Θα σας μιλήσω σήμερα

για τη σχεδίαση ιατρικής τεχνολογίας για φτωχικό περιβάλλον.

Μελετώ τα συστήματα υγείας σε τέτοιες χώρες

και ένα από τα μεγαλύτερα κενά στη περίθαλψης,

σχεδόν παντού,

είναι η πρόσβαση σε ασφαλή χειρουργεία.

Ένα από τα δυσκολότερα σημεία που βρήκαμε

ότι κατά κάποιο τρόπο εμποδίζει και την πρόσβαση κατ'αρχήν

και την ασφάλεια αυτών των εγχειρήσεων που γίνονται

είναι η αναισθησία.

Και βασικά, το μοντέλο που αναμένουμε να δουλέψει

για την παροχή αναισθησίας

σε αυτά τα περιβάλλοντα.

Εδώ έχουμε αυτό που θα βρείτε

σε κάθε θάλαμο εγχειρήσεων στις ΗΠΑ ή σε κάθε άλλη ανεπτυγμένη χώρα.

Στο πίσω μέρος εκεί

είναι μια πολύ εξελιγμένη συσκευή αναισθησίας.

Κι αυτή η συσκευή μπορεί

να επιτρέψει εγχειρήσεις και να σώσει ζωές

επειδή σχεδιάστηκε

με αυτό το περιβάλλον κατά νου.

Για να λειτουργήσει, η συσκευή χρειάζεται κάποια πράγματα

που προσφέρει αυτό το νοσοκομείο.

Χρειάζεται ένα εξαιρετικά καταρτισμένο αναισθησιολόγο

με χρόνια κατάρτισης σε πολύπλοκες συσκευές

για να παρακολουθεί τη ροή των αερίων

και να κρατά τους ασθενείς ασφαλείς και αναίσθητους

καθ' όλη την εγχείριση.

Είναι μια ευαίσθητη συσκευή που τρέχει αλγορίθμους,

και που χρειάζεται ειδική μεταχείριση, τρυφερή αγάπη, για να λειτουργεί,

και χαλάει εύκολα.

Και όταν χαλάσει, θέλει μια ομάδα μηχανικών βιοϊατρικής

που κατανοούν την πολυπλοκότητά της,

που μπορούν να τη φτιάξουν, μπορούν να βρουν ανταλλακτικά

και να τη διατηρήσουν στη διάσωση ζωής.

Είναι μια αρκετά ακριβή συσκευή.

Χρειάζεται ένα νοσοκομείο

με προϋπολογισμό που μπορεί να υποστηρίξει συσκευές που η μία

κοστίζει πάνω από 50 ή 100.000 δολάρια.

Και είναι ίσως προφανές,

και ίσως είναι το πιο σημαντικό --

και οι ιστορίες που έχουμε ακούσει

μάλλον το αποδεικνύουν --

χρειάζεται υποδομή

που μπορεί να παρέχει αδιάλειπτη πηγή

ηλεκτρισμού, συμπιεσμένου οξυγόνου

και άλλων ιατρικών παροχών

που είναι τόσο κρίσιμες στη λειτουργία

αυτής της συσκευής.

Mε άλλα λόγια, αυτή η συσκευή απαιτεί πολλά

που αυτό το νοσοκομείο δεν μπορεί να προσφέρει.

Αυτή είναι η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος

για ένα νοσοκομείο στο αγροτικό Μαλάουι.

Σ'αυτό το νοσοκομείο,

υπάρχει μόνο ένα άτομο εξουσιοδοτημένο να κάνει αναισθησία,

και είναι εξουσιοδοτημένη

γιατί έχει 12, ίσως και 18 μήνες

κατάρτισης στην αναισθησία.

Στο νοσοκομείο και σ'όλη την περιοχή

δεν υπάρχει ούτε ένας μηχανικός βιοϊατρικής.

Οπότε όταν χαλάσει το μηχάνημα,

όταν χαλάσουν τα μηχανήματα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν,

πρέπει να βρουν λύση, αλλά συνήθως, είναι το τέλος του δρόμου.

Αυτά τα μηχανήματα πάνε, που λέμε, στα σκουπίδια.

Και η τιμή της συσκευής που είπα

αντιπροσωπεύει, ίσως, το ένα τέταρτο ή το ένα τρίτο

του ετήσιου προϋπολογισμού λειτουργίας

του νοσοκομείου.

Και τέλος, νομίζω βλέπετε ότι οι υποδομές δεν είναι πολύ δυνατές.

Το νοσοκομείο συνδέεται σε ασθενικό ηλεκτρικό δίκτυο,

που πέφτει συχνά.

Έτσι συχνά, όλο το νοσοκομείο λειτουργεί

μόνο με μια γεννήτρια.

Και μπορείτε να φανταστείτε, η γεννήτρια χαλάει

ή ξεμένει από καύσιμα.

Και η Παγκόσμια Τράπεζα το βλέπει

και υπολογίζει ότι ένα νοσοκομείο σε αυτό το περιβάλλον σε χώρα χαμηλού εισοδήματος

μπορεί να αναμένει έως και 18 διακοπές ρεύματος

το μήνα.

Παρομοίως, συμπιεσμένο οξυγόνο και άλλες ιατρικές παροχές

είναι πραγματικά πολυτέλεια

και μπορεί συχνά να είναι εξαντλημένα

για μήνες ή ακόμη και για χρόνο.

Λοιπόν, μοιάζει τρελό, αλλά το μοντέλο που τώρα έχουμε

παίρνει αυτά τα μηχανήματα

που σχεδιάστηκαν για το περιβάλλον που έδειξα πρώτα

και τα δωρίζει ή τα πουλάει

σε νοσοκομεία σ'αυτό το περιβάλλον.

Δεν είναι μόνο αδόκιμο,

αλλά γίνεται και πραγματικά επικίνδυνο.

Ένας συνεργάτης μας στο Τζονς Χόπκινς

παρακολουθούσε εγχειρίσεις στη Σιέρα Λεόνε

περίπου πριν ένα χρόνο.

Και η πρώτη εγχείριση της μέρας έτυχε να είναι γυναικολογική.

Ήρθε μια γυναίκα, που χρειαζόταν επείγουσα καισαρική

για να σωθεί η ζωή της ίδιας και του μωρού της.

Και όλα ξεκίνησαν αρκετά αισιόδοξα.

Ο χειρούργος εκλήθη και προετοιμάστηκε,

Η νοσοκόμα ήταν εκεί.

Μπόρεσε να την αναισθητοποιήσει γρήγορα,

και αυτό ήταν απαραίτητο λόγω του κατεπείγοντος της κατάστασης.

Κι όλα ξεκίνησαν καλά

μέχρι που κόπηκε το ρεύμα.

Και στο μέσο της εγχείρισης,

ο χειρούργος κυνηγάει το χρόνο για να τελειώσει,

που μπορεί να το κάνει-- έχει φακό.

Αλλά η νοσοκόμα κυριολεκτικά

τρέχει πάνω κάτω στο σκοτεινό χειρουργικό θάλαμο

ψάχνοντας οτιδήποτε μπορεί να αναισθητοποιήσει την ασθενή της,

να την κρατήσει κοιμισμένη.

Γιατί το μηχάνημά της δεν δουλεύει χωρίς ρεύμα.

Και τώρα, αυτή η εγχείρηση ρουτίνας που πολλοί έχετε βιώσει,

και άλλοι είστε το προϊόν της,

έχει τώρα γίνει μια τραγωδία.

Και το πιο ενοχλητικό είναι πως αυτό το γεγονός δεν είναι μοναδικό.

Συμβαίνει σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο.

35 εκατ. εγχειρήσεις επιχειρούνται το χρόνο

χωρίς ασφαλή αναισθησία.

Ο συνάδελφός μου, Dr. Πολ Φέντον,

ζούσε αυτή την πραγματικότητα.

Ήταν διευθυντής αναισθησιολόγος

σ' ένα νοσοκομείο στο Μαλάουι, ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο.

Πήγαινε κάθε μέρα στη δουλειά

σ'ένα χειρουργικό θάλαμο σαν αυτόν,

προσπαθώντας να αναισθητοποιήσει και να διδάξει άλλους πώς γίνεται

χρησιμοποιώντας τον ίδιο εξοπλισμό

που ήταν τόσο ασταθές και ειλικρινά ανασφαλές,

στο νοσοκομείο του.

Και μετά από άπειρες εγχειρήσεις

και, μπορείτε να φαντάζεστε, ανείπωτες τραγωδίες,

είπε απλά, "Αυτό είναι, τελείωσα. Αρκετά.

Πρέπει να υπάρχει κάτι καλύτερο."

Έτσι πήγε μια βόλτα στο τέλος του διαδρόμου

εκεί όπου πετούσαν όλα αυτά τα μηχανήματα που "τους πούλησαν" --

αυτό είναι νομίζω ο επιστημονικός όρος --

κι άρχισε να ψαχουλεύει.

Πήρε ένα ανταλλακτικό από δω κι ένα από κει,

και προσπάθησε να φτιάξει ένα μηχάνημα

που θα μπορούσε να δουλέψει στην πραγματικότητα που βίωνε.

Και αυτό στο οποίο κατέληξε είναι αυτός ο τύπος εδώ,

το πρωτότυπο της Καθολικής Συσκευής Αναισθησίας --

μιας συσκευής που θα δούλευε

και θα αναισθητοποιούσε τους ασθενείς του

ασχέτως των περιστάσεων που θα παρουσιαζόταν στο νοσοκομείο του.

Εδώ φαίνεται πίσω, στην έδρα του

στο ίδιο νοσοκομείο, λίγο πιο ανεπτυγμένο, 12 χρόνια μετά,

να εργάζεται με ασθενείς από την παιδιατρική ως την γηριατρική.

Τώρα, να σας δείξω λίγο πώς δουλεύει η συσκευή αυτή.

Βουαλά!

Νά' το.

Όταν έχει ρεύμα,

όλα ξεκινούν στη βάση της συσκευής.

Υπάρχει ένα ενσωματωμένος συμπιεστής οξυγόνου εκεί.

Μ' ακούσατε να αναφέρω το οξυγόνο αρκετές φορές ως τώρα.

Ουσιαστικά, για την αναισθητοποιήσεις,

χρειάζεσαι όσο το δυνατόν καθαρότερο οξυγόνο,

γιατί θα το αναμίξεις ουσιαστικά

με το αέριο.

Και το μείγμα που εισπνέει ο ασθενής

χρειάζεται να έχει τουλάχιστο ένα ποσοστό οξυγόνου

αλλιώς μπορεί να γίνει επικίνδυνο.

Όμως εδώ, όταν έχει ρεύμα,

ο συμπιεστής οξυγόνου εισάγει αέρα δωματίου.

Ξέρουμε ότι ο αέρας δωματίου είναι δωρεάν,

άφθονος,

και ήδη έχει 21% οξυγόνο.

Έτσι, ο συμπιεστής απλώς παίρνει τον αέρα, τον φιλτράρει

και στέλνει 95% καθαρό οξυγόνο

πάνω, από εδώ

όπου αναμιγνύεται με το αναισθητικό.

Πριν να φτάσει αυτό το μείγμα

στους πνεύμονες του ασθενούς,

θα περάσει από εδώ --

δεν το βλέπετε, αλλά υπάρχει αισθητήρας οξυγόνου εκεί --

και θα παρουσιαστεί σ'αυτή την οθόνη

το ποσοστό οξυγόνου που παραδίδεται.

Αν τώρα δεν υπάρχει ρεύμα,

ή, Θεός φυλάξοι, κοπεί το ρεύμα στη μέση της εγχείρησης,

η συσκευή μεταπίπτει αυτόματα,

χωρίς καν να το αγγίξεις.

στην αναρρόφηση αέρα από αυτή την εισαγωγή.

Όλα τα άλλα είναι ίδια.

Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα

δουλεύεις με μόνο 21% οξυγόνο.

Αυτό ήταν ένα επικίνδυνο αίνιγμα,

γιατί καταλάβαινε ότι το οξυγόνο ήταν λίγο, αφού συνέβαινε το κακό.

Αλλά βάλαμε μια μπαταρία μακράς διαρκείας εδώ.

Αυτό είναι το μόνο μέρος που έχει μπαταρία.

Αλλά αυτό δίνει τον έλεγχο στον αναισθησιολόγο,

είτε υπάρχει ρεύμα είτε όχι,

γιατί μπορεί να ρυθμίσει τη ροή

βάσει του ποσοστού του οξυγόνου που βλέπει να δίνεται στον ασθενή.

Και στις δύο περιπτώσεις,

είτε έχεις ρεύμα είτε όχι,

μερικές φορές ο ασθενής χρειάζεται υποβοήθηση αναπνοής.

Είναι μια πραγματικότητα στην αναισθησία. Μπορεί να παραλύσουν οι πνεύμονες.

Γι αυτό προσθέσαμε τη χειροκίνητη τρόμπα.

Έχουμε δει τρίωρες και τετράωρες εγχειρήσεις

με τον ασθενή να αναπνέει με αυτή.

Είναι μια κατανοητή μηχανή.

Τρέμω να την πω απλή,

είναι κατανοητή.

Κι έτσι σχεδιάστηκε.

Δε χρειάζεται να είσαι

υψηλά καταρτισμένος αναισθησιολόγος τη χρήση της συσκευής,

πράγμα καλό, γιατί σ'αυτά τα αγροτικά νοσοκομεία,

δεν πρόκειται να έχει τέτοια εκπαίδευση.

Επίσης σχεδιάστηκε για το περιβάλλον όπου θα δουλέψει.

Είναι απίστευτα ανθεκτική συσκευή.

Πρέπει να αντέχει

τη ζέστη και τη φθορά και τη σκόνη που υπάρχει

σε νοσοκομεία τέτοιων αγροτικών περιοχών.

Κι έτσι δεν χαλάει εύκολα,

αλλά αν χαλάσει, κάθε κομμάτι της

μπορεί να βγει και να αλλαχθεί

με ένα κάβουρα κι ένα κατσαβίδι.

Και τέλος, η τιμή του είναι προσιτή.

Αυτή η συσκευή βγαίνει

στο ένα όγδοο του κόστους

της συμβατικής συσκευής που σας έδειχνα πιο πριν.

Με άλλα λόγια λοιπόν, εδώ έχουμε

μια συσκευή που επιτρέπει εγχειρήσεις και σώζει ζωές

γιατί σχεδιάστηκε γι αυτό το περιβάλλον,

όπως κι η πρώτη μηχανή που σας έδειξα.

Αλλά δεν θα σταματήσουμε εκεί.

Δουλεύει;

Είναι αυτή η σχεδίαση που θα δουλέψει επί τόπου;

Λοιπόν, είχαμε καλά αποτελέσματα μέχρι τώρα.

Χρησιμοποιείται σε 13 νοσοκομεία σε τέσσερεις χώρες,

κι από το 2010,

έχουμε κάνει πάνω από 2.000 εγχειρήσεις

χωρίς αρνητικά κλινικά αποτελέσματα.

Οπότε, είμαστε ενθουσιασμένοι.

Πράγματι μοιάζει με μια φτηνή, αναβαθμίσιμη λύση

σε ένα πράγματι σοβαρό πρόβλημα.

Αλλά και πάλι θέλουμε να είμαστε σίγουροι

ότι είναι η πιο αποτελεσματική και ασφαλής συσκευή

που μπορούμε να βάλουμε στα νοσοκομεία.

Για να το κάνουμε αυτό ξεκινήσαμε συνεργασίες

με ΜΚΟ και πανεπιστήμια

για την συλλογή δεδομένων ως προς το χειρισμό της,

στους τύπους χειρουργείων όπου είναι κατάλληλη

και στους τρόπους που μπορεί να βελτιωθεί.

Μια από αυτές της συνεργασίες

είναι με το Τζονς Χόπκινς εδώ στη Βαλτιμόρη.

Έχουν ένα τέλειο εργαστήριο προσομοίωσης αναισθησίας.

Παίρνουμε λοιπόν τη συσκευή

κι αναπαριστούμε μερικές κρίσεις χειρουργείου

που μπορεί να συναντήσει

σ'ένα από τα νοσοκομεία που προορίζεται,

και σε κλειστό, ασφαλές περιβάλλον,

αξιολογούμε την αποτελεσματικότητά της.

Μπορούμε μετά να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα της μελέτης

με την πραγματική εμπειρία,

γιατί βάζουμε δύο τέτοια μηχανήματα σε νοσοκομεία που

συνεργάζεται το Τζονς Χόπκινς στη Σιέρα Λεόνε,

μαζί και το νοσοκομείο όπου είχαμε το συμβάν με την καισαρική.

Μίλησα λοιπόν πολύ περί αναισθησίας, και έχω την τάση να το κάνω.

Πιστεύω είναι ένα απίστευτα ενδιαφέρον

και απαραίτητο συστατικό της Υγείας.

Πράγματι μοιάζει ασήμαντη, δεν τη σκεφτήκαμε ποτέ,

μέχρι να μην έχουμε πρόσβαση σ'αυτή.

και τότε γίνεται ο πορτιέρης.

Ποιος θα εγχειριστεί και ποιος όχι;

Ποιος θα εγχειριστεί με ασφάλεια και ποιος όχι;

Αλλά ξέρετε, είναι ένας από τους πολλούς τρόπους

που η σχεδίαση, η κατάλληλη σχεδίαση,

μπορεί να επιδράσει στην υγεία κάποιων.

Αν περισότεροι άνθρωποι στο χώρο της Υγείας

που δουλεύουν με τέτοιες προκλήσεις σε χώρες χαμηλού εισοδήματος

μπορούσαν ν'αρχίσουν την δική τους σχεδίαση,

την δική τους αναζήτηση λύσεων,

έξω από το περιβόητο "κουτί"

και μέσα στο νοσοκομείο --

μ' άλλα λόγια, αν μπορούσαμε να σχεδιάσουμε

για το υπαρκτό περιβάλλον σε τόσα μέρη του κόσμου,

αντί γι αυτό που θα θέλαμε να υπάρχει --

μπορεί να σώζαμε πολλές ζωές.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)