Дзякуй.

Жыў быў кароль Махараджа ў Індыі, 
на свой дзень нараджэння ён выдаў указ:

усе кіраўнікі павінны прынесці яму
каралеўскія падарункі.

Хтосьці прынёс шоўк,
незвычайныя мячы,

золата.

Напрыканцы чаргі з'явіўся 
маршчыністы дзядок,

што прыйшоў з вёскі пасля доўгага
падарожжа па моры.

"Які падарунак у цябе да караля?"
спытаў сын цара.

Вельмі павольна стары
адчыніў далоні:

вельмі прыгожая ракушка з фіялетавымі
і жоўтымі, чырвонымі і сінімі завіткамі.

Каралевіч абурыўся:

"Гэта не падарунак для караля!
Што гэта за падарунак?"

Стары акінуў 
яго позіркам і адказаў:

"Доўгая дарога... частка падарунка".

(Смех)

Праз некалькі хвілін
я дам вам падарунак,

які, я лічу,
варта распаўсюджваць.

Але дазвольце мне ўзяць вас

у доўгае падарожжа.

Як большасць з вас,

я пачаў жыццё маленькім дзіцяці.

Хто з вас
быў маленькім дзіцяці?

Нарадзіўся маладым?

Каля паловы з вас... Добра...

(Смех)

А ўсе астатнія?
Адразу нарадзіліся дарослымі?

Божа мой, сустрэць бы вашу матулю!

Да размовы аб немагчымым.

Маленькім дзіцём, у мяне заўсёды было
захапленне зрабіць штосьці немагчымае.

Сёння - дзень, які я чакаў 
на працягу многіх гадоў,

таму што сёння 
я паспрабую

ўчыніць немагчымае
непасрэдна на вашых вачах,

тут на TEDxMaastricht.

А пачну я

з заключнай часткі:

я дакажу вам,

што немагчымае магчыма.

А напрыканцы вы атрымаеце
вельмі каштоўны падарунак:

я пакажу вам, што вы можаце
зрабіць немагчымае ў вашым жыцці.

У маім імкненні зрабіць немагчымае
я выявіў, што

дзве рэчы з'яўляюцца універсальнымі
сярод людзей па ўсім свеце.

Ва ўсіх ёсць страхі

і мары.

У сваім пошуку зрабіць немагчымае
я выявіў тры рэчы,

якія я рабіў на працягу гадоў, і якія,

свайго роду, прымусілі мяне 
зрабіць немагчымае:

Даджбол, або "Вышыбалы",

Супермэн

і Камар.

Гэта мае тры ключавыя словы.

Цяпер вы ведаеце, чаму
я раблю немагчымае ў сваім жыцці.

Я бяру вас у падарожжа
па маім доўгім шляху

ад страхаў да мар,

ад слоў да мячэй,

ад Даджбола

да Супермэна,

да Камара.

Я спадзяюся паказаць вам,

як ствараць немагчымае
ў вашым жыцці.

4 кастрычніка 2007.

Маё сэрца калацілася,
калені дрыжалі,

калі я выйшаў на сцэну тэатру Сандэрс
Гарвардскага універсітэта,

каб атрымаць Шнобелеўскую прэмію
2007 года па медыцыне

за навукова-даследчую працу, 
дзе я бы сааўтарам:

"Глытанне мячу...

і пабочныя эфекты."

(Смех)

Яна была апублікавана ў часопісе,
які я ніколі не чытаў раней -

Брытанскі медыцынскі часопіс.

Гэта была нязбытная мара,
што спраўдзілася,

нечаканы сюрпрыз
для кагосьці накшталт мяне,

вялікі гонар, што я ніколі не забуду.

Але гэта не самая яркая
частка майго жыцця.

4 кастрычніка 1967,

спалоханы, сарамлівы няўклюда,

што пакутваў ад надзвычайных страхаў.

Калі ён збіраўся выйсці на сцэну,

яго сэрца калацілася,

калені дрыжалі.

Ён хацеў гаварыць,

але словы заселі ў роце.

Ён стаяў і рыдаў.

Паралізаваны,

скаваны страхам.

Гэта спалоханы, сарамлівы няўклюда,

што пакутваў ад надзвычайных страхаў.

Ён баяўся цемры,

вышыні,

павукоў і змей...

Хто з вас баіцца павукоў і змей?

Ёсць такія...

Ён баяўся вады і акул.

Лекараў, медсясцёр і стаматолагаў,

іголак, свердзелаў і вострых прадметаў.

Але больш за ўсё на свеце,
ён баяўся

людзей.

Гэтым спалоханым, сарамлівым 
няўклюдай

быў я.

Страх няўдач і адмовы,

нізкая самаацэнка, комплекс 
непаўнацэннасці

і нават тое, што мы і не ведалі,
у той час:

сацыяфобія.

Задзіры карысталіся маімі страхамі - 
дражнілі і збівалі мяне.

Прывычна смяяліся,
абзывалі імёнамі,

ніколі не ўключалі
ў сваі калядныя гульні...

Яны дапусцілі мяне
ў адну гульню...

Даджбол -

я быў дрэнным вядучым.

Задзіры выкрыквалі маё імя,

я паварочваўся і 
бачыў чырвоныя мячы,

якія ляцелі мне ў твар
на звышгукавой хуткасці:

бам, бам, бам!

Шмат дзён, 
па дарозе са школы,

мой твар гарэў, вушы звінелі.

Вочы пякло ад слёз,

іх словы гарэлі ў маіх вушах.

Хтосьц сказаў:

"Палкі і камяні могуць зламаць косці,
словы ніколі не нашкодзяць..."

Гэта хлусня.

Словы рэжуць як нож.

Словы колюць як меч.

Словы робяць глыбокія раны,
але іх не бачна.

У мяне былі страхі.
Словы былі горшымі ворагамі.

І цяпер таксама.

Але ў мяне былі і мары. Я ішоў дадому,
каб збегчы ў коміксы Супермэна,

я чытаў коміксы пра Супермэна,

марыў, што зраблюся супергероем,
як Супермэн.

Я хацеў змагацца за праўду
і справядлівасць,

супраць нягоднікаў 
і крыптаніту.

Я марыў лётаць па свеце, рабіць
звышчалавечыя подзвігі і ратаваць жыцці.

Я таксама захапляўся рэальнымі рэчамі.

Я прачытаў Кнігу рэкордаў Гінеса,
кнігу Рыплі "Хочаце верце, хочаце не".

Ці чытаў ктосьці з ваc Гінеса 
або Рыплі?

Я люблю гэтыя кнігі!

Я бачыў жывых людзей, 
што рабілі рэальныя рэчы.

Я вырашыў, што буду рабіць гэта.

Хуліганы не дазволяць мне 
гуляць у іх спартыўныя гульні -

я ствару сапраўдную магію,
рэальныя подзвігі.

Я хачу зрабіць нешта сапраўды выдатнае,
што гэтыя задзіры не могуць.

Я хачу знайсці сваё
прызначэнне і прызванне,

я хачу ведаць, што маё жыццё мае сэнс,

зрабіць неверагоднае,
што зменіць свет;

я хачу даказаць, што
немагчымае магчыма.

Хуткая перамотка 10 гадоў наперад -

тыдзень да майго 21-га дня нараджэння.

Здарыліся дзве рэчы, што
назаўсёды зменяць маё жыццё.

Я жыў у Тамілнадзе, Паўднёвая Індыя,

быў місіянерам,

мой настаўнік і
сябар спытаў мяне:

"Ці чуў ты пра Тромі, Даніэль?"

"Тромі? Што такое Тромі? "

Паводле яго слоў, Тромі - гэта 
асноўныя жыццёвыя мэты.

Гэта камбінацыя
мары і мэты - калі б ты мог

зрабіць усё, што жадаеш,
быць у любым месцы,

быць кім ты хочаш быць,

куды б ты адправіўся?
Што б зрабіў? Кім бы быў?

Я сказаў: "Не, не магу!
Мне страшна! Занадта шмат страхаў!"

У тую ноч я ўзяў мой кілімок з рысу
на дах бунгала, лёг пад зоркамі

і назіраў, як кажаны 
пікіравалі за камарамі.

Усё, пра што я думаў - 
былі Тромі, мары і мэты,

і задзіры з мячамі.

Праз некалькі гадзін я прачнуўся.

Маё сэрца калацілася,
калені дрыжалі.

Але не ад страху.

Мяне ўсяго калаціла.

На працягу наступных пяці дзён

я быў без памяці, паміж жыццём і смерцю,
змагаўся за жыццё.

Мой мозг гарэў ад малярыі
у 40-градуснай ліхаманцы.

Калі я вяртаўся да прытомнасці,
я усё думаў пра Тромі.

"Што я буду рабіць са сваім жыццём?"

Нарэшце, у ноч перад
маім 21 днём нараджэння,

у момант яснасці

я прыйшоў да разумення,

што маленькі камар,

Anopheles Stephensi,

маленькі камар, які важыць менш
за 5 мікраграмаў,

меньш чым драбок солі,

можа знішчыць чалавека 80 кг -

гэта быў мой крыптанiт.

Тады я зразумеў,
што гэта не камар,

гэта маленькі паразіт
унутры камара,

Plasmodium falciparum,
што забівае больш за мільён чалавек у год.

Не, гэта нават менш,

але мне здавалася, так шмат больш.

Тады я зразумеў,

страх - гэта мой крыптанiт,

мой паразіт,

што пакалечыў 
і паралізаваў маё жыццё.

Ёсць розніца
паміж небяспекай і страхам.

Небяспека можа быць рэальнай.

Страх - гэта выбар.

І я зразумеў, што ў мяне быў выбар:

альбо жыць у страху
і памерці ў тую ноч,

альбо знішчыць мой страх смерці,

дасягнуць маёй мары,
адважыцца жыць.

Ёсць штосьці ў тым, калі вы
паміж жыццём і смерцю,

адчуванне смерці прымушае 
вас хацець жыць.

Усе паміраюць, але
не ўсе сапраўды жывуць.

Паміраючы, мы жывем.

Калі вы зведаеце смерць,

вы навучыціся жыць.

Той ноччу я вырашыў змяніць

маю гісторыю.

Я не хацеў паміраць.

Я прачытаў невялікую малітву:

"Божа, калі дазволіш перажыць
мне мой 21 дзень нараджэння,

я больш не дазволю страху
кіраваць маім жыццём.

Я знішчу страхі,
дасягну маёй мары,

я хачу змяніць маё стаўленне,
зрабіць неверагоднае з жыццём,

знайсці маё прызначэнне,

я хачу ведаць,
што немагчымае магчыма".

Ці выжыў я ў тую ноч,
вы напэўна ўжо зразумелі.

(Смех)

У тую ноч я зрабіў спіс
маіх першых 10 Тромi:

Я вырашыў наведаць асноўныя кантыненты,

пабачыць Сем цудаў свету,
вывучыць кучу моў,

пажыць на бязлюдным востраве,
на караблі ў акіяне,

жыць з племем індзейцаў
у басейне Амазонкі,

узняцца на вяршыню
самай высокай гары ў Швецыі,

пабачыць гару Эверэст на досвітку,

паспрабаваць музычны бізнэс у Нэшвіле,

папрацаваць у цырку,
скакнуць з парашутам.

На працягу наступных дваццаці гадоў,
я дасягнуў большасці з гэтых Тромi.

Кожны раз, адзначаючы Тромi з майго спісу,
я дадаваў 5 або 10, і спіс працягваў расці

На працягу наступных сямі гадоў я жыў
на маленькім востраве на Багамах,

на працягу сямі гадоў,
у саламянай хаце,

каб паесці, паляваў на акул і скатаў,
адзін на востраве, у набедранай павязцы,

я навучыўся плаваць з акуламі.

Адтуль я пераехаў у Мексіку,
а пасля ў басейн ракі Амазонкі ў Эквадор,

Пуйо Понга Эквадор, жыў з племем,
i набываў упэўненасць разам з Тромi.

Я пераехаў ў Нэшвіл,
каб займацца музычным бізнэсам,

затым у Швецыю, пасля ў Стакгольм,

дзе я падняўся на вяршыню гары Кебнекайсе,
высока над Палярным кругам.

Я навучыўся быць клоунам, жангліраваць,
хадзіць на хадулях, ездзіць на манацыкле,

глытаць агонь, есці шкло.

У 1997 годзе я даведаўся, што засталося
менш чым тузін глытальнікаў мячоў,

я вырашыў: "Я павінен гэта зрабіць!"

Я сустрэўся з глытальнікам мячоў,
спытаў некалькі саветаў.

Ён адказаў: "Я дам вам 2 парады:

Нумар 1: Гэта вельмі небяспечна,

Людзі памерлі ад гэтага.

Нумар 2:

Не трэба, не спрабуй!"

(Смех)

Я дадаў гэта ў свой спіс Тромi.

Я практыкаваўся 10-12 разоў у дзень,
кожны дзень на працягу чатырох гадоў.

Калі падлічыць... 4 х 365 [х 12] ...
Каля 13 000 няўдалых спроб,

перад тым як я праглыныў 
свой першы меч у 2001 годзе.

На працягу гэтага часу я задумаў 
новы Тромi:

зрабіцца вядучым сусветным экспертам
у глытанні мячоў.

Я шукаў у кожнай кнізе,
часопісе, артыкуле ў газеце,

у кожнай медыцынскай справаздачы,
вывучаў фізіялогію, анатомію,

размаўляў з лекарамі і медсёстрамі,

аб'яднаў усіх глытальнікаў мячоў

у Міжнародную асацыяцыю
глытальнікаў мячоў,

мы правялі 2 гады ў
даследаванні медыцынскай паперы

пра глытанне шпаг і пабочныя эфекты,

якая была апублікавана
ў Брытанскім Медыцынскім Часопісе.

(Смех)

Дзякуй.

(Апладысменты)

Я даведаўся цікавыя рэчы
пра глытанне шпаг.

Некаторыя рэчы, пра якія вы не думалі
раней, здзівяць вас.

Наступны раз, калі вы будеце рэзаць
ваш стейк нажом

або мячом, або іншым сталовым прыборам,
вы згадаеце гэта...

Я даведаўся, што глытанне мячоў
пачалося ў Індыі -

дзе я ўпершыню ўбачыў гэта 
20-гадовым дзіцяці -

каля 4000 гадоў таму, каля 2000 г. да н.э.

За апошнія 150 гадоў
глытальнікі мячоў дапамаглі

навуке і медыцыне.

д-р Адольф Куссмауль
у 1868 гаду ў Фрайбургу (Германія)

стварыў эндаскоп.

У 1906 годзе ў Уэльсе для вывучэння
парушэнняў глытання і стрававання

выкарыстоўвалі электракардыёграф,
бронхаскоп і іншыя апараты такога роду.

Але за апошнія 150 гадоў

мы ведаем пра сотні раненняў
і дзесяткі смерцяў...

Вось жорсткі эндаскоп,
якi распрацаваў доктар Адольф Куссмаўль.

Мы ведаем 29 смяротных выпадкаў
за апошнія 150 гадоў,

у тым ліку гэты глытальнік шпаг у Лондане,
які праткнуў сваё сэрца мячом.

Мы таксама ведаем, што ад 3 да 8

сур'ёзных траўм здараюцца
кожны год.

Я атрымліваю тэлефонныя званкі.

Я толькі што атрымаў два:

адзін з Швецыі, адзін з Арланда,
толькі за апошнія некалькі тыдняў,

глытальні мячоў, што трапілі ў бальніцу
ад атрыманых траўм.

Гэта вельмі небяспечна.

Ведаеце, гэта займае

ад 2 да 10 гадоў
для большасці людзей,

каб даведацца, як праглынуць меч.

Але самае цудоўнае, гэта тое

што глытальнікі мячоў вучацца
рабіць немагчымае.

Вось невялікі сакрэт:

не грунтуйцесь, што гэта на 99,9%
немагчыма.

Засяродзьцеся на 0.1%, які магчымы,
і знайдзіце, як гэта зрабіць.

Дазвольце мне ўзяць вас у падарожжа
па розуму глытальніка мяча.

Для таго, каб праглынуць меч,
вам патрэбна медытацыя: розум над матэрыяй

вострая як брытва канцэнтрацыя,
дакладнасць,

каб ізаляваць ўнутраныя органы
і пераадолець аўтаматычныя рэфлексы цела,

праз моцны сінапс мозгу,
праз мышачную памяць,

шляхам усвядомленай практыкі - 
больш за 10000 раз.

А зараз невялікае падарожжа
ў цела глытальніка мячоў.

Для таго, каб праглынуць меч,

я павінен прасунуць лязо ўздоўж
майго языка,

здушыць рвотны рэфлекс
ў шыйным аддзеле стрававода,

перайсці на 90 градусаў
ўніз надгартанніка,

прайсці праз крыкафарынгеальны
верхні сфінктар стрававода,

заглушыць перыстальтычны
рэфлекс,

слізгаць лязо ў грудную 
поласць

паміж лёгкімі.

У гэты момант,

як ні странна,
я штурхую маё сэрца ў бок.

Калі вы добра прыгледзіцеся,

то ўбачыце, што мае сэрца
б'ецца разам з мячом,

ён прыхіляецца да сэрца,

аддзелены прыкладна васьмю цалямі
страваводнай тканкі.

Гэта немагчыма падрабіць.

Пасля я павінен слізгаць яго
ўздоўж грудзіны,

ніжняга страваводнага сфінктара,
ўніз ў страўнік,

спыніць рвотны рэфлекс у страўніку
аж да дванаццаціперснай кішкі.

Прасцей прастого.

(Смех)

Калі б мне пайсці далей,

аж да маіх маткавых труб.
(гаварыць на Галандскім) Маткавых труб!

Хлопцы, спытайце сваіх жонак
пра гэта пазней ...

Людзі пытаюць мяне, кажуць:

"Гэта патрабуе шмат мужнасці, каб
рызыкаваць сваім жыццём,

пасунуць сэрца,
і глынаць меч..."

Не. Што патрабуе сапраўднай мужнасці,

дык гэта для спалоханага,
сарамлівага няўклюды

не баяцца паражэння і непрымання,

адчыніць сваё сэрца,

забыць гордасць,

устаць перад
групай абсалютных незнаёмцаў

і расказаць сваю гісторыю,
сваі страхі і мары,

рызыкаваць сваім пузам,
як у прамым, так і ў пераносным сэнсе.

Вы бачыце - дзякуй.

(Апладысменты)

Вы бачыце, самае дзіўнае,

я заўсёды хацеў зрабіць штосьці
выдатнае ў маім жыцці,

і цяпер я зрабіў.

Выдатна не тое, што
я магу праглынуць

адразу 21 меч

ў баке з 88 акуламі і скатамі,
20 футаў пад вадой,

для шоў Рыплі "Хочаце верце, хочаце не",

або нагрэты да 1500 градусаў меч 
для шоў Стэна Лі "Надзвычайныя людзі"

як "Чалавек са сталі",

гэты паразіт быў гарачым!

Або выцягнуць машыну
з дапамогай мяча для Рыплі ці Гінеса,

або каб апынуцца у фінале
"Амерыка мае талент",

або каб выйграць ў 2007 годзе
Шнобелеўскую прэмію па медыцыне.

Гэта не вельмі
выдатная рэч.

Так людзі думаюць.
Не, не, не. Гэта не так.

Вось сапраўды выдатная рэч:

у тым што Бог узяў гэтага
спалоханага, сарамлівага няўклюду,

які баяўся вышыні,

вады і акул,

лекараў і медсясцёр,
іголак і вострых прадметаў,

нават размаўляць з людзьмі,

а зараз Ён напраўляе мяне лётаць па свеце
на вышыні 30,000 футаў

глытаць вострыя прадметы
пад вадой, у рэзервуарах з акуламі,

звяртацца да лекараў і медсястёр,
гледачоў, такіх як вы, па ўсім свеце.

Для мяне - гэта сапраўды дзіўная рэч.

Я заўсёды хацеў зрабіць немагчымае -

Дзякуй.

(Апладысменты)

Дзякуй.

(Апладысменты)

Я заўсёды хацеў зрабіць немагчымае,
і зараз я гэта раблю.

Я хацеў зрабіць нешта выдатнае і
змяніць свет,

і зараз я гэта раблю.

Я заўсёды хацеў лётаць па свеце,
рабіць звышчалавечыя подзвігі,

ратаваць чалавечыя жыцці,
зараз я гэта раблю.

І вы ведаеце?

Крупінка вялікай мары 
маленькага дзіцяці

ячшэ жыве
дзесьці глыбока ўнутры.

(Смех)
(Апладысменты)

Я заўсёды хацеў знайсці
сваю мэту і прызначэнне,

я знайшоў.

Але ведаеце?

Не з мячамі, не з тым, што вы думаеце,
не у сіле.

У маёй слабасці, маіх прамовах.

Мая мэта і прызванне - змяніць свет

і прарвацца праз страх,

паступова, па аднаму мячу, слову,

нажу, аднаму жыццю за раз,

каб натхніць людзей быць супергероямі,

і рабіць немагчымае.

Мая мэта - дапамагчы знайсці вашу мэту.

Якая у вас?

Якая у вас мэта?

Для чаго вы тут?

Я лічу, што мы ўсе
пакліканы быць супергероямі.

Якая ў вас суперсіла?

У свеце больш за 7 мільярдаў чалавек,

глытальнікаў мячоў - 
менш за некалькі дзясяткаў, -

усё што засталося,

але вы - адзіны.

Вы непаўторныя.

Якая ваша гісторыя?

Што адрознівае вас?

Раскажыце сваю гісторыю,

нават калі ваш голас тонкі і нетрывалы.

Якія вашы Тромi?

Калі б вы маглі зрабіць што жадаеце,
быць кім хочацце, ісці куды заўгодна...

Што б вы зрабілі?
Дзе б былі?

Што б вы зрабілі з
вашым жыццём?

Якія вашы самыя вялікія мары?

Аб чым вы марылі маленькім дзіцяці?
Успомніце.

Трымаю заклад, не тое, што
ва маеце зараз?

Якія былі вашы самыя смелыя мары,

што здаваліся такімі дзіўнымі
і незразумелымі?

Магу паспрачацца, вашы мары выглядзяць
не так дзіўна, у рэшце рэшт, ці не так?

Які ў вас меч?

Кожны з вас мае меч,

двусечны меч страхаў і мар.

Праглыніце свой меч, 
які б ён не быў.

Слухайце вашы мары.

Ніколі не позна быць
тым, кім вы хацелі быць.

Для хуліганаў з Доджболам,
дзяцей, што думалі

што я ніколі не зраблю немагчымае,

я хачу сказаць ім:

Дзякуй.

Не было б нягоднікаў,
не было б супергерояў.

Я тут каб даказаць, што
немагчымае магчыма.

Гэта вельмі небяспечна,
і можа забіць мяне.

Я спадзяюся, вам спадабаецца.

(Смех)

Мне будзе патрэбна ваша дапамога.

Аўдыторыя: Два, тры.

Дэн Мэер: Не, не, не. Мне патрэбна
ваша дапамога каб лічыць, добра?

(Смех)

Вы ведаеце словы? Добра?
Лічыце са мной. Гатовы?

Адзін.

Два.

Тры.

Не, гэта 2, разумеце?

Аўдыторыя: Адзін.

Два.

Тры.

(Уздых)

(Апладысменты)

ДМ: Так!

(Апладысменты)
(Авацыі)

Вялікі дзякуй.

Дзякуй, дзякуй, дзякуй.
Дзякуй ад усяго сэрца.

Лепш, дзякуй ад
усяго жывата.

Я гаварыў, што я прыехаў сюды, каб зрабіць
немагчымае, і я гэта зрабіў.

Але гэта не было немагчыма.
Я раблю гэта кожны дзень.

Немагчымам было для спалоханага,
сарамлівага няўклюды сустрэць сваі страхі,

стаяць тут на сцэне ТEDx

і змяніць свет,
паступова, па аднаму слову,

мячу, аднаму жыццю за раз.

Калі я прымусіў вас думаць па-новаму,
паверыць, што немагчымае магчыма,

зразумець, што вы можаце
зрабіць немагчымае ў вашым жыцці,

тады мая праца зроблена,
а ваша - толькі пачынаецца.

Ніколі не спыняйцесь марыць. 
Не пакідайце верыць.

Дзякуй за веру ў мяне,

і дзякуй за тое, што вы частка маёй мары.

І вось мой вам падарунак:

Немагчымае...

Аўдыторыя: магчыма.

Доўгае парарожжа - частка падарунка.

(Апладысменты)

Дзякуй.

(Апладысменты)

(Ажыўленне)

Вядучы: Дзякуй, Дэн Мэер, нічога сабе!