamente
para que un policía o un trabajador social
ocupado lo comprenda fácilmente.
Puede ser difícil reconocerlo
pero la raza es la tercera y última razón
por la que no se ha hecho más
por reducir la violencia.
La violencia urbana se concentra
en las comunidades pobres de color.
Por lo tanto, para los que no vivimos
en esas comunidades es más fácil
ignorar el problema o pretender
que no nos corresponde resolverlo.
Lo cual no es cierto, claro.
La violencia urbana es problema de todos.
Directa o indirectamente,
todos pagamos el precio
de los tiroteos y asesinatos
que ocurren en las calles de las ciudades.
Por eso necesitamos nuevas maneras
de motivar a más personas
y traspasar clases y razas
para unirnos a la lucha.
Porque estas estrategias
no necesitan enormes recursos,
no necesitamos motivar
a muchos aliados nuevos,
solo unos pocos.
Solo necesitamos que hagan ruido.
Si podemos superar estos retos
y llevar las soluciones adherentes
a los barrios que las necesitan
podremos salvar miles de vidas.
Si las estrategias que he mencionado hoy
se implementaran ya en las 40 ciudades
más violentas del país,
salvaríamos más de 12 000 vidas
durante los próximos ocho años.
¿Cuánto costaría?
Unos 100 millones de dólares al año.
Parece mucho
pero en realidad esa cifra
representa menos del 1 %
del 1 % del presupuesto anual federal.
El Departamento de Defensa
gasta esa cantidad
en solo un avión de combate F-35.
Metafóricamente,
el tratamiento es el mismo
para un joven con una herida de bala,
una comunidad plagada de estas heridas
o una nación llena de estas comunidades.
En cada caso,
el tratamiento, antes que nada,
es detener la hemorragia.
Sé que funciona.
Lo sé porque lo he visto.
He visto a tiradores bajar sus armas
y dedicar sus vidas
a que otros hagan lo mismo.
He caminado por proyectos de viviendas
famosas por tiroteos
y he visto a los niños jugando afuera.
He visto a policías
y miembros de la comunidad
que solían odiarse,
ahora trabajando juntos.
He visto a personas
de toda clase y condición,
personas como ustedes,
decidiéndose a unirse a la lucha.
Por eso sé que, unidos,
podremos acabar
con esta masacre sin sentido.
Gracias.
(Aplausos)
شما یک جراح تروما هستید،
که در شیفت نیمه شب در یک اتاق اورژانس
در داخل شهر کار میکنید.
در جلوی چشمتان مرد جوانی،
بیهوش دراز کشیده روی برانکار برده میشود.
او از ناحیه پا مورد اصابت گلوله
قرار گرفته و خونریزی شدیدی دارد.
با توجه به زخمهای ورود و خروج گلوله،
و همچنین میزان خونریزی،
گلوله به احتمال زیاد شریان استخوان ران،
یکی از بزرگترین رگهای خونی بدن را
قطع کرده است.
به عنوان پزشک مرد جوان،
چه کاری باید انجام دهید؟
یا به عبارت دقیقتر،
ابتدا چه کاری باید انجام دهید؟
به لباسهای مرد جوان که قدیمی
و فرسوده به نظر میرسد، نگاه میکنید.
او ممکن است بیکار، بیخانمان،
فاقد تحصیلات مناسب باشد.
آیا درمان را با یافتن شغل برای او،
دادن آپارتمان به وی
یا کمک به تأمین هزینه GED او شروع میکنید؟
از طرف دیگر،
این مرد جوان به نوعی درگیری داشته
و ممکن است خطرناک باشد.
آیا قبل از بهوش آمدنش، او را
در محدودیتهایی قرار میدهید،
امنیت بیمارستان را هشدار میدهید
یا با ۹۱۱ تماس میگیرید؟
بیشتر ما
هیچ یک از این کارها را انجام نمیدهیم.
در عوض، ما تنها اقدام معقول
و انسانی موجود را
در آن زمان انجام خواهیم داد.
ابتدا، خونریزی را متوقف میکنیم.
زیرا تا زمانی که خونریزی را متوقف نکنیم،
هیچ چیز دیگری مهم نیست.
آنچه در اتاق اورژانس صدق میکند
برای شهرهای سراسر کشور صادق است.
وقتی صحبت از خشونت شهری میشود،
اولین اولویت نجات جان انسانها است.
درمان آن خشونت با همان فوریتی که
ما یک زخم گلوله را در ER درمان میکنیم.
وقتی میگوییم «خشونت شهری»
درباره چه چیزی صحبت میکنیم؟
خشونت شهری خشونت مهلک
یا بالقوه مهلک و کشندهای است،
که در خیابانهای شهرهای ما اتفاق میافتد.
نامهای بسیاری دارد:
خشونت خیابانی، خشونت جوانان،
خشونت دسته جنایتکاران، خشونت مسلحانه.
خشونت شهری
در بین محرومترین افراد از بین ما
اتفاق میافتد.
بیشتر مردان جوان،
بدون اختیارات یا امید زیادی.
من صدها ساعت را
با این مردان جوان گذراندهام.
من به آنها در دبیرستانی
در واشنگتن دی سی، مکانی که
یکی از دانشآموزانم به قتل رسید،
آموزش دادم.
من در مقابل آنها در سالنهای دادگاه
شهر نیویورک ایستادم،
که به عنوان دادستان کار میکردم.
و سرانجام،
به عنوان یک سیاستگذار و یک محقق
از شهری به شهر دیگر رفتم،
با این مردان جوان ملاقات کرده
و در مورد چگونگی ایمن سازی جوامع خود
ایدههایی را رد و بدل کردم.
چرا باید به این مردان جوان اهمیت دهیم؟
چرا خشونت شهری اهمیت دارد؟
خشونت شهری مهم است،
زیرا در ایالات متحده
بیش از هر نوع خشونت دیگری
باعث مرگ و میر میشود.
دلیل بعدی اهمیت آن این است
که ما واقعا میتوانیم در این مورد
کاری انجام دهیم.
کنترل آن چالشی غیرممکن و غیرقابل حل نیست،
که بعضیها بر این باورند.
در حقیقت، امروزه
تعدادی راه حل در دسترس است
که اثبات شدهاند.
وجه اشتراك این راهحلها یك جزء اصلی است.
همه آنها چسبنده بودن خشونت شهری را
تصدیق میکنند،
به این معنی که این
تعداد بسیار کمی از مردم و مکانها را
کنار هم جمع میکند.
به عنوان مثال، در نیواورلئان،
شبکهای با کمتر از ۷۰۰ نفر
عامل عمده خشونتهای کشنده شهر است.
برخی این افراد را
«افراد پر دردسر» مینامند.
اینجا در بوستون،
۷۰ درصد تیراندازیها
در بلوکها و گوشههایی متمرکز است که
فقط پنج درصد از شهر را پوشش میدهد.
این مکانها اغلب
به عنوان «نقاط تنش» شناخته میشوند.
شهر به شهر،
تعداد کمی از مردم دردسرساز و نقاط تنش
عمده اکثریت خشونتهای کشنده را
تشکیل میدهند.
در واقع، این یافته بارها تکرار شده است
به طوری که اکنون محققان این پدیده را
قانون تمرکز جرم مینامند.
وقتی به علم نگاه میکنیم، میبینیم که
راهحلهای چسبنده بهترین نتیجه را دارند.
اگر بخواهم صریح بگویم،
اگر با تیراندازان کنار نیایید،
نمیتوانید جلوی تیراندازی را بگیرید.
و اگر به جایی که مردم کشته میشوند نروید،
نمیتوانید قتل را متوقف کنید.
چهار سال پیش،
من و همکارانم یک بررسی منظم
از استراتژیهای ضد خشونت انجام دادیم،
که خلاصه نتایج
بیش از ۱,۴۰۰ ارزیابی تأثیر فردی بود.
آنچه ما بارها و بارها دریافتیم،
این بود که
استراتژیهایی که در کانون توجه بودند،
هدفمندترین،
چسبناکترین استراتژیها،
موفقترین آنها بودند.
ما این را در جرمشناسی،
در مطالعات پلیس، ممانعت از باند خلافکاران
و تشکیل مجدد آنها مشاهده کردیم.
اما این را
در سلامت عمومی نیز دیدیم،
جایی که پیشگیری سوم و ثانویه هدفمند
عملکرد بهتری
نسبت به پیشگیری اولیه کلی دارد.
وقتی سیاستگذاران روی
خطرناکترین افراد و مکانها تمرکز میکنند،
نتایج بهتری میگیرند.
ممکن است در مورد جایگزینی
و جابجایی بپرسید.
تحقیقات نشان میدهد وقتی که
فروشندگان مخدر زندانیاند،
فروشندگان جدید وارد عمل شده
و جایگزین فروشندگان قبلی میشوند.
برخی نگرانند که وقتی پلیس
به مکانهای خاصی تمرکز کند،
مکان جنایت جابجا میشود،
در خیابان یا گوشه دیگر حرکت میکند.
خوشبختانه، اکنون میدانیم که
به دلیل پدیده چسبندگی،
اثرات جایگزینی و جابجایی
مرتبط با این استراتژیهای چسبنده
حداقل است.
ایجاد یک تیرانداز به یک عمر آسیب روحی
و ایجاد یک منطفه تنش
دهها سال اتلاف سرمایه نیاز دارد.
بنابراین این افراد و مکانها
به راحتی جابجا نمیشوند.
علت اصلی چیست؟
آیا رسیدگی به فقر یا نابرابری
یا کمبود فرصت
بهترین راه پیشگیری از خشونت نیست؟
خوب، طبق علم،
بله و خیر.
بله، میزان بالای خشونت به وضوح
با اشکال مختلف آسیب اجتماعی و اقتصادی
همراه است.
اما نه، از این نظر که تغییر در این عوامل
لزوماً منجر به تغییر در خشونت نمیشود،
خصوصاً در کوتاه مدت.
به عنوان مثال فقر را در نظر بگیرید.
پیشرفت معنادار در مورد فقر
دهها سال به طول خواهد انجامید،
در حالی که مردم فقیر در حال حاضر به رهایی
از خشونت نیاز دارند و شایسته آن هستند.
دلایل اصلی نیز نمیتوانند
پدیده چسبندگی را توضیح دهند.
اگر فقر همیشه باعث خشونت میشود،
پس ما باید انتظار مشاهده خشونت را
در بین همهی فقرا داشته باشیم.
اما ما چنین چیزی نمیبینیم.
در عوض، ما میتوانیم به طور تجربی
مشاهده کنیم که فقر جمع میشود،
جرم و جنایت بیشتر متمرکز میشود
و خشونت بیش از همه جمع میشود.
به همین دلیل راهحلهای چسبنده
کار می کنند.
آنها نتیجه میدهند،
زیرا ابتدا با اولین مورد سر و کار دارند.
و این مهم است،
زیرا گرچه فقر ممکن است
منجر به خشونت شود،
اما شواهد قوی نشان میدهد که
خشونت در واقع فقر را تداوم میبخشد.
اینجا مثالی از چگونگی آن آمده است.
همانطور که توسط پاتریک شارکی
مستند شده است،
یک جامعهشناس -
او نشان داد که وقتی کودکان فقیر
در معرض خشونت قرار میگیرند،
ضربه روحی میبینند.
این بر توانایی آنها در خوابیدن،
توجه کردن، رفتار و یادگیری تأثیر میگذارد.
و اگر کودکان فقیر نتوانند یاد بگیرند،
نمیتوانند در مدرسه هم خوب عمل کنند.
و این در نهایت بر توانایی آنها برای کسب
یک چک حقوق در زندگی که به اندازه کافی برای
نجات از فقر زیاد است، تأثیر میگذارد.
و متأسفانه، در یک سری مطالعات برجسته
توسط اقتصاددان راج چتی،
این دقیقاً همان چیزی است که ما دیدهایم.
کودکان فقیر در معرض خشونت
از درآمد کمتری نسبت به کودکان فقیری
که با آرامش بزرگ میشوند برخوردار هستند.
خشونت به معنای واقعی کلمه کودکان فقیر را
در فقر گرفتار میکند.
به همین دلیل تمرکز بیوقفه
بر خشونت شهری بسیار مهم است.
در اینجا دو مثال از چگونگی آن وجود دارد.
در دهه ۱۹۹۰ در بوستون،
مشارکت پلیس و اعضای انجمن
به کاهش خیرهکننده ۶۳ درصدی
در قتل جوانان منجر شد.
در اوکلند، همین استراتژی
اخیراً ۵۵ درصد از حملات مسلحانه غیر مرگبار
را کاهش داد.
در سینسیناتی، ایندیاناپولیس و نیوهیون،
خشونت مسلحانه را بیش از یک سوم کاهش داد.
در سادهترین حالت،
این استراتژی به سادگی افرادی را
که به احتمال زیاد شلیک میکنند یا مورد
اصابت گلوله قرار میگیرند،
و سپس آنها را با پیام مضاعف
همدلی و پاسخگویی روبرو میکند.
«ما میدانیم این شما هستید
که تیراندازی میکنید.
این باید متوقف شود.
اگر به ما اجازه دهید
به شما کمک خواهیم کرد.
اگر مجبورمان کنید،
شما را متوقف خواهیم کرد.»
به کسانی که مایل به تغییر هستند
خدمات و پشتیبانی ارائه میشود.
کسانی که در رفتار خشمآمیز خود
اصرار دارند،
با اقدام اجرایی قانون هدفمند
به محاکمه کشانده میشوند.
در شیکاگو، یک برنامه دیگر
با استفاده از درمان رفتاری-شناختی
به پسران نوجوان کمک میکند
تا افکار و احساسات دشوار را،
با آموزش دادن نحوه جلوگیری
و کاهش درگیریها به آنها، مدیریت کنند.
این برنامه دستگیریهای جرائم خشنونتآمیز
را در بین شرکتکنندگان
به نصف کاهش داد.
استراتژیهای مشابه باعث کاهش
۲۵ تا ۵۰ درصدی
ارتکاب مجدد جرم شده است.
اکنون شیکاگو تلاش جدیدی را آغاز کرده است،
با استفاده از همین تکنیکها،
اما با کسانی که در معرض بالاترین خطر
خشونت مسلحانه هستند.
و این برنامه نتایج امیدوارکنندهای را
نشان میدهد.
علاوه بر این،
از آنجا که این استراتژیها
بسیار قابل توجه، بسیار هدفمند هستند،
تمایل زیادی به صرف هزینه مطلق ندارند.
و آنها امروز با قوانینی که
در کتابها وجود دارد کار میکنند.
پس این خبر خوبی است.
در حال حاضر میتوانیم در شهرهایمان
آرامش داشته باشیم،
بدون بودجههای کلان
و بدون قوانین جدید.
پس چرا هنوز این اتفاق نیفتاده است؟
چرا این راهحلها هنوز
به تعداد کمی از شهرها محدود شدهاند،
و چرا آنها حتی در صورت موفقیت
برای حفظ حمایت خود
مبارزه میکنند؟
خوب، این خبر بد است.
حقیقت این است که ما
در سازماندهی تلاشهای خود
پیرامون پدیده چسبندگی
مهارت کافی نداشتهایم.
حداقل سه دلیل وجود دارد که چرا ما
در مورد کاهش خشونت شهری
از شواهد پیروی نمیکنیم.
و اولین، همانطور که انتظار دارید،
سیاست است.
اکثر راهحلهای چسبنده با یک سطح
فکری سیاسی یا دیگری مطابقت ندارند.
در عوض، آنها تشویق و تهدید را
ارائه میدهند،
متعادل کردن وعده درمان
با تهدید به دستگیری،
ترکیب سرمایهگذاری مبتنی بر مکان
و کنترل مناطق تنش.
به عبارت دیگر،
این راهحلها همزمان
هم نرم و هم سخت هستند.
از آنجا که آنها
با صحبت معمولی دوطرفانه کنترل نمیشوند،
سیاستمداران بدون اندکی آموزش،
و شاید حتی اندکی فشار،
مجذوب این عقاید نمیشوند.
این آسان نخواهد بود،
اما ما میتوانیم سیاستهای
پیرامون این موضوعات را
با تغییر شکل خشونت
به عنوان مشکلی که باید حل شود،
و نه بحثی برای پیروزی، تغییر دهیم.
ما باید بر شواهد بیش از ایدئولوژی
و آنچه نتیجه میدهد
در مقابل چیزی که
به نظر خوب میآید، تأکید کنیم.
دلیل دوم اینکه چرا ما
همیشه از شواهد پیروی نمیکنیم،
ماهیت تا حدودی پیچیدهی این راهحلها است.
در اینجا یک کنایه وجود دارد.
سادهترین راهها برای کاهش خشونت کدامند؟
پلیسهای بیشتر.
مشاغل بیشتر.
اسلحههای کمتر.
توضیح این موارد آسان است،
اما در عمل تمایل ندارند
که به درستی کار کنند.
در حالی که از سوی دیگر،
توضیح راهحلهای
مبتنی بر تحقیق دشوارتر است،
اما نتایج بهتری میگیرند.
در حال حاضر، ما پرفسورهای زیادی داریم
که در مجلات دانشگاهی
درباره خشونت مینویسند.
و بسیاری از افراد
در خیابان از ما محافظت میکنند.
اما چیزی که ما نداریم
ارتباط زیاد بین این دو گروه است.
ما یک پل قوی بین تحقیق و عمل نداریم.
و وقتی تحقیق در واقع
عمل را آگاه میکند،
آن پل به طور تصادفی ساخته نمیشود.
این اتفاق وقتی رخ میدهد
که کسی وقت میگذارد
و به دقت معنی تحقیق را توضیح میدهد،
چرا مهم است
و چگونه میتواند
تغییری در میدان ایجاد کند.
ما وقت زیادی را صرف انجام تحقیقات میکنیم،
اما آنها را به اندازه کافی
تجزیه و تحلیل نمیکنیم
که یک پلیس یا مددکار اجتماعی مشغول
بتواند به راحتی هضم کند.
ممکن است درک یا پذیرفتن آن دشوار باشد،
اما نژاد
سومین و آخرین دلیل است که
چرا برای کاهش خشونت
اقدامات بیشتری انجام نشده است.
خشونت شهری در میان
جوامع رنگین پوست فقیر متمرکز است.
این امر برای ما که در آن جوامع
زندگی نمیکنیم، نادیده گرفتن مشکل
یا وانمود کردن اینکه مربوط به ما
نیست را آسان میکند.
البته که این اشتباه است.
خشونت شهری مشکل همه است.
مستقیم یا غیرمستقیم،
همه ما بهای تیراندازی و قتلهایی را
که در خیابانهای
شهرهایمان اتفاق میافتد، میپردازیم.
به همین دلیل است که ما باید
راههای جدیدی بیابیم تا افراد بیشتری را
به عبور از خطوط طبقاتی و رنگی
و پیوستن به این مبارزه ترغیب کنیم.
از آنجا که این استراتژیها
منابع زیادی ندارند،
نیازی به ایجاد انگیزه برای
بسیاری از متحدان جدید نداریم-
فقط به چند مورد نیاز داریم.
و فقط نیاز داریم که آنها بلند باشند.
اگر ما بتوانیم بر این چالشها غلبه کنیم
و این راهحلهای مهم را در محلههایی
که به آنها نیاز دارند گسترش دهیم،
میتوانیم جان هزاران نفر را نجات دهیم.
اگر استراتژیهایی که
امروز در اینجا گفتم
اکنون در ۴۰ شهر خشونتآمیز اجرا شود،
ما میتوانیم طی هشت سال آینده
جان بیش از ۱۲,۰۰۰ نفر را نجات دهیم.
این چقدر هزینه دارد؟
حدود ۱۰۰ میلیون در سال.
شاید خیلی زیاد به نظر برسد،
اما در واقع، این رقم کمتر از یک درصد
از بودجه سالانه فدرال را نشان میدهد.
وزارت دفاع حدود همین مبلغ را
برای یک فروند جنگنده F-۳۵ هزینه میکند.
به طور استعاره، درمان یکسان است،
خواه جوانی باشد که
از زخم گلوله رنج میبرد،
جامعه ای مملو از چنین زخمها باشد،
یا کشوری باشد که مملو از چنین جوامعی باشد.
در هر حالت، درمان، قبل از هر چیز،
متوقف کردن خونریزی است.
میدانم که این میتواند کارساز باشد.
من میدانم، زیرا آن را دیدهام.
من دیدهام که
تیراندازان اسلحه خود را پایین گذاشته
و زندگی خود را وقف دیگران میکنند
تا همان کار را انجام دهند.
من در شهرکهای مسکونی که به
تیراندازی معروف بودند، قدم زدهام
و شاهد بازی کودکان در خارج بودهام.
من با پلیس و اعضای انجمن نشستهام
که قبلاً از یکدیگر متنفر بودند،
اما اکنون با هم کار میکنند.
و من افرادی از هر قشر زندگی دیدهام،
افرادی مانند شما،
سرانجام تصمیم میگیرند که
در این مبارزه شرکت کنند.
و به همین دلیل است که میدانم با هم،
ما میتوانیم
و این کشتار بیمعنی را پایان خواهیم داد.
متشکرم.
(تشویق)
Vous êtes chirurgien traumatologue.
Vous travaillez de nuit, aux urgences,
dans un hôpital de centre-ville.
On vous amène un jeune homme,
il est allongé, inconscient,
sur un brancard.
Il a reçu une balle dans la jambe
et il saigne abondamment.
À en juger par la gravité des blessures
et par l'importance de l'hémorragie,
la balle a probablement
touché l'artère fémorale,
un vaisseau sanguin important
du corps humain.
En tant que médecin de cet homme,
que devriez-vous faire ?
Ou, plus précisément,
que devriez-vous faire en premier ?
Les habits de ce jeune homme
vous semblent vieux et usés.
Il pourrait être sans emploi, sans abri,
ne pas avoir suivi de cursus scolaire.
Commencez-vous le traitement
en lui cherchant
du travail, un appartement,
ou en l'aidant
à obtenir son baccalauréat ?
D'un autre côté,
ce jeune homme a été impliqué
dans un conflit,
il pourrait être dangereux.
Avant qu'il ne se réveille,
lui mettez-vous des menottes,
alertez-vous les vigiles
ou la police ?
La plupart d'entre nous
ne feraient rien de tout cela.
Nous choisirions plutôt
la seule stratégie sensée
et humaine
qui soit possible à ce stade.
D'abord, nous arrêterions l'hémorragie.
Parce que si
nous ne l'arrêtons pas,
rien d'autre ne compte.
Ce qui vaut pour un service des urgences
vaut pour toutes les villes du pays.
En matière de violences urbaines,
la priorité est de sauver des vies,
en traitant cette violence
avec la même diligence
que s'il s'agissait
d'une blessure par balle, aux urgences.
De quoi parlons-nous
en évoquant les « violences urbaines » ?
Les violences urbaines sont
létales ou potentiellement létales
et sont commises
dans les rues des villes.
Elles portent des noms variés :
violence de rue, violence juvénile,
violence de gang, violence armée.
Les violences urbaines ont lieu
parmi les plus défavorisés
et marginaux entre nous.
En majorité des hommes jeunes,
sans vraies alternatives
ni beaucoup d'espoir.
J'ai passé des centaines d'heures
avec ces jeunes hommes.
J'ai été leur enseignant
dans des lycées de Washington,
où l'un de mes élèves a été assassiné.
Je leur ai fait face
dans les tribunaux de New York
où j'ai travaillé comme procureur.
Et enfin,
je suis allé de ville en ville,
en tant que décideur et chercheur,
rencontrer ces jeunes hommes,
et débattre sur comment renforcer
la sécurité dans nos communautés.
Pourquoi nous préoccuper de ces jeunes ?
Quelle importance a la violence urbaine ?
Elle est importante
parce qu'elle cause plus de morts
ici, aux États-Unis,
que n'importe quelle
autre forme de violence.
Elle est aussi importante
parce que nous pouvons
certainement y remédier.
La contrôler n'est pas
ce défi impossible et insurmontable
que s'imaginent beaucoup de gens.
En fait, il y a un certain nombre
de solutions possibles aujourd'hui
qui ont montré leur efficacité.
Et ces solutions ont
un élément clé en commun.
Elles reconnaissent toutes que
les violences urbaines sont « collantes ».
Elles se concentrent à certains endroits
et concernent un groupe étonnamment
petit de personnes et de lieux.
À la Nouvelle-Orléans, par exemple,
un réseau de moins de 700 individus
est à l'origine de la majorité
des violences mortelles dans la ville.
On appelle ces individus
les « personnes chaudes ».
Ici, à Boston,
70% des fusillades
ont lieu dans des rues et quartiers
couvrant juste 5% de la ville.
Ces zones sont souvent connues
comme les « quartiers chauds ».
Ville après ville,
un petit nombre de personnes chaudes
et de quartiers chauds
cause la majorité écrasante
des violences meurtrières.
En fait, cette conclusion
s'est vérifiée tellement de fois
que les chercheurs appellent ce phénomène
« la loi de concentration du crime ».
Les données scientifiques montrent que
les solutions ciblées marchent le mieux.
Pour dire les choses clairement,
on n'arrêtera pas les fusillades
si on ne s'occupe pas des tireurs.
Et vous ne pouvez pas arrêter les meurtres
si vous n'allez pas là où ils ont lieu.
Il y a quatre ans,
mes collègues et moi avons réalisé
une méta-analyse
des stratégies contre les violences
qui rassemblait les résultats de plus de
1 400 études individuelles d'impact.
Ce que nous avons constaté,
encore et encore,
c'est que les stratégies
qui étaient plus focalisées,
les plus ciblées,
les stratégies les plus « collantes »,
étaient les plus efficaces.
C'est vrai en criminologie,
dans les études sur la police,
la prévention des gangs, la réinsertion.
Mais nous l'avons aussi constaté
en santé publique,
où les politiques
de prévention secondaire et tertiaire
avaient de meilleurs résultats que
la prévention primaire générale.
Quand les décideurs ciblent
les personnes et lieux les plus dangereux,
ils obtiennent de meilleurs résultats.
Mais qu'en est-il du renouvellement
et des déplacements, me direz-vous ?
Les études montrent que
si des dealers sont arrêtés,
de nouveaux dealers
prennent rapidement leur place.
Certains s'inquiètent du fait que quand
la police cible un endroit,
le crime se déplace ailleurs,
un peu plus bas dans la rue
ou à deux pas.
Heureusement, nous savons maintenant qu'à
cause de ce phénomène d'agglomération,
le renouvellement et déplacement,
s'ils sont associés à une stratégie ciblée
sont minimaux.
Il faut une vie de traumatismes
pour créer un tireur,
et des décennies de désinvestissement
pour créer un quartier chaud.
Donc ces gens et ces points « chauds »
ne se déplacent pas facilement.
Et les causes structurelles ?
Ne faut-il pas remédier à la pauvreté,
aux inégalités, au chômage,
pour prévenir les violences ?
Selon les données,
oui et non.
Oui, puisqu'il est clair qu'un taux élevé
de violences est clairement associé
à différentes formes
d'inégalités sociales et économiques.
Mais non, puisque la variation
de ces facteurs
ne provoque pas nécessairement
une évolution des violences,
surtout à court terme.
Prenez par exemple la pauvreté.
Il faut des décennies pour obtenir
des progrès significatifs sur la pauvreté,
alors que les personnes pauvres ont besoin
dès maintenant d'échapper à la violence.
Les causes structurelles n'expliquent pas
ce phénomène « collant » .
Si pauvreté et violence allaient de pair,
alors cette violence serait présente
dans tous les foyers pauvres.
Mais ce n'est pas le cas.
Ce que nous observons empiriquement,
c'est que la pauvreté s'agglomère,
que le crime s'agglomère un peu plus
et que la violence s'agglomère
par-dessus tout.
Voilà pourquoi
les solutions ciblées marchent.
Elles fonctionnent car elles priorisent
les choses à prioriser.
Et c'est important,
puisque si la pauvreté
peut rendre violent,
des preuves solides indiquent
que la violence perpétue la pauvreté.
Voici juste un exemple
de comment.
Comme l'a documenté Patrick Sharkey,
un sociologue --
il a démontré que quand des enfants
pauvres sont exposés à la violence,
ils en sont traumatisés.
Cela a un impact sur leur sommeil,
sur leur concentration, leur comportement
et leur apprentissage.
Et s'ils ne peuvent pas apprendre,
alors ils échoueront à l'école.
Et cela affecte finalement leur capacité
à gagner plus tard un salaire suffisant
pour échapper à la pauvreté.
Et malheureusement,
dans une série d'études
menées par l'économiste Raj Chetty,
c'est exactement ce que nous avons vu.
Les enfants pauvres ont
une mobilité de revenus plus faible
s'ils ont été exposés à la violence.
La violence piège littéralement
les enfants pauvres dans la pauvreté.
Voilà pourquoi il est si important d'agir
sans relâche contre la violence urbaine.
Voilà deux exemples qui montrent comment.
Ici, à Boston, dans les années 90,
un partenariat entre policiers
et acteurs locaux
a permis une réduction stupéfiante
de 63% des homicides juvéniles.
À Oakland, cette même stratégie
a récemment réduit
les attaques à main armée non mortelles
de 55%.
À Cincinnati, Indianapolis et New Heaven,
elle a réduit la violence armée
de plus d'un tiers.
Pour faire simple,
cette stratégie cible
ceux qui sont les plus susceptibles
de causer une fusillade
ou d'en être la victime,
et leur adresse ensuite un double message
composé d'empathie et de responsabilité.
« Nous savons que c'est vous
qui tirez,
il faut que ça cesse.
Si vous nous laissez, nous vous aiderons.
Sinon, nous vous arrêterons. »
Ceux qui acceptent de changer
sont accompagnés et soutenus.
Ceux qui persistent dans leur violence
seront amenés devant la justice
par l'action ciblée de la police.
À Chicago, un autre programme utilise
la thérapie cognitivo-comportementale
pour aider les garçons adolescents
à réguler leurs difficultés
et leurs émotions.
En leur apprenant comment éviter
ou atténuer les conflits,
ce programme a réduit de moitié
les arrestations pour violences
chez les participants.
Des stratégies similaires
ont fait baisser la récidive
de 25 à 50%.
Chicago a lancé une nouvelle initiative,
s'aidant des mêmes techniques
mais visant les plus à risque
pour les violences armées.
Et ce programme obtient
des résultats prometteurs.
De plus,
comme ces stratégies sont
si focalisées, si ciblées,
elles coûtent souvent moins cher
en termes absolus.
Et elles sont compatibles
avec la législation déjà en vigueur.
Donc voilà les bonnes nouvelles.
Nous pouvons pacifier nos villes,
tout de suite,
sans gros budgets
et sans légiférer.
Alors, pourquoi ça se fait attendre ?
Pourquoi les solutions sont-elles limitées
à un petit nombre de villes
et pourquoi ces programmes
doivent-ils autant se battre,
pour ne pas perdre leurs soutiens ?
C'est la mauvaise nouvelle.
La vérité, c'est que nous n'avons pas su
coordonner nos efforts
pour cibler ce phénomène d'agglomération.
Trois raisons expliquent
pourquoi nous ne suivons pas les preuves
pour la réduction
des violences urbaines.
Et la première, vous l'aurez deviné,
c'est la politique.
La plupart des solutions « collantes »
déplaisent à au moins un acteur politique.
Ils préfèrent conjuguer
la carotte et le bâton,
promettre une aide
tout en menaçant d'arrestation,
combiner investissements territoriaux
et surveillance stricte.
Formulé autrement,
ces solutions sont à la fois
douces et dures
en même temps.
Il est difficile de les aligner
avec les arguments typiques
de la gauche ou de la droite,
et les décideurs politiques n'appliqueront
ces idées qu'après avoir été formés
et peut-être un peu mis sous pression.
Ça ne sera pas facile,
mais nous pouvons changer les politiques
en recadrant la violence
comme un problème à résoudre,
pas comme un débat à remporter.
Nous devrions faire primer les preuves
sur l'idéologie
et ce qui marche sur ce qui sonne bien.
La deuxième raison qui nous mène
à ignorer les preuves,
c'est la nature un peu complexe
de ces solutions.
Il y a une ironie ici.
Quels moyens simples
réduisent la violence ?
Plus de policiers.
Plus de travail.
Moins d'armes à feu.
C'est facile à dire,
mais elles ne marchent
pas si bien sur le terrain.
Par contre,
les solutions scientifiques
sont plus difficiles à expliquer
mais ont de meilleurs résultats.
En ce moment, de nombreux chercheurs
publient sur le sujet
dans des revues académiques.
Et de nombreuses personnes
veillent sur nous dans les rues.
Mais ce qui manque,
c'est que ces deux groupes communiquent.
Il nous manque un pont solide
entre la recherche et la pratique.
Quand la recherche
influe sur la pratique,
ce pont n'est pas là par hasard.
Cela arrive quand quelqu'un prend le temps
d'expliquer clairement
les données scientifiques,
leur importance
et la différence qu'elles peuvent faire
sur le terrain.
Nous passons du temps
à produire des études,
mais pas suffisamment à détailler
les résultats pour que des policiers
ou des travailleurs sociaux surmenés
puissent les digérer facilement.
Il est peut-être difficile de l'accepter,
mais la couleur de peau
est la troisième et dernière raison
qui explique pourquoi si peu a été fait
pour réduire les violences.
Les violences urbaines touchent
les communautés pauvres et racisées.
Cela permet à tous ceux parmi nous
qui ne vivent pas dans ces communautés
d'ignorer le problème ou de prétendre
qu'il ne nous concerne pas.
Et c'est faux, bien sûr.
Les violences urbaines
nous concernent tous.
Directement ou indirectement,
nous payons tous le prix
des tirs et des meurtres
qui ont lieu dans les rues de nos villes.
Voilà pourquoi nous devons innover
pour motiver plus de gens,
de toutes classes et toutes couleurs
à rejoindre cette lutte.
Parce que ces stratégies
demandent peu de ressources,
nous n'avons pas besoin d'attirer
beaucoup d'alliés --
il en faut juste quelques-uns.
Et il faut juste qu'ils soient bruyants.
Si nous pouvons surmonter ces défis
et appliquer ces solutions ciblées
dans les quartiers qui en ont besoin,
nous pourrions sauver
des milliers de vies.
Si les stratégies
que j'ai évoquées aujourd'hui
étaient mises en place maintenant dans
les 40 villes les plus violentes du pays,
nous pourrions sauver 12 000 personnes
sur les huit prochaines années.
Et combien cela coûterait-il ?
Environ cent millions par an.
Cela peut vous paraître beaucoup,
mais en fait, ce chiffre représente
moins de 1%
de 1% du budget fédéral annuel.
Le ministère de la Défense
dépense cette somme
pour l'achat
d'un seul avion de chasse F-35.
Métaphoriquement, la solution est la même,
qu'il s'agisse
d'un jeune homme blessé par balle,
d'une communauté criblée
de ce genre de blessures,
ou d'un pays empli
de ce genre de communautés.
Dans chaque cas, le traitement,
d'abord et avant tout,
c'est d'arrêter l'hémorragie.
Je sais que ça peut marcher.
Je le sais parce que je l'ai vu.
J'ai vu des tireurs déposer leurs armes
et dévouer leurs vies
à convaincre d'autres à faire de même.
J'ai visité des cités connues
pour les fusillades qui y ont lieu
et j'y ai vu des enfants jouer dehors.
J'ai vu des policiers
et des acteurs locaux
qui auparavant se détestaient
mais qui travaillent ensemble maintenant.
Et j'ai vu des gens de tous horizons,
des gens comme vous,
qui ont enfin décidé de s'impliquer
dans cette lutte.
Voilà pourquoi je sais
que tous ensemble,
nous pouvons et nous allons
mettre fin à ce carnage insensé.
Merci.
(Applaudissements)
आप एक ट्रॉमा सर्जन हैं,
जो शहर के आपातकालीन सेवा में आधी रात की
शिफ्ट पर काम करते है।
एक नौजवान को आपके सामने लाया जाता है,
जो की स्ट्रेचर पे बेहोश पड़ा है
उसे पैर पर गोली लगी है
और बहुत खून बह रहा है।
बहरी और भीतरी घाव को देख कर
और रक्तस्राव की मात्रा को देखकर
ये लग रहा है की गोली पैर की धमनी
जो शरीर की सबसे बड़ी धमनियों में से एक
को काट चुकी है।
उस नौजवान के डॉक्टर होने के नाते
आपका क्या करना सही होगा ?
या ये कहा जाये, आपको सबसे पहले
क्या करना चाहिए ?
आप गौर करते हैं की उस जवान लड़के ने फ़टे
पुराने कपडे पहने हुए हैं।
वो बेरोज़गार , बेघर या काम पढ़ा लिखा
हो सकता है।
तो क्या आप उसका इलाज उसे एक नौकरी दिलवाकर
एक फ्लैट दिलवाकर या
उसे GED प्राप्त करने में मदत देकर करेंगे ?
दूसरी तरफ ,
ये इंसान किसी झगडे में शामिल हुआ है और
शायद खतरनाक हो सकता है।
उसके होश में आने से पहले
क्या आप उसे ज़ंजीर से बाँध देंगे
और अस्पताल को खबर देकर
क्या 911 को फ़ोन करेंगे ?
हम में से ज़्यादातर इनमे से कोई भी
काम नहीं करेंगे।
इसके बजाये हम सिर्फ समझदारी और इंसानियत
भरा कदम उठाएंगे।
सबसे पहले खून का बहना रोकेंगे।
क्यूंकि जब तक खून बहना नहीं रुकता तब तक
और कुछ भी मायने नहीं रखता।
जो कदम आपातकालीन सेवा में सही हैं वो
दुनिया के बाकी सारे शहरों में भी है
जब बात शहरी हिंसा की होती है , सबसे पहली
प्राथमिकता होती है जानें बचाना
उस हिंसा का उसी तात्कालिकता के साथ इलाज
करना, जिस तरह एक गोली की चोट का इलाज
किया जाएगा एक ER में।
"शहरी हिंसा" कहते वक़्त हम
किस बारे बात कर रहे हैं ?
शहरी हिंसा वह घातक हिंसा या घातक होने की
क्षमता रखने वाली हिंसा है
जो की हमारी सड़कों पर देखने को मिलता है
इसके कई और नाम हैं :
सड़क हिंसा, युवा हिंसा
गिरोह हिंसा, बन्दूक हिंसा
शहरी हिंसा हम में से सबसे वंचित
और समाज से बेदखल किये गए
लोगो के साथ होता है
इनमे ज़्यादातर जवान लड़के होते हैं,
जिनके पास ज़्यादा विकल्प या आशा नहीं होती।
मैंने ऐसे सैकड़ों नौजवानो के साथ कई घंटे
बिताये हैं
मैंने उन्हें वाशिंगटन डी सी के
विद्यालय में पढ़ाया था
जहाँ मेरे एक छात्र की हत्या की गयी
मैं न्यू यॉर्क शहर के
कटघरों में खड़ा हुआ हूँ,
जहाँ मैंने एक प्प्रॉसिक्यूटर का पर
काम किया
और आखिरकार,
मैं एक शहर से दुसरे शहर एक नीति निर्माता
और शोधकर्ता के तौर पर घूमा हूँ जहाँ
जहाँ मैं इन नौजवानो से मिला और
इनके साथ अपने समाज को सुरक्षित बनाने
के तरीकों पर बात चीत की
हमे इन नौजवानो की चिंता क्यों करनी चाहिए ?
शहरी हिंसा क्यों मायने रखती है ?
शहरी हिंसा मायने रखती है,
क्यूंकि अमेरिका में किसी भी शहरी हिंसा
किसी भी दुसरे प्रकार के
हिंसा से ज़्यादा जानें लेता है।
शहरी हिंसा इसलिए भी मायने
रखती है क्यूंकि हम इसके बारे कुछ करने क
ताकत रखते हैं.
इसे काबू करना नामुमकिन नहीं है जैसा की
काफी लोगों का मानना है।
दरसल , इसके लिए आज ऐसे कई तरह के
उपाय मौजूद हैं जो की
असरदार साबित हुए हैं।
और इन सभी उपायों में एक सामान सामग्री है
ये सब इस बात को मानते हैं की शहरी हिंसा
चिपचिपी है यानी की ये लोगों और जगहों
में छोटे समूह बनती है
उद्धरण के लिए न्यू ओर्लांस में ,
700 से भी कम लोगों के एक संजाल का
शहर के ज़्यादातर हिंसक घटनाओं में हाथ है।
कुछ इन लोगों को "हॉट पीपल" कहते हैं।
यहाँ बोस्टन में ,
70 प्रतिशत शूटिंग्स ,
शहर के सिर्फ 5 प्रतिशत ब्लॉकों और कोनों
में केंद्रित है।
इन जगहों को अक्सर "हॉट स्पॉट्स" के नाम
से जाना जाता है।
हर शहर में, ज़्यादातर होने वाली
घातक हिंसा के लिए यही
हॉट पीपल और हॉट स्पॉट्स ज़िम्मेदार होते हैं
यहाँ तक की, ये खोज इतनी बार
दोहराया जा चुका है
की शोधकर्ता इस घटना को लॉ ऑफ़ क्राइम
कंसंट्रेशन का नाम दे चुके हैं।
जब हम इसके पीछे के विज्ञान को समझते हैं तब
पाते हैं की स्टिकी सोलूशन्स सबसे कारगर हैं
सीधे शब्दों में कहें तो,
आप शूटिंग्स तब तक नहीं रोक सकते जब तक आप
शूटर्स के बारे कुछ नहीं कर लेते
और आप तब तक हत्यायों को नहीं रोक सकते जब
तक आप वहां नहीं जाते लोगों की हत्या हुई है
चार साल पहले
मैंने और मेरे सहकर्मियों ने अहिंसक
रणनीतियों पर एक
व्यवस्थित मेटा-रिव्यु किया था,
जिसमे 1400 से ज़्यादा व्यक्तिगत प्रभाव के
मूल्यांकन के नतीजों का सारांश निकाला गया
हमनें बार बार यही पाया की जो राणीनित्यां
सबसे ज़्यादा केंद्रित,
सबसे ज़्यादा लक्षित,
और सबसे स्टिकी थीं वे
सबसे कारगर रहीं
हमने इससे अपराध विज्ञान
पोलिसिंग के अध्ययन, गिरोह निवारण और उसकी
उसकी पुनः जांच में भी देखा,
लेकिन हमनें इसे लोक स्वास्थय में भी देखा,
जहाँ तृतीया और द्वितीय
ने सामान्य मुख्य निवारण से ज़्यादा
अच्छा प्रदशन दिखाया।
जब नीति निर्माता सबसे खतरनाक लोगों और
जगहों पे ध्यान देते हैं।
तब उन्हें बेहतर परिणाम मिलते हैं
हो सकता है आप पूछें प्रतिस्थापन और
विस्थापन के बारे क्या
खोज दिखता है की जब ड्रग डीलरों को जेल में
डाल दिया जाता है
तब नए डीलर्स पुराने डीलर्स की जगह ले लेते हैं,
कुछ को इस बात की चिंता होती है की जब
पुलिस उनकी कुछ ख़ास जगहों पर
ज़्यादा ध्यान देती है तब,
अपराध उन जगहों से निकलकर सड़कों पे आ
जायेगा
सौभागय से हमे पता है की स्तिक्किनेस्स की
घटना के कारण
इन स्टिकी रणनीतियों से जुड़े हुए ,
प्रतिस्थापन और विस्थापन के प्रभाव
न के बराबर हैं ,
एक शूटर बनने के लिए जीवन भर के ट्रॉमा की
ज़रुरत होती है
स्पॉट बनाने के लिए दशकों का विनिवेश।
तो ये लोग और जगह इतनी
आसानी से इधर उधर नहीं होते
तो मूल कारणों के बारे क्या ?
क्या गरीबी या असमानता या अवसरों की कमी
के बारे कुछ करना हिंसा को हटाने का
का सबसे अच्छा उपाय नहीं होगा ?
विज्ञानं के अनुसार इसका जवाब
दोनों हाँ और न है ,
हाँ, क्यूंकि हिंसा के ऊंचे दर स्पष्ट रूप
से
सामाजिक और आर्थिक नुक़्सानो से जुड़ा हुआ है
लेकिन चूंकि इन चीज़ों में बदलाव
लाने से ये ज़रूरी नहीं है की ये हिंसा में
भी बदलाव आएं
खासकर छोटी दौड़ में तो बिलकुल भी नहीं
गरीबी के उधार को मान कर चलिए,
गरीबी के ऊपर जीत हासिल
करने में कई दशक लग जाएंगे ,
जबकि गरीबों को हिंसा से छुटकारा अभी मिलना
चाहिये और ये उनका हक़ भी है
साथ ही मूल वजहें स्तिक्किनेस्स की घटना को
नहीं समझा सकती
अगर गरीबी हमेशा हिंसा को बढ़ावा देती तो
हमें सारे गरीब लोगों में हिंसा दिखाई देनी
चाहिए।
लेकिन हमें ऐसा नहीं दिखता।
बल्कि, हम अनुभव से पाते हैं की गरीबी के
केंद्रित होने के
साथ ही अपराध भी केंद्रित होता चला जाता है
और हिंसा सबसे ज़्यादा केंद्रित होती है।
इसलिए स्टिकी सोल्यूशन्स कारगर हैं।
ये इसलिए कारगर हैं क्यूंकि ये पहले ज़्यादा
ज़रूरी चीज़ें करते हैं।
और ये ज़रूरी है ,
क्यूंकि चाहे हिंसा एक तरफ गरीबी को बढ़ावा
देती हो
सबूत ये दिखाते हैं की हिंसा गरीबी को
बढ़ावा देती है।
एक उदाहरण इस बात को समझा सकता है ,
जैसा की समाजशास्त्री पैट्रिक शार्के ने
पाया, की जब गरीब बच्चों को
हिंसा देखनीपड़ती है.
वे बहूत घबरा जाते .
इससे उनकी नींद , व्यावहारिक जीवन, सोचने
समझने , और सीखने की क्षमता पर असर होता है
और अगर गरीब बच्चे सीख न पाएं तो वे
स्कूल में अच्छे नतीजे नहीं दे पाएंगे।
और इससे आगे चलकर उनकी कमाई पे असर
होता है जो कि उनकी गरीबी से दूर होने का
एक ज़रिया है।
दुर्भाग्य से, अर्थशास्त्री राज शेट्टी की
ऐतिहासिक अध्ययन की श्रृंख्ला में पाया
गया की हमने हर समय यही होते हुए देखा है।
गरीब बच्चे जिन्हे बचपन में हिंसा का सामना
करना पड़ता है उनकी आय की गतिशीलता उन
से कम होती है जो शांत माहौल में बड़े हुए।
हिंसा बच्चों को गरीबी के चपेट से निकलने
नहीं देती है।
इसी लिए ये ज़रूरी है की हम शहरी हिंसा के
बारे में कुछ करें।
चलिए दो उदाहरणों पर गौर करें।
यहाँ बोस्टन में , 1990 के आस पास
पुलिस और समाज के लोगों के बीच एक साझेदारी
की वजह से युवा हत्याओं में
कमाल की 63 प्रतिशत की कमी पायी गयी।
ओकलैंड में भी उसी रणनीति की वजह से
बन्दूक से होनेवाले गैर जानलेवा हमलो में
55 प्रतिशत कमी हुई।
सिनसिनाटी, इंडिआनापलिस, एवं नई हैवन में
ऐसी घटनाओं में एक तिहाई की कटौती हुई।
सीधे तरीके से कहा जाये तो ये रणनीति बस
लोगों को पहचानने में मदद करती है जो की या
तो किसी और को गोली मार सकते हैं या तो खुद
उसका शिकार बन सकते हैं
और फिर उन्हें सहानुभूति और जवाबदेही का
दोहरा
सन्देश देती है।
" हमें पता है की तुम गोली चला रहे हो ये
सब रुक
जाना चाहिए।
अगर तुम चाहो तो हम तुम्हारी मदद कर सकते
है ,हम तुम्हे ये सब करने से रोक सकते हैं "
जो बदलना चाहते हैं उन्हें सेवाएं और समर्थन
प्रदान किया जाता है।
जो अपना हिंसक बर्ताव जारी रखना चाहते हैं
उनपर कानून के माध्यम से
न्याय के लिए करवाई होती है।
शिकागो में , एक दुसरा प्रोग्राम
कॉग्निटिव बहवोरिअल थेरेपी का इस्तेमाल
करता है युवाओं को मुश्किल विचारों
और संवेदनाओं का सामना करने में मदद करता
है उन्हें झगडे काम और नहीं करना सीखाकर।
इस प्रोग्राम ने हिंसक जुर्म की गिरफ़्तारी
को 50 प्रतिशत घटाने में
सफलता हासिल की।
ऐसी रणनीतियों के इस्तेमाल से किसी के
फिर से अपराध
करने जैसी घटनाएं 50 प्रतिशत घट गयी।
अब शिकागो ने एक नयी प्रयास की है जिसमे
वही तकनीकों का इस्तेमाल किया
गया है उनके लिए जो बन्दूक हिंसा
के ज़्यादा जोखिम मे है
और यह प्रोग्राम हमें काफी अच्छे नतीजे
दिखा रहा है।
साथ ही,
चूंकि ये रणनीतियां इतनी केंद्रित, और
लक्षित हैं, इनपे हमें
ज़्यादा खर्च भी नहीं करना पड़ता है। और ये उन
कानूनों
के साथ काम करती हैं जो की
पहले से ही किताबों में दर्ज हैं।
तो ये थी अच्छी खबर।
हम अपने शहरों में शान्ति ला सकते हैं,
अभी,
बिना ज़्यादा खर्च किये
और बिना किन्ही नए कानूनों के.
तो ये अब हुआ क्यों नहीं है ?
क्यों अब तक ये उपाय सिर्फ कुछ ही छोटे
शहरों में अपने गए हैं ?
क्यों य इतने कारगर होने के बावजूद सहयोग
पाने के लिए इतने मुश्किलों
का सामना करते हैं ?
एक बुरी खबर भी है।
सच्चाई ये है की हमनें स्टिकी घटनाओं
को अच्छी तरह आयोजित में
अपना पूरा ज़ोर नहि लगाया है।
इस बात के तीन मुख्या कारन हैं की क्यों हम
शहरी हिंसा को काम करने
के मामले में सबूतों पर ध्यान नहीं देते।
सबसे पहले, जैसा की आप समझ ही गए होंगे
है राजनीती।
ज़्यादातर स्टिकी उपाय किसी एक या किसी
दुसरे राजनीतिक मंच के अनुरूप नहीं होता है
बल्कि ये गाजर और लाठी दोनों का प्रस्ताव
करते हैं,
इलाज के वादे और गिरफ़्तारी के वादे के साथ,
स्थान आधारित निवेश
और हॉट स्पॉट नीति का आयोग करते हैं।
दुसरे शब्दों में
ये उपाय दोनों एक ही समय पे
नरम एवं सख्त हैं।
क्यूंकि ये दोनों एक साथ अच्छे से
मेल नहीं खाते क्यूंकि राजनेता पूरा समय
सिर्फ लेफ्ट और राइट के बारे बातें करते हैं
वे कभी इन विचारों की तरफ कदम नहीं उठाएंगे
चाहे उन्हें कितना भी शिक्षित किया जाए या
दबाव डाला जाए।
ये आसान नहीं होगा लेकिन,
के प्रति राजनीति को डाल सकते हैं हिंसा
को एक जीती
जा सकने वाली बहस नहीं बल्कि एक हल की जाने
वाली एक समस्या के रूप में देखकर
हमें विचारधारा के बजाये सबूतों का इस्तेमाल
करना चाहिए
ये देखने के लिए की हमारे लिए क्या अच्छा
होगा।
दूसरी वजह की क्यों हम सबूतों पर ध्यान
नहीं देते हैं
है इन उपायों का जटिल स्वाभाव।
यहां एक व्यंग्य है।
हिंसा को रोकने के सबसे आसान तरीके कौन से
हैं ?
ज़्यादा पुलिस कर्मी।
ज़्यादा नौकरियां।
कम बंदूकें।
कहना तो आसान हैं
लेकिन करना मुश्किल।
दूसरी तरफ ,
शोध से पाए गए उपायों को समझाना मुश्किल है
लेकिन उनके नतीजे बेहतर होते हैं।
अभी हमारे पास बहुत सारे प्रोफेसर हैं
जो हिंसा के बारे अकादमिक जौर्नलों मे
लिख रहे हैं
और ऐसे बोहोत लोग हैं जो की हमें सड़कों पे
सुरक्षित रखते हैं।
लेकिन हमारे पास संचार
की कमी है।
हमारी शोध और कामों में एक मज़बूत कड़ी नहीं
है।
और जब भी कोई शोध असल में काम करती है , तब
वह कड़ी
सिर्फ एक संयोग नहीं होती है।
ये सिर्फ तभी मुमकिन हो पता है जब कोई समय
निकलकर ध्यान से उस शोध का मतलब समझाता है।
की ये क्यों ज़रूरी है
और ये कैसे एक जगत में बदलाव ला सकती है।
हम शोध करने में काफी वक़्त ज़ाया करते हैं
लेकिन उसे छोटे हिस्सों में बांटें में नहीं
ताकि एक व्यस्त पुलिस कर्मी या समाज सेवक
उसे आसानी से समझ सके।
ये मानना मुहकिल हो सकता है लेकिन जाती
तीसरी वजह है जिसकी वजह से हिंसा कम करने के
लिए ज़्यादा काम नहीं हो पाए हैं।
शहरी हिंसा गरीब काले समुदायों में
ज़्यादातर पायी जाती है।
इस वजह से जो उन समुदायों में नहीं रहते वे
इन समस्याओं को आसानी से रफा दफा
कर देते हैं ये कहकर की ये
उनकी दिक्कत नहींहै।
ज़ाहिर सी बात है की ये गलत है.
शहरी हिंसा सबके लिए एक मुश्किल है।
सीधे तरीके से या नहीं भी ,
हम उन सब गोली चलने की घटनाओ और
मौतों की कीमत
चुकाते हैं जो क हमारे शहरों में होती हैं।
इसलिए हमें और तरीके ढूंढ़ने की ज़रुरत है
ताकि हम लोगों को रंग और वर्ग
की इन दीवारों को पार कर इस संघर्ष में
हिस्सा लें।
क्यूंकि हमें इन रणनीयतियों में ज़्यादा
साधनो की ज़रुरत नहीं है ,
हमें नए सहयोगी दलों को
बढ़ावा नहीं देना होगा
हमें बस कुछ की ज़रुरत होगी।
उन्हें बस ज़ोरदार होना होगा।
अगर हम इन समस्याओं का समाधान निकल लें
इन स्टिकी सोलूशन्स को उन जगहों तक फैलाएं
जहाँ उनकी ज़रुरत है,
हम हज़ारों जानें बचा पाएंगे।
अगर जिन रणनीतियों के बारे में मैंने आज
चर्चा की है, उनके देश के 40 सबसे हिंसक
शहरों में लागु किया जाए तो हम
अगले आठ सालों में 12000 से भी
ज़्यादा जानें बचा पाएंगे।
इसकी कीमत कितनी होगी ?
एक साल में करीब 10 करोड़।
ये सुनने में ज़्यादा लग सकता है , लेकिन
असल में ये संख्या सालाना फ़ेडरल बजट
के एक प्रतिशत हिस्से से भी कम है।
रक्षा मंत्रालय इतना सिर्फ एक ऍफ़-35 फाइटर
जेट
पर खर्च कर देता है।
लाक्षणिक तौर से देखा जाए तो चाहे बात एक
आदमी को गोली लगने की
हो या एक एक पूरा समुदाय जो की इन घावों
से चलनी हो या एक
देश जो की ऐसी ही समुदायों से भरा
हुआ हो , सबका इलाज एक ही है।
हर मामले में , इलाज करने का सबसे पहला कदम
होगा
खून का बहना बंद करना
मुझे पता है की ये काम करेगा
मुझे पता है क्यूंकि मैंने ये देखा है।
मैंने बन्दूक धारियों को अपनी बंदूकें नीचे
रखते हुए
और दूसरों को भी करने का बढ़ावा देने में
अपनी ज़िन्दगी व्यतीत करते हुए देखा है
मैं उन घरों के सामने से गुज़रा हूँ जहाँ
गोलियों की शोर गूंजती थी
अभी वहां बच्चों को खेलते हुए देखता हूँ।
मैं उन पुलिस वालों और उन समुदाय के सदस्यों
के साथ
बैठा हूँ जो पहले एक दुसरे से
नफरत करते थे मगर अब एक साथ काम करते हैं
और मैंने हर तरह के लोगों के साथ काम किया
आप जैसे लोग, आख़िरकार
इस संघर्ष में हिस्सा लेने के लिए
तैयार हो जाते हैं।
और इसलिए मुझे पता है की हम एक साथ मिलकर,
इस मूर्ख संहार का अंत कर सकते हैं, और
करेंगे भी।
धन्यवाद
(तालियां)
Kirurg ste,
radite noćnu smjenu u hitnoj službi.
Doveden vam je mladić
koji bez svijesti leži na kolicima.
Upucan je u nogu i obilno krvari.
Sudeći po ulaznoj i izlaznoj rani
te po količini krvarenja,
metak je vjerojatno
okrznuo bedrenu arteriju,
jednu od najvećih krvnih žila u tijelu.
Kao njegov doktor,
što biste trebali učiniti?
Ili bolje pitanje,
što biste prvo trebali učiniti?
Bacite pogled na njegovu odjeću
koja je stara i iznošena.
Možda je nezaposlen, beskućnik,
nedovoljno obrazovan.
Započinjete li liječenje
tako da mu pronađete posao,
stan
ili tako da mu pomognete maturirati?
S druge strane,
mladić je bio u nekakvom sukobu
i možda je opasan.
Prije nego što se osvijesti,
hoćete li mu staviti lisice,
pozvati bolničke zaštitare ili policiju?
Većina nas ne bi učinila ništa od toga.
Umjesto toga, učinili bi jedinu razumnu
i humanu stvar moguću u tom trenutku.
Prvo bismo zaustavili krvarenje.
Zato što ako ne zaustavimo krvarenje,
ništa drugo nije bitno.
Ono što vrijedi za hitnu službu,
vrijedi i za gradove diljem zemlje.
Kada je u pitanju urbano nasilje,
prioritet je spašavanje života.
To nasilje treba tretirati
istom razinom hitnosti
kojom bi tretirali ranu od metka
u hitnoj službi.
O čemu pričamo kada kažemo
„urbano nasilje”?
Urbano nasilje je smrtonosno
ili moguće smrtonosno nasilje
koje se događa na ulicama naših gradova.
Poznato je i kao:
ulično nasilje, nasilje među mladima,
nasilje među bandama, oružano nasilje.
Urbano nasilje se događa
među onima koji su u najnepovoljnijem
položaju i koji su najviše obespravljeni.
Uglavnom su to mladići
bez mnogo mogućnosti ili nade.
Proveo sam stotine sati s tim mladićima.
Predavao sam im u srednjoj školi
u Washingtonu,
gdje je jedan od mojih učenika ubijen.
Stajao sam preko puta njih
u sudnicama u New Yorku,
gdje sam radio kao tužitelj.
I naposljetku,
išao sam od grada do grada
kao kreator politike i kao znanstvenik,
upoznavao sam te mladiće
i razgovarao s njima o tome kako učiniti
naše zajednice sigurnijima.
Zašto bi nam trebalo biti stalo
do tih mladića?
Zašto je urbano nasilje bitno?
Urbano nasilje je bitno
jer dovodi do više smrti u SAD-u
nego bilo koji drugi oblik nasilja.
Također je bitno
jer mi zapravo možemo
poduzeti nešto u vezi s tim.
Kontrola toga nasilja nije
nemoguć i nerješiv zadatak
kao što mnogi vjeruju.
Štoviše, danas su dostupna
brojna rješenja
koja dokazano djeluju.
Ono što je zajedničko
tim rješenjima je jedan ključni sastojak.
Sva prepoznaju činjenicu
da je urbano nasilje ljepljivo,
što znači da povezuje i grupira
iznenađujuće mali broj ljudi i mjesta.
U New Orleansu, na primjer,
mreža koju čini manje od 700 pojedinaca
odgovorna je za većinu
smrtonosnog nasilja u tom gradu.
Neki te pojedince nazivaju
„žarišni ljudi.”
Ovdje u Bostonu,
70 posto pucnjava
događa se u ulicama i na uglovima koji
pokrivaju samo pet posto površine grada.
Ove lokacije su poznate kao „žarišta.”
Od grada do grada,
mali broj žarišnih ljudi i žarišta
povezano je s većinom
smrtonosnog nasilja.
Zapravo, ovaj je fenomen
potvrđen tako puno puta
da ga znanstvenici sada nazivaju
zakon koncentracije zločina.
Gledano iz perspektive znanosti
ljepljiva rješenja najbolje djeluju.
Najjednostavnije rečeno,
ne možete zaustaviti pucnjave
ako se nećete baviti onima koji pucaju.
I ne možete zaustaviti ubijanje
ako ne idete tamo gdje se ljude ubija.
Prije četiri godine,
s kolegama sam napravio
sustavni meta-pregled
protunasilnih strategija
sa sažetim rezultatima iz više od 1400
individualnih procjena učinka.
Opetovano smo utvrdili
da su strategije
koje su najusmjerenije,
najciljanije,
strategije koje su najljepljivije,
također i najuspješnije.
To smo vidjeli u kriminologiji,
u izučavanju policije, borbi protiv bandi,
povratka zatvorenika u društvo.
To smo vidjeli i u javnom zdravstvu,
gdje ciljana tercijarna
i sekundarna prevencija
djeluju bolje od općenitije primarne.
Kada se kreatori politike fokusiraju na
najopasnije ljude i mjesta,
dobivaju bolje rezultate.
Što je sa zamjenom i premještanjem,
možda ćete se pitati.
Istraživanja pokazuju
da se nakon uhićenja dilera
pojave novi koji ih zamjenjuju.
Neki se brinu da će fokus policije
na određena mjesta
dovesti do premještanja zločina,
u drugu ulicu ili iza drugog ugla.
Srećom, sad znamo da su zbog
fenomena ljepljivosti
učinci zamjene i premještanja povezani
s ljepljivim strategijama
minimalni.
Potrebna je dugogodišnja trauma
da bi se stvorio zločinac
i nekoliko desetljeća smanjenog ulaganja
da bi se stvorilo žarište.
Stoga se ovi ljudi i mjesta
ne sele tako lako.
Što je s temeljnim uzrocima?
Nije li fokus na siromaštvo ili
nejednakost ili manjak prilika
najbolji način prevencije nasilja?
Pa, znanost kaže,
da i ne.
Da, zato što su visoke stope nasilja
jasno povezane
s različitim oblicima otežavajućih
društvenih i ekonomskih okolnosti.
Ali ne, zato što promjena tih čimbenika
ne vodi nužno promjeni stope nasilja,
pogotovo ne kratkoročno.
Uzmimo siromaštvo, na primjer.
Za značajan napredak u pogledu siromaštva
bit će potrebna desetljeća,
a siromašni ljudi trebaju i zaslužuju
oslobođenje od nasilja upravo sada.
Temeljni uzroci također ne mogu objasniti
fenomen ljepljivosti.
Ako siromaštvo uvijek vodi nasilju,
očekivali bismo ga među svim siromašnima.
Ali to ne pronalazimo.
Umjesto toga, empirijski promatramo
da siromaštvo koncentrira,
zločin koncentrira još više,
a nasilje koncentrira najviše.
Zbog toga ljepljiva rješenja djeluju.
Djeluju jer se po redu
bave problemima.
A to je važno,
zato što iako siromaštvo
može dovesti do nasilja,
snažni dokazi ukazuju na to da nasilje
zapravo produbljuje siromaštvo.
Evo samo jedan primjer kako.
Kao što je zabilježio Patrick Sharkey,
sociolog --
on je pokazao da kada su
siromašna djeca izložena nasilju,
to ih traumatizira.
To utječe na njihovu sposobnost spavanja,
koncentracije, ponašanja i učenja.
A ako siromašna djeca ne mogu učiti,
postižu slabe rezultate u školi.
A to na kraju utječe na njihovu sposobnost
da zarade plaću kasnije u životu
koja je dovoljno visoka
za izlaz iz siromaštva.
A, nažalost,
u nizu značajnih istraživanja
koje je proveo ekonomist Raj Chetty,
možemo vidjeti upravo to.
Siromašna djeca izložena nasilju
imaju slabiju mobilnost prihoda
nego djeca koja su odrasla bez nasilja.
Nasilje doslovno zarobljava
siromašnu djecu u siromaštvu.
Zbog toga je bitno fokusirati se
neumorno na urbano nasilje.
Evo dva primjera kako.
Ovdje u Bostonu, u 90-ima,
partnerstvo
policajaca i članova zajednice
postiglo je smanjenje ubojstava među
mladima za 63 posto.
U Oaklandu ta je ista strategija
nedavno smanjila nefatalne
napade pištoljom za 55 posto.
U Cincinnatiju, Indianapolisu i New Havenu
oružano je nasilje smanjeno za trećinu.
Jednostavnije,
ova strategija identificira
one koji će najvjerojatnije pucati
ili biti upucani,
a zatim im šalje dvostruku poruku
empatije i odgovornosti.
„Znamo da si ti odgovoran za pucnjavu.
To mora prestati.
Ako nam dopustiš, pomoći ćemo ti.
Ako nas natjeraš, zaustavit ćemo te.”
Onima koji su voljni promijeniti se
ponudi se pomoć i podrška.
One koji nastavljaju s nasilnim ponašanjem
policija ciljano dovodi pred lice pravde.
U Chicagu se koristi
kognitivno bihevioralna terapija
kako bi se pomoglo tinejdžerima
da se nose s teškim mislima i emocijama
tako što ih se uči kako izbjeći
ili ublažiti sukobe.
To je među sudionicima smanjilo uhićenja
zbog nasilnog zločina
za 50 posto.
Slične strategije su smanjile
ponavljanje zločina
za 25 do 50 posto.
Sada je Chicago počeo
koristiti te iste tehnike
kod onih s najvišim rizikom
za počinjenje oružanog nasilja.
Program pokazuje obećavajuće rezultate.
Nadalje,
zato što su ove strategije
tako usmjerene i ciljane,
obično ne koštaju puno,
gledajući apsolutni iznos.
A djeluju i sa zakonima koje već imamo.
To je dobra vijest.
Možemo imati mir u gradovima
već sada.
Bez velikog proračuna
i bez novih zakona.
Zašto se onda to već nije dogodilo?
Zašto su ova rješenja još uvijek
ograničena na mali broj gradova
i zašto, čak i kad su uspješna,
teško zadržavaju podršku?
Pa, to je loša vijest.
Iskreno, nismo dobro
organizirali naše djelovanje
vezano uz fenomen ljepljivosti.
Postoje bar tri razloga
zašto ne slijedimo dokaze
o smanjenju urbanog nasilja.
A prvi je, kao što biste očekivali,
politika.
Većina ljepljivih rješenja nisu usklađena
ni s jednom političkom platformom.
Umjesto toga, nude
i mrkve i batine,
i obećanje o liječenju
i prijetnju uhićenjem,
i investiranje u mjesta
i policiju na žarištima.
Drugim riječima,
ova rješenja su i blaga i stroga
istovremeno.
Budući da nisu u savršenom skladu
s tipičnim idejama ni ljevice ni desnice,
političari ih neće prihvatiti bez
edukacije
ili čak malo pritiska.
Neće biti lako,
ali možemo promijeniti kako
politika gleda na ova pitanja
tako što predstavimo nasilje
kao problem koji treba riješiti,
a ne raspravu u kojoj treba pobijediti.
Moramo naglašavati dokaze, ne ideologije
i ono što djeluje, ne ono što zvuči dobro.
Drugi je razlog zašto ne slijedimo dokaze
ponešto komplicirana priroda tih rješenja.
Tu postoji ironija.
Koje je najjednostavnije rješenje
za smanjenje nasilja?
Više policajaca.
Više poslova.
Manje oružja.
Ovo je lako za reći,
ali često ne djeluje u praksi.
S druge strane,
rješenja temeljena na istraživanjima
teže je objasniti,
ali bolje djeluju.
Imamo puno profesora
koji pišu o nasilju
u znanstvenim časopisima.
Imamo i puno ljudi
koji nas štite na ulici.
Ali nemamo
puno komunikacije
između te dvije grupe.
Nemamo snažnu povezanost
između istraživanja i prakse.
A kad istraživanja doista pomažu u praksi,
to se ne događa slučajno.
To je moguće kad se netko potrudi
pažljivo objasniti što istraživanja znače,
zašto su važna
i kako zapravo mogu pomoći na terenu.
Puno vremena trošimo na
provođenje istraživanja,
ali premalo na to da ih pojednostavimo
tako da ih policajci i socijalni radnici
mogu razumjeti.
Možda je teško priznati ili prihvatiti,
ali rasa je treći i posljednji razlog
zašto više toga nije učinjeno
da se smanji nasilje.
Urbano se nasilje koncentrira u
siromašnim manjinskim zajednicama.
Zbog toga je lako za nas koji ne živimo
u tim zajednicama
ignorirati problem ili se praviti
da nije na nama da ga riješimo.
To je, naravno, pogrešno.
Urbano je nasilje svačiji problem.
Izravno ili neizravno,
svi patimo zbog pucnjava i ubojstava
koja se događaju na ulicama naših gradova.
Zato moramo pronaći načine
da motiviramo više ljudi
da prijeđu klasnu i rasnu liniju
i pridruže se ovoj borbi.
Budući da ove strategije
ne zahtijevaju puno resursa,
ne trebamo motivirati
puno novih saveznika --
samo nekoliko.
A oni moraju biti glasni.
Kada bismo savladali ove izazove
i primijenili ljepljiva rješenja
u onim kvartovima koja ih trebaju,
spasili bismo tisuće života.
Kada bi se ove strategije
sada primijenile u 40
najnasilnijih gradova u SAD-u,
spasili bismo više od 12 000 ljudi
u sljedećih osam godina.
Koliko bi to koštalo?
Oko 100 milijuna dolara po godini.
To možda zvuči puno,
ali zapravo je ta brojka
manja od jedan posto
od jedan posto
godišnjeg federalnog proračuna.
Ministarstvo obrane potroši toliko
na samo jedan F-35 borbeni avion.
Metaforički gledano, lijek je isti,
bilo da se radi
o mladiću s ranom od metka,
zajednici izrešetanoj takvim ranama
ili naciji ispunjenoj takvim zajednicama.
U svakom slučaju, liječenje uvijek počinje
zaustavljanjem krvarenja.
Znam da to može dati rezultat.
Znam jer sam vidio da djeluje.
Vidio sam ljude kako spuštaju oružje
i posvećuju živote
navođenju drugih da čine isto.
Hodao sam kroz subvencionirana naselja,
notorna po pucnjavama,
i vidio djecu kako se igraju vani.
Pričao sam s policajcima
i članovima zajednice
koji su se mrzili, a sada rade zajedno.
I vidio sam ljude
iz različitih društvenih skupina,
ljude poput vas,
kako napokon odlučuju
pridružiti se ovoj borbi.
Zbog toga znam da zajedno
možemo i hoćemo
prekinuti ovo besmisleno klanje.
Hvala.
(Pljesak)
Tegyük fel, ön traumatológus,
éjszakai ügyeletben,
valahol egy belvárosban.
Eszméletlen fiatalembert tolnak be
kerekes hordágyon.
Meglőtték a lábán, erősen vérzik.
A golyó behatolási és kilépési pontja
és a vér mennyisége alapján ítélve
a golyó feltehetőleg átütötte
a combcsonti ütőeret,
az emberi test egyik legnagyobb vérerét.
Mit tegyen a fiatalember orvosaként?
Pontosabban, mit tegyen legelőször?
Ránéz a fiatalember ruhájára,
ami réginek, viseltesnek tűnik.
Talán munkanélküli, hajléktalan,
iskolázatlan.
Azzal kezdi a kezelést,
hogy állást keres neki,
lakhatást,
vagy segít neki leérettségizni?
Ugyanakkor
ez a fiatalember részese volt
egy konfliktusnak,
és veszélyes lehet.
Mielőtt magához tér,
őrizetbe helyezteti talán,
riasztja a kórház biztonságiját,
hívja a 911-es segélyszámot?
Legtöbbünk ezek egyikét sem tenné,
hanem az egyetlen értelmes
és emberi cselekedetet,
ami akkor megtehető.
Először, elállítanánk a vérzést.
Mert ha nem állítjuk el,
már semmi nem érdekes.
Ami igaz az ügyeleten,
igaz az ország városaira is.
Ha a városi erőszakról van szó,
első az emberélet védelme.
Ugyanolyan sürgősen
kezelni kell ezt az erőszakot is,
ahogyan a golyó okozta sebet
kezelnénk a sürgősségin.
Miről is van szó,
amikor azt mondjuk: városi erőszak?
A városi erőszak utcán elkövetett erőszak,
ami halállal végződik vagy végződhet.
Mondják még
utcai erőszaknak,
fiatalok bandaháborújának,
fegyveres erőszaknak is.
A legnehezebb sorsúak
és leginkább jogfosztottak
között fordul elő.
Ők többnyire reménytelen helyzetben lévő,
lehetőségek nélküli fiatal férfiak.
Több száz órát töltöttem
ilyen fiatalok között.
Washington DC-ben
tanítottam őket középiskolában,
ahol az egyik diákomat meggyilkolták.
Szemben álltam velük
New York város tárgyalótermeiben,
ahol ügyészként dolgoztam.
Végül városról városra jártam
döntéselőkészítőként, kutatóként,
találkozva ezekkel a fiatalokkal,
együtt ötletelve, hogy miként tehetnénk
biztonságosabbá közösségeinket.
Miért kéne törődnünk
ezekkel a fiatalokkal?
Miért lényeges kérdés az utcai erőszak?
Azért fontos kérdés,
mert több áldozatot szed
az Egyesült Államokban,
mint az erőszak bármely más formája.
Azért is lényeges kérdés,
mert tehetünk ellene,
kontroll alatt lehet tartani.
Nem megoldhatatlan,
mint ahogyan sokan hiszik.
Sőt, mára a gyakorlatban bevált
számos megoldás létezik a kezelésére.
Egy közös elem lényeges mindegyikükben.
Mindegyik felismeri, hogy a városi erőszak
személyekhez és helyszínekhez kötődik,
értve ezen,
hogy meglepően kevés helyszín
és ember között oszlik meg.
Pédául New Orleansban
700-nál kevesebb egyén okolható
a halálos cselekmények zöméért.
Szokták őket forrófejűeknek nevezni.
Itt, Bostonban
a lövöldözések 70 százaléka
a város mindössze 5%-át kitevő
háztömbökre, utcasarkokra koncentrálódik.
E helyeket szokták
bűnügyi gócoknak nevezni.
Városról városra igaz,
hogy viszonylag kevés
forrófejű és góc felel
a halálos erőszak többségéért.
Sőt, a jelenség olyannyira ismert,
hogy mára a kutatók úgy emlegetik
mint a bűn koncentrációjának szabályát.
A tapasztalatok szerint az e kötődésekre
építő megoldások működnek a legjobban.
Hogy világos legyen,
nem szüntethetjük úgy be a lövöldözést,
hogy nem foglalkozunk a lövöldözőkkel.
Nem lehet véget vetni a gyilkosságoknak,
ha nem megyünk el oda, ahol embert ölnek.
Négy éve
munkatársaimmal nagy,
módszeres áttekintést készítettünk
az erőszakellenes stratégiákról,
1400-nál is több egyedi
hatáselemzést összegezve.
Újra és újra csak azt találtuk,
hogy a legkoncentráltabb,
legcélirányosabb,
a kötődéseket leginkább
kihasználó stratégiák voltak
a legsikeresebbek.
Ezt láttuk a kriminológiában,
a bandabűnözés megelőzéséről
és ismétlődéséről szóló rendőri munkákban.
De ezt láttuk a közegészségügyben is,
ahol a célirányos harmad-
és másodlagos megelőzés
jobban működött,
mint az általánosabb elsődleges.
Amikor a döntéshozók a legveszélyesebb
emberekre és helyekre koncentrálnak,
akkor jobb eredményeket érnek el.
Kérdezhetjük, hogy mi a helyzet,
ha valakit vagy egy helyszínt kiiktatnak?
Kutatások azt mutatják,
hogy ha egy drogdílert lecsuknak,
újak állnak be a helyére.
Van, aki attól tart, ha a rendőrség
bizonyos helyeket megfigyelése alá von,
úgy a bűnözés más helyszínre tolódik,
odébb az utca mentén
vagy a másik sarokra.
Tudjuk már, hogy szerencsére
épp a jelenség erős kötődése miatt
az áthelyeződés
vagy lecserélés veszélye minimális
az ilyen bűnügyeknél.
Egy egész élet traumája kell ahhoz,
hogy valakiből lövöldöző legyen,
és a fejlesztések évtizedes elmaradása,
hogy egy hely góccá váljon.
Tehát ezek az emberek és helyszínek
nem cserélődnek olyan könnyen.
És mi a helyzet a kiváltó okokkal?
Vajon nem a szegénységnek,
egyenlőtlenségnek, a lehetőségek hiányának
néven nevezése a leghatásosabb
az erőszak megelőzésére?
Tudásunk szerint igen is,
meg nem is.
Igen, világos az összefüggés
az erőszak magas aránya
és a társadalmi, gazdasági hátrányok
különféle formái között.
Ugyanakkor az e tényezőkben
beálló változás
az erőszakban nem okvetlen hoz változást,
különösen nem rövid távon.
Vegyük például a szegénységet.
Érdemleges haladást elérni a szegénység
felszámolásában évtizedek alatt lehet,
míg a szegényeket most kell
megszabadítani az erőszaktól.
A kiváltó okok nem magyarázat a jelenség
helyhez és személyhez kötöttségére sem.
Ha a szegénység mindig erőszakhoz vezetne,
úgy azt várnánk, hogy az erőszak
mindenütt jelen legyen a szegények között.
De nem ezt látjuk,
inkább azt, hogy a szegénység
koncentrálódik ugyan,
de a bűnözés ennél erősebben,
és az erőszak még ennél is jobban.
Ezért működnek a személyekhez
és helyekhez köthető megoldások.
Működnek, mert először
az első dologgal foglalkoznak.
Ez fontos,
mert míg a szegénység erőszakhoz vezethet,
a tények határozottan bizonyítják,
hogy az erőszak konzerválja a nyomort.
Csak egyetlen példa a hogyanra.
Patrick Sharkey szociológus
dokumentálta,
hogy amikor szegény gyerekek
erőszaknak vannak kitéve,
az traumatizálja őket.
Ez befolyásolja alvásukat,
koncentrációs képességüket,
viselkedésüket, hátráltatja tanulásukat.
Ha a szegény gyerekek nem tudnak tanulni,
rosszul teljesítenek az iskolában.
Ez dönti el végül, hogy képesek
lesznek-e később olyan fizetést elérni,
amellyel kimenekülhetnek a szegénységből.
Raj Chetty közgazdász
egy sor mérföldkőnek számító tanulmányában
pont ezt mutatja ki, amit tapasztaltunk.
Az erőszaknak kitett szegény gyerekeknek
jóval kisebb az esélyük a felemelkedésre,
mint azoknak,
akik nyugodt környezetben nőnek fel.
Az erőszak szó szerint nem engedi
kilábalni őket a szegénységből.
Ezért lényeges a városi erőszak
problémáját állandóan szem előtt tartani.
Van itt két példa, hogy miként.
Az 1990-es években itt, Bostonban
a rendőrség és a lakosság
együttműködésének eredményeként
megdöbbentő 63%-kal csökkent
az emberölések száma a fiatalok körében.
Oaklandban ugyanez a stratégia mára
55%-os csökkenést hozott a nem halálos
fegyveres támadások számában.
Cincinnatiben, Indianapolisben
és New Havenben
több mint harmadával
csökkent a fegyveres erőszak.
A lényeg,
hogy e stratégia egyszerűen azonosítja,
kik azok, akik nagy eséllyel lőnek,
és akikre lehet, hogy rálőnek.
Szembesítjük őket egy dupla üzenettel:
megértjük őket, és figyelmeztetünk
felelősségre vonhatóságukra.
"Tudjuk, hogy szokott lövöldözni.
Abba kell hagyja.
Ha engedi, segíteni fogunk.
Máskülönben meg fogjuk állítani."
Támogatást, segítséget ajánlunk azoknak,
akik hajlandók a változásra.
Törvényszék elé visszük azokat,
akik ragaszkodnak
az erőszakos viselkedéshez, célzottan
használva a törvényes lehetőségeket.
Chicagóban egy másik program
kognitív viselkedésterápiával segíti
a kamaszokat megküzdeni
nyomasztó gondolataikkal és érzelmeikkel,
megtanítja őket a konfliktusok
kerülésére és mérséklésére.
Ezzel a programmal felére csökkent
az erőszakos cselekmények miatt
letartóztatottak száma.
Hasonló stratégiákkal 25–50%-kal csökkent
a bűnismétlések száma.
Chicago most kezdett bele egy új munkába
ezeket a technikákat alkalmazva,
de azokkal, akik leginkább kitettek
a fegyveres erőszaknak.
A program eddigi eredményei ígéretesek.
Sőt mi több,
mivel ezek a stratégiák
koncentráltak, célirányosak,
általában nem kerülnek sokba
abszolut értelemben.
E módszerhez nem kell
új törvényeket sem hozni.
Ez tehát jó hír.
Nyugalom lehet városainkban,
most, azonnal,
nagy ráfordítások
és új törvények nélkül.
Miért nem történt meg ez már korábban?
Miért korlátozódnak ezek a megoldások
még mindig csak néhány városra?
Miért kell harcolniuk a támogatásért,
még akkor is, ha sikeresek?
Igen, ezek a rossz hírek.
Az az igazság, hogy nem voltunk
eddig valami jók
a helyhez és személyhez
kötöttség kihasználásában.
Legalább három oka van,
hogy nem igazodunk a tapasztalatokhoz
a városi erőszak csökkentésében.
Az első, amire talán számítottak is,
az a politika.
A helyhez, személyhez kötődő megoldások jó
része nem felel meg valamelyik oldalnak.
Helyettük egyszerre kínálnak
jutalmat és büntetést,
egyensúlyozva a gondoskodás ígérete
és a börtön fenyegetése között,
a helyszín fejlesztését
góckezeléssel kombinálva.
Másként mondva,
ezek a megoldások
egyszerre kemények és finomak.
Mivel ezek nem tartoznak bele
sem a baloldal, sem a jobboldal
tipikus tematikájába,
a politikusok nem vonzódnak
ezekhez a gondolatokhoz
előképzettség és némi
nyomásgyakorlás nélkül.
Nem lesz könnyű,
de tudunk változtatni
a politika hozzáállásán,
ha az erőszakot megoldandó problémaként,
nem pedig megnyerendő vitaként tálaljuk.
A tényeket kéne hangsúlyoznunk
az ideológia ellenében,
és azt, ami működik,
szemben azzal, ami jól hangzik.
A másik ok, amiért nem követjük
mindig a tapasztalatot,
e megoldások komplikált volta.
Van ebben egy kis ellentmondás.
Mi a legegyszerűbb módja
az erőszak csökkentésének?
Több rendőr.
Több munkahely.
Kevesebb fegyver.
Könnyű ezt kimondani,
de nem annyira működik a gyakorlatban.
Míg másfelől
kutatásokra alapozott megoldásokat
nehezebb megmagyarázni,
de jobb lesz a végeredmény.
Vannak professzoraink,
akik tudományos lapokban
publikálnak az erőszakról.
És vannak embereink,
akik biztonságunkra ügyelnek az utcán.
De ez a két csoport
nem beszél eleget egymással.
Hiányzik a híd
a kutatás és a gyakorlat között.
Amikor az elmélet valóban
megszólítja a gyakorlatot,
akkor ez a híd nem esetlegesen épül.
Ez történik, amikor valaki időt szán rá,
és gondosan elmagyarázza
a kutatás eredményét,
és hogy miért fontos ez,
hogyan lehet változást elérni a területen.
Rengeteg időt töltünk kutatással,
de nem eleget ahhoz, hogy lebontsuk
morzsányi darabokra,
amelyek könnyen emészthetők egy elfoglalt
rendőr vagy szociális munkás számára.
Talán nehéz tudomásul venni
vagy elfogadni,
de a rassz a harmadik és végső ok,
hogy nem történt több
az erőszak csökkentéséért.
A városi erőszak a színes bőrű szegények
közösségeiben halmozódik.
Ez nekünk, akik nem lakunk
ilyen közösségben, könnyűvé teszi
nem törődni vele, úgy tekinteni rá,
mint ami nem érint minket.
Ez persze rossz.
A városi erőszak mindenki problémája.
Közvetlenül vagy közvetve
mindannyian megfizetjük az árát
a városaink utcáin történő
lövöldözéseknek és gyilkosságoknak.
Ezért kell új utakat találni arra,
hogy több embert bevonjunk,
hogy osztálytól, bőrszíntől függetlenül
csatlakozzanak ehhez a küzdelemhez.
Mert ezek a stratégiák
nem igényelnek hatalmas erőforrást,
nincs szükség rá,
hogy sok új szövetségest megnyerjünk,
épp csak néhányat kell.
És csak azért kellenek,
hogy hangosak legyenek.
Ha megbírkózunk ezekkel a feladatokkal,
elterjesztjük e megoldásokat ott,
ahol szüksége van a környéknek rájuk,
életek ezreit menthetjük meg.
Ha most, azonnal
alkalmaznánk a stratégiát,
amiről beszéltem,
a negyven legerőszakosabb városban,
12 ezer életet menthetnénk meg
az elkövetkezendő nyolc évben.
Mennyibe kerülne ez?
Évi 100 millióba.
Talán soknak tűnik,
de valójában
az éves szövetségi költségvetés
egy százalékának
egy százalékánál is kevesebb.
A Hadügyminisztérium nagyjából ennyit költ
egyetlen F-35-ös harci repülőre.
Egy analógiával élve
ugyanaz a kezelés szükséges,
ha egy fiatalt golyó ér,
mint amikor egy közösséget
lyuggatnak szitává,
vagy egy nemzetben
vannak ilyen közösségek.
Mindegyik esetben az első és legfontosabb:
megállítani a vérzést.
Tudom, hogy ez működhet.
Tudom, mert láttam.
Láttam már lövöldözőket letenni a puskát,
és arra tenni fel életüket,
hogy másokat is erre bírjanak.
Átmentem lövöldözésekről
valaha hírhedt lakótelepeken,
és láttam, hogy gyerekek
játszanak az utcán.
Leültem rendőrökkel
és közösségek tagjaival,
akik korábban utálták egymást,
de ma együtt dolgoznak.
És láttam legkülönfélébb embereket,
olyanokat, mint önök is,
akik végül rászánták magukat,
hogy részt vegyenek a küzdelemben.
Ezért tudom, hogy közösen
véget tudunk és fogunk vetni
ennek az értelmetlen mészárlásnak.
Köszönöm.
(Taps)
Siete chirurgi traumatologi,
durante il turno di notte
in un pronto soccorso del centro città.
Vi portano un ragazzo,
incosciente, steso su una barella.
Gli hanno sparato a una gamba
e sanguina abbondantemente.
Capite dal foro d'entrata e di uscita
e dal tipo di emorragia,
che il proiettile
ha colpito l'arteria femorale,
uno dei maggiori vasi sanguigni del corpo.
In quanto medici di questo ragazzo,
cosa dovreste fare?
Anzi, cosa dovreste fare come prima cosa?
Osservate i vestiti del ragazzo:
sono vecchi e lisi.
Forse è disoccupato, un senzatetto,
non ha ricevuto un'istruzione decente.
Iniziate il trattamento
trovandogli un lavoro,
un appartamento,
o facendolo studiare?
D'altra parte,
questo ragazzo è stato coinvolto
in un qualche conflitto
e forse è pericoloso.
Prima che si svegli,
lo immobilizzate,
avvisate la sicurezza o chiamate il 911?
Molti di noi non farebbero niente
di tutto questo.
Al contrario, faremmo l'unica cosa sensata
e umana possibile in quel momento:
Innanzitutto fermeremmo il sanguinamento.
Perché se non fermiamo l'emorragia
tutto il resto non conta.
Ciò che è vero in pronto soccorso,
è vero in qualunque città del Paese.
Se si parla di violenza urbana,
la priorità è salvare vite.
Quella violenza va trattata
con la stessa urgenza
con cui tratteremmo
una ferita d'arma da fuoco in PS.
Cosa intendiamo quando parliamo
di "violenza urbana"?
La violenza urbana è una violenza
letale o potenzialmente letale
che si manifesta nelle nostre strade.
Ha diversi nomi:
violenza di strada, violenza giovanile,
violenza da gang, violenza armata.
La violenza urbana avviene
tra i più svantaggiati
e emarginati di noi.
Per lo più giovani uomini
senza molte possibilità o speranze.
Ho trascorso centinaia di ore
con questi giovani.
Sono stato loro insegnante
in un liceo a Washington DC,
dove un mio studente è stato ucciso.
Sono stato davanti a loro
nelle aule di tribunale a NYC
quando lavoravo come procuratore.
E infine
ho viaggiato di città in città per attuare
politiche pubbliche e come ricercatore,
incontrando questi giovani
e discutendo su come rendere
le nostre comunità più sicure.
Perché dovrebbe importarci di loro?
Perché la violenza urbana è importante?
È importante
perché negli Stati Uniti provoca più morti
di qualsiasi altra forma di violenza.
Inoltre è importante
perché noi possiamo davvero intervenire.
Controllarla non è una sfida impossibile
e irrisolvibile,
come tanti pensano.
Oggi abbiamo a disposizione
soluzioni che funzionano
e lo sappiamo.
Queste soluzioni condividono tutte
un ingrediente fondamentale:
tutte partono dal presupporre
che la violenza urbana
è un fenomeno viscoso,
nel senso che si concentra
su un numero incredibilmente piccolo
di persone o luoghi.
Ad esempio, a New Orleans
un gruppo di meno di 700 persone
è responsabile della maggior parte
delle violenze mortali.
A volte le si chiamano "persone critiche".
Qui a Boston
il 70% delle sparatorie
si concentrano in isolati o luoghi
che corrispondono solo al 5% della città.
Questi luoghi sono spesso chiamati
"zone critiche".
Città dopo città,
a poche persone e luoghi critici
si deve la gran maggioranza
delle violenze mortali.
In realtà, questi risultati
si sono ripetuti così tante volte,
che i ricercatori chiamano questo fenomeno
"legge della concentrazione del crimine".
Se ci basiamo sulla scienza, vediamo
che le soluzioni viscose funzionano.
Senza girarci intorno,
non si fermano le sparatorie,
senza trattare con chi spara.
Non si fermano gli omicidi,
senza andare dove la gente viene uccisa.
Quattro anni fa
con dei colleghi abbiamo fatto
una sistematica meta-revisione
delle strategie anti-violenza
e riassunto i risultati di oltre 1400
valutazioni d'impatto individuali.
Ne è emerso più e più volte
che le strategie più focalizzate,
le più mirate,
le più appiccicose,
erano quelle più efficaci.
Si è visto in criminologia,
in studi sull'ordine pubblico,
prevenzione delle gang
e reinserimento dopo la detenzione.
Ma si è visto anche nella sanità pubblica,
dove una prevenzione
di terzo o secondo livello
si è dimostrata migliore della prevenzione
primaria e più generica.
Quando chi gestisce l'ordine pubblico
si focalizza
su persone e luoghi pericolosi,
si ottengono risultati migliori.
Voi potreste chiedermi: e che ci dici
di sostituzione o spostamento?
Le ricerche mostrano
che uno spacciatore incarcerato
viene sostituito subito
da nuovi spacciatori.
Ci si preoccupa, perché quando la polizia
si concentra su certi luoghi,
il crimine si sposta,
infondo alla via o dietro l'angolo.
Per fortuna ora conosciamo,
per il fenomeno della viscosità,
che gli effetti di sostituzione
e spostamento legati a queste strategie
sono minimi.
Ci vuole una vita di traumi
per creare un assassino
e decenni di disinvestimenti
per creare una zona critica.
Per cui queste persone e luoghi
non si spostano facilmente.
E le cause profonde?
Affrontare povertà, diseguaglianze,
mancanza di possibilità
è un buon modo per prevenire la violenza?
Secondo la scienza
sì e no.
Sì, perché le alte percentuali di violenza
sono chiaramente legate
a varie forme di svantaggio
sociale ed economico.
Ma no, perché cambiamenti
in questi fattori
non sempre portano
a cambiamenti nella violenza,
soprattutto non a breve termine.
Prendete la povertà, per esempio.
Raggiungere un significativo progresso
richiede decenni,
ma i poveri necessitano e meritano
adesso un sollievo dalla violenza.
Inoltre le cause profonde non spiegano
il fenomeno della viscosità.
Se la povertà porta sempre alla violenza,
dovremmo trovare violenza
tra tutte le persone povere.
Ma non la troviamo.
Invece vediamo a livello empirico
che la povertà si concentra,
il crimine si concentra di più,
la violenza si concentra più di tutti.
Per questo le soluzioni vischiose
funzionano.
Funzionano perché trattano prima
le cose importanti.
È questo è importante,
perché come la povertà
porta alla violenza,
abbiamo molte prove che la violenza
perpetua la povertà.
Vi porto un esempio.
Come documentato da Patrick Sharkey,
un sociologo,
vediamo che quando i bambini poveri
sono esposti alla violenza,
questa li traumatizza.
Influisce sulla capacità di dormire,
fare attenzione, comportarsi e imparare.
Se i bambini poveri non imparano,
non andranno bene a scuola.
Questo influisce infine sulla capacità
di guadagnarsi uno stipendio
sufficiente per sfuggire alla povertà.
Sfortunatamente,
in una serie di studi di riferimento
dell'economista Raj Chetty,
si vede proprio questo.
I bambini poveri esposti a violenza
hanno meno mobilità di reddito
dei bambini poveri cresciuti in pace.
La violenza intrappola letteralmente
i bambini poveri nella povertà.
Per questo dobbiamo concentrarci
senza sosta sulla violenza urbana.
Ecco due esempi su come fare.
Qui a Boston negli anni '90
una collaborazione tra poliziotti
e la comunità
ha portato a una riduzione del 63%
degli omicidi giovanili.
A Oakland, la stessa strategia
ha recentemente ridotto del 55%
gli attacchi non mortali da arma da fuoco.
A Cincinnati, Indianapolis e New Haven
la violenza armata si è ridotta
di più di un terzo.
Detto semplicemente,
con questa strategia si identifica
chi potrebbe sparare
o essere ferito
e li si approccia con un duplice messaggio
di empatia e responsabilità.
"Sappiamo che sei tu a sparare.
Questa cosa deve finire.
Se ce lo permetti, ti aiuteremo.
Se ci obblighi, ti fermeremo".
A chi vuole cambiare si offrono
servizi e supporto.
Chi persiste
nel comportamento violento
viene affidato alla giustizia
con azioni mirate della polizia.
A Chicago in un altro programma si usa
la terapia cognitivo-comportamentale
per aiutare ragazzi adolescenti
a gestire pensieri ed emozioni difficili,
insegnando loro a evitare
o mediare i conflitti.
Questo programma ha ridotto
gli arresti tra i partecipanti
della metà.
Strategie simili
hanno ridotto la recidiva
dal 25% al 50%.
A Chicago ora c'è una nuova sfida:
applicare le stesse tecniche,
ma con soggetti a massimo rischio
di violenza armata.
Il programma sta dando
risultati promettenti.
E oltre a questo,
dato che queste strategie
sono focalizzate e mirate,
non costano molto, in valori assoluti.
E si lavora con leggi già valide oggi.
Questa è la buona notizia.
Possiamo ottenere la pace
nelle nostre città, ora
senza bisogno di grandi budget
e senza bisogno di nuove leggi.
Ma perché non è ancora mai successo?
Perché queste soluzioni
sono limitate a poche città
e perché si deve lottare,
anche se sono efficaci,
per avere forme di sostegno?
Beh, questa è la cattiva notizia.
La verità è che non siamo stati bravi
nel pianificare i nostri sforzi
su questo fenomeno della viscosità.
Ci sono almeno tre ragioni
per cui non seguiamo i dati
quando si tratta di violenza urbana.
La prima, come già immaginerete,
è la politica.
Molte delle soluzioni vischiose
non sono adatte a programmi politici.
Anzi, offrono sia la carota
che il bastone,
bilanciano la promessa di cure
con la minaccia di arresto,
combinano investimenti in loco
con politiche da luogo critico.
In altre parole,
queste soluzioni sono
sia morbide che rigide
allo stesso tempo.
Dato che non si allineano bene
con i tipici discorsi
da Destra o Sinistra,
i politici non se ne interessano,
senza un po' di formazione
e un filo di pressione.
Non sarà semplice,
ma possiamo cambiarne l'aspetto politico
inquadrando la violenza
come un problema da risolvere,
non una disputa da vincere.
La testimonianza dovrebbe venire prima
delle ideologie,
e ciò che funziona, prima
di ciò che sembra buono.
Il secondo motivo
per cui non seguiamo questi dati
è la natura un po' complicata
di queste soluzioni.
È ironico.
Come ridurre in modo semplice la violenza?
Più poliziotti.
Più lavoro.
Meno armi.
Facile a dirsi,
ma nella pratica non funziona così bene.
D'altra parte, però,
le soluzioni basate sulla ricerca
sono più difficili da spiegare
ma danno risultati migliori.
Oggi ci sono molti professori
che scrivono di violenza
sui giornali accademici.
E ci sono molte persone
che rendono sicure le nostre strade.
Quello che non c'è
è la comunicazione tra questi due gruppi.
Non c'è un solido ponte
tra ricerca e pratica.
Se la ricerca non informa la pratica
quel ponte non si costruisce per caso.
Succede quando qualcuno spende del tempo
a spiegare il significato della ricerca,
la sua importanza,
e come essa può fare la differenza
nel suo campo.
Impegniamo tanto tempo nel fare ricerca
ma non abbastanza tempo nel dividerla
in piccoli pezzetti
facilmente digeribili per un poliziotto
o un operatore sociale.
Può essere difficile
riconoscerlo o accettarlo,
ma la razza è il terzo ed ultimo motivo
per cui non si è fatto molto
per ridurre la violenza.
La violenza urbana si concentra
tra le comunità povere di colore.
Questo rende facile
a chi non vive in quelle comunità
ignorare il problema,
o far finta che non ci competa.
Questo è sbagliato, ovviamente.
La violenza urbana è un problema di tutti.
Direttamente o no,
noi tutti paghiamo un prezzo
per le sparatorie e uccisioni
che avvengo sulle nostre strade.
Per questo dobbiamo trovare il modo
di spingere più persone
a superare i confini di classe e colore
e unirsi alla lotta.
Visto che queste strategie
non necessitano di molte risorse
non dobbiamo motivare
molti nuovi alleati,
ce ne servono pochi.
E ci serve che si facciano sentire.
Se riusciamo a superare queste sfide
e a diffondere le soluzioni viscose
ai quartieri che ne hanno bisogno
potremmo salvare migliaia di vite.
Se le strategie di cui vi ho parlato oggi
venissero attuate subito
nelle 40 città più violente del paese,
potremmo salvare più di 12.000 vite
nei prossimi otto anni.
Quanto costerebbe?
Circa 100 milioni all'anno.
Può sembrare un po' tanto,
ma in realtà questo dato rappresenta
meno dell'uno per cento
dell'uno per cento
del budget federale annuale.
Il Dipartimento della Difesa
spende la stessa quantità di denaro
per un solo caccia F-35.
Metaforicamente, la terapia è uguale
per un giovane
con una ferita da arma da fuoco,
una comunità crivellata da tali ferite,
o una nazione piena di tali comunità.
In ogni caso la terapia prevede
prima di tutto e soprattutto
di fermare il sanguinamento.
So che può funzionare.
Lo so perché l'ho visto succedere.
Ho visto chi sparava abbassare le armi
e dedicare la propria vita
a convincere altri a farlo.
Ho camminato in zone popolari
famose per le sparatorie
e visto bambini giocare all'aperto.
Sono stato con agenti
e membri delle comunità
che si odiavano a vicenda,
ma che ora collaborano.
E ho visto persone di diversa estrazione,
persone come voi,
decidere, alla fine,
di prendere parte alla lotta.
Per questo so che insieme
possiamo porre fine
a questo massacro senza senso.
Grazie.
(Applausi)
여러분은 외상 외과 전문의이고
도시 중심부에 있는 응급실에서
새벽 12시 교대근무를 하고 있습니다.
한 젊은이가 의식 없이
들것에 실려 여러분 앞에 왔습니다.
그 남성은 다리에 총을 맞아
출혈이 심한 상태입니다.
많은 양의 출혈 뿐만 아니라
부상의 찢어진 부위들로 보아
총알이 아마 신체의 가장 큰 혈관인
대퇴동맥을 손상시킨 것 같습니다.
그 젊은이의 의사로서
어떻게 하시겠습니까?
또는 더 정확히 말해서,
무엇을 먼저 하시겠습니까?
젊은이의 옷을 보니
낡고 헤진 듯한 상태였습니다.
아마도 직업이 없거나,
노숙자일 수도 있고,
좋은 교육을 받지
못했을 것 같기도 합니다.
여러분은 그에게 직업을 찾아주고,
살 곳을 구해주고
또는 고등학교를 졸업하게끔 도움으로써
치료를 시작하실 건가요?
반면에,
이 젊은이가 갈등같은 것에 개입 됐거나
위험한 사람일 수도 있다면
그가 의식을 차리기 전에 그를 묶어두고
병원보안 경보를 울리거나
911에 전화를 하실 건가요?
대부분은 그런 일들을
하진 않을 것입니다.
그 대신
오직 그때에 가능한 합리적이고
인도적인 행동 방침을 취할 것입니다.
먼저 출혈을 멈추게 할 것입니다.
왜냐하면 출혈을 멈추지 않으면
다른 일은 아무 소용이 없을테니까요.
응급실에서의 대처법은
전국에 있는 도시들을 위한 것입니다.
도시의 폭력사건에 대해서,
첫 번째 우선 사항은
목숨을 구하는 것입니다.
그 폭력사건을 응급실에서
총기사건으로 인한 부상을
다루는 것과 같은
응급 상황으로서 다루는 것이죠.
"도시의 폭력"을 언급할 때
보통 뭐라고 말하나요?
도시의 폭력은 치명적인
또는 잠재적으로 치명적인 폭력으로
우리가 살고 있는
도시의 거리에서 발생하죠.
여러 명칭들이 있습니다.
거리 폭력, 청년 폭력,
갱단 폭력, 총기 폭력.
도시 폭력은 가장 빈곤하고
미국에서 선거권이 박탈된
계층들 사이에서 일어납니다.
주로 선택지가 없거나
희망이 없는 젊은이들이죠.
저는 이러한 젊은이들과
많은 시간을 보냈습니다.
그리고 워싱턴 D.C.에 있는
고등학교에서 그들을 가르쳤죠.
워싱턴 D.C.에서는 제 학생 한 명이
살해 당하기도 했었습니다.
저는 뉴욕에 있는 법원에서
그들 반대편에 서기도 했습니다.
제가 그곳에서 검사로 근무했을 때에요
그리고 마침내,
저는 정책 입안자이자 연구원으로서
도시에서 도시로 건너가며
이러한 젊은 청년들을 만났고
어떻게 우리의 공동체를
더 안전하게 할지 의견을 교환했습니다.
왜 우리가 이런 청년들을
보살펴줘야 한다고 생각하시나요?
왜 도시폭력이 문제가 되는지
생각해 보신 적 있나요?
도시폭력 문제는 중요합니다
왜냐하면 어떤 다른 형태의 폭력보다
더 많은 죽음을 이곳 미국에서
일으키기 때문이죠.
또한 도시폭력 문제는
사실 우리가 노력하여
통제할 수 있기 때문에 중요합니다.
이것을 통제하는 것은
불가능하진 않지만,
아주 다루기 힘든 도전입니다
많은 사람들이 생각하고 있듯이요.
사실, 오늘날 몇 가지 가능한
해결방안들이 있습니다
그 해결책들은 효과가 있다고
입증이 되었죠.
이러한 해결방안들의 공통점은
하나의 문제 해결 실마리를
보여주는 요소입니다.
이 모든 해결책들은 도시 폭력이
달라붙는다는 것을 알아냈어요
달라붙는다는 의미는
서로 무리짓는 것을 의미합니다
놀랍게도 적은 수의 사람들과
장소들에서 말이죠.
예를 들어, 뉴올리언스에서
700명 보다 적은 수를 가진
개개인들의 네트워크가
도시의 치명적인 폭력의
대다수를 차지합니다.
몇몇은 이들 개인들을
"핫피플"이라 부릅니다.
이곳 보스턴에서는
70%의 총기 사건들이
단지 도시의 5%에 해당하는
구역과 모퉁이에 집중되어 있습니다.
이러한 지역은 보통
"핫스팟"이라 알려졌습니다.
연이은 도시에서
소수의 핫피플과 핫스팟이
명백한 다수의 치명적인
폭력 사건을 차지합니다.
사실, 이 결과는
너무 많이 되풀이 돼 와서
연구원들은 현재 이 현상을
범죄 밀집의 법칙이라 부릅니다.
저희가 이 학문을 연구할 때
유대감 형성 해결책이
가장 효과가 좋았습니다.
직설적으로 말해서,
총쏘는 사람들을 다루지 않으면
총기 사건을 멈출 수 없습니다.
살인의 현장으로 가지 않으면
살인을 멈출 수 없습니다.
4년 전, 저의 동료들과 저는
반폭력 전략의 체계적
문헌 메타 고찰을 수행했었습니다.
그리고 요약한 결과
1,400명의 개인들이
연구 결과에 영향을 주었습니다.
반복해서 저희가 찾았던 것은
가장 그들에게 집중 돼있고
그들에게 가장 맞추어져 있는 전략,
가장 끈끈한 관계를 맺은 전략들이
가장 성공적인 결과를 보여줬습니다.
우리는 이 결과를 범죄학,
범죄 조직 예방과 재진입을 다룬
치안학에서 볼 수 있었습니다
게다가 우리는 또한 이를
제3차와 제2차예방을 목표로 하는
공공 보건에서도 볼 수 있었습니다.
그곳에서 다루는 예방은
일반적인 주된 예방보다 더 효과가 좋죠.
정책입안자들이 가장 위험한
사람들과 장소들에 주력할 때,
그들은 더 나은 결과를 얻게 됩니다.
더 나은 사람들로 대체하고
그들을 이주시키는 방법 관해서라면
물어볼 수 있을 법 합니다.
하지만 연구결과는
마약 딜러가 갇히게 되면,
새로운 딜러가 바로 들어와서
갇힌 딜러의 자리를
대체 한다는 것을 보여주었습니다.
경찰이 특정한 지역에서
주력을 하면 범죄가 몰려나가서
근처로 옮길 것이라는
걱정어린 의견도 있습니다
하지만 다행히도 현재 집단형성 현상을
알고 있기 때문에
다른 사람들로 대체하거나,
그들을 이주시키는 것은
이러한 유대감 전략과
관련해서는 효과가 미미합니다.
평생의 트라우마로
한 사람이 총기범이 되고
수십년간 투자철수로 인해
핫스팟이 만들어집니다.
그러므로 이러한 사람들과
장소들은 쉽사리 이동하지 않습니다
근본 원인들은 무엇일까요?
가난이나 불평등 해결이
폭력 예방에 최선의 방법일까요?
과학적으로 보면
긍정과 부정으로 답할 수 있습니다.
긍정쪽은 폭력사건의 높은 비율은 분명히
다양한 종류의 사회 경제적
불이익과 관련이 있습니다.
하지만 부정쪽은
그 변화와 이러한 요인들이
필연적으로 폭력 문제에서
변화를 낳지 않습니다
특히 단기간 안에는요.
가난을 제거한다면, 예를 들어
가난이라는 문제에서
의미 있는 진척을 얻는 것은
수십 년이 걸릴 것입니다
가난한 사람들이 지금 당장
폭력 완화가 필요하고
마땅히 누려야 할 와중에요.
또한 근본 원인이라 여길 법한 가난은
집단 형성을 설명하지 못합니다.
만약 가난이 폭력으로 이끈다면
모든 가난한 사람들 사이에서
폭력사건을 목격할 거라
예상할 것입니다.
하지만 예상과 달리,
저희는 그러지 않았습니다.
대신, 저희들의 경험상 가난의 정도,
범죄의 빈도는 더 나아가도 여전했고
폭력의 빈도도 대부분 그대로였습니다.
그래서 유대감 형성 해결책이
효과가 있습니다.
왜냐하면 유대감 형성 해결책은
제일 중요한 문제들을
먼저 다루기 때문입니다.
그리고 이것은 중요합니다.
왜냐하면 가난이 폭력으로
이어질 수도 있을지 모르는 동안에
강력한 증거가 사실,
폭력이 가난을 영구화한다는
사실을 보여주기 때문이죠.
여기 왜 그렇게 되는지를
보여주는 예시가 있습니다.
사회학자 패트릭 샤키에 의해
기록된 문서에 따르면
그는 빈곤한 아이들이
폭력에 노출 되었을 때,
트라우마를 얻는다는 것을
보여줍니다.
이는 아이들의 수면,
집중력, 행실 그리고 학습력에
영향을 줍니다.
그리고 빈곤한 아이들이
배우지 못한다면
그들이 학교에서 잘 지낼 수 없죠.
이 사실은 궁극적으로
더 나이를 먹어서는
그들이 가난에서 벗어나기에 충분한
소득 창출에 영향을 줍니다
불행히도 경제학자 라즈 체티에 의한
주요 도시들에 대해서 이루어진
연구집에 따르면,
저희가 봤던 것과
정확히 같은 것을 보여줍니다.
폭력에 노출 된 빈곤한 아이들은
평화롭게 자란 빈곤한 아이들에 비해
소득계층 이동이 적습니다.
폭력은 그야말로 빈곤한 아이들을
가난에 빠뜨리도록 놓는 덫입니다.
이 때문에 끊임없이 도시 폭력사건을
주시하는 것이 중요한 이유입니다.
여기 어떻게 효과를 발휘하는지
두 가지 사례가 있습니다.
첫 번째는 1990년대,
보스턴에서 있었습니다.
경찰과 공동체 일원들이 맺은 협약은
청년살인의 63% 감소라는
결과를 성취해냈습니다.
오클랜드에서는 같은 전략으로
최근에 죽음을 초래하지 않은
총기폭력을 55%까지 줄였습니다.
신시내티, 인디애나폴리스,
그리고 뉴 헤이븐에서는,
총기 폭력을 3분의1 이상의 비율까지 줄였습니다.
간단히 말해,
이 전략은 그야말로
가장 총을 쏠 것 같은
혹은, 총에 맞을 것 같은
사람들을 발견하였고
그리고 나서 공감과
책임을 담은 이중적 메시지로
그들과 정면으로 부딪쳤습니다.
"우리는 총을 쏜 사람이
너라는 것을 알고있어.
반드시 멈춰야 해.
만약 네가 우리를 허락한다면,
우리가 너를 도와 줄게.
만약 네가 우리가 돕도록 한다면,
너를 멈춰 줄게."
변화를 하고자 하는 자들은
도움과 지원을 제공 받습니다.
고집스럽게 폭력적인 행실을 하는 자들은
해당되는 법의 집행 조치를 통해
법률의 제재를 받습니다.
시카고에서 또 다른 프로그램은
인지행동 치료를 진행했습니다.
10대 소년들을 돕기 위해서 진행됐고
그 소년들은 그들을 괴롭히는
생각과 감정들을
간신히 버티며 지내고 있었습니다
인지행동 치료는 소년들에게
어떻게 충돌을 피하고
경감시키는지를 가르쳤습니다.
이 프로그램은 폭력 범죄로 인한
체포율을 참가자 내에서
반까지 경감시켰습니다.
비슷한 전략들이 재범죄율을
25에서 50%까지 줄였습니다.
현재 시카고는
이와 같은 방법을 사용하여
새로운 노력을 기울이기 시작했습니다
가장 높은 총기 폭력 사건 위험을
가지고 있는 상태에서 시작했지만,
그 프로그램은 확실한 결과들을
보여주고 있습니다.
어떤 장점들이 있냐고 물으시면
이러한 방법들은 폭력 문제의
원인에 아주 집중돼 있고
맞추어져 있기 때문에
절대적 조건으로 비용이
많이 들지 않는 경향이 있습니다
그리고 이미 오늘날
기록된 법률을 가지고 실행됩니다.
그러므로 이것은 좋은 소식이죠.
우리는 우리의 도시에서
평화를 가질 수 있습니다.
지금 당장 큰 예산과
새로운 법 재정 없이 말이죠.
그렇다면 왜 아직 제대로
시행되지 않고 있을까요?
왜 이러한 해결방안들이 아직
적은 수의 도시들에게만
한정되어 시행될까요?
그리고 심지어 이렇게 성공적인데도
왜 해결책 지지를 유지하기 위해
그들은 고군분투하고 있을까요?
이건 나쁜소식입니다.
현실은 무리형성의 현상을
해결하기 위한 노력을
제대로 체계화하지 않았다는 것입니다.
도시 폭력 감소를 보여준
증거를 따르지 않는 이유가
적어도 세 가지가 있습니다.
첫 번째는 예상하셨다시피
정치적 문제입니다.
대부분의 유대감 형성 해결안들은
한쪽의 정치 강령만을 따르지않습니다.
그 대신 당근과 채찍을 제안합니다.
약속 가능한 문제해결을
체포의 위협과 균형을 맞추고
지역기반 투자를 핫스팟들의
치안 유지 활동과 결합시키면서요.
다른 말로,
이러한 해결방안들은 두 가지
상반된 모습을 동시에 가지고 있습니다
해결책들은 전형적인 화두인
좌파 혹은 우파 한 쪽에만
줄을 서지 않기 때문이죠.
정치가들은 어떤 교육이나
혹은 심지어 아마도
약간의 압력 없이는,
이러한 생각들에 끌리지 않을 것입니다.
쉽지는 않을 것이지만
이러한 논란들과 관련된
정치적 사안들을
이겨야 되는 논쟁이 아니라,
해결될 수 있는 문제로서
생각의 틀을 바꾼다면 바꿀 수 있습니다.
이데올로기를 넘어서
증거의 중요성을 강조해야 합니다.
그리고 문제해결에 효과있는 것을
사탕발림 말보다
중요시 해야 합니다.
우리가 항상 증거들을
따르지 않는 두 번째 이유는
다소 복잡한 이러한 해결책들의
성격입니다.
여기 역설적인 점이 있습니다.
폭력사건을 줄이기 위한
가장 간단한 방법들은 무엇일까요?
더 많은 경찰들.
더 많은 직업들.
더 적은 수의 총기들.
이러한 것들이
앞선 질문에 답하기에 쉽습니다
하지만 이러한 것들이 실전에서는
효과를 잘 보여주지 않는
경향이 있습니다.
반면에,
연구에 기반을 둔 해결책들은
설명하기 더 어렵습니다.
하지만 더 나은 결과를
가져다줍니다.
지금 폭력성에 대해 학술지를 쓰는
많은 교수들이 있습니다.
그리고 거리에서 안전하게 지켜주는 사람들이 많습니다.
하지만 우리가 가지고 있지 않는 것은
이 두 집단간의
활발한 의사소통입니다.
연구와 실천 사이를 연결하는
강력한 다리가 없습니다.
그리고 연구결과가
사실상 실천을 보여줄 때,
그 다리가 우연히
지어지지 않는다는 걸 알게됩니다.
이는 누군가가
연구결과가 무엇을 의미하고
왜 중요하며
현실에서 어떻게
변화를 가져오는가에 대해
자세히 설명할 때 생깁니다.
우리는 아주 많은 시간을
연구하는데에 쓰지만,
연구결과로 큰 문제를
충분히 잘게 쪼개서
바쁜 경찰 또는 사회 복지사가
쉽게 문제를 소화하도록
돕진 않습니다.
이 사실을 인정하거나
받아들이기기는 어려울지도 모릅니다
그러나 이 경주는 막바지에 다다랐고
현재 왜 폭력사건을 줄이기 위해
더 힘써 나아가지 못했나라는
의문을 가지게 됐습니다.
도시폭력문제는 빈곤하고 백인이 아닌
소수의 공동체들 사이에서 집중됩니다.
이 사실은 그러한 공동체에서
살고 있지 않은 우리들이
문제를 무시하거나,
우리의 문제가 아닌 척 하기 쉽게 만듭니다.
이건 당연히 잘못됐습니다.
도시 폭력문제는
우리 모두의 문제입니다.
직접적이든 간접적이든,
우리 모두는 살고있는 도시에서 발생하는
총기사건과 살인사건에
대가를 치르게 됩니다.
바로 그래서 사람들이
계층과 인종을 뛰어넘어
이 투쟁에 참여하도록
동기부여하도록 방법을 찾아야합니다.
왜냐하면 이 전략들은
자본이 많이 필요하지 않고,
많은 새로운 협력자에게
동기부여 할 필요가 없기 때문입니다.
그저 소수의 사람들이 필요할 뿐입니다
그 소수의 사람들이
목소리를 높이기만 하면 됩니다.
만약 이러한 도전을 극복하고
유대감 형성 해결법이 필요한
이웃들에게 퍼뜨리면,
우리는 수천 명의 생명을
살릴 수도 있습니다.
오늘 이곳에서 제가 논한 전략들이
당장 전국에서
가장 폭력사건이 심한
40개의 도시에서 시행된다면,
우리는 12,000명의 넘는 생명들을
앞으로 8년에 걸쳐서
살릴 수도 있습니다.
이것을 시행하는 데에
비용은 얼마가 들까요?
매년 약 1억 달러가 듭니다.
비용이 많이 드는 것처럼
들릴 수도 있지만
하지만 사실은 그 수치는
매년 연방정부의 예산의
1%의 1% 보다도
적은 양에 해당합니다.
국방부는 대략 그 액수의 돈을
F-35 전투기 한대에 씁니다.
비유적으로, 치료도 마찬가지로
돈을 써야합니다
총상때문에 고통받는
한 청년을 위해서든,
그런 상처들로 가득찬 사회를 위해서든,
혹은 그런 사회로 가득찬
한 국가를 위해 말입니다.
각각의 경우, 다른 무엇보다도 더
이 전략들을 통한 치료는
유혈사태를 멈춥니다.
저는 이것이 변화를
가져올 수 있다는 것을 압니다.
목격했기 때문입니다.
총기사건 유발자가
그들의 총을 내려놓고
그가 했듯,
다른 사람들도 총을 내려놓도록
그들의 삶을 헌신하는 것을
제 두 눈으로 보았습니다.
총기 사건으로 악명 높은
저소득층주택단지를 통해
걸어 간 적이 있었는데
그곳에서 아이들이
밖에서 놀고 있는 것을 봤습니다.
한 때 서로를 너무 싫어했던
경찰과 사회의 구성원들이
같이 앉아서 함께 일하는 것을
제 두 눈으로 봤던 적이 있습니다.
저는 모든 계층의 사람들이
여러분과 같은 사람들이
마침내 이 투쟁에 참여할 것을
결정한 것을 본 적 있습니다.
이렇게 우리 함께 이 무의미한
대량학살을 끝낼 수 있습니다.
그리고 끝낼 것을 알고 있습나다.
감사합니다.
(박수)
نەشتەرگەری فریاکەوتنیت،
شەفتی شەوانی ژوورێکی فریاکەوتنی
ناوەوەی شارێکت هەیە.
پیاوێکی گەنج ئەهێنرێتە بەردەمت،
بێهۆش پاڵکەوتووە.
فیشەکێک نراوە بە قاچییەوە و
خوێنێکی زۆری لێئەڕوات.
بەپێی برینی چوون و دەرچوون بێت
هەروەها بەپێی بڕی خوێنبەربوونەکە،
ئەگەری زۆرە فیشەکەکە
بەر خوێنبەری ڕان کەوتبێت،
یەکێک لە گەورەترین بۆرییەکانی خوێنی لەش.
وەک پزیشکی پیاوە گەنجەکە
پێویستە چی بکەیت؟
یان وردتر بڵێین،
ئەبێ یەکەم شت چی بکەیت؟
سەیری جلەکانی پیاوە گەنجەکە ئەکەیت،
کە لە کۆن و دڕاو ئەچێت.
لەوانەیە بێکار، بێ ماڵبێت،
خوێندنێکی شایستەی نەبووبێت.
دەست ئەکەیت بە چارەسەرکردنی
بە دۆزینەوەی کار بۆی،
گرتنی ئەپارتمانێک بۆی
یان یارمەتی ئەیەیت
لە تاقیکردنەوەی ئامادەیی دەرچێت؟
لەلایەکی تریش،
ئەم پیاوە تێوەگلاوە لە جۆرێک
لە پێکدادان و
لەوانەیە کەسێکی مەترسیدار بێت.
پێش ئەوەی هەستێت،
دەست و قاچی ئەبەستیتەوە،
ئاسایشی نەخۆشخانە ئاگادار ئەکەیتەوە
یان فریاکەوتن بانگ ئەکەیت؟
هیچ کامێک لە ئێمە هیچ یەکێک
لەمانە ناکەین. و
لەجیاتی ئەوە، تەنیا ڕێگای ژیرانە و
مرۆڤانە ئەگرینە بەر کە لەوکاتەیا
بەردەستە بۆمان.
یەکەم، خوێنبەربوونەکە ئەوەستێنین.
چونکە ئەگەر خوێنبەربوونەکە نەوەستێنین،
هیچ شتێکی تر گرنگ نابێت.
ئەوەی ڕاستە بۆ ژووری فریاکەوتن
ڕاستە بۆ هەموو شارەکانی وڵاتەکە.
کاتێک یەتە سەر توندوتیژی ناوشار،
گرنگترین شت ڕزگارکردنی ژیانە.
چارەسەرکردنی توندوتیژییەکە
بە هەمان دەستوبردی
چارەسەرکردنمان بۆ برینی
فیشەکەکە لە ژووری فریاکەوتن.
ئێمە باسی چی ئەکەین
کاتێک ئەڵێین "توندوتیژی ناوشار؟"
توندوتیژی ناوشار توندوتیژییە کوشندەکە
یان کە ئەکرێت کووشندە بێت
کە لەسەر شەقامەکانی شارەکانمان ڕووئەیەن.
چەندین ناوی هەیە:
توندوتیژی سەر شەقام، توندوتیژی گەنجان،
توندوتیژی چەتەکان، توندوتیژی چەک.
توندوتیژی ناو شار
لەنێو ئەوانەدا ڕووئەیات کە مافەکانیان
زەوتکراوە و لە ئازاردان.
بەزۆری پیاوە گەنجەکان،
ئەوانەی هەڵبژاردنی زۆر یان
هیوایەکی وایان نییە لە ژیاندا.
سەدان کاتژمێرم بەسەر بردووە
لەگەڵ ئەم پیاوە گەنجانە.
وانەم پێوتوونەتەوە لە ئامادەیی
لە واشینگتنی پایتەخت،
کە لەوێ یەکێک لە خوێندکارەکانم کوژرا.
بەرامبەریان دانیشتووم لە ژووری دادگایی
لە شاری نیو یۆرک،
کە وەک داواکارێک کارم ئەکرد لێی. و
لە کۆتاییشدا،
لە شارێکەوە چووم بۆ شارێک وەک
پەیڕەو درووستکەرێک یان توێژەرێک،
چاوم بەم پیاوە گەنجانە ئەکەوت و
بیرۆکەم ئاڵوگۆڕ ئەکرد لەسەر ئەوەی
چۆن کۆمەڵگاکان سەلامەتتر بکەن.
بۆچی ئەبێ گرنگی بەم پیاوە گەنجانە بەین؟
بۆچی توندوتیژی ناو شارەکان گرنگە؟
توندوتیژی ناو شارەکان گرنگە،
چونکە دەبێتە هۆی زۆرترین مردن
لێرە لە ویلایەتە یەکگرتووەکان
وەک لە هەر جۆرێکی تری توندوتیژی.
توندوتیژی ناوشاریش بۆیە گرنگە
چونکە ئەتوانین شتێک بکەین لەبارەیەوە.
کۆنترۆڵکردنی ئەو ململانێ مەحاڵە قورسە نییە
کە زۆر کەس لێی ئەڕوانن.
ڕاستییەکەی، ئەمڕۆ ژمارەیەک
چارەسەر بەردەستە
کە سەلمێنراوە سوودی ئەبێت. و
ئەوەی هاوبەشە لەنێوان ئەم چارەسەرانە
پێکهاتەیەکی سەرەکییە.
هەمووی ئەوە ئەزانن
کە توندوتیژی ناوشار لکێنەرە
واتە پێکەوە کۆئەبێتەوە
لەنێو ژمارەیەکی بچووکی
خەڵک و شوێنەکاندا.
لە نیو ئۆرلیانس بۆ نموونە،
تۆڕێکی کەمتر لە ٧٠٠ کەس
هۆکاری زۆرینەی توندوتیژییە
کووشندەکانی شارەکەن.
هەندێک بەم کەسانە ئەڵێن
"خەڵکە گەرمەکان."
لێرە لە بۆستن،
لەسەدا ٧٠ی تەقەکردنەکان
چڕبوونەتەوە لەناو سووچەکان و تەلارەکانی
تەنیا لەسەدا پێنجی شارەکە پێکدەهێنن.
ئەم شوێنانە زۆر جار
بە "شوێنە گەرمەکان." ناسراون
شار لەدوای شار،
ژمارەیەکی بچووکتری خەڵکی گەرم و
شوێنی گەرم
هۆکاری زۆرینەیەکی ڕوونی
توندوتیژییە کووشندەکانن.
ڕاستییەکەی، ئەم دۆزینەوەیە
چەندین جار لەبەری گیراوەتەوە
کە ئێستا توێژەرەوەکان بەم دیاردەیە ئەڵێن
یاسای چڕبوونەوەی تاوان.
کاتێک سەیری زانستەکە ئەکەین،
ئەبینین چارەسەرە لکێنەکان باشترینن.
قسەلەڕووانە بیڵێین،
ناتوانیت تەقەکردن بووەستێنیت
ئەگەر تەقەکەرەکان چارە نەکەیت.
ناشتوانیت کووشنەکان بووەستێنیت ئەگەر
نەچیت بۆ ئەو شوێنانەی خەڵکی لێئەکوژرێت.
چوار ساڵ لەمەوبەر،
خۆم و هاوپیشەکانم پیاچوونەوەیەکی
سیستماتیکی بەراوردکاریمان کرد
بۆ ستراتیجییەکانی دژەتوندوتیژی،
کورتکراوەیەک کرا بۆ هەڵسەنگاندنی
زیاتر لە ١٤٠٠ پێکدادان.
ئەوەی دووبارە و دووبارە دۆزیمانەوە،
ئەوەبوو ستراتیجییەکانی زیاتر
تیشک خرابووە سەریان،
ئەوەی زیاتر کرابووە ئامانج،
چەسپێنراوترین ستراتیجییەکان،
سەرکەوتووترینەکان بوو.
ئەمەمان لە تاوان ناسیدا بینیوە،
لە توێژینەوەکانی سەر پۆلیس،
ڕێگەگرتن لە باندەکان و چوونەوەناویان.
بەڵام ئەمەمان لە تەندروستی گشتیشدا بینیوە،
کە ڕێگەلێگرتنە دووەمینەکان و
سێیەمینە کراو بە ئامانجەکان
باشتربوون لە ڕێگەلێگرتنە سەرەتاییە
گشتگیرەکانی تر.
کاتێک یاسادرووستکەرەکان تیشکیان خستۆتە
سەر مەترسیدارترین کەسەکان و شوێنەکان،
ئەنجامی باشتریان دەستئەکەوێت.
لەوانەشە بڵێیت ئەی چی دەربارەی
شوێنگرتنەوە و جێگۆڕین.
توێژینەوەکان نیشانیان یاوە کاتێک
مامەڵەکارانی ماددە هۆشبەرەکان زیندان ئەکرێن،
مامەڵەکاری تر یەنە پێشەوە،
شوێن ئەوانەی پێش خۆیان ئەگرنەوە.
هەندێک خەمی ئەوەیانە کاتێک پۆلیس
تیشک ئەخەنە سەر شوێنی دیاریکراو،
تاوانەکە شوێنی ئەگیرێتەوە،
بە شەقامەکەیا ئەڕواتە خوارەوە
یان ئەچێتە ئەودیوی سووچەکەوە.
خۆشبەختانە، ئێستا ئەزانین
بەهۆی دیاردەی چەسپاندنەکە،
کاریگەری شوێنگرتنەوە و لەشوێندانانەکەی
پەیوەست ئەبن بەم ستراتیجی چەسپاوییەوە
زۆر کەم ئەبن.
ژیانێک لە خورپەی دەروونی ئەوێت
بۆ درووستکردنی تەقەکەرێک و
دەیان ساڵ لە فەرامۆشکردن
بۆ درووستکردنی ناوچەیەکی گەرم.
کەواتە ئەم خەڵک و شوێنانە
وا بە ئاسانی بڵاونابنەوە.
ئەی چی دەربارەی هۆکارە ڕیشەییەکان؟
ئایا بەدەمەوەچوونی هەژاری یان نایەکسانی
یان نەبوونی دەرفەت
باشترین ڕێگا نین بۆ ڕێگەگرتن لە توندوتیژی؟
بەپێی زانست بێت،
بەڵێ و نەخێر.
بەڵێ، لەوەیا کە ڕێژە زۆرەکەی توندوتیژی
بەڕوونی پەیوەندیدار بن
بە شێوە هەمەجۆرەکانی بەدبەختی
کۆمەڵایەتی و ئابووری.
بەڵام نەخێر، لەوەیا کە گۆڕانکارییەکان
لەم هۆکارانەیا
مەرج نییە ببنە هۆی گۆڕانکاری
لە توندوتیژیدا،
بەتایبەتی لە مەودای کورتخایەندا.
هەژاری وەرگرە بەنموونە.
بەرەوپێشچوونی دیار لەسەر هەژاری
پێویستی بە چەندین دەیە هەیە،
لەکاتێکدا خەڵکە هەژارەکە لە ئێستایا
پێویستیانە و شایەنی ئەوەن ڕزگارکرێن لە توندوتیژی.
هۆکارە ڕیشەییەکانیش ناتوانن
دیاردەی چەسپاوی ڕوونکەنەوە.
ئەگەر هەمووکات هەژاری
پاڵنەربووبێت بۆ توندوتیژی،
کەواتە چاوەڕێی ئەوە ئەکەین توندوتیژی
لەناو هەموو خەڵکی هەژارا ببینین.
بەڵام ئەوە نابینین.
لەجیاتی ئەوە، ئەتوانین تێبینی بکەین
کە هەژاری چڕی ئەکاتەوە،
تاوانەکان زیاتر چڕ ئەکاتەوە، و
لەهەمووشی زیاتر توندوتیژی چڕ ئەکاتەوە.
لەبەر ئەوە چارەسەرە چەسپاندنەکان کارئەکەن.
بۆیە کار ئەکەن چونکە یەکەم جار
مامەڵە لەگەڵ شتە سەرەتاییەکان ئەکەن. و
ئەمەش گرنگە،
چونکە لەکاتێکدا کە لەوانەیە
هەژاری ببێتە هۆی توندوتیژی،
بەڵگەی بەهێز نیشانی ئەیات کە توندوتیژی
هەژاری ئەهێڵێتەوە.
ئەمەش نموونەیەکە لەسەر ئەوەی چۆن ئەیکات.
وەک چۆن لەلایەن پاتریک شارکی،
کۆمەڵناسەوە تۆمارکراوە --
نیشانی یاوە کاتێک منداڵانی هەژار
ئەکەونە بەر توندوتیژی،
ئەبێت بە خوورپەیەک بۆیان.
کار ئەکاتە سەر توانای نوستنیان،
توانای سەرنجدانیان،
توانای هەڵسوکەوت و فێربوونیان.
ئەگەر منداڵی هەژاری نەتوانن فێر ببن،
ئەوکاتە لە قوتابخانە باش نابن. و
ئەوەش دەرئەنجام کارئەکاتە سەر
توانای ژیانیان لە داهاتووی ژیانیاندا و
ئەوەش وایان لێئەکات نەتوانن
لە هەژاری دەرباز بن.
بەداخیشەوە،
لە زنجیرەیەک توێژینەوەی شوێنەواری
لەلایەن ئابووریناس راج چێتی،
ئەوە ڕێک ئەو شتەیە کە دیومانە.
منداڵە هەژارەکانی کەوتوونەتە بەر توندوتیژی
توانای بەرهەمهێنانیان کەمترە
وەک لە منداڵە هەژارەکانی
بەشێوەیەکی ئاشتیانە گەورەبوون.
توندوتیژی بە تەواوەتی منداڵانی
هەژار لە هەژاریدا ئەهێڵێتەوە.
لەبەر ئەوەیە زۆر گرنگە بە تەواوەتی
تیشک بخرێتە سەر توندوتیژی شارەکان.
ئەمەش دوو نموونە لەسەر ئەوە.
لێرە لە بۆستن، لە ١٩٩٠کان،
پێکەوەکارکردنێک لەنێوان پۆلیسەکان و
ئەندامانی کۆمەڵگایەک
بەشێوەیەکی سەرسوڕهێنەر بووە هۆی لە سەدا ٦٣
کەمکردنەوەی کوشتنی گەنجەکان.
لە ئۆکلاند، هەمان ستراتیجی
بەم دواییە بووە هۆی کەمکردنەوەی هێرشی
ناکوشندەی چەک بەڕێژەی لەسەدا ٥٥.
لە سینسیناتی، ئیندیاناپۆلیس و
نیو هەیڤن،
توندوتیژی چەک بەڕیژەی زیاتر
لە یەک لەسەر سێ کەمکردەوە.
بە سادەترین شێوە،
ئەم ستراتیجییە بە سادەیی ئەوانە دیاری ئەکات
کە زۆرترین ئەگەریان هەیە تەقە بکەن
یان تەقەیان لێبکرێت، و
ئینجا ڕووبەڕوویان ببیتەوە
بە نامەیەکی دوو لایەنەی
هاوسۆزی و لێپرسینەوە.
"ئەزانین تۆیت تەقەکەت کردووە.
پێویستە بوەستێنرێت.
ئەگەر ڕێگەمان پێبەیت،
یارمەتیت ئەیەین.
ئەگەر ناچارمان بکەیت، ئەتوەستێنین."
ئەوانەی ئامادەییان هەیە بگۆڕێن
خزمەت و پشتیوانیان پێشکەش ئەکرێت.
ئەوانەی سوورن لەسەر
هەڵسوکەوتە توندوتیژانەکەیان
ئەخرێنە بەر لێپرسینەوە لەڕێگەی
کاری بە ئامانجکراوی پتەوکردنی یاسا.
لە چیکاگۆ، پرۆگرامێکی تر
چارەسەری درککردن بە هەڵسوکەوت بەکاردێنێت
بۆ یارمەتیدانی کوڕە هەرزەکارەکان
هەتا بەسەر بیرکردنەوە و هەستە
قورسەکانیاندا زاڵبن،
بەوەی فێربکرێن چۆن خۆیان لە پێکدادان لابەن و
یان چۆن ساردیکەنەوە.
ئەم پرۆگرامە گرتن بەهۆی توندوتیژی
لەناو بەشداربووەکان کەمکردەوە
بۆ نیوە.
ستراتیجی هاوشێوە دووبارەکردنەوەی تاوانی
کەمکردەوە بەڕێژەی
لەسەدا ٢٥ بۆ ٥٠.
ئێستا چیکاگۆ هەوڵێکی نوێی دەستپێکردووە،
بە بەکارهێنانی هەمان ئەم تەکنیکانە،
بەڵام لەگەڵ ئەوانەیا کە لەبەر بەرزترین
مەترسی توندوتیژی چەکدا بوون.
پرۆگرامەکەش ئەنجامی دڵخۆشکەری نیشانداوە،
لەوەش زیاتر،
لەبەر ئەوەی ئەم ستراتیجییانە هێندە چڕکراوەتەوە،
هێندە ئاڕاستەکراوە،
بەشێوەیەکی درێژخایەن ئەوەندە
زۆریان تێناچێت.
لەگەڵ یاساکانیشدا کار ئەکەن
کە ئێستا لەسەر کتێبەکانن.
کەواتە ئەوە هەواڵێکی باشە.
ئەکرێت ئاشتیمان هەبێت لە شارەکانمان،
لەم کاتەیا،
بەبێ بوودجەی گەورە گەورە و
بەبێ یاسای نوێ.
کەواتە ئەمە بۆچی هێشتا ڕووینەیاوە؟
بۆچی هێشتا ئەم چارەسەرانە سنووردارن
بۆ ژمارەیەکی بچووک لە شارەکان، و
بۆچی پەلەقاژێ ئەکەن تەنانەت
کاتێکیش کە سەرکەوتوون،
بۆ هێشتنەوەی پشتیوانی؟
ئەوە هەواڵە خراپەکەیە.
ڕاستییەکە ئەوەیە، زۆر باش نەبووین
لە ڕێکخستنی هەوڵەکانمان
بە چواردەوری ئەم دیاردەی چەسپاوییە.
بەلایەنی کەمەوە سێ هۆکار هەیە
کە بۆچی شوێن بەڵگە ناکەوین
کاتێک یەتە سەر کەمکردنەوەی
توندوتیژی شارەکان.
یەکەمیش، وەک چۆن لەوانەیە چاوەڕێی بکەن،
سیاسەتە.
زۆربەی چارەسەری چەسپان ناگونجێت
لەگەڵ سەکۆیەکی سیاسی دیاریکراو.
لەجیاتی ئەوە، پاداشت و سزاش
پێشکەش ئەکەن،
هاوسەنگی لەنێوان بەڵێنی چارەسەرکردن
لەگەڵ هەڕەشەی دەستگیرکردن،
تێکەڵکردنی وەبەرهێنان لەو شوێنانە و
زیادکردنی پۆلیس لێی.
بە واتایەکی تر،
ئەم چارەسەرانە نەرم و ڕەقیشن
لە هەمان کاتدا.
چونکە بە ڕێک و پێکی یەکناگرێتەوە
لەگەڵ خاڵە نموونەییەکانی قسەکردنی
چەپ یان ڕاستەکانیش،
سیاسەتمەدارەکان ناچنە ژێر باری
ئەم بیرۆکانە بەبێ ڕۆشنبیرکردن و
تەنانەت هەندێک فشاریش.
ئاسان نابێت،
بەڵام ئەتوانین سیاسەتەکانی
چواردەوری ئەم پرسە بگۆڕین
بە لەچوارچێوەگرتنەوەی توندوتیژی
وەک کێشەیەک کە دەبێ چارەسەر بکرێت،
نەک مشتومڕێک کە دەبێ ببرێتەوە.
پێویستە تیشک بخەینە سەر بەڵگە
بەسەر ئایدۆلۆژیادا و
ئەوەی سوودی ئەبێت بەسەر ئەوەیا
کە لە باش ئەچێت.
هۆکاری دووەم کە بۆچی هەمووکات
شوێن بەڵگە ناکەوین
ئەو سرووشتە ئالۆزەی
ئەم چارەسەرانەیە.
لێرەیا توانجێک هەیە.
سادەترین ڕێگاکان چین
بۆ کەمکردنەوەی توندوتیژی؟
پۆلیسی زیاتر.
کاری زیاتر.
چەکی کەمتر.
وتنی ئەمانە ئاسانە،
بەڵام بە کرداری سوودی نابێت.
لەکاتێکدا لەلایەکی ترەوە،
چارەسەرەکانی پشتبەستوو بە توێژینەوە
ڕوونکردنەوەیان قورسە،
بەڵام ئەنجامیان باشترە.
لە ئێستایا، پرۆفیسۆرمان زۆرە
کە لەسەر توندوتیژی ئەنووسن
لە جۆرناڵە ئەکادیمییەکان. و
خەڵکیشمان زۆرە کە بە سەلامەتی
ئەمانهێڵنەوە لەسەر شەقامەکان.
بەڵام ئەوەی کە نیمانە
پەیوەندییەکی زۆرە لەنێوان
ئەم دوو کۆمەڵەیا.
پردێکی بەهێزمان نییە لە نێوان
توێژینەوە و پەیڕەوکردن.
کاتێکیش توێژینەوە پەیڕەوکردن ئاگادار ئەکاتەوە،
ئەو پردە بەڕێکەوت بنیات نانرێت.
کاتێک ڕووئەیات کە کەسێک کات وەرئەگرێت
هەتا بە وردی ڕوونیکاتەوە
کە توێژینەوە واتای چییە،
بۆچی گرنگە و
چۆن ئەتوانێت جیاوازی درووست بکات
لەو بوارە دیاریکراوەیا.
کاتێکی زۆر بەسەر ئەبەین
لە ڕێکخستنی توێژینەوەیەک،
بەڵام کاتی پێویست بەسەر نابەین
لە شیکردنەوەی بۆ پارچەی بچووک
کە پۆلیسێکی سەرقاڵ یان توێژەری کۆمەڵایەتی
بتوانێت بە ئاسانی هەرسیکات.
لەوانەیە قورسبێت دانیپیانێیت
یان قبووڵی بکەیت،
بەڵام ڕەچەڵەکیش هۆکاری سێیەم و
دوایین هۆکاریشە
بۆچی کاری زیاتر نەکراوە
بۆ کەمکردنەوەی توندوتیژی.
توندوتیژی ناوشار زیاتر لەناو کۆمەڵگا
هەژارەکانی پێست ڕەنگەکانی تر چڕبۆتەوە.
ئەوەش ئاسانتری کردووە بۆ ئێمە
کە لەو کۆمەڵگایانەیا ناژین
کێشەکە فەرامۆش بکەین یان
وا نیشانی بەین کێشەی ئێمە نییە.
بێگومان ئەوە هەڵەیە.
توندوتیژی شارەکان کێشەی هەمووانە.
ڕاستەوخۆ بێت یان ناڕاستەوخۆ،
هەموو باجێک ئەیەین بەرامبەر
تەقەکردن و کووشتنەکەی
کە لەسەر شەقامەکانی شارەکانمان ڕووئەیات.
لەبەر ئەوە پێویستە ڕێگای نوێ بدۆزینەوە
بۆ ئەوەی هانی خەڵکی زیاتر بەین
بۆ ئەوەی ڕەنگ و ڕەچەڵەک بپەڕێنن و
بەشداربن لەم ململانێیە.
چونکە ئەم ستراتیجییانە پێویستیان
بە داهاتێکی ئێجگار زۆر نییە،
پێویست ناکات هاوپەیمانی نوێی زۆر هان بەین --
تەنیا کەمێکمان ئەوێت.
هەر ئەوەنەشمان ئەوێت کە دەنگیان بڵند بێت.
ئەگەر بتوانین بەسەر ئەم ململانێیانەیا زاڵبین و
ئەم چارەسەری چەسپاندنانە بڵاو بکەینەوە
بۆ گەڕەکەکانی پێویستیان پێیەتی،
ئەتوانین ژیانی هەزاران ڕزگارکەین.
ئەگەر ستراتیجییەکانی ئەمڕۆ باسمکرد لێرە
ئێستا بخرێتە کار لە ٤٠ پڕ
توندوتیژیترین شارەکانی وڵات،
ئەتوانین ژیانی زیاتر
لە ١٢ هەزار کەس ڕزگارکەین
بەدرێژایی هەشت ساڵی داهاتوو.
ئەوە تێچوونەکەی چەندێکە لەسەرمان؟
ساڵی ١٠٠ ملیۆن دۆلار.
ئەوە لەوانەیە لە زۆر بچێت،
بەڵام ڕاستییەکەی، ئەو وێنەیە کەمترە لە
لەسەدا یەکی
لەسەدا یەکی بودجەی فیدراڵی ساڵانە.
بەشی بەرگری هێندە پارە سەرف دەکات
بۆ یەک فڕۆکەی ئێف-٣٥.
هەمووی هەمان شتە،
ئەگەر پیاوێکی گەنج بێت
بەهۆی برینی فیشەکەوە بناڵێنێت
کۆمەڵگایەک هەموو تاکەکانی
ئەو برینانەیان هەبێت،
یان نەتەوەیەک پڕبێت لەو کۆمەڵگایانە.
بۆ هەر یەکێکیان، چارەسەرەکەی،
پێش هەموو شتێک،
وەستاندنی خوێنبەربوونەکەیە.
ئەزانم ئەمە سوودی ئەبێت.
ئەزانم، چونکە دیومە.
تەقەکەرەکان ئەناسم
کە چەکیان داناوە و
ژیانیان تەرخانکردووە هەتا ئەوانی تریش
بچن هەمان شت بکەن.
ڕۆشتووم بەناو پڕۆژەی خانووە
حکومییەکانی بەناوبانگبوون بە توندوتیژی و
منداڵەکانم بینیوە کە لە دەرەوە یاریان کردووە.
دانیشتووم لەگەڵ پۆلیسەکان و
ئەندامانی کۆمەڵگاکان
کە ڕقیان لەیەکتر بووە پێشتر،
بەڵام ئێستا پێکەوە کار ئەکەن.
خەڵکیشم لە هەموو بوارەکانی ژیان دیوە،
خەڵکی وەک ئێوە،
دواجار بڕیاریان یاوە
بەشداربن لەم کارانە.
لەبەر ئەوەشە کە ئەزانم پێکەوە،
ئەتوانین و کۆتاییش بەم کوشتارگە
بێمانایانە ئەهێنین.
زۆر سوپاس.
(چەپڵەلێدان)
Vocês são um cirurgião de traumas,
que trabalham no turno da meia-noite,
num serviço de urgências da cidade.
Aparece-vos um jovem
inconsciente numa maca.
Levou um tiro na perna e está
a sangrar abundantemente.
A julgar pela ferida de entrada e saída,
e pela quantidade da hemorragia,
a bala provavelmente
atingiu a artéria femoral
um dos maiores vasos sanguíneos do corpo.
Enquanto médico do jovem,
o que é que devem fazer?
Ou mais precisamente
o que devem fazer primeiro?
Vocês olham para a roupa do jovem
e percebe que elas são velhas e usadas.
Ele pode estar sem trabalho, sem casa,
sem uma educação decente.
Começam o tratamento
arranjando-lhe um emprego,
arranjando-lhe um apartamento
ou ajudando-o a acabar
o ensino obrigatório?
Por outro lado,
o jovem pode estar envolvido
nalgum tipo de conflito
e pode ser perigoso.
Será que, antes de ele acordar,
lhe colocam algemas,
e avisam a segurança do hospital
ou ligam para polícia?
A maioria de nós não iria fazer
nenhuma dessas coisas.
Em vez disso, agiríamos do único modo
sensato e humano possível
naquele momento.
Primeiro, faríamos parar a hemorragia.
Porque, se a hemorragia não parasse,
nada mais importaria.
O que é verdade na sala de urgências,
é verdade para as cidades de todo o país.
Quando se trata de violência urbana,
a prioridade é salvar vidas.
Tratar essa violência com a mesma urgência
com que trataríamos uma ferida de bala
no serviço de urgências.
Do que é que estamos a falar
quando falamos em "violência urbana"?
A violência urbana é a violência letal
ou potencialmente letal
que acontece nas ruas das nossas cidades.
Usam-se muitos nomes:
violência de rua, violência juvenil,
violência de gangues, violência armada.
A violência urbana acontece
entre os mais desfavorecidos
e destituídos de privilégios entre nós.
Na maioria das vezes são jovens
sem muitas opções ou esperança.
Eu passei centenas
de horas com esses jovens.
Ensinei-os no ensino secundário
em Washington, DC,
onde um dos meus estudantes
foi assassinado.
Eu fiquei do lado deles,
nas salas de audiência em Nova Iorque,
onde trabalhava como promotor.
E finalmente,
fui de cidade em cidade, como formulador
de políticas e como investigador,
encontrando esses jovens
e trocando ideias de como tornar
o nosso país mais seguro.
Porque é que devia importar-me
com esses jovens?
Porque é que é importante
a violência urbana?
A violência urbana é importante
porque é a maior causa
de mortes aqui nos EUA
do que qualquer outra forma de violência.
A violência urbana também é importante
porque todos nós podemos
fazer algo sobre ela
Controlá-la não é o problema
impossível, intratável
que muitos acreditam que seja.
Na verdade, existem hoje
várias soluções possíveis
que já deram provas de funcionarem.
O que essas soluções têm em comum
é um ingrediente chave.
Todas elas reconhecem
que a violência urbana é pegajosa,
ou seja, ela forma grupos
num número surpreendentemente
pequeno de pessoas e lugares.
Em Nova Orleães, por exemplo,
uma rede de menos de 700 pessoas,
é responsável pela maior parte
da violência da cidade.
Alguns chamam a esses indivíduos
"pessoas quentes."
Aqui em Boston,
70% dos tiroteios
estão concentrados
em quarteirões e esquinas
que cobrem apenas 5% da cidade.
Essas localizações são conhecidas
por "lugares quentes".
Em cidade após cidade,
um pequeno número de pessoas
quentes e lugares quentes
representam a clara maioria
da violência letal.
De facto, esta conclusão
repetiu-se tantas vezes
que os investigadores
chamam a esse fenómeno
a lei de concentração do crime.
Quando olhamos para a ciência,
vemos que as soluções pegajosas
funcionam melhor.
Para ser sincero,
não podemos parar com os tiroteios
se não lidarmos com os atiradores.
E não podemos parar com os assassínios
se não formos onde eles estão a ocorrer.
Há quatro anos,
os meus colegas e eu
realizámos uma revisão sistemática
das estratégias anti violência,
resumindo os resultados de mais de 1400
avaliações de impacto individual.
O que encontrámos, repetidamente,
foi que as estratégias
que foram mais focadas,
mais direcionadas,
as estratégias mais pegajosas,
eram as de maior sucesso.
Vimos que a criminologia
nos estudos da polícia,
da prevenção e reentrada de gangues.
Mas também vimos o mesmo
na saúde pública,
onde o alvo terciário
e a prevenção secundária
tiveram um desempenho melhor
do que a prevenção primária
mais generalizada.
Quando os políticos se concentram
nas pessoas e nos lugares mais perigosos,
conseguem melhores resultados.
Vocês podem perguntar:
"Então e a substituição e a deslocação?"
A investigação mostra que,
quando os traficantes estão presos,
há novos traficantes
que substituem os anteriores.
Alguns consideram que, quando a polícia
se concentra em certas localidades,
o crime desloca-se,
descendo a rua ou virando a esquina.
Felizmente, sabemos que, por causa
desse fenómeno pegajoso,
são mínimos os efeitos
de substituição e deslocação
associados a estas estratégias difíceis.
É precisa uma vida inteira de traumas
para criar um atirador
e décadas de desinvestimento
para criar um lugar quente.
Então, essas pessoas e esses lugares
não se movem muito facilmente.
E quanto à causa raiz?
Não será acabar com a pobreza,
com a desigualdade
ou com a falta de oportunidade
a melhor maneira de evitar a violência?
Bom, de acordo com a ciência,
sim e não.
Sim, as altas taxas de violência
estão claramente associadas
a várias formas de desvantagem
social e económica.
Mas não, isso não muda os fatores
e não muda necessariamente a violência.
especificamente não a curto prazo.
Pensem na pobreza, por exemplo.
Um progresso significativo na pobreza
levará décadas a alcançar,
embora as pessoas pobres mereçam
um descanso da violência já hoje.
As causas de raiz
também não podem explicar
o fenómeno da viscosidade
Se a pobreza levasse sempre à violência,
devíamos esperar ver a violência
em todos os pobres.
Mas não vemos isso.
Em vez disso, podemos observar
empiricamente que a pobreza se concentra,
e o crime se concentra ainda mais
e a violência se concentra mais que tudo.
É por isso que as soluções
pegajosas funcionam.
Funcionam porque lidam primeiro
com as primeiras coisas.
E isto é importante,
porque, enquanto a pobreza
pode levar à violência,
há fortes indícios que mostram
que a violência pode perpetuar a pobreza.
Este é um exemplo de como isso acontece.
Como documentado por Patrick Sharkey,
um sociólogo,
quando pessoas pobres
são expostas à violência,
isso traumatiza-as.
Tem impacto na capacidade de dormirem,
de prestarem atenção,
de se comportarem e aprenderem.
Se as crianças pobres
não puderem aprender,
não podem ir bem na escola.
E. por fim, causa impacto em como
vão ganhar um salário na sua vida.
que seja suficiente para fugir da pobreza.
Infelizmente, numa série
de estudos de referência
pelo economista Raj Chetty,
é exatamente isso que vimos.
As crianças pobres expostas à violência
têm menor mobilidade de receitas
do que as crianças pobres
que crescem pacificamente.
A violência amarra
as crianças pobres à pobreza.
Por causa disso, é muito importante
concentrarmo-nos incansavelmente
na violência urbana.
Aqui vão dois exemplos de como,
aqui em Boston, nos anos 90,
uma parceria entre polícias
e membros da comunidade
atingiu uns impressionantes 63%
de redução no homicídio juvenil.
Em Oakland, a mesma estratégia
reduziu 55% de roubos.
Em Cincinnati, em Indianapolis
e em New Heaven,
reduziu a violência armada
em mais de um terço.
Na sua forma mais simples,
a estratégia simples identifica
aqueles que são
os mais propensos a disparar
ou a levar um tiro,
e confronta-os com uma mensagem dupla
de empatia e responsabilidade:
"Sabemos que é você que está a disparar.
"Isso precisa de parar.
"Se nos deixar, iremos ajudá-lo.
"Se nos ignorar, vamos impedi-lo. "
Estas são mudanças simples
que oferecem serviços e apoio.
Os que persistem
no seu comportamento violento
são apresentados à justiça
por ação direcionada da aplicação da lei.
Em Chicago, há outro programa
que usa a terapia comportamental
que ajuda jovens adolescentes
a gerir pensamentos e emoções difíceis
ensinando-os a evitar
ou atenuar conflitos.
Esse programa reduziu para metade
prisões por crimes violentos
entre os participantes.
Estratégias similares reduziram
a reincidência criminal
de 25% a 50%,
Chicago experimentou
uma tentativa diferente,
usando as mesmas técnicas,
mas com os que corriam
maior risco com a violência armada.
O programa está a mostrar
resultados promissores.
Mais ainda,
como essas estratégias
são muito focadas, muito direcionadas,
habitualmente não custam muito
em termos absolutos.
E trabalham com as leis
que já estão hoje nos livros.
Isso é uma boa notícia.
Podemos ter paz nas nossas cidades,
neste momento,
sem grandes orçamentos
e sem novas leis.
Então, porque é que isso
ainda não aconteceu?
Porque é que essas soluções
ainda estão limitadas
a um pequeno número de cidades
e porque é que tem havido dificuldades
mesmo quando há êxito,
em manterem o apoio?
Bom, esta é a má noticia.
A verdade é que não temos sido muito bons
a organizar os nossos esforços
em torno desse fenómeno pegajoso.
Há pelo menos três razões
para não seguirmos os indícios
quando se trata da redução
da violência urbana.
O primeiro, como é de esperar,
é a política.
A maioria das soluções pegajosas
não se conforma com uma
qualquer plataforma política.
Em vez disso, eles oferecem
cenouras e chicotes.
equilibrando a promessa de tratamento
com a ameaça de prisão,
combinando o investimento
com base em locais com policiamento
de pontos quentes.
Por outras palavras,
essas soluções são fracas e duras
ao mesmo tempo.
Como não se alinham ordenadamente
com os pontos de discussão
típicos da direita ou da esquerda,
os políticos não irão adotar
essas ideias sem formação
e talvez até sem um pouco de pressão.
Não será fácil,
mas podemos mudar os políticos
em relação a esses problemas
reafirmando apenas que a violência
é um problema para ser resolvido,
não uma discussão para ser ganha.
Nós devíamos destacar
a evidência sobre a ideologia
e o que funciona contra o que parece bom.
A segunda razão por que não seguimos
sempre as evidências
é a natureza um tanto complicada
dessas soluções.
Há aqui uma ironia.
Qual é o modo mais fácil
de reduzir a violência?
Mais polícias.
Mais empregos.
Menos armas.
Estes são muito fáceis de escrever,
mas não funcionam
lá muito bem na prática.
Enquanto, por outro lado,
as soluções com base na investigação
são mais difíceis de explicar
mas têm melhores resultados.
Neste momento, temos muitos professores
que escrevem sobre a violência
em revistas académicas.
Temos muitas pessoas
que nos mantêm a salvo nas ruas.
Mas não temos muita comunicação
entre esses dois grupos.
Não temos uma forte ponte
entre investigação e prática.
e quando a investigação
finalmente informa a prática,
a ponte não é construída por acaso.
Acontece quando alguém tem tempo
para explicar o que significa
a investigação
porque é que é importante
e como pode fazer a diferença no terreno.
Nós passamos muito tempo
a fazer investigação,
mas não tempo suficiente
a reparti-la em pedaços pequenos
que um polícia atarefado
ou um assistente social
possa digerir facilmente.
Isso pode ser difícil
de aceitar e reconhecer.
A raça é a terceira e final razão
por que nada tem sido feito
para reduzir a violência.
A violência urbana concentra-se
em comunidades pobres e de cor.
Para aqueles que não vivem
nessas comunidades
é fácil ignorar o problema ou fingir
que não é problema seu para resolver.
Isso é errado, claro.
A violência urbana
é um problema de todos.
Direta ou indiretamente,
todos nós pagamos o preço
pelos tiroteios e assassínios
que acontecem nas nossas cidades.
É por causa disso
que precisamos de achar
uma forma de motivar mais pessoas
a cruzar as linhas de classe e de cor
para se juntaram nessa luta.
Como estas estratégias
não consomem muitos recursos,
não precisamos de motivar
muitos novos aliados.
Precisamos de poucos.
E precisamos que eles sejam barulhentos.
Se conseguirmos superar esses desafios
e espalhar essas soluções pegajosas
pelos bairros que precisam delas,
nós salvaremos milhares de vidas.
Se essas estratégias
que analisámos aqui hoje
fossem implementadas agora
nas 40 cidades mais violentas da nação.
podíamos salvar mais de 12 000 almas
nos próximos oito anos.
Quanto é que isso iria custar?
Mais ou menos 100 milhões por ano.
Isso pode parecer muito,
mas na verdade, esse número
representa menos de 1%
do 1% do orçamento federal anual.
O Departamento de Defesa
gasta isso num jato F-35
Metaforicamente,
o tratamento é o mesmo,
quando é um jovem a sofrer
de uma ferida de bala,
uma comunidade cheia de feridas de bala,
ou uma nação cheia dessas comunidades.
Em cada caso, o tratamento,
em primeiro lugar,
é parar a hemorragia.
Eu sei que isso pode funcionar.
Eu sei porque já vi.
Já vi atiradores abaixarem
as suas armas
e dedicarem a vida
para outros fazerem o mesmo.
Eu andei por projetos habitacionais
que eram conhecidos por tiroteios,
e por crianças que a eles assistiam
a brincar do lado de fora.
Eu já reuni com polícias
e membros das comunidades
que se odiavam uns aos outros
e agora trabalham juntos.
Eu já vi pessoas de todos
os tipos de vida,
pessoas como vocês,
que finalmente decidiram
envolver-se nessa luta.
É por isso que eu sei que, em conjunto,
podemos e iremos terminar
com essa matança sem sentido.
Obrigado.
(Aplausos)
Você é cirurgião do trauma,
trabalhando no turno da meia-noite
num pronto-socorro do interior.
Um jovem, deitado inconsciente numa maca,
é entregue a você.
Ele levou um tiro na perna
e está sangrando profusamente.
Julgando pelo local da ferida,
e também pelo volume da hemorragia,
a bala provavelmente
perfurou a artéria femoral,
um dos maiores vasos sanguíneos do corpo.
Como um jovem médico, o que fazer?
Ou melhor, o que fazer primeiro?
Você olha para as roupas do jovem,
que parecem velhas e gastas.
Ele pode ser desempregado, sem-teto,
sem uma escolaridade decente.
Será que começamos o tratamento
dando a ele um emprego,
um apartamento
ou um diploma de supletivo?
Por outro lado, esse jovem
esteve envolvido em algum tipo de conflito
e pode ser perigoso.
Antes que ele acorde,
será que você deveria algemá-lo,
alertar a segurança
hospitalar ou a polícia?
A maioria de nós não faria nada disso,
mas sim tomaria a única decisão sensata
e o único curso de ação humano do momento.
Primeiro, pararíamos o sangramento.
Porque, se não fizermos isso,
nada mais importa.
Não só nas salas de emergência,
mas também em cidades de todo o país,
quando se trata de violência urbana,
a prioridade é salvar vidas.
Tratar essa violência com a mesma urgência
que tratamos no pronto-socorro
alguém que levou um tiro.
Sobre o que estamos falamos
quando dizemos "violência urbana"?
É a violência letal,
ou potencialmente letal,
que ocorre nas ruas das nossas cidades.
Ela tem muitos nomes:
violência de rua, violência juvenil,
violência de gangue, violência armada.
A violência urbana ocorre
entre os mais desfavorecidos
e marginalizados entre nós.
Em sua maioria, homens jovens
sem muitas opções ou esperança.
Eu já passei centenas
de horas com esses jovens.
Dei aulas para eles num colégio
em Washington, D.C.,
onde um de meus estudantes foi morto.
Já estive com eles
em tribunais em Nova Iorque,
onde trabalhei como promotor.
Por fim, trabalhei de cidade em cidade
como formulador de políticas
e pesquisador,
reunindo-me com esses jovens
e trocando ideias sobre como tornar
nossas comunidades mais seguras.
Por que deveríamos nos importar com eles?
Por que a violência urbana importa?
A violência urbana importa
porque ela causa mais mortes
aqui nos Estados Unidos
que qualquer outra forma de violência.
Outro motivo dela importar
é porque nós podemos
fazer algo a respeito.
Controlá-la não é o desafio impossível
que muitos acreditam ser.
Na verdade, hoje em dia,
existem soluções disponíveis
que provaram ser funcionais.
O que essas soluções têm
um comum é um ingrediente-chave:
todas reconhecem que a violência
urbana é pegajosa,
ou seja, ela se aglomera
entre um número pequeno
de pessoas e locais.
Em Nova Orleans, por exemplo,
uma rede de menos de 700 indivíduos
é responsável pela maioria dos casos
de violência letal da cidade.
Alguns os chamam de "pessoas quentes".
Aqui em Boston,
70% dos tiroteios
ocorrem em blocos e esquinas
que cobrem apenas 5% da cidade.
Esses locais são conhecidos
como "pontos quentes".
Cidade após cidade,
um número pequeno
de pontos e pessoas quentes
é responsável por quase
toda a violência letal.
Essa conclusão se repetiu tantas vezes
que o fenômeno passou a ser chamado
de lei da concentração do crime.
Observando os dados, vemos
que as soluções pegajosas são as melhores.
Sendo direto:
não podemos parar os tiroteios
se não lidarmos com os atiradores,
e não podemos parar a matança
se não formos onde as pessoas são mortas.
Há quatro anos,
minha equipe e eu fizemos
uma revisão sistemática
de estratégias de antiviolência,
sintetizando os resultados
de 1,4 mil análises de impacto individual.
O que encontramos de novo e de novo
foi que as estratégias mais focadas,
mais direcionadas,
mais pegajosas
foram as mais bem-sucedidas.
Vimos isso em criminologia,
e em estudos de policiamento
prevenção de gangues, reincidência.
Também vimos isso na saúde pública,
em que prevenções terciárias e secundárias
alcançaram mais do que a prevenção
primária, mais generalizada.
Quando formuladores de políticas
focam pessoas e lugares perigosos,
alcançam melhores resultados.
Você pode estar se perguntando
sobre substituição e deslocamento.
Pesquisas mostram que,
quando traficantes são presos,
novos aparecem, substituindo os antigos.
Alguns se preocupam, pensando
que, se a polícia focar certos locais,
o crime vai se deslocar,
mudando de rua ou virando a esquina.
Felizmente sabemos que,
por causa de sua consistência,
as estratégias pegajosas causam
uma substituição e um deslocamento
que são mínimos.
Leva uma vida toda de traumas
para criar um atirador,
e décadas de desinvestimento
para criar um "ponto quente".
Por isso, essas pessoas e locais
não se deslocam facilmente.
E a raiz do problema?
Enfrentar a pobreza, desigualdade
ou falta de oportunidade não seria
a melhor forma de prevenir a violência?
Bem, de acordo com a ciência,
sim e não.
Sim, no sentido que altos índices
de violência são associados
com a desvantagem social e econômica.
Mas não, no sentido
de que mudar tais fatores
não causa necessariamente
mudanças na violência,
especialmente a curto prazo.
Na pobreza, por exemplo,
leva décadas para alcançar
um progresso significativo,
enquanto pessoas pobres precisam
e merecem um alívio para a violência hoje.
Essas raízes também
não explicam o fator pegajoso.
Se a pobreza sempre trouxesse violência,
esperaríamos violência
entre todas as pessoas pobres.
Não é isso que vemos.
Em vez disso, observamos de forma
empírica que a pobreza se concentra,
o crime se concentra mais ainda
e acima de tudo temos
a concentração da violência.
Por isso que soluções pegajosas funcionam.
Porque dão prioridade
aos fatores mais concentrados.
E isso é importante,
porque, enquanto a pobreza
pode levar à violência,
fortes evidências mostram
que a violência perpetua a pobreza.
Aqui vai um exemplo,
documentado por Patrick Sharkey,
um sociólogo.
Ele mostrou que, ao ser expostas
à violência, crianças pobres
são traumatizadas.
O que afeta sua capacidade de dormir,
prestar atenção, se comportar e aprender.
E, se elas não conseguem aprender,
não podem ir bem na escola.
O que impacta profundamente sua chance
de, no futuro, receber um bom salário,
o suficiente para sair da pobreza.
Infelizmente, numa série
de estudos pioneiros
do economista Raj Chetty,
é exatamente isso que temos visto.
Crianças pobres expostas à violência
têm menos mobilidade de renda
que crianças pobres que crescem em paz.
A violência literalmente prende
as crianças pobres na pobreza.
Por isso é que é importante focar
incessantemente a violência urbana.
Dois exemplos de como:
aqui em Boston, nos anos 1990,
uma parceria entre policiais
e membros da comunidade
alcançou uma impressionante redução
de 63% dos homicídios entre jovens.
Em Oakland, a mesma estratégia
recentemente reduziu em 55%
os assaltos à mão armada não fatais.
Em Cincinnati, Indianápolis e New Haven
a violência armada foi reduzida
em mais de um terço.
Simplificando,
essa estratégia identifica
aqueles que são propensos a atirar
ou levar tiros,
e os confronta com uma mensagem dupla
de empatia e responsabilidade.
"Sabemos que é você quem está atirando.
Isso tem de parar.
Se você permitir, vamos ajudá-lo.
Se você insistir, vamos detê-lo".
Suporte é oferecido
àqueles que queiram mudar.
Aqueles que persistem na violência
são trazidos à justiça
através da aplicação da lei.
Em Chicago, outro programa usa
a terapia cognitivo-comportamental
para ajudar garotos adolescentes
a lidar com pensamentos
e emoções difíceis,
ensinando-lhes a evitar
ou mitigar conflitos.
Entre os participantes, a taxa
de criminalidade foi reduzida
pela metade.
Estratégias similares têm
reduzido a reincidência
em 25% a 50%.
Agora, Chicago iniciou um novo esforço,
utilizando as mesmas técnicas
com aqueles que vivem
sob risco de violência armada.
O programa tem sido promissor.
Além disso,
essas estratégias são
tão focadas, tão direcionadas
que tendem a não custar muito.
E funcionam com as leis que já existem.
Essa é a boa notícia.
Podemos ter paz em nossas cidades,
agora mesmo,
sem grandes verbas
e sem novas leis.
Então por que isso ainda não aconteceu?
Por que essas soluções
são limitadas a poucas cidades,
e por que elas encontram dificuldade,
mesmo quando funcionam,
para manter apoio?
Bem, essa é a má notícia.
A verdade é que não temos sido bons
em organizar nossos esforços
para com esse problema.
Existem ao menos três motivos
para não seguirmos a evidência
para reduzir a violência urbana.
O primeiro, como você deve imaginar,
é a política.
A maioria dessas soluções não se encaixa
em uma plataforma política ou outra.
Elas oferecem incentivos e sanções,
equilibrando a promessa de tratamento
e a ameaça de prisão,
combinando investimento
local com o policiamento.
Em outras palavras,
são soluções brandas e severas
ao mesmo tempo.
Por elas não se alinharem
com o típico pensamento
da esquerda ou da direita,
políticos não se interessam,
senão quando bem informados
ou quando estão sob pressão.
Não será fácil,
mas podemos mudar as políticas
quanto a esse problema
apresentando a violência
como um problema a ser resolvido,
e não uma discussão a ser ganha.
Devemos enfatizar
evidência sobre ideologia,
e o que funciona sobre o que soa bem.
O segundo motivo
para ignorarmos a evidência
é a natureza complicada dessas soluções.
Há aqui uma ironia.
Quais são as formas
mais simples de reduzir a violência?
Mais policiais.
Mais empregos.
Menos armas.
Isso é fácil de falar,
mas, na prática, não funciona bem.
Por outro lado,
soluções baseadas em pesquisas
são difíceis de se explicar,
mas têm resultados melhores.
Hoje, temos muitos estudiosos
escrevendo sobre violência
em revistas acadêmicas.
E temos pessoas
que mantêm as ruas seguras.
Mas o que não temos
é uma comunicação entre esses dois grupos,
uma ponte entre pesquisa e prática.
Quando a pesquisa informa a prática,
a ponte não é criada por acaso.
Ela surge quando alguém toma o tempo
para explicar o que a pesquisa significa,
sua importância
e como pode fazer uma diferença no setor.
Passamos muito tempo criando pesquisas,
mas não as detalhamos
em informações simples,
que possam ser digeridas por policiais
ocupados ou assistentes sociais.
Pode ser difícil reconhecer ou aceitar,
mas raça é o terceiro e último motivo
pelo qual pouco tem sido
feito para reduzir a violência.
A violência urbana se concentra
em comunidades pobres de cor.
Isso faz com que seja fácil para nós
que não vivemos nessas comunidades
ignorarmos o problema
ou fingir que não é nosso.
O que com certeza é errado.
A violência urbana é um problema de todos.
Direta ou indiretamente,
pagamos um preço
pelos tiroteios e matanças
que ocorrem em nossas ruas.
É por isso que precisamos encontrar
novas formas de motivar pessoas
a quebrar barreiras
de classe e cor e se juntar à luta.
Por causa do baixo custo
dessas estratégias,
não precisamos de muitos aliados,
só de alguns.
Alguns aliados que falem alto.
Se pudermos superar os desafios
e espalhar as soluções pegajosas
nas vizinhanças necessitadas,
salvaremos milhares de vidas.
Se as estratégias aqui discutidas
fossem implementadas agora mesmo
nas 40 cidades mais violentas do país,
salvaríamos mais de 12 mil pessoas
ao longo dos próximos 8 anos.
Quanto custaria?
Por volta de US$ 100 milhões por ano.
Pode até parecer muito,
mas na verdade isso representa menos de 1%
de 1% do orçamento federal anual.
O Ministério da Defesa dos EUA
gasta esse valor
em um único jato de caça F-35.
Metaforicamente, o tratamento é o mesmo,
seja um jovem sofrendo
com a ferida de um tiro,
uma comunidade cheia dessas feridas
ou uma nação cheia dessas comunidades.
Em cada um desses casos,
o primeiro passo do tratamento
é parar o sangramento.
Eu sei que isso pode funcionar.
Sei porque já vi acontecer.
Já vi atiradores baixarem suas armas
e dedicarem suas vidas a converter outros.
Já passei por projetos habitacionais
que eram famosos pelos tiroteios
e vi crianças brincando na rua.
Já conheci policiais
e membros da comunidade
que se odiavam, e agora trabalham juntos.
E já vi todo tipo de pessoa,
pessoas como você,
decidirem se envolver nessa luta.
E é por isso que eu sei que, juntos,
nós podemos e terminaremos
esse massacre sem sentido.
Obrigado.
(Aplausos)
Du är traumakirurg,
och jobbar nattskiftet
på akuten i en innerstad.
En ung man rullas in till dig,
han ligger medvetslös på en bår.
Han har blivit skjuten i benet
och blöder ymnigt
Av in- och utgångshålet att döma,
så väl som mängden av blod,
så verkar kulan
ha gått igenom femoralartären
ett av de största blodkärlen i kroppen.
I egenskap av mannens doktor,
vad borde du göra?
Eller mer exakt,
vad borde du göra först?
Den unga mannens kläder
ser slitna och gamla ut.
Han kanske är arbetslös, hemlös,
utan någon riktig utbildning.
Börjar du med att hitta honom ett jobb
och en lägenhet,
eller att ta sin gymnasieexamen?
Men å andra sidan,
så har mannen varit involverad
i någon typ av konflikt
och kanske är farlig.
Innan han vaknar,
låser du fast honom,
kontaktar säkerhetspersonalen
eller ringer 112?
De flesta av oss skulle inte göra
några av dessa saker.
Utan vi skulle agera
genom att handla på det enda logiska
och humana sättet vi kan för tillfället.
Först av allt skulle vi stoppa blödningen.
För om vi inte stoppar blödningen först,
så spelar ingenting annat någon roll.
Det som gäller på akuten gäller också
i alla städer runt om i landet
När det gäller urbant våld så är den
första prioriteringen att rädda liv.
Att hantera det våldet med samma brådska
som vi skulle hantera
en skottskada på akuten.
Vad menar vi när vi säger "urbant våld"?
Urbant våld är det dödliga,
eller potentiellt dödliga våld
som sker på våra städers gator.
Det har många olika namn:
Gatuvåld, ungdomsvåld,
gängvåld, vapenvåld.
Urbant våld sker
hos de mest missgynnade
och maktlösa av oss.
För det mesta unga män,
med få valmöjligheter eller hopp.
Jag har tillbringat hundratals timmar
med dessa unga män.
Jag har undervisat dem vid gymnasiet
i Washingtong DC,
där en av mina elever mördades.
Jag har stått mitt emot dem
i rättssalar i New York,
där jag jobbade som åklagare.
Och slutligen,
har jag färdats från stad till stad
som beslutsfattare och forskare,
och träffat dessa unga män
samt utbytt ideér om hur vi kan
göra våra lokalsamhällen säkrare.
Varför borde vi bry oss om dessa unga män?
Varför spelar urbant våld någon roll?
Urbant våld spelar roll,
eftersom att det orsakar
fler dödsfall här i USA
än något annat typ av våld.
Urbant våld spelar även roll
eftersom vi faktiskt kan
göra någonting åt det.
Att kontrollera det är inte den omöjliga,
omedgörliga utmaning
som många tror att den är.
Faktum är att ett antal lösningar
är tillgängliga idag
som har bevisats fungera.
Och det som dessa lösningar har gemensamt
är en huvudingrediens.
De är alla medvetna om
att urbant våld är "klibbigt",
vilket betyder att det anhopas
bland ett överraskande lågt antal
personer och platser.
I New Orleans, till exempel,
står ett nätverk
av mindre än 700 individer
för majoriteten
av stadens dödliga våld.
Vissa kallar dessa individer
för "heta personer".
Här i Boston
sker 70 procent av skjutningarna
vid kvarter och gathörn
som täcker enbart fem procent av staden.
Dessa områden kallas ofta för oroshärdar.
I stad efter stad
står ett litet antal
"heta personer" och oroshärdar
för den tydliga majoriteten
av dödligt våld.
Faktum är att denna upptäckt
har upprepats så många gånger
att forskare nu kallar detta fenomen
"Lagen om brottskoncentration".
När vi ser till vetenskapen, ser vi att
"klibbiga" lösningar fungerar bäst.
Rent ut sagt,
skjutningarna kan inte stoppas
utan att stoppa dem som skjuter.
Och man kan inte stoppa mord
om man inte går dit där morden sker.
För fyra år sedan
utförde jag och mina kollegor
en systematisk metaanalys
av strategier för icke-våld,
som summerade resultaten av över 1 440
individuella konsekvensbedömningar.
Vad vi gång på gång såg
var att strategierna
som var mest fokuserade,
mest riktade,
de klibbigaste strategierna,
var de mest framgångsrika.
Vi såg detta inom kriminologi
i studier av polisbevakning,
gängförebyggande and återintegrering.
Men vi såg det också i folkhälsan
där riktad tetriärprevention
och sekundärprevention
presterade bättre än mer generaliserad
primärprevention.
När beslutsfattare fokuserar
på de farligaste personerna och platserna,
får de bättre resultat.
Men utbyte och förskjutning då,
undrar du kanske?
Forskning visar att när
knarklangare fängslas,
tar nya langare över från de föregående.
Vissa är oroade för att när polisen
fokuserar på särskilda platser,
så förskjuts brottsligheten,
flyttas ner på gatan
eller runt hörnet.
Lyckligtvis vet vi nu, på grund av
klibbighetsfenomenet,
att effekter som utbyte och förskjutning,
förknippade med dessa klibbiga lösningar
är minimala.
Det behövs en livstid av trauma
för att skapa en dödskytt
och sekel av brist på investeringar
för att skapa en oroshärd.
Så dessa personer och platser
flyttas inte runt hur som helst.
När det gäller grundorsakerna då?
Är inte att ta i tu med fattigdom,
ojämlikhet eller brist på möjligheter
det bästa sättet att förebygga våld på?
Tja, enligt forskning,
ja och nej.
Ja, i och med att höga våldssiffror
är tydligt förknippade
med olika typer av sociala
och ekonomiska nackdelar.
Men nej, eftersom
förändringar i dessa faktorer
inte alltid resulterar
i förändringar i våldet,
särskilt inte på kort sikt.
Titta på fattigdom, till exempel.
Väsentliga framsteg inom kampen
mot fattigdom tar årtionden,
men fattiga människor behöver och
förtjänar befrielse från våld med en gång.
Grundorsakerna kan inte heller
förklara klibbighetsfenomenet.
Om fattigdom alltid leder till våld,
skulle vi se våld hos
alla fattiga människor
Men det kan vi inte.
Istället visar erfarenhet
att där fattigdom koncentreras,
koncentreras brott ännu mer
och våld koncentreras mest av allt.
Detta gör att
klibbiga strategier fungerar.
De fungerar, då de tar itu
med det viktigaste först.
Och detta är viktigt,
eftersom även om fattigdom
kan leda till våld,
så säger starka bevis att våld
faktiskt bevarar fattigdom.
Här är ett exempel på hur.
Som sociologen Patrick Sharkey
har dokumenterat,
han visade att när fattiga barn
utsätts för våld,
blir de traumatiserade.
Det påverkar deras sömn,
uppmärksamhet, uppförande
och inlärningsförmåga.
Och om fattiga barn inte kan lära sig,
kan de inte heller
vara bra i skolan.
Vilket i slutändan påverkar möjligheten
till att senare tjäna nog med pengar
och ta sig ut fattigdomen.
Och tyvärr, i en rad
av banbrytande studier
av ekonomisten Raj Chetty,
är detta exakt vad vi har sett.
Fattiga barn som utsätts för våld
har lägre inkomströrlighet
än barn med en fridfull uppväxt.
Våld fångar bokstavligt talat
fattiga barn i fattigdom.
Det är därför det är så viktigt
att fokusera ihärdigt på urbant våld.
Här är två exempel på hur.
Här i Boston, under nittiotalet,
ledde ett samarbete mellan polis
och medborgare
till en minskning av hela 63 procent
av mord med unga förövare.
I Oakland minskade samma strategi nyligen
icke-dödliga skjutningar med 55 procent.
I Cincinnati, Indianapolis och New Haven
minskade den vapenvåldet
med mer än en tredjedel.
I sin enklaste form
identifierar denna strategi helt enkelt
vilka som är troligast att skjuta
eller att bli skjutna,
och bemöter dem med med både empati
och en uppmaning att ta ansvar.
"Vi vet att det är du som skjuter.
Detta måste få ett slut.
Om du låter oss, hjälper vi dig.
Om tvingar oss, kommer vi stoppa dig."
De som är villiga att förändra sig
erbjuds tjänster och stöd.
De som håller kvar
vid sitt våldsamma beteende
ställs inför rätta, via riktade
åtgärder från rättsväsendet.
Ett annat program i Chicago använder
sig av kognitiv beteendeterapi
för att hjälpa killar i tonåren
att hantera svåra tankar och känslor
genom att lära dem hur de kan undvika
eller lindra konflikter.
Programmet har minskat våldsbrott
bland deltagarna
med hälften.
Liknande strategier har minskat
återfall i brott
med 25 till 50 procent.
Nu har Chicago lanserar en ny satsning
som använder samma tekniker
men med dem som är mest troliga
att begå vapenbrott.
Och programmet visar lovande resultat.
Dessutom,
eftersom att de här strategierna
är så fokuserade, så riktade,
så tenderar de att inte
vara så dyra totalt sett.
Och de fungerar också med lagarna
som redan är på plats.
Detta är de goda nyheterna.
Vi kan ha fridfulla städer,
på en gång,
utan några stora budgetar
eller några nya lagar.
Så varför har detta inte skett ännu?
Varför tillämpas dessa lösningar
enbart i några få städer,
och varför kämpar de med,
även när de lyckas,
att få något stöd?
Tja, detta är de dåliga nyheterna.
Faktum är att vi inte lyckats särskilt väl
med att organisera våra insatser
mot detta klibbighetsfenomen.
Det finns minst tre orsaker till
varför vi inte följer bevisen
rörande minskandet av
det urbana våldet.
Och den första, som du kanske
kan tänka dig,
är politik.
De flesta klibbiga metoder anpassar sig
inte till en särskild politisk plattform.
Istället kommer de
med både morot och piska
som balanserar löftet om behandling
med hotet om arrestering,
och kombinerar platsbaserade satsningar
med oroshärdsövervakning.
Med andra ord,
är de både milda och hårda
på samma gång,
Eftersom de inte enkelt går i linje
med de typiska argumenten
hos varken högern eller vänstern
kommer politiker inte att dras
till dessa ideér utan en del utbildning
och kanske även en del påtryckningar.
Det kommer inte bli lätt,
men vi kan förändra politiken
kring de här problemen
genom att se våld som ett problem
som behöver lösas,
och inte ett gräl att vinna.
Vi borde prioritera bevis över ideologi
och vad som fungerar
över vad som låter bra.
Den andra orsaken till varför
vi alltid går efter bevisen
är de här lösningarnas
ganska komplicerade karaktär.
Det finns en ironi här.
Vilka är de enklaste sätten
att minska våld på?
Fler poliser.
Fler jobb.
Mindre skjutvapen.
De är enkla att identifiera,
men tenderar att inte fungera
fullt så bra i praktiken.
Men å andra sidan,
är forskningsbaserade lösningar
svårare att förklara,
men ger bättre resultat.
Just nu är det många professorer
som skriver om våld
i akademiska tidskrifter.
Och många personer
håller oss säkra på gatorna.
Men det vi inte har
är mycket kommunikation
dem emellan.
Vi har inget starkt band
mellan teori och praktik.
Och när teori faktiskt
används i praktiken,
så har det bandet
inte skapats av misstag.
Det sker när någon tar sig tid
att omsorgsfullt förklara
vad forskningen betyder,
varför den är viktig
och hur den faktiskt
kan göra skillnad.
Vi lägger en hel del tid på forskning,
men inte nog tid på
att bryta ned den i småbitar
som en upptagen polis
eller socialarbetare enkelt kan förstå.
Det är kanske svårt att medge
eller acceptera,
men ras är den tredje
och slutgiltiga anledningen
till att mer inte har gjorts
för att stoppa våldet.
Urbant våld är koncentrerat
hos fattiga, färgade grupper.
Det gör det lätt för oss
som inte rör oss bland dessa grupper
att ignorera problemet eller låtsas som om
det inte är vårt problem.
Det är såklart fel.
Urbant våld är allas problem.
Direkt eller indirekt,
så betalar vi alla ett pris
för skjutandet och dödandet
som sker på våra städers gator.
Därför behöver vi hitta nya sätt
att uppmuntra fler människor
att korsa gränserna mellan klasser
och hudfärger och hjälpas åt.
Eftersom dessa strategier
inte kräver mycket resurser,
så behöver vi inte uppmuntra
många nya allierade,
vi behöver bara några få.
Och de måste bara vara högljudda.
Om vi kan ta oss igenom
de här svårigheterna
och sprida dessa klibbiga lösningar
till områden som behöver dem
så kan vi rädda tusentals liv.
Om strategierna
jag diskuterat idag
skulle tas i bruk i landets 40 mest
våldsamma städer just nu,
skulle vi kunna rädda mer än
12 000 själar
under de kommande åtta åren.
Hur mycket skulle det kosta?
Runt 100 miljoner per år.
Det kanske låter mycket,
men faktum är att den siffran
motsvarar mindre än en procent
av en procent
av den årliga federala budgeten.
Försvarsdepartementet
spenderar ungefär lika mycket
på ett enda F-35 stridsflygplan.
Metaforiskt sett
ser behandlingen densamma ut,
vare sig det gäller en ung man
med en skottskada
ett område genomborrat av sådana skador
eller en nation fylld av sådana områden.
I var och ett av fallen, är behandlingen,
först och främst
att stoppa blödningen.
Jag vet att detta kan fungera.
Jag vet, eftersom jag sett det.
Jag har sett skyttar som lämnat sina vapen
och ägnat sina liv åt att få andra
att göra likadant.
Jag har gått igenom bostadsområden
ökända för vapenvåld
och sett barn leka på gatan.
Jag har suttit ned med poliser
och medborgare
som hatade varandra,
men nu arbetar ihop.
Och jag har sett människor
från alla samhällsskikt,
människor som du,
som slutligen väljer att hjälpa till.
Och det är därför jag vet att tillsammans,
kan och kommer vi att få ett slut på
detta meningslösa mördande.
Tack.
(Applåder)
你是一名创伤外科医生，
正在市中心一间急救室值夜班。
一个年轻的男子被推到你面前，
躺在轮床上，已经失去了知觉。
他的腿部中枪，流血不止。
从穿透的子弹所造成的伤口大小
以及出血量来看，
子弹极有可能穿破了股动脉，
人体最大的血管之一。
作为这位年轻人的医生，
你应该做什么？
或更准确的说，你应该先做什么？
你观察了这名男子的穿着，
他的衣服看起来非常破旧。
他也许没有工作，无家可归，
从未接受过像样的教育。
要开始治疗，
你是应该先帮他找到一份工作，
帮他找到一间公寓，
还是帮他从高中毕业？
另一方面，
这位年轻人刚刚经历过冲突，
也许很危险。
在他醒来之前，
你是否应该控制住他，
叫来医院保安或拨打 911 ？
我们大部分人都不会做这样做。
相反，我们会采取此情此景下
唯一合理且人道的行动。
首先，我们会止血，
因为除非止住流血，
否则之后的一切都毫无意义。
在急救室的理性选择，
在国内各大城市也同样适用。
涉及到城市暴力时，
头等要事是救人。
要以在急救室处理枪伤的
同等紧要性
来治理城市暴力。
我们谈及“城市暴力”时，
到底是在说什么？
城市暴力是指那些
在我们城市中街道上发生的
致命或可能致命的暴力。
它还有很多其他的名字：
街头暴力、青年暴力、
帮派暴力、枪支暴力。
城市暴力发生在
我们之中最弱势、
且没有特权的人身上。
他们通常是年轻男性，
却几乎走投无路，濒临绝望。
我跟这些年轻人相处过几百个小时。
我在华盛顿特区
教授他们高中课程，
这个地区也同样是
我的一个学生被杀害的地方。
我曾作为一名检察官，
在纽约的法庭上
站在他们的对立面。
最后，
我也曾以政策制定者和研究员的身份，
从一座城市辗转至另一座城市，
与这里的年轻人交谈，
并交换如何让我们的社区
更加安全的意见。
为什么我们应该关心这些年轻人？
为什么城市暴力的影响举足轻重？
城市暴力问题至关重要，
是因为在美国，
城市暴力所导致的死亡人数
高于其他任何一种形式的暴力。
城市暴力问题非常重要，
也因为我们其实可以
采取针对性的措施。
管控城市暴力并非
像很多人认为的那样，
是一个不可能且棘手的挑战。
事实上，现在就有一些现成的，
并已被证明可行的解决方案。
这些方案都有一个共同的关键要素。
它们都认识到，城市暴力有粘性，
意味着它会集中于
极少数的人群与地点。
比如说在新奥尔良，
一个还不到 700 人的关系网络，
就造成了这个城市
大部分的致命暴力事件。
有人叫这些群体"热点人”。
在波士顿这里，
70% 的枪击事件
集中发生在小巷与拐角处，
只占这个城市 5% 的面积。
这些地点常被称为“热点地区”。
在一个又一个的城市中，
一小群热点人和热点地区，
导致了绝大部分的致命暴力行为。
事实上，这个发现已出现多次，
研究者们称其为“犯罪集中定律”
（law of crime concentration）。
研究了其中的科学原理之后，
我们发现粘性解决方法的确行之有效。
简而言之，
如果不妥善处理枪手问题，
就无法杜绝枪击犯罪。
如果不亲临杀人现场，
你就无法阻止杀戮。
四年前，
我和同事进行了一次
针对反暴力策略的
系统整合分析，
总结了超过 1400 条
个体影响评估结果。
我们一次又一次发现，
最集中、
最精准、
最具粘性的策略，
成效最为显著，
这一结论在犯罪学
和对治安、帮派预防
和累犯的研究中均有体现。
但我们也在公共健康领域观察到了，
比如，目标明确的
三级、二级预防
效果比范围广泛的
一级预防更好。
当政策制定者重点关注
最危险的人群与地点时，
收效会更好。
你可能会问：
那更换和迁移情况如何呢？
研究显示，当贩毒者被关押起来时，
新的贩毒者就会立即进入，
替补他们的前辈。
有些人担心当警察的关注点
集中在某些特定地区时，
犯罪就会转移地点，
转移到街边或拐角处。
幸运的是，我们现在知道
由于有粘性现象存在，
与粘性策略相关的替换与转移效应
则会最小化。
造就一个枪手
需要一个永久的创伤，
而形成一个犯罪热点区域，
则需要数十年的疏于管理。
所以这些人群与地点不会轻易转移。
那么背后的根本原因呢？
预防暴力的最好办法
不是消除贫困、不平等，
或缺乏机遇吗？
事实上，科学表明，
是，也不是。
说是的意思是，
高暴力犯罪率显然是
与各种形式的社会
与经济性不平等相关。
但是，这些因素的改变
并不一定意味着暴力的改变，
尤其从短期来看。
以贫穷为例，
在消除贫困上取得有意义的进步
需要花上数十年的时间，
而穷人现在就需要而且值得
被从暴力中解救出来。
根本原因也不能解释粘性现象。
如果贫穷总是导致暴力，
那我们应该在所有穷人中都见到暴力。
但事实并非如此。
相反，我们可以凭经验观察到，
贫困现象集中的地方，
犯罪集中更甚，
而暴力的集中程度则是其中之最。
这也是粘性策略有效的原因，
因为他们首先处理要事。
这很重要，
因为虽然贫穷可能导致暴力，
有充分的证据显示，
暴力其实也会延续贫穷。
举例说明一下。
一位社会学家帕崔克·夏科特
（Patrick Sharket）
有过这样一段记录——
他指出，当贫困的孩子
暴露在暴力中，
就会给他们带来心理创伤。
他们的睡眠、
专注力、行为和学习能力
都会受到影响。
如果贫困的孩子无法学习，
那他们的学业表现通常都不佳。
这最终也会影响到他们
以后工作挣钱、
足够脱离贫困的能力。
不幸的是，在一系列由经济学家
拉吉·切提（ Raj Chetty）开展的
里程碑式的研究中，
这正是我们所看到的。
暴露在暴力中的贫困孩子的收入
比在平稳环境中长大的穷孩子
增长空间更小。
暴力确实会让穷孩子
深陷贫穷之中。
这也是为何不遗余力解决
城市暴力问题如此重要。
以下是两个解决方法的例子。
在 19 世纪 90 年代的波士顿，
警察与社区成员的合作
导致了青少年杀人案数量
减少了惊人的 63% 。
在奥克兰，同样的策略
最近减少了 55% 的枪袭事件。
在辛辛那提，印第安纳波利斯，
还有新海文（New Haven），
这个策略减少了
超过三分之一的持枪暴力事件。
简言之，
这个策略仅仅识别了极可能开枪
或者被枪击的个人，
然后向他们展示一条
有关同理心与责任感的信息。
“我们知道是你开的枪，
请即刻停止。
向我们坦白，我们会帮你。
要是一意孤行，我们会阻止你。”
愿意悔改的人会得到帮助和支持。
坚持暴力行为的人，
将通过有针对性的执法行动
得到公正的对待。
在芝加哥，另一项目组
使用认知行为疗法，
通过教育青少年
如何避免或者调和冲突，
来帮助他们管理自己
畏难的情绪和想法。
这个项目
将暴力犯罪参与者的逮捕次数
降低了一半。
类似的策略也减少了
25% 到 50% 的累犯率。
现在芝加哥推行了一项新的举措，
采用同样的方法，
但针对的是
持枪暴力风险最高的人群。
这项举措的前景十分乐观。
更值得一提的是，
因为这些举措目标集中、针对性强，
所以相应的费用并不高昂，
并且也符合现有的成文法规。
这是好消息。
我们现在就可以
拥有安宁的城市，
无需高昂的预算，
也无需颁布新的法律规章。
那么为什么我们尚未取得任何进展？
为什么这些举措
仍然局限于少数的城市？
为什么即使取得了成效，
他们依然为获得支持而苦苦挣扎？
这就是坏消息。
实际情况是，
我们对于这个粘性现象
组织开展行动的能力有限。
我们减少城市暴力的努力
没有实证的原因至少有三个。
首先，各位可能已经猜到了，
是政治。
大多数粘性方案不符合
任何一个政党的政策，
相反，他们实行胡萝卜加大棒政策，
让治疗的承诺
和逮捕的威胁达到平衡，
将地方投资与热点区域警务相结合。
换言之，
这些举措
同时软硬兼施。
因为这些观点
与左派或右派的典型观点
都不完全一致，
政客们如果对此没有一定的了解，
甚至没有一点压力，
是不会被这些观点所吸引的。
这并不容易，
但我们可以改变
围绕这些问题的政治环境，
将暴力重新定义为
一个需要解决的问题，
而不是一个需要赢得胜利的争论。
我们应该强调证据而不是意识形态，
以及什么是有效的，
什么是听起来不错的。
我们不总是遵循证据的
第二个原因
是这些方案本身的复杂性。
有点讽刺的是，
减少暴力最简单的办法是什么？
更多的警力、
更多的工作机会
和更少的枪支。
说起来简单，
但是实际收效甚微。
而在另一方面，
基于研究的办法虽然更难解释，
但是更加行之有效。
现在，我们有很多教授
在学术刊物上发表关于暴力的文章，
也有很多人在街道上维持治安。
但我们缺少的
是这两个群体的充分沟通。
研究和实践是彼此孤立的。
当研究能够指导实践时，
这种桥梁不是偶然搭建起来的，
它需要某个人花时间
去详细的解释研究的意义、
它的重要性、
以及它在领域内产生影响的方式。
我们花大量时间开展研究，
但是并没有花足够的时间
把信息分解为
一名繁忙的警察或社会工作者
容易理解的片段。
我们也许很难承认或接受，
但种族是没有采取
更多措施减少暴力的
第三个，也是最后一个原因。
城市暴力集中于
有色人种的贫困社区，
这让不住在这些社区之中的我们
很容易无视这个问题，
假装我们不需要去解决它。
当然，这是错的。
城市暴力与每个人都相关，
无论直接还是间接，
我们都要为所有发生在
我们城市街道上的射击和杀戮
付出代价。
这就是我们需要找到
更多的方式去激励人们
跨越阶级与肤色
一起斗争的原因。
因为这些策略不会耗费过多的资源，
我们不需要动员大量的同盟——
只需要一小群人，
并且，我们只需要
他们的声音被听到。
如果我们可以克服这些困难，
并且把这些粘性策略
推广到需要它们的社区，
我们就可以拯救成百上千条生命。
如果我今天讨论的这些策略，
现在就能够在我们国家
暴乱频发的前 40 个城市施行，
我们就可以在接下来的八年中
挽救超过 1.2 万条生命。
那么代价是什么呢？
大概每年 1 亿。
这也许听起来很多，
但事实上，这个数字
还不到国家年财政预算的 1% ，
跟国防部购买
一架 F-35 战斗机的花费相当。
打个比方，治疗也类似，
不论是一个身受枪伤的年轻人，
满目苍夷的社区，
还是拥有很多类似社区的国家。
无论在哪种情况下，
治疗的第一步
都是止血。
我知道这样做是有用的。
我知道，因为我曾亲眼见过。
我曾见过枪手们放下他们的枪，
并且冒着生命危险
劝诫他人也这样做。
我曾经过因枪击
而臭名昭著的建筑区，
看到孩子们在外面玩耍。
我与曾经彼此憎恶，
现在却一起工作的
警察和社区成员坐在一起。
我也曾看到各个阶层的人们，
就像你我，
最终决定加入这场斗争。
这也是我知道只要同心协力，
我们就可以，而且一定会终结
这种愚蠢杀戮的原因。
谢谢。
（掌声）
您是一個外科醫生，
在市區內急診室值夜班。
一個年輕人在您面前被推了進來，
躺在床上昏迷不醒。
他的腿被子彈擊中，大量出血。
從進出傷口以及出血量來看，
子彈很可能削過了股動脈，
人體最大的血管之一。
作為年輕人的醫生，您該怎麼辦？
更確切地說，您首先應該做什麼？
您看一下年輕人的衣服，
這些衣服看起來已經舊了。
他可能失業，無家可歸，
缺乏體面的教育。
您是從替他找個工作開始治療嗎？
給他找一個公寓，
還是幫他從高中畢業？
另一方面，
這個年輕人捲入了某種衝突，
可能很危險。
在他醒來之前，
您要束縛住他、警示醫院保全，
或撥打 119 了嗎？
我們大多數人不會那樣做，
而是會採取當時唯一合理
及可行的人道行動。
首先，我們將止血。
因為除非我們停止流血，
別的都無所謂。
急診室的情況適用
於全國各地的城市。
對於城市暴力，
首要任務是挽救生命。
我們以與急診室中治療槍傷
相同的緊迫性對待暴力。
我們談及「城市暴力」時
到底在說什麼？
城市暴力是致命或可能致命的暴力，
這發生在我們城市的街道上。
它有很多名稱：
街頭暴力、青年暴力、
幫派暴力、槍支暴力。
城市暴力發生在
我們當中最弱勢
和最被剝奪權利的人中。
主要是沒有多少選擇
或希望的年輕人。
我已經和這些年輕人
一起度過了數百個小時。
我曾在華盛頓特區的
一所中學教過他們，
我的一個學生被謀殺的地方。
在紐約市法庭裡，我站在他們的對面，
我在那裡擔任檢察官。
最後，
我從一個城市到另一個城市，
以決策者和研究員的身分，
與這些年輕人見面，
就如何使我們的社區更安全交換意見。
我們為什麼要關心這些年輕人？
為什麼城市暴力切身相關？
城市暴力切身相關，
因為它在美國造成的死亡人數
遠遠超過任何其他形式的暴力。
城市暴力切身相關
是因為實際上我們可以做些什麼。
控制它並非不可能的、棘手的挑戰，
儘管許多人認為是這樣。
實際上今天有許多解決方案可用，
證明有效的方案。
這些解決方案的共同點
是個關鍵的要素。
他們全都認識到
城市暴力緊緊黏在一起，
意思是出乎意料地
聚集在少數人和少數地方。
例如，在新奧爾良，
少於 700 個人的關係網
佔該市致命暴力的大部分。
有人稱這些人為「熱門人物」。
在波士頓這裡，
70％ 的槍擊事件
集中在僅占城市 5% 的街區和角落。
這些位置通常被稱為「熱點」。
在一個又一個城市中，
少數熱門人物和熱點
造成絕大部分的致命暴力。
實際上，此一現象一而再再而三發生，
研究人員將它稱為「犯罪集中法則」。
研究科學時，我們發現
粘性解決方案最有效。
簡單來說，
不與開槍的人打交道
就無法停止射擊。
不去人們被殺的地方，
就無法停止殺戮。
四年前，
我和同事做了系統性的審查
反暴力策略，
總結了 1400 多項
單獨影響評估的結果。
我們一次又一次發現
是最集中、最有針對性的策略，
最粘的解決方案最為成功。
我們在犯罪學中看到了這一點，
在警務、幫派預防
和重返社會方面的研究中，
也在公共衛生中看到了這一點，
比如，針對性的三級和二級預防
比更廣泛的一級預防要好。
當決策者關注
最危險的人和地方時，
會得到更好的結果。
您可能會問，替代和換地點呢？
研究表明，把毒販關起來，
新的毒販立即介入，取代之前的。
有些人擔心倘若警察專注於某些地點，
犯罪將會散至別處，
向街的另一頭或拐角處移動。
幸運的是我們現在知道粘性現象，
與這些粘性策略相關的
代替和換地點效果最小。
需要一生的戕害來養成槍手，
以及數十年的不投資來造成熱點。
因此，這些人和地方很難移動。
根本原因如何？
解決貧窮，不平等或缺乏機會
不是預防暴力的最佳方法嗎？
好吧，根據科學
是與不是。
是的，高暴力率
顯然與各種形式的
社會和經濟劣勢相關。
但是，這些因素的變化
不一定會導致暴力變化，
特別是短期內不會。
以貧窮為例。
要在貧窮方面取得有意義的進展
需要數十年的時間，
而窮人眼前就需要
且應該得到暴力的救濟。
根本原因也無法解釋粘性現象。
如果貧窮總是驅使暴力，
那麼我們應該看到
所有窮人之間發生暴力。
但是我們看不到。
相反，我們可以憑經驗觀察到
貧困集中，
犯罪更進一步集中，
暴力最為集中（範圍最小）。
這就是粘性解決方案起作用的原因。
之所以起作用是因為
先處理當務之急。
這很重要，
因為雖然貧窮有可能導致暴力，
有力的證據表明，
實際上是暴力使貧窮永久存在。
這裡有一個例子。
根據帕特里克·沙基教授
（Patrick Sharkey）的記錄，
他是個社會學家，
他表明，貧困兒童遭受的暴力侵害
重創他們，
影響他們睡眠的能力，
注意力、表現和學習都會被影響。
如果貧窮的孩子不能學習，
他們在學校就表現不好，
這最終影響了他們
以後生活中賺錢的能力，
難以擺脫貧困。
不幸的是，
經濟學家拉吉·切蒂（Raj Chetty）
一系列具有里程碑意義的研究
正如我們所見。
遭受暴力的貧困兒童
成年後很難提高收入，
遜於和平成長的貧窮孩子。
暴力實際上使貧窮的孩子
身陷貧困無法脫身。
這就是堅持不懈地關注
城市暴力如此重要的原因。
這是兩個做法的例子。
1990 年代在波士頓這裡，
警察與社區成員之間的伙伴關係
使得青少年兇殺案
出乎意料地減少了 63％。
在奧克蘭，同樣的策略
促使近期的非致命槍擊案
減少了 55％。
辛辛那提、印第安納波利斯
和紐哈芬市
將槍支暴力減少了三分之一以上。
簡單來說，
這個策略只是找出最有可能開槍
或被槍殺的人，
然後用雙重信息面對他們：
同理心和問責。
「我們知道是你在開槍。
這必須停止。
如果你允許，我們將提供協助。
如果你逼急了我們，
我們將會阻止你。」
那些願意改變的人
會得到幫助和支持。
那些堅持暴力行為的人，
通過有針對性的執法行動
會被繩之以法。
在芝加哥，另一個計劃
使用認知行為療法
幫助十幾歲的男孩
處理困難的思想和情緒，
做法是教他們如何避免或減輕衝突。
該計劃將參與者間的
暴力犯罪逮捕減半。
類似的策略減少了
25％ 至 50％ 的犯再犯。
現在芝加哥開始了新的嘗試，
把這些相同的技術
用於那些槍支暴力風險最高的人。
該程序顯示出令人鼓舞的結果。
更重要的是，
因為這些策略如此專注、有針對性，
從絕對的角度來看
往往不會花費太多，
還可和現有的法律並用。
這是個好消息。
我們可以在城市中獲得和平，
馬上，
沒有大筆預算
而且不用新的法律。
那為什麼還沒有發生呢？
為什麼這些解決方案
仍僅限於少數的城市？
為何即使成功，仍然處於
掙扎著繼續取得支持的情況呢？
好吧，這是個壞消息。
事實是，我們並不善於
圍繞這種粘性現象
組織我們的努力。
在減少城市暴力方面
未遵循證據的原因至少有三個。
如您所料，第一個是政治。
大多數粘性解決方案
不符合這或那個政治平台，
而是軟硬皆有，
在治療承諾和逮捕威脅之間取得平衡，
結合基於地點的投資與熱點警務。
換一種說法，
這些解決方案既軟又硬，
因為沒和左右兩邊的對話窗口對齊，
如果不接受一些教育，
政客們就不會喜歡這些想法，
甚至還需要一點壓力。
不會容易的，
但是我們可以改變周遭的政治，
通過將暴力重新定義為
要解決的問題，
而不是要贏得的爭論。
我們應該強調證據
而非意識形態，
強調行之有效的方法
而非聽起來良好的方法。
不總是遵循證據的第二個原因是
這些解決方案有些複雜。
這裡有諷刺意味。
減少暴力的最簡單方法是什麼？
更多的警察、
更多的工作、
更少的槍支。
這些很容易說，
但在實踐中往往效果不佳。
另一方面，
基於研究的解決方案難以解釋，
但獲得更好的結果。
現在，我們有很多教授
在學術期刊上撰寫有關暴力的文章。
我們有很多人
在街上保護我們安全。
但是這兩組之間沒多少的交流。
研究與實踐之間沒有牢固的橋樑。
當研究真正為實踐提供信息時，
那座橋不是偶然建造的，
而是有人花時間
仔細解釋研究的意義、
為什麼重要，
以及它如何真正在該領域有所作為。
我們花費大量時間進行研究，
卻未將其分解為一口的大小，
讓忙碌的警察或社工
可以輕鬆消化。
可能難以確認或接受，
但是種族是第三個也是最後一個
為什麼還沒有做更多
減少暴力行動的原因。
城市暴力集中在
貧窮的有色人種社區中，
使得不住在這些社區的人
很容易忽略問題，
或假裝不是我們要解決的問題。
當然，那是錯誤的。
城市暴力是每個人的問題。
直接或間接，
我們都為槍擊和殺害付出了代價，
發生在我們城市街道上的。
這就是為什麼我們需要
找到新方法來激勵更多的人
跨越階級和種族分界線
加入這場奮鬥。
由於這些策略沒耗費多少資源，
我們不需要激勵「許多」新的盟友，
我們只需要一些，
只需要他們大聲即可。
如果我們能克服這些挑戰，
將這些粘性解決方案
傳播到需要的社區，
就可以挽救數千條生命。
如果我今天在這裡討論過的策略
現已施行在美國
40 個最暴力的城市，
就可以在接下來的八年中
拯救超過 12,000 條性命。
需要多少費用？
每年約一億。
聽起來像是很多，
但實際上這個數字
不到年度聯邦預算的 0.01%。
那等同於國防部花來買
一架 F-35 戰鬥機的錢。
用隱喻的說法，治療是一樣的，
不管是遭受槍傷的年輕人、
充滿如此傷口的社區，
或充滿這樣的社區的國家。
每種情況最重要治療是止血。
我知道這行得通。
我知道，因為我已經看過。
我見過射手放下槍，
致力於使別人同樣也放下搶。
我行經一些原以槍聲聞名的公共住宅，
目睹了兒童在戶外玩耍。
我和警察和社區成員坐在一起，
他們曾經討厭彼此，
但現在一起努力。
我見過各行各業的人，
像您這樣的人，
最終決定參與這場奮鬥。
因此我知道我們可以，
我們將結束這場毫無意義的屠殺。
謝謝。
（掌聲）