Tüm ebeveynlerin korkulu rüyası:

20 Temmuz 2012

Sabah 4.30'da telefonum çalıyor.

Oğlum Alex'in kız arkadaşı Amanda,

kendinden geçmiş bir şekilde

"Tom, birileri silahlı saldırı düzenledi,

beni olay yerinden 
apar topar uzaklaştırdılar.

Orada kalmama izin vermediler.

Kalmak istedim ama beni çıkardılar." dedi.

Amanda'ya sordum:

"İyi misin? Yaralandın mı yoksa?"

"Hayır" dedi, "Ben iyiyim."

"Alex hayatımı kurtardı."

Daha sonra

"Alex nerede?" diye sordum.

Hıçkırıklar içindeydi

"Bilmiyorum, onu bulamıyoruz.

Beni olay yerinden uzaklaştırdılar.

Dışarı çıkardılar.

Onu vurdular.

Onu uyandırmaya çalıştım ama başaramadım.

Bir türlü gözlerini açmıyordu.

Beni oradan uzaklaştırdılar.
Onu bırakmak istemedim"

Ben de Amanda'ya

"Onu en son gördüğünde

kanaması var mıydı?

Üzerinde onun kanı var mı?" diye sordum.

Ağlıyordu, "Evet, hem de çok" dedi

ve daha çok ağlamaya başladı.

Alex, Amanda'yı seviyordu.

Dünyanın en onurlu insanlarından biriydi,

henüz 24 yaşındaydı,

sevdiği kadın yaşasın diye

kendi hayatını riske atmıştı.

Eğer bir daha gözünü açmazsa

öleceğinden emindim.

Daha yeni,

önceki gece

Karım Caren

ve küçük oğlumla birlikte

tatil için Hawaii'ye gelmiştik.

Tamı tamına

5310 km uzaktaydık.

Caren ile birlikte telaş içinde
onun numarasını çaldırdık

ama boşunaydı.

Birkaç tane mesaj attık.

Sonra da medyayı takip ettik.

Ama haberler sadece

katille ilgiliydi.

Bubi tuzağı evini bile gösteriyorlardı.

Aurora polis merkezini aradık

fakat cevap vermiyorlardı.

Tabii sonradan onlara da hak verdik.

İşleri başlarından aşkındı.

12 ölü ve 70 yaralıyla uğraşıyorlardı.

Öyle kötü bir katliamdı ki

kurbanlardan bazıları polis araçlarıyla

hastaneye yetiştirilmişti

çünkü ambulans kalmamıştı.

Korkunç ve kaotik bir olaydı.

Alex'i bir daha asla göremeyecektik.

Yaraları o kadar ağırdı ki

annesinin bile

ona bakmasına izin verememiştim.

Onu sonsuza dek o şekilde 
hatırlamasını istemedim.

Peki defalarca kimi görmek
zorunda bırakıldık?

Katili elbette.

Her yerde onun fotoğrafları vardı.

Altı paragraflık bir yazıda

onun ismi tam 41 kere geçiyordu.

Medya, onu ünlü yaptı.

Ama benim ilk oğlum Alex,

bir kahraman olarak

o haberlerin hiçbirinde yoktu.

O an Caren'le, medyanın
Columbine'den beri

bu toplu katliamlara karşı
izlediği tutumun yanlış olduğunu

fark ettik.

Araştırma yapmaya başladık.

Şunu gördük ki

eğer medyayı,

habercilik anlayışlarını değiştirebilirsek

bu tarz katliamların sayısını azaltabilir

ve hayatlar kurtarabiliriz.

(Alkışlar)

Şöyle açıklayayım:

Bu tarz katliamlar yapanların
neredeyse hepsi

ortak bir özellik taşıyor.

Ne olduğunu tahmin edebiliyor musunuz?

Şöhret istiyorlardı.

Ünlü olmak istiyorlardı.

Aslında bu katiller

bunu bizlere kendileri söylüyorlar.

Katil Sandy Hook,

daha önce toplu katliam yapanların

ve öldürdükleri kişi sayılarının 
olduğu bir liste taşıyordu.

Orlando Pulse gece kulübündeki
katliamın faili ise

saldırıyı gerçekleştirirken

yerel haber istasyonlarını aramış

sonra da viral olup olmadığını 
kontrol etmek için Facebook'a bakmış.

Parkland katliamının faili

bir video kaydetti

ve paylaştı.

Videoda şunu söylüyordu:

"Beni haberlerde gördüğünüzde
kim olduğumu öğreneceksiniz."

Aurora katliamının faili, psikiyatristine

bilimle dünyada iz bırakamayacağını

ama insanları patlatırsa

ünlü olabileceğini düşündüğünü söylemiş.

En çok konuşulanlardan biri,

Umpqua Community College
katliamının faili ise,

blogunda eski bir toplu katliam faili için

şunları söylemiş:

"Onun gibi insanlar genelde yalnızlar

ve kimse tarafından tanınmazlar

ama biraz kan döktüklerinde

tüm dünya kim olduklarını öğrenir."

Kimsenin tanımadığı bir adam 
artık herkes tarafından tanınıyordu.

Ekranlarda onun yüzü,

dudaklarda onun ismi vardı.

Herkes onu konuşuyordu.

Bunu bir günde başarmıştı.

Görünen o ki ne kadar insan öldürürsen

o kadar konuşulursun.

Bunlar sadece birkaç örnek.

Anlatmakla bitmez.

Bu katiller bizlere ünlü olmak
istediklerini söylüyorlar.

Tıpkı önceki katiller gibi.

Medya da onlara istediklerini
vermeye devam ediyor:

Şöhret.

Bireysel silahlanma hassas bir konu.

Akıl sağlığı konusu ise oldukça karmaşık.

İkisinin de düzelmesi zaman alacak.

Ancak bu kıyımları azaltmak için

meclisin toplanmasına gerek yok.

İhtiyacımız olan tek şey

medya üreticilerinin 
ve tüketicilerinin bilinçli olmaları

ve kötü şöhreti ödüllendirmemeleri.

(Alkışlar)

Böylece hayatlar kurtarmak için

Caren ile "No Notoriety,"
kampanyasını başlattık

ve toplumumuzu korumak için

medyanın uyması gereken

araştırmalarla desteklenmiş
bazı prensipler sunduk.

Bir: Bu katillerin zihin yapılarını

sosyal yapılarını

ve ortak güdülerini paylaşın

ama isimlerini ve fotoğraflarını
mümkün olduğunca az kullanın.

Tabii eğer kanun kaçağı değillerse.

İki: Makalelerde katillerin isimlerini

en fazla bir kez kullanın,

başlıklarda asla kullanmayın

ve haberin dikkat çeken yerlerine
asla fotoğrafını koymayın.

Üçe gelirsek...

Üç.

(Kahkahalar)

Rakamlarla aram iyi sayılmaz.

(Kahkahalar)

Katillerin kamuyla paylaştığı materyalleri

asla yayımlamayın.

(Alkışlar)

Açık olmak gerekirse

Bu kimsenin anayasal özgürlüklerini

ihlal etmek değil.

Bu sansür değil.

Medyadan sadece

temel ilkelerini 
iyileştirmesini istiyoruz.

Mesela,

medya kaçırılan gazeticilerle ilgili

haber yapmayarak

onları koruyor.

Medya, cinsel taciz mağdurlarının

ve intihar edenlerin

fotoğraflarını ve isimlerini paylaşmıyor.

Bu sorumlu gazetecilik uygulamaları,

toplumun güvenliğini sağlarken

bilme hakkı için

hiçbir engel oluşturmuyor.

Akademik çalışmalar,

ortalama bir gazete okuyucusunun

katillerle ilgili daha az şey
görmek istediğini gösteriyor.

Bunun yerine medya,

katledilen ve yaralanan mağdurların

resimlerini ve isimlerini paylaşmalı.

Yani asıl kahramanların.

Hatta ilk yardımcıların da.

Yapılması gereken...

(Alkışlar)

Akıl sağlığı ve toplum güvenliği 
uzmanları tarafından sunulan verileri

ve analizleri yayımlamalılar.

Tüm uzmanlar buna katılıyor.

FBI,

Uluslararası Polis Birliği,

Major City Chiefs Association,

A.L.E.R.T.,

ve ilk yardımcıları
bu katliamları yapanlara karşı

eğitmek için görevlendirilen 
kolluk kuvvetleri.

Hepsi "Şöhrete Hayır" kampanyasının 
ilkelerini onaylıyorlar.

Aslında FBI, 2014 senesinde

aynı fikri destekleyen "İsimlendirmeyin" 
kampanyasını başlatmıştı.

Amerika Psikiyatri Derneği de

katillerin olabildiğince az
betimlenmesi gerektiğini düşünüyor.

Yine aynı fikir,

Yeni Zelanda Başbakanının

Christchurch'teki saldırı sonrası
yaptığı çağrıyla birlikte

tüm dünyaya yayılmış oldu.

Fakat ne kadar değişmesini istesek de

medya kuruluşları kâr amacı güdüyor.

Biz onları sorumlu tutmadığımız
sürece değişmeyecekler.

(Alkışlar)

Medya, reklamlar sayesinde

gelir elde ediyor.

Bu reklamları da görüntülenme
ve tıklanma sayılarına göre alıyor.

Eğer herhangi bir içeriğin tıklanma
ve görüntülenme sayısını düşürürsek

medya o içeriği sunuş biçimini
değiştirmek zorunda kalır.

Yani bir daha bir medya kuruluşunun,

gazete, internet, radyo 
ya da televizyon fark etmez,

bu katillerin isimlerini ve fotoğraflarını
kullandığını görürseniz,

izlemeyi bırakın

dinlemeyi bırakın

tıklamayı bırakın

beğenmeyi bırakın

ve paylaşmayı bırakın.

Bu haber kuruluşlarının üreticilerine,

editörlerine, istasyon müdürlerine

ve hatta CEO'larına yazın.

Bu haberlere reklam verenleri
bir yere not edin

ve CEO'larına yazın.

Çünkü birlikte,

medyayı, toplumun güvenliği lehinde

hareket etmeye zorlayabiliriz.

Kâr için değil.

Alex için çok geç,

artık ailem için çok geç.

Bir gün bize katılmak istemiyorsanız
lütfen kayıtsız kalmayın.

Kimse bunu yaşamak istemez.

Bedeli çok ağır.

Henüz kurban olmamış insanlar için

hâlâ çok geç değil.

Bu katliamları

azaltacak güce sahibiz.

Bu gücü kullanalım.

Teşekkürler.

(Alkışlar)