WEBVTT

00:00:06.373 --> 00:00:10.121
มีวลีหนึ่งที่ผมมักจะอยากบอกเสมอ

00:00:10.121 --> 00:00:13.358
กับทุกคนที่ผมรู้จัก

00:00:13.358 --> 00:00:15.872
วลีนั้นคือ "ชีวิต ช่างแสนเรียบง่าย"

00:00:15.872 --> 00:00:18.415
มันช่างแสนเรียบง่าย และสนุกสนาน

00:00:18.860 --> 00:00:23.675
ผมไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน

00:00:24.091 --> 00:00:30.675
ตอนที่ผมอยู่ กรุงเทพ ผมรู้สึกเหมือนกับว่า
ชีวิตช่างแสนลำบาก ยุ่งยากมาก ๆ

00:00:30.799 --> 00:00:36.502
ผมเกิดในหมู่บ้านจน ๆ แห่งหนึ่ง
ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย

00:00:37.180 --> 00:00:40.378
ตอนที่ผมเป็นเด็ก
ทุกๆ อย่าง ช่างแสนสนุก และเรียบง่าย

00:00:40.378 --> 00:00:43.766
แต่พอ มีโทรทัศน์ เข้ามา
มีผู้คนมาที่หมู่บ้าน

00:00:43.766 --> 00:00:45.213
พวกเขาบอกว่า

00:00:45.213 --> 00:00:51.789
" เธอ ยากจนนะ เธอต้องไล่ล่า
หาความสำเร็จในชีวิต

00:00:51.789 --> 00:00:56.369
เธอ ต้องไปกรุงเทพ
ไปไขว่คว้าหาความสำเร็จในชีวิต"

00:00:59.722 --> 00:01:01.979
ผมรู้สึกแย่มาก ๆ ผมรู้สึกว่าผมจน

00:01:01.979 --> 00:01:03.881
ผมต้องไปกรุงเทพ

00:01:03.881 --> 00:01:08.236
เมื่อผมไปกรุงเทพ
มันไม่สนุกเลย

00:01:08.959 --> 00:01:14.862
คุณจำเป็นต้องเรียน ศึกษาหาความรู้
และต้องทำงานหนักมากมาย

00:01:14.862 --> 00:01:18.468
คุณจึงจะประสบความสำเร็จ

00:01:18.468 --> 00:01:22.557
ผมทำงานหนักมาก
แปดชั่วโมงต่อวันเป็นอย่างน้อย

00:01:22.557 --> 00:01:28.268
แต่สิ่งที่ผมได้กินก็มีเพียงแค่
ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวต่อมื้อ

00:01:28.730 --> 00:01:32.506
หรือไม่ก็ ข้าวราดแกง
หรือข้าวผัด อะไรประมาณนั้น

00:01:32.506 --> 00:01:36.731
ที่ที่ผมอาศัยอยู่ก็แย่มาก
เป็นห้องเล็กๆ ที่มีคนนอนรวมกันจำนวนมาก

00:01:36.731 --> 00:01:38.815
มันร้อนมาก

00:01:39.308 --> 00:01:41.955
ผมเริ่มตั้งคำถามมากมาย

00:01:41.955 --> 00:01:47.557
เมื่อผมทำงานอย่างหนัก 
ทำไมชีวิตมันยุ่งยากอย่างนี้

00:01:48.881 --> 00:01:51.207
มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ผิดพลาด

00:01:51.207 --> 00:01:55.541
เพราะผมทำหลายสิ่งหลายอย่าง
แต่สิ่งที่ผมได้รับมันไม่เพียงพอ

00:01:55.880 --> 00:01:58.853
และ ผมพยายามที่จะเรียนรู้ พยายามที่จะศึกษา

00:01:58.853 --> 00:02:01.910
ผมพยายามที่จะเข้าเรียนมหาวิ่ทยาลัย

00:02:03.540 --> 00:02:08.497
มันยากมาก ที่จะเรียนในมหาวิทยาลัย
เพราะมันน่าเบื่อ

00:02:08.497 --> 00:02:10.110
(เสียงหัวเราะ)

00:02:10.110 --> 00:02:13.052
และเมื่อผมดูรายวิชาต่าง ๆ 
ในมหาวิทยาลัย

00:02:13.052 --> 00:02:19.479
ทุกคณะ ส่วนมากแล้ว
เป็นการทำลายความรู้มากกว่า

00:02:20.202 --> 00:02:23.832
ในมหาวิทยาลัย 
มันไม่มีความรู้ที่เป็นประโยชน์สำหรับผมเลย

00:02:23.832 --> 00:02:28.481
ถ้าคุณเรียนเพื่อจะเป็น
สถาปนิกหรือวิศวกร

00:02:28.481 --> 00:02:30.903
นั่นหมายความว่าคุณต้องทำลายล้างมากขึ้น

00:02:30.903 --> 00:02:35.415
ยิ่งคนพวกนี้ทำงานมากขึ้นเท่าไหร่
ภูเขาก็จะถูกทำลายมากขึ้นเท่านั้น

00:02:35.415 --> 00:02:38.056
ผืนดินดีๆ ในลุ่มน้ำเจ้าพระยา

00:02:38.082 --> 00:02:41.336
จะถูกปกคลุม
ไปด้วยคอนกรีตมากขึ้นๆ ทุกวัน

00:02:41.336 --> 00:02:42.796
เราทำลายล้างมากขึ้น

00:02:42.796 --> 00:02:46.378
ถ้าเราไปที่คณะเกษตรศาสตร์
หรืออะไรประมาณนั้น

00:02:46.378 --> 00:02:49.804
มันหมายความว่าเรากำลังเรียนรู้การใช้ยาพิษ

00:02:49.804 --> 00:02:52.457
เพื่อทำให้ผืนดินและแม่น้ำเป็นพิษ

00:02:52.457 --> 00:02:54.300
และเรียนรู้ที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

00:02:54.300 --> 00:02:57.860
ผมรู้สึกเหมือนกับว่าทุกสิ่งที่พวกเราทำ
ช่างแสนลำบาก และยุ่งยากเหลือเกิน

00:02:57.860 --> 00:03:01.613
เราทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างยุ่งยากไปหมด

00:03:02.074 --> 00:03:06.636
ชีวิตช่างแสนยุ่งยาก
และผมรู้สึกผิดหวังมาก

00:03:06.636 --> 00:03:11.665
ผมเริ่มที่จะคิดเกี่ยวกับว่า
ทำไมผมจะต้องมาอยู่กรุงเทพ


00:03:11.665 --> 00:03:14.301
ผมคิดถึงสมัยเมื่อตอนเป็นเด็ก

00:03:14.301 --> 00:03:15.902
ไม่มีใครต้องทำงานวันละแปดชั่วโมง

00:03:15.902 --> 00:03:20.342
ทุกคนทำงานแค่สองชั่วโมง
ปีละแค่สองเดือน

00:03:20.342 --> 00:03:24.658
ปลูกข้าวเดือนนึง
และเก็บเกี่ยวข้าวอีกเดือนนึง

00:03:24.658 --> 00:03:25.675
ที่เหลือคือเวลาว่าง
เวลาว่างสิบเดือน

00:03:27.626 --> 00:03:30.371
และนี่คือเหตุผลว่าทำไม
ประเทศไทยจึงมีเทศกาลต่าง ๆ มากมาย

00:03:30.371 --> 00:03:31.910
เรามีเทศกาลกันทุกเดือน

00:03:31.910 --> 00:03:32.910
(เสียงหัวเราะ)

00:03:32.910 --> 00:03:35.828
เป็นเพราะพวกเขามีเวลาว่างกันมากมาย

00:03:35.861 --> 00:03:39.660
ในเวลากลางวัน
ทุกคนสามารถงีบหลับกันได้

00:03:39.660 --> 00:03:43.804
แม้ในปัจจุบันในประเทศลาว 
ถ้าคุณมีโอกาส ลองไปประเทศลาวดูสิ

00:03:43.804 --> 00:03:45.963
ชาวลาว จะงีบหลับหลังอาหารกลางวัน

00:03:45.963 --> 00:03:47.881
และหลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้น 
พวกเขาก็จะตั้งวงคุยกัน

00:03:47.881 --> 00:03:52.884
ลูกเขยคุณเป็นอย่างไรบ้าง
ภรรยาคุณสบายดีไหม ลูกสะใภ้ล่ะ

00:03:52.884 --> 00:03:56.258
ผู้คนมีเวลามากมาย

00:03:56.258 --> 00:03:59.301
แต่เพราะพวกเขามีเวลาว่างมาก

00:03:59.301 --> 00:04:02.102
พวกเขาจึงมีเวลาอยู่กับตัวเอง

00:04:02.102 --> 00:04:04.183
เมื่อพวกเขามีเวลามากพอ
สำหรับตัวเอง

00:04:04.183 --> 00:04:06.582
พวกเขาจึงมีเวลาที่จะเข้าใจตัวเอง

00:04:06.582 --> 00:04:08.507
เมื่อพวกเขาเข้าใจตัวเอง

00:04:08.507 --> 00:04:11.504
พวกเขาจะมองเห็นสิ่งที่เขาต้องการในชีวิต

00:04:11.504 --> 00:04:14.826
ดังนั้น หลายๆ คนจึงเห็นว่า
สิ่งที่พวกเขาต้องการคือความสุข

00:04:14.826 --> 00:04:18.505
พวกเขาต้องการความรัก
พวกเขาต้องการชีวิตที่สนุกสนาน

00:04:18.505 --> 00:04:22.075
ผู้คนจึงมองเห็น
ความสวยงามมากมายในชีวิต

00:04:22.075 --> 00:04:25.135
พวกเขาจึงแสดงออกถึงความสวยงามเหล่านั้น
ออกมาในแบบที่หลากหลาย

00:04:25.135 --> 00:04:29.052
บ้างก็แกะสลัก
ด้ามมีดไม้ของตนเอง

00:04:29.052 --> 00:04:30.299
อย่างแสนสวยงาม

00:04:30.299 --> 00:04:32.963
พวกเขาสานตะกร้าอย่างประณีตสวยงาม

00:04:32.963 --> 00:04:35.471
แต่ ปัจจุบันนี้ ไม่มีใครใช้คำนั้น

00:04:35.471 --> 00:04:37.740
ไม่มีใครทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว

00:04:37.740 --> 00:04:40.134
ผู้คนใช้พลาสติกกันทุกหนทุกแห่ง

00:04:40.134 --> 00:04:43.058
ผมรู้สึกเหมือนกับว่า
มันต้องมีอะไรบางอย่างผิดพลาดแน่ ๆ

00:04:43.058 --> 00:04:45.262
ผมใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ได้

00:04:45.262 --> 00:04:48.465
ดังนั้นผมจึงลาออกจากมหาวิทยาลัย

00:04:48.465 --> 00:04:51.465
และกลับบ้าน

00:04:51.465 --> 00:04:56.745
เมื่อผมกลับบ้าน
ผมเริ่มใช้ชีวิตเหมือนอย่างที่ผมจำได้

00:04:56.745 --> 00:04:58.262
เหมือนเมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก

00:04:58.262 --> 00:05:00.968
ผมเริ่มทำงานปีละสองเดือน

00:05:00.968 --> 00:05:03.565
ผมได้ผลผลิตเป็นข้าวสี่ตัน

00:05:03.565 --> 00:05:06.049
และทั้งครอบครัว ทั้งหกคน

00:05:06.049 --> 00:05:09.428
เรากินข้าวน้อยกว่าครึ่งตันต่อปี

00:05:09.428 --> 00:05:10.898
ดังนั้นเราจึงสามารถขายข้าวบางส่วนได้

00:05:10.898 --> 00:05:14.782
ผมทำบ่อปลา สองบ่อ

00:05:14.782 --> 00:05:17.006
เรามีปลากินกันตลอดปี

00:05:17.006 --> 00:05:19.828
ผมเริ่มทำสวนเล็กๆ

00:05:19.828 --> 00:05:25.019
เล็กกว่าครึ่งเอเคอร์

00:05:25.389 --> 00:05:30.601
ผมใช้เวลาวันละ 15 นาที ดูแลสวน

00:05:30.601 --> 00:05:35.751
ผมมีผักต่างๆ มากกว่า 30 ชนิด
ในสวนของผมเอง

00:05:35.751 --> 00:05:39.299
และคนหกคน ไม่สามารถกินทั้งหมดนี้ได้

00:05:39.299 --> 00:05:42.345
เราจึงนำไปขายที่ตลาด

00:05:42.345 --> 00:05:46.140
เราสามารถสร้างรายได้ได้อีกด้วย

00:05:46.140 --> 00:05:50.052
ผมรู้สึกว่ามันช่างแสนง่ายดาย
ทำไมผมจึงไปอยู่ที่กรูงเทพ

00:05:50.052 --> 00:05:54.344
เป็นเวลาถึงเจ็ดปี ทำงานอย่างหนัก
แต่ไม่เคยกินอิ่ม

00:05:54.344 --> 00:05:58.223
แต่ที่นี่ เพียงแค่ปีละสองเดือน
และวันละ 15 นาที

00:05:58.223 --> 00:06:00.711
ผมสามารถเลี้ยงคนหกคนได้

00:06:01.265 --> 00:06:02.726
มันช่างง่ายดาย

00:06:02.726 --> 00:06:09.265
และเมื่อก่อนผมคิดว่า
คนโง่ๆ อย่างผม

00:06:09.295 --> 00:06:12.772
คนที่ไม่เคยได้เกรดดีๆ ที่โรงเรียน

00:06:12.772 --> 00:06:14.337
คงจะไม่สามารถมีบ้านได้สักหลัง

00:06:14.337 --> 00:06:16.555
เพราะคนที่ฉลาดกว่าผม

00:06:16.555 --> 00:06:19.182
คนที่สอบได้ที่หนึ่งของชั้นทุกปี

00:06:19.182 --> 00:06:21.833
พวกเขาได้ทำงานดีๆ

00:06:21.833 --> 00:06:26.103
แต่เขาต้องทำงานมากกว่า
30 ปี จึงจะมีบ้านได้

00:06:26.103 --> 00:06:30.184
แต่ผมล่ะ คนที่ไม่จบมหาวิทยาลัย
ผมจะมีบ้านสักหลังได้อย่างไร

00:06:30.184 --> 00:06:34.092
มันช่างดูสิ้นหวังสำหรับ
คนที่ด้อยการศึกษาอย่างผม

00:06:34.092 --> 00:06:37.246
แต่เมื่อผมได้เริ่มต้นทำบ้านดิน 
มันช่างแสนง่ายดาย

00:06:37.246 --> 00:06:40.273
ผมใช้เวลาวันละสองชั่วโมง
จากตีห้า

00:06:40.273 --> 00:06:44.572
ถึงเจ็ดโมงเช้า
สองชั่วโมงต่อวัน

00:06:44.572 --> 00:06:47.172
ภายในสามเดือนผมได้บ้านหนึ่งหลัง

00:06:47.172 --> 00:06:49.975
เพื่อนผมอีกคน 
คนที่ ฉลาดที่สุดในห้อง

00:06:49.975 --> 00:06:54.589
เขาใช้เวลาสามเดือน
ในการสร้างบ้านของเขาเช่นกัน

00:06:54.589 --> 00:06:59.631
แต่เขาต้องเป็นหนี้ 
ต้องจ่ายหนี้เป็นเวลาถึง 30 ปี

00:06:59.631 --> 00:07:06.226
เมื่อเปรียบเทียบกับเขาแล้ว
ผมมีเวลาว่าง 29 ปี กับอีก 10 เดือน

00:07:06.270 --> 00:07:08.672
(เสียงหัวเราะ)

00:07:08.698 --> 00:07:12.407
ผมว่า ชีวิตมันช่างแสนง่ายดาย

00:07:12.967 --> 00:07:16.060
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะสามารถ
สร้างบ้านหลังหนึ่งได้แสนง่ายดายขนาดนี้

00:07:16.060 --> 00:07:20.263
และผมยังคงสร้างบ้านทุก ๆ ปี
อย่างน้อยปีละหนึ่งหลัง

00:07:20.263 --> 00:07:24.455
ตอนนี้ผมไม่มีเงินเลย
แต่ผมมีบ้านหลายหลังเลยครับ

00:07:24.455 --> 00:07:25.874
(เสียงหัวเราะ)

00:07:25.874 --> 00:07:28.966
ปัญหาของผมก็คือ 
คืนนี้ผมจะนอนบ้านหลังไหนดี

00:07:28.966 --> 00:07:31.127
(เสียงหัวเราะ)

00:07:31.773 --> 00:07:34.985
ดังนั้น "บ้าน" ไม่ใช่ปัญหา
ใครๆ ก็สามารถสร้างบ้านได้

00:07:34.985 --> 00:07:37.292
เด็กอายุ 13 ที่โรงเรียน

00:07:37.292 --> 00:07:40.083
พวกเขาช่วยกันก่ออิฐ
ช่วยกันสร้างบ้าน

00:07:40.083 --> 00:07:42.405
ภายในหนึ่งเดือน พวกเขามีห้องสมุด

00:07:42.405 --> 00:07:44.203
เด็กๆ สามารถ สร้างบ้านได้

00:07:44.229 --> 00:07:47.138
แม่ชีแก่ๆ ก็สามารถสร้างกระท่อม 
สำหรับตัวเธอเองได้

00:07:47.138 --> 00:07:49.460
ผู้คนมากมาย สามารถสร้างบ้านได้

00:07:49.460 --> 00:07:51.293
มันช่างแสนง่ายดาย

00:07:51.293 --> 00:07:54.132
ถ้าพวกคุณไม่เชื่อผม ลองดูสิครับ

00:07:54.132 --> 00:07:55.761
ถ้ามีใครสักคนอยากมีบ้านสักหลัง

00:07:55.761 --> 00:07:58.786
สิ่งต่อไปก็คือ เสื้อผ้า

00:08:00.742 --> 00:08:05.272
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองยากจน
เหมือนที่รู้สึกว่าตัวเองไม่หล่อเหลา

00:08:05.272 --> 00:08:08.928
ผมพยายามแต่งตัวเหมือนคนอื่นๆ
เหมือนดาราหนัง

00:08:08.928 --> 00:08:12.423
เพื่อทำให้ตัวเองดูดีดูหล่อขึ้น

00:08:12.423 --> 00:08:16.289
ผมใช้เวลาหนึ่งเดือนเก็บเงิน
เพื่อซื้อกางเกงยีนส์สักตัว

00:08:16.289 --> 00:08:18.491
พอผมใส่กางเกงยีน์ตัวนั้น
แล้วหมุนซ้าย หมุนขวา

00:08:18.491 --> 00:08:20.297
ดูตัวเองในกระจกเงา

00:08:20.297 --> 00:08:23.129
มองตอนไหน ผมก็เป็นคนเดิม

00:08:23.129 --> 00:08:26.881
กางเกงที่แพงที่สุด
ก็ไม่สามารถเปลี่ยนชีวิตผมได้

00:08:26.881 --> 00:08:30.724
ผมรู้สึกเหมือนกับว่า บ้าจริง
ทำไมผมต้องซื้อมันมาด้วย

00:08:30.724 --> 00:08:33.600
ใช้เวลาหนึ่งเดือนเพื่อกางเกงตัวเดียว

00:08:33.600 --> 00:08:34.881
ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง

00:08:34.881 --> 00:08:37.708
ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้น

00:08:37.708 --> 00:08:39.732
ทำไมเราต้องเดินตามแฟชั่น

00:08:39.763 --> 00:08:42.465
เพราะเมื่อเราเดินตามแฟชั่น
เราจะไม่เคยตามมันทันหรอก

00:08:42.465 --> 00:08:43.956
เพราะเราจะเดินตามมันเสมอ

00:08:44.030 --> 00:08:45.719
ดังนั้นก็ไม่ต้องตามละ อยู่มันตรงนี้แหละครับ

00:08:45.719 --> 00:08:46.909
(เสียงหัวเราะ)

00:08:46.959 --> 00:08:48.599
ใช้สิ่งที่คุณมีครับ

00:08:48.599 --> 00:08:53.317
หลังจากนั้น จนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ 20 ปี
ผมไม่เคยซื้อเสื้อผ้าอีกเลย

00:08:53.317 --> 00:08:56.054
เสื้อผ้าทั้งหมดที่ผมมี
เป็นของเหลือใช้จากคนอื่น

00:08:56.054 --> 00:08:58.829
เวลามีคนมาเยี่ยมผม
พอพวกเขากลับไป

00:08:58.829 --> 00:09:01.361
พวกเขาทิ้งเสื้อผ้าไว้เยอะแยะ

00:09:01.361 --> 00:09:03.254
ตอนนี้ผมมีเสื้อผ้าเป็นตัน ๆ

00:09:03.254 --> 00:09:04.477
(เสียงหัวเราะ)

00:09:04.477 --> 00:09:07.045
และพอคนเห็นผมใส่
เสื้อผ้าเก่าๆ

00:09:07.045 --> 00:09:08.973
พวกเขาก็ยิ่งให้เสื้อผ้าผมเพิ่มขึ้นอีก

00:09:08.973 --> 00:09:10.826
(เสียงหัวเราะ)

00:09:10.826 --> 00:09:14.296
ดังนั้นตอนนี้ปัญหาของผมคือ ผมจำเป็นต้อง
ให้เสื้อผ้าแก่คนอื่นอยู่บ่อยๆ

00:09:14.296 --> 00:09:16.032
(เสียงหัวเราะ)

00:09:16.032 --> 00:09:17.787
เห็นไหมครับ มันช่างแสนง่ายดาย

00:09:17.787 --> 00:09:22.570
และเมื่อผมเลิกซื้อเสื้อผ้า
ผมรู้สึกว่า ไม่ใช่เพียงแค่เสื้อผ้า

00:09:22.570 --> 00:09:24.630
แต่ยังมีอย่างอื่นอีกในชีวิตของผม

00:09:24.630 --> 00:09:28.940
สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ก็คือ
เมื่อผมซื้ออะไรสักอย่าง

00:09:28.940 --> 00:09:32.007
และผมจะคิดว่า
ผมซื้อเพราะชอบมัน

00:09:32.007 --> 00:09:35.050
หรือผมซื้อเพราะผมต้องการมัน

00:09:35.050 --> 00:09:40.219
ฉะนั้น ถ้าผมซื้อเพราะผมชอบ
นั่นแสดงว่าผิดแล้ว

00:09:40.219 --> 00:09:43.665
ผมรู้สึกมีอิสระมากขึ้น
เมื่อผมคิดแบบนี้

00:09:43.665 --> 00:09:47.655
สิ่งสุดท้ายคือ
เวลาเจ็บป่วยผมจะทำอย่างไร

00:09:48.121 --> 00:09:51.436
ตอนแรกผมก็กังวลใจเหมือนกัน
เพราะ ผมไม่มีเงินเลย

00:09:51.436 --> 00:09:56.196
แต่ผมเริ่มไตร่ตรองมากขึ้น

00:09:56.196 --> 00:09:59.767
จริงๆ แล้ว ความเจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรมดา
ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเลย

00:09:59.767 --> 00:10:03.825
ความเจ็บป่วยคือบางสิ่งที่จะเตือนให้เรารู้ว่า
เรากำลังทำบางสิ่งบางอย่างในชีวิตผิดพลาดไป

00:10:03.825 --> 00:10:05.675
นั่นคือสาเหตุว่าทำไมเราจึงเจ็บป่วย

00:10:05.675 --> 00:10:08.861
ดังนั้นเมื่อผมป่วย ผมจึงต้อง
หยุดและหันมาดูตัวเอง

00:10:08.861 --> 00:10:12.094
และคิดให้ได้ว่าผมทำอะไรผิดไป

00:10:12.094 --> 00:10:14.582
ผมได้เรียนรู้วิธีการใช้น้ำ
เพื่อบำบัดตัวเอง

00:10:14.582 --> 00:10:17.406
วิธีการใช้ดินเพื่อรักษาตัวเอง

00:10:17.406 --> 00:10:22.947
ผมเรียนรู้วิธีที่จะใช้
ความรู้พื้นฐานในการรักษาตัวเอง

00:10:22.947 --> 00:10:25.355
หลังจากที่ผมพึ่งพาตัวผมเอง
ในสี่เรื่องที่ผมกล่าวไปได้แล้ว

00:10:25.389 --> 00:10:27.482
ผมรู้สึกว่า ชีวิตช่างแสนง่ายดาย

00:10:27.506 --> 00:10:32.964
ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีอิสระเสรี

00:10:32.964 --> 00:10:35.393
ผมรู้สึก หมดห่วงกังวลในทุก ๆ สิ่ง

00:10:35.393 --> 00:10:39.862
ผมมีความกลัวน้อยลง
ผมทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำในชีวิต

00:10:39.928 --> 00:10:43.136
เมื่อก่อนผมมีแต่ความกลัว
ผมไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง

00:10:43.136 --> 00:10:46.904
ตอนนี้ผมรู้สึกมีอิสระ
ราวกับว่าผมเป็นเอกบุรุษของโลกนี้

00:10:46.904 --> 00:10:50.698
ไม่มีใครเหมือนผม 
และก็ผมไม่ต้องการทำตัวเองให้เหมือนกับใครอื่น

00:10:50.698 --> 00:10:52.719
ผมมันสุดยอด

00:10:52.719 --> 00:10:55.502
สิ่งต่างๆ เหล่านี้
ทำให้มันเป็นเรื่องง่ายๆ เรื่องเบาๆ

00:10:55.502 --> 00:11:02.454
และหลังจากนั้นผมก็เริ่มที่จะคิด

00:11:02.454 --> 00:11:06.542
เรื่องตอนที่ผมอยู่กรุงเทพ
ผมรู้สึกว่าชีวิตช่างมืดมน

00:11:06.542 --> 00:11:10.901
ผมเริ่มคิดว่าผู้คนมากมาย
อาจจะเคยคิดเหมือนผมในตอนนั้น

00:11:10.901 --> 00:11:15.215
ดังนั้นผมจึงเริ่มตั้งสถานที่ที่เรียกว่า
"ปัน ปัน" ในเมืองเชียงใหม่

00:11:15.215 --> 00:11:19.400
มีจุดประสงค์หลักเพียงเพื่อเก็บเมล็ดพันธ์ุพืช

00:11:19.400 --> 00:11:22.711
เราเก็บรักษาเมล็ดพันธ์ุพืช
เพราะเมล็ดพันธ์ุคืออาหาร อาหารคือชีวิต

00:11:22.711 --> 00:11:25.338
ถ้าไม่มีเมล็ดพันธ์ุก็ไม่มีชีวิต

00:11:25.338 --> 00:11:26.763
ไม่มีเมล็ดพันธ์ุก็ไม่มีอิสระ

00:11:26.763 --> 00:11:28.641
ไม่มีเมล็ดพันธ์ุก็ไม่มีความสุข

00:11:28.641 --> 00:11:30.733
เพราะชีวิตของคุณจะขึ้นอยู่กับคนอื่น

00:11:30.733 --> 00:11:32.987
เพราะคุณไม่มีอาหาร

00:11:32.987 --> 00:11:35.533
ดังนั้น มันจึงสำคัญที่จะต้องเก็บเมล็ดพันธ์ุ

00:11:35.533 --> 00:11:37.781
นั่นคือเหตุผลว่าทำไม
เราจึงให้ความสนใจกับการเก็บรักษาเมล็ดพันธ์ุพืช

00:11:37.781 --> 00:11:40.489
นั่นคือ หลักสำคัญ ใน ปัน ปัน

00:11:40.489 --> 00:11:44.393
และอย่างที่สอง
มันคือศูนย์การเรียนรู้

00:11:44.393 --> 00:11:48.058
เราต้องการมีศูนย์
สำหรับตัวเราเองในการเรียนรู้

00:11:48.058 --> 00:11:50.253
เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย

00:11:50.253 --> 00:11:54.479
เพราะพวกเราถูกสอนมา
ให้ทำชีวิตให้ยุ่งยากและลำบากตลอดเวลา

00:11:54.479 --> 00:11:58.506
เราจะทำให้มันเรียบง่ายได้อย่างไร 
จริงๆ แล้วมันง่ายดาย

00:11:59.496 --> 00:12:02.875
แต่เราแค่ไม่รู้ว่า
จะทำให้มันเรียบง่ายได้อย่างไร

00:12:02.875 --> 00:12:05.437
เพราะเราทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากอยู่เสมอ

00:12:05.437 --> 00:12:09.340
และตอนนี้เราเริ่มเรียนรู้
และเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน

00:12:09.340 --> 00:12:12.646
เพราะเราถูกสอนมาให้แยกตัวเอง

00:12:12.646 --> 00:12:15.054
จากสิ่งอื่นๆ เพื่อจะได้เป็นอิสระ

00:12:15.054 --> 00:12:16.929
แล้วเราจะได้หวังพึ่งเงินแต่เพียงอย่างเดียว

00:12:16.955 --> 00:12:18.646
เราไม่จำเป็นต้องขึ้นพึ่งกันและกัน

00:12:18.683 --> 00:12:21.421
แต่ตอนนี้ เพื่อที่จะมีความสุข
เราจำเป็นต้องกลับมา

00:12:21.421 --> 00:12:25.005
เชื่อมต่อกับพวกตัวของเราเองอีกครั้ง
เชื่อมต่อกับคนอื่นๆ

00:12:25.005 --> 00:12:27.782
เชื่อมต่อใจและกายของเราเข้าด้วยกันอีกครั้ง

00:12:27.782 --> 00:12:31.617
เราสามารถที่จะมีความสุขได้ ชีวิตช่างแสนง่ายดาย

00:12:31.617 --> 00:12:35.422
ตั้งแต่จุดเริ่มต้นจนถึงตอนนี้
สิ่งที่ผมได้เรียนรู้

00:12:35.422 --> 00:12:39.509
คือ ปัจจัยสี่: อาหาร ที่อยู่อาศัย 
เสื้อผ้า และยารักษาโรค

00:12:39.509 --> 00:12:42.271
จะต้องถูกและง่าย สำหรับทุกคน

00:12:42.271 --> 00:12:44.128
นั่นคือความเจริญ

00:12:44.128 --> 00:12:49.212
แต่ถ้าคุณทำให้ทั้งสี่สิ่งนี้ยาก
และยุ่งยากมากสำหรับผู้คนทั้งหลายที่จะได้มา

00:12:49.212 --> 00:12:52.116
นั่นคือความล้าหลัง

00:12:52.116 --> 00:12:56.141
ในตอนนี้ถ้าเรามองดู
ทุกหนทุกแห่งรอบๆ ตัวเรา

00:12:56.141 --> 00:12:59.053
ทุกอย่าง ยากต่อการได้มา

00:12:59.053 --> 00:13:04.889
ผมรู้สึกเหมือนกับว่า นี่คือช่วงเวลาที่
ไร้ความเจริญที่สุดของมนุษย์บนโลกใบนี้

00:13:04.889 --> 00:13:09.037
เรามีผู้คนมากมาย
ที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัย

00:13:09.037 --> 00:13:12.245
มีมหาวิทยาลัยมากมายในโลกนี้

00:13:12.245 --> 00:13:15.353
มีผู้คนที่เฉลียวฉลาดมากมายบนโลก

00:13:15.353 --> 00:13:18.468
แต่ชีวิตก็มีแต่ความยุ่งยากมากขึ้นเรื่อยๆ

00:13:19.725 --> 00:13:21.425
เราทำทุกอย่างให้มันยากเพื่อใครกัน

00:13:21.878 --> 00:13:23.786
ตอนนี้เรากำลังทำงานหนักเพื่อใครกัน

00:13:26.251 --> 00:13:29.397
ผมรู้สึกว่ามันผิดแล้ว มันไม่ปกติ

00:13:29.423 --> 00:13:31.676
ผมเพียงแค่อยากกลับมาสู่ภาวะปกติ

00:13:31.702 --> 00:13:36.293
เป็นคนปกติธรรมดา
เท่าเทียมกับเหล่าบรรดาสัตว์โลกทั้งหลาย

00:13:36.319 --> 00:13:40.384
นกน้อยทำรัง เพียงหนึ่งวันหรือสองวัน

00:13:40.410 --> 00:13:43.014
เจ้าหนูขุดรูเพียงแค่คืนเดียว

00:13:43.599 --> 00:13:46.058
แต่มนุษย์ที่ชาญฉลาดอย่างพวกเรา

00:13:46.058 --> 00:13:47.925
ใช้เวลา 30 ปี เพื่อที่จะมีบ้าน

00:13:47.951 --> 00:13:53.736
และมีผู้คนมากมายที่ไม่เคยเชื่อว่า
พวกเขาจะสามารถมีบ้านได้ในชีวิตนี้

00:13:54.956 --> 00:13:56.376
นั่นมันผิดแล้ว

00:13:56.402 --> 00:14:02.270
ทำไมเราต้องทำลายความแข็งแกร่งของเรา
ทำไมเราทำลายความสามารถของเราขนาดนั้น

00:14:03.782 --> 00:14:10.275
ผมรู้สึกว่า มันเพียงพอแล้วสำหรับผม
ที่จะใช้ชีวิตในแบบปกติ

00:14:10.275 --> 00:14:11.838
ในวิถีที่ผิดปกติวิสัย

00:14:11.838 --> 00:14:14.130
ตอนนี้ผมจึงพยายามอยู่อย่างปกติธรรมดา

00:14:14.157 --> 00:14:16.500
แต่ผู้คนมองว่าผมเป็นคนผิดปกติ

00:14:16.500 --> 00:14:17.500
(เสียงหัวเราะ)

00:14:17.523 --> 00:14:19.263
คนที่บ้าบอคนหนึ่ง

00:14:19.263 --> 00:14:24.003
แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ
เพราะมันไม่ใช่ความผิดของผม

00:14:24.029 --> 00:14:26.542
มันเป็นความผิดของพวกเขา
พวกเขาคิดแบบนั้นกันเอง

00:14:28.068 --> 00:14:32.227
ตอนนี้ชีวิตของผม เรียบง่ายและไม่ซับซ้อนแล้ว

00:14:32.227 --> 00:14:33.952
นั่นพอแล้ว สำหรับผม

00:14:33.952 --> 00:14:35.661
คนเราสามารถจะคิดสิ่งใดก็ได้ตามที่ปรารถนา

00:14:35.661 --> 00:14:38.779
ผมไม่สามารถจัดการอะไร
ที่อยู่นอกเหนือตัวของผมได้

00:14:38.779 --> 00:14:43.210
สิ่งที่ผมทำได้คือ การเปลี่ยนความคิดของตัวเอง
จัดการกับใจของตัวเอง

00:14:43.210 --> 00:14:46.961
ตอนนี้ใจของผมเบา
และเรียบง่าย นั่นก็พอเพียงแล้ว

00:14:46.961 --> 00:14:51.500
ถ้าใครต้องการที่จะมีทางเลือก
คุณก็สามารถที่จะเลือกได้

00:14:51.500 --> 00:14:54.706
เลือกที่จะง่ายหรือเลือกที่จะยาก
มันก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง

00:14:54.732 --> 00:14:55.732
ขอบคุณครับ

00:14:55.761 --> 00:14:58.761
(เสียงปรบมือ)