Πάντα ήθελα να γίνω

ένα κινητό εργαστήριο κοινωνικής δέσμευσης

που να αντηχεί τα αισθήματα των άλλων ανθρώπων, τις σκέψεις

τις προθέσεις, τα κίνητρα που τους διακατέχουν στην πράξη.

Ως επιστήμονας, πάντα ήθελα να μετρήσω αυτή την απήχηση,

αυτή την αίσθηση που συμβαίνει τόσο γρήγορα,

όπως το βλεφάρισμα του ματιού.

Διαισθανόμαστε τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων.

Ξέρουμε το νόημα των πράξεών τους,

πριν ακόμη συμβούν.

Είμαστε πάντα σε αυτή τη στάση του να είμαστε

το αντικείμενο που ανήκει στην υποκειμενικότητα κάποιου άλλου.

Το κάνουμε όλη την ώρα. Απλά, δεν μπορούμε να το αποβάλλουμε.

Είναι πολύ σημαντικό τα ίδια εργαλεία που χρησιμοποιούμε

για να καταλάβουμε τους εαυτούς μας, να καταλάβουν

ότι ο κόσμος γύρω τους είναι διαμορφωμένος από αυτή τη στάση.

Είμαστε κοινωνικοί ως τον πυρήνα.

Έτσι το ταξίδι μου στον αυτισμό ξεκίνησε πραγματικά όταν έζησα

σε μια οικιστική μονάδα για ενήλικες με αυτισμό.

Τα περισσότερα από αυτά τα άτομα είχαν ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους

σε νοσοκομεία μακράς νοσηλείας. Αυτό έγινε πολύ καιρό πριν.

Γι' αυτούς, ο αυτισμός ήταν καταστροφικός.

Είχαν βαθιές πνευματικές δυσλειτουργίες.

Δεν μιλούσαν. Αλλά οι περισσότεροι από αυτούς,

ήταν ασυνήθιστα απομονωμένοι

από τον κόσμο γύρω τους, από το περιβάλλον

και από τους άλλους ανθρώπους.

Στην πραγματικότητα, αν έμπαινες μέσα σε ένα σχολείο

για άτομα με αυτισμό, θα άκουγες πολύ θόρυβο

πολλή αναταραχή, κινήσεις, ανθρώπους να κάνουν πράγματα,

αλλά πάντα τα έκαναν μόνοι τους.

Έτσι, μπορεί να κοιτούσαν το φως στο ταβάνι

ή μπορεί να βρίσκονταν απομονωμένοι στη γωνία,

ή μπορεί να έκαναν εκείνες τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις,

που ήταν αυτο-διεργερτικές και δεν τους οδηγούσαν πουθενά.

Απίστευτα, απίστευτα απομονωμένοι.

Λοιπόν, τώρα ξέρουμε πως ο αυτισμός

είναι αυτή η αναστάτωση, η αναστάτωση αυτής της απήχησης

που σας λέω.

Αυτές είναι δεξιότητες επιβίωσης.

Αυτές είναι δεξιότητες επιβίωσης που κληρονομήσαμε

πρίν από πολλές, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια

εξέλιξης.

Βλέπετε, τα μωρά γεννιούνται σε μια κατάσταση απόλυτης ευαισθησίας.

Χωρίς την τροφό, δεν θα επιβίωναν, έτσι είναι λογικό

ότι η φύση θα τους προσέδιδε

αυτούς τους μηχανισμούς επιβίωσης.

Προσανατολίζονται στην τροφό.

Από τις πρώτες μέρες και εβδομάδες ζωής,

τα μωρά προτιμούν να ακούν ανθρώπινους ήχους παρά απλά

ήχους στο περιβάλλον.

Προτιμούν να κοιτούν ανθρώπους παρά αντικείμενα,

και ακόμα καθώς κοιτούν ανθρώπους,

κοιτούν στα μάτια τους, γιατί

το μάτι είναι το παράθυρο στις εμπειρίες του άλλου ανθρώπου,

τόσο πολύ που προτιμούν ακόμα να κοιτούν ανθρώπους που

τα κοιτούν και όχι ανθρώπους που κοιτούν κάπου αλλού.

Λοιπόν, προσανατολίζονται στην τροφό.

Η τροφός ψάχνει το μωρό.

Και είναι από αυτή την αμοιβαία χορογραφία παρότρυνσης

που πολλά τα οποία είναι σημαντικά στο να δημιουργηθεί ο νους,

ο κοινωνικός νους, ο κοινωνικός εγκέφαλος, εξαρτώνται από αυτό.

Πάντα σκεφτόμαστε τον αυτισμό

ως κάτι που συμβαίνει αργότερα στη ζωή.

Δεν ισχύει. Ξεκινά από την αρχή της ζωής.

Καθώς τα μωρά έρχονται σε επαφή με τις τροφούς, σύντομα συνειδητοποιούν

ότι, λοιπόν, υπάρχει κάτι ανάμεσα στα αφτιά

το οποίο είναι πολύ σημαντικό

--είναι αόρατο, δεν μπορείς να το δεις-- αλλά είναι κρίσιμο

και αυτό το κάτι ονομάζεται προσοχή.

Μαθαίνουν πολύ σύντομα, προτού καν μπορέσουν να

προφέρουν μια λέξη ότι μπορούν να πάρουν αυτή την προσοχή

και να την μετακινήσουν κάπου έτσι ώστε να αποκτήσουν αυτά που θέλουν.

Μαθαίνουν επίσης να ακολουθούν το βλέμμα άλλων ανθρώπων

γιατί οτιδήποτε κοιτάζουν οι άνθρωποι είναι

αυτό που σκέφτονται.

Πολύ σύντομα, ξεκινούν να μαθαίνουν για το νόημα

των πραγμάτων, γιατί όταν κάποιος κοιτά κάτι

ή κάποιος δείχνει κάτι,

δεν παίρνουν απλά μια νύξη κατεύθυνσης,

καταλαβαίνουν το νόημα που έχει γι' αυτόν τον άνθρωπο

εκείνο το πράγμα, τη στάση και σύντομα

ξεκινούν να χτίζουν αυτό το σώμα εννοιών,

αλλά έννοιες που έχουν αποκτηθεί μέσα από τη σφαίρα

των κοινωνικών συναναστροφών.

Αυτές είναι έννοιες που έχουν αποκτηθεί ως μέρος

των κοινών τους εμπειριών με τους άλλους.

Λοιπόν, αυτό είναι ένα μικρό κοριτσάκι 15 μηνών

και έχει αυτισμό.

Πηγαίνω τόσο κοντά της που ίσως να απέχω

5 εκατοστά από το πρόσωπό της και είναι αρκετά αδιάφορη απέναντί μου.

Φανταστείτε αν το έκανα αυτό σε εσάς,

και απείχα 5 εκατοστά από το πρόσωπό σας.

Θα κάνατε κατά πάσα πιθανότητα δύο πράγματα, έτσι δεν είναι;

Θα κάνατε πίσω. Θα καλούσατε την αστυνομία. (Γέλια)

Θα κάνατε κάτι γιατί είναι στην κυριολεξία αδύνατο

να εισχωρήσετε στον προσωπικό χώρο κάποιου

χωρίς κάποια αντίδραση.

Το κάνουμε έτσι, θυμόμαστε διαισθητικά, αβίαστα.

Αυτή είναι η φιλοσοφία του σώματος. Είναι κάτι

που διαμεσολαβείται από τη γλώσσα. Το σώμα μας απλά το ξέρει

και αυτό το γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό.

Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο σε ανθρώπους.

Συμβαίνει σε μερικά από τα παρόμοια είδη με εμάς,

γιατί αν είσαι μαϊμού

και κοιτάς μια άλλη μαϊμού,

και εκείνη η μαϊμού έχει μια υψηλότερη ιεραρχική θέση από εσένα,

και αυτό λαμβάνεται ως ένα σήμα ή απειλή,

λοιπόν, δεν θα είσαι ζωντανός για πολύ ακόμα.

Έτσι, κάτι που είναι για τα άλλα είδη μηχανισμοί επιβίωσης,

χωρίς αυτούς, στην ουσία δεν θα ζούσαν,

έτσι το φέρνουμε στο πλαίσιο των ανθρώπινων όντων,

και απλά, έτσι πρέπει να συμπεριφερθούμε, να συμπεριφερθούμε κοινωνικά.

Τώρα, είναι αδιάφορη απέναντί μου και είμαι τόσο κοντά της,

και νομίζεις πως μπορεί να είναι σε θέση να σε δει

μπορεί να είναι σε θέση και να σε ακούει.

Λοιπόν, κάποια λεπτά αργότερα, πηγαίνει στη γωνία του

δωματίου, και βρίσκει ένα πολύ μικρό κομματάκι γλυκού, ένα σοκολατένιο κουφετάκι.

Έτσι, δεν μπορούσα να προσελκύσω την προσοχή της,

αλλά κάτι, ένα πράγμα, το έκανε.

Τώρα, οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε μια μεγάλη διχοτόμηση

μεταξύ του κόσμου των πραγμάτων και του κόσμου των ανθρώπων.

Τώρα, γι' αυτό το κορίτσι, αυτή η διαχωριστική γραμμή δεν είναι τόσο ξεκάθαρη

και ο κόσμος των ανθρώπων δεν την προσελκύει

όσο εμείς θα θέλαμε.

Τώρα θυμηθείτε πως μαθαίνουμε πάρα πολλά

με το να μοιραζόμαστε εμπειρίες.

Τώρα, αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή είναι ότι

το μονοπάτι της μάθησής της αποκλίνει από λεπτό σε λεπτό

καθώς απομονώνει τον εαυτό της περαιτέρω και περαιτέρω.

Έτσι αισθανόμαστε πως κάποιες φορές ο εγκέφαλος είναι προσδιοριστικός,

ότι ο εγκέφαλος προσδιορίζει το ποιοι θα γίνουμε.

Αλλά στην πραγματικότητα ο εγκέφαλος γίνεται ό,τι είμαστε εμείς,

και την ίδια στιγμή που οι συμπεριφορές της αφαιρούνται

από τη σφαίρα της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, συμβαίνει αυτό

με το μυαλό της και συμβαίνει αυτό με τον εγκέφαλό της.

Λοιπόν, ο αυτισμός είναι η πιο δυνατή γενετική πάθηση

από όλες τις αναπτυξιακές διαταραχές

και είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου.

Είναι μια διαταραχή που αρχίζει πολύ καιρό πρίν

γεννηθεί το παιδί.

Τώρα ξέρουμε ότι υπάρχει ένα πολύ ευρύ φάσμα του αυτισμού.

Υπάρχουν εκείνα τα άτομα που είναι βαθιά

πνευματικά ανάπηρα, αλλά υπάρχουν και εκείνα που είναι χαρισματικά.

Υπάρχουν εκείνα τα άτομα που δεν μιλούν καθόλου.

Υπάρχουν εκείνα τα άτομα που μιλούν πάρα πολύ.

Υπάρχουν εκείνα τα άτομα που αν τα παρατηρήσεις

στο σχολείο τους θα τα δείς να τρέχουν περιμετρικά του φράχτη

του σχολείου όλη μέρα εάν τα αφήσεις,

και εκείνα τα άτομα που δεν μπορούν να σταματήσουν να έρχονται σε εσένα

προσπαθώντας να έρθουν σε επαφή μαζί σου επανειλημμένα χωρίς σταματημό

αλλά συχνά με αδέξιο τρόπο

χωρίς αυτή την άμεση απήχηση.

Λοιπόν, αυτό είναι πολύ πιο διαδεδομένο από ό,τι πιστεύαμε αυτή τη χρονική περίοδο.

Όταν ξεκίνησα σε αυτόν τον τομέα, πιστεύαμε ότι υπήρχαν

4 άτομα με αυτισμό στα 10.000,

μια πολύ σπάνια πάθηση.

Λοιπόν, τώρα ξέρουμε ότι είναι περισσότερα από 1 στα 100.

Υπάρχουν εκατομμύρια άτομα με αυτισμό γύρω μας.

Το κοινωνικό κόστος αυτής της πάθησης είναι τεράστιο.

Μόνο στις Η.Π.Α. ίσως κοστίζει 35 με 80 δισεκατομμύρια δολάρια,

και ξέρετε τί; Τα περισσότερα από αυτά τα κεφάλαια συνδέονται

με εφήβους και ιδιαίτερα ενήλικες

που είναι σοβαρά ανάπηροι,

άτομα που χρειάζονται υπηρεσίες που να τους περιτριγυρίζουν όλη την ώρα, υπηρεσίες

που είναι πολύ, πολύ εντατικές, και αυτές οι υπηρεσίες

μπορούν να κοστίσουν πάνω από 60 με 80.000 δολάρια το χρόνο.

Αυτά είναι άτομα που δεν επωφελήθηκαν από έγκαιρη θεραπεία,

γιατί τώρα ξέρουμε ότι ο αυτισμός αυτοδημιουργείται

καθώς αποκλίνουν από εκείνο το μονοπάτι της μάθησης

που σας ανέφερα.

Είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε αυτή την πάθηση

σε ένα πρώιμο στάδιο και να παρέμβουμε, και να θεραπεύσουμε,

μπορώ να σας πω, και αυτό είναι κάτι που πιθανόν

έχει αλλάξει τη ζωή μου τα τελευταία 10 χρόνια,

αυτή η ιδέα ότι μπορούμε απολύτως να μετριάσουμε

αυτή την πάθηση.

Επίσης, έχουμε ένα παράθυρο ευκαιρίας γιατί

ο εγκέφαλος είναι εύπλαστος για τόσο πολύ καιρό

και αυτό το παράθυρο της ευκαιρίας συμβαίνει

στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής.

Δεν είναι ότι το παράθυρο κλείνει. Δεν κλείνει.

Αλλά συρρικνώνεται σημαντικά.

Κι όμως, η μέση ηλικία της διάγνωσης σε αυτή τη χώρα

είναι ακόμη περίπου στα πέντε χρόνια,

και σε μειονεκτούντες πληθυσμούς,

οι πληθυσμοί που δεν έχουν πρόσβαση σε κλινικές υπηρεσίες,

αγροτικοί πληθυσμοί, μειονότητες,

η ηλικία διάγνωσης είναι ακόμη πιο μετά,

που είναι σχεδόν σαν να σας έλεγα ότι

καταδικάζουμε αυτές τις κοινότητες να έχουν άτομα

με αυτισμό των οποίων η πάθηση θα γίνεται όλο και πιο σοβαρή.

Έτσι νιώθω πως έχουμε μια βιο-ηθική υποχρέωση.

Η επιστήμη είναι εκεί,

αλλά καμμία επιστήμη δεν έχει σημασία εάν δεν έχει κάποια επίπτωση

στην κοινότητα και δεν μπορούμε να αντέξουμε

αυτή τη χαμένη ευκαιρία,

γιατί τα παιδιά με αυτισμό γίνονται ενήλικες με αυτισμό,

και εμείς αισθανόμαστε ότι εκείνα τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε

για εκείνα τα παιδιά, για εκείνες τις οικογένειες, νωρίς,

θα έχουν συνέπειες για μια ζωή,

για το παιδί, για την οικογένεια και για την κοινότητα στο σύνολο.

Λοιπόν, αυτή είναι η άποψή μας για τον αυτισμό.

Υπάρχουν πάνω από εκατό γονίδια που συνδέονται

με τον αυτισμό. Στην πραγματικότητα, πιστεύουμε ότι θα υπάρχουν

περίπου 300 με 600 γονίδια που θα συνδέονται με τον αυτισμό

και γενετικές ανωμαλίες, πολύ περισσότερο από απλά γονίδια.

Έχουμε πραγματικά ένα ερώτημα εδώ,

γιατί εάν υπάρχουν τόσες διαφορετικές αιτίες για τον αυτισμό,

πώς πηγαίνεις από εκείνες τις παθητικότητες

στο πραγματικό σύνδρομο; Επειδή, άτομα σαν εμένα

όταν μπαίνουμε μέσα σε ένα παιδότοπο,

αναγνωρίζουμε ένα παιδί με αυτισμό.

Όμως, πώς πας από τις πολλαπλές αιτίες

σε ένα σύνδρομο που έχει κάποια ομοιογένεια;

Η απάντηση είναι σε αυτό που βρίσκεται ανάμεσα,

δηλαδή στην εξέλιξη.

Στην πραγματικότητα, ενδιαφερόμαστε πολύ σε αυτά τα πρώτα

δύο χρόνια της ζωής, γιατί αυτές οι παθητικότητες

δεν μετατρέπονται σε αυτισμό.

Ο αυτισμός αυτοδημιουργείται.

Είμαστε ικανοί να παρέμβουμε κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων της ζωής,

θα μπορούσαμε να ελαττώσουμε για κάποιους, και ένας Θεός ξέρει,

ίσως ακόμη και να αποτρέψουμε για άλλους.

Πώς το κάνουμε αυτό λοιπόν;

Πώς μπορούμε να εισέλθουμε σε αυτό το αίσθημα του συντονισμού,

πώς μπορούμε να εισέλθουμε στην ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου;

Θυμάμαι όταν συνδιαλέχθηκα με ένα παιδάκι δεκαπέντε μηνών,

αυτό που μου ήρθε στο μυαλό ήταν,

«Πώς μπορείς να μπεις μέσα στον κόσμο της;

Με σκέφτεται; Σκέφτεται τους άλλους»;

Λοιπόν, είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό, έτσι έπρεπε να δημιουργήσουμε

τις τεχνολογίες . Έπρεπε στην ουσία να μπούμε μέσα σε ένα σώμα.

Έπρεπε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της.

Έτσι πριν από πολλά χρόνια δημιουργήσαμε

αυτές τις καινούργιες τεχνολογίες που βασίζονται στην ανίχνευση οφθαλμού.

Μπορούμε να δούμε λεπτό προς λεπτό

με τι καταπιάνονται τα παιδιά.

Λοιπόν, αυτή είναι η συνάδελφός μου, Γουόρεν Τζόουνς, με την οποία

δημιουργήσαμε αυτές τις μεθόδους, αυτές τις μελέτες,

τα τελευταία 12 χρόνια,

και βλέπετε ότι υπάρχει ένα χαρούμενο παιδάκι πέντε μηνών,

είναι ένα αγοράκι πέντε μηνών που πρόκειται να παρακολουθήσει πράγματα

προερχόμενα από τον κόσμο του,

τη μαμά του, την τροφό του, αλλά επίσης και εμπειρίες

που θα είχε όταν θα βρισκόταν στον παιδικό σταθμό.

Αυτό που θέλουμε είναι να αγκαλιάσουμε αυτό τον κόσμο

και να τον φέρουμε στο εργαστήριό μας,

αλλά για να το κάνουμε αυτό, έπρεπε να δημιουργήσουμε

αυτά τα πολύ εξελιγμένα μέτρα,

μέτρα του πώς οι άνθρωποι, πώς τα μικρά μωρά,

πώς τα νεογνά, εμπλέκονται στον κόσμο,

λεπτό προς λεπτό,

τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι.

Λοιπόν, δημιουργήσαμε αυτά τα μέτρα και εδώ

αυτό που βλέπετε είναι αυτό που ονομάζουμε χοάνη της προσοχής.

Παρακολουθείτε ένα βίντεο.

Αυτά τα πλαίσια διαχωρίζονται περίπου ανά δευτερόλεπτο

μέσα από τα μάτια 35 τυπικά αναπτυσσόμενων

δίχρονων,

και παγώνουμε ένα πλαίσιο,

και αυτό κάνουν τα τυπικά παιδιά.

Σε αυτό το πέρασμα της σάρωσης, στο πράσινο εδώ, είναι δίχρονα με αυτισμό.

Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο, τα τυπικά παιδιά

παρακολουθούν αυτό,

το συναίσθημα της έκφρασης αυτού του μικρού αγοριού

καθώς μαλώνει λιγάκι με αυτό το μικρό κορίτσι.

Τι κάνουν τα παιδιά με αυτισμό;

Συγκεντρώνονται στην περιστρεφόμενη πόρτα,

καθώς ανοίγει και κλείνει.

Λοιπόν, μπορώ να σας πω ότι αυτή η απόκλιση

που βλέπετε εδώ

δεν συμβαίνει μόνο σε αυτό το πεντάλεπτο πείραμα.

Συμβαίνει λεπτό προς λεπτό στην πραγματική τους ζωή,

και τα μυαλά τους διαμορφώνονται,

και οι εγκέφαλοί τους εξειδικεύονται σε κάτι άλλο

σε σχέση με ό,τι συμβαίνει με τους τυπικούς συνομηλίκους τους.

Λοιπόν, πήραμε μια κατασκευή από

τους φίλους μας, τους παιδιάτρους,

την έννοια των διαγραμμάτων της ανάπτυξης.

Ξέρετε, όταν πηγαίνετε ένα παιδί στον παιδίατρο,

και έχετε ένα φυσικό ύψος και βάρος.

Λοιπόν αποφασίσαμε ότι θα δημιουργήσουμε αναπτυξιακά διαγράμματα

κοινωνικής συναναστροφής,

και πήραμε παιδιά από τη στιγμή που γεννήθηκαν,

και αυτό που βλέπετε εδώ, στον άξονα x είναι δύο, τρία, τέσσερα,

πέντε, έξι μηνών και εννέα μέχρι γύρω στην ηλικία των 24 μηνών,

και αυτό είναι το ποσοστό της προβολής τους

στο οποίο επικεντρώνονται στα μάτια των ανθρώπων,

και αυτό είναι το διάγραμμα ανάπτυξής τους.

Ξεκινούν από εδώ, αγαπούν τα μάτια των ανθρώπων

και αυτό παραμένει αρκετά σταθερό.

Αυξάνεται κάπως περισσότερο σε αυτούς τους αρχικούς μήνες της ζωής.

Τώρα, ας δούμε τι συμβαίνει με τα μωρά

που έγιναν αυτιστικά.

Είναι κάτι διαφορετικό.

Ξεκινά εδώ τόσο ψηλά, αλλά μετά είναι ελεύθερη πτώση.

Μοιάζει πάρα πολύ σαν να έφεραν σε αυτό τον κόσμο το αντανακλαστικό

που τα στρέφει προς τους ανθρώπους, αλλά δεν έχει καμμία έλξη.

Είναι σχεδόν σαν αυτό το κίνητρο, εσύ

να μην ασκείς επιρροή σε ό,τι συμβαίνει

καθώς πλοηγούνται στην καθημερινή τους ζωή.

Τώρα, νομίσαμε πως αυτά τα δεδομένα ήταν τόσο δυναμικά

με έναν τρόπο, που θέλαμε να δούμε τι θα συνέβαινε

στους πρώτους έξι μήνες της ζωής, γιατί εάν αλληλεπιδράς

με ένα παιδί δύο και τριών μηνών,

θα σε εξέπληττε το πόσο κοινωνικά είναι αυτά τα μωρά.

Αυτό που βλέπουμε στους πρώτους έξι μήνες της ζωής

είναι ότι αυτές οι δύο ομάδες μπορούν να διαχωριστούν πολύ εύκολα.

Χρησιμοποιώντας αυτά τα είδη των μέτρων και πολλά άλλα

αυτό που ανακαλύψαμε είναι ότι η επιστήμη μας θα μπορούσε στην πραγματικότητα

να ανιχνεύσει την κατάσταση από νωρίς.

Δεν χρειαζόταν να περιμένουμε τις συμπεριφορές του αυτισμού

να προκύψουν στο δεύτερο χρόνο της ζωής.

Αν μετρούσαμε τα πράγματα που είναι, εξελικτικά,

εξαιρετικά διατηρημένα, και που εμφανίζονται πολύ νωρίς αναπτυξιακά,

πράγματα που είναι απευθείας από τις πρώτες εβδομάδες της ζωής,

θα μπορούσαμε να ωθήσουμε την ανίχνευση του αυτισμού

εξ'ολοκλήρου σε αυτούς τους πρώτους μήνες,

και αυτό κάνουμε αυτή τη στιγμή.

Τώρα, μπορούμε να δημιουργήσουμε τα καλύτερα μέσα

και τις καλύτερες μεθόδους για να αναγνωρίσουμε τα παιδιά,

αλλά αυτό δεν θα ήταν τίποτα εάν δεν είχαμε την αντίληψη

του τι συμβαίνει στη δική τους πραγματικότητα και κοινότητα.

Τώρα θέλουμε αυτές οι συσκευές, φυσικά,

να αναπτυχθούν από αυτούς που είναι στην πρώτη γραμμή,

τους συναδέλφους, τους γιατρούς πρωτοβάθμιας φροντίδας,

που βλέπουν κάθε παιδί,

και πρέπει να μετατρέψουμε αυτά τα μέσα

σε κάτι που θα προσθέσει αξία στην πρακτική τους,

γιατί πρέπει να δουν τόσα πολλά παιδιά.

Θέλουμε να το κάνουμε αυτό παγκοσμίως

για να μη μας ξεφύγει κανένα παιδί,

αλλά αυτό θα ήταν ανήθικο

εάν επίσης δεν είχαμε την υποδομή για παρέμβαση,

για θεραπεία.

Πρέπει να είμαστε ικανοί να δουλεύουμε με οικογένειες,

να υποστηρίζουμε τις οικογένειες να διαχειριζόμαστε αυτά τα πρώτα χρόνια

μαζί τους. Πρέπει να είμαστε ικανοί να πάμε

από την καθολική διαλογή στην καθολική θεραπεία,

γιατί αυτές οι θεραπείες πρόκειται να αλλάξουν

τις ζωές αυτών των παιδιών και των οικογένειών τους.

Τώρα, όταν σκεφτόμαστε αυτό που μπορούμε να κάνουμε

σε αυτά τα πρώτα χρόνια,

μπορώ να σας πω,

καθώς είμαι σε αυτόν τον τομέα για τόσο πολύ καιρό,

ότι κάποιος μπορεί να αισθανθεί πολύ ανανεωμένος.

Υπάρχει μια αίσθηση ότι η επιστήμη στην οποία δούλευε κάποιος

μπορεί στην πραγματικότητα να έχει μια επίπτωση στ' αλήθεια,

προλαμβάνοντας, στην πραγματικότητα, αυτές τις εμπειρίες

που ξεκίνησα στο ταξίδι μου σε αυτόν τον τομέα.

Πίστεψα εκείνη την ώρα πως αυτή ήταν μία δυσεπίλυτη κατάσταση.

Όχι πια. Μπορούμε να κάνουμε αρκετά πράγματα.

Η ιδέα δεν είναι να θεραπεύσουμε τον αυτισμό.

Δεν είναι αυτή η ιδέα.

Αυτό που θέλουμε είναι να σιγουρευτούμε

ότι αυτά τα άτομα με αυτισμό μπορούν να είναι ελεύθερα από

τις καταστροφικές συνέπειες που έρχονται με τους καιρούς,

τις βαριές νοητικές αναπηρίες, την έλλειψη ομιλίας,

τη βαριά, βαριά απομόνωση.

Αισθανόμαστε ότι τα άτομα με αυτισμό, στην πραγματικότητα,

έχουν μια πολύ ξεχωριστή άποψη για τον κόσμο,

και χρειαζόμαστε ποικιλία, και αυτά μπορούν να δουλέψουν απίστευτα καλά

σε κάποιες δυναμικές περιοχές:

προβλέψιμες καταστάσεις, καταστάσεις που μπορούν να προσδιοριστούν.

Γιατί τελικά μαθαίνουν περίπου για τον κόσμο

παρά το να μάθουν πώς να λειτουργούν μέσα σε αυτόν.

Αλλά αυτή είναι μια δύναμη, εάν δουλεύεις, για παράδειγμα,

στην τεχνολογία.

Υπάρχουν και αυτά τα άτομα που έχουν απίστευτες

καλλιτεχνικές ιδιότητες.

Θέλουμε να είναι ελεύθεροι από αυτό.

Θέλουμε οι επόμενες γενιές των ατόμων με αυτισμό

να είναι ικανές όχι μόνο να εκφράζουν τις δυνάμεις τους

αλλά να εκπληρώνουν την υπόσχεσή τους.

Λοιπόν, σας ευχαριστώ που με ακούσατε. (Χειροκρότημα)