1
00:00:00,917 --> 00:00:06,393
ဒီနေ့ ကျွန်မ ဟောပြောချင်တာက စာဖတ်ခြင်းဟာ 
ကျွန်မတို့ရဲ့ဘဝကိုပြောင်းလဲပေးနိုင်ပုံနဲ့

2
00:00:06,417 --> 00:00:08,792
ဒီအပြောင်းအလဲရဲ့
ကန့်သတ်ချက်တွေအကြောင်းပါ။

3
00:00:09,750 --> 00:00:14,018
စာဖတ်ခြင်းဟာ အားကောင်းတဲ့ လူသား 
ဆက်သွယ်မှုရဲ့ မျှဝေလို့ရတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခုကို

4
00:00:14,042 --> 00:00:16,750
ကျွန်မတို့ကို ပေးနိုင်ပုံ
အကြောင်းကို ပြောပြချင်ပါတယ်။

5
00:00:17,833 --> 00:00:21,393
ဒါ့အပြင် ဒီဆက်သွယ်မှုဟာ အမြဲတမ်း
နှစ်ခြိုက်စရာကောင်းပုံကိုပါ။

6
00:00:21,417 --> 00:00:26,500
စာဖတ်ခြင်းဟာ နောက်ဆုံးမှာ အထီးကျန်ပြီး 
တစ်ဦးချင်းထူးခြားတဲ့ အရာပါ။

7
00:00:27,625 --> 00:00:30,476
ကျွန်မဘဝကို ပြောင်းလဲပေးတဲ့ စာရေးဆရာက

8
00:00:30,500 --> 00:00:34,934
ကြီးကျယ်တဲ့ အာဖရိကန် အမေရိကန်
ဝတ္ထုရေးဆရာ James Baldwin ပါ။

9
00:00:34,958 --> 00:00:38,226
၁၉၈၀ နှစ်လွန်တွေက Western Michigan မှာ
ကျွန်မ ကြီးပြင်းလာတော့

10
00:00:38,250 --> 00:00:42,167
လူမှုပြောင်းလဲရေးကို စိတ်ဝင်စားကြတဲ့
အာရှသား စာရေးဆရာတွေ အများကြီးရှိပါတယ်။

11
00:00:43,292 --> 00:00:46,518
ဒါနဲ့ James Baldwin ဘက်ကို လှည့်လိုက်ဖို့
ကျွန်မ တွေးမိတယ်၊

12
00:00:46,542 --> 00:00:50,583
ဒီဟာကွက်ကိုဖြည့်ဖို့ နည်းတစ်ခု၊ လူမျိုးရေး
သတိရှိတာ ခံစားမိဖို့ နည်းတစ်ခုအဖြစ်နဲ့ပါ။

13
00:00:51,958 --> 00:00:55,934
ဒါပေမဲ့ ဖြစ်နိုင်တာက ကျွန်မကိုယ်တိုင်
အာဖရိကန် အမေရိကန်မဟုတ်တာ သိတဲ့အတွက်

14
00:00:55,958 --> 00:01:00,476
သူ့ရဲ့စကားလုံးတွေက ကျွန်မကို စိန်ခေါ်ပြီး
စွဲချက်တင်နေတယ်လို့ ခံစားရတယ်။

15
00:01:00,500 --> 00:01:02,625
အထူးသဖြင့် ဒီစကားလုံးတွေပေါ့။

16
00:01:03,458 --> 00:01:07,059
"မွန်ရည်တဲ့ သဘောထားအားလုံးရှိတဲ့
သဘောထားကြီးသူတွေဆိုပေမဲ့

17
00:01:07,083 --> 00:01:09,042
တကယ့် ခံယူချက်တွေတော့ မဟုတ်ဘူး။

18
00:01:10,083 --> 00:01:14,018
ကိုယ်ရေးကြုံပြီး ဒါတွေကို တစ်နည်းနည်းနဲ့
မျေှာ်လင့်တဲ့အတိုင်း ပေးအပ်ရမယ့်အခါမှာ

19
00:01:14,042 --> 00:01:16,518
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ အဲဒီမှာ 
သူတို့ ရှိမနေကြဘူး။"

20
00:01:16,542 --> 00:01:19,351
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ အဲဒီမှာ 
သူတို့ ရှိမနေကြဘူး။

21
00:01:19,375 --> 00:01:21,726
ဒီစကာလုံးတွေကို တိုက်ရိုက်ပဲ
ကျွန်မယူလိုက်တယ်။

22
00:01:21,750 --> 00:01:23,458
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ်မှာ ထားသင့်သလဲ။

23
00:01:24,500 --> 00:01:26,518
ကျွန်မ Mississippi Delta ကို သွားခဲ့တယ်၊

24
00:01:26,542 --> 00:01:29,684
အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှာ အဆင်းရဲဆုံး
ဒေသတွေထဲက တစ်ခုပေါ့။

25
00:01:29,708 --> 00:01:32,601
ဒါက အားကောင်းတဲ့ သမိုင်းနဲ့
ပုံဖော်ထားတဲ့နေရာပါ။

26
00:01:32,625 --> 00:01:37,768
၁၉၆၀ နှစ်လွန်တွေမှာ အာဖရိကန်၊အမေရိကန်တွေဟာ
ပညာရေးနဲ့ မဲပေးခွင့်အတွက် တိုက်ပွဲဝင်ဖို့

27
00:01:37,792 --> 00:01:39,500
အသက်တွေစွန့်ခဲ့တယ်။

28
00:01:40,625 --> 00:01:43,059
ကျွန်မ ငယ်ရွယ်တဲ့ ဆယ်ကျော်သက်တွေ
သင်တန်းအောင်ပြီး

29
00:01:43,083 --> 00:01:46,792
ကောလိပ်တက်တာ ကူညီဖို့ ဒီပြောင်းလဲမှုရဲ့
တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်ချင်ခဲ့တယ်။

30
00:01:48,250 --> 00:01:50,976
ကျွန်မ Mississippi Delta ကိုရောက်တော့

31
00:01:51,000 --> 00:01:53,434
နွမ်းပါးဆဲ၊ ခွဲခြားခံရဆဲ၊

32
00:01:53,458 --> 00:01:55,184
သိသာစွာ ပြောင်းလဲမှု လိုအပ်ဆဲ

33
00:01:55,208 --> 00:01:57,750
နေရာတစ်နေရာပါ။

34
00:01:58,958 --> 00:02:02,393
ကျွန်မ တာဝန်ကျတဲ့ ကျွန်မရဲ့ကျောင်းမှာ

35
00:02:02,417 --> 00:02:06,726
စာကြည့်တိုက်မရှိ၊ 
လမ်းညွှန်အကြံပေးမရှိပေမဲ့

36
00:02:06,750 --> 00:02:09,726
ရဲအရာရှိတစ်ယောက်တော့ရှိတယ်။

37
00:02:09,750 --> 00:02:12,309
ဆရာတွေ တစ်ဝက်က အစားထိုးတာတွေဖြစ်ပြီး

38
00:02:12,333 --> 00:02:14,309
ကျောင်းသားတွေ ခိုက်ရန်ဖြစ်တဲ့အခါ

39
00:02:14,333 --> 00:02:18,208
ကျောင်းက သူတို့ကို ဒေသတွင်းက 
အကျဉ်းထောင်ကိုပို့တယ်။

40
00:02:20,250 --> 00:02:23,226
ဒါက ကျွန်မ Patrick ကို 
တွေ့ဆုံခဲ့တဲ့ ကျောင်းပါ။

41
00:02:23,250 --> 00:02:28,184
သူက အသက် ၁၅ နှစ်ဖြစ်ပြီး နှစ်ခါ 
ထိန်းသိမ်းခံရတယ်၊ သူက အဌမတန်းမှာပါ။

42
00:02:28,208 --> 00:02:30,684
သူဟာ တိတ်ဆိတ်ပြီး အတွေးနယ်ချဲ့နေတတ်တယ်၊

43
00:02:30,708 --> 00:02:33,518
အမြဲတမ်း လေးလေးနက်နက်တွေးနေသလိုပေါ့။

44
00:02:33,542 --> 00:02:36,333
ပြီးတေ့ သူများတွေ ရန်ဖြစ်တာ
မြင်ရတာ မုန်းတယ်။

45
00:02:37,500 --> 00:02:41,309
တစ်ခါက ရန်ဖြစ်နေတဲ့ မိန်းကလေး
နှစ်ယောက်ကြားထဲ သူခုန်ဝင်ပြီး

46
00:02:41,333 --> 00:02:44,042
သူဘာသာ မြေပေါ်ကို လှဲချလိုက်တာ
ကျွန်မ မြင်ခဲ့တယ်။

47
00:02:45,375 --> 00:02:47,893
Patrick မှာ ပြဿနာတစ်ခုရှိခဲ့တယ်။

48
00:02:47,917 --> 00:02:49,708
သူကျောင်းကို မလာပဲနေတာပါ။

49
00:02:51,249 --> 00:02:53,726
ကျောင်းက စိတ်မချမ်းသာစရာပဲလို့
တစ်ခါတစ်လေ သူပြောတယ်၊

50
00:02:53,750 --> 00:02:56,792
အကြောင်းက လူတွေဟာ အမြဲ ရန်ဖြစ်နေပြီး
ဆရာတွေက ထွက်နေတာကြောင့်ပါ။

51
00:02:58,042 --> 00:03:03,500
ဒါ့အပြင် သူ့အမေက အလုပ်နှစ်ခုလုပ်ပြီး သူ
ကျောင်းလာအောင်လုပ်ဖို့ ပင်ပန်းလွန်းလို့ပါ။

52
00:03:04,417 --> 00:03:07,184
ဒီတော့ သူကျောင်းလာအောင်လုပ်ဖို့
ကျွန်မ တာဝန်ယူလိုက်တယ်။

53
00:03:07,208 --> 00:03:11,268
အကြောင်းက ကျွန်မဟာ ရူးသွပ်တဲ့ ၂၂ နှစ်အရွယ်
စိတ်အားထက်သန်တဲ့ အကောင်းမြင်သူဖြစ်လို့ပါ။

54
00:03:11,292 --> 00:03:13,434
ကျွန်မရဲ့ဗျူဟာက
သူ့အိမ်ရှေ့မှာ အရောင်ပြပြီး

55
00:03:13,458 --> 00:03:15,583
"ဟေး၊ ကျောင်းသွားတက်လိုက်လေ"
လို့ ပြောတာပါ။

56
00:03:16,542 --> 00:03:18,184
ဒီဗျူဟာက တကယ်ပဲ အလုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်၊

57
00:03:18,208 --> 00:03:20,643
သူကျောင်းကို နေ့တိုင်းလာတော့တာပဲ။

58
00:03:20,667 --> 00:03:23,059
နောက် သူဟာ ကျွန်မအတန်းမှာ 
စတင်ဖြစ်ထွန်းလာတယ်။

59
00:03:23,083 --> 00:03:26,000
ကဗျာတွေ သူရေးနေခဲ့တယ်၊
စာအုပ်တွေ သူဖတ်နေခဲ့တယ်။

60
00:03:26,917 --> 00:03:29,208
ကျောင်းကို နေ့တိုင်းလာနေတာပဲ။

61
00:03:31,042 --> 00:03:32,518
Patrick ကို ဘယ်လိုဆက်သွယ်မလဲ

62
00:03:32,542 --> 00:03:35,226
လို့ကျွန်မ မှန်းဆမိတဲ့တစ်ချိန်တည်းလောက်မှာ

63
00:03:35,250 --> 00:03:37,458
ကျွန်မဟာ Harvard ဥပဒေကျောင်း
ဝင်ခွင့်ရခဲ့တယ်၊

64
00:03:39,583 --> 00:03:42,934
တစ်ခါ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘယ်မှာထားသင့်လဲ
မေးခွန်းကိုရင်ဆိုင်ခဲ့တယ်၊

65
00:03:42,958 --> 00:03:44,667
ငါ့ ကိုယ်ကို ဘယ်မှာထားလဲ။

66
00:03:45,458 --> 00:03:48,101
ဒါနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာတွေးမိတာက

67
00:03:48,125 --> 00:03:51,643
Mississippi Delta ဟာ ငွေရှိတဲ့လူတွေ၊
အခွင့်အရေးရှိတဲ့လူတွေ၊

68
00:03:51,667 --> 00:03:53,559
ထွက်သွားတဲ့လူတွေရဲ့

69
00:03:53,583 --> 00:03:54,833
နေရာတစ်ခုပါ။

70
00:03:55,875 --> 00:03:57,309
ဆက်ကျန်နေရစ်တဲ့ သူတွေဟာ 


71
00:03:57,333 --> 00:03:59,833
ထွက်သွားဖို့ အခွင့်အလမ်းမရှိသူတွေပါ။

72
00:04:00,833 --> 00:04:03,101
ကျွန်မက ထွက်သွားသူ မဖြစ်ချင်ခဲ့ဘူး။

73
00:04:03,125 --> 00:04:05,167
ဆက်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်ခဲ့တယ်။

74
00:04:06,333 --> 00:04:09,268
တစ်ဘက်မှာကျတော့ ကျွန်မဟာ
အထီးကျန်ပြီး ပင်ပန်းနေတယ်။

75
00:04:09,292 --> 00:04:12,750
ဒါနဲ့ ဂုဏ်သတင်းကြီးတဲ့ ဥပဒဘွဲ့သာရရင်
ပိုကြီးမားတဲ့ အတိုင်းအတာမှာ

76
00:04:14,125 --> 00:04:17,708
ပြောင်းလဲတာ ငါပိုလုပ်နိုင်တယ်လို့
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အယုံသွင်းခဲ့တယ်။

77
00:04:19,541 --> 00:04:20,791
ဒါနဲ့ ကျွန်မ ထွက်ခဲ့တယ်။

78
00:04:22,750 --> 00:04:24,351
နောက်သုံးနှစ်ကြာတော့

79
00:04:24,375 --> 00:04:26,768
ကျွန်မ ဥပဒေကျောင်းကနေ ဘွဲ့ရတော့မယ့်ဆဲဆဲမှာ

80
00:04:26,792 --> 00:04:28,518
သူငယ်ချင်းက ကျွန်မကို ဖုန်းဆက်ပြီး

81
00:04:28,542 --> 00:04:33,458
ပြောတာက Patrick ဟာ ရန်ဖြစ်ပြီး
လူတစ်ယောက်ကို သတ်လိုက်တယ်တဲ့။

82
00:04:35,333 --> 00:04:37,393
ကျွန်မဟာ ယူကျုံးမရဖြစ်သွားတယ်။

83
00:04:37,417 --> 00:04:39,851
ကျွန်မရဲ့တစ်ပိုင်းက
ဒါကို မယုံကြည့်ခဲ့ပေမဲ့

84
00:04:39,875 --> 00:04:42,542
တစ်ပိုင်းက ဒါဟာ အမှန်လို့လည်း
သိနေခဲ့တယ်။

85
00:04:43,583 --> 00:04:45,583
ကျွန်မ Patrick ဆီ အပြေးအလွှားသွားပြီး

86
00:04:46,750 --> 00:04:49,458
ထောင်မှာ သူကို သွားတွေ့ခဲ့တယ်။

87
00:04:50,542 --> 00:04:54,184
ဒါဟာ အမှန်ပဲလို့ သူကျွန်မကို ပြောတယ်။

88
00:04:54,208 --> 00:04:56,601
သူ လူတစ်ယောက်ကို သတ်ခဲ့တယ်ဆိုတာပါ။

89
00:04:56,625 --> 00:04:58,875
ဒီအကြောင်းကို ထပ်ပြီး သူမပြောချင်ခဲ့ဘူး။

90
00:04:59,833 --> 00:05:01,851
ကျောင်းနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကို မေးတော့


91
00:05:01,875 --> 00:05:06,018
ကျွန်မထွက်သွားပြီး နောက်နှစ်မှာ
သူ ကျောင်းကထွက်လိုက်တယိလို့ ပြောတယ်။

92
00:05:06,042 --> 00:05:08,684
ဒီနောက်မှာ သူ ကျွန်မကို 
အခြားတစ်ခု ပြောချင်နေခဲ့တယ်။

93
00:05:08,708 --> 00:05:11,976
သူ ငုံ့ပြီး ပြောတာက
သူ့မှာ သိပ်မကြာခင်ကမှ မွေးတဲ့

94
00:05:12,000 --> 00:05:13,768
သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိတယ်တဲ့။

95
00:05:13,792 --> 00:05:16,375
သူ့သမီးကို စိတ်မချရအောင်လုပ်မိသလို
ခံစားရတယ်တဲ့။

96
00:05:18,625 --> 00:05:22,000
ဒါပါပဲ၊ ကျွန်မတို့စကားပြောတာက
ကမန်းကတန်း၊ ခွကျကျဖြစ်ခဲ့တယ်။

97
00:05:23,417 --> 00:05:28,476
ကျွန်မ ထောင်ကနေလှမ်းအထွက်မှာ
ကျွန်မရဲ့ကိုယ်တွင်းက အသံတစ်သံက ပြောတာက

98
00:05:28,500 --> 00:05:29,768
"ပြန်လာခဲ့တော့၊

99
00:05:29,792 --> 00:05:33,083
အခု ပြန်မလာရင်ဘယ်တော့မှ 
နင်ပြန်လာမှာမဟုတ်ဘူး"တဲ့။

100
00:05:36,292 --> 00:05:39,875
ဒါနဲ့ ဥပဒေကျောင်းကနေ ဘွဲ့ရတဲ့အခါ
ကျွန်မ ပြန်လာခဲ့တယ်။

101
00:05:40,833 --> 00:05:42,518
Patrick ကို ပြန်သွားတွေ့တယ်။

102
00:05:42,542 --> 00:05:45,500
သူ့အမှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကူညီနိုင်မလား
ဆိုပြီး ပြန်သွားတွေ့တယ်။

103
00:05:46,917 --> 00:05:50,268
ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့
သူ့ကို ဒုတိယအကြိမ်တွေတဲ့အခါ

104
00:05:50,292 --> 00:05:52,559
ကျွန်မှာ ဒီစိတ်ကူးကြီးရှိတယ်
ထင်ပြီး ပြောခဲ့တာက

105
00:05:52,583 --> 00:05:56,184
"ဟေး၊ Patrick မင်းရဲ့သမီးကို
စာတစ်စောင် ရေးလိုက်ပါလား။

106
00:05:56,208 --> 00:05:59,976
သူ့ကို မင်းစိတ်ထဲမှာ ထားလို့ရတာပေါ့။"

107
00:06:00,000 --> 00:06:03,684
ဒါနဲ့ သူ့ကို ဘောပင်နဲ့ စာရွက်တစ်ရွက်
လှမ်းပေးလိုက်တော့

108
00:06:03,708 --> 00:06:05,333
သူ စရေးခဲ့တယ်။

109
00:06:06,542 --> 00:06:09,351
ဒါပေမဲ့ သူ ကျွန်မကို ပြန်ပေးတဲ့
စာရွက်ကို မြင်တဲ့အခါ

110
00:06:09,375 --> 00:06:10,708
ကျွန်မ လန့်သွားတယ်။

111
00:06:13,000 --> 00:06:15,101
သူ့လက်ရေးကို ကျွန်မ မမှတ်မိခဲ့ဘူး၊

112
00:06:15,125 --> 00:06:17,958
ရိုးရိုး စာလုံးပေါင်းတွေကို 
သူအမှားလုပ်ထားတယ်။

113
00:06:19,167 --> 00:06:21,851
ဆရာမတစ်ယောက်အနေနဲ့ 
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တွေးမိတာက

114
00:06:21,875 --> 00:06:25,351
ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဟာ 
အလွန်တိုတောင်းတဲ့ အချိန်ကာလအတွင်းမှာ

115
00:06:25,375 --> 00:06:28,434
သိသာစွာ တိုးတက်နိုင်တာသိပေမဲ့

116
00:06:28,458 --> 00:06:32,125
ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဟာ သိသာစွာ ဆုတ်ယုတ်
နိုင်တယ်လို့တော့ တစ်ခါမှ မတွေးမိခဲ့တာပါ။

117
00:06:34,375 --> 00:06:36,268
ကျွန်မကို ပိုနာကျင်စေတာက

118
00:06:36,292 --> 00:06:39,476
သူ့သမီးဆီကို သူရေးထားတာ မြင်နေရတာပါ။

119
00:06:39,500 --> 00:06:40,893
သူရေးထားတာက

120
00:06:40,917 --> 00:06:45,208
"အဖေ့အမှားတွေအတွက် စိတ်မကောင်းပါဘူး။
သမီးနားမှာ ရှိမနေတဲ့အတွက် စိတ်မကောင်းဘူး"

121
00:06:46,458 --> 00:06:49,292
ဒါကတော့ သူ့သမီးအတွက်
သူပြောဖို့လိုတယ်လို့ ခံစားမိတာအကုန်ပါ။

122
00:06:50,250 --> 00:06:54,559
ဒါနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာမေးမိတာက သူ့ကို 
ဒိထက်ပိုပြောဖို့ ဘယ်လိုစည်းရုံးနိုင်မလဲ၊

123
00:06:54,583 --> 00:06:58,000
သူတောင်းပန်စရာမလိုတဲ့ သူကိုယ်တိုင်ရဲ့
အစိတ်အပိုင်းတွေပေပါ့၊

124
00:06:58,958 --> 00:07:00,226
သူ့မှာ သူ့သမီးနဲ့မျှဝေဖို့

125
00:07:00,250 --> 00:07:04,208
ထိုက်တန်တာ တစ်ခုခုရှိတယ်လို့
သူ့ကို ခံစားေစချင်တာပါ။

126
00:07:05,917 --> 00:07:09,101
နောက် ခုနှစ်လလုံးလုံး နေ့တိုင်း

127
00:07:09,125 --> 00:07:11,809
ကျွန်မ သူ့ကို သွားတွေ့ပြီး 
စာအုပ်တွေယူလာပေးခဲ့တယ်။

128
00:07:11,833 --> 00:07:15,684
ကျွန်မရဲ့ဆာလာအိတ်က စာကြည့်တိုက်လေး
ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

129
00:07:15,708 --> 00:07:17,768
James Baldwin ယူလာပေးတယ်၊

130
00:07:17,792 --> 00:07:22,684
Walt Whitman နဲ့ C.S. Lewis ယူလာပေးတယ်။

131
00:07:22,708 --> 00:07:27,518
အပင်တွေ၊ ငှက်တွေအတွက် 
လမ်းညွှန်စာအုပ်တွေ ယူလာပေးပြီး

132
00:07:27,542 --> 00:07:30,750
သူ့အကြိုက်ဆုံးဖြစ်လာခဲ့တာကတော့
အဘိဓာန်ပါ။

133
00:07:31,667 --> 00:07:33,351
တစ်ချို့နေ့တွေမှာ

134
00:07:33,375 --> 00:07:37,167
နှစ်ယောက်စလုံး စာတွေဖတ်ရင်း
နာရီနဲ့ချီကာ တိတ်ဆိတ်စွာ ထိုင်ကြတယ်။

135
00:07:38,083 --> 00:07:39,934
တစ်ချို့နေ့တွေမှာတော့

136
00:07:39,958 --> 00:07:43,476
ကျွန်မတို့ စာအတူတူ ဖတ်ကြတယ်၊
ကဗျာစာပေတွေဖတ်ကြတယ်။

137
00:07:43,500 --> 00:07:47,393
ဟိုက္ကူ ကဗျာတွေ စဖတ်ဖြစ်ကြတယ်၊
ရာနဲ့ချီတဲ့ ဟိုက်ကူကဗျာတွေပေါ့၊

138
00:07:47,417 --> 00:07:50,309
ပုံပန်းအရတော့ ရိုးစင်းတဲ့ 
လက်ရာတစ်ခုပါ။

139
00:07:50,333 --> 00:07:53,143
ကျွန်မ မေးတာက "မင်းအကြိုက်ဆုံး
ဟိုက္ကူကို ငါနဲ့ မျှဝေဦး။"

140
00:07:53,167 --> 00:07:56,226
တစ်ချို့ဟာတွေကတော့ အတော့ကို ရယ်စရာပါ။

141
00:07:56,250 --> 00:07:58,101
ဒီတော့ ဒါက Issa ရဲ့ လက်ရာပါ။

142
00:07:58,125 --> 00:08:01,833
" မပူနဲ့ ပင့်ကူတို့
ငါ အိမ်ကိုစောင့်တာ သာမန်ကာလျှံကာ"

143
00:08:02,750 --> 00:08:07,292
ဒါက "နေ့ဝက် တစ်မှေးအိပ်၊
ဘယ်သူမှ ငါ့ကို ဒဏ်မပေး"

144
00:08:08,667 --> 00:08:13,101
ဒီထူးကဲတဲ့တစ်ပုဒ်ကတော့ 
ပထမဆုံး နှင်းကျတဲ့အကြောင်းပါ။

145
00:08:13,125 --> 00:08:17,583
"နှင်းခဲဦးလျက်တဲ့ သမင်တွေ
တစ်ကောင်စီရဲ့ အမွှေးတွေကနေ"

146
00:08:19,250 --> 00:08:22,268
ကဗျာတစ်ပုဒ် ပုံပန်းကကို 
လျှို့ဝှက်ဆန်းကျယ်ပြီး

147
00:08:22,292 --> 00:08:24,934
ခမ်းနားတာတစ်ခုပါ။

148
00:08:24,958 --> 00:08:29,583
စကားလုံးတွေကိုယ်၌လိုပဲ 
နေရာလပ်ဟာ အရေးပါပါတယ်။

149
00:08:31,375 --> 00:08:33,893
W.S. Merwin ရဲ့ ဒီကဗျာကို 
ကျွန်မတို့ဖတ်ခဲ့တယ်၊

150
00:08:33,917 --> 00:08:38,143
သူ့ဇနီး ဥယျာဉ်ထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေတာမြင်ပြီး
ကျန်တဲ့ အသက်တာကို

151
00:08:38,167 --> 00:08:42,042
သူတို့ အတူတူကုန်ဆုံးသွားကြမယ်ဆိုတာ
သဘောပေါက်ပြီး ရေးခဲ့တာပါ။

152
00:08:43,167 --> 00:08:45,518
"ကိုယ်တို့ အလိုရှိတဲ့အခါ တစ်ခါ ပြန်လာပြီး

153
00:08:45,542 --> 00:08:48,934
နွေဦးဖြစ်နေမှာပဲလို့ စိတ်ကူးကြည့်ပါရစေ၊

154
00:08:48,958 --> 00:08:52,143
ခါတိုင်းဖြစ်ခဲ့တာထက် တို့တွေ 
ပိုမအိုမင်းတော့ဘူး"တဲ့။

155
00:08:52,167 --> 00:08:56,101
ဖတ်ဖတ်မောနေတဲ့ ပူဆွေးဖွယ်အဖြစ်တွေ
အစောပိုင်း တိမ်လိုလျော့ပါးသွားလိမ့်မယ်။

156
00:08:56,125 --> 00:08:59,893
ဒီကနေ မနက်ခင်းဟာ 
ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြစ်တည်လာ"

157
00:08:59,917 --> 00:09:03,309
သူ့အကြိုက်ဆုံးစာကြောင်းက ဘာလံလို့
Patrick ကို ကျွန်မမေးတော့

158
00:09:03,333 --> 00:09:06,875
"ခါတိုင်းဖြစ်ခဲ့တာထက် တို့တွေ 
ပိုမအိုမင်းတော့ဘူး"တဲ့။

159
00:09:08,375 --> 00:09:12,809
ဒါက သူ ရပ်လိုက်တဲ့၊ အချိန်ဟာ 
အရေးမပါတော့တဲ့

160
00:09:12,833 --> 00:09:15,768
နေရာတစ်နေရာကို သူ့ကို သတိရစေတယ်တံ့။

161
00:09:15,792 --> 00:09:17,851
သူ့မှာ အဲဒီလို အချိန်ဟာ
ထဝရ ရှိတဲ့နေရာရှိလား

162
00:09:17,875 --> 00:09:20,268
သူ့ကို ကျွန်မ မေးလိုက်တယ်။

163
00:09:20,292 --> 00:09:21,958
သူပြောတာက "ကျွန်တော့ အမေ"တဲ့။

164
00:09:23,875 --> 00:09:28,184
ကဗျာတစ်ပုဒ်ကို အခြားသူ
တစ်ယောက်နဲ့ အတူယှဉ်ပြီးဖတ်တဲ့အခါ

165
00:09:28,208 --> 00:09:30,083
ကဗျာက အဓိပ္ပါယ်ပြောင်းသွားတယ်။

166
00:09:31,333 --> 00:09:36,000
အကြောင်းက ဒီကဗျာက အဲဒီလူ ကိုယ်ပိုင်
ဖြစ်လာလို့၊သင့် ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်လာလို့ပါ။

167
00:09:37,500 --> 00:09:40,184
ဒီနောက်၊ စာအုပ်တွေအများကြီး 
ကျွန်မတို့ဖတ်ကြတယ်။

168
00:09:40,208 --> 00:09:43,351
Frederick Douglass ရဲ့ ဘဝမှတ်တမ်းကို
ကျွန်မတို့ဖတ်တယ်၊

169
00:09:43,375 --> 00:09:46,976
စာရေး၊စာဖတ်ကို သူ့ဘာသာ သင်ခဲ့တဲ့
အမေရိကန် ကျွန်တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး

170
00:09:47,000 --> 00:09:50,333
သူ့ရဲ့စာတတ်မှုကြောင့် လွတ်မြောက်ခဲ့သူပါ။

171
00:09:51,875 --> 00:09:54,518
Frederick Douglass ကို သူရဲကောင်း
လို့တွေးရင်း ကြီးပြင်းကာ

172
00:09:54,542 --> 00:09:57,750
ဒီဇာတ်လမ်းကို အားတက်ခြင်းနဲ့ 
မျှော်လင့်ချက် တစ်ခုအဖြစ် ထင်ခဲ့တယ်။

173
00:09:58,917 --> 00:10:01,750
ဒါပေမဲ့ ဒီစာအုပ်က Patrick ကို
ကြောက်စရာလို ဖြစ်စေခဲ့တယ်။

174
00:10:02,875 --> 00:10:07,934
Douglass ပြောခဲ့တဲ့ ကျွန်တွေဟာ 
လွတ်လပ်မှုကို မဖြေရှင်းနိုင်တာ သက်သေပြဖို့

175
00:10:07,958 --> 00:10:11,059
နည်းလမ်းအဖြစ်
ခရစ်စမတ်အလွန်မှာ

176
00:10:11,083 --> 00:10:14,559
ပိုင်ရှင်တွေက ကျွန်တွေကိုဂျင်အရက်ပေး
ပုံ ဇာတ်လမ်းကို သူ ဥပါဒါန်ဖြစ်ခဲ့တယ်။

177
00:10:14,583 --> 00:10:17,375
အကြောင်းက ကျွန်တွေဟာ ကွင်းထဲမှာ
ဒယီးဒယိုင်ဖြစ်နေမှာမို့ပါ။

178
00:10:19,500 --> 00:10:21,500
ဒါ သူပတ်သက်တယ်လို့ 
Patrick က ပြောတယ်။

179
00:10:22,333 --> 00:10:25,809
ထောင်ထဲမှာ နာကျင်လွန်းတာကြောင့်
သူတို့ရဲ့အခြေအနေကို

180
00:10:25,833 --> 00:10:28,059
မတွေးချင်တဲ့ ကျွန်တွေလို လူတွေရှိတယ်

181
00:10:28,083 --> 00:10:29,893
လို့ သူပြောတယ်။

182
00:10:29,917 --> 00:10:32,101
အတိတ်အကြောင်း တွေးဖို့ 
နာကျင်လွန်းတာ၊

183
00:10:32,125 --> 00:10:35,458
သူတို့ ဘယ်လောက်ထိ သွားဖို့လိုတာ
တွေးဖို့ နာကျင်လွန်းတာပါ။

184
00:10:36,958 --> 00:10:39,851
သူ့အကြိုက်ဆုံးစာကြောင်းက ဒါပါ။

185
00:10:39,875 --> 00:10:43,476
"ဘာဖြစ်နေနေ၊ အရာတိုင်းက 
တွေးတာကို ရှင်းပစ်ဖို့ပဲ၊

186
00:10:43,500 --> 00:10:48,542
ကျွန်တော့ကို နှိပ်စက်တဲ ကျွန်တော့အခြေအနေ
အကြောင်း မဆုံးနိုင်အောင် တွေးခြင်းပါ"

187
00:10:49,958 --> 00:10:53,917
Douglass ဟာ ရေးဖို့၊ ဆက်တွေးဖို့
သတ္တိရှိတယ်လို့ Patrick က ပြောတယ်။

188
00:10:55,083 --> 00:11:00,643
ဒါပေမဲ့ ကျွန်မအမြင် သူဟာ Douglass လို ဖြစ်
နေပုံရတာ ဘယ်တော့မှ Patrick သိမှာမဟုတ်ပါ။

189
00:11:00,667 --> 00:11:04,417
သူ့ကို ကြောက်ရွံ့စိတ်ဖြစ်စေတာတာတောင်
ဘယ်လို သူဆက်ဖတ်နေတယ်ဆိုတာပါ။

190
00:11:05,250 --> 00:11:08,309
မီးမရှိတဲ့ ကွန်ကရစ်လှေကား
တစ်ခုမှာဖတ်ရင်း

191
00:11:08,333 --> 00:11:12,042
ကျွန်မရဲ့အရင် သူဒီစာအုပ်ကို
ဖတ်ပြီးခဲ့တယ်၊

192
00:11:13,583 --> 00:11:16,309
ဒီနောက် ကျွန်မအကြိုက်ဆုံး 
စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဆက်ဖတ်ခဲ့တယ်။

193
00:11:16,333 --> 00:11:18,518
Marilynne Robinson ရဲ့ "Gilead"ဟာ

194
00:11:18,542 --> 00:11:22,684
အဖေတစ်ဦးကနေ သူ့သားကို ရေးတဲ့
ချဲ့ထားတဲ့ စာတစ်စောင်ပါ။

195
00:11:22,708 --> 00:11:25,059
သူ ဒီစာကြောင်းကို နှစ်သက်တယ်၊

196
00:11:25,083 --> 00:11:27,268
"ငါ ဒါကိုရေးနေတာက မင်းရဲ့ဘဝမှာ

197
00:11:27,292 --> 00:11:30,601
လုပ်ခဲ့တာတွေကို တွေးဖူးလားလို့ 
တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသင့်ကို ပြောပြဖို့ပါ၊

198
00:11:30,625 --> 00:11:32,643
ငါ့အတွက် ဘုရားသခင်
ကျေးဇူးတော်မှာ ရှိဖူးတာ၊

199
00:11:32,667 --> 00:11:35,833
အံ့ဖွယ်တစ်ခု၊ အံ့ဖွယ်ထက် ပိုတာတစ်ခုပေါ့။"


200
00:11:37,375 --> 00:11:43,018
ဒီဘာသာစကားနဲ့ပတ်သက်တဲ့ တစ်ခုခု
၎င်းရဲ့အချစ်၊ ရမ်းရော်မှု၊၎င်းရဲ့အသံက

201
00:11:43,042 --> 00:11:45,500
Patrick ရဲ့စာရေးဖို့ ဆန္ဒကို 
အသက်သွင်းပေးတယ်။

202
00:11:46,292 --> 00:11:49,393
သူ့သမီးဆီရေးတဲ့စာတွေနဲ့ မှတ်စုစာအုပ်တွေ

203
00:11:49,417 --> 00:11:52,726
တစ်အုပ်ပြီးတစ်အုပ် သူဖြည့်လိမ့်မယ်။

204
00:11:52,750 --> 00:11:55,684
ဒီလှပ၊ အနုစိတ်တဲ့ စာတွေထဲမှာ

205
00:11:55,708 --> 00:12:01,684
သူနဲ့ သူ့သမီး Mississippi မြစ်ထဲမှာ 
လှေစီး ဆင်းသွားနေတာ သူစိတ်ကူးကြည့်မိမယ်။

206
00:12:01,708 --> 00:12:04,518
သူတို့တွေ ပကတိ ကြည်လင်တဲ့ရေနဲ့
တောင်ပေါ် စမ်းချောင်းတစ်ခု

207
00:12:04,542 --> 00:12:06,708
ရှာနေတာကို သူစိတ်ကူးကြည့်မိမယ်။

208
00:12:08,042 --> 00:12:10,083
Patrick ရေးတာ စောင့်ကြည့်ရင်း

209
00:12:11,250 --> 00:12:13,393
ကိုယ့်ဘာသာ တွေးမိပြီး

210
00:12:13,417 --> 00:12:15,476
အခု အားလုံးကို မေးမှာက

211
00:12:15,500 --> 00:12:20,792
သင် စိတ်ပျက်အောင်လုပ်မိတဲ့ လူတစ်ယောက်ဆီကို
ဘယ်နှစ်ယောက်များ စာရေးဖူးကြလဲလို့ပါ။

212
00:12:22,042 --> 00:12:27,125
ဒါက လူတွေကို စိတ်ထဲကနေ ထုတ်ပစ်ဖို့ထက်
အများကြီးလွယ်ပါတယ်။

213
00:12:28,083 --> 00:12:32,726
ဒါပေမဲ့ Patrick ကတော့ နေ့တိုင်းရောက်
လာတယ်၊ သူ့သမီးကို မျက်နှာမူရင်း၊

214
00:12:32,750 --> 00:12:35,684
သူ့သမီးကို ကိုယ်တိုင် တာဝန်ခံရင်း


215
00:12:35,708 --> 00:12:39,417
စကားတစ်လုံးချင်း 
ထက်သန်တဲ့ အာရုံစိုက်မှုနဲ့ပါ။

216
00:12:42,417 --> 00:12:44,958
ကျွန်မရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဘဝမှာ ဖြစ်ချင်တာက

217
00:12:46,042 --> 00:12:49,101
ဒီနည်းနဲ ကိုယ့်ကိုယ် တာဝန်ယူဖို့ပါ။

218
00:12:49,125 --> 00:12:52,750
အကြောင်းက ဒီစွန့်စားမှုဟာ လူတစ်ဦးရဲ့
နှလုံးသားရဲ့အင်အားကို ဖော်ပြလို့ပါ။

219
00:12:56,625 --> 00:13:00,684
ကျွန်မ နောက်တစ်လှမ်းဆုတ်ပြီး 
ကသိကအောက်ဖြစ်တဲ့ မေးခွန်းတစ်ခု မေးပါရစေ။

220
00:13:00,708 --> 00:13:04,417
ဒီ Patrick ဇာတ်လမ်းထဲကလို
ကျွန်မ ဘယ်သူ့ကို ဒီဇာတ်လမ်းပြောရမှာလဲ။

221
00:13:06,042 --> 00:13:09,018
Patrick ဟာ ဒီနာကျင်မှုနဲ့ ရှင်သန်ခဲ့သူ
တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး

222
00:13:09,042 --> 00:13:13,208
ကျွန်မက ဘဝမှာ တစ်ရက်မှ
ငတ်မနေခဲ့ဖူးဘူးလေ။

223
00:13:15,250 --> 00:13:17,018
ဒီမေးခွန်းကို အတော် စဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့


224
00:13:17,042 --> 00:13:20,768
ကျွန်မပြောချင်တာက ဒီဇာတ်လမ်းဟာ
Patrick အကြောင်းသက်သက်မဟုတ်ပဲ မဟုတ်ဘူး။

225
00:13:20,792 --> 00:13:22,309
ကျွန်မတို့တွေရဲ့အကြောင်းပါ။

226
00:13:22,333 --> 00:13:24,833
ကျွန်မတို့တွေကြားက မညီမျှမှုအကြောင်းပါ။

227
00:13:25,667 --> 00:13:27,083
Patrick နဲ့ သူ့မိဘတွေ၊

228
00:13:28,375 --> 00:13:32,018
သူ့ဘိုးဘွားတွေ ပိတ်ဆို့ခံထားရတဲ့

229
00:13:32,042 --> 00:13:33,851
အလျှံပယ်မှုရဲ့ကမ္ဘာပါ။

230
00:13:33,875 --> 00:13:36,958
ဒီဇာတ်လမ်းမှာ ကျွန်မဟာ 
ဒီအလျှံပယ်မှုရဲ့ လောကကို ကိုယ်စားပြုတယ်၊

231
00:13:37,792 --> 00:13:41,601
ဒီဇာတ်လမ်းကို ပြောရာမှာ
ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ ဖုံးကွယ်မထားချင်ဘူး။

232
00:13:41,625 --> 00:13:44,292
ကျွန်မမှာ တကယ်ရှိတဲ့အစွမ်းကို ဖုံးတာပါ။

233
00:13:45,333 --> 00:13:48,893
ဒီဇာတ်လမ်းကို ပြောပြရာမှာ
ကျွန်မဟာ ဒီအစွမ်းကို ဖော်ပြချင်ပြီး

234
00:13:48,917 --> 00:13:51,309
နောက် မေးချင်တာက

235
00:13:51,333 --> 00:13:54,250
ကျွန်မတိုကြားက အကွာအဝေးကို
ဘယ်လို လျော့နည်းအောင် လုပ်ကြလဲ။

236
00:13:56,250 --> 00:13:59,851
စာဖတ်ခြင်းဟာ အကွာအဝေးကို 
နီးလာဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခုပါ။

237
00:13:59,875 --> 00:14:04,309
ဒါက ကျွန်မတို့ အတူတကွ မျှဝေနိုင်တဲ့
တူညီစွာ မျှဝေနိုင်တဲ့ တိတ်ဆိတ်တဲ့

238
00:14:04,333 --> 00:14:06,583
စကြာဝဠာတစ်ခု ကျွန်မတို့ကိုပေးတယ်။

239
00:14:08,500 --> 00:14:11,601
အခုအခါမှာ Patrick ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ
သင်တို့ တွေးမိနေလောက်တယ်။

240
00:14:11,625 --> 00:14:13,333
စာဖတ်ခြင်းက သူ့ဘဝကို ကယ်တင်ခဲ့လား။

241
00:14:14,583 --> 00:14:16,708
ကယ်ခဲ့ပါတယ်၊ မကယ်ခဲ့ပါဘူး။

242
00:14:17,875 --> 00:14:20,768
Patrick ထောင်ကထွက်တော့

243
00:14:20,792 --> 00:14:23,125
သူ့ခရီးက မခံမရပ်နိုင်အောင်ပါ။

244
00:14:24,292 --> 00:14:27,768
အလုပ်ရှင်တွက သူ့မှတ်တမ်းကြောင့်
သူ့ကို နှင်ထုတ်ကြတယ်၊

245
00:14:27,792 --> 00:14:30,934
သူ့အခင်ဆုံးမိတ်ဆွေ၊ သူ့အမေဟာ 
နှလုံးရောဂါနဲ့ ဆီးချိုကြောင့်

246
00:14:30,958 --> 00:14:33,434
အသက် ၄၃ မှာ သေဆုံးခဲ့တယ်။

247
00:14:33,458 --> 00:14:36,167
သူဟာ အိမ်ယာမဲ့ဖြစ်ဖူးတယ်၊ ထမင်းငတ်ဖူးတယ်။

248
00:14:38,250 --> 00:14:42,792
ဒါနဲ့ ကျွန်မအတွက် ချဲ့ကားတယ်လို့ခံစားရတဲ့
စာဖတ်ခြင်းငို လူတွေက မျိုးစုံပြောတယ်။

249
00:14:43,792 --> 00:14:47,768
စာဖတ်တတ်တာက ခွဲခြားဆက်ဆံ
ခံရတာကနေ သူ့ကို မတားဆီးပေးခဲ့ဘူး။

250
00:14:47,792 --> 00:14:50,417
သူ့အမေကို သေရာကနေ 
မတားဆီးပေးခဲ့ဘူး။

251
00:14:51,708 --> 00:14:54,083
ဒီတော့ စာဖတ်ခြင်းက ဘာလုပ်နိုင်လဲ။

252
00:14:55,375 --> 00:14:59,333
ဒီနေ့နဲ့ အဆုံးသတ်ဖို့ 
ကျွန်မမှာ အဖြေအနည်းငယ်ရှိတယ်။

253
00:15:00,667 --> 00:15:03,417
စာဖတ်ခြင်းက သူ့ရဲ့သိုဝှက်ထားတဲ့
ဘဝကို

254
00:15:05,083 --> 00:15:08,143
ဆန်းကျယ်မှုနဲ့၊ စိတ်ကူးနဲ့၊ လှပမှုနဲ့

255
00:15:08,167 --> 00:15:09,417
ပြောင်းလဲပေးခဲ့တယ်။


256
00:15:10,292 --> 00:15:14,625
စာဖတ်ခြင်းက သူကို ပျော်ရွှင်မှုပေးခဲ့တဲ့
ပုံရိပ်တွေ သူ့ကိုပေးခဲ့တယ်၊

257
00:15:15,417 --> 00:15:20,976
တောင်၊ သမုဒ္ဒရာ၊ သမင်၊ နှင်းခဲတို့ပါ။

258
00:15:21,000 --> 00:15:25,125
လွတ်လပ်တဲ့ သဘာဝလောက တစ်ခုရဲ့
အရသာပေးတဲ့ စကားလုံးတွေပါ။

259
00:15:27,625 --> 00:15:31,143
စာဖတ်ခြင်းက သူဆုံးရှုံးခဲ့တာအတွက်
ဘာသာစကားတစ်ခု သူ့ကို ပေးခဲ့တယ်။

260
00:15:31,167 --> 00:15:35,809
ကဗျာဆရာ Derek Walcott ရဲ့ ဒီစာကြောင်း
တွေဟာ ဘယ်လောက်အဖိုးတန်လိုက်သလဲ။

261
00:15:35,833 --> 00:15:38,059
Patrick ဟာ ဒီကဗျာကို အလွတ်ကျက်ခဲ့တယ်။

262
00:15:38,083 --> 00:15:40,184
"ငါ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ နေ့တွေ၊

263
00:15:40,208 --> 00:15:42,476
ငါ ဆုံးရှုံးသွားတဲ့ နေတွေ၊

264
00:15:42,500 --> 00:15:45,726
ပိုထွားလာတဲ့ နေ့တွေ၊ သမီးတွေလိုပဲ၊

265
00:15:45,750 --> 00:15:47,583
ငါ့ရဲ့ ခိုအောင်းရာ လက်မောင်းတွေ၊"

266
00:15:48,667 --> 00:15:51,643
စာဖတ်ခြင်းဟာ သူ့ကို ကိုယ်ပိုင်သတ္တိပေးတယ်။

267
00:15:51,667 --> 00:15:54,976
နာကျင်စရာကောင်းတာတောင်မှ
Frederick Douglass ကို

268
00:15:55,000 --> 00:15:57,143
သူဆက်ဖတ်နေတာကိုသတိရပါ။

269
00:15:57,167 --> 00:16:00,875
နာကျင်မှုကို သတိပြုမိနေတာတောင်
သူဟာ ဆက်လက် သတိရှိနေတယ်။

270
00:16:02,208 --> 00:16:04,768
စာဖတ်ခြင်းဟာ တွေးတောခြင်း ပုံစံတစ်ခုပါ၊

271
00:16:04,792 --> 00:16:08,851
ဒါကြောင့်ပဲ တွေးဖို့လိုတာကြောင့်
ဖတ်ဖို့ ခက်ခဲရတာပါ။

272
00:16:08,875 --> 00:16:13,125
Patrick က မတွေးတာထက်စာရင်
တွေးဖို့ ရွေးချယ်ခဲ့တယ်။

273
00:16:16,000 --> 00:16:19,958
နောက်ဆုံးမှာ စာဖတ်ခြင်းက သူ့သမီးကို
စကားပြောဖို့ ဘာသာစကားတစ်ခု သူ့ကိုပေးတယ်
။

274
00:16:21,375 --> 00:16:24,601
စာဖတ်ခြင်းက စာရေးချင်စိတ်ဖြစ်ဖို့
သူ့ကို စေ့ဆော်ပေးတယ်။

275
00:16:24,625 --> 00:16:28,768
စာဖတ်ခြင်းနဲ့ စာရေးခြင်းကြားက 
ကွင်းဆက်ဟာ အင်မတန် အားကောင်းပါတယ်။

276
00:16:28,792 --> 00:16:30,851
ကျွန်မတို့ စာစဖတ်တဲ့အခါ

277
00:16:30,875 --> 00:16:32,958
စကားလုံးတွေကို စတွေ့ပါတယ်။

278
00:16:33,958 --> 00:16:38,601
ဒီနှစ်ခုကို အတူတူ 
စိတ်ကူးကြည့်ဖို့၊ သူ့သမီးကို

279
00:16:38,625 --> 00:16:40,333
ဘယ်လောက်ချစ်တာ ပြောပြဖို့

280
00:16:41,958 --> 00:16:44,208
စကားလုံးတွေ တွေ့ခဲ့တယ်။

281
00:16:46,042 --> 00:16:49,976
စာဖတ်ခြင်းဟာကျွန်မတို့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးရဲ့
ဆက်ဆံရေးကိုလည်း ပြောင်းလဲစေတယ်။

282
00:16:50,000 --> 00:16:52,059
ဒါက ကျွန်မတို့ သဘောထား
တွေကို ကျော်မြင်ဖို့

283
00:16:52,083 --> 00:16:54,976
ရင်းနှီးမှုအတွက် အခွင့်တစ်ခု 
ကျွန်မတို့ကို ပေးခဲ့တယ်။

284
00:16:55,000 --> 00:16:57,684
စာဖတ်ခြင်းဟာ မညီမျှတဲ့ ဆက်ဆံရေးကို
ယူသွားပြီး

285
00:16:57,708 --> 00:17:00,375
တဒင်္ဂသာကြာတဲ့ ညီမျှမှုကို ပေးခဲ့တယ်။

286
00:17:02,125 --> 00:17:05,059
စာဖတ်သူတစ်ဦးလို လူတစ်ယောက်နဲ့
တွေ့ဆုံတဲ့အခါ

287
00:17:05,083 --> 00:17:07,059
သူ့ကို ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်
လောလောလတ်လတ်

288
00:17:07,083 --> 00:17:08,791
ပူပူနွေးနွေး သင် တွေ့ဆုံတာပါ၊

289
00:17:09,875 --> 00:17:13,083
သူ့ရဲ့အကြိုက်ဆုံး စာကြောင်းက 
ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာတာ သင်သိနိုင်စရာမရှိဘူး။

290
00:17:14,458 --> 00:17:17,666
ဘယ် သတိရမှုတွေ၊ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ 
သောကတွေ သူမှာရှိတာကိုပေါ့။

291
00:17:18,833 --> 00:17:22,833
သူ့ရဲ့ သိုဝှက်ထားတဲ့ဘဝရဲ့ အဆုံးစွန်
သီးသန့်ဖြစ်တည်မှုကို သင် ရင်ဆိုင်ရတယ်။

292
00:17:23,666 --> 00:17:27,101
ဒီနောက်မှာ သင်စတွေးမိတာက
"ငါ့ရဲ့ သိုဝှက်ထားတဲ့ဘဝကဘာနဲ့လုပ်ထားလဲ၊

293
00:17:27,125 --> 00:17:30,375
ငါ့မှာ အခြားသူတစ်ယောက်နဲ့ 
မျှဝေထိုက်တာ ဘာရှိပါလိမ့်"လို့ပေါ့။

294
00:17:33,000 --> 00:17:34,333
သူ့သမီးဆီရေးတဲ့ Patrick ရဲ့


295
00:17:36,208 --> 00:17:40,500
စာတွေထဲက ကျွန်မအကြိုက်ဆုံး
စာကြောင်းတစ်ချို့နဲ့ နိဂုံးချုပ်ချင်ပါတယ်။

296
00:17:41,333 --> 00:17:44,101
"မြစ်ဟာ တစ်ချို့နေရာတွေမှာ 
အရိပ်ထိုးနေပေမဲ့

297
00:17:44,125 --> 00:17:47,393
သစ်ပင်တွေရဲ့ ဟကြောင်းတွေကနေ
အလင်းရောင် ထိုးကျနေတယ်။

298
00:17:47,417 --> 00:17:50,976
တစ်ချို့သစ်ကိုင်းတွေပေါ်မှာ
ပိုးစာသီးတွေ အများကြီး တွဲကျနေတယ်။

299
00:17:51,000 --> 00:17:54,458
တစ်ချိုကို ဆွတ်ယူဖို့ သင့်လက်မောင်းကို
သင် ဆန့်ထုတ်လိုက်တယ်။"

300
00:17:56,042 --> 00:17:58,476
ဒီချစ်စရာ စာမှာ သူရေးတာက

301
00:17:58,500 --> 00:18:02,851
"သင့်မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ပြီး
စကားလုံးတွေရဲ့ အသံတွေကို နားထောင်ပါ။

302
00:18:02,875 --> 00:18:05,059
ကျွန်မ ဒီကဗျာကို အလွတ်ရတယ်၊

303
00:18:05,083 --> 00:18:07,917
သင်တို့ကိုလည်း သိစေချင်ပါတယ်။"

304
00:18:09,375 --> 00:18:11,184
အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

305
00:18:11,208 --> 00:18:14,500
(လက်ခုပ်သံများ)